Der Baader Meinhof Komplex (2008)

Ik kon die scenes bij dat proces niet echt serieus nemen. Leek meer op een soort komedieshow dan een serieuze film, kan me toch niet voorstellen dat de rechtbank zich zo te kijk zou laten zetten.

Heeft de 2-Disc versie op Blu-ray nou een extra schijfje met nog meer bonusmateriaal of is dit gewoon een Blu-ray/DVD combo? Of is dat een uitgave waarin film en bonusmateriaal over twee schijven zijn verdeeld en bestaat er ook nog een versie waarin deze op één disk zijn gebundeld?

Mooi stukje Duitse geschiedenis, perfecte jaren 70 sfeer neergezet op Blu-ray. Informatieve scenes goed afgewisseld met de nodige actie. Niet slecht voor een Duitse film!

Voornamelijk een zeer interessant thema, historisch van grote waarde. Het eerste deel sluit wel wat aan bij de verwachtingen vooraf. Vervolgens komt het echter op mij over als een wat geforceerd opgezette opeenvolging aan heftigheden die in beperkte tijd getoond moeten worden, waardoor er diepgang ontbreekt.

Rommelig. Eerlijk gezegd ben ik na het zien van deze film niet veel wijzer geworden over de RAF. Ik weet niet wat hun drijfveer was (ja, iets met anticapitalisme en antiamerika en zo), hoe ze ontstaan zijn, hoe ze georganiseerd waren, of hoe ze banden hadden ontwikkeld met andere groeperingen. Dat was waarschijnlijk ook niet het doel van het script, het gaat zo te zien meer om de actiescènes en om het zo af en toe bloot in beeld brengen van de actrices (dat de RAF-leden allemaal nudisten waren, wie had dat nou gedacht ). Ook weet ik nu dat de RAF-leden zot waren op cigaretten, of het is natuurlijk sluikreclame van de rookindustrie. Geloofwaardig wordt het niet echt gebracht, terroristen die juichend en schietend over de weg rijden, overal kunnen komen waar ze maar willen (zo belanden ze opeens in Palestina, Iran, Brussel, Berlijn, Zweden en claimen ze bomaanslagen in Vietnam), in de gevangenis bij elkaar mogen komen en van alle gemakken worden voorzien, aanstekers en cigaretten inbegrepen, hun eigen kinderen voor altijd dumpen in een Palesteins kamp voor weeskinderen, en uiteraard de nudist gaan uithangen tijdens een islamitische terrorismetraining.

Het verhaal springt nogal van de hak op de tak en overal wordt in sneltreinvaart overheengegaan waardoor je een warrig geheel krijgt. Als actiefilm is het wel aardig mits je niet teveel stilstaat bij het script.

Onlangs heb ik Omagh (2004) gezien, weliswaar een ander type film (geen actiefilm) die vooral vanuit de slachtofferkant naar een aanslag kijkt, maar wat een enorm kwaliteitsverschil met deze. Met die film ben ik veel meer wijs geworden over de IRA en het vredesproces dan met deze film over de RAF. Moeilijk om te geloven dat deze regisseur dezelfde is als die van Christiane F. (1981). Dit had beter gekund. 2*

Elk nadeel heb zijn voordeel. De woelige Duitse geschiedenis heeft filmmakers aldaar geen windeieren gelegd.

Donkere bladzijden bij de vleet om te verfilmen. De vraag is alleen: hoe vertaal je zo'n verhaal het best naar het grote scherm? Der Baader Meinhof Komplex gaat voor een no-nonsense-aanpak. De film drijft grotendeels op chaos en is heel erg fragmentarisch. 150 minuten lang amok is niet niks, en ik had het gevoel dat er gerust nog materiaal was voor een extra uur. De aanslagen volgen elkaar in sneltempo op, veel tijd voor reflectie of karakterstudie rest er niet.

Door te focussen op de daden - en dus niet zozeer op de mensen - blijft de toon vrij koel. Linkse terreur wordt al eens geromantiseerd, maar daar heeft deze film dus weinig last van. Sure, hier en daar valt wel een zweem van ophemeling te bespeuren, voor de nuchtere kijker is het echter snel duidelijk dat het hier een zootje ongeregeld betreft.

De geldkraan werd wijd open gedraaid, zo te zien. Aan spektakel geen gebrek dus, de actiescènes mogen er zijn, zeker naar Europese normen. Dat blijkt dan wel weer minder opportuun voor de cast, want die komt nauwelijks uit de verf. Enkel een schreeuwerige Bleibtreu maakte ietwat indruk.

