Fucking Åmål (1998)

Die twee meiden blijven, 18 jaar na het uitkomen van de film, onweerstaanbaar goed.
Topfilm !

Prima debuut van Moodysson, die zijn carrière sowieso met opvallend sterke films begon- Na Lilya 4-ever ben ik hem wat uit het oog verloren.

Fucking Amal (ik was toen ik de film destijds voor het eerst zag licht teleurgesteld dat Amal de plaatsnaam bleek te zijn) is naturel geacteerd, heeft een eenvoudig maar doeltreffend verhaal, en een paar echt mooie momenten (de kus in de auto), het is kortom een fijn klein drama dat zonder opsmuk wordt gepresenteerd.

Goed getroffen middelbare schooltijd ook, de jongens komen er nogal bekaaid van af als dommige macho's, dan heb je nog het groepje meeloop-krengen en het slimme, onbegrepen, licht alternatieve meisje, allemaal vrij raak. Het enige personage dat ik wat minder realistisch vond was het meisje in de rolstoel- ook de scene dat Agnes naar haar uitvalt was niet zo geloofwaardig. Maar goed, het zijn details, het zorgt voor wat extra drama.

Mooie film over anders zijn, over eenzaamheid, de nare dingen die je doorgaat tijdens de middelbare school & een lesbische romance.
Deze film doet me erg denken aan Blue Is The Warmest Colour. Door het Europese sfeertje lag deze film dichter bij huis dan de meeste Amerikaanse 'high school movies' (degene met diepte dan).
Weet niet eens hoe ik op deze film kwam, maar ben blij hem gezien te hebben.

Ik had vroeger een lesbische vriendin die helemaal gek was van deze film (en van de twee hoofdrolspeelsters), dus op haar aanraden deze film toch eens bekeken en het zit inderdaad goed in elkaar! Goed geacteerd en redelijk meeslepend. En de Zweedse taal vind ik wel grappig! Ik vind het ook wel leuk dat Rebecka Liljeberg, die rol van Agnes speelt, ook nog eens uiterlijk erg lijkt op mijn toenmalige vriendin, die ook een moeilijke tijd doorspartelde met haar eigen seksuele geaardheid en met het gevoel dat leuke meisjes voor haar gewoon onbereikbaar zijn.

Ik vond er niet veel aan. De film ziet er nogal goedkoop uit en heeft op visueel vlak niet veel te bieden. Verder is de middelbare school setting wel herkenbaar, maar al te boeiend uitgewerkt is het niet. De meeste personages hangen er maar een beetje bij. De film moet het vooral hebben van de chemie tussen de twee hoofdrolspeelsters en hun ontluikende romance. Die romance komt eigenlijk pas tegen het eind van de film echt goed naar voren en grote delen van de film vond ik verder niet zo boeiend. Wel een mooie scène, die toiletscène aan het eind van de film.

Fucking Åmål

Schitterende film. Fucking Åmål doet eigenlijk niet heel veel nieuws, en vooral tegenwoordig worden we doodgegooid met films over meisjes/jongens die voor hun homoseksualiteit uit durven te komen. Maar wat Fucking Åmål onderscheidt van veel andere films zijn de uitstekend uitgewerkte personages, de ijzersterke acteerprestaties van Dahlström en Liljeberg en de regie van Moodysson, die met weinig budget heel veel weet te doen.

De film heeft iets authentieks, en de camera zit dicht op de huid van de personages. Dahlström heeft de wat moeilijkere rol als de extraverte en uitbundige Elin, die heel onsympathiek kan overkomen maar door Dahlström ook snel de harten van de kijkers weet te stelen. Liljeberg heeft de wat ingetogenere rol, maar weet met alleen een blik, een lach of een traan al heel veel te zeggen. De typische jaren 90 dingen voelen nostalgisch aan, en de eerste kus tussen Elin en Agnes is een hoogtepunt. Tijdens de film had ik mijn twijfels over de oprechtheid van de gevoelens van Elin, maar in de laatste scènes wist ze me toch te overtuigen. Hoe het verder gaat weet niemand, maar je voelt dat het wel goed gaat komen met Elin en Agnes.

1998, het jaar waarin raves officieel “uit” waren. Leerrijke film is dit

In datzelfde jaar verpulverde Titanic het ene box office-record na het andere. Wie echter geen drie uur lang opgescheept wilde zitten met Jack en Rose, kon altijd nog terecht bij Agnes en Elin in ‘Fucking Amal’. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, is dit een vrij charmante high school film. Maar dan wel eentje die in niets lijkt op zijn Amerikaanse genregenoten.

Om te beginnen zit je naar mensen met een ziel te kijken, en niet naar doorgedreven karikaturen. Betekent dit dan dat deze film hyper-realistisch is? Nee, gelukkig niet. Maar ieder personage heeft wel zijn/haar kleine kantjes. Zo kun je Agnes moeilijk een engeltje noemen. Het arme kind mag dan wel het slachtoffer van gaybashing zijn, het weerhoudt haar er niet van om haar enige vriendin zelf stevig te “handicap-bashen”.

