Irréversible (2002)

Hopelijk valt de mijne ook snel op de mat. Waar had jij m besteld? Warp

Heb hem bij Indicator zelf besteld. Maandag binnengekregen, opvallend stuk vroeger dan de releasedatum op de site aangeeft. Ik hoop voor je dat de herziening beter gaat bevallen dan die zielige anderhalve ster

Ja, was toen niet onder de beste omstandigheden. Verwacht een flinke verhoging.

Hier ook een flinke verhoging.

Die 4K (of eigenlijk 2K) restauratie is echt een enorme verbetering, al ben ik niet steeds niet enorm te spreken over de kleurenfilters in het laatste half uur, maar wat een trip zeg. Op audiovisueel gebied van een uitzonderlijk niveau. De cameravoering die perfect de gemoedstoestand van de personages vertegenwoordigt en die naadloze overgangen tussen scènes zijn echt machtig.

Zeker nu ik nog maar zelden een film vind die me echt overdondert en waar ik een naar gevoel aan overhoud, laat Irreversible zien een bijzonder unieke film te zijn.

Een beetje filmliefhebber zou hier toch wat mee moeten kunnen. Ik had er niet het volste vertrouwen in, en de eerste 20 minuten vielen me redelijk tegen. De chaotische wervelende camerashots waren niet aangenaam om te zien en vond ik aanvankelijk interessantdoenerij. Al snel wordt duidelijk dat dit beredeneerd was door de omgekeerd chronologische vertelling. Van een volledig van de realiteit losgekoppelde situatie waarbij de personages helemaal door het lint gaan wordt de nerveuze camera alsmaar beheerster en kalmer naargelang de film vordert naar een beginpunt waar gelukkige momenten overheersen. We keren van een buitengewone situatie terug naar de vertrouwde realiteit.

Waarom de verkrachtingsscène zolang moest duren is me niet helemaal duidelijk, maar ze is wel erg smerig gebracht en absoluut onaangenaam om zien. Ook de lange sex talk op de metro voelde niet echt nuttig aan, en maakt de personages zelfs vrij onsympathiek en oppervlakkig. Hoewel ik het een technisch goed in elkaar gestoken geheel vind, vraag ik me toch af of de vertelling in chronologische volgorde de betere keuze was geweest. Moet hier voor mezelf nog even over nadenken. Voorlopig 3 met kans op opwaardering.

Pfoe. Een ongemakkelijke film die door merg en been gaat, en een film die je als kijker waarschijnlijk nooit zult vergeten. Ik wist van tevoren wel dat ik een hoop ellende zou gaan zien, maar de verkrachtingsscene gaat wel een paar stappen verder dan wat ik tot nu toe in serieuze films ben tegengekomen. 10 minuten lang pure horror waarbij je wil wegkijken, maar dat gaat simpelweg niet. Dat en de openingsscene in de club maken Irréversible voor mij de meest benauwde en claustrofobische film die ik ooit heb gezien. Interessante cameo ook van de regisseur.

Het verhaal is (zoals wel vaker bij Noé) eigenlijk flinterdun, maar dit doet wederom niets af aan de kracht van de film. Ik vind deze minder goed dan Climax, maar ook Irréversible krijgt een plek in mijn top 10. Niet zozeer vanwege de visuals (die indrukwekkend en uniek zijn, maar een nóg beter waren in Enter the Void en Climax), maar wel dankzij de figuurlijke klap in je gezicht die je krijgt voorgeschoteld. Irréversible is een nare, vieze, deprimerende, maar ook bijzonder indrukwekkende ervaring.

Wat een teleurstelling! Men probeert een beetje goedkoop te scoren met een lange verkrachtingscene en een paar piemels en pijpscenes. Voor de rest is het langdraderigheid troef. Wat een saaie lange scene in de metro en in bed. Ook op het feestje gaat het nergens over. Jammer.

op marktplaats kost hij 30 euro, op DVD nota bene . Belachelijke prijs .

Hij staat nu op amazon.

Deze film lang voor me uitgeschoven omdat ik nooit een fatsoenlijke versie kon krijgen .

En nu staat hij op prime Hij staat bij menig in het top 10 lijstje en ik snap volkomen waarom .

