Girl, Interrupted (1999)

Goeie film over een jonge vrouw die wordt opgenomen in een psychiatrische inrichting. Een mooi verhaal dat zich afspeelt eind jaren '60. Onderhoudend en genoeg mooie momenten, maar echt aangrijpend wil het niet worden. Uitstekend acteerwerk van de voornamelijk vrouwelijke cast. Met gemak 3.5 sterren.

Aardig, alleen verloor de film in het tweede deel een beetje de aandacht. Was het eerst nog een fris feelgood-filmpje, beetje soort Shawshank "het is wel niet de meest fijne locatie maar laten we er het beste van maken" Redemption, daar ontstpoort de film tegen het einde een beetje. Verkeerde keuzes die worden gemaakt en die sfeer uit het eerste deel verdwijnt. Deels zal natuurlijk het boek (dus het leven van de schrijfster) gevolgd worden, maar erg sterk vond ik het niet. Wel prima acteerwerk waarbij vooral Jolie opvalt die met goede make-up en goed spel iets verdorvens en verdrietigs heeft. Allemaal heel diep (de film gaat nooit over de ziekte eigenlijk maar alleen over het verblijf van Ryder in die inrichting) of bijzonder wordt het nergens, maar met de fijne muziek (Wilco!) en redelijk tempo valt dit lekker weg te kijken. 3,0*.

Goede film met een cast die menigeen wel zal overhalen om de film te bekijken, de namen zijn ook niet van de minste.
Misschien dat niet iedereen deze film goed zal vinden maar ik heb me er alleszins niet met verveeld.
De moeite om eens te bekijken, zeker en vast !

Sterke film met een goed verhaal. Interessant om te zien hoe de maatschappij in de jaren 60-70 omging met psychische problemen ... en schrijnend tegelijk. Mensen krijgen een etiket opgeplakt, maar worden in het ongewisse gelaten welke diagnose ze hebben. Ze moeten medicatie nemen zonder te weten wát ze nemen. Je moet braaf en stil zijn of anders volgt de isoleercel of eventueel elketroshocks. Dit kwam erg goed aan bod en is in groot contrast met de psychiatrie van vandaag (enfin, dat veronderstel ik toch).

Zeer sterke rol van Ryder en Jolie. Toch greep het verhaal me niet volledig.
De scene in de isoleercel waar beide hoofdpersonages elkaar aankijken, vond ik één van de beste momenten van de film. Die blik was zo allesomvattend dat ze de hele film bundelt in dat ene moment. Leuke song ook, een song die de patiënten doet wegdromen naar een (beter?) leven buiten de muren van de instelling.

Wow! Wat een top acteertalenten!

“Susanna, four days ago... You chased a bottle of aspirin, with a bottle of vodka.”
“I had a headache.”

Sterke dramafilm over een stel vrouwen in een psychiatrische inrichting in de jaren 60'. Schitterend acteerspel met als uitschieter Angelina Jolie die de stemmingswisselingen van Lisa ongelooflijk realistisch speelt. Ryder speelt de hoofdpersoon Susanna ook sterk.

Susanna vind eigenlijk dat ze niet thuishoort tussen al die gekke vrouwen, maar uiteraard komt ze steeds meer tot inkeer. De film begint luchtig, maar verandert steeds meer van toon. Het kille uiterlijk van de film (veel witte muren, koude weersomstandigheden, grauwe kleuren, donkere scènes) helpen daarbij. Het belangrijkste is dat de omslag van Susanna geloofwaardig wordt gebracht en dat is zeker de verdienste van het sterke script en vooral Ryder.

Mooie film, een vrouw met borderline wordt in een gesloten inrichting geplaatst met het doel daar te genezen, onmogelijk natuurlijk in een dergelijke omgeving. Haar wil om uit die omgeving te ontsnappen doet haar zich zodanig te gedragen dat ze ook daadwerkelijk ontslagen wordt en zal ervoor zorgen daar nooit meer hoeven te vertoeven. Volgens mij kun je niet van borderline genezen, maar je kunt natuurlijk wel zoveel mogelijk allerlei emoties zoveel mogelijk onderdrukken.

Beetje een One Flew over the Cuckoo's Nest light.

Winona Ryder is natuurlijk een fantastische actrice. Dankzij haar is de film toch de moeite.

Vrouwelijke variant op One Flew over the Cuckoo's Nest. Maar Girl, Interrupted wordt geen klassieker. Ondanks het goeie acteerwerk is het verhaal net even te voorspelbaar en mist het diepgang. Het einde is zelfs zoetsappig, opgevrolijkt met Hollywoods bekende strijkorkest.

Aardig middle of the road drama. Ryder en Jolie zijn niet groots maar doen het niet verkeerd als mentaal instabiele meisjes- overigens wel even een vaag moment als Ryder’s personage een signaal voor een depressie benoemt: stelen terwijl je geld hebt...ik dacht even dat Ryder zichzelf op de korrel nam maar ze zou pas 2 jaar later worden opgepakt voor diefstal.

