Apollo 11 (2019)

Lap, niet gezien dat het een docu is.

Zeer spannend voor een documentaire over een verhaal waarvan de afloop alom bekend is. Het mag geen verrassing zijn dat de beelden adembenemend mooi zijn. Wat me dan wel weer verraste was hoeveel mooie opnames haast wel gemaakt lijken voor een documentaire als deze, al helemaal omdat de beeldkwaliteit ook zo goed is. Ook het geluid en de muziek zijn echt genieten. Deze documentaire komt duidelijk het meest tot zijn recht in de bioscoop.

Apollo 11 is ook meer een spannende en meeslepende filmervaring dan een typische documentaire met interviews etc. Alles staat nederig in dienst van de ontzagwekkende prestatie die de ruimtemissie was. Al die kleine minimalistische animaties en toevoegingen gaan erg fraai samen met de archiefbeelden, zozeer zelfs dat ondertiteling eigenlijk alleen maar hinderlijk is.

Het enige dat me wat minder interesseerde was de patriottistische draai die Amerikanen aan het hele project hebben gegeven. Die geoefende speeches en al dat vlagvertoon, daar heb ik niets mee. Veel indrukwekkender zijn de gezichten van iedereen die getuige is van de lancering (het beste deel van de film) en de eerste stappen op de maan. Dat maakt de gebeurtenissen alleen maar grootser. Een ruime 3.5*.

Ik wil niet zeggen dat het tegenviel, maar om een of andere reden (de hoge waarderingen?) had ik er meer van verwacht. Ik vermoed dat als de materie je interesseert, en je waarschijnlijk al het nodige hebt gezien, het eigenlijk weinig toevoegt.

De veel eenvoudiger opgezette documentaire "In the shadow of the moon" vond ik eerlijk gezegd boeiender, en deed qua beelden er zeker niet voor onder.

Heb For all mankind ook nog bekeken, en moet zeggen ik dat Apollo 11 toch wel de minste van de drie vind. FAM en In the Shadow of the Moon vertellen hetzelfde verhaal, bieden echter veel meer en interessanter beeldmateriaal, met name van het oponthoud op de maan.

Ook miste ik een beetje aandacht voor de filosofische bespiegelingen, die m.i. onvermijdelijk opkomen als je je eigen planeet vanaf de maan bekijkt.

Achteraf zie ik de toegevoegde waarde van deze toch wat afstandelijke en beperkte documentaire dan ook steeds minder. Ik weet het: mooie beelden enz., maar die waren er eerder al, met nog iets extra's dus.

Wauw, prachtige beelden zeg. Knap hoe ze dit toch allemaal boven water toveren zoveel jaar later. Voeg daar een mysterieuze soundtrack aan toe en je hebt een boeiende documentaire over de eerste personen op de maan. Het onderwerp moet je natuurlijk ook wel aanstaan om anderhalfuur naar deze docu te kijken, maar dat geldt voor alle films, series en docu's. Ik heb ademloos zitten kijken.

Erg mooi gebracht. ondanks dat het verhaal bekend is wordt je er vanaf het begin helemaal ingezogen. Ook de beelden zijn mooi en het voelt zelfs spannend aan allemaal. Aanrader. 4*

Adembenemend mooi in zowel beeld als geluid.
Ik denk wel dat een groot scherm een vereiste is om hier optimaal van te genieten.

Unieke vorm van documentaire; zonder enig commentaar en slechts incidenteel aangevuld met een eenvoudige animatie. Verder alleen origineel beeld en geluid, aangevuld met een soundtrack.

Ondanks dat je weet dat het allemaal goed gaat, vond ik met name de lancering zelf erg spannend. Daarna realiseerde ik me dat dat een beetje onzinnig was, en dus was de maanlanding zelf een stuk relaxter. (Ondanks het beruchte 1202 alarm.)
Bij de re-entry daarentegen voelde ik zowat mee hoe tergend lang die procedure duurt.

