Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1981)

Dan mag ik me er nog wel aan ergere lijkt me Film Pegasus

Trouwens, dat is iets anders als paranoia
voor het geval je dat niet wist

Paranoia was verkeerde woordkeuze. Ergeren is anderzijds ook geen ideale keuze.

Wat een flauwekul. Het is bij iemands dood een geschikt moment om nog eens wat van iemands levenswerk terug te kijken. Daar is niks misplaatst aan.

Moest overigens bij Bowie zijn dood ook meteen aan deze film denken.

Samen met m´n vriendin gekeken want we wilden eens een feel good film kijken op de zaterdagavond . Alle gekheid. Deze film kwam uit in een periode dat ik net te jong was voor deze wereldse problemen en kan me alleen alle ophef herinneren.

We hebben de film niet afgekeken want ik vond het verhaal te dun en de acteerprestaties te matig. De keuze voor Berlijn was absoluut een pluspunt. Vooral het moment op het Mercedes Benz gebouw vond ik een mooi contrast. Mercedes symbool voor succes, conservatief en daar tegenover jongeren die verder wegzakken in misère.

pluis1111, 'het verhaal te dun', 'de keuze voor Berlijn', je weet dat het een waargebeurd verhaal is hé? Het verhaal lijkt mij juist breed en dergelijke keuzes zijn dus zeker niet gemaakt.

De zinsnede "de keuze voor Berlijn" impliceert dat je denkt dat het verhaal alleen maar fictie is.
De film is gebaseerd op het autobiografische boek van Christiane Felscherinow, die daadwerkelijk als heroïnehoertje een deel van haar jeugd in de omgeving van het station Zoologische Garten heeft doorgebracht. Zoals gebruikelijk zijn de gebeurtenissen hier en daar gedramatiseerd, maar op hoofdlijnen is het verhaal non-fictie.

Dat maak ik anders niet uit zijn bericht op. Berlijn een wereldstad, een stad waar alles kan, de contrasten zijn dan ook groot van Mercedes tot en met jongeren die in de goot zijn beland.

Herzien.

Zo'n 1.5 jaar geleden deze film (in delen, via school) bekeken en ik herinnerde me nog dat het behoorlijk indruk op me had gemaakt, zeker omdat het waargebeurd is. Destijds gaf ik er 3,5* voor. Gisteren dus nog een keer gekeken, en ik had verwacht dat er verhoging inzat. Helaas heeft de film niet aan mijn hoge verwachtingen kon doen. Het maakte indruk, maar niet zoveel als ik had verwacht. Daardoor blijft deze film op 3,5* staan.

Ik heb de film al zeker 6 jaar, en nu pas gekeken, maar ik vind het een saaie film.
Ik heb zelf een soort gelijke verslaving gehad.
Meestal speelt verveling , geen aandacht krijgen en eenzaamheid een belangrijke rol.

Ik heb de film halverwege afgezet en geef ook geen punt ervoor.
Zo'n soort verslaving komt helaas vaker voor als men denkt en het komt daardoor dat de mensen
tegenwoordig onverschillig zijn en alleen aandacht hebben voor zichzelf , zijn sneller argressief
enzv...........

Na het lezen van het boek toch een halve punt er af. Ik mis zo ontzettend veel... Het voelt voor mij een beetje als sensatiezucht om alleen maar te focussen op het drugsgebruik rond het station en de Sound, en het tippelen. Waar is de school, waar is de moeder en diens vriend, waar zijn de wanhopige pogingen om elke keer weer opnieuw af te kunnen kicken? Erg dun.

Het blijft een mooie film, alleen vond ik het een beetje lang, wellicht door het gebrek aan beelden vanuit de school en thuissituatie. Verder een erg goed portret die ook een goed beeld heeft van begin jaren '80. Vrij puur gebracht en uit deze tijdsperiode zie ik dat niet vaak. Ik vond het ook zeer realistisch overkomen. Het is ook uiteindelijk echt gebeurd. Dit is de film zoals ik ze graag heb. Heel erg mooie beelden van West-Berlijn en zeer goede muziek van Bowie en zeer goede sound effects. Er werd ook erg goed geacteerd door de veeleer onervaren acteurs/actrices.

Christiane F. verteld het verhaal van een jong meisje die in de Berlijnse drugscene terechtkomt. De realistische vertolkingen en het feit dat Christiane (en actrice Natja Brunckhorst) pas 14 jaar oud was maken de film tot een schokkend portret.

De acteurs waren allemaal vrij onervaren en voor figuranten zijn echte drugsverslaafden van straat geplukt. Toch is het acteerwerk zeker niet slecht. Natja Brunckhorst speelde zelfs erg goed voor haar leeftijd.

