All the President's Men (1976)

“Woodward. Bernstein. You're both on the story. Now don't fuck it up.”

Klinisch, zakelijk en straight forward en ook een zeer goede film. All the President's Men verdoet zijn tijd niet met onnodige subplotjes maar gaat direct op zijn doel af, het vertellen van het verhaal over het Watergate schandaal en de journalisten Carl Bernstein en Bob Woodward die achter de waarheid proberen te komen. Het verhaal wordt vanaf het begin zonder te veel opsmuk uit de doeken gedaan en het zijn de acteurs die voor het vuurwerk zorgen. Redford vond ik er echt uitspringen maar ook Hoffman is erg goed en samen nemen ze kijker bij de hand in hun onderzoek naar het Watergate schandaal.

Ik vond het decor van de Washington Post echt geweldig en je komt gelijk in de sfeer van een krantenredactie uit de jaren 70. Typemachines, oude telefoons en veel onderlinge discussies. En dat bedoel ik niet negatief want ondanks dat er erg veel gediscussieerd wordt, blijft het onderhoudend door de goede dialogen en de sterke acteurs. Een herziening is wel noodzakelijk want je ziet door de vele namen en personages op een gegeven moment door de bomen het bos niet meer. Maar het verhaal blijft goed te volgen en regisseur Pakula verdient alle credits voor zijn werk. De film focust zich heel erg op het onderzoek van Bernstein en Woodward en daarom vond ik het einde wel passend. Het is misschien wat abrupt maar het past wel. Dit is een film waarbij je echt weer even wordt meegnomen naar een andere tijd met old school journalistiek. En een belangrijke geschiedenisles.

Pover allemaal, traag en stoffig.

Naar aanleiding van een vakantie in Washington voor het eerst gezien, en ik ben het eens met de reacties die het acteerwerk en dicht bij de feiten gebleven verhaal prijzen, maar ook met de hierboven genoemde kritiek op de grote hoeveelheid achtergrondinformatie die de film bekend veronderstelt en het abrupte einde. 3*, dan maar.

Ik zat in de jaren 70 op de mavo toen deze film uit kwam, in de lessen maatschappijleer had onze leraar veel aandacht aan het watergate schandaal gegeven en hij rade ons aan om de film te gaan zien, wij naar het theater want we voelden ons ook politiek geëngageerd. Nou daar bleef het bij, wat vond ik het een saaie en verwarrende film, vervolgens heeft het jaren geduurd voordat ik de film opnieuw zag. Inmiddels was ik zeer geïnteresseerd geraakt in de Amerikaanse geschiedenis, had documentaires gezien, dus ik was er nu weer klaar voor. Het moet gezegd worden, nu kon ik de zaken beter begrijpen, maar nog pakte de film mij niet, dat lag niet aan het acteerwerk of aan de verhaallijn, die waren/zijn goed, wat de verhaallijn betreft, is dat misschien wel het probleem, je wordt met allerlei zijdelingse details bestookt waardoor je soms de lijn kwijt raakt. Het acteren is van een hoog niveau, Redford en Hofman waren zeer aan elkaar gewaagd, maar de rolprent was nooit het succes geworden zonder de magistrale acteerprestaties van o.a. Landau en Robards. Misschien moet ik nog wel wat ouder zijn en dan de film weer zien om mijn waardering te verhogen.

Kortom deze film is een must voor de intelligente kijker.

Bovenstaande zin las ik hierboven ergens aan het einde van een op sublieme recensie van de film, maar die laatste zin ontkracht je hele verhaal.

Indrukwekkend samen spel.
Het speelt veel op een plek af waar niet echt veel gebeurd.
maar toch blijft het interessant.

4 sterren

In de nacht van 17 juni 1972 werden vijf mannen gearresteerd toen ze poogden in te breken in het Watergatecomplex te Washington. Deze gewone inbraak had ongewone gevolgen: het (journalistieke) onderzoek dat volgde op die bewuste zomeravond wordt doorgaans direct in verband gebracht met het latere aftreden van Richard Nixon (twee jaar later). Los van alle verdere speculaties is het waarschijnlijk dat het doel van de inbrekers was afluisterapparatuur te plaatsen, en dat zij handelden met goedkeuring van de aanstaande president van de VS.

