Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966)
Genre: Drama
Speelduur: 131 minuten
Alternatieve titel: Wie Is Er Bang voor Virginia Woolf?
Oorsprong:
Verenigde Staten
Geregisseerd door: Mike Nichols
Met onder meer: Richard Burton, Elizabeth Taylor en Sandy Dennis
IMDb beoordeling: 8,0 (79.615)
Gesproken taal: Engels en Latijn
On Demand:
- Bekijk via iTunes
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
- Maandag 8 april in één bioscoop (Delft)
Plot Who's Afraid of Virginia Woolf?
"You are cordially invited to George and Martha's for an evening of fun and games"
De nieuwe biologieleraar Nick bezoekt samen met zijn vrouw Honey het huis van de uitgebluste geschiedenisleraar George en zijn vrouw Martha. De ontmoeting ontaardt langzaam in een lelijke woordstrijd tussen George en Martha die hun gasten gebruiken om elkaar te kwetsen.
Externe links
Acteurs en actrices
Martha
George
Nick
Honey
Roadhouse Waitress (onvermeld)
Roadhouse Manager (onvermeld)
Video's en trailers
Reviews & comments
de grunt
-
- 4273 berichten
- 1568 stemmen
Hier had ik meer van verwacht Warner!
Who's Afraid of Virginia Woolf? • US Blu-ray vs. DE Special Edition DVD - caps-a-holic.com
comely
-
- 310 berichten
- 60 stemmen
What Ever Happened to Baby Jane? bleek een zwaar verouderde film te zijn.En dat terwijl ik me er zo lang op verheugde.
Nu is Who's Afraid of Virginia Woolf? ook een film die ik graag wil zien, maar komt wel verouderd over
John Milton
-
- 21534 berichten
- 11706 stemmen
Vond ik nogal meevallen hoor. Redelijk tijdloos eigenlijk qua dialogen. Sterker nog, ik stond er nog steeds van te kijken wat voor nasty shit ze elkaar verwensen. Het is een 'praatfilm', dat zeker, maar hij is niet stoffig of erg verouderd zou ik zeggen
memorable
-
- 171 berichten
- 1489 stemmen
Alhoewel ik nog lang niet al mijn klassiekers ken, wil ik bij dezen een permanente plek in de top 10 acteerprestaties aller tijden voor Richard Burton reserveren. Het is immers Burton die de getormenteerde ziel hoogstpersoonlijk een gezicht geeft. Zijn personage George is een allesbehalve oppervlakkig persoon die echter door samenloop van omstandigheden nooit tot volle wasdom is gekomen. De gesuggereerde ongelukkige jeugd en zijn getroebleerde huwelijk hebben van hem een ondergesneeuwde geschiedenisleraar aan de lokale alma mater gemaakt. Dat heeft geleid tot het pijnlijke gevolg dat hij al zijn retorische en literaire talenten (want wat kan de man praten!) en belegen kennis (hij dreunt moeiteloos Latijnse verzen op) alleen nog maar kan verpakken in sneren naar zijn vrouw.
Hoewel ik normaliter groteske allegorieën naar brede thema's schuw, zien we hier inderdaad het faliekante mislukken van de American Dream, waar capaciteiten onbenut zijn gebleven en het huiselijke geluk verscheurd is. In plaats van dat meritocratische beginselen de toon zetten, bepalen aristocratische voordelen en nepotisme je maatschappelijk slagen in deze enggeestige countryside. Martha's pa is namelijk een hoge piet op de plaatselijke universiteit en via diens scepter had schoonzoon George uiteindelijk op het pluche moeten belanden. Althans, in de ogen van Martha, bij wie sociaal bewustzijn met de paplepel ingegoten is. Dat dit niet gelukt is wijt Matha aan het feit dat George een zwakkeling is die niet op zijn strepen durft te staan. Dat is ten delen wellicht waar, maar anderzijds zien we in de persoon van George iemand die academische schijnvertoningen en aristocratische kontenlikkerij mijdt. Zoiets heet integriteit. Dat de mannelijke gast, Nick, van het echtpaar, de coming man aan de universiteit, een identiteitsloos figuur zonder waarlijk talent, wel spoedig hoge ogen zal gaan gooien aan de academie (daar hij zich bedreven in paaien toont), zegt des te meer over maatschappijvorm waarin George zich tegen wil en dank in bevindt.
