Climax (2018)

Nog nooit zulk een ergerlijke links-rechts, omhoog-omlaag, slap-hard, melodrama film meegemaakt. Mama mia.

Ode aan de bipolairiteit ? Het zal het doel van de film wel zijn om een kijker als mijzelf helemaal kapot te ergeren. Voor mij was deze geslaagd als totale draak van een film. Ongelooflijk dat iemand zoiets weet te maken.

Nagenoeg ieder karakter in de film was hysterisch, manisch, totaal-slachtoffer van eigen gedragingen en/of die van anderen, gezeik, gezeur, intriges, etc.

Wie kijkt hier naar voor de lol? Wel afgekeken, maar mama-mia, wat was dit het tegenovergestelde van wat ik met plezier.

Wat een lekkere trip. Fantastisch visueel werk en heerlijke housemuziek. Ik heb verder niet veel met dans en choreografie, maar wat is die eerste dansscène fijn zeg. De dialogen erna bevielen me ook goed, ik vond zo'n 80% van alle dansers sympathiek. Misschien omdat ik mezelf ook enigszins in sommigen herkende.

Op het moment dat de LSD inslaat gaan langzaamaan alle remmen los, en zoals anderen hier al schreven verandert het echt in een nachtmerrie met vage kleuren, demonisch geschreeuw, geweld, trippy muziek (Windowlicker = perfectie), agressie en zelfs verminking. De sfeer is lekker luguber. Een kunstzinnige doch bizarre kijkervaring.

Ik lees overigens dat sommigen denken dat de regisseur met deze film de mogelijke gevolgen van LSD-gebruik wil laten zien, maar dat lijkt mij toch niet. Wat je in deze film ziet is wat er gebeurt wanneer een grote groep mensen collectief gedrogeerd wordt. Daarover toch een kleine kanttekening: ik heb zelf ook weleens mensen een bad trip op LSD zien hebben, maar nog nooit heb ik iemand zodanig wild en agressief gedrag zien vertonen. Wat ik in deze film zag deed me dan eerder aan een slechte PCP-trip denken.

Enfin, slechts een kleine kanttekening op een verder vermakelijk filmpje. Gaspar Noé is nieuw voor mij, en als ik de verhalen moet geloven kan ik mijn lol nog op met zijn andere werken. Binnenkort de beurt aan Enter the Void.

Tijden niet zo'n slechte film gezien. Na 45 minuten heb ik maar eens op het hoesje gekeken waar het over ging. Toen rond de 45 minuten ook bekend werd dat het over LSD in de sangria ging werd het er niet beter op. Wat een apart gedoe. Bagger!

Dans naar de afgrond.

Noé doet het alweer met zijn creativiteit. Je zou ook haast denken dat hij met de titel meer van zichzelf blootgeeft. In dit geval is het al overduidelijk dat hij de kijker een toplijstje van zijn favoriete muziek wilt meegeven, geïnspireerd is geraakt door een verdwaalde nieuwsartikel en als hij de kans krijgt in een scene, liggen er natuurlijk weer oude horrorfilms op VHS op tafel en hangen er posters van cultfilms aan de muur.

Het verhaal van Climax is zo dun als een bierviltje en het script scheen ook slechts vijf pagina's dik te zijn. Maar de openingsscene en die dans doet het hem. Dit is toch wel even andere koek dan de gemiddelde dansfilm. De acteurs zijn vrij onbekend en zijn volgens mij slechts op een Facebook-advertentie afgestapt om in deze film te mogen spelen. Dialogen mochten ze waarschijnlijk ook zelf verzinnen, maar de samenloop staat weer als een huis. Elke personage heeft zo zijn eigen charmes: Dat Berlijnse buitenbeentje, die moeder met dat kind, Selva de hoofdrolspeelster, de gekke DJ, die twee oversekste Afrikanen en wat dies meer zij... Allemaal nemen zij deel aan een feest, waarin ze hun danstechnieken op alle maten kunnen en mogen uitvoeren en ondertussen genieten van de Sangria die wordt opgediend. Maar daar begint de ellende.