De opnames zijn niet van bijzonder hoge kwaliteit. Vaak out-of-focus en de film maakt een geïmproviseerde indruk (wat het realisme dan wel weer ten goede doet). Wel bezitten de beelden een heerlijke jaren '80 sfeer, met name het kleurgebruik in het nachtelijke Berlijn was schitterend. De muziek van David Bowie (die vooral in het begin van de film wordt gebruikt) en het concert voegde ook een leuk sfeertje toe aan het tijdsbeeld.

De film was vrij langdradig en ik vroeg me ook regelmatig af of die kinderen nooit naar school moesten. Daarnaast leek moederlief zich totaal niet met haar dochter te bemoeien (wat meer scènes tussen Christiane en haar moeder zouden fijn zijn geweest). Desalniettemin wist de film zeker te boeien en maakt vandaag de dag ook nog steeds indruk.

Ja, daar heb je gelijk in. In Requiem For A Dream komt dat bijvoorbeeld al verkeerd over. Dit is meer rechttoe, rechtaan en een portret en in die zin ook realistischer (hoewel ik wel weet dat dat niet de bedoeling is bij voorgaande, maar een film als dit ligt me ook gewoon meer). Meermaals waande ik me in Berlijn. Ik vond de setting ook echt fantastisch. Dit zijn zo één van die weinige films die me echt het gevoel geven dat ik in een andere tijd mijn jeugd wou doorbrengen.

Kun je van heroïne eigenlijk trippen? Hoe dan ook vind ik dat een trip in een film verre van een trip echt kan nabootsen of in de buurt komt. Wat wel in de buurt komt zijn dromen, al vind ik dromen in het algemeen nog heftiger en vaak ook uitputtender. Iedere droom is een gratis trip. Ook een bijna-doodervaring schijnt zo te zijn, en ik heb dat ook gedroomd (of wie weet?). Het kwam zo echt over dat ik toen dacht dat het echt was, maar nu denk ik dat het een droom was. Ik heb vaak het gevoel dat niets opgaat tegen je eigen fantasy, en dat fantasy dat door een ander door je strot geduwd wordt om die reden niet werkt. Je hebt je eigen verbeelding nodig.



Wat valt voor jou daaronder? Ik vind dat altijd zo een vaag begrip, drugs, en veelal te onpas door de grote verschillen per drug en veel dingen niet gezien worden als drug (koffie, cafeine, alcohol, ...)



Niet iedereen heeft "goede" ouders, daarbij is onderdeel van het zijn van een ouder het durven loslaten en een kind leren om te gaan met verantwoordelijkheid en vrijheid. Ik ken veel mensen met schrijnende familiesituaties, inclusief mezelf. Eigenlijk blijkt een goede en stabiele familie meer de uitzondering op de regel te zijn, en in die tijd was dat wellicht nog meer het geval.

Jeetje, dit heb ik bijna 10 jaar geleden geschreven . Ik ben zelf meer van de reality approach van een drugs film. Dat het echt lijkt komt op mij het best over. Ligt er natuurlijk ook een beetje aan in welke context het gebruikt wordt. Of je van Heroine echt kan trippen? Ik ken iemand die verslaafd is geweest en die geeft aan dat het wel kan. Je eigen "state of mind" helpt daarin wel mee. Zoals je zelf al aangeeft, is er niets sterkers dan je eigen fantasie. Of het dicht bij de realiteit komt in de film? Ik denk een beetje half/half. Ze hadden natuurlijk het boek als uitgangspunt. Daarnaast denk ik wel dat het net als in andere films ook deels gedramatiseerd is.



Toch wel echt de harddrugs. Ik drink gewoon koffie en zo nu en dan ook een biertje natuurlijk

Ja, maar een 14-jarige dochter alleen naar concerten laten gaan en dergelijke is toch wel vroeg. Daarbij zagen ze er helemaal niet arm of problematisch uit. Maargoed, mischien ben ik gewoon verwend met mijn burgerlijke opvoeding . Het was in iedergeval noemenswaardig dat moeder nauwelijks aandacht aan Christianes lot bestede in de film.

Nu ligt die leeftijd op 16 jaar en occassioneel een school-of chirofuif. Ik denk dat in die tijd dat wel wat normaler was, hoewel het niet de ideale opvoeding was. De één krijgt een te strenge opvoeding, de andere een te losse. Die appartementjes waren ook niet zo luxueus uit. Het zou indertijd wel lage middenklasse geweest zijn (en nu gewoon vrij arm), bovendien waren papa en mama gescheiden en ging de zus naar de papa (maar christiane wou niet - de redenen weet ik niet meer goed) en werken voor vrouwen in die tijd was ongebruikelijk. En vandaar de noodzaak voor die nieuwe vriend (als ik correct zit).

