Ladri di Biciclette (1948)

Zo helpen we mekaar
en wordt die verzameling steeds mooier

Bedankt voor de tips

Ik heb er heel veel gezien. Ook van Antonioni en Scola en natuurlijk de meester

Allemaal voortreffelijke filmmakers binnen de Italiaanse cinema.

Aardige film, met prima beelden en acteerwerk, die gaandeweg beter wordt. De film heeft in een arbeiderswijk het tijdsbeeld weten vast leggen, daar ligt vooral de kracht van de film.

Het vrij eenvoudige verhaal komt traag op gang en blijft aan het begin erg lang bij de zoektocht naar de fiets hangen. Op het moment dat een potentiele dief in beeld komt wordt het qua plot iets interessanter, met als absoluut hoogtepunt de slotscene. Voor mijn smaak bereikte het dan pas op alle aspecten een hoog niveau, en dat had ik graag veel eerder gezien.

De film A Better Life (2011) is losjes op deze film gebaseerd en vond ik qua plot veel aantrekkelijker dan deze.

Eén van de beste (Italiaanse) films ooit (samen met La Dolce Vita en Nuovo Cinema Paradiso), beste tijdsbeelden van een stad, en één van de mooiste films van 1948. je blijft kijken door het avontuur en de afwisseling. Klassieker.

Dit kun je niet menen.

Toch wel hoor de grunt. Het plot van die film is uitgebreider dan deze en het nodigde me meer uit om met de personages mee te leven. Die soort van remake is best een goede film geworden, het projecteert als het ware het verhaal van deze film naar het heden in het zuiden van de VS. Is ook een kwestie van smaak natuurlijk, op een of andere manier deed Ladri mij persoonlijk niet zo heel veel, ik bleef echt kijker in plaats van dat ik meeleefde, en bij A better Life was dat niet het geval.

De film die je noemt ga ik bekijken. Ieder zijn filmopvattingen natuurlijk.. Persoonlijk zou ik geen andere film kunnen bedenken waarin ik meer met de hoofdpersoon meeleefde dan met Antonio Ricci in Ladri di biciclette. Zijn morele dilemma's vond ik hartverscheurend.

Daar kan ik helemaal inkomen.
Ook voor mij een van de meest pakkende films ooit.

Weinig films weten armoede zo schrijnend in beeld te brengen als de Italiaanse neorealistische films. Mijn kennismaking ermee was Umberto D, dat toch iets meer impact maakte op mij. Heeft vooral met de kwaliteit van de film te maken vrees ik. Ladri di Biciclette is in elk geval een mooie film. Zeer confronterend toch wel het thema van de fiets. Als ik naar mezelf zie, mag ik mezelf toch wel geluk prijzen. Na lange tijd heb ik mijn fiets laten repareren en rij ik af en toe met de fiets naar het werk. Maar ik mis het helemaal niet, moest er iets aan zijn. Ik ga gewoon met de tram naar het werk, of met de auto. Of ik ga gewoon te voet en dat heeft geen consequenties voor mijn werk. Bovendien zou ik het me bij wijze van spreken perfect kunnen permitteren om een nieuwe fiets te kopen, moest deze toch plotseling gestolen zijn. En zo zijn er nog andere situaties. Om maar aan te tonen dat de meesten onder ons dat besef van armoede niet echt kennen. En dat wordt toch wel sterk weergegeven in deze film.

Ladri di Biciclette is een harde maar realistische film geworden, dat geen groots verhaal moet hebben, maar het leven zoals het is weergeeft. En dat leven vlak na WO II is niet bijster rooskleurig. We mogen ons geluk prijzen...

Om te beginnen is deze film uitermate goed gemaakt, met name het acteerwerk is erg goed. Wat weinig mensen zullen weten, is dat veel van de mensen in deze film, die tot het neo-realistische filmgenre behoort, geen echte acteurs zijn, maar amateur acteurs. Dit maakt de acteerprestatie van de spelers nóg beter.

