The Peanut Butter Falcon (2019)

Zak ontsnapt uit zijn tehuis en vindt bij toeval een andere man die ook op de vlucht is. En zo gaan ze er samen vandoor. Later voegt de begeleidster van Zak zich ook nog bij hen. Erg geloofwaardig komt het verhaal allemaal niet over. Wat dat betreft rijzen er iets teveel vragen op. Maar het is wel een leuke en amusante film die lekker wegkijkt en wel een ontwapenende sfeer oproept. Vandaar een vriendelijkheidszesminnetje. ***

Mooie film. Ik stond er even niet bij stil dat Zak als acteur ook wel degelijk een downsyndroom heeft.

Deze Zak gelooft er echter in dat de wereld en zijn mogelijkheden veel groter zijn dan de instelling waar hij zijn dagen slijt en door zuster Eleonor in de watten wordt gelegd. Hij weet op een dag met behulp van zijn bejaarde kamergenoot te ontsnappen en in eerste instantie nog in zijn onderbroek de wijde wereld in te trekken.

Maar waar begint je doel?

In dezelfde regio, het broeierige Amerikaanse zuiden; een locatie wat altijd wel boeit, hebben we ook crimineel Tyler, die hier knap wordt neergezet door de stukken volwassenere Shia LaBeouf. Hij probeert zijn schuldeisers en de politie elke dag weer een stapje voor te zijn en zwerft voornamelijk in zijn bootje door de delta. Tijdens een ontsnappen heeft hij niet door dat Zak in zijn boot verscholen ligt.

Er volgt een stroef begin tussen deze twee, maar uiteindelijk bouwt dit zich uit tot een waardevolle vriendschap. Tyler luistert goed naar Zak en legt vervolgens de bal naar hem. Wil je een worstelaar worden? Dan ga je dat worden!

Ondertussen is Eleonor al op zoek naar deze jongeman, die nu juist uit het isolement is gekomen en daardoor geneest en de wereld betreed die hij wenst. Uiteindelijk moet Eleonor dat maar leren te begrijpen. Het systeem dat mensen in hun schulp houdt is allang achterhaalt.

Het einde is wel typisch.

Mooie film, mooie locaties en een fijne sfeer heeft deze soort van roadmovie. Misschien iets om te leren.

4,0*

Deze Avontuur / Roadmovie film zag ik gisteravond voorbijkomen op "Film1" en leek me wel interessant vanwege de cast. Want buiten Shia LaBeouf en Dakota Johnson speelt ook Zack Gottsagen mee en die heeft het syndroom van Down. Doordat de gehele film zich buiten in de natuur afspeelt, krijgt de film ook een fijn en mooi sfeertje. Dat gecombineerd met de bijzondere vriendschap, is "The Peanut Butter Falcon" een echte feelgood-film. Min of meer een moderne variant op Huckleberry Finn en dan met een held met het downsyndroom.

Zak (Zack Gottsagen) woont, als enige jongere, in een verzorgingstehuis voor ouderen in North Carolina. Hier is hij geplaatst omdat zijn familie niet voor hem kan (en wil) zorgen. Eleanor (Dakota Johnson) verzorgt hem en is eigenlijk samen met de kwieke grijsaard Carl (Bruce Dern) zijn beste vrienden. Maar dat is niet goed genoeg voor Zak, hij wil namelijk ontsnappen, want hij wil worstelaar worden. Net als zijn held de showworstelaar Salt Water Redneck (Thomas Haden Church). Zak bezit al jaren een VHS-tape van deze man, die naar verluidt kilometers verderop in Florida een worstelschool bestiert. Zak ontsnapt en ontmoet, bij toeval, de louche en de op de vlucht zijnde krabvisser Tyler (Shia LaBeouf), die bonje heeft met krabvisser Duncan (John Hawkes) omdat hij zonder vergunning vist. Tyler neemt Zak onder zijn hoede en samen gaan ze op pad. Tyler beloofd Zak om hem af te zetten bij de worstelschool van Salt Water Redneck en in de tussentijd heeft Eleanor de taak gekregen Zak terug te vinden.

Voor wie zin heeft in leuke feelgood film met Shia LaBeouf en Zack Gottsagen in de hoofdrollen is deze productie een aanrader. Je voelt en ziet dat ze samen genieten en het duo is zich duidelijk bewust van de mooie film waar ze in spelen. Het plaatje is compleet met actrice Dakota Johnson (de dochter van Don Johnson en Melanie Griffiths), die helemaal op haar plek is als de reddende engel Eleanor. The "Peanut Butter Falcon" maakt slim gebruik van flashbacks, Tyler zijn broer Mark (Jon Bernthal) is namelijk overleden waardoor hij losbandig is geworden, waardoor het verhaal mooi rond is.

Zak en Tyler slenteren samen over groenrijke landerijen en langs brakwater-meren, begeleid door een fijne soundtrack met veel viool- en banjomuziek, terwijl de inhoud van een grote pot pindakaas ze op de been houdt. "The Peanut Butter Falcon" doet qua avontuur, locatie (het zuiden van Amerika), humor en spanning bij vlagen denken aan andere films zoals "O Brother, Where Art Thou? (2000)" en "Mud (2012)". Hoewel de film ook een ouderwetse, voorspelbare romantische komedie is, verkleed als roadmovie. Want natuurlijk weet Eleanor op den duur Zak te vinden en sluit ze zich bij hen aan. En natuurlijk wordt ze verliefd op Tyler. Waarmee Zak in één klap twee surrogaatouders op de kop tikt en euforischer wordt het niet.

Het laatste gedeelte van de film waarbij Zak natuurlijk zijn held Salt Water Redneck ontmoet, die eigenlijk al 10 jaar geleden is gestopt met de worstelschool, en gaat worstelen (en wint), was natuurlijk ook mooi. Tijdens het worstelen wordt Tyler hardhandig neergeslagen door Duncan en belandt hij in het ziekenhuis. De film wil je dan laten geloven dat hij is overleden (zo zie je iedereen huilen). Maar dat is hij natuurlijk niet, want in het laatste shot van de film zie je Eleanor en Zak rijden in een auto en op de achterbank ligt dan de herstellende Tyler.

Het is uiteraard mooi om te zien hoe iemand met het syndroom van Down ook eens (positief) als hoofdrolspeler mag schijnen op het scherm. Zack Gottsagen maakt de film wat het is. Maar ook Shia LaBeouf (normaal gesproken ben ik niet zo'n fan van hem) en de mooie Dakota Johnson hebben hier een aandeel in. Maar het is vooral Zack Gottsagen die de show steelt door zijn oprechte en komische manier van acteren. En met Thomas Hayden Church, Jon Bernthal en John Hawkes heeft de film best veel bekende acteurs voor zo’n kleine film.

"The Peanut Butter Falcon" is gewoon een fijne film om naar te kijken. Het is misschien geen film die me jaren bij zal blijven, maar dat is niet per se iets slechts. Want ik heb zeker genoten van deze feelgood-film en daarbij was hij ook lekker kort met circa 85 minuten. Daarnaast voegt het gegeven dat ze ook echt iemand hebben gecast met het syndroom van Down, en niet iemand het hebben laten spelen, ook zeker pluspunten toe aan de film. Zack Gottsagen en Shia LaBeouf hebben samen een fijne chemie (spat ook van het scherm) en geven de film een hoge sympathiefactor.

Beetje voorspelbaar maar toch een schone feel-good movie