Queen & Slim (2019)

Vanaf 20 februari 2020 in de bioscoop (WW Entertainment)

Film van het jaar wellicht.

Geen slechte film maar de meeste personages zijn zo stereotiep. De mannelijke hoofdrolspeler is wel echt een goede acteur.

Prima film, ik zag het niet aankomen.
Gelukkig dan ook dat het plot alhier niet al te veel verklapt.

Je vraagt je bij zulk soort films wel eens af, waarom sommige Amerikanen
ooit het lef hebben gehad om zich met onze zwartepieten discussie te bemoeien?
Net als met zoveel dingen waar ze zich mee bemoeien hebben zij (na het zien van zo'n film als deze) daar helemaal het recht niet op.

Had dit nou niet Oscar waardig geweest?
Of is dit nou gewoon weer een zoveelste soort van Spike Lee genre?

Mevrouwtje 'Queen' lijkt trouwens een paar eindeloos lange benen te hebben, mooi hoor.
Heeft trouwens even geduurd voor het kwartje viel wie nou ook alweer de acteur was die haar oom speelde... maar kweet 't weer, tis Bokeem Woodbine o.a uit Fargo serie 2

Zou hem graag nogmaals bekijken, maar ja, na één keer zijn er geen verrassingsmomenten meer.

Gewoon kijken deze film, je krijgt er geen spijt van.

De trailer van deze film verklapt wel heel erg veel van het verhaal.

Wat heeft dit met iets enigszins te maken?

In haar eerste speelfilm legt regisseur Melina Matsoukas de vinger op een zere plek in de Amerikaanse samenleving, waar onschuldige Afro-Amerikaanse burgers al te vaak het slachtoffer worden van schietgrage politieagenten. Uit protest daartegen ontstond een aantal jaren geleden de “Black Lives Matter”-beweging.

Deze bijzondere roadmovie kan gezien worden als een steuntje in de rug van die beweging. De film kent weliswaar wat tekortkomingen, maar beklijft als geheel wel, vooral door het confronterende begin en einde. Het acteerwerk van de beide protagonisten is goed verzorgd. Dat genereert als snel de nodige empathie voor het voortvluchtige duo.

Wil je dit toelichten?

Begon sterk, maar nee, helaas, vond het erg afgezaagd uiteindelijk. Wel puik acteerwerk moet ik zeggen.

Het blijft een gevoelig onderwerp police brutality.
Vooral voor Amerikanen.
In deze film is het het startsein van een roadmovie die gelukkig meer is dan een statement tegen police brutality en/of racisme.
Persoonlijk vind ik de film het sterkst tijdens de scènes als de twee hoofdpersonen steeds meer van zichzelf laten zien en hun relatie zich steeds verder uitdiept. Het gaat dan even alleen om hun 2 en niet om de politie, racisme, de achtervolging etc.
Door de sterke acteerprestaties van de hoofdrolspelers krijg je meer en meer sympathie voor ze.
Het einde laat je dan ook even slikken en werd ik in ieder geval toch weer even stil van.

Fijn. Mooi geschoten, maar ook sterk gespeeld. Net geen 4*, maar het scheelt weinig.

Mooie film, goed verteld en voor mij nergens over de top. De onderliggende lagen kwamen goed naar boven, maar de boventoon wordt gevoerd door de passie en geheimen voor elkaar. Enige minpunt dat het iets te lang was en de film soms wat voort krabbelde.

Daniel Kaluuya is weer erg goed, maar de film, hoe interessant het idee ook is, viel (ik had hoge verwachtingen) een beetje tegen. De niet al te slimme keuzes die het duo voortdurend maakt zijn op een gegeven moment ergerlijk. Natuurlijk, het zijn mensen en die maken wel eens verkeerde beslissingen, maar deze twee waren echt supergoed in onnodig risico nemen. Ik zakte steeds dieper in mijn bioscoopstoel, open mond en vol verbazing denkend: "Wat gaan ze nú weer doen?" De montage liet op sommige momenten te wensen over. Het moment waar een liefdesscène werd afgewisseld met een scène van de protesten was slecht. Verder zit de film bomvol cliché's (bijv. het door het autoraam naar buiten hangen). Absoluut geen slechte film, maar ook geen topper. Wel met muziek van Fela Kuti, en dat is wel weer een groot pluspunt!