Deze film begint en blijft inderdaad vrij traag, maar dit is ook geen blockbuster actiefilm. Voor deze film moet je gaan zitten en niet te veel actie verwachten, omdat het een neo-realistische film is. De makers van de film wilden de werkelijkheid zo goed mogelijk weergeven (onder andere met mensen die niets van acteren afwisten).
Dit na-oorlogse verhaal speelt zich af in Italië en gaat over een man die geen werk heeft, maar wel werk kan krijgen. Tenminste, als hij een fiets heeft. Hij en zijn vrouw verkopen hun beddengoed om een verpachte fiets terug te krijgen, zodat de man aan de slag kan met posters opplakken. Op de eerste dag wordt zijn fiets gestolen als hij op zijn ladder staat om de poster op te plakken. Hij ziet het gezicht van de dief en rent hem achterna, maar uiteindelijk is de dief hem toch te snel af. Hij besluit naar de politie te gaan, maar dit levert uiteindelijk niks op. Daarna zoekt hij wat vrienden op om te vragen of ze hem willen helpen zijn fiets terug te vinden. Ze gaan naar de fietsenmarkt en kijken een lange tijd rond, maar vinden hem uiteindelijk niet. Later zien ze de dief op een marktplein en achtervolgen hem. Ze komen zijn woonwijk in, maar krijgen al snel ruzie met de buren van de dief en worden daarna weggejaagd. Na een lange tijd zoeken stuurt hij zijn zoontje met de tram naar huis, omdat hij een eenzame fiets zag staan en toch een fiets nodig heeft voor zijn werk. Hij wil de fiets stelen, maar dit keer wordt juist híj te pakken genomen door de eigenaar en omstanders. Door dit moment van onrecht krijgt de kijker een gevoel van medelijden en wordt nogmaals duidelijk hoe diep in de penarie de hoofdrolspeler zit.
Het einde sluit de nutteloze zoektocht af met een beeld van vader en zoon die een lange straat uitlopen, zonder fiets.

Deze film uit het neo-realisme laat zien hoe men met een simpel alledaags probleem een hele feature length film kunt vullen. De wanhoop van de man komt goed naar voren, mede door de sombere omgeving waar hij zich in bevindt: kale, zanderige straten van zijn woonwijk. De kleurloze (en niet alleen doordat het zwart-wit is) straten en de regen weerspiegelen zijn emoties en zorgen voor die wanhopige sfeer. Wat de armoede van de man en zijn gezin versterkt, is het moment dat hij en zijn zoon in een restaurant zitten te eten, maar slechts de goedkope gerechten kunnen betalen. Achter de jongen zit een rijkere familie die geen last heeft van de werkeloosheid en dus ook de duurdere gerechten kunnen bestellen. De twee jongens van beide families confronteren elkaar met hun situaties. De arme jongen, slechts een enkele mozzarella naar binnen werkend, tegenover de rijke jongen met een luxe pastagerecht. Door deze confrontatie tussen de twee klassen wordt er meteen een grote lading kritiek op de samenleving toegevoegd aan de (vrij) onschuldige film over een gestolen fiets. Door deze restaurantscène krijgt de kijker medelijden met het arme gezin, ook omdat de rijke jongen een arrogante houding aanneemt om hun klassenverschil te versterken.

De makers van de film wilden het leven van alledag laten zien, zonder het gebruik van jump cuts of andere manieren van het verkorten van de duur. Dat is de reden dat deze film wat traag overkomt, zoals bij de fietsenmarkt. Deze scène duurt vrij lang, maar is wel belangrijk voor de film. Dus als je deze film rustig op je laat inwerken en er goed voor gaat zitten, zul je hopelijk merken dat goede films niet altijd special effects of explosies nodig hebben.

Prachtige film van Vittorio De Sica. Mijn 1e film van hem, deze 'Ladri di Biciclette' en het Italiaans neorealisme bevalt me op deze manier prima natuurlijk. Puur natuur en zeer oprecht dit. Het gegeven is simpel, maar dat is wat mij betreft juist een pluspunt. Het leven is niet altijd een bombastische rit vol wendingen, maar kan heel simpel zijn. Echter is het voor Maggiorani in deze prent niet zo simpel.