Groepsdruk, tragedie, dood, waanzin en verderf zijn hier de legio. Noé weet dit minimalistische script toch nog uit te werken tot zijn stempel en krijgen we hier wederom een claustrofobisch en geflipt product voorgeschoteld. Veelal gevormd in sketches tussen de genodigden, tot de verbluffende danssessies... tot de steeds diepere afdaling naar het onvermijdelijke. De soundtrack is zoals gezegd het ultieme visitekaartje. Enkele leuke artiesten leren kennen.

En ja, wie heeft de LSD in de Sanria gedaan?

De films van Noé moet je sowieso met een bepaalde positie gaan bekijken en zo weet hij met Climax weer een prachtige hallucinante trip af te leveren. Wat ik echter wel een beetje jammer vond is dat je niet echt heel veel van de jaren 90 meekreeg. Muziek kwam bijvoorbeeld veelal uit de jaren 70 en 80.

Al met al heeft Noé weer een buitengewoon project afgeleverd. Hoe lang zal het nu gaan duren tot de volgende?

4,0*

Hedendaagse disco inferno trip.

Kenmerkende film van Gaspar Noe waar ik (extreem) gemengde gevoelens over heb. Zoals vaker brengt Noe de kijker langzaam in een steeds grotere krankzinnigheid. Hierbij ook visueel waarbij het raakvlakken heeft met Enter the Void (Film, 2009). Deze laatste vind ik beter omdat er veel meer diepgang in zit. Noe had 2001: A Space Odyssey (Film, 1968) weer eens in zijn hoofd en wilde de evolutie in Climax omdraaien. Dus van mens naar aap. De gedragingen worden mede door de drugs steeds primitiever.

Climax is echt een visueel festijn. De film begint met lelijk opgenomen saaie interviews met een spuuglelijke achtergrond. Ik weet niet waarom. Daarna komen de eindcredits (???) en daarna komt er een langdurige geweldig mooie choreografische dans op een heerlijke electronische beat. ​Dan wordt er weer wat gepraat, wat veel te lang duurt, om de personages te leren kennen. Helaas blijven deze oppervlakkig en niet zo interessant.

Op een gegeven moment wordt duidelijk dat iemand LSD in de sangria heeft gedaan. Dan begint de trip naar de bodem (gelijkenissen met het begin van Irréversible (Film, 2002) . Het verhaal lijkt dan interessanter te worden, maar dat valt toch tegen.

Al met al zeker de moeite waard door de bijzondere dans en passende muziek (er wordt in de loop van de film ook geïmproviseerd hierin). Maar vooral inhoudelijk is dit weinig vernieuwends van Noe.

Climax staat intussen aardig diep in m'n top 10. Zelden een film gezien die zo'n indruk heeft gemaakt. Een verklaring heb ik er niet voor

De film begon al direct met interviews wat ik al meteen raar vond. Ik dacht van heb ik nu een documentaire opgezet? Nee, dit is toch echt de film Climax. Goed, even verder kijken wat dit gaat worden. Na de credits (?) begon er een interessante dansscène, dan weer dialogen (saai ook al gingen ze over seks, het was gewoon overkill), dan weer dansen maar na dat dansen veranderde het in een psychedelische LSD trip met allemaal manische personen. Zeker het laatste halfuur kon ik volledig niks mee. Ik doe sowieso geen drugs dus ik heb geen flauw idee of dit bij de realiteit zit, wellicht wel.

Het is in ieder geval totaal niet boeiend om naar te kijken. Enkel de dansscènes waren voor mij de moeite, met de rest kon ik helemaal niks. You love it, or you hate it gevalletje. 1*

Heavy shit!

Blijft fantastisch!

dansfilm over een feestje op het platteland, denk ik, tijdens de elfstedentocht winter van 96/97, bevolkt door urban dancers, loopt wat uit de hand omdat een kwaadaardige vrouw lsd in de sangria heeft gedaan. A mickey finn. Film is gered door Debie dus audio-vusieel zal het wel in orde zijn als je van Giorgio Moroder houdt. Echter, de fout was dat ze matige amateurs zonder script hebben laten improviseren/acteren, waarin het Grote Ongemak schuilt.

Het laatste kwartier is pure kunst. Een rode psychedelische hel waarin Moroder door de speakers blaast. Wat een unieke film is dit toch.

Ik ben sprakeloos.