Hmm, doe mij toch maar Das Leben Der Anderen of Goodbye Lenin, films met een persoonlijke touch. Der Baader Meinhof Komplex is me iets te veel reconstructie. Maar onderhoudend is het zeker. 3*

Ik vond het een zeer geslaagde film die op een vrij correcte manier een beeld schets van de RAF tijdens haar hoogdagen. Ik heb men niet echt verveeld tijdens deze lange zit. ik moet toegeven dat het soms een beetje fragmentarisch is maar het is sowieso niet gemakkelijk om het hele verhaal van de RAF te vervatten in een film, men zou er misschien een serie kunnen van maken. Het is vooral een 'biografische' film dus voor een goede beleving is het volgens mij aangewezen om enige interesse te hebben voor de geschiedenis van de RAF of de politieke (linkse) groeperingen van de jaren 70 en 80 in het algemeen. De sfeer van die jaren wordt trouwens zeer goed weergegeven en gecombineerd met echte tv-beelden van die jaren. De objectieve manier waarop dit wordt weergegeven is tevens een pluspunt. De acteurs zitten ook allemaal goed in hun rol en komen geloofwaardig over. Voor mij was het zeker eens de moeite waard om deze film te bekijken en een stukje geschiedenis te beleven van de voormalige BRD.

Als historisch document mag deze film er wezen. Binnen tweeënhalf uur wordt een tijdspanne van tien jaar behandeld, en er is voor gezorgd dat geen luttel feitje ontbreekt. Ben je dus geïnteresseerd in de geschiedenis, dan kan deze film op jouw belangstelling rekenen. De oorspronkelijke beelden van een rellende menigte of een bondskanselier die zijn volk toespreekt, voelt niet gefabriceerd aan.

Qua speelfilm is het eindproduct tamelijk summier. Evenwel was wellicht het de bedoeling van de regisseur de leegte van de links-radicale ideologie te benadrukken door zijn personages af te schilderen als uitsluitend politieke dieren; in dat geval is hij in zijn opzet geslaagd. Alleen Ulrike Meinhof krijgt nog wel wat diepte mee, en dan voornamelijk in het begin als intellectuele, introspectieve van het stel ongereguleerden. De metamorfose van haar persona in een moorddadige terrorist wordt nochtans helemaal niet getoond, laat staan verklaard. Het wordt enkel benoemd, als we haar uit het niets haar kinderen zien laten vallen om haar sektarische bestaan voorop te stellen.

Baader en Ensslin worden bepaald als het zinnebeeld van antipathiek tentoongesteld. Ze rellen zonder dat het een aard heeft, schmieren er op los en zelfs wanneer Ensslin Mao citeert trekt ze nog een vuile smoel. Ik vraag me af of deze personen in real van zulks een inhoud of moraliteit gespeend waren. Het lijkt mij schier onwaarachtig.

Tien jaar Duitse geschiedenis, het is een hele kluif. Van 1967 tot 1977 was er een opeenvolging van aanslagen door de Rote Armee Fraktion. Het begon met mooie idealen. Studenten protesteerden tegen de Vietnamoorlog, kapitalisme, Amerikaans imperialisme en de kleinburgerlijke moraal. De concrete aanleiding was de vrijspraak van een politieman die een betoger tegen de sjah neergeschoten had. Het begon met een in brand steken van een leegstaand warenhuis - al bleek er toch een nachtwaker te zijn. Geleidelijk aan ontaardde het in steeds grover geweld.

Het is een flitsende montage van acties, voorbereidingen en discussies, afgewisseld met archiefbeelden, journaals en krantenkoppen. De eerste helft heeft een hels tempo, een rusteloze sfeer. Het draait vooral om Baader, Ensslin en Meinhof. De eerste twee waren impulsief, terwijl Ulrike Meinhof vooral iemand van de theorie was. Ze schreef voor het linkse blad Konkret, dat even in beeld komt op café.

De tweede helft is grauwer en statischer. Onderlinge conflicten komen aan de oppervlakte. Ze zijn in een doodlopend straatje beland. De zelfmoorden worden niet getoond. Hier bestaan samenzweringstheorieën over, maar het meest aannemelijke is dat de autoriteiten weinig gedaan hebben om hun zelfmoord te voorkomen. Ondertussen is de tweede generatie volop bezig, radicaler en met meer slachtoffers. Sommige leden leven nog. Brigitte Mohnhaupt kwam vervroegd vrij in 2007, met de bijhorende ophef. In België was er een gelijkaardige situatie met Pierre Carette van de CCC.

Het is gewaagd om deze geschiedenis grotendeels uit het standpunt van de daders te tonen. De makers tonen de feiten zonder een mening op te dringen. Wellicht sympathiseren ze met de oorspronkelijke idealen, maar niet met de methodes. Ze delen wellicht de mening van Horst Herold van het Bundeskriminalamt (Bruno Ganz), die stelt dat je begrip moet tonen voor de motieven. Hij wil de spiraal van geweld doorbreken met de middelen van de democratische rechtsstaat. Dit is geen luchtig tussendoortje, maar wel de moeite om te leren kennen en over na te denken.

Aardige film, maar rommelig en erg lang.

Een meer dan boeiend en goede film over een behoorlijk, voor mij, onbekend stuk Duitse geschiedenis. Om de precies achtergrond en idealen te weten van de RAF is het verstandig even Wikipedia te raadplegen.

