Nebraska (2013)

Film doet bij momenten denken aan The Straight Story, maar dan een meer "hedendaagse" versie (ondanks/mede dankzij het zwart-witgebruik). Van dementie over marketing tot geldaftroggeling. Het passeert allemaal en stemt op die manier tot nadenken

Zwart-wit stoort me niet an sich, maar dan verwacht ik écht zwart-wit: films als Pi of Eraserhead. Deze lijkt in kleur gefilmd te zijn en dan heeft ergens iemand aan een knopje gedraaid en heeft gedacht 'hey, waarom niet.' Ik snap de meerwaarde niet. Jammer want de fotografie was echt mooi en ik miste toch die bleke winterkleuren.

Verder was het wel aardig. Dern acteert buitenaards goed. Een starre oude man, die nergens om sympathie bedelt en ook niet 'ontdooit', die gewoon tot het bittere einde zichzelf blijft, niet meer geholpen kan worden.

Wat me stoorde aan deze film was heel het uitgangspunt en het scenario. Het klopte voor mij gewoon niet, ik geloofde er geen snars van… Eén simpele ziel die in het sprookje gelooft (of doet alsof), tot daar aan toe, maar een heel dorp idioten opvoeren? Ik weet dat er veel morons in de wereld zitten, maar het werd me allemaal wat te kolderesk. Ik geloofde ook geen snars van die lamme goedzak van een zoon… was me allemaal net iets te glad. Bruce Dern speelde op eenzame hoogte.

Jammer dat het in zwart wit is

Waarom?

daarom:

Zwart-wit stoort me niet an sich, maar dan verwacht ik écht zwart-wit: films als Pi of Eraserhead (en net nog Ida). Deze lijkt in kleur gefilmd te zijn en dan heeft ergens iemand aan een knopje gedraaid en heeft gedacht 'hey, waarom niet?' Ik snap de meerwaarde niet. Jammer, want de fotografie was echt mooi en ik miste toch die bleke winterkleuren.

Zwart-wit is zeer slecht voor zo'n roadmovie's ,is gewoon jammer

heeft inderdaad helemaal geen meerwaarde

Het is mooi! Hoeveel meerwaarde wil je hebben?

Prachtige roadmovie. Prachtige rol ook van Dern. Met name de hilarische conversaties in de familie waren fantastisch! 4☆

Pracht film.

Inventief.

Nebraska is een bijzondere vertelling van een man die aardig de kluts kwijt lijkt. Hij zegt weinig, hij maakt zich niet druk en toont geen enkele interesse. Behalve voor één ding: zijn prijs in ontvangst nemen. Echter zit er meer achter deze emotieloze man. Payne weet op een mooie manier een troosteloos sfeertje op het doek te toveren door fijn gebruik van zwart-wit, uitgestrekte velden en oubollige dorpjes. De ontmoetingen onderweg zijn niet allemaal even boeiend, maar op deze manier krijg je wel een goed beeld van deze familie en hun verleden. Af en toe licht ontroerend, maar vaker grappig, met dank aan Squibb die wat mij betreft uitblinkt in deze tragikomische Payne film met gratis happy ending.

Ruime 3,5*

Fijne lome film om op een vrije middag te kijken! Het zwart-wit gebruik, de achtergrondmuziek en de uitgestrekte landschappen, het draagt allemaal bij aan de juiste sfeer die deze film weet neer te zetten.

De film haalt het voor mij niet bij de andere van Payne (Election, Sideways en About Schmidt, waar deze nog het meeste van weg heeft), maar is best aardig en het wist me ook langzaamaan te raken. Vooral doordat de historie van de alcoholist en koppige oude man duidelijker wordt, een man die eigenlijk als voornaamste manco heeft dat hij een goedzak is die iedereen die hem een verhaaltje vertelt gelooft en enorm misbruik van zich heeft laten maken. Prachtige rol van Dern ook, ik ken hem nog van Silent Running, oei oei de tand des tijds is medogenloos. Iedereen speelt erg naturel.

