Sciuscià (1946)

Wat vond ik die schoenpoetsertjes irritant..

Film deed me helemaal niks; misschien wel hoog tijd om hem te herzien.

leuke film, maar te gedateerd voor de huidige jonge kijkers (like moi)

Nog geen Ladri de Biciclette, maar DeSica was al wel duidelijk onderweg. Ook Sciuscià is een mooie film. In het eerste deel een prachtig tijdsbeeld. De Amerikaanse soldaten zijn in de stad, Mussolini is verdreven en om hen heen krioelt het van mensen die moeite hebben met overleven in een verwarrende periode. Op allerlei manieren proberen ze wat aan de Amerikanen te verdienen. Eigenlijk behoorlijk uniek dat de neorealisten (ook vooral de drie films van Rossellini die ik graag wil zien) zo enorm de sfeer van die periode in film weten te vangen.

In het tweede deel zitten de twee hoofdpersonen in de gevangenis en dan laat DeSica ze door manipulatie van volwassenen rap hun onschuld verliezen.

Een van de mooiste scenes voordat het noodlot begint is wel de scene waarin de groep naar een bioscoopjournaal over de voortdurende oorlog tegen de Japanners zit te kijken en een jongen niets anders kan uitbrengen "kijk, de zee". Er zit zoveel verscholen in die woorden

4.0*, maar wel van iemand die dol is op dit soort films.

Vandeweek bekeken, en ik kan hier vrij weinig aan toevoegen. Prachtige film. En ik denk niet alleen voor de liefhebbers van het Neorealisme.

Schitterende, diep ontroerende poetische film.

Orson Welles zei ooit over deze film; 'What De Sica can do, that I cannot do. The camera disappears, the screen disappears, and it's just life'

5*

Orson Welles had gelijk.

Een meesterwerk, behorende tot de stroming van het neorealisme. Sciuscià, Umberto D. (1952) en Ladri di Biciclette (1948) horen mijn inziens in de DVD kast te staan van elke filmliefhebber.

Films van dit niveau worden, helaas, zelden nog gemaakt.

5.0

Weer een geweldige film van grootmeester De Sica, wellicht mijn favoriete Italiaanse regisseur aller tijden. De film staat bol van de indrukwekkende scenes, vooral de scene waarop de jongens trots met hun net gekochte paard over straat rijden. Deze scene toont aan dat geluk toch bestaat. Als de jongens vlak daarna in de gevangenis belandden wordt de film helemaal indrukwekkend. De onschuld van de jongens verdwijnt snel, met dank aan de volwassenen.

Net als in Umberto D. heeft De Sica ook hier weer gekozen voor niet-professionele acteurs. Deze keuze pakt wederom goed uit. Ook de extra's op de Masters of Cinema dvd zijn interessant met o.a. een interview met Smordoni en Interlenghi, beiden inmiddels krasse knarren.


4,5*

Ik zou de DVD erg graag willen hebben, iemand enige idee waar ik hem kan bestellen/kopen?

http://www.play.com/DVD/DVD/4-/1117122/Shoeshine/Product.html

Mijn dank....

Met Sciuscià (Shoeshine) heb ik een van de meest depresieve, maar tevens meest aangrijpende films in tijden gezien. Een film waar je niet vrolijk van wordt, maar die je zeker bijblijft.

Net na de bevrijding van Italië, laat Sciuscià een land zien waar de kinderen op straat geld moeten zien te verdienen. Twee van die kinderen (Giuseppe en Pasquale) verdienen hun geld met het poetsen van de schoenen van Amerikaanse soldaten. Met het geld dat ze verdienen willen ze een paard kopen, en als zich een mogelijkheid aanbiedt om in een keer het resterende bedrag te krijgen doen ze dit.

Zonder het te weten komen ze in de problemen als ze bij een waarzegster gestolen lakens willen verkopen en een bende (met daarin de oudere broer van Giuseppe) de boel beroven. De twee jongens worden opgepakt en geplaatst in een jeugdgevangenis. Hoewel ze als vrienden de gevangenis in gaan, weet je als kijker dat dit niet lang zo zal blijven. Allebei worden ze onder druk gezet om te vertellen wie achter de beroving zaten, en als Pasquale doorslaat wordt de film er niet vrolijker op.

Deze neo-realistische film van Vittorio De Sica (Umberto D.) is echt prachtig en deed me bij tijden denken aan de nouvelle vague klasieker Les Quatre Cent Coups (ook een niet echt vrolijke film over een jongen). Zeker een aanrader!

Ooit had ik al genoten van Ladri de Biciclette, maar deze van de Sica mag er ook zijn!!! Wat een geweldig subtiele film!

Sterk acteerwerk van de voornamelijk amateur-acteur ook! Geweldig de scène waarin de pro deo advocaat van Pasquale zijn 'verdediging' voert met de geleende cape van Guiseppe's advocaat (die net daarvoor de schuld volledig bij Pasquale heeft neergelegd!). Dat gezicht van Pasquale dat verandert van onbegrip naar ongeloof......