Twee onderzoekers van de Washington Post, Carl Bernstein en Bob Woodward, kwamen er in de periode na de inbraak achter dat er sprake was van een schimmig politiek complot. Hierin waren niet alleen de Republikeinen, maar ook de CIA, FBI en het ministerie van Justitie verwikkeld. Hun gemeenschappelijke doel: de gangen van de Democraten natrekken en hun verkiezingscampagne saboteren, om zo indirect de verkiezingen van ’72 naar de hand van de Republikeinen te zetten.

In All the President's Men spelen Dustin Hoffman en Robert Redford Bernstein en Woodward, de twee journalisten die maandenlang onderzoek verrichten naar het Watergateschandaal. Deze film bevat wellicht wat droge kost voor mensen die minder geïnteresseerd zijn in dit politieke schandaal en/of achtergrondkennis missen. Veel namen passeren de revue en het grootste deel van het script wordt gevuld door dialogen met potentiële bronnen en getuigen. Toch kijkt All the President's Men hier en daar ook weg als een thriller. Bernstein en Woodward worden actief tegengewerkt door het Witte Huis. Dat gaat zover dat Woodward op een gegeven moment schichtig achterom kijkt als hij ’s nachts over straat loopt; de paranoia zoekt langzaam haar weg naar de oppervlakte. Het komt tot heimelijke ontmoetingen in schimmige parkeergarages, tot telefoongesprekken waarvan de overheid ontkent dat ze ooit hebben plaatsgevonden. Bernstein (een prima rol van Hoffman) drinkt twintig koppen koffie, alleen maar om tijdens een gesprek met een getuige helder genoeg voor de dag te komen.

All the President's Men is onmiskenbaar een goede film, maar ik miste ergens wel wat urgentie. Toen vorig jaar Spotlight uitkwam (en en passant ook even de Oscar voor best picture won), maakten veel mensen automatisch de vergelijking met All the President's Men. Spotlight ging immers ook over een journalistiek onderzoek, in dit geval naar een zedenschandaal onder katholieke priesters. In Spotlight was het echter zo dat de betrokken journalisten gedreven werden door een gevoel van boosheid en wanhoop, dat hen vastberaden maakte de misselijkmakende waarheid boven water te krijgen. Het drama-element was daardoor in die film sterk vertegenwoordigd. In All the President's Men miste ik dat. Bernstein en Woodward verloren zichzelf net zo goed in hun werk, maar nooit proefde ik de tastbare noodzaak het recht te laten zegevieren. Die noodzaak voelde ik wel in Spotlight, en bijvoorbeeld ook in Oliver Stones rechtbankthriller over de aanslag op JFK (1991) (1991).

Vooral hierdoor blijft deze film soms wat vlak. Ze bevat een boeiende geschiedenisles, een intrigerende kijk op de gang van zaken tijdens een groot journalistiek onderzoek. Maar daarmee is dit nog geen film die echt weet te raken of verrassen. Met een beetje historische kennis ken je de grote lijnen van het verhaal immers al. De kwaliteit van het script en het strakke acteerwerk maken All the President's Men echter wel tot een film die haar klassieke status waard is. Ik raad iedereen aan dit werk ooit eens op te zetten, al is het alleen maar omdat het historische scenario pijnlijk veel raakvlak lijkt te hebben met de actualiteit.

3.5*

Een matige drama/historie/thriller/biopic verhaal...
Matige verhaal...
Goed acteerwerk...
Bekende acteurs Dustin Hoffman en Robert Redford en nog meer...
Goed achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...
Redelijk kwaliteit breedbeeld (geen HD)...
Geen top...

...

