Midnight Cowboy (1969)

Ben iets minder enthousiast. Ik zie Joe niet zozeer als een optimist die het niet redt in een grauwe stad, maar als een naieve klaploper die als een groot kind naar de wereld kijkt. M.a.w., ik vind niet dat New York nou zo schuldig is aan alle ellende, maar dat Joe Buck gewoon een complete mismatch is.

Einde lijkt erg op Thunderbolt and Lightfoot trouwens, er zijn wel meer overeenkomsten zij het dat TaL een stuk luchtiger is.

Ik vind Midnight Cowboy niet echt een geweldige film. Ik vond het een leuke film om een keer gezien te hebben, maar ook nier meer dan dat.

Ik vond het allemaal een beetje flauw. Ik kon meestal niet erg om de humor lachen. Ik vond ook de personage,s een beetje irritant. Daardoor deed het tragische einde me ook vrij weinig.
Het acteer werk is inderdaad wel subliem. Jon Voight acteert goed als Joe Buck en ook Dustin Hoffman is goed opdreef als Rizzo. Maar de personage,s die ze spelen vind ik niet erg leuk.

De muziek in deze film is erg goed. Leuk lied dat Everybody's Talking van Harry Nilsson. Ook erg goede instrumentale muziek van John Barry. Verder ook mooi mondharmonica spel van Toots Thielemans. Op muzikaal gebied heb ik niks te klagen.

Als ik eerlijk ben zijn films als Midnight Cowboy niet aan mee besteed. Dit is niet helemaal mijn genre. Ik ben dan ook geneigd om een cijfer van rond de 1* voor deze film te gegeven. Maar ik wil ook weer niet flauw zijn. Binnen zijn genre is Midnight Cowboy een goede film. Daarom de minst zware onvoldoende van mij kant.

2,5 ster voor deze film

Prima commentaar van nota bene John Barry (1 maart j.l.); helemaal mee eens.

Deze film was ook niet helemaal aan mij besteed, en bovendien, ik ging er met een andere intentie in... Dat hoef ik dus niet mee te laten wegen in mijn beoordeling.

Ik denk wel iets anders over de zwaarte van de film, want ik vond 'm niet 'flauw', maar van vereenzelviging met de hoofdpersonen was weinig sprake; je bleef toch een toeschouwer... en dat vond ik zelf erg prettig.

Het thema die ik er tenminste uithaalde vond ik best boeiend en universeel. Namelijk, de jeugdige bravoure, waarmee je de wereld instapt en denkt dat de wereld op je wacht, en dat je die wereld aankan, maar... 't tegendeel blijkt, niemand wacht op je, je moet vechten voor je bestaan, en je vervalt in levens die je niet wilt leven... althans toch niet al te lang... En uiteindelijk, kom je toch het oordeel; ik moet toch maar een baantje zoeken ofzo... Haha... schitterend!

Ik vond het net luchtig genoeg gebracht allemaal om niet te hoeven afhaken. Bovendien vond ik het prima geacteerd. Beide hoofdrolspelers.

Maar ik wilde de film alleen maar zien om... de film muziek! Ik bedoel niet het pakkende liedje van Harry Nilsson, Everybody's Talking, maar de eigenlijke filmmuziek.

Volstrekt onderbelicht. De filmmuziek is gecomponeerd door John Barry (1933–2011). Mijn favoriete (filmmuziek) componist. Geweldige en onvergetelijke melodieën heeft hij gecomponeerd. Diverse composities voor James Bond en nog veel meer is van zijn hand, maar vooral zijn muziek voor The Persuaders gaat nog steeds door merg en been. Heerlijk.

Kortom, de film is de moeite waard om eens te zien, maar de muziek leeft in ieder geval voort...

2.5 *

Lang gewacht voordat ik deze Blu Ray in mijn PS3 stopte, maar het was de moeite van het wachten waard! Prachtige film van begin tot eind met waanzinnig editing, waanzinnig camerawerk, maar vooral geweldig acteerwerk! Ik wist niet dat Voight zo goed kon spelen. Kende hem alleen als "vader van", maar met deze film zet hij zichzelf op de kaart. Hij is zo naturel qua acteerwerk dat ik hem haast beter vond dan Hoffman en ook hij zet een geweldige rol neer. Man wat heb ik genoten van deze geweldige film. Ook direct maar alle extra's gekeken, waarbij een docu waar de cast terugkijkt na 35 jaar. Dit is een baanbrekende film geweest voor die tijd! Geweldig!! 4,5 *

Geweldige film met geweldige acteurs en een geweldig verhaal!!!