Vanavond in de sneak preview

Mooi geschoten ..wat goeeeeed gevonden hihihihi….

sssst spoilers!

De film is puur als fantasie drame niet slecht. Jammer genoeg geven dit soort films een heel "zwart-wit"-beeld van een complexe realiteit. Recent zweefden getallen rond dat zwarten 2, 5 - 7 keer meer kans hadden om te sterven door een politiekogel. Een recent diepgaand onderzoek van Harvard uit 2016 toont echter aan dat hoewel zwarten harder worden aangepakt, ze gemiddeld NIET veel vaker slachtoffer worden van politie geweld. Het is verschil is minder dan 17%.

De andere kant van het verhaal is dat blanken 4x zo veel kans lopen op geweldsmisdrijven door zwarten als omgekeerd, terwijl zwarten maar 15% van de bevolking uitmaken (Er zitten ook 4x zoveel zwarten in gangs als blanken). Ofwel het zijn de zwarten die 25x zo agressief zijn naar blanken als omgekeerd. Dan wordt het wel wat erg cynisch als de zwarte man loopt te roepen: Stop killing us. Dat zouden de blanken met meer recht kunnen roepen. Veel blanken zijn dan ook behoorlijk bang voor zwarten. Angst leidt weer tot agressie.

De black lives matters movement is aangezwengeld door George Soros. Die heeft zwarten betaald om te gaan protesteren. Hoe we dat weten? Omdat ze hem hebben aangeklaagd toen ze hun geld niet kregen. Als je ook nog realiseert dat 80% van alle geweldsdelicten door jonge mannen worden gepleegd, dan kan je zelf uitrekenen dat politieman een stuk zenuwachtiger wordt als hij een jonge een zwarte man benadert en veel eerder zijn revolver trekt, want in de VS kan iedereen met een wapen op zak lopen. Dan doen niet alleen de blanke agenten maar de zwarte agenten net zo goed want die zijn ook bang. Wat vaak ook onderbelicht blijft is wat een terreur die criminele zwarten, die "nigger" tot een geuzennaam gemaakt hebben, onder de eigen zwarte bevolking uitoefenen.

Mijn indruk is dat blank en zwart heel bewust tegen elkaar worden opgezet. Dit soort beeldvorming is helemaal niet bedoeld om bevolkingsgroepen nader tot elkaar te brengen, en zwarte mensen zullen door zo een film zich ook echt niet beter gaan voelen. Mensen inprenten dat ze gediscrimineerd worden en gehaat , laat je echt niet beter voelen. Dat versterkt juist minderwaardigheidgevoelens. Het werkt alleen maar polariserend. Volgens wetenschappers is de discriminatie juist historisch laag. Ook in Nederland wil men steeds maar discriminatie bewijzen. Maar volgens mij is de helft van de zwarten met blanken getrouwd en loopt het allemaal wel los. Maar ook hier zit men bevolkingsgroepen tegen elkaar op te hitsen.

Als je wil weten wie het meest slachtoffer zijn in de VS dan moet je eens het lot van de Amerikaanse indianen bekijken, die worden nog steeds grootschalig slachtoffer van geweld, zowel van blank als zwart geweld. Elk jaar verdwijnen duizenden Indiaanse vrouwen spoorloos, meerdere malen zoveel als blanke vrouwen hoewel ze maar kleine minderheid zijn. Die genocide gaat gewoon door. Ik vind dat zwarte mensen ook wel eens beetje een hand in eigen boezem mogen steken. Hoeveel kinderen niet aan hun lot worden overgelaten omdat papa de benen neemt, omdat hij een andere vrouw heeft ontmoet... Dat is behoorlijk traumatisch en werkt ook criminaliteit weer in de hand.