Het camera werk , de achterstevoren methode , de muziek . En natuurljk de controverse .

Dit is een nihilistische meesterwerk . Die me verbijsterd heeft achter gelaten .

Geweldige film waarin een koppel samen met een vriend een avond uitgaan in Parijs. Deze gewelddadige film heeft na 20 jaar nog niets aan impact verloren. Het camerawerk en de muziek maken dit een intense trip. De verkrachtings-scene zul je niet snel vergeten vanwege de duur, het onafgebroken shot en het sterke acteerwerk van Monica Bellucci in een ongetwijfeld fysiek zware rol. Ook de omgekeerde vertelstructuur is niet slechts een gimmick, maar heeft meerdere functies hier.

Experimentele troep.

Irréversible

Het eerste kwartier was vrij irritant o.a. door de tollende camera. Als we eenmaal daar door heen zijn leer je kennen waarom Marcus nou zo boos is op een ene Lintworm. De verkrachtingsscene en brandblusserscene waren bruut een aangrijpend. We gaan steeds verder terug in de tijd en hier wordt de film dan ook wat minder interessant. Tegen het einde krijgen we nog te zien dat zwanger is, wat het natuurlijk nog tragischer maakt.

3 sterren.

Op basis van de laatste scene toch een voldoende. Irreversible hanteert een opmerkelijke cameravoering in het begin, die verklaarbaar is maar het kijkplezier niet per se bevordert. Nou lijkt kijkplezier me sowieso niet de prioriteit van Irreversible te zijn. De omgekeerde chronologie kan een gevoel van 'impending doom' geven maar haalt toch vooral elke vorm van spanning weg. Doordat we het geweld te zien krijgen voordat we uberhaupt de personages hebben leren kennen, blijft echte betrokkenheid en emotionele impact uit. Komt bij dat dat de film halverwege al rond is, en daarna te lang zonder succes in karakters investeert. De climax op het einde is vrij voorspelbaar.

Technisch niet slecht maar kon niet boeien. 10 Jaar terug niet, en na herziening nog steeds niet. Wel mooie chemie tussen het in werkelijkheid getrouwde koppel Cassel en Belucci. 3*

Addendum: vrij stigmatiserend voor de gay scene ook.

Een film die ik al heeel lang wilde zien. Beviel me wel, maar lichtelijk teleurgesteld. Wel een film die anders is dan we normaal krijgen voorgeschoteld. Het zit creatief in elkaar verpakt met een aantal grove momenten. Al ging mij de verkrachtingwel een beetje te lang door waardoor het raar voelt om ernaar te blijven kijken.

Goed acteerwerk, pittig verhaal, leuk dat de film achterste voren afspeelt en je zo tot meerdere ontdekkingen komt. Alleen krijg je hierdoor wel dat de laatste helft wat minder pakkend is en het een beetje saai wordt. Als het andersom was dan werk je naar het hoogtepunt toe, maar dit was dus omgekeerd.

Waar ik mij aan stoorde was het eerste stuk van de film met de draaiende camera, ik werd er echt gek van! Hoe kun je zoiets verzinnen. Het was zo irritant dat ik eigenlijk niet eens meer verder wilde kijken. Het laatste stuk met de felle flitsen was ook vrij hatelijk. Ik dacht er komt nog iets, maar het was al afgelopen.

Wat ik me afvroeg of Alex de situatie overleeft had of niet. En ik was nieuwsgierig wat er na de confrontatie op het begin was gebeurd, maar misschien ook goed dat het niet verder werd toegelicht, zodat je zelf over na kunt denken.

Een film die je eens moet zien, maar niet voor herhaling vatbaar. Het blijft voor mij bij één keer. Zou het nooit voor de lol of interesse nog eens opzetten. Daar is het laatste deel te saai voor en het eerste deel te grof en te irritant vanwege camerawerk.

