C'est Arrivé près de chez Vous (1992)

De geweldscenes zijn schokkend en wansmakelijk (schitterend als satire op de Amerikaanse bloedfilms) maar ze vormen nu éénmaal samen met de komisch-cynische bedenkingen en commentaren daarrond het geheel van deze stekelige (ook meerdere aspecten van het maatschappelijk leven krijgen ervan langs), absurd, maar beslist origineel opgevatte film.

De oudste film die ik tot nu toe gezien had met Benoît Poelvoorde was "Le Vélo de Ghislain Lambert" uit 2000 maar in deze "C'est arrivé..." is het natuurlijk acteertalent en flair van deze man reeds volop te bewonderen. Ondertussen een heel veelzijdig acteur geworden.

Sterk.

Vooral mijn aandacht omdat Mockumentary's wel enigzins mijn aandacht hebben. Punishment Park is waarschijnlijk de volgende. Deze gitzwarte Misdaadkomedie was toch wel erg goed. Moest wel even wennen aan het zwart wit, maar daar stoor je je na 5 minuten niet meer aan.

Poelvoorde zet hier een legendarische acteerprestatie af. Hij kan letterlijk de hele film omgooien, zowel in een intense conversatie als een complete clown. Ook is de film zelfs soms behoorlijk spannend en intens gefilmd. Hierdoor zit je vaak compleet in de film.

Wat misschien toch wel het beste aan deze film is is de satire op geweld inderdaad. Ook andere maatschappelijke onderdelen krijgen er goed van langs. Al bij al een aanrader en zeer geslaagde film.

Wat joolstein zei. Een pseudo-documentaire over een actieve crimineel die mensen vermoordt alsof het de normaalste zaak van de wereld is, het klinkt op papier wel bijzonder. Maar na de eerste moord heb je al het beste gezien. Films als deze is exact waarom ik niet snap waarom films over misdaad interessant of gangsterfilms overkomen als stoer en cool.

Poelvoordes karakter vindt zichzelf vooral heel interessant met zijn constante geleuter (die vent kon geen minuut zijn wafel houden) en gefilosofeer. Doodmoe werd ik ervan waardoor het zogezegde schockerende of grappige totaal zijn effect mist. Ben is het soort loser dat je al na 1 minuut een kogel door zijn kop wil gejaagd zien worden. Stoerdoenerij, grote bek opzetten en maatschappijkritiek uiten. Het oogst veel lof kennelijk maar ik vind het rotzooi van de onderste plank.

Oei. Dat is niet mals.

Maar ik denk dat de makers daar net zo over denken. Met deze film zetten (verleden tijd) de makers de steeds meer voyeuristische drang in reality tv die je toen steeds meer zag opkomen in zijn hemd. Vandaar de prominente rol van de documentairemakers. Het gaat niet over 'Ben' maar over het feit dat mensen dat blijkbaar in beeld willen brengen en dat een publiek dat dat wil zien. Hoe ver wil je daar in gaan? Helaas steeds verder zo blijkt…

De sleutelscène is toch de verkrachtingsscène waarbij het lachen je letterlijk vergaat en je plots keihard een spiegel voorgehouden krijgt. Van Poelvoorde gaat er zo fors over dat het grappig wordt, maar dat is toch vooral om je op het verkeerde been te zetten, zodat je keihard op je gezicht gaat… Zelden heeft een film mij een ambiguer, akeliger, ongemakkelijker gevoel meegegeven. Voor mij is dit dan ook geen komedie, maar een film die je gewoon raakt waar het telt. Ik snap dus ergens wel dat deze film je doet walgen. In elk geval beter dan dat je'm amusant zou vinden.

