La Cité des Enfants Perdus (1995)

Op basis van zijn laatste films ben ik groot fan geworden van Jean-Pierre Jeunet. The City Of Lost Children was de laatste die ik nog moest zien van deze talentvolle, maar helaas weinig productieve regisseur. Het verhaal is wat mij betreft de minst interessante van Jeunet, maar de aankleding is weer prachtig. Het is schitterend hoe hij het voor elkaar krijgt om zo’n club lelijke mensen (Dominique Pinon en Ron Perlman voorop) bij elkaar te krijgen in zo’n leuke productie. De decors en attributen zijn, zoals gebruikelijk, fantastisch. Zeer sfeervol en op dat vlak het beste wat de jaren ’90 te bieden hebben. Jammer dat het verhaal over de ontvoerde kinderen erg stroef loopt. Een lust voor het oog in alle andere opzichten.

'k vond hem wel nog goed. Je moet er echt wel inkomen, maar eenmaal dit is gelukt vond 'k hem zeker eens het bekijken waard. Ron Perlman is toch zeker het vermelden waard, zeker omdat hij Frans spreekt en dit waarschijnlijk niet zo evident is voor een Amerikaan.
De film ligt in de lijn van Delicatessen, dus je mag weer een speciale film verwachten.

Hoewel ik de eerste twee films van Jeunet die ik zag prachtig vond, valt deze toch een beetje tegen. Het eerste half uur ontbreekt er toch duidelijkheid en een samenhang. Het tweede deel is echter wat boeiender doordat het doel van de film duidelijk is, Miette en One gaat petit frere redden. Vanaf dan is het verhaal nog wel aardig en de beelden zijn wel prachtig om naar te kijken. Ondanks de mooie kleuren, goed en origineel camerawerk en een aantal visuele hoogstandjes scoort deze film voor mij vooralsnog een 2,5.

Een beetje te veel idee-en in 1 film, waarbij de setting zoveel afwijkt van onze wereld, dat je heel veel tijd nodig hebt om je een beetje in te leven met de film. Dominique Pinon is wel schitterend in zijn meerdere rollen. Ook blijven er enkele zaken wel onduidelijk, zoals de reden waarom het meisje op het einde verouderd en de droomloze man steeds jonger wordt. Ok, het is een droom, maar kan zij dit dan zo manipuleren? Het viel me ook op dat het pricnipe verrassend hard op The Matrix leek, dus we weten nu waar de Wachowski brothers hun mosterd ging halen.

Een minder toeganklijke en minder goede film dan Delicatessen, maar toch wel de moeite waard om te bekijken. Alle andere films van Jeunet zijn echter beter dan deze.

Jeunet, ... ik ben dol op zijn films. Toch vond ik deze erg chaotisch in beeld gebracht. Visueel gezien wederom een meesterwerk, maar het verhaal was niet altijd even interessant. Eerder soms een rommeltje. Vooral naar het einde toe.

Moet zeggen dat ik Ron Perlman voor het eerst in een film NIET irritant vond. Dominique Pinon was uiteraard weer geniaal, maar 4 van hem? Dat wordt me toch net te gek.
Het aantal geniale scenes vond ik ook wat matig. Eén die me bij bleef was het stelen van de kluis en de achtervolging. Dat zijn die heerlijke scenes waar Micmacs, Delicatessen en Amelie vol mee zitten. Hier net wat te weinig!

Doe mij dus toch maar Micmacs à Tire-larigot. Inderdaad iets toegankelijker, grappiger en wat mij betreft Jeunet z'n beste! Micmacs à Tire-larigot moet het doen met een klein 3tje!

Niet bepaald een betere Jeunet. Visueel uiteraard geweldig maar voor de rest is het een grote zooi.

Mooi uitgebeeld sprookje. Het is echter moeilijk je in te leven in deze film vanwege het overacteren door veel van de personages.

Ik heb met dit soort films helemaal niets om hoofdpijn van de krijgen...

Je moet dit leuk vinden, heb er niets mee.