Hele leuke vermakelijke film hoewel Dustin Hoffmann op het randje van het irritante speelt.

Een prima soundtrack en een vlotte start. Dat het met Joe Buck niet veel zal worden in de grote stad, is al vanaf het begin duidelijk. Na verloop van tijd wordt het qua verhaal wat minder interessant, daarvoor kunnen de beide hoofdpersonages mij te weinig boeien. De twee hoofdpersonen zijn iets te zeer een karikatuur om er een meeslepende film van te maken.

schitterende film, heb er super van genoten van deze film, muziek en acteurs zijn echt top!!!

Op de vooravond van mijn verjaardag nog maar eens één van mijn favoriete films herbekeken. Wat blijft deze film sterk overeind zeg! Met name dankzij het mooie camera- en editwerk en natuurlijk dankzij 2 ijzersterk acterende mannen. Dustin Hoffman zal voor mij altijd één van de meest bijzondere acteurs blijven, wat een performance!

Ben het helemaal met TMP eens wat betreft de karakters. Deze film schijn toch een klassieker te zijn.
Zelf vind ik deze film niet tijdloos. Het geheel is te (veel?) gebonden aan een bepaalde plaats en tijd.

Prachtig geacteerd en mooi geschoten met veel dromerige scènes. Er had van mij wel ietsje meer vaart in de plot gemogen, maar desondanks genoten van met name het fraaie spel.

Zag dat Netflix 'm had. Ik wou alleen maar de beeldkwaliteit checken met het resultaat dat ik 'm helemaal heb uitgezien. Blijft één van mijn favorieten. 5 sterren!

Prachtige rollen van Hoffman en Voight. Ik las hier en daar dat veel vinden dat al die narigheid nu wat minder schokkend en braver overkomt, maar ik ken weinig films die zo troosteloos zijn. Aan het begin komt het allemaal nog wel wat aangedikt over met al die narigheid en de sokken van Ritso etc, maar als Joe en Ritso met elkaar op beginnen te trekken wordt de film een stuk aangrijpender.

Vooral bij Ritso zie je steeds meer de kwetsbare kant van het personage er doorheen schijnen. En verder is het ook bijzonder treurig om al die eenzame mensen en rare vogels te zien. Mensen die zichzelf niet kunnen zijn daar waar ze vandaan komen, of gewoon iemand anders willen zijn. Een grote stad als New York heeft duidelijk een gigantische aantrekkingskracht op dat soort mensen.

Vond die flashbacks naar het verleden van Joe ook wel enorm griezelig vaak. En ja, dat einde hakt er toch enorm in, of je al nou weet wat er gaat komen of niet. Het gebruik van Everybody's Talkin' is zo bitterzoet. Dat is wel zo'n beetje het enige dat de soundtrack te bieden heeft (je hoort dit nummer wel een keer of vier voorbijkomen volgens mij), maar het zorgt voor een onvergetelijke scène. Een riante 3.5*.

Ze gaan maar door bij Criterion

Uh, well, sir, I ain't a f'real cowboy. But I am one helluva stud!

Ik was al eens eerder aan Midnight Cowboy begonnen, maar ben toen halverwege in het slaap gevallen. Niet meteen de schuld van de film, jammer genoeg overkomt me dat wel eens vaker wanneer ik na een dag werken nog aan een film begin, maar ik merkte wel dat ik niet meteen de goesting had om hier verder naar te kijken. Eventjes gewacht totdat de film terug wat verder weg in het geheugen was gezakt en dan maar eens opnieuw aan begonnen. Wat bleek? Ik begon terug slaperig te worden...