Aanrader voor elke nerd.
4*

Deze gezien via netflix. Het is eigenlijk een gewone recht toe recht aan documentaire. Een reconstructie uit 1969 van de lancering, de landing op de maan en de terugkeer van de apollo 11. Ik was nog maar 6 jaar oud toen deze op tv verscheen. Dat was toen sensationeel. De eerste mens op de maan. Nu denk ik vooral. Wat een waanzin toch eigenlijk en wat een geldverspilling. Heel de ruimtevaart is sowieso een enorme geldverspilling. Alleen maar omdat de mens zich superieur voelt en het daarmee heel belangrijk vindt om de vraag te kunnen beantwoorden of er ergens anders in het heelal mogelijk leven zou kunnen zijn of een plek waar de mens ook kan leven. Alsof één aarde verzieken nog niet genoeg is. Maar goed, dit terzijde. Ik heb uiteraard later wel vaker die beroemde beelden gezien. Maar die waren allemaal in onscherp en korrelig zwart/wit zoals het ook hoort bij die tijd natuurlijk. Maar hier waren de beelden wel heel erg mooi opgepoetst en ik neem aan ook ingekleurd. En dat zag er wel heel indrukwekkend uit, dat mag ik niet ontkennen. En daarnaast was het allemaal natuurlijk sowieso een indrukwekkende en gigantische operatie om dit voor elkaar te krijgen. Dat wordt in deze documentaire ook wel duidelijk. En dat maakt de documentaire ook wel boeiend.

Inmiddels alweer het elfde deel uit de Apollo reeks. Dit deel slaat alle side quests over, en begint meteen met het afschot. Dat in tegenstelling tot bijvoorbeeld Apollo 13, waar een heel verhaal om wordt gefabriceerd. Overigens is Apollo 13 wel een later deel in de serie, maar is een stuk eerder uitgekomen. Misschien tellen ze af?

De special effects in 13 zagen er dan wel weer beter uit. Ik vond deel 11 er soms echt uitzien alsof het 50 jaar oud is ofzo. Bijvoorbeeld het moment dat de raket op de maan landt. Ik denk als ze dat vroeger op tv hadden uitgezonden zelfs toen niemand het geloofd had. Het verhaal gaat overigens alleen over de raket.

Op naar de volgende in de serie: Apollo 2001, a space trip!

Prachtig vormgegeven documentaire omtrent de maanlanding van Apollo 11. Het geheel bestaat louter uit destijds gemaakte beelden en sfeervolle muziek, hetgeen spannend en meeslepend werkt. Ik had vaak het idee naar recente beelden te kijken, zo mooi is het oude beeldmateriaal opgepoetst. 3,5 Ster.

En toch mis ik Henk Terlingen.

Supermooie documentaire met alleen maar origineel beeld en geluid, en dat is ofwel knap gerestaureerd of er wordt listig gebruik van gemaakt waardoor de gebreken niet opvallen. Erg mooi gedaan, en het volstrekte gebrek aan een hedendaagse uitleggerige voiceover - of nog erger, een talking head - is een perfecte keuze. Daardoor misschien wel iets minder toegankelijk voor de oningewijden, maar een genot voor de apollonerds. En ja, daar ben ik er geloof ik wel een van. Het blijft toch een absurd mooi project, een monument van een tijdperk waarin er geen grenzen leken te zijn aan wat er kon. Mijlenver verwijderd van de onberaden en onzinnige plannen van nu.

Er is interessanter materiaal te krijgen, dit voelde wat overbodig aan. Zie mij vorige comments.

Ik heb FAM gezien, vond het nogal een tegenvaller. En ben nu Shadow aan het kijken, maar daar ben ik ook nog niet echt van onder de indruk - erg standaard, veel talking heads en weinig inhoud. Hoe graag ik die koppen ook zie, het brengt maar weinig. Vergelijk bijvoorbeeld eens met Last Man on the Moon, daar krijg je veel meer van de echte Cernan te zien dan met dit plichtmatige gepraat.

Echt iets nieuws brengt het natuurlijk allemaal niet echt, want je weet allang hoe het afloopt tenslotte. Het gaat er alleen maar om hoe het verhaal verteld wordt, daarmee is het eigenlijk een perfect onderwerp voor de filmacademie. En in die zin vind ik A11 voorlopig toch ver boven de rest uit steken,

Indrukwekkende documentaire over de eerste bemande raketmissie naar de maan, in juli 1969. Het archiefmateriaal is op verbluffende wijze gerestaureerd; vooral in het begin van de documentaire, tot en met de lancering, zat ik met open mond te kijken naar historische opnamen die ogen alsof ze gisteren zijn gemaakt. Na de lancering is één en ander wat conventioneler vormgegeven, hoewel bijzonder knap gemonteerd. Muziek en audio zijn ook eersteklas.

