C'est Arrivé près de chez Vous (1992)

De geweldscenes zijn schokkend en wansmakelijk (schitterend als satire op de Amerikaanse bloedfilms) maar ze vormen nu éénmaal samen met de komisch-cynische bedenkingen en commentaren daarrond het geheel van deze stekelige (ook meerdere aspecten van het maatschappelijk leven krijgen ervan langs), absurd, maar beslist origineel opgevatte film.
De oudste film die ik tot nu toe gezien had met Benoît Poelvoorde was "Le Vélo de Ghislain Lambert" uit 2000 maar in deze "C'est arrivé..." is het natuurlijk acteertalent en flair van deze man reeds volop te bewonderen. Ondertussen een heel veelzijdig acteur geworden.

Sterk.

Vooral mijn aandacht omdat Mockumentary's wel enigzins mijn aandacht hebben. Punishment Park is waarschijnlijk de volgende. Deze gitzwarte Misdaadkomedie was toch wel erg goed. Moest wel even wennen aan het zwart wit, maar daar stoor je je na 5 minuten niet meer aan.

Poelvoorde zet hier een legendarische acteerprestatie af. Hij kan letterlijk de hele film omgooien, zowel in een intense conversatie als een complete clown. Ook is de film zelfs soms behoorlijk spannend en intens gefilmd. Hierdoor zit je vaak compleet in de film.

Wat misschien toch wel het beste aan deze film is is de satire op geweld inderdaad. Ook andere maatschappelijke onderdelen krijgen er goed van langs. Al bij al een aanrader en zeer geslaagde film.

Wat joolstein zei. Een pseudo-documentaire over een actieve crimineel die mensen vermoordt alsof het de normaalste zaak van de wereld is, het klinkt op papier wel bijzonder. Maar na de eerste moord heb je al het beste gezien. Films als deze is exact waarom ik niet snap waarom films over misdaad interessant of gangsterfilms overkomen als stoer en cool.
Poelvoordes karakter vindt zichzelf vooral heel interessant met zijn constante geleuter (die vent kon geen minuut zijn wafel houden) en gefilosofeer. Doodmoe werd ik ervan waardoor het zogezegde schockerende of grappige totaal zijn effect mist. Ben is het soort loser dat je al na 1 minuut een kogel door zijn kop wil gejaagd zien worden. Stoerdoenerij, grote bek opzetten en maatschappijkritiek uiten. Het oogst veel lof kennelijk maar ik vind het rotzooi van de onderste plank.

Oei. Dat is niet mals.

Maar ik denk dat de makers daar net zo over denken. Met deze film zetten (verleden tijd) de makers de steeds meer voyeuristische drang in reality tv die je toen steeds meer zag opkomen in zijn hemd. Vandaar de prominente rol van de documentairemakers. Het gaat niet over 'Ben' maar over het feit dat mensen dat blijkbaar in beeld willen brengen en dat een publiek dat dat wil zien. Hoe ver wil je daar in gaan? Helaas steeds verder zo blijkt…

De sleutelscène is toch de verkrachtingsscène waarbij het lachen je letterlijk vergaat en je plots keihard een spiegel voorgehouden krijgt. Van Poelvoorde gaat er zo fors over dat het grappig wordt, maar dat is toch vooral om je op het verkeerde been te zetten, zodat je keihard op je gezicht gaat… Zelden heeft een film mij een ambiguer, akeliger, ongemakkelijker gevoel meegegeven. Voor mij is dit dan ook geen komedie, maar een film die je gewoon raakt waar het telt. Ik snap dus ergens wel dat deze film je doet walgen. In elk geval beter dan dat je'm amusant zou vinden.

Dat kan best zijn stefan dias helaas vond ik het karakter Ben zo vreselijk irritant en vermoeiend dat het mij na verloop van tijd allemaal niet meer interesseerde. Ik heb de film dan ook louter en alleen maar gekeken omdat die werd genomineerd door Shadowed voor de horrordraft. Films als deze kijk ik anders toch niet omdat ik weet dat het mijn ding niet is. Dus ja ik ga er verder helaas niet mee kunnen over debatteren of filosoferen

Bijzondere film die aan de hand van een docu of reality tv het relaas volgt van seriemoordenaar Ben. Zonder enige scrupules doet hij uit de doeken wat zijn job inhoudt en hoe hij dat combineert met zijn rol als familielid of vriend. Het geeft de kijker een gevoel van onbehagen en machteloosheid. Een gevoel ook van een beetje beschaamdheid omdat er ook bij momenten grappige en erg luchtige passages verwerkt zijn. Bij momenten is Ben best een aangename kerel om een pint mee te pakken, maar al even snel kan omvormen tot een meedogenloze beestachtige moordenaar. Zijn familie weet maar al te goed waarmee hij bezig is, maar voornamelijk uit vrees wordt dit geneutraliseerd. Zie maar bvb op het verjaardagsfeestje.

Een aantal scènes zijn boeiend op te volgen. Alleen al de manier wanneer hij zich rechtstreeks tot de camera richt - rechtstreeks tot de kijker dus - maakt het extra reëel en beklemmend. De zakelijke toon hoe hij met trots uitlegt hoe je een lijk moet verzwaren wanneer je het dumpt in water zette onmiddellijk de toon. En zo zijn er nog wel enkele momenten zoals de mythe van de grootte van het geslachtsdeel van een zwarte. De verkrachtingsscène was bruut en wansmakelijk. De afwisseling tussen humor en dood is niet evident, maar wel goed gebalanceerd en geslaagd. Geen film voor een breed publiek, wel een sterk staaltje van het talent van Poelvoorde, zowel voor als achter de camera.