The Heiress (1949)

Leuke film (wel wat dramatisch) als je het niet erg vindt om naar oude films te kijken.

Vooral vader (Richardson) is goed. De moeite waard

Sterk klassiek melodrama wat geheel gedragen wordt door het fantastische acteerwerk van Olivia de Havilland. Ze zet op overtuigende wijze de verlegen, onschuldige rijkeluis dochter neer waar niemand in geïnteresseerd is behalve Montgomery Clift. De dramatische ontwikkelingen weten de aandacht te grijpen en laten tot de uitstekende climax de kijker in het ongewis over de intenties van de personages. ****

Oscar voor De Havilland

Een eigenlijk zeer simpel en voorspelbaar verhaaltje (met een onvoorspelbaar einde) wat toch van begin tot einde weet te boeien.

Maakte de eerste keer een geweldige indruk op me. Nu is dat iets verminderd maar het blijft een heel goede film. Vooral de eerste helft is bijna voorbeeldig gebracht.

De filmposter dekt de lading niet.

Boeiende en veelvuldig bekroonde tour-de-force van Olivia de Havilland aan de hand van William Wyler, zonder twijfel een van de beste regisseurs aller tijden. Meeslepende, authentiek ogende karakter- en gedragsstudie met buitengewoon sterk acteerwerk.

Een boeiend, intens, meeslepend, troosteloos en ook wel chic romantisch drama over de liefde en het hartzeer van een jonge vermogende, naïeve, schuchtere vrouw die gedomineerd werd door haar vader en verliefd werd op een aantrekkelijke, charmante en energieke gelukszoeker. Het overgrote deel speelde zich af in een bijzonder luxueus huis in Manhattan, New York. De gehele cast speelde meesterlijk.

Olivia de Havilland won de Oscar voor de beste actrice in 1949 voor deze film :'The Heiress".

De Havilland is inderdaad hier en daar briljant als de verlegen, saaie Catherine, die het hof wordt gemaakt door de knappe Morris (Een rol van Montgomery Clift)...Vraag is; zijn zijn gevoelens voor haar echt of is hij meer geinteresseerd in haar grote erfenis?

Naast De Havilland zijn Ralph Richardson en Miriam Hopkins fantastisch als Haar vader en haar tante.

Fijn filmpje, moet ik zeggen, die steeds beter wordt naarmate het verhaal vordert.

Één van de weinige melodrama's die slaagt in zijn opzet: het uitlokken van een emotionele reactie. Normaal gezien blijf ik redelijk onverschillig tijdens dit soort pogingen tot escapisme, maar in dit geval bleef ik niet onaangeroerd achter. The Heiress neemt de eigenschappen van het genre onder de loep en vergroot ze vervolgens dusdanig dat ze haast belachelijke proporties aannemen. Het voelt op bepaalde momenten aan als een parodie, al wordt dat tijdens de laatste act wat teruggeschroefd. Het verhaal is oppervlakkiger dan ooit tevoren, het hoofdpersonage naïever dan al haar voorgangers samen. Het klassieke onschuldige lammetje wordt getormenteerd door haar neerbuigende vader, het eeuwige klassenverschil dringt zich algauw op en uiteindelijk transformeert het hoofdpersonage in een combinatie van al het kwaad dat haar jarenlang heeft onderdrukt. Het is zodanig over the top dat ik zowaar werd overvallen door het perverse genot dat dergelijke producties willen afdwingen. Een decadente belangstelling in een aantal personages die nul komma nul inhoud hebben. De grootste troef is het acteerwerk. De acteurs omarmen de leegte met overtuiging en geven hier en daar zelfs wat dimensie aan hun personages. Montgomery Clift is altijd charismatisch, als cowboy en hier als gold digger. Ralph Richardson is fenomenaal als aristocratische huisarts die zijn ondergeschikten systematisch van al hun eigenwaarde berooft. Ook Olivia de Havilland speelt de rol van geesteloze trezebees goed en vormt net zoals in The Snake Pit een overtuigend slachtoffer. Wyler is geen nieuwkomer en doet zijn best gezien de beperkingen. Opmerkelijk veel long takes. Meevallertje.

Na het zien van de theaterversie zou Olivia de Havilland er zelf bij William Wyler op aangedrongen hebben om deze rol te mogen spelen. Met haar wijde, doordringende ogen weet ze perfect de veranderende emoties van haar personage weer te geven. Haar Catherine heeft weinig zelfvertrouwen en is voortdurend met haar handen aan het frunniken. Ze is bang om een ouwe vrijster te worden, laat voorwerpen vallen in gezelschap. Haar onzekerheid is te wijten aan haar vader, die denegrerende opmerkingen over haar maakt en z'n overleden vrouw voorstelt als een niet te evenaren ideaal. Montgomery Clift speelt de klaploper die met z'n natuurlijke charme zowel Catherine als tante Lavinia om z'n vinger weet te winden.

