Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1981)

Je kunt hem hier met Engelse ondertitels bekijken:

Christiane F Wir Kinder vom Bahnhof Zoo - YouTube

Bedankt. Het probleem is al opgelost. Ik heb de DVD gekocht.

Requiem for a Dream (2000), The Basketball Diaries (1995), Trainspotting (1996), Enter the Void (2009) ... om er maar enkele te noemen zijn stuk voor stuk erg sterke films over druggebruik en de gevolgen van verslaving en afkickverschijnselen die hiermee gepaard gaan. Ook deze uiterst krachtige confronterende Christiane F. past moeiteloos in dit rijtje thuis en overtreft misschien deze eerder genoemde films nog.

Christiane F. gebaseerd op het dagboek van geeft een indringende kijk in het drugmilieu van een aantal jongeren in de Berlijnse straten van de jaren 80. Specifiek werpt men een blik op een toch wel erg jong publiek dat omgevormd wordt van een talentvolle jongere naar een aftakelende junk. Daar waar het voor Christiane eerst start met pillen gaat het al snel helemaal mis wanneer ze overgaat naar spuiten. Ondanks het feit dat de film al 38 jaar oud is en de beelden niet altijd even scherp zijn, is het net een sterkte waardoor de troosteloosheid extra uit de verf komt. De sfeersetting is grauw en toekomstloos. Mooi camerawerk ook waarbij de shots op je netvlies worden gebrand.

De metamorfose van Christiane van mooi jong meisje van 13-14 jaar naar een doorleefde junk is onthutsend. Om aan extra cash te komen tippelt ze in navolging van haar vriendje. Fysisch en mentaal vervallen ze tot een hoopje ellende. Erg sterke en overtuigende acteerprestatie overigens van Natja Brunckhorst. Fijn ook dat David Bowie in de film optreedt tijdens een life-concert en dat doorheen de film zijn muziek te horen is.

Een toppertje!

Heftige en indringende dramafilm gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de jonge Christiane die verslaafd raakt en hierdoor een heroïnehoer wordt. Cinematografie is donker vanwege veel scѐnes in de avond en nacht. Omgeving is de grauwheid van een grote stad als Berlijn, verder bekende plekken zoals het gebouw met Mercedes-teken en Bahnhof Zoo. Plot is triest, droevig, verdrietig, zwaar, heftig, mismoedig, deprimerend, schokkend, onthutsend, ontluisterend, realistisch, indrukwekkend..... De zeer jonge acteurs en actrices spelen erg realistisch. Muziek en het concert van David Bowie bepalen mede de sfeer van de film.

Schrijnend om te zien hoe deze jonge tieners zo gemakkelijk in aanraking kwamen met verkeerde vrienden en drugs. Zoals iedereen wel weet, kun je na een eerste shot niet stoppen, ze komen in een neerwaartse spiraal, er is geen weg terug, ontsnappen lijkt onmogelijk, een uitzichtloos bestaan....... Het verhaal hakt er behoorlijk in! Cold turkey afkicken was heftig, maar terugval bleef zich telkens herhalen. Film eindigt gitzwart met de onvermijdelijke ondergang, welke vele junks beschoren is, slechts een klein lichtje schijnt aan de horizon........

Als je op Internet zoekt naar het leven van Christiane Felscherinow, dan ontdek je dat het lichtje slechts kort opgeflakkerd is, het duister was toch overheersend.......

Waarschijnlijk komt deze film heftiger bij mij binnen omdat ik dochters heb die bijna deze leeftijd hebben. Dan denk je tijdens het kijken: het zal toch je eigen kind maar wezen, ik zou er kapot van zijn! Ik ken ouders die dit in realiteit meemaken en geloof me: het kost ze jaren van hun leven! Er zijn er die hun kinderen volledig hebben moeten loslaten/opgeven, omdat ze hun ouders bestalen en bedreigden om hun verslaving te financieren. Ik had maar één mogelijke oplossing geweten: verhuizen ver van de grote stad, maar daarmee is natuurlijk niet ieder risico uitgesloten......

Ongelooflijk triest en aangrijpend om te zien hoe zo'n kind door het gebruik van harddrugs compleet naar de verdoemenis gaat in een (heel goed weergegeven) deprimerende sfeer vol shit en ellende. Opnames uit een optreden van David Bowie waren geweldig om te zien en pasten heel goed in de film.

