Abre los Ojos (1997)

Goede film, die me al vrij snel wist te grijpen. De rollen worden erg overtuigend neergezet, alleen de eerste scene (de twee vrienden in de auto) had wel over gemogen, alleen daar vond ik het acteerniveau maar matig. De misterieuze sfeer begint daarna al vrij snel te komen, de personages zijn boeiend genoeg, en ook de obsessief verliefde Nuria wekt nieuwsgierigheid.

Sfeer, acteerwerk, dialogen, beelden, en muziek zijn prima in orde in deze intelligente psychologische mysterythriller. Sofía (Penelope Cruz) speelt erg goed, maar ook de hoofdpersonage, César, wist me te overtuigen als arrogante vrouwenversierende yup, wiens gezicht verminkt raakt en daar uiteindelijk niet mee kan leven.

We ervaren de film zoals César het ervaart. Het is dan ook niet het script wat halverwege wat vager wordt, maar het zijn juist de ervaringen van César, die opeens de draad kwijt raakt, en de film brengt dit goed, en foutloos, over op de kijker.

Prima film, die met de eindtwist een extra halve ster van mij krijgt.

Knappe cast en setting, maar als geheel viel de film mij wat tegen. Ondanks het veelbelovende eerste half uur. Een beetje teveel van het goede, namelijk van het droom-realiteitspel, dat op zich al niet zo bijster origineel is. Zeker in het tweede deel, wanneer meer en meer de nadruk komt te liggen op de business-kant en de "uitleg", steekt het me meer en meer tegen. Het had voor mij allemaal veel mooier gekund zonder. Maar dan was het natuurlijk een heel andere film geworden...

Wow, was content dat de film gedaan was

Goede acteurs, maar die wir-war van dromen was er teveel aan, we hebben de moeite gedaan hem helemaal uit te kijken, maar geen tweede keer, echt niet

Het is natuurlijk voorspelbaar om een voorkeur te hebben voor het origineel, omdat het orgineel is, en een artsy europese film, en de remake een hollywood remake met Tom Cruise. Desondanks vind ik de remake toch veel beter. Het acteren enzo is sommige plekken misschien slecht, maar vooral de sfeer, the mood die die film gangmaakt is iets wat je in abre los ojos niet hebt. En hoe het de geniale soundtrack gebruikt, de hele dromerige sfeer zonder te artsy te zijn. Vooral de eindscene met de lift en het dak. Het past ook gewoon beter in New York dan Spanje, de hele dromerige melancholische sfeer. Zoiets past gewoon beter in een new yorkse herfst dan een subtropisch gebied.

Niet dat het een slechte film is ofzo, abre los ojos, het is gewoon net iets te kunstzinnig/artsy fartsy. Ik ben iemand die normaal een hekel heeft aan remakes maar in dit geval dient het zich wel aan. Deze film is een beetje als een storyboard/raw cut vergeleken met Vanilla Sky. Het mist gewoon iets.

Deze film staat nog altijd sterk in m'n geheugen al weet ik niet hoe het kan dat ik hem meerdere keren gezien heb terwijl ik de dvd niet heb? Gehuurd zeker destijds? Maar wel de eerste keer in de bioscoop gezien, da's zeker.

Ik vond het een intrigerende en inventieve film, met wat scènes die me nog op het netvlieg gebrand staan. Wordt hoog tijd dat ik de dvd scoor en 'm herzie

Hm, ik zie dat ik 'Vanilla Sky' hoger heb beoordeeld dan deze 'Abre los Ojos'. Nou is het jaren geleden dat ik eerstgenoemde zag, dus misschien moet ik die maar weer eens zien. Vond dit origineel een prima film.

Natuurlijk ben ik de remake niet vergeten, dus belangrijke twists en turns kwamen absoluut niet als een verrassing. Enige impact mist de film dus soms wel. Penelope Cruz spat van het scherm in deze prent trouwens. Erg mooi. Leuk dat 'Willow's Song' (How Do) nog ff langs kwam, origineel uit 'Wicker Man'. Die zal ik nooit vergeten. Machtig sfeervolle plaat, al krijg je er in deze film verder weinig van mee.

Ben bang dat ik - ook na een herziening - de prent van Cameron Crowe een lichte voorkeur geef. Echter, 'Abre los Ojos' is mysterieus, goed geacteerd en geregisseerd. Als kijker leef je mee in de steeds vager wordende nachtmerrie van César. Snel de remake weer eens zien. Ben benieuwd of die staan blijft.