Deze keer echter meer moeite gedaan om wakker te blijven en na een tijdje begint de film toch wat zijn draai te vinden. Toch ontgaat de klassiekerstatus van Midnight Cowboy me een beetje. Scarecrow bijvoorbeeld is hier enorm schatplichtig aan, maar werkt dat thema wel op een interessantere manier. Toegegeven, de regie van John Schlesinger is wel de moeite. Je kunt moeilijk ontkennen dat de film zijn eigen stijl en smoel heeft maar de film kabbelt wat voort zonder echt te beklijven. Daar kan het trieste einde einde weinig aan veranderen en dan valt verder vooral het gebruik van de soundtrack op. Hoewel, over een soundtrack kun je moeilijk echt spreken. John Barry wordt weliswaar genoemd als de verantwoordelijke voor de sound van de film, maar het is vooral het nummer Everybody's Talkin' (met een Belgisch randje aangezien onze eigen Toots Thielemans de harmonica voor zijn rekening neemt) dat door je hoofd blijft spoken. Het had niet het enige iconische nummer geweest dat in de film had gezeten, maar Bob Dylan kreeg zijn Lay Lady Lay niet op tijd af en kwam dus niet in de film terecht.

Had er wel in gepast volgens mij. Ik wil wel eens zien waar Schlesinger dit had gemonteerd, maar dat zullen we wellicht nooit te weten komen. Verder is Midnight Cowboy één van die typische Dustin Hoffman rollen waarmee hij zijn volledige carrière al mee geassocieerd wordt. Een moeilijke rol en de acteur balanceert echt op het randje van het irritante. Kan ook gezegd worden van Jon Voight trouwens. Die zou nooit zo'n imposante carrière uitbouwen als zijn collega maar speelt hier ook een soms onder de nagels kruipend personage. Zet ze echter bij elkaar en er ontstaat iets moois dat voor een groot deel de aantrekkingskracht van de film is. De film steunt dan ook vooral op hen twee en de bijrollen vallen daarbij ook in het niets. Een paar toffe figureren weliswaar (die scène met Mr. O'Daniel is wel erg leuk) maar verder blijft het nogal pover.

Een lastige film. Schlesinger doet veel goeds en toch kon het me niet over de gehele lijn bekoren. Toch duiken er hier en daar wel een aantal interessante scènes op (vind vooral de scène waar Buck iemand op straat ziet liggen die door iedereen wordt genegeerd erg sterk) en is dit zo'n film waar je achteraf het gevoel bij hebt dat je blij bent dat je dit hebt gezien. Dan mag je de film zelfs niet goed vinden, er blijft toch iets hangen.

3*

Onderhoudende film met een aangename Joe als hoofdpersonage met een schmierende Mr Hoffmann als zijn kompaan Ratso. De gang naar New York is voor onze cowboy een desillusie maar toch is de toon van de vertelling niet al te somber.

“I'm walking here! I'm walking here!”

Uitstekend acteerwerk van Voight en Hoffman zorgen ervoor dat Midnight Cowboy boeiend en vermakelijk blijft om naar te kijken. Want de film zelf viel wat tegen, en de avonturen van Joe in New York zijn niet altijd even interessant. De American Dream ontaardt in een desillusie voor Joe, en de vrolijke en naïeve cowboy verandert al snel in een gedesillusioneerde en tragische sjacheraar. Met het groezelige New York uit de jaren 70 als naargeestige setting. Het hartverscheurende einde is ijzersterk gedaan, en Voight en Hoffman kunnen niet genoeg geroemd worden.

Ik ben hier niet zo van onder de indruk. Deze film over een cowboy die het wil maken in de grote stad maar niet normaal wil werken, was voor mij wat te saai. Zoveel overkomt hem niet in de stad.
Alleen de laatste 20 min zijn de moeite waard.

Na deze film bekroop me een triest en leeg gevoel. Deze oscarwinnaar, met o.a muziek van onze eigen Toots Thielemans, vierde in mei zijn 50ste verjaardag. Midnight Cowboy is het relaas van twee marginalen die vechten om elke dag te overleven. De één is een Texaan die het idee had om er geld te verdienen als gigolo, de andere is een kreupele en zieke man, Ratso/Rico, die leeft van zakkenrollerij. Het enige wat de armoede wat verzacht is elkaars aanwezigheid. De film kijkt medelevend naar de arme man in een harde samenleving met perverten, overspelige vrouwen en drugsverslaafde excentrieken, en slaagt er met gemak in om droefenis aan de kijker te ontlokken. Niet alleen voor de twee figuren maar ook voor de stedelijke samenleving met zijn verschraalde waarden.

