Midnight Cowboy (1969)

Ben iets minder enthousiast. Ik zie Joe niet zozeer als een optimist die het niet redt in een grauwe stad, maar als een naieve klaploper die als een groot kind naar de wereld kijkt. M.a.w., ik vind niet dat New York nou zo schuldig is aan alle ellende, maar dat Joe Buck gewoon een complete mismatch is.

Einde lijkt erg op Thunderbolt and Lightfoot trouwens, er zijn wel meer overeenkomsten zij het dat TaL een stuk luchtiger is.

Ik vind Midnight Cowboy niet echt een geweldige film. Ik vond het een leuke film om een keer gezien te hebben, maar ook nier meer dan dat.

Ik vond het allemaal een beetje flauw. Ik kon meestal niet erg om de humor lachen. Ik vond ook de personage,s een beetje irritant. Daardoor deed het tragische einde me ook vrij weinig.
Het acteer werk is inderdaad wel subliem. Jon Voight acteert goed als Joe Buck en ook Dustin Hoffman is goed opdreef als Rizzo. Maar de personage,s die ze spelen vind ik niet erg leuk.

De muziek in deze film is erg goed. Leuk lied dat Everybody's Talking van Harry Nilsson. Ook erg goede instrumentale muziek van John Barry. Verder ook mooi mondharmonica spel van Toots Thielemans. Op muzikaal gebied heb ik niks te klagen.

Als ik eerlijk ben zijn films als Midnight Cowboy niet aan mee besteed. Dit is niet helemaal mijn genre. Ik ben dan ook geneigd om een cijfer van rond de 1* voor deze film te gegeven. Maar ik wil ook weer niet flauw zijn. Binnen zijn genre is Midnight Cowboy een goede film. Daarom de minst zware onvoldoende van mij kant.

2,5 ster voor deze film

Prima commentaar van nota bene John Barry (1 maart j.l.); helemaal mee eens.

Deze film was ook niet helemaal aan mij besteed, en bovendien, ik ging er met een andere intentie in... Dat hoef ik dus niet mee te laten wegen in mijn beoordeling.

Ik denk wel iets anders over de zwaarte van de film, want ik vond 'm niet 'flauw', maar van vereenzelviging met de hoofdpersonen was weinig sprake; je bleef toch een toeschouwer... en dat vond ik zelf erg prettig.

Het thema die ik er tenminste uithaalde vond ik best boeiend en universeel. Namelijk, de jeugdige bravoure, waarmee je de wereld instapt en denkt dat de wereld op je wacht, en dat je die wereld aankan, maar... 't tegendeel blijkt, niemand wacht op je, je moet vechten voor je bestaan, en je vervalt in levens die je niet wilt leven... althans toch niet al te lang... En uiteindelijk, kom je toch het oordeel; ik moet toch maar een baantje zoeken ofzo... Haha... schitterend!

Ik vond het net luchtig genoeg gebracht allemaal om niet te hoeven afhaken. Bovendien vond ik het prima geacteerd. Beide hoofdrolspelers.

Maar ik wilde de film alleen maar zien om... de film muziek! Ik bedoel niet het pakkende liedje van Harry Nilsson, Everybody's Talking, maar de eigenlijke filmmuziek.

Volstrekt onderbelicht. De filmmuziek is gecomponeerd door John Barry (1933–2011). Mijn favoriete (filmmuziek) componist. Geweldige en onvergetelijke melodieën heeft hij gecomponeerd. Diverse composities voor James Bond en nog veel meer is van zijn hand, maar vooral zijn muziek voor The Persuaders gaat nog steeds door merg en been. Heerlijk.

Kortom, de film is de moeite waard om eens te zien, maar de muziek leeft in ieder geval voort...

2.5 *

Lang gewacht voordat ik deze Blu Ray in mijn PS3 stopte, maar het was de moeite van het wachten waard! Prachtige film van begin tot eind met waanzinnig editing, waanzinnig camerawerk, maar vooral geweldig acteerwerk! Ik wist niet dat Voight zo goed kon spelen. Kende hem alleen als "vader van", maar met deze film zet hij zichzelf op de kaart. Hij is zo naturel qua acteerwerk dat ik hem haast beter vond dan Hoffman en ook hij zet een geweldige rol neer. Man wat heb ik genoten van deze geweldige film. Ook direct maar alle extra's gekeken, waarbij een docu waar de cast terugkijkt na 35 jaar. Dit is een baanbrekende film geweest voor die tijd! Geweldig!! 4,5 *

Geweldige film met geweldige acteurs en een geweldig verhaal!!!