Na het afgelopen vrijdag zien van de fraaie documentaire "For All Mankind (1989)", waarin beelden te zien zijn van verschillende Apollo-missies, wilde ik ook deze documentaire zien (die 13 minuten langer duurt en regelmatig dezelfde beelden bevat), die draait om de eerste Apollo-missie naar de maan in juli 1969 en de reis duurde in totaal negen dagen (van 16 juli t/m 24 juli). En nadat ik hem gezien heb, had ik eigenlijk spijt ik hem destijds in 2019 (toen was het ook 50 jaar geleden dat Neil Armstrong als eerste mens voet op de maan zette) niet in de bioscoop heb gezien, want daar komt hij natuurlijk het beste tot zijn recht met de vele fraaie beelden (grotendeels 70 mm).

Deze documentaire volgt de astronauten Neil Armstrong, Edwin "Buzz" Aldrin en Michael Collins tijdens de eerste maanmissie in juli 1969. We aanschouwen hun lancering vanaf het Kennedy Space Center, hun succesvolle landing op de maan en hun veilige terugkeer naar de aarde.

Wie er destijds geen getuige van was, of het historische mediaspektakel nog eens wil herbeleven, is aan het juiste adres bij deze spannende en historische documentaire van de negendaagse missie in reportagestijl. De beelden waarmee de documentaire opent zijn direct indrukwekkend. Op grote rupsbanden wordt de "Saturnus-V" draagraket naar zijn plaats gerold. Wat volgt zijn vele fraaie overzichtsshots. Het zijn beelden die niet alleen een indruk geven van de omvang van de maanmissie, maar aan de zijlijn ook het mediacircus en de massa's nieuwsgierige Amerikanen die samenkwamen op parkeerplaatsen of stranden om de lancering van de "Apollo 11" te aanschouwen via verrekijkers. Dit zorgt voor een mooi tijdsbeeld (let bijvoorbeeld op de zonnebrillen en hoofddeksels bij de mannen en vrouwen) van de jaren zestig van de twintigste eeuw.

Verder wordt er in deze documentaire amper nog achterom gekeken, alleen als er even wordt stilgestaan waarom deze drie astronauten zijn gekozen, zien we flitsen van hun verleden / ervaringen die hebben geleid tot deze verantwoordelijke taak. Mooi is dat ook hun vrouwen en kinderen hier kort belicht worden, iets dat zorgt voor een zekere menselijkheid. Dat niet alles vanzelfsprekend is blijkt wel als er drie uur voor de lancering een lekkende waterstofklep wordt ontdekt. Terwijl de bemanning op bijna 100 meter hoogte arriveert bij de raket en alle voorbereidingen doorgaan, vindt pakweg 30 meter lager nog de reparatie van de waterstofklep plaats (de bouten worden daarbij vastgedraaid).

Je gaat er als kijker helemaal in mee en er wordt ook geen voice-over gebruikt. Er wordt enkel gebruik gemaakt van de communicatie tussen de "Columbia" en het Kennedy Space Center. Daarna zien we ook de lancering na circa 23 minuten in beeld, waarbij we de laatste minuut voor de lancering helemaal te zien krijgen t/m de aftelling van de laatste circa 12 seconden. Als het moment van de lancering daar is, wordt je als kijker nog maar eens geconfronteerd met het geweld van de raketten (moet geweldig zijn geweest om dat te horen in de bioscoop) dat daarbij komt kijken. Het is, wederom, indrukwekkend. Circa 12 minuten na de lancering begeven de mannen zich in een baan om de aarde (vliegen o.a. over de Canarische Eilanden en Afrika), waarna de afstand tot de maan in drie dagen en bijna vier uren wordt overbrugt.

Ondertussen wordt je als kijker aan de hand van simpele, maar doeltreffende, zwart / wit animaties op de hoogte gehouden van alle te doorlopen stadia qua aftrappen en wentelingen. Wat opvalt bij dit alles is dat de stress vooral afkomstig is van de bewoonde wereld. De astronauten en het grondpersoneel houden het tussendoor zo luchtig mogelijk. Als Neil Armstrong hun informeert over het prachtige uitzicht dat hij heeft op aarde, reageert men vanaf aarde dat er bij hen maar weinig te zien valt. Vervolgens zien we hoe de "Eagle" (oftewel de maanlander) en de "Columbia" (de commando- en servicemodule) van elkaar gescheiden worden en Buzz Aldrin en Neil Amstrong zich opmaken voor de landing op de maan (in de maanlander schalt er dan ook een alarm, te weten "foutmelding 1202", die op advies van de vluchtleiding wordt genegeerd door beide mannen) en Michael Collins eenzaam en alleen achterblijft en op 100 kilometer hoogte rondjes draaide om de maan.