In Climax viert een groep dansers het einde van hun repetities en stomen ze zich klaar om naar Amerika te gaan met hun opvoering. Wanneer ze merken dat de sangria gespiked is met LSD begint een ongemakkelijke, verschrikkelijke en moeilijk te bekijken acid-trip.

Dit is geen film voor mensen met een zwakke maag. Het begint met een minutenlange interviewscène en een vreemd shot in de sneeuw. Vervolgens neemt regisseur Gaspar Noé de tijd voor een grandioze en adembenemende dansscène die maar liefst 10 minuten duurt en in een long take werd opgenomen. Erna volgt wat gekeuvel en worden personages uitgediept. Halverwege neemt de film een neerwaartse spiraal richting waanzin. De technieken die Noé gebruikt om de bad trip te portretteren zijn subliem. Camerawerk, dans, kleur en muziek. Het is een aanval op al je zintuigen.

Dans is een gigantische factor in het verhaal. Het is dan ook passend dat de hele film zo strak is gechoreografeerd. Blijkbaar zou echter bijna alle choreo geïmproviseerd zijn door de dansers zelf. Elk aspect is eigenlijk een grote dans. De camerabewegingen worden naarmate de gekte vordert steeds chaotischer. Op het einde wordt je ook getrakteerd op een misselijkmakende take van maar liefst 42 minuten aan een stuk. Alles aan deze film klopt en is zo uitmuntend uitgevoerd. Jammer dat ik deze film niet opnieuw wil zien want mijn hoofd en maag kan dit niet nog een keer aan.

Ter info: mijn man vond dit een gigantische flutfilm zonder betekenis of nut. Het enige waarvoor het goed zou zijn is een waarschuwingsfilm. naar kinderen om geen drugs te nemen. "En dat met ons belastingsgeld." uitte hij na afloop.

5* van mij.

1* van mijn man.

Cineast Gaspar Noë wordt gemakkelijk beschouwd als één van de meesters van deze generatie. Ook hier op MM heeft hij een trouwe achterban. Met Irréversible nog in het geheugen zou ik kunnen beamen dat Noë met één been reeds in het pantheon der groten staat (want zijn visuele vertaling van geweld en chaos in de achterbuurten van een grootstad staat er als een huis) maar toch blijf ik twijfelen omdat ik vind dat Noë toch niet zo heel veel te vertellen heeft en met Climax is die twijfel alleen maar toegenomen. Structureel gelijkaardig aan Irréversible alhoewel deze keer chronologisch (behalve het korte shot in begin buiten in de sneeuw als een flash forward) nl rustige, paradijselijk begin naar donkere, onrustige camera werk voor het onheil. Bon, de dans scene in het begin is een geniaal stukje cinema. Een virtuoze choreografie van zowel dansers als camera die in een adembenemende one take gefilmd is. En Noe tapt graag in de populaire beeldcultuur van dans, seks en expliciet geweld. Maar wat hij nu precies wil vertellen is mij onduidelijk. Ik gok op het uiteenvallen van de jongerencultuur. Het begint harmonieus, eensgezind en met veel naastenliefde maar gaandeweg paranoia, haat, jaloezie en gewoonweg domheid. Misschien ben ik spijkers op laag water aan het zoeken maar mijns inziens zie ik hier een kritiek. Een kritiek op de jongerencultuur. Dat ze zich te gemakkelijk laten afleiden van hun doel door aardse verleidingen. Dat hun mentale weerbaarheid klein is zodat alles eindigt in drama’s en instabiliteit. Zou het kunnen dat Noë zijn doelgroep op de korrel neemt ? Dat hij een confrontatie wil uitlokken om hen te waarschuwen ? Die passievolle dansers (die als een docu hun dromen mogen inleiden) laten zomaar hun levensdoel vallen door een sangria. Zou het kunnen dat Noë toch iets te vertellen heeft ?

Zeer teleurstellend.

Met een titel als Climax en een ietwat provocatieve regisseur als Gaspar Noé verwacht je toch iets, maar ik ben eigenlijk een film lang op m'n honger blijven zitten. De trage intro met de kennismaking met de personages blijkt weggesmeten tijd, want wat kunnen die personages nu interesseren? Ik heb na het kijken, op een drietal personages na, geen flauw benul wie wie is.

