Trust (1990)

Als je maar 1 film van Hartley ziet: zie deze.

Prima film van independent filmmaker Hal Hartley.

Misschien is dit inderdaad wel de beste of een van zijn beste films, zoals velen dat vinden. Dan is het maar goed dat ik juist Trust heel goedkoop kon overnemen van de bibliotheek.

Trust draait om de bizarre liefde tussen de naïeve, zwangere Maria en de verknipte, cynische Matthew, een soort Amerikaanse versie van Johnny uit Naked (1993, Mike Leigh); twee outcasts die elkaar uiteindelijk vinden.

Deze Matthew laat wat leuke uitspraken los over televisie en het kijken daarnaar. Matthew is iemand die “wel commiseratie, maar geen medelijden met aardbevingslachtoffers wil tonen” (want het iemand alleen zielig vinden is wat anders dan het lijden met).

Leuk is bijvoorbeeld ook de psychopathische moeder van Maria, die Matthew wil koppelen aan Maria’s oudere zus en voorstelt om om de gunst van Maria een wedstrijdje whiskeydrinken te houden met Matthew- zij wint (niet zo leuk als de bizarre drinkscène met bijbehorende dialoog tussen Jezus en de Duivel uit The Book of Life).

Trust heeft een prima (origineel, aangrijpend) verhaal, sterk acteerwerk en zoals altijd bij de films van Hartley, de nodige dosis zwarte humor en satire. Uitstekend filmpje dus.

maar kijk toch ook maar naar Simple men en The unbelievable truth. Echt de moeite deze Hal. En eens wat anders.

Begon erg sterk, het verhaaltje is dan wel niet zo bijzonder maar Hartley geeft er met zijn scherpe dialogen, aparte personages en de hele vertelling toch een vrij orginele twist aan. Matthew deed mij ook lichtelijk denken aan Johnny uit Naked, zonder de luchtigheid tussendoor was de sfeer ook best inditiek aan die film, Mike Leigh zal hier wel goed naar hebben gekeken. Vond de chemie tussen Shelly en Donovan ook erg goed trouwens. Wel jammer dat de film op een gegeven moment een beetje de weg kwijtraakt, tenminste in mijn ogen dan. Heb ook veel positieve dingen over het einde gelezen, maar ik vond het maar teleurstellend.

3 sterren

heel mooi. een geheel eigen wereld, eigen acteerstijl, eigen thematiek, humor, locatie. ondergewaardeerd gezien het aantal stemmen.

Zelden kom je een film tegen die zo'n eigen stijl heeft en zo moeilijk te vergelijken valt met werk van andere regisseurs als Trust heeft. Dat Hal Hartley een geheel eigen fantasie heeft wordt al snel duidelijk. Ik moest er even inkomen, omdat ik niet zeker wist of hier sprake was van slecht film maken of een eigen stijl. Vooral het acteerwerk kwam erg onnatuurlijk over aan het begin, omdat de acteurs hun teksten erg langzaam en ongewoon duidelijk gearticuleerd opzeggen. Er leek ook wat karikaturaals in de personages te zitten en de gebeurtenissen, zoals bijvoorbeeld de hartaanval van Maria's vader, komen nogal gemaakt over. Het is niet moeilijk om hier een amateursfilm in te zien.

Toch werd ik na een kwartier of twintig minuten ineens ontzettend meegesleept door de film en bleken de personage mij meer te ontroeren dan enige andere personages die ik de afgelopen maanden in een film gezien heb. Toen kwam ik erachter dat de filmstijl en de manier waarop het verhaal verteld werd toch wel erg consistent was en dat alle oneffenheden vooral leken op hersenspinsels van de regisseur. Ik had van te voren een rauw-realistisch drama verwacht, zoals vooral de Britten ze maken. Denk aan Fish Tank, of zoiets. Trust is toch iets heel anders. Het verhaal zou in grote lijnen wel voor zo'n Britse film gebruikt kunnen worden, maar de toon is die van een bitterzoete komedie die zich moeilijk laat vangen in een paar woorden. Wes Anderson komt hier nog het meest bij in de buurt, maar Hartley is wat minder heftig gestileerd en de emoties lijken wat naakter te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. Wat meer doorleefd zou je kunnen zeggen.

Wat het allemaal opleverd is een film die subtiel grappig is, zonder ook maar te proberen hilarisch te worden. Tevens is de film subtiel dramatisch, zonder te proberen heftige emoties op te roepen. Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die hier nooit inkomen, maar ikzelf merk dat ik steeds meer val voor films met een bepaald understatement in de emoties. Dan bedoel ik niet de bijna onzichtbare, passieve emoties die je veel in zware arthouse of Aziatische films ziet, maar meer zichtbare, maar zacht uitgedrukte emoties. Trust is hier een bijzonder mooi voorbeeld van. Bij het einde kun je me dan bij elkaar vegen als Matthew aan Maria vraagt waarom ze op hem let en zij antwoord met: "Because I'm here." Het is in woorden één van de minst romantische dingen die je kunt zeggen, maar hier was het een ultieme liefdesverklaring.