Was alweer lang geleden dat ik deze gezien heb, 15j geleden als jonge knul, vond ik destijds zeer triest en grauw portret en zeer schoon kind, zo erg. Blijft ook nu ook nog steeds een zeer somber, heavy en aangrijpend verhaal en ook de wijze waarop het gebracht is, komt serieus binnen. Toen ze daar in het bed serieus afkickverschijnselen vertoonden en met die kots, echt heftige shit. Dit is eigenlijk meer horror dan vele "horrorfilms".

Climax (2018) niet vergeten

Sterke bijna documentaire achtige film. Ik zag deze film voor het eerst in 1981, toen heeft het echt een onuitwisbare indruk achter gelaten. Nu ik 'm zo opnieuw bekijk na al die jaren vind ik het nog steeds een schokkende en sterke film. Uiteraard is de film erg traag naar de huidige standaarden, zijn de beelden soms spuuglelijk, de gebouwen, de U-bahn, de mensen etc.. De rol van de moeder blijft erg onderbelicht, dat is een minpuntje, hoewel dat misschien in de jaren 70 ook wel veel gebeurde.

In Film > Overige films > Christiane F:

Top film die ik graag met mijn kinderen wil kijken (kan ik ze ook stiekem even naar David Bowie laten luisteren).

Weet iemand waar ik een download kan kopen? Ik heb geen dvd speler, dus bol.com etc heb ik niets aan.

Alvast dank

Jaap

Rauw. Samen met het besef van een kindactrice die de hoofdrol speelt, is dat het sterkste van de film. Helaas is de film ook traag, voorspelbaar, matig geacteerd over het algemeen, ongeloofwaardig. Wat betreft dat laatste, begrijp ik nu dat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Zo keek het niet weg. Want binnen een handvol bezoeken aan de disco lijkt ze de ins en outs al kennen, een moeder die niet ziet hoe haar kind eruit ziet, het nep-volwassen gedrag, junkies mét foto op de voorpagina van de krant, zo naar voren lopen bij een Bowie-concert en de bijbehorende menigte beelden/geluiden; het deed me soms op een verkeerde manier grinneken. Ik kwam niet in het verhaal, te los, te rechtlijnig, te logisch in dit thema. Dat is niks heb met coming-of-age, waar dit een soort variatie op is, helpt natuurlijk niet mee. Had alle karakters 10 jaar ouder gemaakt en het was beter gevallen denk ik.

Misschien zit ik meer in mijn hoofd met een 'coolere' visualisatie van drugsgebruik en neergang, zoals in Requiem For a Dream of Trainspotting, maar daar kom ik dan toch weer terug bij het eerste trefwoord: dat deze film alles zo rauw en puur in beeld brengt, inclusief quasi-tegengehouden kotssproeiers tegen het behang, spreekt juist heel erg voor. Het is gedurfd het zo in beeld te brengen, zonder poeha (de omlijstende muziek van Bowie is tenslotte na zijn -te lange niet ter zake doende- optreden ook verdwenen).

Dat optreden van David Bowie, magisch. Een heel goede rol ook van Natja Brunckhorst, verder vrij standaard.

Best sterk.

Verdrietige en deprimerende film die het moet hebben van enkele confronterende beeldscheppingen. Christiane F. stond al langer op mijn radar en had zelfs in 2020 al gezien moeten worden, maar toen bleek dat ik al een afspraak had staan op de avond dat deze film in KINO werd gedraaid moest de film later worden bekeken. Recentelijk brak die tijd aan.

Deze film grijpt je eigenlijk direct en trekt je al vanaf de eerste minuten mee in de wereld die hier wordt laten zien. Een wereld die echt heeft bestaan, en misschien zelfs nog steeds bestaat. Edel laat regelmatig op een indringende wijze zien hoe drugs vroeger zo'n probleem waren, en die pogingen resulteren in meerdere relatief angstaanjagende beelden van een omgeving waar ik nooit dichtbij ben geweest.

Het acteerwerk van de jonge cast is erg sterk, maar Brunckhorst vond ik de enige die ook daadwerkelijk een interessant personage speelde. Dat moet ook aangezien de film enkel en alleen de focus op haar personage in de wereld van Berlijn legt, maar de andere personages willen nu nooit echt helemaal los komen. Dat ligt niet aan het acteerwerk, gewoon aan beperkte screentime die ze krijgen. Ze zijn genoeg in beeld om diens namen te onthouden, maar ik mis toch een gevoel van betrokkenheid.

