C'est Arrivé près de chez Vous (1992)

Het is inderdaad wel kritiek op de verheerlijking van geweld (o.a. in de media), maar de makers hebben ook aangegeven dat ze geïnspireerd waren door het legendarische tv-programma Strip-tease, dat 'het dagelijkse leven in beeld wilde brengen' en al in 1985 voor het eerst op de buis kwam.

Het deed me ergens ook wel denken aan Punishment Park (1971).

Blijft genieten.

Poelvoorde wordt met de kijkbeurt beter. Waar ik Ben de eerste paar keer nog een irritante kerel vond, vind ik hem nu geweldig joviaal en sympathiek overkomen. Blijft een gestoorde gek natuurlijk, maar hij vertelt met veel passie, waardoor z'n personage des te leuker wordt.

Verder écht mijn soort humor dit, de opzet mag dan een beetje cliché zijn (gezellig in het begin, steeds donkerder naar het einde toe) maar het werkt erg goed. De humor verdwijnt ook niet echt, ze wordt alleen zwarter en zwarter.

Niet stuk te krijgen deze film, nog steeds een mijlpaal qua zwartgallige humor en met Poelvoorde één van de gaafste filmpersonages die ik ook gezien heb.

4.5* en een uitgebreide review

Hmm ik ben best wel lang naar de dvd van deze film op zoek geweest, zonder resultaat, dan maar op YouTube kijken..

Nochthans niet moeilijk te vinden, onder m'n review staan 3 links naar webwinkels waar je hem kan aanschaffen ...

Ik heb nog echt even de tijd nodig om te beslissen of ik hier de 4 of 4,5 sterren voor ga geven.

Maar knotsgek is deze misdaad film wel zeg. Had iets heel anders verwacht.
Die Benoît Poelvoorde is echt een clown. Wat een kerel!

Het verhaal draaft in straf tempo lekker door, en gaat van lekker serieus naar volledig absurd.

Vooral de scenes met de familie komen zeer echt over daar de diverse krankzinnige moorden weer uiterst kansloos en ordinair zijn. Maar dat geschommel tussen normaal en debiel is uiteindelijk erg prettig.

Freaky film, maar erg gaaf!

(Edit: Toch maar die 4,5*)

Hier gewoon gevonden bij de FAME, het is inderdaad allesbehalve een obscure film.

De pseudo-documentaire werkt aardig en wordt volledig gedragen door hoofdrolspeler Ben. De manier waarop dergelijk geweld als amusement gebruikt wordt, is eerder hilarisch dan schokkend. Ik lees hier nu opeens dat het een aanklacht zou moeten zijn? Ik zou eerder zeggen dat in deze film het tegenovergestelde bewerkstelligd wordt...

Uiteindelijk heb je alles wel gezien, gooit hij er nog wat pseudo-intelligente levenslessen uit en heb je op wat grappige scènes weinig hoogtepunten gezien.

Die film heb ik gisteravond (puur toevallig) ook gekeken. Die link zie ik toch niet echt. "Aanklacht tegen 'de staat', erg tijdsgebonden ook wel" vs. "Zwarte komedie die toch vooral knullig is".

C'est Arrivé pres de chez Vous
alternatieve titel: Man Bites Dog, It Happendd in Your Neighborhood

Zieke, verontrustendende film maar toch wel heel erg bijzonder.

De film wordt denk ik wel een beetje gedragen door het ijzersterke 'mockumentary' camerawerk en de geweldige rol van Benoit Poelvoorde als de gestoorde seriemoordenaar Ben. Het zwartwit beeld geeft de sfeer in de film wel iets grimmigs. Ik zie overigens dat de film uit België komt en dat is ook knap.