Nou moet jullie het mij niet kwalijk nemen maar dit is ook mijn soort van film niet.
Mijn vriendin vond hem prachtig, ik vond het niets.
Heeft waarschijnlijk met de decors en het verhaal van de film te maken.
Ik hou niet zo van deze decors en dit soort van rommelige decors terwijl zij er dol op is.
Onze gemiddelde waardering is daarmee 3 sterren.

Hoewel het visueel altijd dik in orde is, vind ik de films van Jeunet lang niet altijd boeiend. De hysterische karakters zijn vaak irritant aanwezig. De sprookjesachtige vertellingen bevatten in potentie voldoende, maar in de praktijk blijft het een emotieloze kijkervaring.

The city of lost children vind ik een prachtige film. Visueel ziet het er allemaal zalig grauw uit; zowel het decor als de maffe personages. Bij de aftiteling kon ik nauwelijks geloven dat Ron Perlman de hoofdrol speelde. Ik wist niet dat hij Frans kon, maar bij deze dus "chapeau!". Hij zet zijn rol met verve neer. Een paar degen geleden had ik 'Hellboy' gekeken en daar acteerde hij toch een stuk minder. De gehele cast zet trouwens goede prestaties neer.

Het verhaal is niet altijd even sterk, maar het is wel zeer fantasierijk en er hangt de hele tijd een vreemde en mysterieuze sfeer en dat bevalt me wel. Je hebt even de tijd nodig om erin te komen, maar vanaf dan zal de film je geen seconde meer vervelen.

Tja, beetje hetzelfde verhaal als bij Delicatessen. Al vind ik deze dan nog wat beter.

De kwaliteit van deze film valt moeilijk te ontkennen lijkt me, en dat doe ik dan ook zeker niet. Visueel ziet er uitstekend uit namelijk. Mooie kleuren, belichtingen, en best sfeervol. Veel details ook, zoals wel vaker bij films van Jeunet. Qua visuals en vormgeving had het duidelijk een betere/andere film verdient.

Want waar ik vooral over struikel bij deze film is wederom o.a. de humor en de personages. Nogal flauw en kinderachtig, net zoals bij Delicatessen. Erg jammer, aangezien het sommige scenes in de film voor mij gewoon verpest. De personages zijn ook behoorlijk dom en stompzinnig, en dan niet op een leuke manier. Vooral Pinon is zoals wel vaker strontvervelend.

Ergens schuilt een geweldig en volwassen sprookje, maar het is jammer dat het een beetje teniet gedaan wordt door de humor. Verder wel gewoon een aardig filmpje, dat vooral visueel erg uitblinkt. Kleine 3,0* dan maar.

Het ligt natuurlijk helemaal totaal absoluut aan mij, maar dit is een film die in alle opzichten zo inventief, zo kleurrijk, zo fantasierijk en zo levendig is dat ik me bijna niet kan voorstellen dat mensen hier níét enthousiast over zijn. Een kleine keuze uit de memorabele momenten: de gehuilde traan die een serie gebeurtenissen ontketent die uiteindelijk leiden tot het stranden van een schip, het brein op sterk water met migraine, de vlo met een injectienaald aan z'n snuit, Cycloop nummer 1 die Cycloop nummer 2 wurgt en dan z'n eigen camera op het brein van de ander aansluit zodat die naar zijn eigen stervende gezicht kijkt (volgens Jeunet een eerbetoon aan Michael Powells Peeping Tom, en de Siamese tweeling waarvan de ene mond inhaleert en de andere de rook uitblaast) – de ene na de andere onvergetelijke scène komt voorbij. Briljante decors, prachtige muziek en geweldig spel van perfecte koppen (Daniel Emilfork als Krank!) in een even nachtmerrieachtig als ontroerend verhaal. Ja, ik weet het wel, ieder z'n eigen smaak, zoveel mensen zoveel meningen, over smaak valt niet te twisten en alles is subjectief, maar La cité des enfants perdus is zó'n absorberende film dat ik het ondanks alle berichten van teleurgestelde kijkers (Dominique Pinon strontvervelend?!) bijna onbegrijpelijk vind dat deze film niet stijf in de MovieMeter-top-100 staat.

