Die Brücke (1959)

Zeker doen, het is een pareltje in je collectie . Maar de film is misschien moeilijk aan te komen, en hij moet eindelijk eens van die tiplijst af. Op YouTube is het geen geweldige kwaliteit, maar op een groot scherm is het goed te doen.

Sterke Anti-oorlogsfilm die handelt over hoe Duitse jongens onder het nationaalsocialisme verwrongen idealen (Volkssturm) krijgen aangepraat, waardoor ze waanideeën over heldendom gaan koesteren. "Oorlog is een "avontuur" totdat ze in de harde werkelijkheid belanden en die wrange waanzin is aan het einde van de film goed te voelen. Met het standpunt dat wordt ingenomen is het de eerste Anti-oorlogsfilm die zich afspeelt ten tijden van de tweede wereldoorlog. De film werd dan ook bekroond met een Oscar voor de beste buitenlandse film en de regisseur zal dankzij deze film iets later meewerken aan The Longest Day (1962)

Kinderen horen niet in een oorlog.

Maarja, wie dan wel. En hebben we overigens niet uit Blood Diamonds de wijsheid opgedaan dat 'infanterie' zo heet omdat het vroeger kinderen waren. En nog niet zo heel lang geleden was de dienstplicht hier voor jongens van een jaar of 18 - die zou ik ook niet zonder meer volwassen noemen. Je moet dat soort dingen wel ietwat in het tijdsbeeld blijven zien - en ja, ook toen werden de stuiptrekkingen van het derde rijk wel verworpen, maar misschien met minder afstand dan we nu zouden doen.

Dezelfde nuance bekruipt me bij de film. Ja, het is wel een sterk verhaal, maar men speelt ook wel wat op het makkelijke sentiment. Dan zijn er toch bepaald wel betere films in het genre, en is deze wellicht vooral opvallend door het land van herkomst. Da's wel wat mager om er dan een cultstatus aan op te hangen.

De toespraak is wel echt geniaal mooi gedaan. Verder vond ik het niet zo meevallen eigenlijk.

Het uitgangspunt van deze film, dat kinderen niet in een oorlog thuishoren, komt duidelijk naar voren. Het plot is dan ook best aardig. De uitwerking valt echter tegen. Het acteerwerk is erg matig. Verder komen de personages niet echt uit de verf. Ik had de grootste moeite om de jongeren enigszins uit elkaar te houden. Dat is uiteindelijk ook niet heel erg goed gelukt. Verder komen de actiescènes soms wat vreemd over. Het ziet er zeker niet allemaal even geslaagd uit. De impact van de film is door dit alles wat beperkt. Slechts tegen het einde van de film wordt de boodschap enigszins overtuigend overgebracht.

Niet helemaal wat ik ervan had gehoopt, maar wel blij dat ik hem eindelijk heb gezien. Het acteerwerk van de jongens laat nu en dan wat te wensen over. All Quiet on the Western Front (1930) mag dan ouder zijn en over een andere oorlog gaan, ik vond hem wel nog een stuk beter.

Toch, een relatief oude film over WOII vanuit Duits perspectief? Het blijft interessant...

3,7*

Klassieker waarvan ik net dat tikkeltje meer had bij verwacht. Niet dat de film niet interessant is, verre van zelfs, maar het eerste deel van de film vond ik vrij langdradig en aanslepen. Ik miste ook wat betrokkenheid, zowel met de film als met de gehele film in zijn geheel. Ik vond het ondanks het zware thema vrij afstandelijk gebracht allemaal.

Ook de moraal ligt er iets te dik op en komt daarom misschien iets te geforceerd over. Die moraal is echter meedogenloos en hallucinant. Elke oorlog kent wel zijn kindsoldaten en het is iets van alle tijden, maar het blijft toch confronterend. Vanuit aangeprate idealistische waanideeën en misplaatst patriottisme gooien tieners hun leven in de strijd daar waar ouderen op de vlucht slaan of reeds lang zijn gesneuveld. Op het einde van WOII was het niet ongebruikelijk dat naïeve jongeren van de Hitlerjugend in de strijd werden geworpen. Die blanke onschuld en goedgelovigheid of onveranderd geloof in de Führer zag je ook al een beetje terug in Der Untergang.

Globaal gezien zeker de moeite waard deze film. Knap ook dat de Duitse filmindustrie ook toen al kritisch durfde te kijken naar zijn verleden.

