Midnight Cowboy (1969)

Zodra Dustin Hoffman zijn intrede deed werd de film een stuk leuker. Daarvoor zit je te kijken naar een cowboy met een misplaatst zelfbeeld, die denkt snel te kunnen scoren als gigolo in New York. Dat pakt natuurlijk toch wat anders uit, maar echt interessant is dat niet. Het is de ingewikkelde relatie van de blonde cowboy met Ratso Rizzo die de film een boost geeft. Het tweede deel van de film was daarmee een stuk beter. Het blijft jammer dat de rol van Jon Voight me wat tegenstond, verder is het een prima film.

Heerlijke film over hoe een jongeman een droom najaagt (en/of van iets weg vlucht) maar daarin faalt. De film heeft heerlijke dialoogjes en een zekere Oliver Twist-vibe omdat de jongeman zonder connecties of inkomen aan de onderkant van de samenleving terecht komt en een vriendschap ontwikkelt met een kreupele zwendelaar. Maar dan wel een psychedelische Oliver Twist want de film is een fraai tijdsbeeld van eind jaren ’60, zowel qua het stadsleven als qua stijl van de film. Al met al weet de film heel goed de vervreemding te vangen, die je zelf ook ervaart als je op vakantie bent wanneer je in een nieuwe, onbekende omgeving je weg moet zien te vinden (hetgeen de film herkenbaar maakt), en die in de film ook optreedt door de soms omgekeerde wereld die een plattelandsjongen in de stad vindt (zoals de onverschilligheid en dat de comboy er geen macho- maar een homo-beeld vormt). In alle aspecten een mooie en geslaagde film.

Sfeervolle film over New York in de vroege jaren 70.

Het lijkt me een beetje dat ze zo'n films begonnen te maken om ervoor te zorgen dat mensen stoppen met naar die grote steden te komen en daar hun geluk te zoeken maar vaak in armoede toestanden terecht komen.

ik heb de film met een ster verhoogd, vaak moeten denken aan de film en hij is wel bovengemiddeld.

Dus 4 sterren

Schlesinger.

Ik vond het maar een matig filmpje. Vooral Dustin Hoffman vond ik niks aan.

De uitmuntende acteerprestaties en de langzame, secuur opgebouwde scenes plus bijbehorende sfeervolle vaak melancholieke soundtrack zorgden bij mij voor een diep gevoel van medeleven met Joe Buck en Rasto Rizzo. Ik zat volop mee te hopen dat zij samen het geluk zouden vinden waarop zij zo vurig hoopten. Aan het einde rolden er tranen over mijn wangen... De film heeft een blijvend diepe indruk bij me achtergelaten en elke keer wanneer ik de song "Everybody's Talkin' " van Harry Nillsson nog eens op de radio voorbij hoor komen, denk ik aan de slotscene van "Midnight Cowboy" en voel ik mijn ogen licht vochtig worden. Dit was wat mij betreft geen film, maar een regelrechte belevenis waarbij ik getuige was van oprechte vriendschap tussen twee mensen. Het haarscherpe beeld en kristalheldere geluid van de Criterion blu-ray (https://www.criterion.com/films/29369-midnight-cowboy) gaven me het gevoel er "live" bij te zijn en verhoogden mijn emotie.

Uitstekende film over een man uit Texas die zijn geluk gaat beproeven in New York. Deze klassieker is inmiddels ook een mooi tijdsdocument te noemen. De vriendschap tussen de twee mannen staat centraal hier. Jon Voight doet het goed in de titelrol, maar het is Dustin Hoffman die de scenes weet te stelen. Een fijne soundtrack en ook fijn gemonteerd (zoals de flashbacks).