Ik volg je echter wel, maar het blijft wel realistisch, maar aan school en thuissituatie had wel nog meer aandacht kunnen besteed worden. Ik ken wel vrij veel mensen waarbij het echt (nog steeds) zo zit, zoals in de film of erger. De gezinssituatie van mijn beste maat doet nog het meest denken uit de film (die zei dat nooit wanneer die wegging, of als die ergens bleef slapen - oa bij mij en ook op die leeftijd (of ja vanaf 15/16)).

Geen film om vrolijk van te worden. Integendeel. Tja, wat beweegt die tieners om die rotzooi te gebruiken. Als je naar een concert van Bowie gaat lijkt mij dat toch wel helemaal overbodig zou ik zeggen. Maar ja, mee doen met de rest hè. Je wilt er nu eenmaal bij horen. Getuigt wel van een zeer zwak karakter. Maar ... ik kan er verder niet over oordelen natuurlijk. Ik heb zelf nooit in zo'n situatie verkeerd.
Wel lang over gedaan trouwens om deze film af te kijken, die bij mij in de top 10 staat van meest depri films aller tijden. Heeft de film dan nog iets positiefs. Ja, dat concert van Bowie was erg vet.

3.0*

Nu ik dit opnieuw zie, vind ik het best gewaagd van m'n oude middelbare school dit te laten kijken door 16/17 jarigen, want het maakt veel indruk. Inderdaad een hele depressieve indruk, maar dat is direct een bewijs van hoe goed de film eigenlijk is.

Onschuldige jeugd die nauwelijks of niet kunnen ontsnappen aan de confrontatie met drugs en prostitutie, dat is het hele donkere script van deze film. Dat het nog completer had gemogen ben ik het redelijk mee eens, juist Christiane op school zou denk een bijzondere toevoeging geweest zijn. Ook de thuissituatie lijkt ietwat uit de lucht gegrepen. Aan de andere kant zien we ook de meest gedetailleerde gebeurtenissen op straat en het beruchte station, wat het weer 'goed maakt'.

De sfeer van deze film komt zo realistisch overeen met het het werkelijke verhaal gok ik, echt heel knap gedaan. Het tijdsbeeld, de beelden van Berlijn, de muziek van Bowie, de kleding. Alles lijkt te kloppen, helaas mag je wel zeggen. Je zal er maar opgegroeid zijn.

Één van m'n favoriete Europese films, zeker weten. Als film met zo'n unieke achtergrond vind ik het wel moeilijk om te vergelijken met andere films als het aankomt op de beoordeling. De 4 die er al stond lijkt goed te staan, al verdient die misschien wel hoger.

Ik zag deze film ook toen ik 14-15 was, met Duits. Ik hoor vaker dat dit bij anderen ook verplichte kost was bij het vak.


In haar biografie komt naar voren dat haar moeder nauwelijks naar haar omkeek. Dit komt wel redelijk overeen.


Idem hier

Zou inderdaad best eens verplichte kost kunnen zijn. Vond het zelf heel bijzonder destijds, maar weet nog wel dat het best schokkend was. Iedereen zit natuurlijk ook anders in elkaar.

De film kent zeker heftige scenes. Expliciet met naalden vooral. De afkick-scene is me destijds het best bijgebleven. Anno 2017 zal het op jeugd denk ik minder indruk maken, maar destijds zeker.
Het is wel een goede waarschuwing tegen drugs.

In het afgelopen jaar heb ik de film nog twee keer gezien. De muziek, sfeer, neerwaartse spiraal, knap acteerwerk en memorabele scénes maken de film uniek.

De echte Christiane F is later, toen ze ouder was nog teruggevallen op heroine. Ik wil dat boek ook nog graag lezen, al schijnt deze tegen te vallen.

Ik denk dat ik bij drugs nooit meer aan Trainspotting denk - dit ruwe en hyperrealistisch aanvoelende portret van miserie en verval kwam keihard binnen, mede door de nietsontziende beeldvoering en de krachtige 'acteerprestaties'. Graag tussen aanhalingstekens, want veel jongeren uit de film (en de figuranten - veelal echte junkies/verslaafden - helemaal) hadden hier hun eerste en enige rol. Het gaat er dan ook eigenlijk nooit om dat er nu zo waanzinnig gespeeld wordt; eerder geloofde ik constant dat ik hier naar échte jongeren zat te kijken, die zichzelf in een enorm sprekende setting (Berlijn voor 89) compleet de vernieling in helpen. Bij Natja Brunckhorst kreeg ik soms zelfs het idee dat ze ergens halverwege de opnames letterlijk vijf overdosissen toegediend had gekregen.