Film begint lekker mysterieus en zuigt je direct in het verhaal. Halverwege beginnen de puzzelstukjes in elkaar te vallen maar het einde stelde mij een toch wat teleur. Ik kan niet echt mijn vinger er op leggen en misschien moet ik de film gewoon eens herzien of de kennelijke remake Vanilla Sky eens een kans geven. Eindoordeel dus zo-zo.

Ik moet zeggen dat ik heb genoten van deze film. Ontzettend slim en interessant in elkaar gezet.

Abre los Ojos verteld het verhaal van vrouwenversierder César. Als hij op een dag verlieft word op de mooie Sofia word zijn vorige liefje Nuria jaloers en knalt ze - terwijl César bij haar in de auto - zit keihard tegen een boom. César overleeft het ongeluk, maar is voorgoed verminkt. Hij ontmoet Sofia opnieuw, maar is het een droom of een nachtmerrie?

Eduardo Noriega - die eerder al speelde in Tesis - vertolkt de rol van Cèsar. Hij doet dit met zo'n overtuiging dat hij zelfs vanachter een dik masker goed overkomt. Hij krijgt het zowaar voor elkaar om de kijker te laten meeleven met egoïstische playboy. De mooie Penélope Cruz speelde ook goed in de rol van Sofia en tot slot vond ik ook Chete Lera het goed doen als de psycholoog Antonio.

De film weet al vrij snel interesse te wekken en krijgt een mysterieuze sfeer. Ik vond het erg mooi hoe de film je steeds laat twijfelen aan de werkelijkheid. Erg interessant hoe de film dromen en nachtmerries vermengt behandeld. Abre los Ojos is in veel opzichten een voorloper van films als The Matrix, Memento, Inception en Shutter Island. Al deze films doen de kijker twijfelen aan de werkelijkheid en bevatten een grote plot-twist die hel hele plot omdraait.

We komen er uiteindelijk achter dat vrijwel alles dat zich na het ongeluk heeft afgespeeld een droom is van César. Hij heeft zelfmoord gepleegd omdat de artsen zijn gezicht niet kunnen herstellen en heeft zich laten invriezen door Life Extension, een bedrijf dat mensen na hun dood in hun dromen verder laat leven zodat ze in de toekomst genezen kunnen worden. Sofia heeft hij nooit meer ontmoet en hij krijgt de keuze om te ontwaken of verder te dromen. Hij kiest het eerste en springt zijn nieuwe leven tegemoed...

David Lynch liet in groot gedeelte van Mulholland Dr. ook als droom van een personage afspelen, maar doet dit op een vage manier, waardoor de kijker verbaast achterblijft. Bij deze film werkt de twist wel, omdat er zorgvuldig naartoe wordt gewerkt en er een verklaring wordt gegeven. Wel zitten in de film ook veel verwijzingen naar dromen, zo hangt er een prent uit Neil Gaiman's The Sandman (Klaas Vaak) aan de muur bij Sofia en hoor je in de dansclub steeds 'Dream on' in de lyrics van de muziek. Het grote verschil tussen The Matrix en Inception is alleen dat Amenábar een sciencefiction-film wilde maken zonder visuele effecten en met alleen gangbare camera-posities. Mijns inziens is hij hierin meer dan geslaagd.

Ik heb het grote geluk gehad om nooit de remake Vanilla Sky te hebben gezien, waardoor het verhaal voor mij nog een groot mysterie was. De remake is weer een typisch voorbeeld van hoe onzinnig de remake-cultuur van Hollywood is. Tom Cruise zou tijdens de vertoning van Abre los ojos al aan de telefoon hebben gezeten om de rechten te kopen. Zelf zou ik een film die ik goed vind nooit willen overdoen.

Het drama en de verwijzingen naar The Phantom of the Opera, vond ik ook bijzonder geslaagd. Na het ongeluk krijgt het leven van César een melancholieke dromerige sfeer over zich heen, gedeeltelijk te danken aan de mooie muziek van Amenábar. Dit komt goed tot uiting in de scène met de mimespeler in de regen en het briljante shot van César die als een soort Hamlet met het masker in het zijn handen onder een lantaarnpaal ligt. De cinematografie is degelijk, al had het mischien wat bijzonderder gekund. Toch was de fotografie zeker niet verkeerd en vond ik de manier waarop Amenábar ruis gebruikt ook erg sterk gedaan.

Na The Others en Tesis is Abre los Ojos weer een erg sterke thriller van regisseur Alejandro Amenábar. Een erg originele en indrukwekkende film die erg slim in elkaar is gezet.
Aanrader.

Ik ben het hier volledig mee eens.