Matig verhaal? Tja, als je denkt dat dit het zoveelste bedachte film-scenario is, dan ben je echt verkeerd aangesloten en weet je niets van de geschiedenis van Watergate enz.
Als je dit docu-drama puur als (ont)spannende speelfilm gaat beoordelen, dan zal de film waarschijnlijk een tikje tegenvallen. Het helpt wel als je iets weet over de achtergronden en gebeurtenissen die toentertijd de voorpagina's van alle kranten beheersten.

Ik vond deze film vooral goed als "documentaire" over de Watergate affaire. Als film genoot ik zeer van de beide journalisten in de hoofdrollen, maar het is wel continu een herhaling van zetten met de zelfde typen scenes. Dat is begrijpelijk, maar het haalt mijn film-ervaring best onderuit. Desondanks was het een interessant lesje geschiedenis en weet ik nu ook waar het woord nipplegate van af is geleid.

Carl Bernstein en Bob Woodward zijn de geschiedenis in gegaan als de ultieme onderzoeksjournalisten. Ze hadden een verschillende achtergrond, maar waren gedreven door een gemeenschappelijk doel: het onthullen van de waarheid. Het vergt wel wat kennis om alles te kunnen volgen; sommige namen die toen vaak in het nieuws zaten, klinken nu niet meer bekend.

Redford en Hoffman hebben zich erg ingewerkt in hun rol door zich in het onderwerp te verdiepen en enkele maanden op een krantenredactie rond te hangen. Ze hebben de echte journalisten leren kennen. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld; onderbreken elkaar en vullen elkaars zinnen aan. Mooie nevenrollen zijn er voor Jason Robards als de kritische redacteur en voor Jane Alexander als de boekhouder die met het dilemma worstelt of ze al dan niet zal praten.

De focus ligt op de dialogen, maar de cinematografie van Gordon Willis mag er ook zijn. Er is een tegenstelling tussen de zakelijke en fel belichte redactie en de donkere, paranoïde sfeer van de ondergrondse parkeerplaats.

De top van de Republikeinse Partij bestond destijds uit een bende schurken, maar een paar dappere verslaggevers hadden de moed en het doorzettingsvermogen om hen aan de kaak te stellen. Vandaag zou zoiets wellicht niet meer mogelijk zijn. Kranten staan onder druk om winst te maken en politici te vriend te houden, waardoor dit soort onderzoeksjournalistiek dreigt te verdwijnen.

Dat laatste ben ik niet met je eens, als je kijkt wat er op dit moment in Amerika gebeurt, dat is allemaal aangeslingerd door de schrijvende pers en wat denk je van VVD coryfee Keizer die aan de kaak werd gesteld door een onderzoeksjournalist, juist nu is het allemaal weer actueel en ontstaat er weer belangstelling voor dat deel van de geschiedenis inclusief de film

Ja, dat platform heet dan blijkbaar ook nog Follow the Money, een quote uit deze film.

Hoe toepasselijk, dat dit een quote was wist ik niet, zo zie je maar weer wat geleerd

Het is bijna bizar dat ik deze film nog niet gezien heb. Terwijl ik het een bijzonder interessant onderwerp vind,ik ben ook erg benieuwd naar the post van Spielberg.

Jaren 70 cinema, puur en onversneden.

Dat betekent degelijk, maar ook droog. Ik vroeg me geregeld af of ik naar een film zat te kijken, of eerder naar een gedetailleerde reconstructie van de feiten. Van dichterlijke vrijheid kun je de makers in ieder geval niet beschuldigen. Het siert de film ergens ook wel dat het de makkelijke sensatie mijdt, al mocht het allemaal wel iets sprankelender.

Het begon overigens best spannend met de inbraak in het Watergate-hotel. Maar dan moet de film eigenlijk nog beginnen. Wat volgt is een eindeloos rondje telefoneren en interviewen. Je kent het wel: de gedreven journalist die steeds bot vangt maar blijft hengelen naar die ene gouden tip. Tussendoor maken we kennis met “deep throat”, een mysterieuze man die alleen in parkeergarages durft praten; hij zal er wel een goede reden voor gehad hebben. Het zorgt in ieder geval voor een zweempje intrige tussendoor.