De scène waarin Joe zijn teergeliefde radio moet verkopen om toch maar enige warmte in het vuile flatje te krijgen brak mijn hart haast. Maar er zijn nog scènes die me niet onberoerd lieten: de psychedelische fuif, Rico die dagdroomt van Florida, de scène in de bioscoop waar Joe op een al even zielige figuur als hemzelf valt en uiteraard het einde.... Ook de karakterschets is scherp: Joe wordt als een erg naieve kerel geschetst, terwijl Rico bewuster is van zijn toestand maar geen uitweg ziet.

Filmkriebel zegt : zien die film!

Goed spel van Voigt en Hoffman maar de film zelf viel me toch een beetje tegen al was ie zeker niet slecht te noemen .
Een erg naieve Voight wiens rol zo toch een beetje overdreven overkomt maar hij speelt hem wel goed .

Destijds winnaar van een Oscar voor beste film, dus ik was hier wel benieuwd naar. Midnight cowboy vertelt het verhaal van een jongeman die zijn geluk gaat beproeven in New York en aan de kost wil komen als gigolo. Wat volgt is een oprecht en sereen verhaal rond vriendschap, eenzaamheid, verbittering en drama. Joe is een idealistische naïeve man die het denkt te maken en zijn American dream tracht na te streven. De soundtrack van Harry Nilsson sluit naadloos aan bij het personage en de film en oogt onschuldig en dromerig.

De film kent hier en daar een humoristische toon, is vrij luchtig opgebouwd, maar kent ook zijn donkere tragische kanten. Het is in die context dat de vriendschap tussen Joe en Ratso wordt opgebouwd. Jon Voight doet het geweldig als Joe Buck en als kijker heb je een oprechte sympathie voor de man waardoor de gebeurtenissen je raken. Het was me wel niet helemaal duidelijk hoe Ratso zo snel ziek geworden is of wat hij precies had.

De flashbacks waren goed gemonteerd en boden extra diepgang aan het personage van Joe. Ook Hoffman liet zich niet onbetuigd met zijn iets minder aimabele personage Ratso, maar weet uiteindelijk ook de gevoelige snaren te raken met enkele knappe scènes (op het feestje of zijn geïdealiseerd beeld van Florida.

De film is toch wat verouderd, een typisch product van de jaren '60 met de wat naïeve Joe Buck uit het platteland die het wil maken in de grote stad. Het loopt helemaal anders dan in zijn dromen, maar vindt troost in de zieke en marginale Ratzo Rizzo. Het relaas van twee vrienden in de rand van de maatschappij. Op zich wel boeiend verhaal, maar de focus ligt al snel op prostitutie en hallucinaties. Weliswaar mooi in beeld gebracht, maar ik heb dan wel wat minder met het sociale luik.

Midnight Cowboy brengt je terug naar eind jaren '60. Samen met Easy Rider misschien wel een film die het einde van de flower power vertolken. Dat al die vrije sex en drugs niet per se goed eindigen. Ik ben niet helemaal een liefhebber van dit soort films, maar het is zeker niet slecht.

Dit is nu zo type film die beter is dan je op voorhand zou denken. Nochtans heeft de film een status en goede recensies, maar op de één of andere manier heeft de film nooit mijn interesse weten te wekken.
Het verhaal gaat over een cowboy uit Texas die naar New York gaat om zijn voorkomen uit te spelen om op een snelle manier rijk te kunnen worden, namelijk tippelen voor rijke of alleenstaande vrouwen. Hij raakt bevriend met een oplichter die droomt om ooit naar Miami te gaan. Als kijker krijg je snel een beeld dat het leven in New York niet zo rooskleurig is dat de cowboy had voorgesteld. Zijn naïeve houding, simpelheid en goed karakter worden zijn obstakels om in zijn doel te slagen. Hij komt terecht in beneden verdieping van de maatschappij waarbij hij de verkeerde mensen ontmoet. Nare en egoïstische personages doen hun intrede. Langzamerhand groeit de vriendschap met de oplichter die heel ziek is, iets wat hij in begin nog niet goed in de gaten heeft. Het gevoel van eenzaamheid komt goed naar voor, niet alleen in het straatbeeld van New York, maar ook in de laatste scène. Ook de dromen worden goed weergegeven door de hallucinaties. Daarbij een mooie muziekscore en goed acteerwerk die deze film toch boven de gewone middelmaat weet te verheffen. 7/10

De keuzefilm van zomergast Inez Weski (boeiende vrouw).