Vrij aardige film over een groep jongens die, tijdens de laatste stuiptrekkingen van het Derde Rijk, de orders krijgt om een brug te verdedigen. Dat deze brug volstrekt onbelangrijk is en dat deze opdracht vooral bedoeld is om de jongens veilig het laatste deel van de oorlog door te laten komen, is niet bij de jongens bekend en dat blijft zo als hun directe leidinggevende sneuvelt. Vol jeugdige overmoed en geforceerde heldhaftigheid gaan ze de compleet onnodige strijd aan. De tweede helft maakt wel redelijk indruk, maar echt een topfilm vond ik het niet. Daar was de eerste helft wat te weinig interessant voor, en lag de moraal er wat te dik op. Dan was bijvoorbeeld All Quiet on the Western Front (andere oorlog, dezelfde thematiek en boodschap) toch een slagje beter. Maar zeker interessant om eens gezien te hebben.

[quote]blurp194 schreef:

Kinderen horen niet in een oorlog.

dat 'infanterie' zo heet omdat het vroeger kinderen waren.

Nooit geweten

Hele goeie film. Is daar niet een remake van gemaakt in 2008?

Lijkt me toch niet hetzelfde verhaal?

Dat durf ik niet te zeggen, maar ik heb er iets van opgevangen. Maar ik heb nu net ff gekeken en het blijkt toch letterlijk hetzelfde verhaal te zijn

Oké.

Goed ontvangen maar nog altijd redelijk obscure oorlogsfilm waarin een aantal kinderen de hoofdrol spelen. Dit alleen zorgt al voor extra sentiment, maar zoals wel vaker bij oudere films ligt het sentiment er iets te veel bovenop. Dit laatste blijft door de hele film toch wel een serieus probleem.

Anderzijds is een bekend probleem dat de introductie van de personages niet echt weet te boeien. De oorlog blijft er tijdens de eerste helft van de film ook een beetje buiten. Je weet dat het zich afspeelt en af en toe zie je iets zoals een tank door de straten rijden, verder bouwt de film eerst de vriendschap op tussen de heren, maar deze is gewoon weinig interessant.

Het helpt dan ook niet echt mee dat de jongens niet de beste acteurs zijn, en weinig van de rollen weten echt goed te boeien. Erg meeleven doe je dan ook niet, maar echt vervelend is het niet. Het is gewoon zo dat de jongens de aandacht van de kijker niet echt vast kunnen houden, en dat blijft een blijvend probleem door de film heen.

Zodra de oorlog zelf dan zijn intrede gaat doen wordt de film indrukwekkend. Zeker voor een oudere film ziet het er allemaal goed uit. De ontploffingen zijn voelbaar en de setting is sterk gekozen. Het is ook even spannend en weet altijd te boeien. Dat maakt de film met zijn taaie begin weer een beetje goed en brengt het als geheel naar een voldoende.

De verlichting en sfeerzetting is soms ook zeker geslaagd, jammer dat de film verder de aandacht niet altijd kan vasthouden. Het duurt iets te lang en volgt iets te bekende paden. Of het voor die tijd al eerder gedaan was weet ik niet, maar het lijkt me van wel gezien er op dat moment ook al voor ruim 60 jaar cinema werd gemaakt.

Misschien is het nog niemand opgevallen maar de toendertijd jonge acteur Günther Hoffmann, die het personage Sigi Bernhard in 'Die Brücke' speelt, lijkt in de film wel een perfecte lookalike van huidig Belgisch wielrennertalent Remco Evenepoel.

Hij staat helemaal links op de banner hierboven.

Eén van Hans Teeuwen’s beste foute grappen is dat als het over de oorlog gaat de mensen het altijd over de joden hebben, maar dat die Duisters ook geen lieverdjes waren.

Het duurde tot 1959 voordat er een in Duitsland geproduceerde film verscheen die zich afspeelde aan de Duitse kant van de Tweede Wereldoorlog en de mensen aan die kant van het front een gezicht en een karakter gaf.

‘Die Brücke’ van de Oostenrijkse regisseur Bernhard Wicki slaagt er uitstekend in om de totale absurditeit van oorlog te laten zien. Een groep van zeven scholieren raakt onbedoeld verzeild in gevechtssituaties bij het bewaken van een strategisch totaal onbelangrijke brug. Snel wordt voor hen duidelijk dat het naïeve ideaal van vechten voor het vaderland leidt tot zinloos geweld en zelfs de dood.

In één van de hoofdrollen kun je de destijds zeventienjarige Fritz Wepper herkennen, die later furore maakte als Harry “hol mal schon den Wagen” Klein in Derrick.

Ja, die Duitsers waren toen zeer duister...