Terug naar de film, vanaf het begin ontspint zich een grauw en realistische beeld van het Duitsland in die tijd. Een spiraal van nieuw vs oud denken, achterdocht en controle, en op sommige vlakken niet zoveel verschillend van alle politieke onrusten uit de crisistijd. En vrij direct beeld wordt voorgeschoteld met de betoging die met behoorlijke gevolgen wordt neergeslagen en dat terwijl zij niet eens begonnen. Zulke gebeurtenissen leiden tot reactie, en het kan ook niet anders gezegd worden dat hier in die zin wel een heel aardig beeld geschetst wordt over hoe men radicaliseert en vervolgens in een neerwaartse spiraal terecht komt die alleen maar erger wordt en die men vooraf ook niet gewenst had en gewild had.

De karakters krijgen verder weinig introductie en de gebeurtenissen volgen elkaar snel en flitsend op. Complimenten voor montage en regie want het blijft boeiend zonder dat het doodslaat, of verveelt of aan diepte verliest.

Gebeurtenissen als de kidnap van de bankier en de gijzeling in Stockholm heb ik zelfs nog even nagezocht want ik kon me er bijna niets bij voorstellen dat dit gebeurt was, dat er zo'n strijd heerst rond de gevangene RAF leden. De oprichting van de GSG 9 en hun ingrijpen van de gijzeling rond de Lufthansa vlucht was wel bekende informatie. Een van de weinige dingen die niet klopt s het vrijlaten van Mohnhaubt en dat zij een cel gaat lijden. Zij werd pas tien jaar na de dood van Ensslin, Meinhof en Baader.

Maar dit laatste mag de kwaliteit niet drukken. Een meer dan degelijke noot uit de Duitse geschiedenis en onrust circa 1970. Een beeld wat mij bijzonder bevalt vooral vanwege de realistische en rauwe toon. Prima rollen overigens van allemaal en altijd fijn om Alexandra Maria Lara en de tot nu voor mij onbekende Johanna Wokalek te zien.

[/spoiler Sprong van 1967 naar 1970 waarbij haar kinderen niet ouder z8jn geworden

Deze indrukwekkende film opnieuw bekeken.

Een topper in het genre, waar gebeurd ophefmakende geschiedenis.

Prachtige cast die alles zeer realistisch brengt.

Heb opnieuw geboeid gekeken en was opnieuw verwonderd hoe dit allemaal is gebeurd.

De geschiedenis van de Rote Armee Fraktion is een aaneenschakeling van links-extremistisch geweld in de jaren 60-90 van de vorige eeuw. In Der Baader Meinhof Komplex krijgen we in snelvaart een overzicht van al dit buitensporig hard geweld. Los van enkele flarden krijgt de kijker vrij weinig info om de werkelijke beweegredenen van de actiegroepering, zeker bij de tweede generatie eind jaren 70.

Ook bij de personages is het niet altijd duidelijk wat hen drijft. Bij Ulrike Meinhof bijvoorbeeld, journaliste van beroep én toch één van de topfiguren en oprichters van de groepering kon ik niet achterhalen waarom ze haar leven zo'n drastische wending gaf. De film bevat te weinig diepgang en karakterontwikkeling om dit te verduidelijken. In de plaats krijg je een tsunami aan geweld voorgeschoteld. Vooral in het tweede gedeelte waarbij afrekeningen in koelen bloede en in ware mafiastijl worden geportretteerd waren schokkend.

Stijlvol in beeld gebracht, dat zeker, goede vertolkingen ook waardoor deze film valt onder het pure misdaadgenre. Iets te weinig historisch drama naar mijn gevoel omdat mijn verwachtingen anders lagen, maar voor de rest vermakelijke film.

Deze film is meer een documentaire dan een film: er wordt een overzicht gegeven van jaren aan R.A.F.-geschiedenis waarin dan enkele sleutelscènes gespeeld zijn en in de film komen. Maar ondanks dat de film 150 minuten duurt blijft de film hierdoor enorm oppervlakkig omdat er niet is gekozen voor een bepaald spect, voor een bepaalde focus. Nu is het veel, maar alles net niet. De film blijft daardoor ook vrij afstandelijk en de personages zijn niets meer dan wat vervelende relschoppers, later terroristen, waarvan ik hun beweegredenen nooit echt begreep. Visueel oké met een goed tijdsbeeld met een stijl die vaker is gebruikt en in deze film miste ik toch vooral een stukje persoonlijke inbreng. Dit was het betere jatwerk. 2,5*

De keuze voor een 'immersieve' aanpak, door niets uit te leggen, is wellicht de meest verdelende. Met deze filmreconstructie alleen wordt je niet veel wijzer. De film nodigt me wel uit om de geschiedenis van Duitsland tijdens deze woelige periode te bestuderen. Een deel van de acteurs uit Der Untergang en Sophie Scholl - Die Letzte Tage komen hier terug, in gelijkaardige rollen (ambtenaren in het algemeen), wat een beetje grappig is.

Goede acteerprestaties, goede muziek.

Aardige film met hier en daar wel grof geweld.