De fiets is broodnodig, anders geen baan en dus.. geen eten. Naarmate de film vorderde zat ik er steeds meer in. Het achtervolgen van de oude man is echt een grandioos stukje film. Hoe gaat dit in hemelsnaam eindigen? Niet verwacht dat er in deze prent zelfs nog zo'n spanning zou zitten. Echter blijft dit vooral een emotionele rit. Het moment van verslagenheid van de vader als de jongen met de diefstal weg komt, het moment dat de vader zo klem zit dat-ie zelf nou wel of niet een fiets moet gaan stelen en de blik van de zoon naar zijn vader toe daarna raakt je diep. Als vader en zoon, beide huilend en hand in hand weglopen en de film daar eindigt ben ik als kijker toch wel ontroerd. Veel (lichte) emotie in deze prent.

Ja, een hele fijne kennismaking met Vittorio De Sica dit. Een droevige film waar we een klein jongetje binnen een paar seconden volwassen zien worden. 'Umberto D' zal snel volgen. Ben zeer benieuwd.

Dit is zowat de beste film ooit gemaakt. Sublieme setting, vertolking en sfeerschepping. Armoede is tastbaar.

Een verhaal in al zijn eenvoud gefilmd in zwart wit wat een hele mooie film kan opleveren. Deze film uit het Italiaanse neorealisme laat echt een hele mooie sfeer van die tijd zien. De eenvoudige man die uit de armoede probeert te komen en de wanhoop die dit met zich bij brengt zijn geweldig in beeld gebracht. Voor zover ik weet waren in die tijd de acteurs veelal amateurs (weet iemand in hoeverre dat in deze film het geval is?) en dan mag je zeker extra je hoed afnemen voor de spelers van deze film. Natuurlijk is de film wat traag, maar dat heeft me eigenlijk geen moment gestoord. In tegenstelling tot de ietwat korte Franse film van Godard kon deze film me zeker wel bekoren. 4*

Uitzonderlijk mooie en bijzondere film, die mijn verwachtingen overstijgt. Ik wilde kennis maken met het Neorealisme en dit was gelijk een schot in de roos. Het thema is niet bepaald vrolijk, to say the least, maar de film is er niet minder mooi door, en de rollen worden prachtig vertolkt. Zou mij niets verbazen als ik bij een tweede kijkbeurt de volle score geef.

Na de herziening van De Sica’s Umberto D. (1952) was ook deze film mijnerzijds dringend aan revisie en herwaardering toe. De ontwikkeling van een man (en zijn zoontje) van euforie ’s morgens tot radeloosheid ’s avonds gaat je niet in de koude kleren zitten. De totale ontreddering van een kansarm individu in een jachtige, keiharde samenleving maakt het tot een ongemakkelijke film. Bijna zeventig jaar na dato is de boodschap helaas nog steeds actueel, omdat er nog altijd mensen zijn die vermalen worden in een samenleving, die wij met te weinig gevoel voor de realiteit “beschaafd” noemen.
Zonder meer een mijlpaal in de filmgeschiedenis, die wereldwijd de nodige invloed heeft gehad op filmmakers.

Een lange tijd deze film uitgesteld. Nu dan gezien en typisch zo'n film die je dan te lang hebt uitgesteld. Het viel allemaal zeer goed mee. Prachtige Blu-ray uitgave ook van Arrow.

Het begin is even wat aanmodderen, maar gaandeweg kwam ik er steeds meer in. Het concept van de film is fantastisch. Door grote armoede zijn sommige dingen goud waard. In dit geval de fiets. Dit deel komt erg goed over en zorgt voor een fijn verloop van de film. Als dan eenmaal de zoektocht begint is dat het begin van erg fijne scenes. Centraal staat ook meer de relatie tussen vader en zoon. Dat lijkt ook de belangrijkste boodschap van de film. De fiets hoe belangrijk ook, het zorgt voor geld om voor je familie te zorgen, is minder belangrijk dan de mensen die je liefhebt. Toch doet de film er bij veel scenes net even iets te lang over. Gaat allemaal net even wat te lang door om de juiste boodschap over te brengen terwijl deze al duidelijk is. Verliest de film toch wat aan kracht voor mij. Het einde is dan wel weer perfect. Prachtige opbouw en pay-off uiteindelijk. Had geen beter einde kunnen bedenken. Ook props voor de schitterende muziek.