“Abre los Ojos!”

Fantastische film. Abre los Ojos is een originele, mysterieuze en soms bevreemdende kijkervaring. De film hangt een beetje tussen een psychologische thriller, een persoonlijk drama en sci-fi in, en door de regie van Amenábar hangt er de hele tijd een dromerige, bijna hallucinerende sfeer.

Wat is echt? En wat niet? Amenábar speelt ermee, maar neemt de kijker en de personages wel serieus. Op het einde passen alle puzzelstukjes en dat laat zien hoe vernuftig het script in elkaar steekt. Door Abre los Ojos heb ik ook een ‘mental note’ gemaakt om meer films met Penélope Cruz te gaan kijken. Cruz combineert pure schoonheid, sensualiteit, charisma en acteertalent, en tilt haar scènes moeiteloos naar een hoger niveau. En gelukkig heeft Abre los Ojos nog veel meer te bieden.

Alle lof aan de regisseur die zijn score zelf componeert. Na The Others is dit de tweede film van Alejandro Aménabar die haar kracht mede haalt uit de melodramatische, nergens écht oversentimentele geluidsband. Wat doet het verlies van ons 'echte' uiterlijk met ons als we zo op dat ideaalbeeld gesteld zijn? Als startpunt voor de plot van Abre los ojos is die ene vraag even eenvoudig als effectief. Zo effectief zelfs dat de invulling van het mystery/thriller-element bijna tegen gaat staan.

Zeker gedurende het laatste halfuur klinkt de roep naar antwoorden steeds nadrukkelijker, wat uitmondt in een teleurstellende apotheose. Een scenario dat zo door uitleg gedreven wordt, verliest haar nuances. Dat is geen groot probleem als je film daarop geënt is. Hier had Amenábar echter meer kunnen winnen op drama-vlak. Niet voor niets is dit de beste vertolking van Penelope Cruz die ik tot nu toe zag.

Een haat-liefdeverhouding met de cinematografie (prachtige composities, maar ook een flets, wat gedateerd voorkomen) maakt dat ik uiteindelijk onder de 4* uitkom.

Prima film met een heel mooi verhaal, had eerst de remake gezien die ik uiteindelijk toch iets beter vind. Ik geef ze hetzelfde cijfer omdat deze volgens mij extra lof verdient voor het 'maken' van het verhaal t.o.v. de remake. De remake is toch visueel een stuk mooier en heeft net iets meer diepte in het verhaal, waardoor ik uiteindelijk het liefst die kijk. Maar des al niet te min een erg fijne film.

The others van Amenabar zag ik nog niet, maar hij zal zeer straf uit de hoek moeten komen om dit schitterende abre los ojos te overtreffen. Deze toont laat en blijken welk talent Amenabar was en nog steeds is. De vergelijking wordt hier gemaakt met Vanilla Sky, maar ook deze staat nog op mijn lijstje. Abre los ojos is een film die gaat over dromen en werkelijkheid, over nachtmerries, parallelle werelden en paranoïa. Genoeg stof dus om een mysterieus thrillerdrama te creëren.

Amenabar slaagt erin om dit alles op een sublieme manier in elkaar te verweven. Zo goed als alles past in elkaar en zorgt ervoor dat de film geen seconde verveelt. Realiteit en fictie wisselen elkaar af en het is voor de kijker moeilijk te ontwarren hoe nu precies de vork aan de steel zit. Maar ontoegankelijk of moeilijk om te volgen wordt het nooit. Montage, camerahantering en mooie beelden zijn top en vloeien moeiteloos in elkaar over.

Met de werkelijk adembenemende Penélope Cruz die met veel maturiteit en uitstraling speelt, is het genieten, maar ook Noriega laat het beste van zichzelf zien. Zijn personage is indringend en wekt weinig sympathie op. Zijn rol is echter uitstekend vervuld als enerzijds arrogante playboy en anderzijds een paranoïde verminkte man. Knap!

Had het gehele idee met de droomwereld weggelaten en meer de focus gelegd op het drama, zoals in de eerste helft, dan had ik hem waarschijnlijk beter gevonden. Hoogtepunt was toch wel de scene in de club.

In het eerste deel zitten drie verhaallijnen verweven. In het heden vertelt César z’n herinneringen aan een psychiater. In het verleden zitten de gebeurtenissen rond het ongeval. Daartussen zitten korte droomfragmenten verwerkt, variërend van nachtmerrie tot wensdroom. De titel is het terugkerende zinnetje waarmee hij uit z’n slaap gewekt wordt. Voor het complexe vervolg zijn twee verklaringen mogelijk.