Zijn eenzaamheid is totaal anders dan de eenzaamheid die Buzz Aldrin en Neil Armstrong gaan ervaren. Nadat ze 20 juli 1969 veilig geland zijn op de maan (op de Mare Tranquillitatis) en de druk het toestond, openden ze het luik en klom Neil Armstrong uit de maanlander via een ladder. Het is op dat moment (in de nacht van 21 juli 1969) dat Neil Armstrong de legendarische woorden spreekt:

“That's one small step for a man, one giant leap for mankind.”

Circa 20 minuten later krijgt hij gezelschap van Buzz Aldrin. Hun beeld was ongewoon helder vanwege het ontbreken van atmosferische troebelingen. Op de maan doen beiden wat experimenten en ook worden er bodemmonsters genomen in zakjes, welke mee naar de aarde worden genomen (in totaal nam men circa 22 kg aan maanmateriaal mee) voor onderzoek.

Na een verblijf van ruim 21 uur (wat in deze documentaire in circa 17 minuten te zien is, namelijk van de 52e t/m de 69e minuut) op de maan stegen zij weer op om zich weer te verenigen met Michael Collins. Vanuit de "Columbia" krijgen we zicht op de "Eagle" en dat levert opnieuw prachtige beelden op en dat is zelfs wat spannend en dan m.b.t. het koppelen van de "Eagle" en het ruimtevaartuig "Columbia". Na een succesvolle koppeling konden ze weer terugkeren naar de aarde en daarbij wordt de "Eagle" weer afgestoten (dat laat men ook weer zien via een zwart / wit animatie). Dus die draait misschien nu nog rondjes om de maan, of is inmiddels neergestort op de maan. Daarna is er ook wat ruimte voor ontspanning (zo zien we de mannen zich scheren) en horen we o.a. "Mother Country" van singer-songwriter John Stewart. Ook volgt er nog een moment van spanning, namelijk als bij terugkeer in de dampkring het contact eventjes uitblijft met het Kennedy Space Center. Maar na een poosje is er weer verbinding en wordt er geklapt en gejuicht.

Uiteindelijk landt de "Apollo 11" op 24 juli 1969 veilig via drie parachutes in de Grote Oceaan en worden de mannen (of beter gezegd helden) door een helikopter opgepikt en gebracht naar het Amerikaans vliegdekschip USS Hornet (nam tijdens de Tweede Wereldoorlog o.a. deel aan de "Slag bij Midway"), waar ze met fanfaregeschal en onder het toeziend oog van president Richard Nixon aan boord worden gehaald. Daarbij is er geen tijd om handjes te schudden, want de mannen gaan meteen in quarantaine (omdat er angst was voor schadelijke maanbacteriën) in een soort glimmende caravan. Daarna horen we ook nog eventjes de voormalige Amerikaanse president John F. Kennedy met een boodschap aan het Congres uit 1961, waarin hij o.a. zei:

"Dit land moet zich verplichten om de mens nog voor het einde van dit decennium op de maan te laten landen en hem weer veilig naar aarde te brengen."

Dit mede omdat de Amerikanen in de jaren 50 en 60 keer op keer werden verslagen door de Sovjet-Unie in de ruimte. Zo was de Rus Joeri Gagarin in 1961 de eerste mens die in de ruimte kwam en een rondje om de aarde maakte en 1965 was de Rus Aleksej Leonov de eerste die een wandeling in de ruimte maakte (aan een kabel buiten zijn ruimteschip).

John F. Kennedy heeft het helaas niet meer meegemaakt en ten tijde van de maanlanding was dus Richard Nixon de president (hem krijgen we ook eventjes te horen als ze op de maan geland zijn). Nadat we John F. Kennedy horen, is deze geweldige documentaire afgelopen na 90 minuten. Maar tijdens de aftiteling zijn er nog wat beelden te zien van o.a. het onthaal van de drie helden (die ook iedereen bedanken) in Chicago en ook krijgen we te horen dat ze 18 dagen in quarantaine zijn geweest. De documentaire is ook opgedragen aan de duizenden NASA-medewerkers, aannemers en vrijwilligers van project Apollo.

