Enter the Void (2009)

Zo héél soms zie je nog films die je stijl achterover doen vallen. Categorie kaak op de grond van verbazing. Geen idee waarom ik Enter the Void nu pas zie, maar hij was het wachten meer dan waard. Een audiovisuele tour de force, die de lat zo hoog legt dat ik betwijfel of die de komende jaren wordt geëvenaard.. Noe is in een klap een held in mijn boekje!

Vandaag nog eens herzien op blu-ray, man wat een meesterwerk. 5* blijven zeker staan. Als ik er 6 kon geven dan deed ik het.

Wat een verrassing, toen ik na Irréversible en Love ineens een waar meesterwerk kreeg voorgeschoteld. Natuurlijk, ook die eerste twee films hebben zo hun sterke punten, maar door een brok aan kritiek kwam ik toch maar op 2,5 respectievelijk 3 sterren uit. En dan was er nu Enter the Void, een audiovisueel spektakel dat nog lang bleef nagalmen.

Eigenzinnig tot het krankzinnige af. Zo kun je Enter the Void misschien het best omschrijven. Natuurlijk, ik gebruikte zojuist de term audiovisueel spektakel, maar die gaat op voor meer films. Gaspar Noe’s stijl heeft hier ontzettend veel karakter, voelt gedurfd en inventief. Denk aan het camerawerk – het grootste gedeelte van de tijd voel je je zelf als een zwevende geest die intieme ruimtes gadeslaat -, denk aan de constante flikkering van epileptische proporties, denk aan de kleurenfilters die Noe hanteert. De setting is weergaloos, en voor de eerste keer had ik ook het gevoel dat de Frans-Argentijnse cineast hier écht iets te vertellen had.

Enter the Void is immers een meeslepend verhaal over leven en dood, een transcendentale reis waarin elementen van boeddhisme en Oosterse filosofie worden gebruikt om een vroege climax verdere betekenis te geven.

Gedurende de volle tweeënhalf uur en verder zat ik aan de buis gekluisterd, met name omdat DTS en ambilight samen wonderen deden. Een meeslepende audiovisuele trip als deze passeert niet vaak de revue. Vakwerk pur sang, en het is jammer dat deze film door haar nadruk op stijlelementen en de wellicht zweverig aandoende inhoud niet voor eenieder zal zijn weggelegd.

5*

Toch eens binnenkort kijken , klinkt veelbelovend .

De film na een paar minuten afgezet ( wat 'k zelden doe). Die gehele kermis aan geflikker en gefonkel is simpelweg niet te verdragen. Onthouden van stemmen is dan ook vanzelfsprekend.

Ik hink na Enter the Void toch behoorlijk op twee gedachten. Aan de ene kant is de film visueel echt fantastisch, en ik denk zelfs dat onovertroffen in mijn ervaring geen overstatement is. Geweldige camerabewegingen en montage waardoor het lijkt alsof je een film lang in een vloeiende beweging zit; wel is dit mogelijk gemaakt door vele transities, die door de psychedelische en bovennatuurlijke (de geest van Oscar die door het heden en verleden spookt) elementen in het verhaal op natuurlijke wijze op hun plek vallen. Indrukwekkend goed gedaan.

Het verhaal an sich is redelijk, maar niet heel bijzonder. Het is een portret van de geschiedenis van het leven van broer Oscar en zus Linda dat door een ongeluk vroeger behoorlijk ontwricht is, en van hun huidige leven (en dat van hun vrienden/bekenden) in de seedy underbelly van Tokyo. Een leven van (psychedelisch) drugsgebruik en semi-kleinschalige drugshandel in een kleine kring van blanke expats in Tokyo, en daaraan gelinkt stripclubs, prostitutie (in het geval van Linda) en ook een aantal dubieuze Japanners. Dit alles zowel in het verre verleden, als voor de dood van Oscar, als daarna, veelal getoond vanuit het perspectief van de rondzwervende geest van Oscar De manier waarop dat wordt getoond is dan ook weer best interessant, met weliswaar een wat fragmentarische vertelstijl en veel flashbacks, maar waar de grote lijn nergens echt lastig te volgen wordt. Edit: al blijkt, na even in het spoilertopic geneusd te hebben, dat er allerlei interessante interpretaties mogelijk zijn die ik nog niet opgemerkt had.