Erg goede film, alleen zag ik er het meesterwerk er niet in. Het deed het voor mij allemaal net niet. Technisch ziet het er allemaal zeer verzorgd uit en ook het acteerwerk is fijn. Ik miste wat meer impact op momenten doordat het voor mijn gevoel op momenten net wat te slepend werd. Toch een meer dan fijne kennismaking met het Italiaanse neorealisme.

de grunt

Mooi, dank voor het delen

Volgens mij was dit de film die me ooit deed kennismaken met de Italiaanse film. Eindelijk weer eens gezien en het blijft toch een onovertroffen meesterwerk. Hoe simpel het plot ook mag zijn, alles klopt- je voelt het ongeloof van Antonio, zijn verbetenheid, en zijn steeds groter wordende wanhoop.

En het einde was perfect, op zoveel vlakken- dat hij nog moet horen dat hij een geluksvogel is omdat er geen aangifte wordt gedaan, hoe ironisch moet hem dat in de oren hebben geklonken.

De italianen sloegen keihard terug binnen de na-oorlogse filmindustrie. Vittorio de Sica wist het naar opbouw hunkerende Zuid-Europa raak te treffen met zijn Fietsendief. Want, ja, we hebben het allemaal meegemaakt, mensen. Als je fiets gestolen wordt is dat uitermate kut. Hoofdpersoon Antonio verliest er ook zijn baan door en krijgt een flink pak slaag als hij zelf een onbewaakt rijwiel probeert te jatten. Wij toeschouwers kijken vooral door de ogen van zijn zoontje en dat is treurig en relativerend tegelijkertijd.

Ondanks dat deze film natuurlijk een simpele plot heeft en het voor mij moeilijk voor te stellen is dat er in die tijd zelfs amper geld was om een fiets te kopen, ging ik mij uiteindelijk toch inleven in het hoofdpersonage alsook in hoe zijn zoon zich moet gevoeld hebben.
Het is de oudste film die ik tot op heden heb gezien maar na Nuovo Cinema Paradiso was het eens tijd om een andere Italiaanse klassieker te gaan bekijken. Deze is niet zo goed maar weet toch de ganse speelduur te blijven boeien. Perfect einde ook.

Zelfs tegenwoordig is er in Italië en Zuid-Europa armoede zat, laat staan toen.

Inderdaad arno74, ik drukte mij wat verkeerd uit. Ik bedoelde eerder dat het voor mij moeilijk is om voor te stellen. Het gevoel van armoede en het geen geld hebben om eten te kopen. Denk dat deze film harder aankomt als je zelf ooit in financiële moeilijkheden bent geweest bijvoorbeeld. Niet dat het slecht is om met zulke films in aanraking te komen want armoede is zoals je zelf zegt van alle tijden en komt overal voor.

Schrijnend.

Mijn eerste film van Vittorio de Sica, en direct een indrukwekkende film, over een man die maar niet uit de ellende komt, en maar in de vicieuze cirkel blijft zitten. De machteloosheid is duidelijk voelbaar, en het einde is zielig als hartverscheurend tegelijk. Dikverdiende 4*

Schoolvoorbeeld van Italiaans neorealisme. De schrijnende armoede en de ontroerende relatie tussen vader en zoon werken overdonderend. Maatschappelijke kritiek en onrechtvaardigheid tov de arbeidersklasse zijn doorheen gans deze film, grijs en grauw, aanwezig. Een erg emotioneel slot sluit dit topwerk af.