Deze tragiek is, naast natuurlijk de hoofdlijn van het verhaal - een echtpaar dat tot hun grote grieven nooit kinderen heeft kunnen krijgen - voedingsbodem voor het uitgeholde huwelijk tussen George en Martha. Martha is ongetwijfeld getrouwd met George vanwege de hoge verwachtingen die ze aan zijn talent koppelde, maar het uitblijven van het inlossen daarvan op zijn conto schrijft. Waarom blijft ze dan in godsnaam bij hem, vraag je je af. Nou, omdat er geen alternatief is. Ze maakt een kort uitstapje door met de jonge Nick het bed in te duiken, maar komt aanstonds tot de conclusie dat zo'n bleu figuur haar verlangens- in meerdere opzichten- niet in de verste verte kan bevredigen. George haalt tenminste nog enige vitaliteit bij haar naar boven, zij het op een uiterst kwaadaardige manier. Oh, en ze houdt, ondanks alles, verschrikkelijk veel van hem.
93.9
-
- 3122 berichten
- 4195 stemmen
*hum*
Stevig staaltje filmtoneel. Je hoeft helemaal niks van de achtergrond te kennen, je ziet gewoon aan alles dat dit werk rechtstreeks van een toneelpodium afkomt.
Visueel uit zich dat vooral in oersaaie decors en weinig afwisseling. Grappig moment in het begin van de film waar het koppel de trap oploopt en je eigenlijk bijna het doek ziet dichtschuiven, waarbij de volgende scene zit in de slaapkamer afspeelt.
Maar ook aan de dialogen kan je merken dat dit van een toneel afkomt. Is vast erg lang aan gesleuteld, aangezien uit elke zin het cynisme druipt.
Jammer dan dat ik het nooit of nergens hard, pijnlijk of om eens een wat moderner woord te gebruiken: "pwned" vond overkomen. Mag je toch wel verwachten van een film die uitpuilt van het cynisme. Het over en weer gepingpong was geforceerd en ingestudeerd. Misschien dat het daar wat mee te maken had.
In ieder geval lag het ook aan de acteurs die wat mij betreft niks klaarspelen als dronkemanspraat lallende personages. Toegegeven ook één van de moeilijkste rollen om te spelen, aangezien met al snel vervalt in vlakke clichés en wat gelispel, enkel Burton weet daar sporadisch aan te ontsnappen. De rest was vaak enorm ergerlijk, Taylor voorop. Een rasechte wanprestatie, heb mij de hele film aan haar geërgerd (als actrice dan, niet eens zozeer aan haar personage).
Twee uur wattig gelul en een einde waar plots de maskers afvallen. Ben dan ook verrast dat anderen dit zo hard vinden aankomen.
Mag verder ook nog wel de aanduiding "komedie" bij wat mij betreft, al vond ik ook dat deel absoluut niet geslaagd.
Vond het een uiterst zwakke film waarbij ik halverwege moeite had niet in slaap te sukkelen. Matte dialogen bij een praatfilm zijn nefast, ook verder was er buiten de eerste minuten eigenlijk helemaal niks te beleven.
0.5*
Hahhahaha. Wat als deze film 2 sterren had gekregen en totaal ondergewaardeerd...
Dan was deze film met 3 sterren omhoog gegaan bij Onderhond ☺
Mescaline
-
- 6988 berichten
- 2732 stemmen
Blijft ook bij een 2de kijkbeurt moeiteloos overeind staan, niet alleen door het heerlijke acteer geweld tussen de 4 hoofdrolspelers maar ook door een zeer sterke sfeer als of je er als kijker zelf bij bent! Je moet helaas wel voor je eigen drank zorgen!
Een film vol met briljante dialogen en maar een paar filmlocaties, acteurs die het volle uit zichzelf kunnen geven en hier ook dankbaar gebruik van maken.
Burton & Taylor zijn vanzelfsprekend de ruggengraat van deze film, maar hun tegenspelers zijn ook een goede match!
Een film die nog best een half uurtje langer had mogen duren, het einde voelt namelijk toch een tikkeltje te snel.
4 sterren blijven zeker 4 sterren!
Sir Djuke
-
- 334 berichten
- 947 stemmen
Edward Albee schreef zijn beroemde stuk 'Who's Afrsaid Of Virginia Woolf?' in 1962 en de impact ervan was dusdanig dat reeds vier jaar later een verfilmde versie verscheen. Regisseur Mike Nichols had een theaterachtergrond maar een aanleg om ook op de filmset uit te blinken. Hij doet dat met veel respect voor de acteurs zonder er verfilmd toneel van te maken. En de acteurs dat zijn Burton & Taylor, society-koppel bij uitstek en beide toppers in hun vak. Het met veel, heel veel alcohol doordrenkte verhaal geeft hen beide de mogelijkheid te schitteren en mondt uiteindelijk uit in een breakdown waarachter je in plaats van de eind-titelkaart eerder een pay-off van SIRE verwacht: Drank maakt meer kapot dan je lief is. Proost!
