Winter's Bone (2010)

Als de regisseur zijn bedoeling was om mij te vervelen dan is ie daarin geslaagd. Was er werkelijk een karakter waar ik sympathie voor moest hebben? De hoofdactrice toch een beetje ja en haar broertje en zusje waar we wel weinig nuttige scènes van te zien krijgen. De film kan eigenlijk in de helft van de tijd worden verteld. De premise spreekt van een zoektocht, maar die kwam er eigenlijk nooit. Nuja, als je dat een zoektocht wil noemen, dan ben ik de Kerstman. De hele gemeenschap bestaat er enkel uit nare, sombere en doelloze figuren die niemand zal missen moest iemand ze allemaal afknallen. Ja, dat gevoel kreeg ik bij de film. UIteindelijk leer je niemand van de figuren echt kennen. Interactie tussen de hoofdactrice en haar familie was er te weinig om echt van een sterke band te spreken. Dat zou de film nog enigszins boeiender hebben gemaakt.

Beste scène was Ree die met de officier van het leger praatte en haar goede raad gaf, de rest was een dik zooitje. Zelfs met de mooie locarie wordt bitter weinig gedaan.

Rauw realistisch drama, waarbij aan de hand van een eenvoudig plot op nuchtere wijze een karakterschets wordt gegeven van een geïsoleerde, met allerlei familiebanden aan elkaar hangende gemeenschap aan de rand van de samenleving.

Een gemeenschap die geheel op zichzelf is aangewezen, voor een groot deel levend van illegale activiteiten, en wier keiharde mores naar voren komt als de persoonlijke en naaste familiebelangen van de zeventienjarige Ree Dolly in botsing komen met die van anderen binnen die gemeenschap.

Het gaat hier van beide kanten om overleven, om het naakte bestaan, maar eerlijk gezegd vind ik dit verhaal – gezien de inventiviteit waarmee het conflict uiteindelijk met enkele acties van zwijgzame solidariteit binnen die gemeenschap wordt opgelost (betrekkelijk dan, omdat de kiem voor een vete natuurlijk wel gelegd is) – helemaal niet zo deprimerend als het kennelijk op anderen hier overkomt.

Ree lijkt wel het karakter te hebben om die gemeenschap te kunnen ontstijgen, maar dat neemt niet weg dat zij ondanks alles toch ook een zekere trots ontleent aan haar afkomst, een Dolly ‘bred and buttered’ als zij is.

Spaarzaam, doch fraai gebruik in de film van die onverwoestbare, traditionele muziek die – hoewel vaak ‘meegenomen’ door Europese immigranten - zo verbonden is met het rauwe en harde leven in landelijk Amerika, of dat nu de Appalachen, het Zuiden, of de Mid-West is; muziek die in al zijn eenvoud recht uit het hart lijkt te komen, een authentiek levensgevoel tot uitdrukking brengend, zoals de gospel ‘Farther Along’, en met name dat huisconcert met ‘Come all ye Fair and Tender Ladies’, prachtig.

Vooral de kennismaking met een cultuur waar ik geen weet van had. Kon me in het begin erg boeien.

Maar tegen het eind had ik geen idee meer wie of waarom wat had gedaan.Misschien lag dat wel aan mij maar dit mocht voor mijn part duidelijker zijn. Was wel heel goed geacteerd.

Typisch sfeertje, maar naar mijn smaak veel te somber en negatief. Los van een paar positieve noten een deprimerende film. En dan bedoel ik dat op een manier waarop de film me niet kan vermaken zoals ik zou willen. Het blijft maar sluimeren. Kwaliteit zin er overigens wel in, daarom nog t redelijke punt.

Verhaal over een meisje die in de lagere sociale klasse van de maatschappij leeft, een zieke moeder heeft en voor haar broertje en zusje moet zorgen. Het is geen fijn leven. Vader moet voorkomen en is kwijt. Het meisje gaat naar hem op zoek en zo ontmoeten we de mensen in haar omgeving. Het is een trage, een soort duistere dramafilm die richting het einde totaal de plank mis slaat.