Mei 2002, Première in het Cannes festival. Bij de eerste screening verlaten een 200 tal mensen de zaal, daarna was er nog boe geroep te horen. Als voorbode kon dit wel tellen en het bleek inderdaad de start te zijn van het moeilijke parcours dat Irreversible zal rijden. Na Cannes begonnen critici hun gal te spuwen en de controverse woedde volop. Cahiers du cinema noemde het een ‘film ridicule’. Bij Positif en Sight and Sound waren de meningen zo verdeeld dat er een positief en een negatief artikel werd gepubliceerd. Patrick Duynslaeger van Knack gaf de film dan weer een uitstekende score en bestempelde Gaspar Noé als de onheilsprofeet in navolging van literaire voorbeelden als Céline en Jean Genet. In deze volle (media) storm ging ik kijken en ik vond er niet veel aan. Moedwillig shockeren en de achterwaartse vertelling een gimmick. Case closed.

Maar de film kwam weer op mijn radar door MM met een hoge score (een top 20 vermelding) in de prestigieuze top 1000. Toeval wil dat Indicator de collectors item Blue Ray op de markt bracht met daarin veel achtergrond informatie. Een signaal dat ik de confrontatie met mijn vroegere mening moest aangaan. Herziening werd een feit en geholpen door de info bij de blue ray springt nu vooral de positionering van Irreversible op. Onbetwistbaar een belangrijke film. Een van de pioniers van een nieuwe golf New French Extremity nl voluit seks, drugs en geweld met een maatschappelijk bewustzijn door de achterbuurten als locatie te nemen en te tonen hoe die mensen leven en denken. Met een confronterende en onrustwekkende vibe als doel. Ten tweede zitten er technische hoogstandjes in de film die ruw weg samengevat kunnen worden als de ogenschijnlijke one take’s die echter door CGI in elkaar zijn geknutseld. Daarnaast blijft Irreverisble ook doordacht met een visuele omkadering (camera als emotie van personages), de aanranding met lang statisch shot waarin het gruwelijke van een verkrachting tot in je tenen wordt gevoeld en de omgekeerde structuur als een niet te stoppen noodlot waarin het tweede deel (na de aanranding) een anders perspectief biedt
Maar toch blijf ik erbij dat de film drama en inhoud mist (temps détruit tout ?? – ik zie dat nog altijd niet) en is vrij oppervlakkig. Naast die twee shock momenten (de moord in de club in het begin en de verkrachting) is het maar een dun verhaaltje over een relatie dat opbouwt (als je het dan chronologisch zou bekijken) van innige liefde (het appartement) naar verzuring (het feestje). Niet bijster interessant. Ook de verhoudingen van de personages tussen verschillende fragmenten veranderd nl scene in metro is Kassovitch de zwakkere en scene in feestje is Delton de zwakkere, De driehoek is daardoor nooit echt uitgewerkt of dramatisch vorm gegeven. Maar dat neemt niet weg dat ik nu de film wel zie als een boeiend tijdsdocument waarin clash tussen rijk en arm op het trottoir van een moderne grootstad gebeurd, waarin wraak een valse gerechtigheid biedt (weinigen hebben dit door maar het slachtoffer in de club, is NIET de verkrachter, die is te zien als de man die naast de vermeende dader staat). Voor mij geen meesterwerk. Daarvoor is er een te groot onevenwicht tussen de creatieve vormgeving en de magere inhoud. Maar ik moet tot mijn schaamte erkennen dat ik toentertijd niet de visie van de cineast snapte waardoor ik dit onterecht bij de stapel 'niet ter zake doende prul' heb gegooid.

Shocktober #39

Nu lag deze sowieso al klaar voor herziening, maar zo’n fijne review van cinemanukerke weet wel vaker mij te prikkelen tot herziening.

Ook ik zag de film zo’n 18 jaar geleden en was toen ook niet erg enthousiast. ‘Twee scenes voor shock value en een verhaal dat als een nachtkaars uitging’, was mijn kritiek.

Enfin, inmiddels ben ik fan van Noe en vooral ook van Debie’s cinematografische stijl. Hikte wel aan tegen herziening, want een makkelijke film is het niet. Maar goed, zondagochtend, het moment van de week dat films maximaal binnenkomen (de kerk heeft dat ook goed begrepen).