Redford houdt het zakelijk en acteert zonder franjes. Hoffman speelt de meer excentrieke buddy. Dat kwam niet altijd even natuurlijk over, daarom gaat mijn voorkeur naar Redford.

Maar goed, mijn belangrijkste punt is dat All the President’s Men geen allemansvriend is. Je moet er wel even voor gaan zitten. Maar wie bereid is ruim twee uur bij de les te blijven, krijgt een best intrigerende geschiedenisles voorgeschoteld. 2.5*

William Goldman Dead: 'Butch Cassidy and the Sundance Kid'; Writer Dies - Variety

All the President's Men is een onverwacht sterke film over de Watergate-affaire. Het is onvoorstelbaar dat een film die elke vorm van spektakel vermijd en zich vrij droog aan de feiten houd zoals die in het boek van Carl Bernstein en Bob Woodward naar voren komen, zo ongelofelijk spannend kan zijn. Geen overdreven achtervolgingen, vuurwapen-gevechten of openlijke bedreigingen, maar vooral erg veel (suggestieve) telefoontjes en halve gesprekken met doodsbange informanten. Visueel worden we dan nog getrakteerd op een paar mooie split-diopter shots.

Moet je the Parallax View ook snel gaan kijken, Bas

Gisteren op Canvas voor de 2e keer deze film gezien. Weer op het puntje van mijn stoel gezeten. Hoffman & Redford zijn magistraal en gekte en de chaos op de burelen van the Washington Post zijn een lust voor het oog. Voor die tijd, halverwege de jaren 70, beslist een snelle film. Nu is 'All the Presidents men' wel enigszins aangetast door de tand des tijds omdat er veel namen in rap tempo voorbijkomen die de hedendaagse kijker weinig zal zeggen. Maar ja, dat is onvermijdelijk als je dit verhaal goed neer wil zetten. Als tijdsbeeld is deze film ongeëvenaard. Voor wie lekker in het verhaal zit en er meer van wil zien is 'Mark Felt, The man who brougth down the whitehouse' een aanrader. Voor de goede orde: Mark Felt was Deep Throat. Staat ook op Netflix.

Vond hem wel leuk, maar eerlijk gezegd ook wel een beetje om 'all the wrong reasons'.

Lekker hoog teletijdsmachinegehalte, met the real 'American) seventies om van te smullen. lekker nostalgisch. Pakken die niet te afgelikt zijn (en naar disco rieken), het hopeloze kapsel van Hofman… journalisten die uren zoek zijn met een naam zoeken in telefoongidsen… hahaha. Het woord 'telefoongids' alleen al…

Vond het ook lekker rechttoe-rechtaan in beeld gebracht, en zo hoort het. Geen artificiële spanning, die was op zich genoeg aanwezig. Mensen die hun nek uitsteken en daarvoor ten onder kunnen gaan: dat is échte moed als je ’t mij vraagt.
Maar die droge manier van een verhaal te vertellen vond ik in Spotlight dan weer beter uitgewerkt.
Verder is dit natuurlijk (bijna) wereldgeschiedenis en dat maakt het razend interessant. Maar wel een beetje saai ook. Vooral de hele clou was een beetje 'nou, kom op , zeg…': Deep throat die maar rond de pot blijft draaien tot Woodward er zelf (eeeeeindelijk) genoeg van krijgt en zegt 'kom, zeg nu maar gewoon wie het is'. En Deeep Throat zegt het dan ook maar meteen… tja.

Maar prettig om dat tijdperk bijna live in beeld te zien.
En ik vond persoonlijk ook wel dat jason Robards de show stal. Wat was de goed, zeg.

en last but not least… beangstigend om te zien hoe er toen al geïntrigeerd werd en hoe niks heilig was. dat zal er vandaag wel niet op verminderd zijn… je zou er uiteindelijk bijna alsnog antipolitiek van worden.

Verdikke, erg nieuwsgierig naar deze prent en toch redelijk teleurgesteld.