Dat kan best zijn stefan dias helaas vond ik het karakter Ben zo vreselijk irritant en vermoeiend dat het mij na verloop van tijd allemaal niet meer interesseerde. Ik heb de film dan ook louter en alleen maar gekeken omdat die werd genomineerd door Shadowed voor de horrordraft. Films als deze kijk ik anders toch niet omdat ik weet dat het mijn ding niet is. Dus ja ik ga er verder helaas niet mee kunnen over debatteren of filosoferen

Bijzondere film die aan de hand van een docu of reality tv het relaas volgt van seriemoordenaar Ben. Zonder enige scrupules doet hij uit de doeken wat zijn job inhoudt en hoe hij dat combineert met zijn rol als familielid of vriend. Het geeft de kijker een gevoel van onbehagen en machteloosheid. Een gevoel ook van een beetje beschaamdheid omdat er ook bij momenten grappige en erg luchtige passages verwerkt zijn. Bij momenten is Ben best een aangename kerel om een pint mee te pakken, maar al even snel kan omvormen tot een meedogenloze beestachtige moordenaar. Zijn familie weet maar al te goed waarmee hij bezig is, maar voornamelijk uit vrees wordt dit geneutraliseerd. Zie maar bvb op het verjaardagsfeestje.

Een aantal scènes zijn boeiend op te volgen. Alleen al de manier wanneer hij zich rechtstreeks tot de camera richt - rechtstreeks tot de kijker dus - maakt het extra reëel en beklemmend. De zakelijke toon hoe hij met trots uitlegt hoe je een lijk moet verzwaren wanneer je het dumpt in water zette onmiddellijk de toon. En zo zijn er nog wel enkele momenten zoals de mythe van de grootte van het geslachtsdeel van een zwarte. De verkrachtingsscène was bruut en wansmakelijk. De afwisseling tussen humor en dood is niet evident, maar wel goed gebalanceerd en geslaagd. Geen film voor een breed publiek, wel een sterk staaltje van het talent van Poelvoorde, zowel voor als achter de camera.

Dark Humor Is Indicative Of A High IQ, According To Study | IFLScience

Deze film is inderdaad een toppertje.

Mijn eerste kennismaking met de acteur Poelvoorde, en ook meteen de beste rol die ik van hem

gezien heb. Bizonder naturel als een criminele psychopaat, die met een verraderlijke charme

een cameracrew om de vingers weet te winden en ze medeplichtig meesleurt bij diens immorele,

decadente dagelijkse escapades. Hoogmoedige arrogantie is het personage niet vreemd, die

zichtbaar geniet van de aandacht van de camera en die wat graag zijn talent als rovende crimineel

etaleert. Het dicht op de huid zittende camerawerk (Bij vlagen ook nog eens verbluffend goed)

draagt nog eens bij voor extra schokkend realisme. Een uitdagende, confronterende film, en

waarschijnlijk niet geschikt voor tere zieltjes. Ikzelf was bij eerste kijkbeurt in ieder geval

completely flabbergasted.

Over het paard getrilde nobody's die met een camera op hun smoel zichzelf God wanen. Deze film was zijn tijd ver vooruit en klaagde toen al het opkomende succes van 'reality tv' (waar de deelnemers alle besef van realiteit kwijt schijnen, nee, blijken te zijn) aan op schrijnende wijze. Hij neemt je op sleeptouw tot het lachen je (bij de verkrachtingsscène) vergaat. 'En, nog altijd grappig…?' Onthutsende, heerlijke, verbijsterende film. Flabbergasted it is!

Prachtige film waarin een filmcrew een seriemoordenaar filmt. Een originele film die rauw en documentaire-achtig in beeld is gebracht. Aan geweld geen gebrek (op sommige momenten zelfs ongemakkelijk), maar er valt ook meer dan genoeg te lachen (op een wrange manier). Ondanks dat hij een psychopaat en seriemoordenaar is, zet Benoît Poelvoorde een heerlijke rol neer. In de herziening met een halve ster verhoogd.

Herzien. De grappige en tegelijkertijd grimmige mockumentary heeft nog weinig aan stootkracht verloren en is amper gedateerd, waarschijnlijk omdat alles bij de release in 1992 al oogde alsof het zo was weggelopen uit de jaren '70. Benoit van Poelvoorde is werkelijk subliem in de hoofdrol en er zijn vooral dankzij hem veel memorabele scenes en monologen. Hier en daar draaft hij een beetje door, vooral in zijn semi-pretentieuze poëtische gewauwel dat iets teveel screentime krijgt toebedeeld, maar afgezien daarvan valt er weinig op de film aan te merken.