Bijft gaaf.

Misschien wel de puurste Jeunet/Caro, waarin het duistere wereldje met laconieke, vreemde personages het best tot leven komt. Maakt wel dat het als film een beetje losjes aanvoelt soms, het gaat hen ook meer om het verkennen van de wereld zelf dan het volgen van het plotje.

Visueel nog steeds erg knap. Mooi belicht, geweldig gedetailleerd en toffe decors. Acteerwerk bepaalt sterk de sfeer (en maakt het geheel wel wat luchtiger), maar zal niet ieder's smaak zijn. Emilfork steelt in ieder geval wel de show wat mij betreft, wat heeft die vent een geweldige kop.

Aparte, wat duisterdere soundtrack ook voor een Jeunet, verder vooral genieten van de gekke personages, de geweldige decors en de geweldige ideetjes van Jeunet en Caro. Na 20 jaar nog niet teveel van z'n pluimen verloren. Jammer genoeg blijft het een wat vergeten Jeunet.

4.5* en een uitgebreide review

La Cité des Enfants Perdus is een erg aparte en stijlvolle film. Een soort mix van Terry Gilliam en Tim Burton's stijl in een wereld die doet denken aan een mediterrane steampunk-versie van Dark City. Persoonlijk herinnerde de film me ook aan de boeken van De Kleine Kapitein van Paul Biegel, daarin komen ook van die roestige constructies in de zee voor.

De film verteld het verhaal van een post-apocalyptische wereld waar blinde-sekteleden kinderen ontvoeren voor de slechte Krank. Krank en zijn hulpjes zijn gecreëerd door een gekke wetenschapper. Krank kan niet dromen en daarom wil hij de dromen van kinderen stelen. Omdat alle kinderen bang van hem zijn krijgt hij enkel nachtmerries. Op een dag wordt het kleine broetje van circusartiest One ontvoerd door de sekteleden en gaat hij hen achterna. Onderweg ontmoet hij het meisje Miette.

Wat hebben alle acteurs in deze film geweldige koppen zeg. Met name Daniel Emilfork (die niet zou misstaan als Nosferatu) en Dominique Pinon hadden bijzondere gelaten. Ron Perlman vertolkte een goede hoofdrol als One. Erg knap gezien hij helemaal geen Frans spreekt.

Aan de ene kant voelt de film aan als een kinderfilm, maar aan de andere kant is het ook erg duister. Het komt grotendeels door de humor en de tedere momenten dat het me aan een kinderfilm doet denken, en die Dominique Pinon zou zeker veel kleintjes aan het lachen maken. Het zal in ieder geval aardig wat nachtmerries opleveren als je dit aan kinderen voorschotelt. Toch vind ik de 16+ kijkwijzer-indicatie weer ontzettend overdreven.

Het aparte kleurgebruik is verkregen door wit geschminkte acteurs op een donkergekleurde set te filmen en de kleur dan zodanig aan te passen tot de witte gezichten op huidskleur lijken. De sets zagen er allemaal goed uit en de industriële steampunk-designs waren lekker grimmig. De CGI-effecten zoals de luis kwamen gelukkig niet al te veel voor, al moet ik zeggen dat de veroudering/verjonging-effecten er wel bijzonder goed uitzagen.

Hoewel de film erg sfeervol was wordt de sfeer die de mooie poster heeft niet geëvenaard in de film. Het duurt heel lang voor de hoofdpersonen daadwerkelijk op weg gaan naar het eiland en dan gaat alles redelijk snel. Het verhaal is erg simpel en had een aantal erg leuke en sfeervolle elementen. De muziek van Angelo Badalamenti was ook bijzonder mooi.

Al met al vind ik La Cité des Enfants Perdus een geslaagde film. De humor was niet te overdreven, het acteerwerk is goed en verder is het allemaal erg sfeervol en een lust voor het oog.