Er is ook gewoon ontzettend veel dat me aan deze film bevalt. Zo vind ik het erg goed uitpakken dat Hartley geen echt gekke film heeft gemaakt die helemaal los gaat, maar meer een film die licht-excentriek is. Erg leuk vind ik de ontwikkeling van Maria die in zekere zin het omgekeerde is van Grease (van modepopje naar een meer nerd-achtig meisje; heeft Hartley een brillenfetish?). Erg geestig is dat twee onuitstaanbare karakters, de foute footballvriend van Maria en de seksueel intimiderende drankverkoper, later alleen nog terugkeren als boksbal voor Matthew. Bijzonder knap is ook dat het aanvankelijk amateuristisch ogende ateerwerk uiteindelijk leidt tot complexe en aansprekelijke personages. Adrienne Shelly, een actrice waar ik alleen maar van gehoord had door haar bijzonder tragische dood (vermoord toen ze een inbreker in haar huis betrapte) speelt een tegelijkertijd breekbaar en krachtig personage op een manier die ik nog niet eerder gezien heb. Martin Donovan doet iets vergelijkbaars en hij heeft een onweerstaanbaar gevoel voor droogkomische timing. Merritt Nelson bezorgd ten slotte kippenvel als Maria's moeder. Deze acteurs waren mij voornamelijk onbekend, maar ik zal ze nu niet snel vergeten.

Al met al moet ik zelfs zeggen dat als ik zelf een film zou maken er misschien zoiets als Trust uit zou rollen. Waarmee ik allesbehalve af wil doen aan de unieke visie van Hal Hartley. Ik ben ontzettend benieuwd naar zijn verdere werk.
4,5*

@The One Ring:

welcome to the fanclub. We zijn alvast met zijn tweeën.

Mooi verslag trouwens.

Nu met z'n drieën. Wat een heerlijke en bijzondere film. Ik ga snel meer van Hartley opzoeken.

@goongumpa,

dat moet je zeker doen!

Zijn oudste films (The unbelievable truth, Surviving desire en Simple men) zijn de leukste. De laatste twee ook weer met die geweldige Martin Donovan!

Surviving desire is trouwens veruit mijn favoriet.

Die ga ik zeker kijken. Volgens MM een van z'n minder bekende films, zo eentje waar ik uit mezelf niet gauw naar op zoek gegaan zou zijn.

Weet je, ik maak er gewoon een tweeluik van. Eerst Surviving Desire, en dan Fallen Angels. Een film die je me een paar maanden geleden bij Chungking Express aanraadde, maar ik (schandalig genoeg) nog steeds niet gezien heb .

Briljante combinatie lijkt me. Kan niet anders zeggen.

Dit was niet helemaal mijn ding. Op zich houd ik wel van die indie-sfeer en de stadse Americana setting. Dan wil ik het ietwat amateuristische regie- en acteerwerk nog wel door de vingers zien.

De vele houterige en gemaakte dialogen trek ik minder. Bovendien lijkt elke opleving in de verhaallijn gevolgd te worden door een mindere scène, waardoor de vaart er steeds uitraakt. Jammer van het originele script.

Een film vol ongerijmdheden over absurde mensen, die zich absurd gedragen en op absurde wijze communiceren. Een film dus over mensen, die met elkaar gemeen hebben dat ze van het padje af zijn. Ik zie de humor daarvan wel in, maar ik vind het net iets te opzichtig, te gemaakt allemaal.

Ik heb ergens gelezen dat je deze film twee keer moet bekijken om ‘m te kunnen waarderen. Ik weet nog niet of ik daar wel zin in heb.

Niet slecht maar toch duidelijk minder dan Simple Men, simpelweg omdat ik in de karakters in die film mij veel beter in kon leven. De karakters in Trust vond ik nu niet bepaald sympathiek. Soms kwamen die vrouwen mede door die overdreven make-up mij over als ordinaire dellen. Dat gold in het begin zeker ook voor Maria. Bovendien vond ik Trust ondanks enkele zeer komische scènes toch duidelijk meer drama. Van het komische was vooral in de 2e helft van de film i.m.o. geen sprake meer. Daarvoor oogde het allemaal veel te serieus. Het einde vond ik trouwens best wel goed.

3.0*

Aardige film over een zwangere tiener die een tv-reparateur tegen het lijf loopt. Niet echt een verhaal, waardoor het niet overal even onderhoudend is. Een beetje eigenaardige personages. In veel opzichten vergelijkbaar met het debuut van Hal Hartley. Vooral de manier waarop de droogkomische dialogen geleverd worden, is vermakelijk.