Dit keer kon ik de film beter waarderen. De opening is fenomenaal. Powerhouse filmmaken met maximale inzet van audiovisuele middelen. Zo zie ik het graag. De soundtrack klinkt als een psychotisch luchtalarm, de camera draait, kantelt en desoriënteert. Zo de emotionele staat van het hoofdpersonage weergevend. Het mag met recht in een zin genoemd worden met 2001. Een film waar de film zelf ook naar verwijst. Het release jaar 2002 is daarom opmerkelijk. Het heeft wel wat weg van een sequel van die film. Sfeer over story en emoties boven plot.

Maar toch is het niet het meesterwerk dat ik er graag in wilde ontdekken. Het probleem is dat de film, net als Saving Private Ryan al z’n kruit verschiet in de briljante opening. Vanaf dan wordt het steeds minder. Nu is de verkrachting scene ook impossant, maar niet iets waar ik plezier aan beleef. Verder is het acteerwerk en de benadert van sex wel realistisch en een verademing tov de meeste Amerikaanse films. (Zeker de moderne waar men steevast het ondergoed aanhoudt bij het vrijen.)

Maar toch gaat de film nog steeds als een nachtkaars uit. Denk dat ik de film in de chronologische volgorde toch beter zou waarderen.

Voor nu een dikke 4* voor het geheel. Maar mogelijk komt daar na een nachtje slapen nog een halfje bij. Het is wel een sterke en bijzondere film.

Joh, misschien is het ook niet voor het plezier bedoeld?

Je kritiek dat de film als een nachtkaars uit gaat begrijp ik ook niet. Het sterke is juist dat je door de achterwaartse weergave van feiten de rustige en vredige scènes bekijkt met de wetenschap van het onheil wat nog komen gaat, daardoor krijgt dit deel van de film een heel andere lading.

Alles gaat vroeg of laat kapot, het tegenovergestelde van een happy end. Wat valt daar niet aan te begrijpen?

Ja, die lading snap ik wel, maar dat is meer een sluimerend gevoel. Bij lange na niet zo heftig als de emoties in het eerste half uur. Kortom, de film neemt (voor mij) in kracht af.

Ik houd wel van een een film waarin de filmmaker een keer wat anders probeert en het lef heeft om 'anders' te zijn. Maar je krijgt de eerste 20 minuten niet aan mij verkocht. Ik werd fysiek kotsmisselijk van die tollende camera. Het had voor mij geen enkele toegevoegde waarde meer en bedierf mijn kijkplezier. Heb de recencies hier gelezen en de reden waarom is mij wel duidelijk, maar dat neemt nog niet weg dat het gewoon bloed irritant is.

Met een zwaar hart - gezien alle lovende reacties hier - alsnog de film afgezet na het eerste shock moment in de film. Vanavond weer opnieuw proberen.

Zo was ook mijn eerste kijkervaring. Ik heb de film ook toen na 20 minuten uitgezet. Al had ik ook een joint gerookt om de ervaring extra intense te maken, al was dat teveel van het goede. Uiteindelijk verstopte ik me achter de bank en keek ik met een oog boven de leuning de film. Uiteindelijk uitgezet en de tweede keer kijken ging gewoon prima. Nog steeds intense maar je bent meer gewend aan het camerawerk.

Om even in te pikken op de meesten die zeggen dat de scenes te lang duren, is het niet de bedoeling van de regisseur dat alles ongeveer in real time wordt verteld?

Misschien is dit wat voor je als je tot op het bot gechoqueerd wil worden. Na de geweldadigste en langste verkrachtigingsscene ooit ben ik afgehaakt. Nog nooit zoiets onaangenaams gezien.

Is ook niet bedoeld als aangenaam natuurlijk... Ik zou de rest van de film wel afkijken om het complete plaatje te zien, daarna gebeurt er niks gewelddadigs meer.

Lang gewacht op een goed moment voor een herziening. Wellicht is die er gewoon niet voor een film als Irreversible. Daarom gisteren toch maar gewoon gedaan.

Wat blijft het een super intense ervaring. Het ongemak is absurd. Niet alleen in de twee bekendste scènes van de film, maar ook daartussen. En hoe groot is het contrast met de schoonheid in de liefdesrelatie, hoe die dan ook ten opzichte van je eigen normen en waarden staat. Alex en Marcus beginnen cq eindigen toch als een mooi verliefd koppel.