Shocktober #11

Nog zo’n geweldige film die ik in geen tijden meer gezien had. Gelukkig had ik de Nederlandse blu ray een tijd geleden op de kop getikt, zodat ik wel Nederlandse ondertiteling had. Een must aangezien er erg veel gepraat wordt, of beter ‘georeerd’ door onze spraakzame seriemoordenaar.

Het is een erg knappe debuutfilm die de uitwerking geeft die het briljante idee verdiend. Het uitgangspunt is echt geweldig, maar zonder talent zou het een matige film opleveren. Maar Poelvoorde is in topvorm en ook de cinematografie en montage geven de film net de juiste vibe en tempo.

Zag m ooit op het IFFR en er zijn weinig films waar ik harder en vaker om gelachen heb als deze toen. Totdat het lachen je vergaat.

Fijne herziening. 4,5 blijft staan.

Totaal onbekende film die ik tegenkwam bij de kringloop waarvan ik het idee had dat dit wel eens een pareltje kon zijn en wellicht een film die net buiten de top 250 valt. Ik was dan ook best wel verrukt toen ik de comments en het hoge cijfergemiddelde zag waarop ik me gisteravond aan Man Bites Dog waagde. De hoge cijfers tenspijt een succes werd het niet...

Goede punten heeft de film zeker, zo is de zwart-wit stijl erg mooi, is de documentaire-achtige insteek met de handheld camera erg interessant en schept deze een bepaalde sfeer, zitten er een aantal memorabele shots tussen en prachtig camerawerk, en doet de film met zijn geweldsuitbarstingen regelmatig aan het beste van Quentin Tarantino denken. Key is de logica van de hitman, met zijn grote vissen en kleine vissen, en uiteraard de betrokkenheid van de cameraploeg tot alles dat zich afspeelt. Als misdaadfilm met een beetje cynisch humor en een bepaalde rauwe stijl had dit een prachtige film kunnen zijn, met de nadruk op had.

Want verdomme nog aan toe, wat is dit in feite toch een stom vervelende film, volledig te wijten aan karakter Ben. Want wat is de hitman een mateloos irritant karakter met zijn eeuwenlange monologen, zijn oeverloos geouwehoer. Satire zou dit dan moeten zijn, een killer-comedy volgens de inlay, maar een lach ontlokt het mij niet. Uiteraard zal het om zwarte humor gaan, om sarcasme, nou...ik kan er niets mee en heb er niets mee. En dat vind ik toch verrekt jammer want ergens in de kern zat hier wel het nodig in, heel veel zelfs, en wordt het volledig teniet gedaan. De film kon mij dan ook niet snel genoeg afgelopen zijn, wat een tegenvaller, snel verder met de volgende film.

Graag gezien. De film C’est arrivé près de chez vous mag dan in de eerste plaats een geniale zwarte komedie zijn toch zag ik er een tijdsportret in van een regio (locaties zijn Brussel rand Anderlecht, Louvain La Neuve, Namur) Waals België. Met herkenbare gemeenplaatsen als cafés en kruidenierswinkeltjes die het alledaagse leven benadrukken. Want zo zag ik Benoit de serie moordenaar nl een man die in feite in een alledaagse omgeving – daarom die titel c’est arrivé près de chez vous vrij vertaald het gebeurde dicht bij U - zijn gewoon routine leventje leidt. Oudjes in appartementsblokken, vervallen fabrieken als kraakpand, bouwwerven, postbodes ... we zijn inderdaad in een straat dicht bij ons.