Jammer dat zo een film alleen maar wil dramatiseren en de schuld aan een kant wil leggen. Er wordt zo een cartoon gemaakt van zowel blanke als zwarte mensen. Verder wil je bij zo een film ook realiseren dat agenten in de VS juist door het wapenbezit geen enkel risico nemen en extreem autoritair zijn, ook naar blanken. Als ze zeggen: "liggen", dan zorg je dat binnen een seconde op de grond ligt, anders worden ze niet alleen extreem hardhandig, maar je krijgt ook nog de aanklacht "resisting arrest" aan je broek waarvoor je al een flinke tijd kan brommen. Je moet zo een film dus niet bekijken tegen een Nederlandse achtergrond. De VS is gewoon veel harder dan hier. De criminaliteit is ook veel harder dan hier. Politieagent is daar een gevaarlijke hondenbaan. Geen beroepsgroep heeft hogere zelfmoordcijfers en door de stress raken ook veel agenten verslaafd en reageren dan niet meer goed.

Misschien dat we ooit nog eens een film krijgen die de problematiek breed wil belichten zonder de zwarte piet te willen neerleggen bij één bevolkingsgroep. Dat zou een verademing zijn.

Deze film probeert eigenlijk een soort rechtvaardig te scheppen voor het neerschieten van blanke agenten door een beeld op te roepen van rascistische blanken die negers neerschieten als honden. Met 400.000 zwarte mensen in gangs geef je zo een gevaarlijke vrijbrief voor geweld tegen politie en blanken. We moeten ons echt eens afvragen wie de bevolkingsgroepen zo in de media tegen elkaar loopt op te hitsen en waarom. Daar zit een enorme haat achter.

Een typische reactie van een wit persoon die zich zo beledigd voelt dat hij koloniale termen en Soros nodig heeft in zijn betoog om zijn puntje te maken. Valt me nog mee dat je opsporing verzocht er niet bijhaalt. Heb je de film überhaupt wel gezien?

Hoewel de titel en het basisverhaal doen vermoeden dat het hier gaat om een moderne variant van Bonnie & Clyde, is dit een allesbehalve traditionele road movie. Net nadat Queen [Jodie Turner-Smith] haar date Slim [Daniel Kaluuya] heeft laten weten dat ze geen vervolgdate wil, wordt het tweetal aangehouden wegens een lichte verkeersovertreding. Door een onvoorziene escalatie ontstaat er een handgemeen waarbij de agent om het leven komt. Queen, een advocaat, begrijpt meteen dat ze maar één optie hebben: het land ontvluchten. De politie zet een klopjacht in, maar een grote groep mensen beschouwt Queen en Slim als helden wanneer blijkt dat de arresterende agent een duister verleden had.

Het scenario van Lena Waithe gebruikt het raamwerk van een klassieke misdaadfilm/road movie, maar weet de kenners van het genre keer op keer te verrassen met slimme en geloofwaardige twists. Daardoor is er van voorspelbaarheid amper sprake, tot aan de melodramatische finale. Daniel Kaluuya bewijst eens temeer een topacteur te zijn.

In mijn beleving was dat absoluut niet het thema van de film. Matsoukas werkt hier absoluut niet met de boodschap 'black is good, white is bad'. In de film is het de zwarte gemeenschap die Queen & Slim een volstrekt onterechte cultstatus geeft. De zoon van de garage-eigenaar schiet tijdens de demonstratie bovendien een zwarte agent dood. Aan het einde van de film hebben Queen & Slim wel vertrouwen in de zwarte man die ze naar hun onderduikadres brengt, maar minder in het blanke stel waar ze moeten overnachten. En wie blijkt hun uiteindelijk te verraden?

Matsoukas lijkt juist te willen zeggen dat we niet moeten denken in zwart/wit-termen. Ieder mens, ongeacht huidskleur, is zelf verantwoordelijk voor de standpunten die die inneemt en dient de consequenties daarvan zelf te dragen. Het is een relevante boodschap, maar het is meer breed maatschappijkritisch dan politiek, ook al omdat hier geen politicus te zien of te horen is.

Wat een slappe aanval op een verslag dat juist boordevol info geeft en vol zit met sterke argumenten .
Maar die adresseer je natuurlijk niet , in plaats daarvan ga je kinderachtig de persoonlijke aanval in .

Erg tegen gevallen
Slecht geacteerd
Erg langdradig, voor het eerst vroegtijdig weg gegaab

Vol met aannames en flauwekul zonder enige onderbouwing en daarbij gaat dat hele betoog nauwelijks over de film zelf. Ik denk namelijk nog steeds dat hij die niet eens gezien heeft.