De vertelstructuur is enorm gewaagd, want hoe rechtvaardig je de acties van de personages die escaleren terwijl je ze nog niet kent. En ook de casting van Belucci.. Heel even vroeg ik me halverwege even af of ze niet te mooi was voor de rol. Maar nee, juist is ze perfect gecast. Ook al is ze bloedmooi. En dan Cassel.. zó destructief. Bizar!

De regie staat 20 jaar later nog steeds als een huis. Audiovisueel enorm intens en passend bij wat we zien. Iedere scène in een onetake, waarbij je niet eens de tijd hebt om de trucage te letten waar er toch geplakt is door Noe. Sommigen vinden het overbodig, persoonlijk vind ik het heel erg fijn kijken.

Halve ster erbij.

4,0*

En voor de herkijk met deze film die ik vijf jaar terug al eens zag, weliswaar een bepaalde esentie in het geheel meende te zien, tevens mijn afschuw over de veelbesproken scène, en uiteindelijk de film een drie sterren toe bedeelde. Een tegen gekomen exemplaar bij de kringloop zette me toch aan tot een herkijk en herbeoordeling, en het mag duidelijk zijn dat deze bevreemdende film met iets meer kennis en achtergrond van het product toch beter bevalt.

Sowieso het opvallende begin qua camerawerk, en naar het schijnt een link naar Noe's vorige film genaamd I Stand Alone, trekt de aandacht. De camera wervelt en draait, hij lijkt te zoek en te spelen met perspectief alsof de lens focus zoekt op iets of iemand en daar al mee wil zeggen dat niets is wat het lijkt en alles onderhevig is aan interpretatie, want zo zien we dingen regelmatig ondersteboven. Het is een spel dat de regisseur lijkt te willen spelen met het begrip context rond deze film die in een recensie van de filmkrant betiteld wordt als een extreme moraal schets. En poeh...de kijker krijgt het in die beginfase stevig voor de kiezen.

Want wat een bizar begin met het afvoeren van de gewonde en vervolgens een Memento achtige terugblik die vanaf daar alleen maar stappen terug neemt en het voorgaande toont. En wat is de tocht door Rectum een bizar gebeuren, een welhaast hypnotiserende dwaaltocht door de diepste krochten van de menselijke ziel vergelijkbaar met Sodom en Gommora, kracht bijgezet door die zelfde aparte camerastijl en een pulserende, bonzende en dreigende soundtrack, dit allen opgebouwd tot een even bijzondere als gruwelijke geweldsuitbarsting. Het is angstaanjagend en duister, wat gebeurt hier allemaal? Wat is dit voor broedplaats van verloren zielen en voorportaal van de hel? Toch kan het niet gruwelijker maar wel gekker met de scène waar de hoertjes worden ondervraagd, het is bevreemdend, het is bizar, het doet je afvragen of er nog een mens zonder zonde bestaat.

Dit ongekeerde Memento achtige concept vervolgd zich met onderandere de zaad van alle ellende, en daar mee is de gewraakte scène van tien minuten benoemd die ik overigens niet helemaal uit zie maar op een gegeven moment doorspoel, het is beestachtigheid en sadisme ten top, en het moet gezegd uitermate realistisch gebracht en uitmuntend geacteerd. G*dv*rd*mme...dat ik dat mijn strot uitkrijg over die scène. Het geeft uiteindelijk wel de essentie van de film weer die bijna vergelijkbaar is met een uurwerk dat langzaam afloopt. Irreversible zou het beste omschreven kunnen worden als een film die uiteindelijk vanuit een simpel en normaal uitgangspunt begint om vervolgens na de gewraakte gebeurtenis steeds meer momentum op te bouwen tot een roes die zijn gelijke niet kent. En dat uiteraard vanuit het kunstzinnige oogpunt dat we het allemaal in omgekeerde volgorde te zien krijgen en de geweldpleger een engel des wrake blijkt met een maar al te begrijpelijk motief.