Ik had een fijne rauwe roadmovie verwacht, waarschijnlijk door het woord 'zoektocht' in veel recensies. Maar goed, ik vond het een mooie film met echte (geloofwaardige) mensen. Een soort moderne 'Huis op de prairie' met een heus happy end. Prachtige hoofdrollen, vooral ook Teardrop en Merab. Leuk om Laura Palmer op leeftijd te zien.

Erg mooie, rauwe, eerlijke film. Deed me vanwege de setting en sfeer aan het al net zo prachtige Out Of The Furnace denken, ook al is die een flinke klap harder.

Mooi ook om J-Law in een nuchtere, ingetogen rol te zien. Bewijst wel dat ze veel meer in haar mars heeft dan de meeste mensen denken.

Het is maar goed dat ik deze film in de herkansing gooide nadat ik eerst in slaap viel na een halfuur (te wijten aan mezelf, niet de film). Heerlijke deprimerende, grijze sfeer, een pakkende setting van het 'hill billy gebied', overtuigend acteerwerk en af en toe mooie muziek, vooral in het huisje. Allemaal ingrediënten waardoor je jezelf erin mee kan laten gaan.

Ondanks al het grauwe en deprimerende toch een mooie film om te kijken. Acteren is wat de film sterker maakt. En saai kon ik het nergens noemen.

Een echte "gezellige familiefilm" dat zich afspeelt in een onvriendelijke armoedige woonomgeving waar de mensen tussen hun afgedankte rotzooi leven. Jennifer Lawrence (bekend van oa The Hunger Games)

speelt op zeer natuurlijke wijze een 17 jarig meisje dat op zoek is naar haar criminele vader.

De laatste scene zitend op de 'porch' met haar broertje en zusje voor wie ze zorgt vind ik erg mooi en een geslaagde afluiting van het verhaal. Een aanrader dus.

Ik heb de mysterie nergens kunnen vinden.

ik snapte er geen hout van.

Wat een zwaar overschatte film. Er gebeurd bijna niks, er is echt totaal geen chemie tussen de personages. Zonder Jeniffer Lawrence had ik de film zeker niet uitgekeken. Zij houdt het min of meer nog een beetje recht. Enigste boeiende scene was zoals ik hier eerder gelezen heb het gesprek met de kerel uit het leger. Voor de rest is hier niks aan te zien, buiten de lelijkste mensen die je maar kan bedenken qua uiterlijk. Een zoektocht naar haar vader, een beetje gaan praten met sociaal incapabele mensen noem ik geen zoektocht. Uiteindelijk komt die vrouw van Trump dan nog vertellen waar haar vader ligt..


Deze film heeft geen spanning, geen actie, slechte dialogen, geen plot, geen verhaal, geen muziek en ga zo maar door.

Verspil je tijd er niet aan, jammer dat sommige mensen echt niet weten wat een goede film is. Dit is duidelijk een goed voorbeeld van een gedrocht van een film.

Typische Americana-film (is dit een officieel genre?), waar ik erg van gecharmeerd ben. Dit zijn typisch films waar niet alleen de welvarende kant van de Verenigde Staten te zien zijn.

Ook in Winter's Bone zijn de beelden prachtig en ligt het tempo laag. Dat ik als een positief punt zie. De nadruk ligt op de gevoelens van de karakters. Vrolijk word je er niet van, maar het is wel heel erg goed. Jennifer Lawrence speelt zoals we van haar gewoon zijn een fantastische rol. Haar personage voelt heel echt aan, net zoals de gehele film eigenlijk. De mooie bluegrass soundtrack maakt de film af.

“What I really can't stand is the way I feel ashamed... for dad.”

Een grauwe en sfeervolle film die iets te vlak en langdradig is om indruk te maken. De grootste pluspunten van Winter's Bone zijn de acteerprestaties en de schitterende cinematografie. Missouri wordt waanzinnig in beeld gebracht en is bijna een karakter op zich. Langgerekte landschappen, veel open vlakten en de prachtige natuur... Schitterend.