Baggerman
-
- 10577 berichten
- 7976 stemmen
Toch vooral saai en uiteindelijk ook met een wat teleurstellend einde. Het acteren is wel sterk, maar de film biedt mij niet erg meer dan dat een toneelstuk dat zou doen. Ik ben verscheidene keren in slaap gesukkeld en dat pleit niet voor de film.
scorsese
-
- 11767 berichten
- 10178 stemmen
Geweldige film over een kibbelend echtpaar die laat in de avond nog bezoek krijgen van een jonger echtpaar. Duidelijk gebaseerd op een toneelstuk. De gemoederen lopen op een geloofwaardige manier op tijdens het verloop van de avond. Scherpe dialogen met een dunne lijn tussen liefde en haat. Mooi camerawerk en Elizabeth Taylor en Richard Burton geven hier een masterclass (dronken) acteren.
Grindhouse62
-
- 2063 berichten
- 15360 stemmen
Een kleine 40 jaar voor het eerst en laatst gekeken. Misschien maar eens herzien.
Dievegge
-
- 3000 berichten
- 7685 stemmen
Het grove taalgebruik en de gewaagde inhoud zorgden destijds voor ophef. De personages vloeken, schelden en praten door elkaar heen. Ze maken intellectuele grapjes. George beweert dat z’n jeugd tijdens de Punische oorlogen plaatsvond. Die titel is de dronkenmansversie van Who’s Afraid of the Big Bad Wolf? uit Three Little Pigs (1933). Omdat ze echter geen toestemming kregen van Disney, zingen ze het op de melodie van Five Little Ducks. Het citaat "What a dump!" komt uit Beyond the Forest (1949).
Er is eenheid van tijd, plaats en handeling. Het duurt slechts één nacht, maar we komen veel te weten over het verleden van de personages. George wordt door zichzelf en door z’n vrouw als een mislukkeling gezien, omdat hij “slechts” gastprofessor is aan een kleine universiteit. De twee koppels lijken deels op elkaar. Ze bestaan allebei uit een professor en een huisvrouw, en ze drinken te veel. Tegelijk zijn ze elkaars tegendeel. Martha kan geen kinderen krijgen, dus heeft ze zichzelf een ingebeelde zoon geschonken. Honey kan wel kinderen krijgen, maar heeft abortus gepleegd. Haar echtgenoot Nick heeft ze wijsgemaakt dat het een hysterische zwangerschap was. Voor beide koppels komt het erop aan zich niet langer aan leugens vast te klampen, maar de waarheid onder ogen te zien.
Richard Burton speelt zeer natuurlijk, alsof hij de tekst ter plaatse uit z’n mouw schudt. Liz Taylor heeft een verwilderde haardos en kwam vijftien kilo aan om ouder te lijken. In het toneelstuk is Martha tweeënvijftig, George zesenveertig en hun ingebeelde zoon bijna eenentwintig. Ze blijven vrij dicht bij de tekst van Edward Albee, maar ook visueel zit er voldoende variatie in.
cinemanukerke
-
- 1150 berichten
- 734 stemmen
Subliem. Mike Nichols (onderschatte regisseur) begeeft zich op glad ijs. Immers, een film die een theaterstuk verfilmd is voor velen de gebeten hond. Een beetje zoals wijn schenken in een bierglas. Het hoort niet. Verwijten worden kwistig rondgestrooid. Geen visuele middelen, veel gepraat, saaie vormgeving. WAOVW ontwijkt echter die drie valkuilen met gemak.
Sterke cinematografie. De generiek ; onmiddellijk de score, gitaar deuntje (melancholisch), in long shot een koppel wandelt op een mooie herfstavond (vallende bladeren op de grond) langs een pittoreske dreef, geen woord tot het gelach (kreet) van Taylor zoals het een gezellig, onschuldig koppel betaamt. Alhoewel wanneer overgaan wordt in medium shot er eerst die out of focus is alsof toch iets troebel onderhuids zit. Dan de eerste close shots van het koppel, ze komen binnen in het huis; licht aan en op hun gezichten lees je toch al verveling en aftakeling. We horen het eerste gekibbel (what a dump, from which movie ?) en vanaf dan crescendo naar de afgrond– niet filmisch mijn ammehoela.
