Enter the Void (2009)

Ah balen Irréversible is er nog wel zie ik, misschien die meepakken

Een film die je voor de regisseur absoluut op groot scherm moet zien 25.05 CINEMATEK - Programma - Enter the Void

Verhoogd van 3,0* naar 4,0* na een herziening.

Voor mij een sterke film die zijn potentie toch niet volledig waarmaakt. Op visueel vlak is de film heel knap, en dat kan je niet ontkennen. Hoewel in mijn herinnering de stroboscopische scenes meer talrijker waren en de flashbacks minder talrijk, maar die flashbacks geven de film juist inhoud. Het geheel zorgt voor een enorme bad trip. Het is geen film waar je gelukkig van wordt. Het geluid is goed tot zeer goed, maar toch beter gedaan in Irréversible.

Het grootste probleem dat ik echter heb met de film is zijn lengte. Ik snap niet waarom het nodig is om een kleine drie uur naar een bad trip te kijken. Het voelt wat uitgerokken aan en steekt tegen na een tijdje. Dat was het grote struikelblok de vorige keer, en is het nu ook deze keer. Als Noé zich minder concentreerde op het steken van choquerende scènes in de film, en zich meer op het geheel focust had deze film ongetwijfeld nog een pak beter geweest. Ik miste ook de trance of hallucinerende van deze film, maar de kwaliteit van de DVD liet helaas de wensen over en dat verstoorde de filmervaring wat. Uiteindelijk blijft het al bij al een goede film, en verdient hij vier sterretjes van mij.

Enter the void is mijn derde film van Noé. Zeer bijzonder regisseur die je ofwel de hemel inprijst voor zijn gewaagde filmstijl en -regie ofwel de grond inboort voor zijn overdreven camerashots. Ik behoor alvast tot de eerste groep. Geweldige film deze Enter the void die voor mij inhoudelijk en visueel weg heeft van Irréversible en Climax.

Irréversble omwille van zijn expliciete en gewaagde beelden waarbij hij er niet voor terugdeinst de camera niet weg te draaien. Sex en drugs lopen doorheen de film met erg knappe montages tussen heden en verleden van broer en zus. En Climax omwille van de oppompende beats en een kleurenpallet aan ronddraaiende en -tollende beelden om zelf dizzy van te worden. De hallucinaties en droomwereld zijn een prachtig spektakel.

Montage, camerahantering en cinematografisch geweldig. De ruim 160 minuten vliegen voorbij. Deze eigengereide fragmentarische aanpak zorgt er wel wat voor dat het plot onderschikt is, maar dat stoort hier niet. Puur vakwerk met enkele expliciete beelden zoals de abortus of penetratie helemaal op het einde. Sterkste momenten van de film bevinden zich vooral in het begin met de trip van Oscar, maar ook de zwevende beelden doorheen het rendez-vous hotel op het einde waren knap.

Eentje die toch nog geruime tijd zal nazinderen. Twijfel tussen 4,0* en 4,5*. Mooi!

Deze bijzondere trip van Noe is wederom niet voor tere of 'half tere' zielen. Naast het interessante verhaal maakt hij er een indrukwekkend, visueel en kleurrijk spektakelstuk van die erg past bij het aangezicht alsmede de cultuur van (nachtelijk) Tokio.

Aan het einde van de film shockeert Noe met expliciete pornografische beelden en een abortus díe weinig tot de verbeelding spreekt. Dit vond ik onnodig in de context van de film en erg lang duren. Maar misschien heb ik de boodschap hierachter gemist.