Hele leuke vermakelijke film hoewel Dustin Hoffmann op het randje van het irritante speelt.

Een prima soundtrack en een vlotte start. Dat het met Joe Buck niet veel zal worden in de grote stad, is al vanaf het begin duidelijk. Na verloop van tijd wordt het qua verhaal wat minder interessant, daarvoor kunnen de beide hoofdpersonages mij te weinig boeien. De twee hoofdpersonen zijn iets te zeer een karikatuur om er een meeslepende film van te maken.

schitterende film, heb er super van genoten van deze film, muziek en acteurs zijn echt top!!!

Op de vooravond van mijn verjaardag nog maar eens één van mijn favoriete films herbekeken. Wat blijft deze film sterk overeind zeg! Met name dankzij het mooie camera- en editwerk en natuurlijk dankzij 2 ijzersterk acterende mannen. Dustin Hoffman zal voor mij altijd één van de meest bijzondere acteurs blijven, wat een performance!

Ben het helemaal met TMP eens wat betreft de karakters. Deze film schijn toch een klassieker te zijn.
Zelf vind ik deze film niet tijdloos. Het geheel is te (veel?) gebonden aan een bepaalde plaats en tijd.

Prachtig geacteerd en mooi geschoten met veel dromerige scènes. Er had van mij wel ietsje meer vaart in de plot gemogen, maar desondanks genoten van met name het fraaie spel.

Zag dat Netflix 'm had. Ik wou alleen maar de beeldkwaliteit checken met het resultaat dat ik 'm helemaal heb uitgezien. Blijft één van mijn favorieten. 5 sterren!

Prachtige rollen van Hoffman en Voight. Ik las hier en daar dat veel vinden dat al die narigheid nu wat minder schokkend en braver overkomt, maar ik ken weinig films die zo troosteloos zijn. Aan het begin komt het allemaal nog wel wat aangedikt over met al die narigheid en de sokken van Ritso etc, maar als Joe en Ritso met elkaar op beginnen te trekken wordt de film een stuk aangrijpender.

Vooral bij Ritso zie je steeds meer de kwetsbare kant van het personage er doorheen schijnen. En verder is het ook bijzonder treurig om al die eenzame mensen en rare vogels te zien. Mensen die zichzelf niet kunnen zijn daar waar ze vandaan komen, of gewoon iemand anders willen zijn. Een grote stad als New York heeft duidelijk een gigantische aantrekkingskracht op dat soort mensen.

Vond die flashbacks naar het verleden van Joe ook wel enorm griezelig vaak. En ja, dat einde hakt er toch enorm in, of je al nou weet wat er gaat komen of niet. Het gebruik van Everybody's Talkin' is zo bitterzoet. Dat is wel zo'n beetje het enige dat de soundtrack te bieden heeft (je hoort dit nummer wel een keer of vier voorbijkomen volgens mij), maar het zorgt voor een onvergetelijke scène. Een riante 3.5*.

Ze gaan maar door bij Criterion

Uh, well, sir, I ain't a f'real cowboy. But I am one helluva stud!

Ik was al eens eerder aan Midnight Cowboy begonnen, maar ben toen halverwege in het slaap gevallen. Niet meteen de schuld van de film, jammer genoeg overkomt me dat wel eens vaker wanneer ik na een dag werken nog aan een film begin, maar ik merkte wel dat ik niet meteen de goesting had om hier verder naar te kijken. Eventjes gewacht totdat de film terug wat verder weg in het geheugen was gezakt en dan maar eens opnieuw aan begonnen. Wat bleek? Ik begon terug slaperig te worden...

Deze keer echter meer moeite gedaan om wakker te blijven en na een tijdje begint de film toch wat zijn draai te vinden. Toch ontgaat de klassiekerstatus van Midnight Cowboy me een beetje. Scarecrow bijvoorbeeld is hier enorm schatplichtig aan, maar werkt dat thema wel op een interessantere manier. Toegegeven, de regie van John Schlesinger is wel de moeite. Je kunt moeilijk ontkennen dat de film zijn eigen stijl en smoel heeft maar de film kabbelt wat voort zonder echt te beklijven. Daar kan het trieste einde einde weinig aan veranderen en dan valt verder vooral het gebruik van de soundtrack op. Hoewel, over een soundtrack kun je moeilijk echt spreken. John Barry wordt weliswaar genoemd als de verantwoordelijke voor de sound van de film, maar het is vooral het nummer Everybody's Talkin' (met een Belgisch randje aangezien onze eigen Toots Thielemans de harmonica voor zijn rekening neemt) dat door je hoofd blijft spoken. Het had niet het enige iconische nummer geweest dat in de film had gezeten, maar Bob Dylan kreeg zijn Lay Lady Lay niet op tijd af en kwam dus niet in de film terecht.