Het meest schrijnende in het verhaal is dat zelfs op zijn kwetsbare oude dag de nodige parasieten nog geld ruiken. Aan lompe hillbillies geen gebrek. De film laat ook een enorme triestheid zien als het gaat om de vele half seniele oudjes die vooral naar de tv zitten te staren. Zoals het Payne betaamt maakt hij niets mooier dan het is. Zonder dat het sentimenteel wordt.

Grappig wel als ze die compressor stelen. De mooiste scene vond ik de muilpeer in dat cafe door de zoon die eindelijk beseft hoezeer zijn vader uitgebuit en vernederd is. De toenadering tussen vader en zoon is ook een eenvoudige, maar prima afsluiting.

Het blijft wel een wat kaal gegeven, dat sloom gefilmd is en het zwart-witte maakt het nog kaler. En dat is voor een film die in het prachtige Montana begint toch wel erg jammer.

Ik hou wel van zwart-wit in film, het geeft soms iets tijdloos of is esthetisch een meerwaarde. Hier is het een onderdeel van een geforceerde arthouse film. Zet dezelfde film in kleur en je hebt een flauwe tv-film. Nochtans boeiend onderwerp waar mee kon gedaan worden. Maar het acteerwerk is vrij slecht en het script is een rommeltje. Hier en daar krijg je een interessante dialoog en het concept zet tot nadenken. Maar meer is het ook niet.

Blijft een heerlijke rol van Dern

Derde keer dat ik m zie. Een film die alleen maar beter wordt, hoewel het me ook wel triest maakt. Van 4,5 naar de volle 5*.

Al direct van begin af aan, is duidelijk dat de oude man geen enkele prijs gewonnen kan hebben, maar als roadmovie is het een intrigerende film. Beetje traag hier en daar en het gaat om de reis, nietwaar? vader/zoon en niet om de bestemming. Treurig en eenzijdig beeld van bejaarden, mooie beelden van de natuur.

“Does he have Alzheimer's?”

“No, he just believes what people tell him.”

“That's too bad.”

Mooie film weer van Alexander Payne. Het acteerwerk van Dern, Forte, Odenkirk en Keach, de zwart-wit beelden, de dialogen en de manier waarop het verhaal zich rustig ontvouwt. Alles straalt vakmanschap uit. Wanneer je Woody Grant op het laatst door dat stadje ziet rijden leef je ook echt met hem mee, en dat trotste gezicht van zijn zoon was ook mijn reactie. Payne weet altijd op een oprechte en scherpe manier de tekortkomingen van de mens bloot te leggen, maar gelukkig laat hij ook de mooie kanten zien.

Een erg mooie, meeslepende film. Een verhaal dat mij wist te ontroeren, maar dat ook humor bevat waar ik echt om kon lachen. Het zwart-wit beeld vind ik sfeervol. Ik was er niet gelijk enthousiast over, ik houd meer van kleur, maar naarmate de film vorderde, wist het mijn hart te veroveren. Erg leuke en interessante personages, sterk acteerwerk en ondanks de lange speelduur, wordt de film wat mij betreft nergens saai. Ik had er zelfs nog langer naar kunnen kijken. Een fijn en vermakelijk geheel. Een favoriet! 4,5*

Fijne roadmovie met een prima rol van Bruce Dern. Het uitgangspunt is simpel en het verloop van het plot is ook vrij eenvoudig, maar het is erg prettig om naar te kijken. Er wordt treffend in beeld gebracht hoe sommige mensen zich gaan gedragen als ze denken dat iemand (opeens) veel geld heeft. Er wordt een prettig sfeertje gecreëerd, daaraan dragen de soundtrack, de fraaie landschappen en het gebruik van zwart-wit beelden hun steentje bij.