Al wat je nodig hebt voor een spannend verhaal, is een sympathiek personage met een doel. Voor Antonio Ricci is die fiets de heilige graal. Ondanks z'n gebreken kun je gemakkelijk meeleven met deze Jan met de pet. Scenarist Cesare Zavattini, lid van de communistische partij, toonde graag de strijd van de kleine man om te overleven in een kapitalistische maatschappij. Ricco's vrouw steunt hem door dik en dun. Ze speelt haar glimlach uit om wat extra lires te verwerven voor die oude lakens.

Enzo Staiola werd uit vijfduizend kinderen gekozen omdat hij representatief was als een doorsnee arm kind. Z'n gezichtsuitdrukkingen variëren van enthousiast tot treurig. Close-ups en melancholische muziek spelen deze emoties uit zonder het er te dik op te leggen. Aangrijpend is de scène waarin hij geslagen wordt; dan ligt het team even uiteen. De scène in het restaurant toont het verschil tussen arm en rijk vanuit een humoristische invalshoek.

Het verhaal vertoont gelijkenissen met De Mantel van Gogol. De opbouw is eenvoudig en helder. Ricci maakt een fout die vermeden had kunnen worden, bijvoorbeeld met een fietsslot. Daarna probeert hij deze fout te herstellen. De titel staat in het meervoud omdat de dieven een kleine bende vormen. De man met de snor staat op uitkijk en hindert Ricci wanneer deze de achtervolging inzet. Op het einde worstelt hij met een ethisch dilemma. Een wielerwedstrijd en een fietsenstalling geven hem een Calimerogevoel: iedereen heeft er een behalve ik, en dat is niet eerlijk.

De omgeving is even belangrijk als de gebeurtenissen. Kort na de Tweede Wereldoorlog was het in zo'n Romeinse volkswijk armoede troef. De katholieke kerk vormde het centrum van de gemeenschap, maar er was ook bijgeloof. De beelden van de plenzende regen verhogen het hectische gevoel. Het was overal druk: bij de vakbond, in de steegjes, in het bordeel. De Sica en Zavattini deden veldonderzoek voor deze scènes. Ze zijn erin geslaagd een tijdsbeeld vast te leggen waarnaar de kijker van vandaag zich gemakkelijk kan verplaatsen.

Een man krijgt eindelijk een baan aangeboden als posterplakker. Hiervoor moet hij wel in het bezit zijn van een fiets. Zijn vrouw verkoopt het beddengoed en van dit geld koopt hij een fiets. Op zijn eerste werkdag wordt de fiets echter al gestolen. Wat volgt is een lange zoektocht van de man en zijn zoontje om hun fiets terug te vinden.

Fietsendieven is een sterk portret van het arbeidersmilieu van het Italië van de jaren '40. Een moeilijk leven, al helemaal als je broodwinning je ineens ontnomen wordt door een vreemde. Het schijnende is dat na de hele zoektocht, de man zo wanhopig wordt dat hij zelf probeert om een fiets te stelen.

De film is geschoten in wat een Italiaanse realistische variant van de film noir lijkt te zijn. Alles ziet er keurig uit en qua realisme kon het Hollywood van destijds nog wel wat leren van de Italianen.

De film staat op de lijst van beste films volgens het Vaticaan. Dat lijkt op het eerste gezicht vreemd omdat het aankaarten van de situatie van arbeiders meestal een Socialistische/Communistische achterliggende gedachte heeft. Hier is dat echter niet zo. We komen wat communisten tegen, maar die kunnen onze hoofdpersoon niet verder helpen. Nee, de kerk waardeerd waarschijnlijk eerder de moraal van het verhaal. Misdaden lijden alleen maar tot meer misdaden. Een slechte daad heeft een groot effect. Bovendien laat de film zien hoe de kerk aan armenzorg doet.

Wellicht de meest doenbare Di Sica met armoedeportret, te danken aan een vrij pakkende en vooral rake conclusie omtrent de vicieuze cirkel daarvan. Tussen dat en de aftrap is het verhaal echter filterdun, zeer simplistisch (dieptepunt is de restaurant-scene) en audiovisueel morsdood. Di Sica (die ooit nog een hond in zijn betoog betrok) maakt wederom een document rond de problematiek, maar vergeet cinema te maken.