De eerste helft van de film was best wel komisch: Ben moordt er gewoon op los, die scène met die oma haha. Uiteindelijk veranderde de film zelfs, dacht eigenlijk dat het een beetje saai werd maar damn de film shockeerde me zelfs. Die scène dat Ben dat kind vermoord of die expliciete verkrachting scène ! Het deed me wat. Uiteindelijk ook grappig om te zien dat de filmers uiteindelijk net zulke moordenaars zijn als Ben. Het einde vond ik dan een prachtig, zelfs eng shot.

C'est Arrivé pres de chez Vous is een verontrustende film die met een origineel concept heel wat real life media weet op te schudden.

YouTube - "Maniac"

Ik zat net dit filmpje van Shia Labeouf met Cage en Kid Cudi als twee Poelvoordentjes te kijken en bij 03.53 als Cage schietend die hotel kamer binnen komt hangt deze filmposter boven het bed.
Blijf ik toch leuk vinden dat soort dingetjes in films.

Sterke film met geweldig spel van Poelvoorde waarbij indringende bruutheid afgewisseld wordt met alledaagse oppervlakkigheden en zwarte humor.

Ik heb niet echt het idee dat Dwarrel deze info heeft meegekregen, zo zonder quote.

Dit sloeg totaal niet aan. Ongetwijfeld grappig bedoeld (hoewel ik zelfs daar me twijfels bij heb) , en moest best een paar keer een beetje lachen, maar de humor van dit alles ging volledig aan me voorbij. Het enige waar ik echt wel goed om kon lachen was het moment nadat Ben die man had neergeschoten toen ze met z'n alleen aan tafel zaten, en toen, na een doodse stilte, die vrouw met haar verjaardagscadeautje kwam aanzetten.

Niet voor het grote publiek, denk ik. Een zeer unieke film, met een mix van stijlen - horror en gruwel, drama, surrealisme en realisme, maar in de eerste plaats toch komedie, zwarte komedie, zelfs donkerder-dan-zwarte komedie.

Een heel absurd opzet, op verschillende vlakken, in de eerste plaats uiteraard het onderwerp, maar bijvoorbeeld ook het feit dat ongeveer iedereen van dit amateurgezelschap (met Benoit Poelvoorde als enige prof) onder zijn/haar eigen naam speelt, en als het ware zichzelf is.

Het geheel is sterk, maar heeft één groot minpunt, en dat is de duur van de film. Bij momenten gaan scenes zichzelf herhalen en wordt het eigenlijk wel langdradig; Een uur was meer dan genoeg geweest. De enige smet, maar het doet voor mij de waarde van de film toch wel behoorlijk dalen.

Whehe, dit is Belgische cinema op zijn best. Deze film is extreem absurd, luguber en bizar. Zelden zo'n sociaal gestoorder persoon gezien als Benoît, een gewetenloze lamzak die roofmoorden pleegt. Een cameraploeg volgt hem op de voet en wordt meegesleurd in zijn praktijken, die steeds ongemakkelijker worden. Het heeft dus ook wat weg van het altijd toffe mockumentary-genre. De humor moet je overigens wel liggen, maar ik vond het bij vlagen hilarisch. Ohja, ook nog ff melden dat het lekker lowbudget zwart-wit gefilmd is, wat de film alleen maar ten goede komt. Het past prima in de troosteloze en smoezelige omgevingen waarin Benoît opereert.

Het vertrekt als een grappig idee, maar als de film dan een beetje op het punt komt van 'hoe moet het nu verder?' sleurt het je genadeloos mee. Een compromisloze bad trip waaraan niet te ontsnappen valt.

Door de vele positieve berichten ben ik erg nieuwsgierig gemaakt, ik ga hem zo opzetten, ik ben benieuwd.

Helemaal niks aan toe te voegen.

Grappige en unieke film. Wat gemixte gevoelens, maar uiteindelijk wel goed bevallen.

Benoit is zoals al eerder gezegd een geweldig personage. Poelvoorde zet een heerlijke rol neer, die me eigenlijk sterk deed denken aan Patrick Bateman uit American Psycho, alleen is deze film wel een stuk grimmiger. Ontzettende gladde, arrogante klootzak, maar echt met verve gespeeld. Zijn mimiek af en toe alleen al .