In het begin kreeg ik gelijk hoge verwachtingen van de film omdat ik nogal overeenkomsten zag met Paris, Texas. In beide films maken twee familieleden een lange reis door een ruig landschap. En in beide films heeft één van die familieleden daar eigenlijk geen zin in, maar wordt door de situatie min of meer gedwongen. Toch ontwikkelt Paris, Texas zich aanzienlijk meer en daar komt ook op een gegeven moment een mooie plotwending. Bij Nebraska is het verhaal een stuk simpeler en ontwikkelt de film zich ook niet zo heel veel meer na het begin. De film kijkt wel heel aangenaam weg met mooie plaatjes en mooie muziek. En ook spreekt de algehele sfeer en het tempo me wel aan. Al had de film ook wel ietsje korter gemogen. Verder zit er ook hier en daar leuke subtiele humor verwerkt in een aantal scenes. Zeker als de hele familie bij elkaar komt.

Heel erg genoten van dit schitterende “kleine” filmpje. Er zit heel veel in, als je wil weten wát, bekijk hem of lees de zes pagina s over deze film op Moviemeter (leuke site waar films worden besproken door casual -maar veelal zeer gedegen en opmerkzame- viewers)

Zedenschets over lompe bewoners van achtergebleven gebieden waar een zoon toenadering zoekt tot zijn vader die het niet waard lijkt en het ook niks kan schelen, tamelijk treurig eigenlijk.

Woody Grant [Bruce Dern] denkt dat hij $1.000.000 heeft gewonnen en aangezien hij niet meer mag rijden is hij vastbesloten om desnoods te voet van Billings in Montana naar Lincoln in Nebraska te reizen om zijn prijs te claimen. Zoon David [Will Forte] probeert zijn norse, eigenwijze vader tevergeefs duidelijk te maken dat het gaat om een advertentie en besluit uiteindelijk zijn vader maar een lift te geven. De gezamenlijke rit resulteert in een serie ontmoetingen en incidenten waardoor David zijn vader en zijn moeder [June Squibb] in een ander daglicht gaat zien. Gestructureerd als een traditionele roadmovie, maar de mengeling van kleurrijke en herkenbare karakters en de onsentimentele, maar hartverwarmende manier waarop vader en zoon naar elkaar groeien maken dit tot een buitengewoon vermakelijke genreklassieker. Bruce Dern won de Gouden Palm voor beste acteur, maar ook June Squibb blinkt uit in een foutloze cast. De melancholische score van Mark Orton en de prachtige zwart-wit fotografie van Phedon Papamichael zijn de kersen op de taart.

Prachtige melancholische film over oude mensen en dingen die voorbij gaan. Het is dat er voldoende humor in zit, een mens zou er treurig van worden.

Van de week enorm genoten van Sideways, en deze is ook raak. Hele fijne, heerlijk kabbelende film met karakters waar ik graag bij wilde zijn. Mooie companion piece voor The Straight Story (1999). Mooi geschoten ook en een prachtige score, zoals mrklm al aangeeft. Ik had deze in 2014 in de bios moeten zien, toen hij hier draaide. Kwam het niet van, maar dan had hij zeker mijn eindlijst gehaald

4*

Flauw.

Zagerig drama over een onsympathieke vader en een de rest van z'n familie. Bruce Dern is knorrig, maar behalve dat kan hij niks van z'n rol maken. Tegenspeler Will Forte is dan weer een saaie muis. Duidelijke keuzes, maar het zorgt m.i. niet voor een geslaagde dynamiek. Het maakt de film lamlendig. Het trieste zwart-wit moet voor extra weemoedig cachet zorgen, maar dat is een losse flodder als het allemaal zo interessant niet is. Spijtig, ik had er meer van verwacht.

2

Volgens mij is hij niet in de veronderstelling dat hij een miljoen heeft gewonnen. Hij doet alsof, om zijn zoon te forceren met hem op reis te gaan.

Mwah. Erg traag. Zwartwit voegt weinig toe. Veel lelijk gedrag. De troef van de film is dat begrip en waardering ontstaat voor de onuitstaanbare vader, al was die I wanted to leave you something-scène erg cliché en overbodig. Dat is echter wel de enige verdieping van een karakter; de rest is eendimensionaal, en dat is te mager voor deze speelduur. Vooral Davey is een uiterst flets personage die zelfs in mijn irritatiezone ging zitten. Kan ook door de acteerprestaties van Forte liggen. Ken hem verder niet, maar misschien kon hij gewoon niet beter. Af en toe was het grappig met als hoogtepunt de scène dat de broers erachter komen dat de compressor van de verkeerde persoon gestolen hebben. Soundtrack was ok en de slotscène was ook wel sterk. Alles bij elkaar een nipte voldoende.