De film is in het begin niet-chronologisch, een stijlfiguur die vrij opeens overboord wordt gezet want er volgt een lineair verhaal over het leven in een instelling. Door de setting doet het natuurlijk denken aan One Flew Over The Cuckoo’s Nest, maar daar houdt de vergelijking wel op. Er is nauwelijks spanning tussen personeel en patiënten, het personeel en de leiding is eerder begripvol, een aanklacht tegen een onmenselijke zorginstelling is dit ook niet. Tijdsbeeld vond ik ook allerminst geslaagd, alleen aan de auto’s kon je zien dat het zich in de jaren 60 afspeelt. O ja je ziet ergens een Kennedy poster.

Tegen het einde zette ik me al schrap voor een obligate twist (Ryder en Jolie zijn dezelfde persoon of zo), zeker met die rare scène in de kelder leek het die kant op te gaan maar dat bleef me gelukkig bespaard. Wel komt die gebroken hand nog terug, wat van Susana dan toch een soort tijdreiziger maakt. Dat wordt verder genegeerd en Girl, Interrupted gaat als een nachtkaars uit. Wat overblijft is een aardig geacteerd maar weinig subtiel en inconsistent portret van het leven in een zorginstelling, met een teleurstellend einde.

Zwakke Mangold.

Als regisseur heeft hij het wel degelijk in zich. Maar nu is dit zijn vierde en slechts eentje heeft een voldoende gekregen. De regisseur kiest wel projecten met een verhaal, maar de uitwerking laat het regelmatig afweten, en hier dus ook.

Eerste half uur is het beste stuk in de film. Ook het meest eigenaardig, waar de stijl van de regisseur vaak het beste naar voren lijkt te komen. Nog best interessante en warrige beelden maar uiteindelijk verschijnen ze niet meer en begint de film af te glijden in een standaard dramafilm.

Acteerwerk is ook niet al te best. Het beste acteerwerk komt van Goldberg af en blij vlagen van Ryder & Murphy. Ryder valt vooral terug in wat standaard "kijk mij eens schattig zijn" rol en die maakt hier geen indruk. De rem gaat er bij haar ook niet bepaald vanaf, het blijft te veel in veilig gebied.

Jolie was al helemaal een vreemde keuze. Buiten dat ze er wellicht goed uitziet is dit niet een rol die haar op het lijf is geschreven. Het is allemaal nogal gemaakt en heel stoer en interessant is ze ook beslist niet. Het is gewoon te overdreven en over-the-top. Het werkt gewoon niet.

En hoe verder de film voortkabbelt, hoe voorspelbaarder het wordt. Het is ook zo jammer, want het begin beloofde nog een redelijk eigenaardige film. Maar uiteindelijk raakt de film steeds doorzichtiger, en doorzichtiger, en doorzichtiger, totdat het glas weg is en je alles nu wel kan opnoemen wat er de komende minuten gaat gebeuren.

Locatie mist ook wat sfeer. Het is allemaal wel iets te veel regenbogen en eenhoorns, mag wel iets killer. Wat drama voor de rest die nooit helemaal van de grond komt en je hebt een film die eigenlijk gewoon niets nieuws doet en een hoopvol begin om zeep legt.

Wel nog punten voor het eerste half uur een de scenes met een verhangen Murphy op de achtergrond. Die zijn nog wel akelig. Maar opnieuw, de opbouw naar die scene toe mist echt de akeligheid van zo'n situatie.

Handig dat Shadowed en vooral Flavio precies verwoorden wat me in deze film zo tegenstaat.

Het is nooit een goed teken als je denkt een heel eind op weg te zijn met een film en je pas op de helft zit - dat had ik ook met The Appartment van Billy Wilder en dat was toen echt een hele lange avond.

Mijn verwachtingen waren torenhoog maar ik merkte al heel gauw dat de film totaal niet bij me binnen kwam. Een van de dingen waar ik inderdaad vooral in het begin tegenaan liep was dat het me niet duidelijk was waar we zaten binnen de chronologie, wat zowel kwam door het - aanvankelijke - heen en weer gespring in de tijd maar ook heel veel elementen die er wel / niet op duiden dat we een aantal decennia eerder zaten.

De Oscar voor Angelina Jolie ontgaat me totaal. Ik kon er niet meer van maken dan het zoveelste typetje dat een grote mond heeft, af en toe tegen wat stoelen aantrapt maar uiteindelijk heel erg kwetsbaar is. Maar dat was het: een typetje. Wel erg leuk vond ik Vanessa Redgrave die een heerlijke rust bracht in de voor mij toch verder hysterische bedoening, maar haar zagen we dan weer te weinig. Goldberg is en blijft leuk, maar heb ik eigenlijk helaas toch ook wel interessantere rollen zien spelen. Brittany Murphy is weer de geweldige actrice zoals ik haar ken.

En ook weer die vreselijk gezapige voice-over... Ik kan er niet tegen. Ik snap dat het in de vorm van het dagboek nog wel een rol van belang heeft voor het verhaal, maar wat mij betreft is elke voice-over er een te veel.

Nee, helaas niet de film die ik gehoopt had.

2,5*