Snap best wat mensen hier gaaf aan vinden, maar uiteindelijk vond ik het wat tegenvallen allemaal. Irreversible blijft voor mij de enige écht geslaagde Noe (Climax nog niet gezien).In die film was het drama namelijk wel geslaagd én waren de acteurs ook nog eens goed, waardoor de heftigheid van veel scenes en de vorm perfect met elkaar harmoniëren en daardoor hard bij me binnenkwamen. Enter the Void is voor mij wederom bewijs dat inhoud en het visuele (maar eigenlijk alle aspecten van een film) elkaar dienen te versterken. Het een kan wat mij betreft nooit te veel ondergeschikt zijn aan het ander om zijn volledige potentieel te benutten. Dramatisch gezien interesseerde het me geen zak, de personages leven niet echt en zijn wat eendimensionaal (geschreven) en worden dan ook nog gespeeld door niet bijster sterke acteurs die moeite lijken te hebben om de geïmproviseerde dialogen over te brengen. Bovendien wordt door de loodzware ondertoon het dramatische aspect in de film zo belangrijk gemaakt dat het de film echt in de weg zit dat dat niet volledig tot zijn recht komt. De diepe band van de broer en zus bijvoorbeeld komt totaal niet geloofwaardig op me over. Sowieso interesseren de karakters me geen hol. En dan vind ik tweeënhalf uur kijken naar een film die af en toe visueel mooi is en de sterke scenes niet voldoende om me volledig te doen boeien.

Want visueel was het best goed (al zijn er genoeg films waarvan de visuele stijl me veel meer aanspreken, vooral ook omdat vorm en inhoud beter op elkaar aansluiten). En veel ideeën en scenes zijn ook de moeite waard. Maar ook weer niet zo sterk dat de film volledig weg komt met de minder sterke punten. Het idee van het zwerven van de ziel, de carcrash (die dan wel weer erg veel herhaald wordt)of eigenlijk al de optiteling (en ook wel veel andere scenes) zijn fraai. Maar ik vond de dik tweeënhalf uur ook wat saai worden. Veel scenes zoals de abortus zijn wel gedurfd en bijzonder… Maar dit zijn wel de momenten waaraan Noe zijn status van provocateur verdient. Net als veel andere scenes, die tegenwoordig eenvoudigweg niet zo gedurfd meer zijn. Er zijn genoeg mensen (zoals von Trier ) die dat al jaren doen.

Ruime 3 sterren, maar ik ga hem nog wel eens de kans geven. Maar voordat ik daar aan toe kom zijn we wel wat jaren verder denk ik.

Irritant overdreven arty film. Leuk om gezien te hebben, aardig vanwege de visuele probeersels, l'art pour l'art, niet te genieten door het onvaste en continue gedraai met de camera, een verhaal van niks, kortom overgestileerde aanstellerij, kunstacademie shit.
Zo, dat moest er even uit. Het is goed dat er mannen als Noe zijn die er telkens weer in slagen een hoop geld en moeite te steken in het maken van films waarin ze laten zien hoe cinematografie er in hun persoonlijke opvatting uit moet zien. Zodat anderen het niet hoeven doen en er alleen de geslaagde stukjes uit hoeven te halen.
Vanaf het moment dat er sprake is van het tibetaanse dodenboek, 5 minuten na aanvang van de film, was de spanning er voor mij al af. Irritant werd het toen dat in de volgende minuten tot vervelens toe herhaald werd. Ik wist al, hij gaat dood en de rest van de film is het wachten tot hij herboren wordt. En dat alles doorregen met semi religieuze hippieshit. Het overmatige druggebruik waaraan de film zijn visuele vorm ontleent is het gevolg van het escapisme om een voorspelbaar jeugdtrauma te verwerken. Zo slaat Noe twee vliegen in een klap.
Maar is dat nodig en moeten we daar drie uur gek mee gemaakt worden. In irreversible was al dat onuitstaanbare visuele spectakel er om de dodelijke mix van drank, drugs en intense woede tot uiting te brengen. Blijkbaar is dat Noe's manier van vertellen, je moet de onpasselijkheid beleven. Je moet er deelgenoot van worden. Ik vind dat een zwaktebod, een brevet van onvermogen. Je hoeft je hoofdpersoon niet voortdurend te horen vloeken om te laten weten dat hij boos is. Daar hebben schrijvers en filmers andere en betere methoden voor bedacht.

Ik weet niet wat Noe beweegt. Ik vermoed twee dingen. Een intense afkeer van het menselijk drama, een nihilist of juist een enorme moralist. Hoe dan ook, ik heb geen zin aan zijn opgedrongen boodschap.