Jennifer Lawrence stond nog aan het begin van haar carrière en laat hier al zien wat een geweldige actrice ze is. Ze heeft hier al zoveel charisma dat ze je moeiteloos meeneemt in haar zoektocht naar haar vader. Ook John Hawkes speelt erg sterk en weet een heerlijke redneck neer te zetten. Het verhaal rond Ree die dreigt met haar broertje en zusje uit haar huis te worden gezet en op zoek gaat naar haar vader is op zich wel interessant maar het wordt allemaal zo gortdroog opgediend dat het snel gaat vervelen. Alle personages die Ree tegenkomt in haar zoektocht zijn niet echt interessant en ondanks de op zich korte duur van de film lijkt de zoektocht een eeuwigheid te duren. Er gebeurd gewoon te weinig om de aandacht vast te houden. Het laatste gedeelte met de bootscene (dat geluid gaat door merg en been) en de laatste mooie scene zorgen ervoor dat Winter's Bone niet helemaal als een nachtkaars uitgaat.

Aardig, maar niet meer dan dat. Volgens mij heb ik stukken gemist want ik begreep het ook niet helemaal. Over een tijdje dus maar een herkansing geven. Overigens is de locatie schitterend.

Mja, de film slaagt er goed in om een deprimerend, grauw beeld van white trash-Amerika te schetsen, en zeker in het begin pakte dat me wel. Maar vervolgens wordt daar weinig mee gedaan en kabbelt de film maar een beetje voort - echt veel verhaal is er niet, en de zoektocht geeft ook weinig aanleiding tot interessante ontwikkelingen. Het eindigt dan wel weer aardig, maar in de tussentijd was het toch best saai. Ik had er meer van verwacht.

Redelijke film over de problematiek van de white trash. Zakte in het midden wel wat in. Voor mij iets te langzaam, maar dat zal ook een kwestie van smaak zijn.

Rauwe film. De moeite waard om een x te kijken.

Weer eens gezien, en nog steeds Lawrence haar beste rol. Maar ook Hawkes en Dickey zijn fantastisch. Enorm meeslepende en spannende film ook. Ree begeeft zich steeds in gevaarlijke situaties, en het hielp voor de spanning dat ik al niet meer wist hoe de film afloopt.

Wat ook indruk maakt is het ruwe leven dat de mensen in de film leiden. De drugs, criminaliteit en het geweld zijn allemaal het gevolg van onvoorstelbare armoede. Op misschien Thump Milton na is iedereen in de film gefrustreerd en bezorgd over de toekomst. Als er geweld wordt gebruik in de film is het duidelijk dat de geweldplegers dat niet graag doen maar zich daar simpelweg toe gedwongen voelen om te kunnen overleven.

Het einde is best verrassend. Best een feelgood-einde eigenlijk, maar het voelt niet als een goedkope knieval. Halfje erbij naar een 4.0*.

Eén van de eerste echte films van Jennifer Lawrence en ook hier overtuigt ze me. Ik raak stilaan los van de onmiddellijke associatie tussen Lawrence en The hunger games. Winter's bone is een rauwe film ergens in het afgelegen en uitgestrekte Missouri. Uitzichtloosheid, armoede en semi-marginaliteit kenmerken de gezinnen, die blijkbaar ook allemaal familie zijn van elkaar. Wantrouwen ook, hoewel er hier en daar solidariteit te bespeuren valt (al dan niet uit eigen gewin), is de vijandigheid toch overheersend. De sfeersetting is onmiddellijk gezet, het decor is prachtig.

Het is in die omgeving dat een tiener van 17 moet trachten te overleven, met de zorg van 2 kleine kinderen, een zieke moeder en de vrees om hun huis te verliezen. Ree staat haar mannetje, doodt eekhoorns om te overleven. Ze heeft geen keuze en moet haar vader vinden. Alleen krijgt ze erg weinig medewerking omdat iedereen wel medeplichtig is aan het drugshandeltje van haar vader en men de potjes liever gedekt willen houden. De sfeer wordt extra aangescherpt met de mooie banjomuziek. Mooie film met veel oog voor detail, zowel qua setting als qua acteerprestaties.

Trage donkere film met toch wel verrassend slot...3,0

Intriest verhaal en ondanks de schreinende toestanden raakt de film zelden. Alleen de scènes met de twee kleintjes kunnen even emotie opwekken. Misschien ligt het aan de onduidelijkheid in het verhaal omtrent van wat voorafging.