Het knappe van de film is dat er geen enkel ècht slecht personage in voorkomt. Het is een film die volledig weergeeft hoe lastig het leven kort na WO II in Italië was en hoe moeilijk het was voor de gewone burger om (zonder illegale activiteiten) rond te komen! Dit is ook nu nog actueel; ik vermoed dat het (sociale)leven in Irak wel op vele vlakken vergelijkbaar is met die geschetst in de film.

Alle acties aangaande de twee schoenpoetsertjes worden met de beste bedoelingen - of door louter toeval- gedaan, maar pakken voor de hoofdpersonen heel slecht uit!

Trouwens een ook subtiele en gave scène: de gevangenisdirecteur die de keuken inspecteert, daar van het eten proeft en de hoofdkok complimenteert. Bij het afscheidnemen maakt deze kok onwillekeurig een Sieg-Heil-beweging. De directeur reageert onbewust ook meteen, maar realiseert zich halverwege het siegheilen dat dit toch ècht niet meer kan!

Ik ben nu heel nieuwsgierig naar Umberto D. van de Sica en b.v. films uit dezelfde periode van Rossellini.

Een prachtige De Sica dat gelijk vanaf het begin al aanspreekt. Een goed, realistisch en aangrijpend verhaal met alledaagse personages. En zodra die zonder echt kwade bedoelingen in een neerwaartse spiraal belandden, telkens proberen eruit te komen maar weer teruggedwongen worden in diezelfde spiraal. Werkelijk een oneindige vicieuze cirkel waarbij je weet dat ooit toch moet eindigen, alleen waar.... Een favoriete scène kan ik niet echt noemen. De neppe afranseling, het einde, in de rechtbank, ...., allemaal memorabel.

Vlot filmpje vol tragiek, zoals alleen Italianen dat kunnen verbeelden. In het begin vond ik het allemaal niet echt bijzonder, maar vanaf de gevangenis werd het steeds beter en beter. Het einde is de grote kracht van Sciuscià. Als je denkt, nu kan het niet tragischer of dramatischer, dan word je alsnog keer op keer meer verrast.

Toch wel heel anders dan ik verwacht had.

Deed me eigenlijk als sociaal pamflet helemaal niet zo lijken op de andere neo-realistische klassiekers.

Sterker nog, het was eigenlijk meer een gevangenisfilm die me meer deed denken aan iets als Le Trou.

Wel met een ander uitgangspunt natuurlijk, het is niet bepaald onbelangrijk dat het hier om kinderen draait. En tuurlijk: het is niet zo alsof er niet duidelijk gemaakt wordt dat het om een naoorlogse periode ging waarin de kinderen vooral de dupe waren, maar toch: de film lijkt toch nadrukkelijk een geromantiseerd verhaal te kiezen, vriendschap, criminaliteit, eer etc.

Lang geleden dat ik een De Sica gezien had, maar ik had er wel weer zin in. Sciuscià leek mij op papier een mooi en interessant verhaal en gelukkig bleek het dat in de praktijk ook te zijn.

Het naoorlogse tijdsbeeld dat wordt geschetst door De Sica is sterk. Ik houd ook wel van dat soort films, waarvan de mensen na de oorlog in armoede zijn achtergebleven en die hun stad en leven langzaamaan weer proberen op te bouwen. De kinderlijke onschuld, verandert hier al snel, als de volwassenen zich ermee gaan bemoeien.

De Sica bouwt het drama sterk op met een paar erg sterke scènes. Vooral de manier waarop de twee jongens tegen elkaar worden uitgespeeld, is krachtig en zielig tegelijk. Ook het dramatische einde met de dood van één van hen, was erg krachtig.

Een erg goede film dus, van een prima regisseur.

4,0*

Een gevangenis film met hoofdzakelijk kinderen in de hoofdrol. Dat had ik nog niet eerder gezien. Deze Italiaanse klassieker steekt prima in elkaar en er gebeuren voldoende interessante dingen. Mooi dat het verhaal uiteindelijk simpel om een paard lijkt te draaien. Een paard waarmee de film begint en origineel weer eindigt.

Prima wegkijkertje!

Eindelijk een De Sica die wél een beetje aan te gluren was. Dit keer geen idioot die z'n fiets kwijt is of een oude zak met een vervelend hondje en een meid die niet normaal kan wenken.

Jammer dat 'ie zo saai was en ik het gevoel had naar een film van ruim 2 uur te kijken.

Prachtige film.

Hartverscheurende film over twee verschoppelingen in het naoorlogse Rome, waar Amerikaanse soldaten weliswaar patrouilleren in de straten, maar het fascistische gedachtegoed van Mussolini c.s. achter gesloten deuren nog steeds de boventoon lijkt te voeren. Jammer dat de melodramatische slotscène een beetje afbreuk doet aan de rest van de film. Ook zonder die scène is dit drama meer dan beklijvend genoeg.