Het camerawerk is verzorgd en doet een prima poging om een sfeertje te creëren. De tracking shots zijn intrigerend en de droevige uitstraling van de film werkt goed. Niet elke omgeving is interessant te noemen, de scenes die zich in huizen afspelen zijn bijvoorbeeld wat minder interessant, maar de beelden waarin je echt dichtbij de drugswereld komt op straat maken indruk.

Het tempo is misschien net wat te traag om de volledige speelduur te blijven intrigeren, wat ook lastig is gezien de film 130+ minuten duurt. Ondanks dat het er allemaal droevig uitziet en de beelden van naalden op een nare manier in beeld worden gebracht krijg ik toch het gevoel dat de film echt schokkende beelden nog uit de weg gaat. Misschien om controverse te voorkomen, of omdat de film het al genoeg duidelijk had gemaakt, maar ik kreeg toch een gevoel alsof ze enkele stukjes nog te veilig wilde spelen.

Dat neemt niet weg dat de film een sterk stukje cinema is. Verdrietig, deprimerend en boeiend. Echt geschokt of bedroefd kwam ik er niet vanaf, maar het maakte wel indruk qua beeldschepping. Knap acteerwerk van de jonge lead, dappere rol ook. De allersterkste scenes zijn wat mij betreft de scenes waarop de drugs daadwerkelijk worden toegediend, maar ook een hoop andere beelden maken indruk. Aanrader voor diegene die van droevige en belangrijke cinema houden.

Deze film is een jeugddocument voor me. Het paste ook bij de tijdsgeest van toen. In 1977, het jaar dat de film zich afspeelde, was ik zelf ook 14. En rond 1981, het jaar van de film zelf, draaide perron 0 in Rotterdam nog volle toeren. Tot lang daarna zelfs. Ik kon me er dus wel wat bij voorstellen hoe het was om junk te zijn. Ik heb het boek ook gelezen destijds, terwijl ik niet eens zo'n boekenlezer ben. En ook de film heb ik lang geleden wel eens gezien. Het was me dus allemaal wel bekend. Ik vond het dus zeker wel wat hebben om de film weer eens te zien en de tijd van toen terug te beleven. Hoewel ik zelf gelukkig nooit verslaafd ben geweest. Net als het boek, bouwt de film mooi op. Hoewel het verhaal uiteraard wel voorspelbaar is. En dat past ook bij het onderwerp. Ruim twee uur is misschien wel wat lang want zo rond de helft van de film geloof je het wel een beetje. Het kan alleen maar slechter. Maar toch vond ik het dus wel leuk om de film weer eens te zien. En nu kan hij ook weer voor vele jaren de kast in.

Ik wou weten wat je voelt...

Titel die ik voorbij zag komen in de comments van Victoria en in die zijn bleef hangen. Nu moest ik alleen de kans nog krijgen en dit is nu zo'n mooi voorbeeld in discussie met mensen die ik ken die hun dvd/blu-ray weg gedaan hebben en volledig opgaan in hun abonnementjes en niet begrijpen hoe beperkt dat eigenlijk maar is. Dat er een complete categorie films is die compleet aan ze voorbij gaat, goed het is ook weer zo dat ze niets kunnen met dit soort films, dus wellicht dat ze ook wel op hun plek zijn.

Christiane F - Wir kinderen von Bahnhof Zoo, een film waar ik verder weinig achtergrond van kende, dus was het een kwestie van zitten en laten verrassen, althans dat hoopte ik want vergelijkbare titels als Victoria, Trainspotting en Trainspotting 2 waren niet echt aan mij besteedt. De vraag was dan weer hoe deze zou vallen, maar WKVBZ blijkt toch wel iets heel anders en vooral indrukwekkend wat mij betreft hoewel het geheel wel een beetje ontwikkeling nodig heeft. Men begint met de jonge Christiane, mid jaren '70, een grauwe en saaie omgeving en de puberhormonen die ongetwijfeld om wat spanning en beleving schreeuwen. Tot dan niet iets dat mij veel zegt, net als het uitgaansleven, de zucht in zo'n stampvolle discotheek rond te hangen. Maar het draait om wat er nog komen gaat en wat er maatschappelijk onderhuids speelt en daar is wellicht de quote over het ' voelen' de sleutel in.