In het café op het einde met het spelletje ‘get the guests’. Taylor, Segal en Dennis zitten neer (statisch) terwijl Burton enthousiast het spelletje uitlegt (maar meer probeert uit te zoeken hoe hij kan kwetsen) en de camera volgt een energieke Burton met soms circel beweging. Door de montage steeds een focus op Burton tot hij aan de kern van zijn betoog komt en plots een dollyshot op Segal (want het is hij dat wordt geviseerd). Een geheim zal worden ontrafeld, Segal protesteert en Dennis lult er tussen zonder te beseffen dat het over hen gaat. Montage van steeds medium close telkens als de personages reageren, terug totaal beeld van de groep om door te gaan tot een medium shot van Burton en Dennis (want het gaat nu over haar). Opnieuw camera beweging naar Segal (want hij protesteert weer) tot de instorting van het koppel. Een totaal beeld met Segal en Dennis op de voorgrond) terwijl Burton en Taylor op de achtergrond. De laconieke mededeling van een grijnzende Burton : and that”s how you play get the guests als perfecte afronding. Niet filmisch mijn ammehoela.
Praten is een kunst. De dialogen zijn de actie scenes in feite en zijn de motor van het plot want langzaam ontrafelen ze het trauma achter het huwelijk en komen de verhoudingen tussen de 2 koppels scherper. Beetje bij beetje worden geheimen blootgelegd. Niet filmisch mijn ammehoela.
Uiterst functionele universum. Dankzij de magistrale zwart wit fotografie (door Haskell Wexler) is de nacht letterlijk en figuurlijk een donkere grot waar allerlei demonen zich verschuilen. Na de bar buiten bij de wagen, de ruzie tussen Burton en Taylor, gefilmd in close ups, zelfs extreme close ups met de strategische compositie van allerlei lichtbronnen (lantaarnpaal, reclamebord, buitenverlichting bar) in een verdere pikzwarte nacht waarin de camera zeer beweeglijk de personages volgt in close up, Taylor rijdt dan woest weg, Burton blijft achter, angstig en bezorgd wat Taylor nu zal doen en dit wordt geaccentueerd door het knipperende reclame bord op de achtergrond. De confrontatie tussen Taylor en Burton van zeer dichtbij zonder achtergrond behalve die felle lichten. Niet filmisch mijn ammehoela
WAOVW is cinema van de bovenste plank. Een allegorie over het instituut huwelijk of een studie over de illusie van een werkelijkheid ? Ik denk erover na. Je krijgt veel terug van die kijkbeleving. Intussen zingen The pretenders : There is a thin line between love and hate.
Fisico (moderator films)
-
- 8314 berichten
- 4679 stemmen
Zo één van die klassiekers die ik dringend van mijn verlanglijstje moest schrappen. Niet bepaald een film voor iedereen weggelegd als je houdt van wat meer actie en spektakel. Nochtans bevat de film meer dan genoeg spektakel, verbaal spektakel wel te verstaan. De film beslaat ruim twee uur lang dialogen die elkaar in een hoog tempo opvolgen, maar eigenlijk nimmer stilvallen.
Hierbij valt vooral het gekissebis tussen Martha en George op. Wat een geweldige performance en wisselwerking was dit tussen Richard Burton en Elizabeth Taylor! Acteerwerk van de bovenste plank en alleen daarom is deze film uitermate geslaagd. Dat geruzie was best grappig bij momenten met die cynische en gevatte replieken van de ene of andere partij. Het uitgenodigde koppel stond erbij en keek ernaar, verstomd in welk circus ze waren terecht gekomen.
Vreemd wel dat ze toch zo laat werden uitgenodigd, langs kwamen en ondanks het feit dat ze meermaals konden én waren opgestapt, stonden ze even later miraculeus toch weer voor de deur. Naarmate de film vordert krijg je meer en meer de indruk dat de inhoudelijke gesprekken zouden leiden naar een climax. Het plot wordt ook mysterieuzer (geheimdoenerij rond de zoon) en psychologisch. Weinig sympathieke mensen trouwens die George en Martha. De één gevat, berekend, hyperintelligent, maar ook eigenwijs en gemeen. Hij wist heel goed waarmee hij bezig was. Zij leek me eerder impulsiever, emotioneler en gemeen wegens de (drank)omstandigheden. Fijn!
Bekijk ook
Soy Cuba
Drama, 1964
131 reacties
Judgment at Nuremberg
Drama / Oorlog, 1961
260 reacties
Mary and Max
Animatie / Drama, 2009
381 reacties
Festen
Drama, 1998
815 reacties
A Woman under the Influence
Drama, 1974
131 reacties
Le Salaire de la Peur
Thriller / Avontuur, 1953
201 reacties
Gerelateerde tags
alcoholoverspelprofessorgetrouwd stelblack humorzoonguestcampusgebaseerd op toneelstuk of musicalnew englandone nightmarital tensions dark humor
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.