In eerste instantie uiteraard een behoorlijk mooie jaren '70 beeld, wie reed er niet in een kever is bijna de vraag. De kapsels, de pakken, de ouderwetste redactie met al die oude typmachines die om de haverklap 'ping' zeggen. Nostalgie pur sang...

Waar de French Connection een ontnuchterend en bijna waarheidsgetrouw beeld laat zien over het lange speuren, posten en eindeloos achter 'wrong leads' en 'dead ends' aanjagen, beheerst 'All the presidents men' dat ook, alleen dan vanuit het uitgangspunt van de journalistiek. Eindeloos spitten, bellen, proberen, telefoongidsen nazoeken, weer bellen, die persoon een paar vragen stellen, dan daar weer naar binnen lullen en met welke garanties? Leid het ergens toe? Is het een verhaal? Een boeiend verhaal? Dat sleurende en slepende proces wordt goed gebracht, je weet dat ze iets hebben. Maar wat? En gaan ze er achter komen? Dit is tegelijk het goede maar ook slechte onderdeel van de film. Het is echt en waarheidsgetrouw maar tegelijk ook saai.

Het onderwerp van de film is uitermate boeiend, en een bepaalde kwaliteit ademt het ook uit. De eindeloos rij aan mensen die iets zeggen, weer terugtrekken, of zelfs bij voorbaat met angst in de ogen de deur dichtslaan. Eén dikke smeerbende die steeds groter en omvangrijker wordt, doch wordt het nergens echt spannend of beklijft de sfeer. Pas na een uur en drie kwartier is er echt sprake van de alles omvattendheid, en hoewel ze de hele film al omringt worden door mensen die 'bang' en 'bedreigd' overkomen, begint Woodward dan pas paranoia te worden, terecht overigens, maar wel veel te laat om de film iets van sjeu te geven. Waar men overduidelijk op zo'n enorm verhaal broedde en erg pikante dingen aan het licht bracht, kan ik me niet voorstellen dat er niet meer schimmigheden gebeurden. In die tijd schrokken de mensen van Nixon niet terug van wat bedreiging en manipulatie zoals we weten. Dat Woodward en Bernstein dermate rustig hun gang konden gaan wil me niet helemaal aan.

De film heet dan een thriller te zijn, maar ik krijgt dat nergens mee. Vind het op zijn hoogst een politiek speelfilm of drama. Waar Spotlight overigens een zelfde opbouw en onderwerp heeft, doet die film mij vele malen meer. Zoals gezegd, nogal teleurgesteld. Wellicht nog eens proberen.

Toch is dat laatste wel waarheidsgetrouw.
Dat Woodward en Bernstein van meet af aan voortdurend op angst stuitten bij mensen die ze benaderden versterkte hun gevoel dat ze iets wezenlijks, iets groots op het spoor waren.
De berichtgeving in The Washington Post werd echter lange tijd nauwelijks serieus genomen door politiek en door andere media. Zoals een van de bobo's bij de krant in de film opmerkt: tig-duizend journalisten in Washington en alleen wij schrijven over Watergate. Mede daarom voelden Nixon en zijn directe handlangers zich aanvankelijk nauwelijks bedreigd.
Naarmate WoodStein met hun geploeter dichter bij de waarheid kwamen en het de president en zijn inner circle duidelijk werd dat de berichtgeving een negatieve rol kon gaan spelen in zijn herverkiezingscampagne namen de intimidaties toe, tot uiteindelijk fysieke bedreiging.

Dat is een verklaring. Toch valt er behalve de ontdekking van het afluisteren en de enkele angstige blik van Woodward erg weinig op dat vlak voor terwijl je toch zegt dat er dingen voorvielen naarmate ze meer te weten kwamen. Eens...?