Toen ik dustin hoffman zag met een raar loopje, moest ik meteen aan Rainman denken
dat begon hier dus, toen hij nog piepjong was.
ik vind vooral Jon voight heel goed spelen als een naïeve slungel uit texas op zoek naar avontuur in het bruisende new-york en al heel snel met de neus op de feiten wordt gedrukt.
hij blijft zijn best doen.

Film Pegasus:
[/quote]

Jij hebt gelijk, easy rider is nu een cultfilm, maar die film loopt heel slecht af...
die flower power tijd wordt zo geromantiseerd, maar veel levens van jonge mensen werden verwoest door bv. lsd gebruik.

Ik moet bij haar altijd denken aan Fester Addams uit de "The Addams Family".

Ok.

Uiteindelijk is dit een andere film geworden die ik van tevoren had verwacht. Ik had me er ook weinig over ingelezen en ik keek dit uiteindelijk vooral voor de oscar die de film destijds kreeg. En tja, oscars worden meestal gegeven aan moralistische drama's. Deze was daar niet erg typerend voor.

In de eerste minuten krijgen we direct een bijzondere Voight voor onze kiezen. Ik weet niet of ik hem goed vind acteren. Het lijkt me namelijk een makkelijke rol die overdreven wordt uitgevoerd. Niet perse slecht, maar ook niet erg hemels. Ik kon dan Hoffman een stukje beter waarderen.

Midnight Cowboy valt op door een aantal opvallende nachtmerrieflashbacks en interessante toevoegingen van de regie. Klassiek is het totaal niet, bij vlagen gaat het zijn tijdperk voorbij. Het deed me soms een beetje denken aan de films van David Lynch. Ik kan het in ieder geval waarderen.

De chemie tussen Voight en Hoffman vond ik helaas minder werken. Ik vond hem zelfs zeer kort door de bocht, toen Hoffman de pijp uitging in de bus voelde ik dan ook niets, en het verhaal is ook zeker niet om over naar huis te schrijven. Je kan het wellicht in enkele zinnen eigenlijk al uitschrijven.

Qua vermaak wordt de aandacht er vaak bijgehouden door de nachtmerrieflashbacks. Maar uiteindelijk begint de film af te sterven en begint de aandacht beetje bij beetje te verslappen. Na 90 minuten vond ik het dan ook weer mooi geweest en ging ik de minuten eigenlijk aftellen.

De boodschap van de film dringt ook niet erg tot me door. Voight lijkt namelijk helemaal niks te leren. Maar de film kent genoeg aparte momenten voor een voldoende. Alleen zijn de sfeervolle sequenties te weinig om het minder sfeervolle real world-gedeelte boeiend te houden. De chemie kan ik niet vinden, het is echt wachten op de volgende interessante sequentie. Redelijk product voor de rest, maar niet het meesterwerk als het gemiddelde doet vermoeden voor mij.

Gisteravond voor het eerst deze Midnight Cowboy gezien en ik hem werkelijk waar van elk moment genoten! Prachtige film gewoon. Het vrij eennvoudige verhaal (die boeiend is) is verbluffend geregisseerd. Schlesinger nam mij mee in de hectische, maar ook grauwe New-York van de jaren 60'. Als eerst kregen we trouwens wat prachtige platteland beelden van Texas te zien (onder het genot van de hit Everybody's Talkin). Prachtig nummer trouwens.

Voight doet waar hij voor gecast is en straalt typisch een plattelands jongen uit, van zijn uiterlijk, accent en tot hoe hij zijn kauwgom kauwt Maar de heer Hoffman tilt de film naar een nog hoger niveau. Geweldige acteerprestatie zet hij hier (weer) neer zeg.. Rain Man, Marathon Man, Kramer vs Kramer, Papillon. Deze man heeft een CV waar je u tegen zegt.

Ik heb mij enorm vermaakt met deze film en kijk er nu al naar uit om hem weer eens te herzien. 4,5

Super