Tot nu toe klinkt het als een groot hosannah-verhaal over de film. Maar de eerlijkheid gebiedt me ook te zeggen dat de film echt veels te lang duurt, waar ik regelmatig de interesse in het verhaal kwijtraakte, en meerdere pauzes nodig waren om de film uit te kijken. Er zit een bepaalde storende traagheid in, en een gevoel van repetitie (wellicht ook een verwijzing naar drugsgebruik) dat ongetwijfeld (edit: dat heeft het bij nader inzien zeker) zijn plek in de vertelling heeft, maar die mij ook stoorde. Dat maakte dat het netto resultaat van de film, ondanks de technische en audiovisuele tour de force, voor mij toch blijft steken in de lagere regionen van de voldoende. Misschien dat bij een herziening een wat immersievere en daardoor positievere ervaring volgt, maar bij deze eerste kijkbeurt kon het mijn aandacht ondanks alle goede punten bij lange na niet vasthouden.

Altijd al geweten dat dit een 'risico volle' film zou zijn, dat zowel alles tussen een 5.0 en omgekeerd zou kunnen opleveren. Door de lange duur kwam deze vrije avond goed uit.

Het begin is echt gaaf. De stijl deed me gelijk denken aan Noé's Irreversible (fantastische film), Tokyo is een vette locatie en het camerawerk voelde gelijk erg persoonlijk aan. Wanneer het schot gelost wordt gaan we over van de introductie tot de kern.

Het bleef vlot lopen, het camerawerk had nog meer in petto zoals de vloeiende wisseling van locaties en de sfeer blijft intact. Ook de trips zijn effectief en de flashbacks voegen veel toe. Dan zit er al zo'n anderhalf uur op, ongeveer het moment wanneer we Oscar's dood in chronologische volgorde zien, en ben ik al erg enthousiast.

Maar dan wordt het per minuut deprimerende. Ja, ik snap het, de nachtmerrie. Het einde was een echte kers op de taart. Blehh wat naargeestig. Werd er niet goed van. Aangezien dit de bedoeling is, is het eigenlijk ontzettend knap neergezet, maar daar draait een mening helaas niet om, ik vermijd zulke films liever. Acteerwerk is niet bijster moeilijk in zo'n project en leek dus oké, de soundtrack die als ware ter plekke is doet het wel erg goed.

Aangezien de 1e helft uiteindelijk toch slechts een voorzet is voor de 2e, kan ik toch niet hoger uitkomen dan dit betreft het cijfer. Al met al een verspilling van kunst, zonde. Audiovisueel dus opnieuw een meesterwerk van Noé.

EDIT: Nu lees ik dat alles rondom the cinematic experience slechts bijzaak is, en geen afleiding moet zijn van het hoofddoel, aldus Gaspar Noé himself. Ik denk dat nog nooit een doel zo hard mislukt is.

Jammer dat dit soort films wat ondergesneeuwd worden, omdat men toch vaak over het algemeen een verhaal verwacht in een film. Maar film hoeft niet perse altijd verhaal te zijn of een verhaal "recht toe recht aan" duidelijk uit te leggen. Film kan en mag ook verder gaan dan alleen een lap tekst (verhaal) "recht toe recht aan" aan de kijker uit te leggen.

"Een beeld zegt meer dan duizend woorden".

Dit soort films laat het aan de kijker over door lekker abstract/hallucinerend alles op je af te werpen.

Als een film wel een verhaal heeft, is Enter The Void het wel. Het is weliswaar complex en de beelden hebben de overhand, maar dan nog. Juist dit maakt het voor sommigen een favorietje denk ik.

Ja inderdaad. Ik bedoelde meer de manier waarop de film het verhaal verteld. Niet recht toe recht aan, maar meer door middel van beeld en hoe het gefilmd wordt etc.

Vanavond voor zeker de 5e keer bekeken, de hoogste score en 2e plek in de top 10 blijft staan. Een visueel uniek werk, de muziek, de sfeer en cameravoering zorgt voor een keer op keer intensieve ervaring. Wel wat koppijn weer na het kijken, want het flitst erover. Ik hou er wel van hoe je als kijker wordt uitgedaagd. Het is voor mij als het luisteren naar jazz of experimentele electronische muziek. Er zit herhaling in, dissonantie, tempowisselingen etc. Topfilm!

Nou ik weet het niet hoor, als ik al die bovenstaande berichten lees.
Het lijkt wel poësie van de bovenste plank waarbij de ene 5 punten gever de andere lijkt te willen overtreffen.
Bij mij komt het echter ook over alsof de critici vooral zichzelf een dikke 5 willen geven als zijnde toch wel echte liefhebbers van de echte kunstzinnige film.
Wat mij betreft echter een film vol pretenties.