Klopt. De bedreiging is weinig concreet in beeld gevat, het draait om angst en vermoedens. De film eindigt bij het begin van de tweede termijn van Nixon, het ergste moest nog komen. Woodward en Bernstein realiseerden zich zelf pas laat wat voor explosief onderzoek ze deden. In de film dringt dat door bij de ontdekking van het afluisteren en het beklemmende nachtelijke gesprek met de hoofdredacteur buiten diens voordeur.
Het is ten tijde van de huidige president nauwelijks voorstelbaar, maar het presidentschap van de VS was een ambt met onwaarschijnlijk aanzien. Een krant die wilde beweren dat mensen rond de president schurken waren moest wel heel erg zeker van zijn zaak zijn... Laat staan dat een krant de president zelf zou ontmaskeren. Dat hoofdredacteur Bradley zijn jonge honden bleef steunen zette hem zelf onder enorme druk. WoodStein en Bradley hadden op het moment dat de film eindigt echt nog niet het idee dat hun onthullingen tot het aftreden van de president zouden kunnen leiden, over de directe betrokkenheid van Nixon was nog niks aangetoond. Maar de toekomst van de hele krant stond duidelijk al wel op het spel.

The Post is steeds een toonaangevende krant geweest, zeker op politiek vlak omdat ze vaak en sneller bij de bron te Washington waren. Daar waar Spielbergs film 'The Post' aankaart wat er loos is met de voorafgaande Pentagon Papers, gaat deze All president's men in op Watergate zelf. Duidelijk is het echter wel dat je erg sterk in je schoenen moet staan als journalist om nog maar te durven of kunnen tornen aan de geloofwaardigheid en authenticiteit van de president. En dat in het land van vrije meningsuiting en gelijkheid.

All president's men is een film boordevol info dat ik af en toe eventjes niet mee was toen ik onvoldoende oplette. Het is toch wel een film om je aandacht bij te houden. Hoffman en Redford zijn een uitstekend op elkaar ingespeeld duo die de taak van gedreven journalisten goed invullen. Ik ken de grote lijnen van Watergate wel, maar in detail/de impact van om en rond de affaire was me minder bekend.

Goede inhoudelijke film zonder veel franjes, eentje die me niet steeds greep. Op dat vlak niet echt een toegankelijke film. Je moet er echt je zinnen op zetten. Desalniettemin zeker een voldoende voor het goed gebrachte kader.

Het verhaal van de reporters die het Watergateschandaal naar buiten brachten. Op papier is dat 2 reporters die info verzamelen en een bezwarend artikel schrijven. Met een hoop betrokken namen, die er als filmkijker niet altijd toe doen. Buiten Nixon natuurlijk. Maar de wetenschap dat dit - qua feiten toch - echt gebeurd is, zorgt toch voor een meerwaarde. Regisseur Alan J. Pakula is er in geslaagd om de nodige spanning op te bouwen en de beperkte settings zeer mooi aan te kleden. Het genre licht hem wel, hij won eerder al een Oscar als producer van de klassieker To Kill a Mockingbird.

Gelijkaardige films focussen teveel op het 'who dunit', terwijl je dat hier al weet natuurlijk. Je hebt de doos van de puzzel naast je, je weet wat het resultaat is. Maar de film toont het puzzelen en staart zich niet blind op de foto op de doos. In een tijd zonder internet of computers (pc's) is het heerlijk om de mannen te zien puzzelen met korte notities, de juiste vragen, telefoonboeken, blijven doorvragen, … Je bent blij voor hen als er weer een stuk van de puzzel gelegd is. Op de achtergrond krijgen we regelmatig een soort soundtrack die bestaat uit typmachines en telefoongerinkel. Visueel is het misschien niet zo bijzonder, maar vooral de scènes in de garage en beide heren die wachten op de lift, zijn mooi gedaan. Het geeft de film toch dat iets meer sfeer.

De film is een toegankelijke Hollywoodfilm met - en zeker gezien het onderwerp van - voldoende tempo in de film. Vakwerk met een sterke cast, goed script en waar het kan mooi aangekleed. Eigenlijk niet zo gedateerd moet ik zeggen. Het mocht misschien een paar minuten korter. Focus niet teveel op de namen, het draait rond het onderzoek en de spanning van en artikel dat uit haar voegen groeit.