Voor veel taferelen in deze film mogen geen woorden zijn, dan maar het meest veelzeggende shot:

Een trein rijdt een tunnel in - een normaliter nietszeggend seinbord vertelt ons alles wat we moeten weten.

Hoop dat Criterion deze oppakt!

Zelden zo'n sterke film gezien over de hel van het drugverslaafd zijn. Een massa nazinderende beelden en scènes en onthutsend om zien hoe de slachtoffers zich als mens verlagen om aan de continuïteit van hun aftakeling te voldoen.
Film heeft het amper over de organisatie binnen het drugsmilieu maar spitst zich overtuigend toe in het vertonen van het menselijk leed en en kan als waarschuwende vinger zeker tellen.

Heftige film. Ik heb 'm op YouTube gevonden. Helaas zonder ondertiteling, waardoor ik niet alles begreep, en met muziek die vaak niet te horen is i.v.m. copyright. Soms zijn dat redenen om niet verder te kijken, maar deze film boeide mij genoeg en ik wilde graag weten hoe het verder ging. Ik vind het een verdrietig verhaal. Je ziet een 14-jarig meisje steeds verder afglijden in een drugsverslaving. De film maakt goed duidelijk hoeveel schade het aanricht en hoe moeilijk het is om de cirkel te doorbreken. Ik vind de film rauw en realistisch. Drugs worden niet geromantiseerd. Heel goed acteerwerk en goed gecast. Vooral de scène dat ze doodziek op bed liggen te kronkelen blijft mij bij. Wel had er inderdaad wat in gekund over haar schoolleven, en wat meer over de thuissituatie. Het boek heb ik niet gelezen. Momenteel ben ik wel bezig in een ander boek over een meisje dat drugsverslaafd was, Littekens van de straat - Stephanie-Joy Eerhart. Misschien had ik de film nog beter en boeiender gevonden als ik 'm met ondertiteling en met hoorbare muziek gezien had, maar afgaande op wat ik nu gezien en gevoeld heb, geef ik wel ruim een voldoende. Sterk werk! 4*

Wat een vreselijke wijze om een film te kijken en te ervaren. Je moet het maar willen.

Ik ga nog liever de pijp uit.

Mee eens. Ik wilde 'm blijkbaar heel graag zien. Als ik wat meer centjes had, had ik vast de DVD gekocht.

Misschien koop ik 'm binnenkort wel. Ben benieuwd hoe die is in goede kwaliteit.

De DVD via Marktplaats gekocht en de film nog eens gekeken. Ik vind de sfeer erg passend bij het verhaal, en de muziek van David Bowie sluiit er heel goed op aan. Erg fijn om nu wel ondertiteling te hebben, waardoor ik kon begrijpen wat ze zeggen. Mijn stem blijft hetzelfde. 4*

Je kunt hem hier met Engelse ondertitels bekijken:
Christiane F Wir Kinder vom Bahnhof Zoo - YouTube

Bedankt. Het probleem is al opgelost. Ik heb de DVD gekocht.

Requiem for a Dream (2000), The Basketball Diaries (1995), Trainspotting (1996), Enter the Void (2009) ... om er maar enkele te noemen zijn stuk voor stuk erg sterke films over druggebruik en de gevolgen van verslaving en afkickverschijnselen die hiermee gepaard gaan. Ook deze uiterst krachtige confronterende Christiane F. past moeiteloos in dit rijtje thuis en overtreft misschien deze eerder genoemde films nog.

Christiane F. gebaseerd op het dagboek van geeft een indringende kijk in het drugmilieu van een aantal jongeren in de Berlijnse straten van de jaren 80. Specifiek werpt men een blik op een toch wel erg jong publiek dat omgevormd wordt van een talentvolle jongere naar een aftakelende junk. Daar waar het voor Christiane eerst start met pillen gaat het al snel helemaal mis wanneer ze overgaat naar spuiten. Ondanks het feit dat de film al 38 jaar oud is en de beelden niet altijd even scherp zijn, is het net een sterkte waardoor de troosteloosheid extra in de verf komt. De sfeersetting is grauw en toekomstloos. Mooi camerawerk ook waarbij de shots op je netvlies worden gebrand.

De metamorfose van Christiane van mooi jong meisje van 13-14 jaar naar een doorleefde junk is onthutsend. Om aan extra cash te komen tippelt ze in navolging van haar vriendje. Fysisch en mentaal vervallen ze tot een hoopje ellende. Erg sterke en overtuigende acteerprestatie overigens van Natja Brunckhorst. Fijn ook dat David Bowie in de film optreedt tijdens een life-concert en dat doorheen de film zijn muziek te horen is.

Een toppertje!