Enkele scenés die vrij hilarisch waren, zoals die met het oude vrouwtje en de verkrachtingsscene. Hou persoonlijk wel van dat soort zwarte humor. Allemaal positieve punten tot nu toe, maar toch merkte ik dat mijn aandacht op sommige momenten echt verslapte. Sommige scenes, zoals die stukjes met Benoit's familie en die etentjes telkens tussendoor, vond ik een stuk minder geslaagd en zat stiekem toch weer te wachten op de volgende moordscene. Echt veel van die grappige scenes, zoals ik die net al aanhaalde, zaten er ook weer in vond ik, en het had er denk ik goed aan gedaan als de film gewoon nog wat korter was geweest. Ook het einde vond ik niet zo sterk.

Misschien dat dit zo'n film is die je pas écht gaat waarderen als je hem de tweede keer ziet. Vond hem zeker goed, maar niet geweldig ofzo. Een ruime 3,5*.

Ging wel. Lang niet altijd even interessant en de cameraploeg boeide ook niet veel. Het zwart/wit vond ik niet echt wat toepassen. De humor ging wel en de moordpartijen waren ook niet altijd even bijzonder.

Naast deze film lijkt American Psycho wel een Disney-productie.

Ik kan doorgaans wel tegen een stootje, maar hier vraag ik me toch serieus af of de makers wel helemaal lekker in hun bovenkamer zijn. Betreft dit een cynisch statement over onze samenleving? Of is deze film gewoon een voorwendsel van een groep filmstudenten om hun zieke geest de vrije loop te laten? Ik vermoed het tweede. En daarin schuilt misschien wel de kracht van deze film: geen compromissen, geen wijzend vingertje.

Zelfs als je het geweld achterwege laat blijft dit een voltreffer dankzij psychopaat-kunstkenner Poelvoorde. Ik ben er ook nog niet helemaal uit welk aspect van zijn persoonlijkheid ik het meest irritant vond: de seriemoordenaar of de onmogelijke betweter. Zo onuitstaanbaar dat het weer leuk wordt, eigenlijk. Een grote meneer, die Benoît Poelvoorde.

Het found footage-jasje geeft de film voorts een tijdloze uitstraling. In 1992 zat de Belgische cinema nog in de ijzertijd (echt niet om aan te gluren, doorgaans), maar door de zwart-wit-fotografie en de bewuste schoonheidsfoutjes weten de makers dit aardig te camoufleren!

Als afsluiter nog mijn favoriete quote: L'eau, c'est pas bon pour la flûte. 4*

Dit was in de dagen dat reality-tv sterk zijn opgang maakte en alles steeds maar sensationeler moest. Deze film die op gang trekt als een comedie, zet gaandeweg een spiegel voor wat een bittere nasmaak oplevert. Redelijk scherp en briljant. Missie geslaagd.

Staat genoteerd, zeker nu Benoît Poelvoorde op de kaart staat. Weinig acteurs weten God zo sterk te vertolken door met een badjas chagrijn te spuien.

Wellicht niet zo schilderachtig als de kleurrijke zonsopgang van vanmorgen, maar wel een cultklassieker die al jaren en jaren op zijn beurt lag te wachten. Corona erbij (het is niet altijd Belgisch Bierfeest). Kom maar op met dat lange weekend! Je suis prêt...

En ik kreeg al snel spijt dat ik hem toen niet heb gezien, in de jaren waarin men nog sprak over nouvelle violence als een nieuwe stroming, het videojaarboek je bron was voor informatie. Breed genomen: de jaren van Natural Born Killers, Kalifornia, Reservoir Dogs, Funny Games en soortgelijke films. Hij stond toen nog niet op mijn radar, maar vanaf midden 2000's toch zeker wel. Het kwam er om wat voor reden dan ook nu pas van. En ja: Echt voor die tijd behoorlijk grensverleggend. But even now, still worth it.

