
A Letter to Three Wives (1949)
Verenigde Staten
Drama / Romantiek
103 minuten
geregisseerd door Joseph L. Mankiewicz
met Jeanne Crain, Linda Darnell en Ann Sothern
Film waarin de reacties van drie vrouwen worden weergegeven die een brief van de flirt van de stad ontvangen en waarin zij schrijft dat zij met een van hun mannen ervandoor is.
- nummer 201 in de tip 250
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=Ufdm0bOCsR0
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Dit is echt zo'n lekkere feel-good-movie waarna je heerlijk onder de wol kan kruipen met een grote glimlach op je gezicht. Een echte aanrader voor de filmfans onder ons.
4,5
Deze film van Manckiewicz is een waar juweeltje. Er zitten scherpe en heel komische dialogen in, subtiel komische situaties en een leuke, onderhoudende vertelstructuur. Het is ook leuk om Kirk Douglas eens in een komedie te zien.
Dit is Hollywood op zijn intelligentst. In plaats van een simpele film te maken over de voordelen van het huwelijk levert Mankiewicz een genaunceerd beeld van drie echtparen, doormiddel van een slim flashbacksysteem. Het is erg mooi om te zien waar de aantrekkingskracht tussen alle koppels zit en waar de moeilijkheden. Uitbeeldingen van het huwelijk in films van de jaren '40 zijn doorgaans bij uitstek nogal veroudert en doen vaak conservatief aan. Dat is hier niet het geval en dat terwijl dit misschien de pro-huwelijkfilm bij uitstek is.
De hoogtepunten zijn de verhaallijnen van Sothern en Darnell. De gebeurtenissen rond Sothern en die radiomensen zijn hilarisch en Kirk Douglas laat zich daarin van een verrassende kant zien. Linda Darnell en Paul Douglas hebben een van de meest interessante relaties die in films te vinden is, waarin ze allebei zo min mogelijk vriendelijke dingen tegen de ander zeggen. De verhaallijn rond Jeanne Crain en haar man is op zich prima, maar binnen deze context wat teleurstellend. Misschien omdat de man wat onderbelicht blijft, maar dat verhaal mist scherpte van de andere twee. Gelukkig komt dit verhaal als eerste aan bod waardoor het nauwelijks opvalt. De film heeft daarnaast een bijrol voor Thelma Ritter en zoals we weten is een bijrol voor deze geweldige actrice altijd een pluspunt. Opmerkelijk genoeg kreeg ze geen credits voor haar optreden, ondanks dat ze regelmatig in beeld was.
Opvallend is ook dat het verhaal aanvankelijk een niet al te passend einde blijkt te hebben, maar zich daar toch uit redt. Ik dacht de hele tijd dat het een domper zou zijn als de geen van de drie mannen met Addie Rose zou meegaan. Uiteindelijk vertrekt niemand, maar doordat Porters karakter zo goed uitgewerkt is komt de film er mee weg.
Wel vreemd dat iedereen hier spreekt van een komedie. Ja, de radiomensen zijn zeer grappig, maar vormen maar een klein onderdeel van de film. De rest is vaak geestig, maar meer omdat de dialogen zo gevat zijn, maar niet zozeer omdat het een komische film is. Vandaar dat het ook vreemd is om hierboven een heel bericht te lezen van Erniesam ter verdediging van de komedie ten opzichte van diepe films en drama. Dit is een ontroerend drama en, hoewel niet per se diepzinnig, wel raak geobserveerd, meer dan dat het een komedie is. Dit is gewoon een van die zeldzame films waarbij het drama niet sentimenteel, maar intelligent en gevat gebracht wordt. Verdient een groter publiek.
4,5*
Als de boot vertrekt krijgen de andere drie vrouwen een brief van haar,waarin ze schrijft dat ze ervandoor is gegaan met de man van 1 van hen.
Welke man zal het zijn?
Tijdens de bootreis denken de drie vrouwen terug aan de ups en downs die ze in hun relatie hebben meegemaakt...
Geweldige film...schitterende rollen van allen....geweldige dialogen.
Topfilm!
Alleen al die leuke voice-over van Addie Ross aan het begin van de film trok mijn aandacht. Tel daarbij het leuke uitgangspunt, fenomenaal acteerwerk en een ijzersterk scenario en je hebt een fantastische film. De film weet me ook te verrassen in zijn cynisme, om dan gewoon te eindigen met een happy end. Zonder dat het eind het glazuur van je tanden doet verbleken (zoals helaas zo vaak gebeurt bij - oude- hollywoodfilms).
Buiten dat geeft het ook een zeer sterke weergave van twijfelingen, liefde, nonverbaal contact en ruzies in het maritale leven. Briljant hoe treffend het wordt gebracht. Bang zijn dat je geliefde's vrienden je niet accepteren, het praten en uiten van je gevoelens, de onzekerheid en vertwijfeling na een ruzie, het dagelijks leven van een getrouwd stel verbloemen/mooier maken dat het is en de onvoorspelbaarheid van de liefde na een ongemakkelijke situatie.
Prachtige film die altijd actueel zal zijn, niet qua plot, maar vooral qua gevoelens en herkenbaarheid.
4,5*/8,9
.Alleen al die leuke voice-over van Addie Ross aan het begin van de film trok mijn aandacht. .
4,5*/8,9
De voice-over van Addie Ross is van de actrice Celeste Holm!
Prima film; een genot om naar te kijken.
De Desperate Housewives van 1949.
ja, dat gevoel had ik ook de hele tijd, of Sex & the City anno 1949.
Het is allemaal best leuk gedaan hoor, maar wel heel erg een niemendalletje, stuiverromannetje of hoe je het ook wil noemen.
Prima gespeeld maar meer dan het Cosmo-artikeltje waar het kennelijk op gebaseerd is wordt het nooit.
3,5*
Gebaseerd op het boek "A Letter to Five Wives ", gaat dit verhaal over 3 vrouwelijke personages. Dit in tegenstelling tot de geschrapte "A Letter to Four Wives." Het vierde personage zou oorspronkelijk vertolkt worden door Anne Baxter. Dit was de eerste grote film voor Paul Douglas. De acteur werd op de set continu nerveus, en begon regelmatig te transpireren. Hierdoor was hij genoodzaakt om steeds andere shirts aan te trekken. Het personage Addie Ross werd bewust geheim gehouden. De studio had hier een slimme truc voor toegepast. Actrice Celeste Holm wilde aanvankelijk haar stem niet verlenen, maar regisseur Joseph L. Mankiewicz overtuigde haar dat dit essentieel was voor het verhaal.
De regisseur werd beloond met 2 Oscars, en kreeg veel liefde van Linda Darnell. Desalniettemin heeft Mankiewicz zijn vrouw nooit voor haar verlaten. Daarnaast was de film goed genoeg voor 3 andere prijzen, en werd hij genomineerd als zijnde beste film. Deze titel heeft hij echter nooit gewonnen. Het einde was in het begin voor sommige kijkers gissen. Ook ik wist eerst niet hoe het precies zat. In 1985 verscheen de remake A Letter to Three Wives (1985), maar bij mijn weten is deze nooit uitgebracht op DVD. Aan de recensies te zien heb ik ook niet veel gemist.
Een ware klassieker!
3,5 *