The Peanut Butter Falcon (2019)

Aantal keren flink gelachen, leent de film zich ook voor, werk zelf ook al meer dan 30 jaar in die wereld en kan me bepaalde situaties zo inleven. Alleen jammer dat toen Eleanor erbij kwam het een beetje te romantisch werd.

Ach best oké want ondanks dat het scenario nergens afwijkt van het beproefde recept van twee tegenpolen (Zak, een wees met het downsyndroom en nurkse krabvisser Tyler) die gedurende een reis van A naar B tegen heug en meug met elkaar opgescheept zitten, hield ik er best een goed feelgood-gevoel aan over. De heerlijke folk-, bluegrass- en gospelmuziek die klinkt, maakte de kijkervaring nog aangenamer. Uiteraard is er ook een love-intrest in de vorm van Eleanor (Dakota Johnson), worstelt Tyler met de dood van zijn broer en duiken telkens de gasten Duncan en Ratboy op. Dit charmante Southern sprookje is hier en daar ook kluchtig en zoetsappig, maar door de ontwapenende Gottsagen en goed spelende LaBeouf die een fijne chemie samen hebben en de film een hoge sympathiefactor meegeven. Heb ik zeker genoten van de film en daarbij was hij ook lekker kort (want ja, ander half uur is tegenwoordig kort).

Hoewel de film aan het einde afgerafeld aandoet en ik de jongen met het downsyndroom niet heel overtuigend vond, toch enorm hiervan kunnen genieten. Ik mag graag naar LaBeouf kijken en vond hem hier ook weer erg goed. De ontwikkeling die zijn personage doormaakt is geloofwaardig neergezet. Goeie sfeer ook in de film. Maar goed, met het zuiden van Amerika als decor kan dat ook bijna niet misgaan.

Enkele off topic berichten verwijderd.

The Peanut Butter Falconvoelt toch vooral als een gemiste kans. En wel een voor open doel want er zijn genoeg ingrediënten aanwezig echter is het plot veel te makkelijk geschreven. De meeste ontwikkelingen in het plot zie je van mijlenver aankomen en daarnaast worden relaties wel erg snel gelegd wat het geheel minder geloofwaardig maakt. Gelukkig heeft de film desondanks een heerlijke vibe, uiteraard door de sfeervolle locaties en fijne soundtrack maar ook de goede casting met een uitstekende chemie.

3,0*

Ik had geen verwachtingen bij deze film, maar het was nog een toffe film. Een leuke roadmovie met toch wel wat humor. De cast deed het goed en visueel zat het ook wel goed. Het verhaal verveelde niet en mocht gerust nog wat langer duren. 'k vond het wel een aanrader.

Wat een leuke film, LaBeouf in een overtuigende rol. Ik ga meer van hem kijken.

Misschien ligt het aan mijn vooroordelen en onderschatting, maar ik heb er in eerste instantie veel respect voor dat een man met het down-syndroom deze rol best goed speelt. Het ligt ook niet aan zijn acteerwerk, of aan dat van LaBeouf, het is meer de film zelf die ik niet te pruimen vind. De film zit propvol ergerlijke clichés, zo'n beetje alles wat er gebeurt zie je al van mijlenver aankomen.

Het verhaal is echt van een schandalig Baby's Day Out-niveau. Ik snap wel dat deze film zo'n hoog gemiddelde heeft, namelijk om dezelfde reden waarom kattenfilmpjes op Youtube zo populair zijn, vanwege het hoge "aaahw-wat-schattig"-gehalte.

Ik deed mijn best iets van sympathie voor Tyler te krijgen, maar ook aan het einde vond ik hem nog steeds een eikel, wat volgens mij niet de bedoeling was.

Meh...