Natuurlijk worden de acteerprestaties van Jennifer Lawrence en John Hawkes gewaardeerd.

Wat een mooie film blijft dit toch. Het kijkt weg als een video bij een countrysong: eerlijk, oprecht en neerslachtig, waarbij het geluk moet worden gezocht in de kleine beetjes troost die het leven biedt. De spaarzame soundtrack, grauwe beelden en mistroostige setting in combinatie met het naturelle spel van Lawrence dragen daar in sterke mate aan bij.

Heerlijk stukje kalmte op de zondagavond.

Voordat ze een glamoureuze ster werd, liet Jennifer Lawrence haar acteertalent reeds zien in deze onafhankelijke productie. Met houthakkershemd en ongewassen haren speelt ze een zeventienjarige die zware verantwoordelijkheden op de schouders geworpen krijgt.

Het Ozarkgebergte in Missouri laat een troosteloze indruk. Hillbilly is een pejoratieve benaming voor een bergbewoner met weinig ontwikkeling. De plaatselijke bevolking was al niet erg gastvrij, en er is een drugbende. De vader van Ree was een crank cook - iemand die methadon maakt in een illegaal laboratorium. De titel heeft een letterlijke en een figuurlijke betekenis. Kale bomen en mutsen maken duidelijk dat het winter is, en ze zoekt de botten van haar vader. Like a dog digging for a winter’s bone is een uitdrukking voor een hardnekkige zoekactie.

Debra Granik schetst een rauw en realistisch beeld van een deel van de VS dat je zelden in de bioscoop te zien krijgt. Ze baseerde zich op het boek van Daniel Woodrell, die in deze streek opgroeide. Regionale elementen zijn een wezel met een witte wintervacht, jagen op eekhoorns, een stoofpotje van hertenvlees en een bluegrassband met banjo. Sommige nevenrollen worden gespeeld door plaatselijke bewoners. Jennifer Lawrence, die haar accent aanpaste, zou vaker dit soort rollen mogen spelen.

Verfilming van het gelijknamige boek van Daniel Woodrell waarin de 17-jarige Ree [Jennifer Lawrence] noodgedwongen de zorg voor broertje [Isaiah Stone], zusje [Ashlee Thompson] en haar ernstig zieke moeder [Valerie Richards] op zich neemt nu hun vader terecht moet staan wegens het produceren van illegale drugs. Ze krijgt weliswaar wat hulp van een sympathieke buurvrouw [Shelley Waggener], maar dreigt het huis te verliezen wanneer haar vader – die het huis als borg heeft opgegeven – niet verschijnt op zijn eigen hoorzitting. Uitzetting lijkt onvermijdelijk, maar Ree vermoedt dat haar vader het slachtoffer is van geworden van een wraakactie en vraagt hulp aan haar oom [John Hawkes]. Gefilmd gedurende de winter tegen het troosteloze decor van de Ozark Mountains die de sombere toon van het verhaal iets teveel benadrukken. Gemaakt voor slechts 2 miljoen dollar wist deze low budget thriller toch 4 Oscarnominaties in de wacht te slepen, onder anderen voor John Hawks en de tot dan toe vrijwel onbekende Jannifer Lawrence, voor wie dit de springplank was naar rollen in de X-men franchise en The Hunger Games en die binnen een paar jaar tijd de beste betaalde actrice ter wereld werd.

Een kalme en goede film.

Bij vlagen spannend de film heeft een mistroostige sfeer.

Wat wel past bij deze film,over een gemeenschap die worstelen met hun moeilijke bestaan.

De film begint sterk, maar later mist deze film wat meer dynamiek.

Toch is het acteer spel van Jennifer Lawrence weer uitstekend.

Een prima film,maar geen hoogstaaltje.

Heb deze film helaas zonder Nederlandse ondertiteling moeten bekijken en dat viel niet mee. Veel zacht- en binnenmonds pratende acteurs vaak ook nog in een soort van dialect. Begon me daar erg aan te storen op een gegeven moment. Geluid is wel vaker een soort van sluitpost op de begroting heb ik het idee. Jammer want dat zou zo maar 2 punten kunnen schelen.