Of hij de film wel of gezien heeft doet in deze discussie niet ter zake , het gaat hier om de statistieken
en misdaadcijfers die gewoon waar zijn , dat is al lange tijd bekend .
Waarom dat zo is is een andere discussie maar als jij hier wil beweren dat dat aannames en flauwekul is
maak je jezelf belachelijk .

Een verrassend goede film: gelet op het racismethema had ik een politieke (dus politiek-correcte) film verwacht zoals The Hate U Give maar ik heb het niet als een politieke film ervaren. De film vertelt naar mijn idee geen politieke boodschap in de vorm van een verhaaltje maar vertelt een verhaal waarin onder meer racisme als een vehikel wordt gebruikt om universelere thema’s te belichten zoals dat we voor de werkelijkheid vluchten, dat we onszelf niet durven zijn of durven laten zien, dat we niet durven veranderen, etc. De boodschap van de film lijkt te zijn dat we elkaar moeten zien (erkennen) zoals we zijn (zoals familie dat doet) en niet als een beeld van onszelf. Zo begint de film al meteen met dit diepzinnig gesprekje:

Slim: (…) I don’t have many photos of myself.
Queen: Why not?
Slim: I know what I look like.
Queen: Pictures aren’t just about vanity. They’re proof of your existence.
Slim: My family know I exist. That’s enough.

Ook de romantische ontwikkeling in de film is daar een voorbeeld van: Queen en Slim zouden in de huidige normale wereld nooit op een tweede date zijn gegaan maar omdat ze met elkaar opgescheept zitten blijken ze toch de ‘ware’ voor elkaar te zijn. Een andere verwachting van me was dat de film een soort zwarte Bonnie and Clyde zou zijn omdat dat zo wordt gezegd in de trailer, maar ook dat is niet zo.

Het verhaal is wat langdradig en af en toe wat ongeloofwaardig maar het is wel een intelligente film waarbij ook de dialogen aldoor intelligent en geestig zijn. Op een gegeven moment vertelt Slim een verhaaltje dat misschien wel de hele thematiek van de film samenvat:

Slim: When I was little, I asked my mom where babies come from. She said I was too young to know. Then I asked my dad. And he said, “Babies are a product of two people that needed something from each other.” So I said, “Needed what?” He said, “Maybe they needed to feel seen. Maybe they needed to feel loved. Maybe they needed to feel human.”
Queen: And then what?
Slim: Then I asked my grandmother. She said babies come from God. They’re his way of making sure no one ever really dies. I remember her saying, “Through our children, we are reborn.” Then I went to my older brother, and I asked him. And he said, “Nobody knows. You’re just born. That’s it. Now, leave me alone.” I wasn’t satisfied with that answer, either, but I ran out of family members to ask, so he got the last word.
Queen: So who was right?
Slim: None of them. Babies come from fucking. Plain and simple.

De film zit vol met dit soort diepzinnige, welhaast filosofische gesprekjes en ofschoon de film zeker ook over de polarisatie tussen blank en zwart in de VS gaat hij altijd ook veel dieper en breder dan dat. Dat maakt het een goede film.

Als je naar aanleiding van deze film al een discussie zou willen voeren over statistieken, zou die moeten gaan over hoe groot je kans is in de problemen te komen als je in de VS wordt aangehouden voor het geen richting aangeven of slingeren op de weg als je wit bent, en hoe groot die kans is als je zwart bent. Als je in plaats daarvan liever een lap tekst neerkwakt die voor meer dan driekwart (nu we het toch over statistieken hebben) niet over de film gaat, maar over hoe "zwarte mensen de hand in eigen boezem moeten steken", een schietgrage witte agent, (die al eerder een dodelijk incident had veroorzaakt en bekend stond als racistisch) verdedigen, en voor de hilariteit ook nog een lulverhaal over George Soros toevoegt, dan maak je je naar mijn mening nog veel belachelijker.

Kaluuya is altijd een reden om naar een film te gaan en ook nu is hij is weer het kijken waard met zijn prettige naturelle uitstraling (al was zijn bad ass rol in Widows ook goed), maar de regie is helaas niet helemaal top.