Maar het is meer nl een kritiek dat een docu nooit objectief kan zijn. Hier worden de filmmakers medeplichtig en gaan zelfs over tot moorden waardoor objectiviteit volledig vervalt. Maar is niet nieuw bv The connection van Shirly Clarke had het ook al over een cameraploeg die een docu filmt over drugsverslaving en zelf meegesleurd wordt. En nu weten we ook waar The Blair witch project de mosterd vandaan heeft gehaald als zogenaamde reality cinema.

De zwart wit fotografie van André Bonzel versterkt die alledaagse tristesse, het volkse. Het heeft ook een amateuristische bijklank. Blijkbaar hebben ze een jaar aan de film gewerkt omdat ze niet over het nodige budget bij de start beschikten (het wordt ook aangehaald in de film zelf). De knipoog van de filmmakers dat een reportage ploeg met video het gelag moet betalen tegen hun pellicule ploeg is, is een extra sneer.

Jammer dat het blijft bij een komedie. De maatschappelijke toestanden nooit worden uitgediept. Het had kunnen verheven worden tot een scherpe maatschappij kritiek, een sociaal bewust portret van een periode en plaats maar helaas. Een subliem idee, dat wel maar geen meesterwerk.

Ik had er eerlijk gezegd wel veel meer van verwacht. Ik houd wel van donkere humor en satire maar ik kon hier niet om lachen en ik begrijp de satire niet. Dit is een satire op wat precies? Een satire op televisieprogramma's? Dit zegt wat dan over de maatschappij? De laatste publieke executie vond 100 jaar geleden in Frankrijk plaats waarbij kinderen en vrouwen gillen van enthousiasme om koppen te zien rollen. Nu moet ik schijnbaar bij deze film gaan nadenken over de mens en geweld? Ik weet niet waar ik over kan nadenken bij deze film. Niks. Ik zie geen inhoud maar een interessant concept. In theorie kan dit niet voorkomen want dan breek je de wet als cameraploeg. Je bent dan medeplichtig als je deze documentaire maakt.

Het concept van een cameraploeg die een moordenaar volgt is gewoonweg goed en origineel bedacht. Dat de hoofdpersoon in deze film, een bourgondische, jolige quasifilosofisch figuur is maakt het ook wel leuk vanwege het contrast met de gruwelijkheden die hij emotieloos en gewetenloos pleegt. Dat gezegd hebbende is het nog steeds niet grappig en zie ik de grappen niet. Als je het met American Psycho zou vergelijken dan vind ik die film wel grappig maar deze niet. Waar zijn de grappen dan? Of blijft het grappig dat hij de hele tijd lijken in een meer van een rots afgooit? Ik zie de grappen niet.

De film is een beetje vaag en onduidelijk. Waarom helpt de cameraploeg deze man eigenlijk? Ik heb geen idee, van het ene naar het andere moment gebeurt dat gewoon zonder duiding. Wat gebeurt daar op het einde? Wat een slecht einde zeg. Wat moet iemand daarvan denken en er is niks van te denken want het gebeurt gewoon. Je brein kan geen connectie maken met dat einde. Waarom brengt die cameraploeg de documentaire niet uit als ze zoveel beelden hebben? Geen idee. Eigenlijk weet je best veel over Ben maar niks over die cameraploeg wat hun motieven zijn.

De beste en leukste scene die wat mij betreft bijna tegen genialiteit aanschuurt is de scene dat Ben voorstelt om mosselen te gaan in de Panne. Hij wil mosselen eten om een moord/beroving te vieren en het is 2 uur rijden naar de Panne en twee uur terug. Hij stelt dat voor aan de cameraploeg en wil betalen en een van hun verzint een smoes dat hij niet kan omdat hij al iets heeft afgesproken maar overduidelijk dat hun niet met een seriemoordenaar 4 uur lang in een auto willen zitten om mosselen te gaan eten. Ben raakt hierdoor gekwetst en dat is best wel grappig voor een gewetenloze moordenaar. Er zit ook wel echt een ongemakkelijkheid in die scene. Ik dacht dat het na deze scene beter zou gaan worden maar daar blijft het bij. Deze film heeft teveel herhaling om echt goed te worden en is te onduidelijk om echt te waarderen.