Het toneelstuk was gebaseerd op de roman Washington Square van Henry James, die zich afspeelt in New York halverwege de negentiende eeuw. Er komen enkele archaïsmen in voor, zoals rales - rochels als ziektesymptoom. Alles is op een set in Hollywood geschoten. De kostuums en decors zijn aangepast aan de historische periode, met veel mooie lantaarns met kaarsen. Wyler gebruikte goed geplande long takes. De woordeloze scène waarin De Havilland de draaitrap op stapt, zouden ze meer dan dertig keer geschoten hebben met twee koffers vol met boeken, zodat ze er echt vermoeid uitzag. Voor de inmiddels 103-jarige actrice was dit de hoofdrol waarvoor het diepste moest graven.

meer dan degelijk melodrama over een naïef sociaal onhandig meisje dat verliefd wordt. Is hij (de ridder op het witte paard) oprecht of zit hij achter het geld aan ? Het blijft ambigue. Maar de spanningen komen als een machinegeweer op je af en de confrontaties zijn stuk voor stuk pareltjes (vader die zijn dochter verwijt dom te zijn - vader die de antwoorden van zijn dochter wel bevestigt maar de achterdocht ligt in zijn expressie en in zijn timbre). Het is klassiek doch overtuigend verteld met een vleugje ironie op de klassenmaatschappij want inderdaad, ook ik had de indruk dat de film soms balanceert op het randje van parodie. In de derde act worden mooi de rollen omgekeerd nl dader wordt slachtoffer en slachtoffer wordt dader.

"Plaisir d'amour ne dure qu'un moment, chagrin d'amour dure toute la vie..."

De film verrast al onmiddellijk met dit mooie, klassiek Frans liedje en zal nog vele aangename verrassingen brengen, zoals de uitstekende regie (al mag dat van William Wyler niet bepaald een verrassing heten), de prachtige settings, costumes, dialogen en betoverend acteerwerk van Olivia de Havilland (Filmliefhebbers zullen ondertussen wel weten dat deze eredame van het witte doek ons onlangs op 104-jarig leeftijd heeft verlaten).

Merkwaardig in het verhaal dat deze romantisch dramatische film eigenlijk wel een zekere suspens inhoudt.

Oorlog, godsdienstige en culturele verschillen, standenonderscheid, geld zijn vaak barrières voor een liefde maar Henry James "Washington Square" vindt een erg inhoudelijke en knappe uitweg voor deze klassieker, nog altijd een genot om te beleven.

Naast Olivia de Havilland acteren anderen eveneens op hoog niveau.

Eens! Vakwerk zoals gebruikelijk van Wyler. Olivia de Havilland speelt geweldig, al vind ik haar te mooi (of in elk geval niet lelijk genoeg) als onbegeerlijk muurbloempje. Gezien ivm haar overlijden zoals Ik meestal doe bij het verlies van belangrijke acteurs of regisseurs.

Een clash tussen acteerstijlen met Hollywoodster Olivia de Havilland, de modernere Montgomery Clift en de theatrale Ralph Richardson. Blijkbaar konden ze elkaar niet echt verdragen. Het zal ergens tussen clashende ego's en overdreven beeld van de media zijn. Wel goed gedaan, en het doet het verhaal geen kwaad.

De film komt van een theaterstuk en is ook praktisch zo weergegeven in de film. Niets mis met theatrale films, een oude filmstijl waar ik wel van hou. Maar het voelt toch wat gedateerd aan. De personages zijn ook niet bepaald sympathieke figuren waar je je in meeleeft. Gelukkig wel goed geacteerd, maar het geheel mist de nodige charme of sfeer. Het verhaal maakt ook veel goed. Dit zal eens een grote klassieker geweest zijn, maar begrijpelijk dat de titel wat in de vergeethoek geraakt is.

Goed gemaakt maar ook een beetje duf en braaf. Een drama/romance over een naïeve welgestelde vrouw die verliefd wordt op een knappe jongeman en besluit met hem te trouwen ondanks de bezwaren van haar egoïstische vader die de man ervan verdenkt een gelukszoeker te zijn. De film won 4 Oscars in 1950, maar flopte aan de kassa, vermoedelijk door het niet zo prettige einde... (geen ​​happy end was absoluut wel een pluspunt!) Echter nu na jaren van film was dat wel veel minder doeltreffend. Daarnaast is het gebaseerd op een toneelbewerking, dit hielp de film ook niet echt. En er was iets...al weet ik niet echt wat...waar ik me bij het acteerwerk aan stoorde. Maar ook in de opzet werkte het niet want als de kijker wordt je gedwongen om mee te leven met Catherine, echter emoties voor deze simpele Trien...? Waren vrouwen toen echt zo dom? Dat kan ik niet geloven! De vader-dochter-relatie was dan ook ietsepietsjes interessanter! Met denk ik als hoogtepunt de pijnlijke ouder-kind discussie! BAM... Eat That! De motieven van Morris (ze gaan ook vol voor een gluiperd-type) zijn na ongeveer 8 minuten transparant maar de uiteindelijke afrekening met hem is vrij fantasieloos; ik voelde in ieder geval geen vorm van rechtvaardige wraak, en dus voor mij als kijker, geen goede beloning! Misschien was het de tijd waarin dit werd opgenomen maar ook twijfel ik aan!