Had er wel in gepast volgens mij. Ik wil wel eens zien waar Schlesinger dit had gemonteerd, maar dat zullen we wellicht nooit te weten komen. Verder is Midnight Cowboy één van die typische Dustin Hoffman rollen waarmee hij zijn volledige carrière al mee geassocieerd wordt. Een moeilijke rol en de acteur balanceert echt op het randje van het irritante. Kan ook gezegd worden van Jon Voight trouwens. Die zou nooit zo'n imposante carrière uitbouwen als zijn collega maar speelt hier ook een soms onder de nagels kruipend personage. Zet ze echter bij elkaar en er ontstaat iets moois dat voor een groot deel de aantrekkingskracht van de film is. De film steunt dan ook vooral op hen twee en de bijrollen vallen daarbij ook in het niets. Een paar toffe figureren weliswaar (die scène met Mr. O'Daniel is wel erg leuk) maar verder blijft het nogal pover.

Een lastige film. Schlesinger doet veel goeds en toch kon het me niet over de gehele lijn bekoren. Toch duiken er hier en daar wel een aantal interessante scènes op (vind vooral de scène waar Buck iemand op straat ziet liggen die door iedereen wordt genegeerd erg sterk) en is dit zo'n film waar je achteraf het gevoel bij hebt dat je blij bent dat je dit hebt gezien. Dan mag je de film zelfs niet goed vinden, er blijft toch iets hangen.

3*

Onderhoudende film met een aangename Joe als hoofdpersonage met een schmierende Mr Hoffmann als zijn kompaan Ratso. De gang naar New York is voor onze cowboy een desillusie maar toch is de toon van de vertelling niet al te somber.

“I'm walking here! I'm walking here!”

Uitstekend acteerwerk van Voight en Hoffman zorgen ervoor dat Midnight Cowboy boeiend en vermakelijk blijft om naar te kijken. Want de film zelf viel wat tegen, en de avonturen van Joe in New York zijn niet altijd even interessant. De American Dream ontaardt in een desillusie voor Joe, en de vrolijke en naïeve cowboy verandert al snel in een gedesillusioneerde en tragische sjacheraar. Met het groezelige New York uit de jaren 70 als naargeestige setting. Het hartverscheurende einde is ijzersterk gedaan, en Voight en Hoffman kunnen niet genoeg geroemd worden.

Ik ben hier niet zo van onder de indruk. Deze film over een cowboy die het wil maken in de grote stad maar niet normaal wil werken, was voor mij wat te saai. Zoveel overkomt hem niet in de stad.
Alleen de laatste 20 min zijn de moeite waard.

Na deze film bekroop me een triest en leeg gevoel. Deze oscarwinnaar, met o.a muziek van onze eigen Toots Thielemans, vierde in mei zijn 50ste verjaardag. Midnight Cowboy is het relaas van twee marginalen die vechten om elke dag te overleven. De één is een Texaan die het idee had om er geld te verdienen als gigolo, de andere is een kreupele en zieke man, Ratso/Rico, die leeft van zakkenrollerij. Het enige wat de armoede wat verzacht is elkaars aanwezigheid. De film kijkt medelevend naar de arme man in een harde samenleving met perverten, overspelige vrouwen en drugsverslaafde excentrieken, en slaagt er met gemak in om droefenis aan de kijker te ontlokken. Niet alleen voor de twee figuren maar ook voor de stedelijke samenleving met zijn verschraalde waarden.

De scène waarin Joe zijn teergeliefde radio moet verkopen om toch maar enige warmte in het vuile flatje te krijgen brak mijn hart haast. Maar er zijn nog scènes die me niet onberoerd lieten: de psychedelische fuif, Rico die dagdroomt van Florida, de scène in de bioscoop waar Joe op een al even zielige figuur als hemzelf valt en uiteraard het einde.... Ook de karakterschets is scherp: Joe wordt als een erg naieve kerel geschetst, terwijl Rico bewuster is van zijn toestand maar geen uitweg ziet.

Filmkriebel zegt : zien die film!