Interessant maar niet bijster spannend is daarnaast het beginpunt van liefde, leven, normaliteit en 'one in the oven' zoals ze dat in Engeland zeggen en dan blijkt dat een mens heel, heel veel te verliezen heeft. Dan is er nog het noodlottige aspect dat Marcus de situatie zelf creëert waardoor Alex in de betreffende situatie beland, over noodlot en onomkeerbaar gesproken...En zo blijkt Irreversible toch een buitengewone film waar weinig normaals aan is en daarmee een film die indruk maakt en je niet glad vergeet. Desalniettemin blijft de film lastig, zal het niet snel een favouriete film worden of iets dergelijks, maar zie ik de film en begrijp ik de film beter dan de vorige keer. Een hele ster er toch bij wat mij betreft.

Overrated piece of shit.

Beruchte film die het eerst half uur onvolgbaar is door het adhd camerawerk. Zoals allom bekend krijgen we een shocking scene te zien met een brandblusser (shocking, mwah) en een shockerende verkrachting te zien. Eerlijkgezegd deed de vekrachting me ook niet zoveel. Wellicht dat het komt omdat de betrokken personages 0,0 diepte hebben, en in de oppervlakkige info die we WEL over hen hebben ze enorm onuitstaanbare mensen blijken te zijn.

Anyway, al vrij vlot hebben we de 2 scenes waar Irreversible zijn reputatie aan te danken heeft voor ogen gekregen, maar dan moet je de rest van de film natuurlijk nog zien te vullen. Als resultaat van die 'uitdaging' krijg je onthutsend slechte scenes zoals die in de metro waar ze het een kwartier lang over seks hebben.

Seks, seks, seks. Daarmee wil Noé op een of andere manier mee interesseren of shockeren. Het resulteert in eindeloze dialogen over seks, dan weer de slappe pik van een hoofdrolspeler die door het beeld figureert, een kamer op een huisfeestje die als afwerkplek dient, dan weer een fetishistische homo die vastberaden is om zich te laten fisten door een wildvreemde. Prima allemaal hoor. Maar het is eerder saai dan dat het interessant of shocking is.

En als je dan al dat overtallige seks en drugsgebruik wegdenkt... Wat blijft er dan over waardoor de film overijnd zou moeten blijven staan....? Nou, het visuele stukje. Maar als je glitters op een hoop poep gooit, blijft het nog steeds poep.

Irréversible zal nooit een leuke film zijn om te kijken, laat staan voor een herziening. Toch had ik de film op de plank liggen en zeker met een Duitse kopie was het een goed moment om even aan te kijken of het allemaal nog functioneerde. Ik had de keuze uit de niet-chronologische en chronologische volgorde, maar ik koos braaf voor optie 2. Volgens mij ook duidelijk de betere keuze, want weinig films zullen zo hard binnenkomen binnen zo'n korte tijd. Het acteerwerk van Cassel, maar ook zeker Bellucci (arme ziel) is van bovengemiddeld niveau. Ik moet er niet aan denken om het ze na te doen.

Waarom de film persoonlijk veel voor me doet is omdat de film me blijft raken. Ik neem aan dat dit een gezonde reactie is gezien de inhoud van de film, maar er zijn genoeg films die zich willen onderscheiden met het tonen van expliciet en bruut geweld en daar niet in slagen. De gewaagde regiekeuzes van Noé maken van Irréversible een extra ongemakkelijk en genadeloos stukje cinema waardoor de emotionele impact er in dit geval wel behoorlijk mag wezen. Ik lees veel berichten over dat de tweede helft (technisch gezien de eerste helft) het niet kan halen bij de eerste helft. Ik geef ze daarin gelijk, maar zeker tijdens de herziening viel het me op dat ik nog altijd met de volle interesse naar de tweede helft zat te kijken. Het mag gezegd, de getoonde romantiek tussen Cassel en Bellucci vond ik hier een stuk warmer en realistischer dan bij een hoop ander romantisch filmmateriaal. Dat ze toen ook een koppel waren is duidelijk en wellicht daarom niet helemaal eerlijk als vergelijking, maar het feit dat je verliefd bent zorgt er niet meteen voor dat je drie versnellingen beter kan acteren. Irréversible blijft ook bij herziening voor mij een oncomfortabele, maar sterke filmervaring.