In een omgeving die één en al treurigheid uitademt, en grijs van saaiheid en vergetelheid kleurt, ergens doet de film op dat vlak wel aan Das Leben Der Anderen denken, lijkt de jeugd vooral uit op een avontuurtje en de nodige jeugdige baldadigheid, maar het kan snel gaan. Nieuwsgierig wordt avontuurlijk. Van ondeugend naar vandalisme. Van diefstal tot prostitutie en van een pilletje tot harddrugs. Het is niet pluis in Berlijn en met name op de Bahnhof Zoo die met reden genoemd wordt en bekend staat als 'hooker-central' en oplossingen biedt voor iedere andere fetisj of hersenkronkel. Maar zover zijn we nog lang niet temidden van het naargeestig Berlijn dat opgeleukt wordt door een optreden van Bowie en het vooral zaak is smoesjes te verzinnen om naar The Sound te kunnen. Vraag voor mij blijft toch altijd wat mensen in die duistere en schimmige wereld zoeken met trommelvliezen die praktisch je kop uit stuiteren en alle vormen van drugsgebruik in iedere hoek.

Ontstellend is vervolgens de aftakeling die volgt. De vicieuze cirkel van vrienden, gebruik, ontwijkend gedrag, aftakeling, ontkenning en wanneer je niet dieper denkt te kunnen zinken toch nog verder in de rabbit hole te verdwijnen. Ronduit bizar maar waarschijnlijk ontzettend treffend is de cold turkey ontwenning, om vervolgens er toch weer in te stinken en voorgoed zo lijkt in het konijnenhol te verdwijnen. De laatste drie kwartier neem ik ook eigenlijk in ontsteltenis tot mij, weerzinwekkend, misselijk makend. Wat doet drugs met de mens...? Eén van de scènes waar Christiane door een metrostation dwaalt op zoek naar een shot begeleid door wel erg onheilspellende muziekale tonen met in iedere hoek dezelfde ongezonde afgeleefde koppen met holle ogen lijkt toch wel een kijkje in het voorportaal van de hel.

Regisseur Klick werd twee weken voor de aanvankelijke draaidatums aan de kant gezet waarop Edel het project kreeg toegewezen en daarbij geassisteerd werd door Bowie. De opnames van Bowies optreden zijn echte beelden van het optreden dat hij in die tijd in Berlijn gaf. En uiteraard zijn de beelden van de rennende jeugd begeleid door Bowies muziek bijna iconisch. Toch raakt de film mij onverwacht hard na de opmerking 'ik wou weten wat je voelt...'. Betreft het een gebrek aan inlevingsvermogen? Zien we een botsing tussen de nieuwe en oude cultuur? De ouderwetse stugheid van vroeger waar je vooral normaal moet doen versus de nieuwe generatie die uit het oude stramien wil breken en verder wil in de nieuwe vrije wereld met hun gedachtengoed. Of is het optie drie, degene die ik het meest opteer, dat alles wat we zien, en de reactie van de jeugd, een weerslag is van '40/'45 en het nationale schuldgevoel bij de gemiddelde Duitser die de oorlog overleefde of meemaakte als kind. De schande van wat de Duitsers als volk Europa hadden aangedaan, voorzichtig leven, aan de regels houden, niet uit de band springen, braaf en degelijk zijn...met als resultaat kinderen die niets mee krijgen, niets weten of voelen en ouders hebben die geen feedback kunnen geven over het leven behalve te overleven in alle grijsheid en stilte...

Afijn, deze Christiane F - wir kinder vom Bahnhof Zoo maakt toch wel een verpletterende indruk het laatste uur en heeft me nog wel even bezig gehouden omtrent wat er allemaal onder de oppervlakte speelt. Tenslotte zou ik bijna willen pleiten deze film als verplicht lesmateriaal op school te gebruiken, eens kijken hoeveel interesse er dan nog is...oh wacht. ' Ik heb mezelf onder controle...' Dat zeg je dan immers als beginnend drugsgebruiker. Hoe diep kan eens mens zinken? Heel diep als het dat zelf wil.

Prachtig realistische film.

Ben van mening dat de leeftijdsgrens van 16 jaar naar 12 jaar zou moeten en deze oude klassieker op de scholen aan de jeugd vanaf 12 jaar moeten laten zien in plaats van kinderen met dat woke gedoe te indoctrineren.