Gooi naar de Oscars

The Peanut Butter Falcon leek wel een open sollicitatie voor de Oscars te zijn. Dit kan ook bijna niet anders wanneer een van de hoofdrolspelers het syndroom van down heeft. Toch vrij uniek in Hollywood, en hopelijk een mooi voorbeeld voor meer regisseurs. Maar als je dit loskoppelt van de de film is deze verder.. niet zo bijzonder. Iemand met het syndroom van down mag sowieso geen reden zijn om een film Oscarwaardig te laten zijn, omdat hij immers net zo goed gewoon een mens is zoals jij en ik. Daarom mag wat mij betreft dat hele uniekheidsaspect er sowieso wel vanaf.

The Peanut Butter Falcon is in de basis een makkelijke wegkijker, maar niet veel meer dan dat. Het verhaal is namelijk te voorspelbaar en bevat te veel Hollywood clichés om boven de middenmoot uit te stijgen. Stop er een personage in die worstelt met de dood van zijn overleden broer en men denkt al snel dat het met drama wel goed zit. Dit is alleen wanneer het in dienst kan staan van het verhaal. Hier voegde het niks toe, en voelde het louter aan als goedkoop sentiment en hierdoor een verplicht nummertje. Net zoals de ontluikende liefde tussen Tyler en Eleanor die ik overigens behoorlijk geforceerd vond.

De filmtitel is wel goed gevonden maar het is jammer dat de film niet meer van dit soort creatieve vondsten bevat. Het bootje op de poster doet dit wel vermoeden, maar maakt dit in de praktijk nooit helemaal waar. Er ontbreekt over de gehele linie simpelweg een bepaalde mate van originaliteit waarmee de film zich daadwerkelijk had kunnen onderscheiden. Leuk voor een keer, maar heb geen te hoge verwachtingen.

3,0*

Ik vond deze film tegenvallen. De humor was niet leuk. De acteur Zack Gottsagen speelde niet overtuigend. Hij was vaak irritant en veel te 'overdreven aan het acteren'. Het verhaal stoorde mij ook. Iemand met een licht verstandelijke beperking kun je gewoon uitleggen hoe dingen werken en dan had hij al helemaal niet steeds hoeven weg te rennen. Confronteer hem gewoon met de feiten. Net als een mens zonder down syndroom. Shia speelde op zich wel aardig. Hij droogt goed op. Zijn baard maakt hem mannelijk en sexy. Verder was zijn personage niet echt een sympathiek persoon. Zeker geen Oscarwaardige film.

Aardige road movie die eigenlijk nooit echt wil loskomen. Het gegeven is aardig het idee ook, maar eenmaal op reis had ik toch iets meer inhoud verwacht. Daarbij is ie zelden komisch. Beelden zijn heel fraai in het zuiden van Amerika muziek is aardig maar ook daar is ie net te vlak. Voldoende dat zeker kijkt ook niet verkeerd maar een beetje meer peper had er wel in gemogen.

Film 3,0

Beeld 4,0

Geluid 4,0

Licht verteerbare avonturen film die zich afspeelt in het broeierige en armoedige zuiden van de VS.

Het is niet groots opgezet en het moet het ook absoluut niet hebben van grote avonturen. Humor, geestige dialogen, kolderieke situaties en soms ook een scherp randje maken de film tot wat het is. Alles fijn en klein.

Shia is wel de geknipte man voor de rol van zuidelijke vrijbuiter, die door zijn eigen toedoen zwaar in de problemen komt. Toch krijg je al heel snel sympathie voor zijn personage en dan vooral voor de manier waarop hij met Zak omgaat. Hij heeft natuurlijk ook gewoon gelijk. Mensen zoals Zak horen ook niet opgesloten in een tehuis te zitten. Zij hebben ook recht op leven, vriendschap en avontuur. Maar het is helaas makkelijker om zo iemand weg te stoppen, ver weg van problemen.

Ondanks dat het een fijne film is, miste ik toch wel een klein stukje verdieping in de personages. Van Tyler krijg je middels flashbacks een heel klein stukje geschiedenis mee. Maar Zak weten we eigenlijk helemaal niets. Jammer, want dat had de film misschien ietsje meer body gegeven.

Desalniettemin een prettige zit.