De vakantie afgetrapt met deze Nebraska die ik al zeker twee keer had gezien met wisselende uitkomst. De eerste keer had ik er vrijwel niets mee, de twee keer zag ik al veel meer in deze road movie die lijkt te draaien om vergane glorie en het hervinden van een beetje trots, en nu de derde keer vind ik het toch gewoon een uitstekende film.

Desalniettemin moet het wel even op gang komen rond de eigenzinnige Woody die koste wat kost vanuit Montana naar Nebraska wil om één of andere prijs op te halen die hij gewonnen zou hebben. Het drijft de familie, en met name zoon David, tot dermate wanhoop dat hij op een roadtrip gaat met vader om te tonen dat de prijs een hoax is. Temidden van deze tocht waar weinig gezegd wordt, en slechts de kilometers voorbij trekken, tekent zich vooral het moeizame leven van beide af waar zoonlief ook niet bepaald een hoge vlucht heeft genomen, dit allen in de sobere zwart wit stijl met een bepaalde stemmigheid en treurigheid. Het is het grote en desolate Amerika ten voeten uit waar meer mensen pech hebben en opgeslokt worden door het leven dan het land met de onbegrensde mogelijkheden waar echt geluk voor weinigen is weggelegd.

Maar Nebraska behelst natuurlijk meer dan dat met een beetje sightseeing, een reünie met familie, dat ik denk ik zou ze nog geen kerstkaart sturen want wat een dom en naar volk, en het ophalen van herinneringen in de voormalig woonplaats, waar toch een heel andere verhaal naar voren komt rond de knorrige Woody en oude bekenden inclusief familie maar al te graag de hand ophouden bij het nieuws van de geldprijs tot gemeenheid aan toe. En wat levert dat meermalen een heerlijk gekibbel op onderandere tussen de vrouw van Woody Kate, fantastische rol van June Squibb, en de rest van de familie die op hun beurt oude rekeningen willen vereffenen. En dat geld hetzelfde voor die verschrikkelijke Ed Pegram, wat een misselijke vent. Dit vormgegeven in soms ronduit bizarre en aparte scènes zoals de diner met de karaoke of de hilarische compressordiefstal.

Maar uiteraard is de vraag waar Nebraska nu precies omdraait, wat is de onderliggende boodschap buiten een delicate trip down memory lane. Betreft het een wel heel erg subtiel beeld van hoe kinderen hun ouders begeleiden in hun laatste jaren? Hoe je geduld met ze moet hebben, voor ze op moet komen en hier en daar een beetje sturen? Of draait het toch vooral om vergane glorie, iets simpelers zoals inderdaad nog een nieuwe auto willen of eigenlijk een sprankje geluk willen hebben en nooit ophouden met dromen zelfs als je een 80'er bent? En in dat geval kon de ontknoping met het ritje door zijn oude home town niet beter, over herwonnen trots gesproken, en wat goed opgezet door zoonlief.

Nebraska is dan ook een slowburner van jewelste die met een lach en een traan voorbij trekt en mij, nu ik dit verhaal schrijf, onverwacht ontroerd. Nebraska is dan ook niet zo zeer een film waar heel veel gebeurd, wellicht saai is, maar juist een geheel dat je aan moet voelen. En dat lukte nu deze derde keer meer dan prima. En dan vergeet ik nog bijna de top cast te benoemen met Bruce Dern, Will Forte maar ook vooral die imbeciele broers Cole en Bart en de gemene Stacey Keach in een pracht rol.

De mooiste kleuren in de filmwereld zijn zwart en wit! En dat komt deze film ten goede, prachtige fotografie. Ook goeie vertolkingen van de gehele cast, sommige zijn amateurs! Kortom een mooie trip door een stukje melancholisch Amerika, aanrader!!