Wellicht lag het aan de timing, maar Shoeshine haalde voor mij het niveau van Bicycle Thieves of Umberto D. (duidelijk) niet. Goed, de Sica is hier nog iets jonger, maar ik had toch op wat meer connectie gehoopt gezien het onderwerp van de film, en dat bleef grotendeels uit. Op de een of andere manier raakte ik er nooit helemaal in, waardoor dat 'verdwijnen van de camera en het scherm', waar Welles aan refereerde met betrekking tot De Sica, nooit plaatsvond. Prachtige review van Pauline Kael trouwens, over deze film.

Ik moet hem nog maar eens een keertje herzien te zijner tijd. Ik denk dat er nog wel eens verhoging in zou kunnen zitten.

Voor nu een ruime 3,5*, maar de 4* verdient hij nog net niet.

Waar is die review te vinden, als ik vragen mag?

Ik zie hem online nergens Brix. Ik heb deze 1300 pagina's tellende Vriendelijke vriend in de kast staan. Ik vond alleen dit flardje:

When Shoeshine opened in 1947, I went to see it alone after one of those terrible lovers’ quarrels that leave one in a state of incomprehensible despair. I came out of the theater, tears streaming, and overheard the petulant voice of a college girl complaining to her boyfriend, ‘Well I don’t see what was so special about that movie.’ I walked up the street, crying blindly, no longer certain whether my tears were for the tragedy on the screen, the hopelessness I felt for myself, or the alienation I felt from those who could not experience the radiance of Shoeshine. For if people cannot feel Shoeshine, what can they feel? […] Later I learned that the man with whom I had quarreled had gone the same night and had also emerged in tears. Yet our tears for each other and for Shoeshine did not bring us together. Life, as Shoeshine demonstrates, is too complex for facile endings.” - Pauline Kael, KPFA broadcast, 1961

Dankjewel John Milton

Niet de beste van De Sica, maar wel weer een een enorm kritische uithaal naar een absurd maatschappelijk systeem met jeugdgevangenissen- en berechtingen, kinderverwaarlozing. Hoe zielig kan zo'n maatschappij zijn die kinderen op gelijke voet met volwassenen behandelt wanneer er sprake is van economische recessie en overleving? Verder gaat het uiteraard ook over verraad en elkaar de zwarte piet toespelen voor de situatie waarin de twee vrienden beland zijn. Deze film heeft één van de triestigste eindes die ik ken.

Ongelooflijk straffe film waarin het jeugdgerecht uit vervlogen Italiaanse tijden aan de kaak wordt gesteld. Het start als een vrij mak drama, met leuke beelden van twee jongens op een paard op een zonnige dag (bijna in de sfeer van Pippi Langkous), maar dan breekt de hel los in naturalistische stijl. Het grootste deel van de film speelt zich verder af in een jeugdinstelling/gevangenis waar het niet prettig toeven is. Prima hoofdrollen voor de jongens, maar ook de rest van de cast speelt naturel. Als kijker wordt je als het ware opgenomen in de meute.

In de loop van het verhaal wordt de sfeer almaar grimmiger tot het kookpunt bereikt wordt met een aangrijpende finale, en een poëtisch eindshot er bovenop.

Wie bij deze film onbewogen blijft, moet maar eens een hartchirurg raadplegen.

Merkwaardig personage, die Vittorio De Sica. Als acteur zie ik hem als de flamboyante, charismatische verschijning, doorgaans in romantische komedies. Als regisseur kadert hij ook in het neo realisme, waarbij dit tragische "Sciuscia" in de rij plaats neemt van "Ladri di Bicicletta", "Miracolo a Milano", "Umberto D"....

Meteen ook een film over straatkinderen die, door armoede gedreven en drang naar een beter leven, steeds dieper in de afgrond belanden en waarbij - en dit is zeer belangrijk in deze intrieste film - gezagdragers als politiemensen, opvoeders, gevangenispersoneel tot rechters toe, baden in onverschilligheid en niets ondernemen om de toestand van deze kinderen te verbeteren, integendeel.

Mijn lijstje De Sica wordt verder en verder opgevuld. Allen of vaak draaien ze rond hetzelfde thema van maatschappelijk onrecht of achterstelling. Aan de hand van zijn films tracht hij maatschappelijk problemen aan de kaak te stellen zonder echt sentimenteel te zijn. Hij slaagt er wel in bepaalde thema's onder de aandacht te brengen.

Het plot is sowieso schrijnend en om de vele straatkinderen waarvan velen onder hen wees zijn, bekommert zich niemand. Bij een al dan niet vermeend misdrijf worden ze opgesloten in een jeugdgevangenis. Frappant was die scène in de rechtbank waarbij die ene advocaat amper iets te zeggen had.

Centraal staat toch wel de vriendschap tussen de twee jongens en de pogingen om daar een wig tussen te steken. Een sterk dramatisch einde