Het is behoorlijk hard, volledig grensoverschrijdend en vrij morbide. Maar daagt de kijker absoluut uit en stelt vragen over de aard van geweld, observatie/participatie, en wat het betekent dat je ernaar kijkt, zoals Matt Zoller Seitz stelt in zijn Criterion Collection essay.

Het is nooit te laat om een film te zien, maar dit was er wel een die ik graag in mijn early twenties had gezien toen hij uitkwam, en dit leefde. Had vormend kunnen zijn voor mijn visie op geweld, de media en documentaire maken.

4*

N.b. Fascinerend dat ik die serial killer laatst in de bioscoop heb gezien als God. Mon Dieu, Benoît Poelvoorde...

Benoît Poelvoorde!

Wederom blij verrast door deze verbazingwekkend goede karakterschets van een sociopaat. Ben is innemend, ridicuul en eng ineen. De mockumentary stijl werkt geweldig en is heel specifiek aan het slagen van de film. Bovendien zijn de diverse buitenwijken en industriecomplexen ook nog eens erg sfeervol vastgelegd op 16mm film. Uniek werkje, wmb een echte (cult) klassieker.

Deze film gaat nergens over. Een seriemoordenaarsfilm die als een amateurfilm in zwart/wit is opgenomen.

Geen 'seriemoordenaarsfilm', wel een komedie.

Dat maakt deel uit van humor. Je hoeft dat uiteraard niet grappig te vinden, maar: noem het dan een 'slechte komedie', geen 'seriemoordenaarsfilm'...

Benoît Poelvoorde is een zeer goede acteur, maar deze film (docu) kon mij totaal niet boeien.

Poelvoorde speelt hier de rol van Ben en in de openingsscène in een trein zien we hoe hij een willekeurige vrouw overvalt in haar cabine en haar op brute wijze vermoordt. Hij wikkelt haar in een deken en terwijl een andere trein voorbij raast gooit hij het lijk van een spoorbrug, om vervolgens haarfijn uit te leggen hoeveel gewicht je moet toevoegen aan een lijk om ervoor te zorgen dat het niet boven komt drijven. Dit is een zogeheten faux-documentaire en verslaggever Rémy [Rémy Belvaux] en André [André Bonzel] zijn er om inzicht te geven in de werking van een crimineel brein. Ben overvalt, mishandelt en berooft een postbode om de adressen te achterhalen van bejaarden die hun pensioen net hebben ontvangen, die hij vervolgens een dodelijk bezoek brengt. Hij stelt Rémy en André voor aan zijn familie, maakt een vrolijk praatje met een paar kinderen uit de buurt en pleegt daarna vrolijk nog een aantal bloederige moorden. Langzaam maar zeker nemen Rémy en André een steeds meer actieve rol in bij de serie misdaden en blijkt elke grens dusdanig overschreden te zijn dat er voor de documentairemakers geen weg meer terug is.

Benoit Poelvoorde is voortreffelijk in de hoofdrol. Ondanks dat we bij zijn introductie zien dat hij een moordenaar is, blijkt hij ook een charismatische en innemende man te zijn. Hij heeft geen opvliegend karakter, ziet er ook niet uit als een crimineel maar is een intelligente, efficiënte moordenaar die zich kan verschuilen achter een façade die mede wordt opgehouden door zijn familie. Bens ouders en grootouders zijn de werkelijke ouders en grootouders van Poelvoorde en de familiescènes hebben daardoor een authenticiteit en oprechte warmte die de sympathie voor Ben versterkt. Een typisch voorbeeld van hoe je een beperkt budget in je voordeel kunt gebruiken. Hoewel Ben zelfs niet schroomt om een kind te vermoorden, komt de enige scène waarin hij iemand vermoordt uit pure woede absoluut als een schok. Die schok wordt versterkt door de reactie van de aanwezige gasten in een zwart-komische scène die je als kijker een onbehaaglijk gevoel geeft. Datzelfde gevoel krijg je tijdens een groepsverkrachting, waarbij Ben op melige wijze uitlegt hoe je een vrouw het beste kunt ‘verwennen’.