VERKLARING 1: Na drieënvijftig minuten ontwaakt César op straat. Al wat vanaf dan gebeurt, vindt enkel in z’n bewustzijn plaats, wanneer hij honderdachtenveertig jaar na z’n zelfmoord ontdooid is in het cryonismecentrum.

VERKLARING 2: César is gek. Het gesprek met de psychiater vindt echt plaats. Er is geen ongeval gebeurd; z'n gezicht is niet verminkt. Hij heeft Sofia vermoord. Zij zag eruit als Najwa Nimri. Penélope Cruz speelt een personage dat slechts in z'n verwarde geest bestaat.

Het masker is een centraal motief. In psychologische zin draagt César in het begin het masker van de populaire playboy, en laat hij pas later z’n ware, verminkte gelaat zien. Het is de omgekeerde versie van La Belle et la Bête. Met het masker op z’n achterhoofd krijgt hij een januskop die tegelijk naar het verleden en naar de toekomst kijkt. De twee vrouwen wisselen van gezicht. Penélope Cruz speelt een levend standbeeld met een geschminkt pantomimemasker.

Stilistisch valt het contrast op tussen de donkere scènes in de gevangenis en het felle zonlicht in het park, alsof hij zich het ene moment in de hel en dan in de hemel bevindt. Het letterlijke hoogtepunt vindt plaats op de Torre Picasso - destijds het hoogste gebouw in Madrid. Deze wolkenkrabber wordt eerst in kikkerperspectief getoond om de hoogte te benadrukken; daarna in vogelperspectief om het gevoel van hoogtevrees op te roepen.

Regisseur Alejandro Amenábar heeft een cameo na zesenveertig minuten in de badkamer. Fraaie rollen zijn er voor een getormenteerde Noriega, een beeldschone Cruz en een mesjogge Nimri.

weer een mooie Spaanse film, waarbij je van de ene twist naar de andere gaat.

je kan er zelf een oordeel over geven, maar het het blijft mooi hoe deze gebracht wordt.

3.5 ***

Deel 2 van de Spaanse les na El Orfanato, en hier was ik toch wel erg nieuwsgierig naar omdat Vanilla Sky een bepaalde prikkel en emotie afgeeft. Zou Abre Los Ojos het zelfde doen en dezelfde kwaliteit hebben? De cijfers zeggen dat de Spaanse versie beter is, iets dat ik achteraf niet helemaal kan bevestigen.

Duidelijk is wel dat Vanilla Sky een één op één kopie van deze Abre Los Ojos betreft, met ditmaal Cesar als hoofdpersoon die het hele mysterie ondergaat. Andere overeenkomst uiteraard Penelope Cruz die in beide gevallen Sofia speelt. Pluspunt sowieso aan Abre ten opzichte van Vanilla is het karakter Cesar dat tegenover David bijna sympathiek te noemen is terwijl Cesar daar niet eens echt moeite voor hoeft te doen. Zeg maar gerust dat David een eikel is in Vanilla Sky. En tja....wat moet er eigenlijk gezegd worden over een film die ik door Vanilla Sky eigen al van haver tot gort ken..? Aan een vergelijking valt niet niet te ontkomen wat dat betreft.

Er wordt prima geacteerd en er zijn uiteraard kleine dingetjes die anders zijn ten opzichte van de remake. Prima wordt er opgebouwd qua sfeer tijdens de ontmaskering na de hersteloperatie en zo heeft Abre Los Ojos zeker een aantal sterke en fraaie punten waaronder de muziek die mysterieus van aard is. Toch weet Abre mij niet te raken zoals Vanilla dat wel doet. Is dat toch het stukje taal dat ontbreekt? Ik weet het niet. Voor mij is wel duidelijk dat de chemie beter is tussen de karakters, het voelt allemaal wat vlotter en soepeler aan. Zo oogt het mismaakte koppie van David ook iets beter dan die van Cesar. Al met al is Abre Los Ojos een iets te droge vertelling en komt niet aan die tragische en emotionele prikkel over verlies, verdriet en verlangen die Vanilla Sky bij tijd en wijlen wel heeft.

Desalniettemin zit Abre Los Ojos goed in elkaar, heeft sterke momenten, en ja, dan is er de vraag hoe ik de film gevonden had als ik deze eerst gezien had in plaats van Vanilla. Meegaan in de consensus dat Abre beter is doe ik dan ook niet. Met de tijd beide nog maar eens herkijken voor een definitief cijfer, tot dan een 3.5.