Nee, een kumbaya-sfeer heerst er niet in Amal. En toch weet Moodysson er een sympathieke, respectvolle film van te maken, zónder voortdurend met het vingertje te wijzen. We zien hoe Agnes worstelt met zichzelf en met de lokale tokkies, maar je hebt nooit het gevoel dat het serieus fout zal aflopen. Dat werd trouwens mooi geÏllustreerd door de knullige, maar goedbedoelde reactie van de moeder toen ze doorhad dat Agnes lesbisch is. Moodyssons aanpak ligt m.i. veel dichter bij de realiteit dan de doemscenario’s uit veel andere films.

Op visueel vlak is Fucking Amal er eentje uit de duizend. Moodysson haalde zijn inspiratie zo te zien zowel bij MTV (losse camera, snelle cuts, veel gezoom) als in de arthouse-bioscoop (grove korrel, hoog contrast). Echt mooi is het niet altijd, maar het geeft de film wel een unieke, tijdloze look (al maken de oversized Addidas-truien snel duidelijk in welk decennium we ons bevinden).

Moodysson maakt overigens nog wel een paar interessante keuzes. Zo zul je wellicht weinig regisseurs tegenkomen die het een goed idee vinden om uitgerekend van het gehandicapte meisje een gemene roddeltante te maken. En ik vermoed dat nog minder filmmakers deze film zouden laten eindigen met een lullige dialoog over chocomelk.

Grootse cinema zou ik Fucking Amal nu ook weer niet noemen, daarvoor zijn de pubers net iets te irritant, maar het is wel een prima alternatief voor de klassieke high schoolfilms.

P.S. Zeg niet langer ‘uit de kast komen’: voortaan kom je gewoon uit het toilet. 3.5*

Leuk dat je die scène noemt: dat is één van mijn favoriete eindes ooit!

Zeer geslaagde film van Lukas Moodysson, maar misschien lagen de verwachtingen net te hoog. De film schetst een beeld van aantal jongeren in een onbeduidend afgelegen Zweeds dorpje. Een film die je ook vaak in de VS ziet opduiken. Moodysson daarentegen slaagt erin karakter, diepgang en kwaliteit te steken in zijn personages, dit in tegenstelling tot de grote broer uit de VS waarbij oppervlakkigheid nogal eens de kop durft op te steken in dit soort films.

Alles draait rond erkenning, liefde, vriendschappen, op zoek gaan naar zichzelf en aanvaard worden. De mening van de ander of gezien worden is erg belangrijk. Zo ook voor Agnes, een wat bedeesde tiener die heimelijk verliefd is op één van de populairste meisjes van de school. Weinig lieverdjes gezien ook. Zowel Agnes zelf, het gehandicapte meisje als Elin of Jessica zijn vaak hard voor elkaar. Het is hun manier om zich staande te houden. Hoewel de beeldkwaliteit niet top is, wel mooi in beeld gebracht met onder meer close-ups. Ook de slotscène is puur en authentiek.

Agnes is erg eenzaam en hunkert naar ware vriendschap, maar is zelf ook niet echt een lieverdje. Tijdens haar verjaardagsfeestje komt er dan ook bijna niemand. Moet ook triest voor haar ouders zijn om dit te zien.... Agnes is op een gegeven moment de wanhoop nabij. Ze is stiekem verliefd op Elin, maar dit blijft in beginsel onbeantwoord. In deze film lijkt het wel of alle tieners veel drugs en drank op feestjes gebruiken, gelukkig is dat in werkelijkheid niet altijd zo..... Cinematografie is voornamelijk binnenshuis en op school. Muziek is goed gekozen. De jonge acteurs spelen overtuigend. Geniale scenes in de film zijn: Agnes en Elin op de achterbank, Elin met de wc-borstel als wapen, A-deksel en K-deksel, chocolademelk aan begin en einde! Ik was het eens met Jessica: Johan was inderdaad een goede jongen, want hij was veel minder schofterig dan Markus. Wauw, wat een prachtige en moedige climax aan het einde van de film! Uiteindelijk is het toch een soort feelgoodmovie....

Het verhaal Agnes als buitenbeentje die geen vrienden heeft was redelijk geloofwaardig uitgewerkt .
Het lesbische plot begon aardig maar Elin's personage is hierin toch de zwakke schakel .
Ik doel hier vooral op de eindscene dat ze beiden uit de wc en kast komen dit is naar mijn mening totaal niet in lijn met Elin's karakter en er lijkt bewust te zijn gekozen voor de romantische oplossing
die verder niet overeen komt met de rest van de film .

Hier kan ik mij wel in vinden. Het verhaal is oppervlakkig en mak. Ik heb Fucking Amal vanmiddag na zo'n kleine 20 jaar herzien.