Verder is het best een suffe film. Ik heb eigenlijk geen moment een beklemmend, ongemakkelijk gevoel gehad, of het moet de upside down camera geweest zijn - dat had ik zelf ook kunnen verzinnen om iets ongemakkelijk in beeld te brengen. Op de soundtrack heb ik werkelijk niets gehoord wat een bepaalde vibe teweeg had kunnen brengen. Qua choreografie bij de dansen blijf ik het ook matig vinden. Niet slecht, maar ook niks hoogstaand of verrassend. Die openingsdans was een voorbode voor meer, dacht ik, maar dat was eigenlijk qua dans al het hoogtepunt.

Echte prikkels blijven uit. Dat het plotsklaps ongemakkelijk wordt door de LSD kan ik best geloven, maar het komt amper over. Ja, er wordt vervelend gedaan, maar tijdens die interviews zijn de personages al vervelend - een groep boerenpummels en roddelende trezebezen bijeen. Wat mij betreft is dat geen climax.

Blijven nog enkele geslaagde tracking shots over. Daar kan ik altijd van genieten en daar straalt het vakmanschap vanaf. Met de juiste regie hadden die shots doorheen fel belichte (of juist donkere) gangen effectief een beklemmend gevoel kunnen geven. Nu dus helaas niet.

1,5

Terecht het hoogtepunt van de opening van de Olympische Spelen. De rest was vrij saai.

Op welke beelden doel je precies? Ben benieuwd.

De beelden met de muziek van Climax er onder. WS later op de avond. Tien het eindelijk dinker was.

Noé blijft als filmmaker het equivalent van een auto-ongeluk waarvan je weet dat het eraan zit te komen en je toch blijft naar kijken. In deze Climax zitten wel wat gelijkenissen met Enter the Void. Zeker de zweverigere shots naar het einde toe roepen herinneringen op, ook lijk je als kijker telkens toevallig in een bepaalde ruimte binnen te komen. Er wordt opnieuw heerlijk gespeeld met licht en klank.

Het verhaal is simpel. Een groep professionele dansers, die zichzelf heel wat vinden, komen op een soort van bootcamp/training terecht. Er staat ’s avonds een feestje gepland waarbij hun drinken wordt gespiket. Wat volgt zijn figuren die als het ware hun menselijkheid verliezen en transformeren in dierlijke wezens, schreeuwend en totaal onthecht. De onderlinge frustraties komen bovendrijven, er is bruut geweld en de paranoïa grijpt om zich heen.

Bij Enter the Void ga je mee in de DMT-trip van het hoofdpersonage dat doet Noé hier niet. Je volgt/gluurt als verbijsterde kijker mee. Op een bijzonder onpersoonlijke en toch ook claustrofobische plek. Dit is geen pretje, maar dat weet je met Noé bij voorbaat. Een soort van experimenteel toneelstuk krijg je als het ware. De dansscènes zijn bijzonder lang prachtig in elkaar gezet, Noé is een vakman. Ik kan eerlijk gezegd geen genoeg krijgen van zijn experimentele cinema, het is zelfs bijna verslavend.

Van Gaspar Noë heb ik destijds Irréversible in de cinema bekeken en nadien nooit meer iets gezien van hem. Dat was een schokkende film en misschien had ik er nadien even genoeg van. Nu dan toch een vervolg met Climax die ik ergens op een lijstje tegenkwam. In die zin heeft het me niet verbaasd wat ik voorgeschoteld kreeg. Een langgerekte LSD trip met occasioneel geweld dus. Noë trekt alle registers open die nuttig zijn voor hem: van de statische docu stijl over dynamische camera bij de dansscene tot het zootje ongeregeld wanneer iedereen van de kaart is. Vormelijk misschien het soort film dat men graag zal analyseren op een filmschool.

Inhoudelijk gaat het om een observatie van wat er gebeurt als de sociale conventies onder invloed van verdovende middelen wegvallen. Bruut geweld, ongebreidelde vervulling van seksuele verlangens, angst, … Met wat goeie wil kan je er een metafoor in zien van een naakte samenleving. Voor de plot moet je het alvast niet bekijken. Toch weer een bijzondere film. Niet dat ik hem heel goed vind, maar ik zal hem ook niet licht vergeten.