Interessante film. Dat ie een VS-remake heeft gekregen zegt op zich al genoeg over de potentie. En die is er zeker; Lynchiaans gespeel met droom en realiteit, mysterieuze zaken. Heerlijk.
Maar... de uitwerking is niet altijd even prettig. Wat mij het meeste stoorde was dat de romance wel heel erg op de voorgrond speelde en teveel tijd innam. Natuurlijk is dat de hele houvast en aanleiding (love makes the world go round...), maar de kracht van de film zit hem in de onverklaarbare zaken, daarom had ik liever gezien dat dáár meer de diepgang in gezocht werd, en niet weer de zoveelste semi-romantische scene die -wat mij betreft- niks toevoegt (overigens gek dat dit niet als genre genoemd wordt).
Beeldvorming is vaak wat lelijk en acteerwerk wat houterig. Maar als het verhaal krachtig genoeg is, is daar wel doorheen te kijken. Wat dat betreft begrijp ik de verfilming zeker, ook al levert dat zelden iets beters op (die heb ik 22 jaar geleden in de bios gezien, dus dat weet ik echt niet meer).
Toch een halfje eraf bij deze herziening.

Wow! Hier werd ik echt door omver geblazen! Boeiend van begin tot einde! Moet ik zeker nog eens opnieuw zien; absolute aanrader, echt!

Blijft een geweldige film die je vanaf het begin bij de keel grijpt. Zowel het verhaal als de acteurs. Noriega is heel geloofwaardig als arrogante player, die zich gelukkig nergens verontschuldigt en de niet onknappe, maar wel gestoorde Nuria inruilt voor de, hoeft het gezegd, adembenemende Sofia. Interessante, uiterst prikkelende en verrassende film.
Nu is de film misschien licht gedateerd (met dat spuuglelijke appartement van patser César) maar nog tien jaar doorbijten en hij wordt nog 'heerlijk' gedateerd. Zoals ik nu smul van eighties films.

Om dergelijke complexe breinkrakers te filmen moet je toch veel zelfvertrouwen hebben als regisseur... Als 24-jarige cineast zo'n film maken is een ware tour-de-force die van veel talent en visie getuigt, al neemt Amenabar wel erg veel hooi op de vork. Deze psychologische thriller gaat over een jonge womanizer, die vreselijk misvormd wordt in zijn gezicht na een car crash. De film kon vele kanten uitgaan, en eerst lijkt het alsof Abre los Ojos een soort Spaanse tegenhanger ging worden van Bogdanovich's drama Mask, maar daarna is de perceptie van Cesar op alles rondom hem niet meer betrouwbaar en belanden we in een Lynch-achtige nachtmerrie, waarin realiteit en droom amper nog van elkaar te onderscheiden zijn . De ontknoping dat er 150 jaar zijn voorbijgegaan tussen zijn ongeluk en zijn "ontwaken" vond ik ontgoochelend en bij het haar getrokken. Misschien waren er betere alternatieven... interessanter is de verklaring van versplinterde herinneringen door de schok van de crash,, maar alsnog werd ik probleemloos meegezogen in de verwarring op het scherm, en het acteerwerk is zonder meer prima.

Eindelijk de film in zijn geheel gezien, eerst maar een deel gezien jaren geleden. Het beviel me minder dan de Amerikaanse remake Vanilla Sky. Het leek eigenlijk een slap aftreksel, terwijl dit het origineel is. Hoeft dus niet altijd beter te zijn. In grote lijnen lijken ze scene voor scene op elkaar al vind ik de remake meer diepgang, emotie en visueel meer bevatten. De kleine details maken het af die hier ontbreken. Hierbij doel ik op de autoscene, de scene met Cesar, Sofia/Nuria in bed, de interactie tussen Cesar en Nuria (is in de remake wat uitgebreider en anders), de scene dat hij zijn gezicht ziet in de spiegel, dat het lelijke weer terug is, de moedervlek die je ziet als hij door heeft dat het wel degelijk Sofia is maken mij in Vanilla Sky veel meer indruk.

De personages zijn daarnaast wat minder aangenaam om naar te kijken, wat eendimensionaal. Sofia komt er ook minder in voor heb ik het idee en Nuria is een totaal leeg personage bijvoorbeeld.

Ik weet niet of het ook aan het Spaans ligt (een taal die ik niet beheers), maar het is echt alsof je luistert naar alleen maar gebrabbel. Geen intonatie, heel snel uitgesproken, geen woorden waar je iets van kan maken, alleen maar brabbel. Dat helpt niet mee waardoor er ook weinig emotie bij komt kijken. Je voelt het niet.