Detachment (2011)

Sami Gayle is een mooie vrouw, en deed het echt super goed in deze indrukwekkende film. Net als de rest van de cast.

Indrukwekkend maar je wordt hier echt niet vrolijk van

Zware tegenvaller. Vooral door de manier waarop iedereen als karikatuur wordt neergezet was dat m'n interesse snel. Elke leerling in de klas is vervelend en pesterig en heeft geen zin (de zwarten nog net wat meer natuurlijk), behalve het dikke meisje dat heel braaf is. En dan de docenten die allemaal uit Fawlty Towers lijken weggelopen met dat overdreven geschreeuw. Of ik hier nu satire in moest zien? Geen idee. Maar grappig werd het nergens (Fawlty Towers overigens wel). Daarnaast zeer onevenwichtig. Deels gaat dit over enkele docenten op een school, maar ook gaat het om Brody en zijn dementerende opa. Het is het uiteindelijk allemaal niet. En dan dat quasi-filosofisch geneuzel middels de voice over. Nee, dank je. Alleen het spel van Brody redt het geheel nog een heel klein beetje. 1,5*.

prachtige film, wel zwaar deprimerend inderdaad. Je moet er van houden en dat doe ik

nogmaals bekeken, de film liet me niet los. De film zit echt zo goed in elkaar, ongelofelijk. Ook sublieme acteer prestaties. Als Henry een hele persoonlijke vraag wordt gesteld dan heeft hij een zenuw tik. Heb ik een paar keer gezien, echt heel knap. Een 2e keer kijken is niet meer zo deprimerend en zie je meer details.

Een film over een man die de hele wereld wil redden, maar daar uiteraard niet in slaagt. Dit zou een hele mooie film kunnen zijn. Of eigenlijk, dit had een hele mooie film moeten zijn. Soms wil een maker helaas te veel zijn best doen om een mooie film te maken en gaat hij daarin te ver. Zoals bij deze film. Dan is het teveel van het goede, of in dit geval te veel ellende. En daarmee worden het ongeloofwaardige clichés die vooral bedoeld lijken om tranen te kweken. En slaat hij voor mij de plank mis. Erg jammer. Toch is het desondanks nog steeds geen slechte film. Maar hij had eigenlijk 5 sterren moeten zijn in plaats van drie.

Herzien, en de valse noten komen iets meer naar voren. Maar de kracht waarmee die andere momenten me weten te raken overstemmen nog steeds de ontstane twijfel.

En het blijft interessant voor wie met onderwijs te maken heeft, al is een naargeestige hyperbool.

Detachment grijpt je bij de strot en laat niet meer los! Alle scenes kloppen en raken. Detachment is een miskend meesterwerk die tot in de ziel raakt.

Dit is geen film meer, dit zijn sketches. Het meest opvallende is dat context helemaal niet geboden wordt. Waar staat die school ergens? (Die school ziet er overigens nog opvallend verzorgd uit.) Wie zijn die kinderen, wat is hun achtergrond? (alleen van het zielige obesitasmeisje komen we het een en ander te weten) Wat heeft dat meisje dat bij hem inwoont, behalve dat ze hoer is en eigenlijk best lief, nog meer meegemaakt - ja ze heeft niemand meer maar hoe is dat zo gekomen?

Dat alles maakt het moeilijk om een verhaallijn met logica te ontwaren. De existentialistische thematiek ligt er dik bovenop, maar dan moet je daar ook een verhaal bij geven. We zien dat al die leerkrachten zich bijkans van kant maken, en de reden wordt gegeven, maar niet de opbouw ernaartoe. Er wordt teveel 'getelld', te weinig 'geshowd'. En dat is jammer voor een film waarin de acteurs zich lenen voor dit soort zwaarmoedigheid.

Henry Barthes is dient de tegenslagen des levens, net als ieder van ons, te bekampen, zo goed als hij kan. Geen sinecure echter want zowel op privé- als op professioneel vlak is het leven weinig rooskleurig te noemen. Hoewel begiftigd met een aantal cruciale vaardigheden raakt hij voorlopig niet verder als een interimaris op een high school. Een high school waar de motivatie en progressie van de leerlingen op apegapen ligt.

Met een flinke scheut positivisme en idealisme worstelt hij zich door het leven waarbij hij oog tracht te hebben voor de anderen. Klinkt nogal sentimenteel, maar dat valt heus wel mee. Het probleem zit hem eerder in de diepgang en balans. Ik miste bijvoorbeeld omkadering. Het leek alsof dat Barthes er letterlijk en altijd en overal alleen voor stond.

Maar Brody deed het wel goed, moest ook wel om de film enigszins staande te houden. Een film die zeker zijn momenten kent en raakt, maar er zijn er betere binnen het genre.