De ironie is dat deze momenten er voor de kijker er blijkbaar uit springen en dat we pas bij een dergelijke explosie van geweld geschokt zijn, terwijl we op dat moment – met André en Rémy – getuige (en medeplichtige?) zijn aan een hele serie gruwelijke moorden. Geen wonder dat deze film zoveel stof deed opwaaien en dat het zowel zijn voor- als zijn tegenstanders heeft. Maar het zijn juist de kunstuitingen die mensen verdelen, die mensen aan het denken zetten over de wereld waarin ze leven, die de meeste zeggingskracht hebben en zichzelf werkelijk tot kunst verheffen. “Man Bites Dog” valt absoluut in die categorie.

Een Pseudo-documentaire, waarin moordenaar Ben gevolgd wordt door een tv-ploeg om een reportage over hem te maken. Ik kon er niets mee...

Het is typische zo'n film waarover critici jubelend zijn, maar waarvan ik het niet ziet. Oké deze film heeft dan misschien wel wat maatschappijkritiek. Maar dat haalde mij niet over de streep om dit echt goed te vinden. Het begon best aardig met Ben die op zakelijke wijze uitlegt hoe je lijken moet verzwaren om te voorkomen dat ze boven komen drijven maar al snel ging het mij vervelen. Steeds maar weer dat filosofisch gezwets in de camera van de moordenaar, mensen vermoorden, hun lijken in de rivier gooien, even bij moeder langs. Wat dus overblijft is één ietwat "gruwelijke" scène en een aanklacht op hedendaagse journalistiek en de macht van het beeld.

Dat was duidelijk niet niet aan mij besteed.

Geweldig, veel humor en lekker macaber. Het werkte voor me, hoewel ik toch blij was dat het na 90 minuten gedaan is, want met mockumentaries heb ik het doorgaans wel vrij snel gehad, wanneer de verrassing of het eigenzinnige eraf is, maar hier wordt het fris gehouden doordat er genoeg plotontwikkeling is. Er wordt verder zeer goed geacteerd, zeker van Poelvoorde ben ik fan. Het Belgie van 25 jaar geleden is nog steeds herkenbaar (o.a. het typische geluid van de trein, love it!) en ook sfeervol. Home sweet home.

De geweldscenes zijn schokkend en wansmakelijk (schitterend als satire op de Amerikaanse bloedfilms) maar ze vormen nu éénmaal samen met de komisch-cynische bedenkingen en commentaren daarrond het geheel van deze stekelige (ook meerdere aspecten van het maatschappelijk leven krijgen ervan langs), absurd, maar beslist origineel opgevatte film.
De oudste film die ik tot nu toe gezien had met Benoît Poelvoorde was "Le Vélo de Ghislain Lambert" uit 2000 maar in deze "C'est arrivé..." is het natuurlijk acteertalent en flair van deze man reeds volop te bewonderen. Ondertussen een heel veelzijdig acteur geworden.

Sterk.

Vooral mijn aandacht omdat Mockumentary's wel enigzins mijn aandacht hebben. Punishment Park is waarschijnlijk de volgende. Deze gitzwarte Misdaadkomedie was toch wel erg goed. Moest wel even wennen aan het zwart wit, maar daar stoor je je na 5 minuten niet meer aan.

Poelvoorde zet hier een legendarische acteerprestatie af. Hij kan letterlijk de hele film omgooien, zowel in een intense conversatie als een complete clown. Ook is de film zelfs soms behoorlijk spannend en intens gefilmd. Hierdoor zit je vaak compleet in de film.

Wat misschien toch wel het beste aan deze film is is de satire op geweld inderdaad. Ook andere maatschappelijke onderdelen krijgen er goed van langs. Al bij al een aanrader en zeer geslaagde film.