Regisseuse Matsoukas heeft vooral videoclips geregisseerd (enkele uitstekende overigens, met onder meer een zalige dollyzoom in Rihanna's S&M) en dat is goed te merken in deze film. De plaatjes zijn mooi, warm en sfeervol en er zitten veel mooie losse momenten in. of dat nu dat fotomoment is op de motorkap of een heerlijk stuk in een bluesbar. Ook de beelden van Amerika, vooral de vervallen wijken zijn sterk.

Maar als verhalenverteller is ze minder. Op de film duurt de film simpelweg ook te lang met op sfeer gerichte maar erg trage scènes en had de montage scherper gekund. Verder heeft mrklm hierboven al helder verwoord wat het thema is, maar in de film zelf vond ik dat minder sterk naar voren komen. Zeker tegen het einde verandert de film meer van road movie in een film die leunt op thema's en dat vloekt omdat die scènes een beetje verrassend komen en niet echt in de film passen. Die scène met die demonstratie en dat joch dat een agent neerschiet past thematisch dan wel goed, maar is in de film een beetje een losse flodder. Dus al met al wat onevenwichtig en langdradig, maar de goede punten overheersen. 3,0*.

Als dat racisme door blanke politiemannen zou zijn dan zouden hun gekleurde collega's dat dus niet doen maar het tegendeel blijkt waar .
gewoon een kwestie van oorzaak en gevolg .
laatst vertelde een gekleurde youtuber hoe hij en zijn blanke vriendin meerdere keren in hun hotelobby
werden staande gehouden door de bewaking die hen checkte of ze wel echt een kamer daar hadden geboekt .
Hij ging daar heel verstandig mee om , maakte geen stennis enz omdat hij wist dat die bewaker meerdere malen slechte ervaringen had gehad met gekleurde mensen die illegaal dat hotel probeerden binnen te komen .
De goeden moesten helaas in dit geval onder de kwaden lijden , vervelend wellicht maar zo gaat dat .

Begon ijzersterk, maar de uitwerking erna viel geheel tegen. Een saaie roadtrip die nergens spannend werd. Goed geacteerd wel.

Bericht met persoonlijke aanval verwijderd.

"Can I be your legacy?"
"You already are."

Interessant. Queen & Slim is een moderne versie van Bonnie and Clyde, hoewel Queen en Slim wel een stuk sympathieker zijn en geen overvallen en moorden plegen. Voor sommige zal dit de film een stuk minder interessant maken, maar ik ging wel mee in het gedoemde avontuur van Queen en Slim.

Dat komt door het acteerwerk van Kaluuya en Turner-Smith, maar ook door de fantastische regie en het audiovisuele gedeelte. De muziek is heerlijk, en samen met de regie van Melina Matsoukas zorgt het voor een dromerige sfeer. Rassenkwesties, etnisch profileren en politiegeweld spelen een grote rol, maar het is nooit overheersend. Matsoukas kiest ook niet opzichtig voor een bepaalde partij (zie het doodschieten van een agent door een jongen), maar ze laat zien dat de polarisatie in het huidige Amerika alleen maar verliezers kent.

Verwacht geen actie klopjacht spektakel. Want dan kom je bedrogen uit.
"Queen & Slim" is een vrij trage en lange film van meer dan 2 uur die het vooral moet hebben van dialogen en sterk acteer werk. Het is een road movie die je dwars door Amerika heen brengt met ontmoetingen met diverse uiteenlopende types die allemaal een onderdeel worden of al zijn in dit vooral dramatische verhaal.
Je komt vooral veel te weten over het leven van Queen en haar traumatische verleden.
Verder is " Queen & Slim" vooral een onverwachte hele lange tinder date geworden en zie je de 2 personages naar elkaar toegroeien. De film is prachtig in beeld gebracht vooral als men op doorreis is en doorspekt met een geweldige soundtrack.Ook al zie je het slot van mijlen ver aankomen en is dit bij voorbaat geen verrassing, "Queen & Slim" weet je alsk kijker te raken en mee te slepen. Hoe langer de film duurt hoe meer je met de hoofdpersonen betrokken voelt. Erg mooi.
4*/4.5*