Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1981)

Je kunt hem hier met Engelse ondertitels bekijken:
Christiane F Wir Kinder vom Bahnhof Zoo - YouTube

Bedankt. Het probleem is al opgelost. Ik heb de DVD gekocht.

Requiem for a Dream (2000), The Basketball Diaries (1995), Trainspotting (1996), Enter the Void (2009) ... om er maar enkele te noemen zijn stuk voor stuk erg sterke films over druggebruik en de gevolgen van verslaving en afkickverschijnselen die hiermee gepaard gaan. Ook deze uiterst krachtige confronterende Christiane F. past moeiteloos in dit rijtje thuis en overtreft misschien deze eerder genoemde films nog.

Christiane F. gebaseerd op het dagboek van geeft een indringende kijk in het drugmilieu van een aantal jongeren in de Berlijnse straten van de jaren 80. Specifiek werpt men een blik op een toch wel erg jong publiek dat omgevormd wordt van een talentvolle jongere naar een aftakelende junk. Daar waar het voor Christiane eerst start met pillen gaat het al snel helemaal mis wanneer ze overgaat naar spuiten. Ondanks het feit dat de film al 38 jaar oud is en de beelden niet altijd even scherp zijn, is het net een sterkte waardoor de troosteloosheid extra in de verf komt. De sfeersetting is grauw en toekomstloos. Mooi camerawerk ook waarbij de shots op je netvlies worden gebrand.

De metamorfose van Christiane van mooi jong meisje van 13-14 jaar naar een doorleefde junk is onthutsend. Om aan extra cash te komen tippelt ze in navolging van haar vriendje. Fysisch en mentaal vervallen ze tot een hoopje ellende. Erg sterke en overtuigende acteerprestatie overigens van Natja Brunckhorst. Fijn ook dat David Bowie in de film optreedt tijdens een life-concert en dat doorheen de film zijn muziek te horen is.

Een toppertje!

Heftige en indringende dramafilm gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de jonge Christiane die verslaafd raakt en hierdoor een heroïnehoer wordt. Cinematografie is donker vanwege veel scѐnes in de avond en nacht. Omgeving is de grauwheid van een grote stad als Berlijn, verder bekende plekken zoals het gebouw met Mercedes-teken en Bahnhof Zoo. Plot is triest, droevig, verdrietig, zwaar, heftig, mismoedig, deprimerend, schokkend, onthutsend, ontluisterend, realistisch, indrukwekkend..... De zeer jonge acteurs en actrices spelen erg realistisch. Muziek en het concert van David Bowie bepalen mede de sfeer van de film.

Schrijnend om te zien hoe deze jonge tieners zo gemakkelijk in aanraking kwamen met verkeerde vrienden en drugs. Zoals iedereen wel weet, kun je na een eerste shot niet stoppen, ze komen in een neerwaartse spiraal, er is geen weg terug, ontsnappen lijkt onmogelijk, een uitzichtloos bestaan....... Het verhaal hakt er behoorlijk in! Cold turkey afkicken was heftig, maar terugval bleef zich telkens herhalen. Film eindigt gitzwart met de onvermijdelijke ondergang, welke vele junks beschoren is, slechts een klein lichtje schijnt aan de horizon........

Als je op Internet zoekt naar het leven van Christiane Felscherinow, dan ontdek je dat het lichtje slechts kort opgeflakkerd is, het duister was toch overheersend.......

Waarschijnlijk komt deze film heftiger bij mij binnen omdat ik dochters heb die bijna deze leeftijd hebben. Dan denk je tijdens het kijken: het zal toch je eigen kind maar wezen, ik zou er kapot van zijn! Ik ken ouders die dit in realiteit meemaken en geloof me: het kost ze jaren van hun leven! Er zijn er die hun kinderen volledig hebben moeten loslaten/opgeven, omdat ze hun ouders bestalen en bedreigden om hun verslaving te financieren. Ik had maar één mogelijke oplossing geweten: verhuizen ver van de grote stad, maar daarmee is natuurlijk niet ieder risico uitgesloten......

Ongelooflijk triest en aangrijpend om te zien hoe zo'n kind door het gebruik van harddrugs compleet naar de verdoemenis gaat in een (heel goed weergegeven) deprimerende sfeer vol shit en ellende. Opnames uit een optreden van David Bowie waren geweldig om te zien en pasten heel goed in de film.

Was alweer lang geleden dat ik deze gezien heb, 15j geleden als jonge knul, vond ik destijds zeer triest en grauw portret en zeer schoon kind, zo erg. Blijft ook nu ook nog steeds een zeer somber, heavy en aangrijpend verhaal en ook de wijze waarop het gebracht is, komt serieus binnen. Toen ze daar in het bed serieus afkickverschijnselen vertoonden en met die kots, echt heftige shit. Dit is eigenlijk meer horror dan vele "horrorfilms".

Climax (2018) niet vergeten

Sterke bijna documentaire achtige film. Ik zag deze film voor het eerst in 1981, toen heeft het echt een onuitwisbare indruk achter gelaten. Nu ik 'm zo opnieuw bekijk na al die jaren vind ik het nog steeds een schokkende en sterke film. Uiteraard is de film erg traag naar de huidige standaarden, zijn de beelden soms spuuglelijk, de gebouwen, de U-bahn, de mensen etc.. De rol van de moeder blijft erg onderbelicht, dat is een minpuntje, hoewel dat misschien in de jaren 70 ook wel veel gebeurde.

In Film > Overige films > Christiane F:

Top film die ik graag met mijn kinderen wil kijken (kan ik ze ook stiekem even naar David Bowie laten luisteren).
Weet iemand waar ik een download kan kopen? Ik heb geen dvd speler, dus bol.com etc heb ik niets aan.

Alvast dank

Jaap

Rauw. Samen met het besef van een kindactrice die de hoofdrol speelt, is dat het sterkste van de film. Helaas is de film ook traag, voorspelbaar, matig geacteerd over het algemeen, ongeloofwaardig. Wat betreft dat laatste, begrijp ik nu dat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Zo keek het niet weg. Want binnen een handvol bezoeken aan de disco lijkt ze de ins en outs al kennen, een moeder die niet ziet hoe haar kind eruit ziet, het nep-volwassen gedrag, junkies mét foto op de voorpagina van de krant, zo naar voren lopen bij een Bowie-concert en de bijbehorende menigte beelden/geluiden; het deed me soms op een verkeerde manier grinneken. Ik kwam niet in het verhaal, te los, te rechtlijnig, te logisch in dit thema. Dat is niks heb met coming-of-age, waar dit een soort variatie op is, helpt natuurlijk niet mee. Had alle karakters 10 jaar ouder gemaakt en het was beter gevallen denk ik.
Misschien zit ik meer in mijn hoofd met een 'coolere' visualisatie van drugsgebruik en neergang, zoals in Requiem For a Dream of Trainspotting, maar daar kom ik dan toch weer terug bij het eerste trefwoord: dat deze film alles zo rauw en puur in beeld brengt, inclusief quasi-tegengehouden kotssproeiers tegen het behang, spreekt juist heel erg voor. Het is gedurfd het zo in beeld te brengen, zonder poeha (de omlijstende muziek van Bowie is tenslotte na zijn -te lange niet ter zake doende- optreden ook verdwenen).