Al met al is "Apollo 11" een onberispelijk en visueel aantrekkelijk tijdsdocument dat diverse facetten van de Amerikaanse maanlanding fraai belicht. Alle stadia van de legendarische ruimtereis worden op een simpele doch heldere wijze uitgelegd en verder spreken de beelden voor zich en vooral het 70 mm materiaal is indrukwekkend van kwaliteit. "Apollo 11" kijk je omdat je de reis in 1969 (nog) een keer wilt meemaken.

Ik vond dit echt ongelooflijk.

Het begint er al mee dat de beeldkwaliteit en het beeldformaat zodanig zijn dat het lijkt alsof het gisteren is opgenomen. Ik heb nog nooit beelden gezien uit die tijd die er zo scherp en modern uitzien, wat vooral in het begin voor een nogal aparte kijkervaring zorgt. Alsof het een reconstructie is, of een fictionele remake.

En daarna begon ik me vooral af te vragen waarom dit nooit eerder vertoond is (of wel?) en waarom ik deze beelden nu pas voor het eerst zag. Ligt dit aan mij? Is dit altijd aan me voorbij gegaan? Waarom wordt dit nu pas in deze vorm vertoond?

Hoe dan ook, de manier waarop je meegenomen wordt op de reis, zonder (gelukkig) enige talking heads of duiding (slechts wat basic animaties die een beetje moeten aangeven wat er te gebeuren staat) zorgt ervoor dat het lijkt alsof je er zelf bij bent, of alsof je zelf een soort livestream zit te kijken in juli 1969. Natuurlijk kent iedereen wel in grote lijnen het ‘eerste man op de maan’ verhaal met Neil Armstrong en zijn beroemde woorden, maar heel veel verder reikt je kennis niet. Dat je dan ineens van minuut tot minuut het hele gebeuren ziet afspelen voor je ogen vond ik persoonlijk heel erg bijzonder. Zelfs als je grotendeels niet eens snapt wat ze allemaal zeggen voel je elke seconde dat hier geschiedenis wordt geschreven en dat alles wat er gebeurt nieuw en baanbrekend is.

Om die reden (maar ook door hoe het puur technisch in elkaar is gezet) een van de beste documentaires die ik ooit heb gezien.

4,5*. Eigenlijk geen reden om geen 5* te geven, behalve dan dat het misschien wat aan de compacte en korte kant is, zeker het stukje na terugkeer. Ook is er wat veel 'geknipt' in de dingen die bijna mis gingen of spannend werden. Er had heel wat speelduur bij gekund wat mij betreft, hoewel het dan, met alle technische praat, misschien net wat te taai was geworden.

Geweldig. Ik heb een half jaar geleden For All Mankind gezien, wat al indrukwekkend was, maar Apollo 11 is dan weer net een andere insteek.

Wat deze documentaire op zijn beurt zo bijzonder maakt zijn de in hoge kwaliteit geschoten filmbeelden van zowel de lancering als de control centers, waarbij de missie van begin tot eind wordt gevolgd. Door de missie op deze manier mee te maken als kijker, wordt heel die maandlanding veel tastbaarder dan alleen maar het zien van die welbekende zwart-wit beelden van Neil die op de maan stapt.

Je kreeg soms wel het gevoel dat het behoorlijk is ingekort, terwijl er wel wat problemen zijn geweest en het niet helemaal smooth liep. In deze docu leek het een vrijwel vlekkeloze missie. Ik had daar wel meer van willen zien; als de docu 2 of 3 uur had geduurd had ik dat niet erg gevonden. Maar goed, het was voor Apollo-begrippen unaniem een belachelijk groot succes natuurlijk, en ook al zijn we het inmiddels wel gewend dat dit gebeurd is, blijft het natuurlijk onwerkelijk als je er over nadenkt. Hoe dit bedacht en gebouwd is en ook perfect is uitgevoerd door al die mensen. Ik kreeg bij vlagen een trots, Amerikaans-patriottisch gevoel van binnen.

Van de indrukwekkende beelden op het eind (tijdens de credits) van de opbouw van de raket had ik ook wel meer willen zien.

American Moon blijft toch de beste documentaire.