O Brother, Where Art Thou? (2000)

Ondanks dat het verhaal inderdaad regelmatig van de hak op de tak springt en er ook heel veel gezongen wordt (al gelijk bij de opening met de zwarte gevangenen die op stenen zijn aan het slaan als dwangarbeid en daarbij op het ritme van het slaan aan het zingen zijn), waar ik normaal gesproken niet van houdt in films, was deze zeer sfeervolle en luchtige Komedie / Avontuur film toch zeker leuk en vermakelijk en werd het verhaal regelmatig fraai in beeld gebracht (o.a. de geweldige scene met de Ku Klux Klan) en zeker het tijdsbeeld van Amerika (specifiek de staat Mississippi) in de jaren 30 van de vorige eeuw.

In dit verhaal draait het om drie bevriende aan elkaar geketende gevangen, te weten Everett, Pete en Delmar, die erin slagen te ontsnappen tijdens hun dwangarbeid. Ze zijn namelijk van plan om het geld in de vorm van 1,2 miljoen dollar te gaan ophalen en te verdelen onder elkaar, die gevangene Everett heeft verstopt tijdens zijn geldtransport overval. Ze hebben daarbij een lange weg te gaan met de nodige obstakels onderweg (zo worden ze namelijk steeds op de hielen gezetten door de politie die hun willen oppakken en straffen) en ook moeten ze haast maken, want de plaats (een huis) waar Everett het geld verborgen heeft wordt binnenkort onder water gezet i.v.m. door de aanleg van een nieuwe dam, die de regio moet gaan voorzien van elektriciteit.

Het luchtige verhaal zit opzicht leuk in elkaar en weet te vermaken van de eerste tot de laatste minuut (duurt circa 100 minuten) en bevat heel veel leuke wendingen (daardoor springt het verhaal wel geregeld van de hak op de tak) met verschillende personages (o.a. met de zwarte gitarist Tommy Johnson die een afspraak met de duivel heeft gemaakt, gangster George Nelson, oftewel Baby Face Nelson, dief Big Dan Teague met maar één oog en de twee gouverneurs Pappy O'Daniel en Homer Stokes die bezig zijn met verkiezingscampagne), ook met de fraaie (visueel gezien) en leuke uitvoering van het verhaal zit het wel goed. Daarbij moet je met je mond regelmatig lachen (o.a. om de "Dapper Dan" haargel die gevangene Everett continue gebruikt) om de luchtige en droge humor, worden je ogen geprikkeld en gestreeld door de vele mooie beelden van Mississippi in het tijdsbeeld van de jaren 30 en hetzelfde geldt voor je oren door de muziek en het vele zingen (A capella of begeleidt met minimale muziekinstrumenten), waar ik normaal gesproken geen fan van ben in films, welke goed paste bij het verhaal en ook fraai en leuk in beeld werd gebracht.

Zo vond ik het zingen van de "Soggy Bottum Boys" (oftewel de drie gevangen die door zingen wat geld proberen te verdienen onderweg en daarin uiterst succesvol blijken te zijn, zonder dat ze het in eerste instantie weten) wel leuk en zeker met hun hilarische uitvoering (waarbij ze ook nog eens baarden dragen) van hun grote hit "Een man van eeuwig leed" op het einde van het verhaal. Maar het hoogtepunt van zingen in combinatie met de uitvoering erbij, was toch wel de fraaie en grote Ku Klux Klan bijeenkomst, waarbij men op het punt staat om een "neger" (dat woord wordt regelmatig gebruikt en was natuurlijk ook van toepassing bij het tijdsbeeld en de plaats Mississippi waar het verhaal zich afspeelt) te gaan ophangen. Die hele scene met de Ku Klux Klan vond ik persoonlijk één van de hoogtepunten (was ook best komisch) in het verhaal. Het visueel mooiste zingmoment, was overigens de scene met de drie wassende fraaie (met name Musetta Vander) zingende vrouwen in het water, die de drie gevangen verleiden.

Degene die deze film ook naar een hoog niveau tillen is de cast en zeker wat betreft de drie hoofdrolspelers George Clooney (in de rol van de ontsnapte gevangene Everett, die het geld heeft verstopt maar dit eigenlijk gewoon gelogen heeft, want hij ontsnapt om te voorkomen dat zijn vrouw Penny met iemand anders gaat trouwen), John Turturro (in de rol van de ontsnapte gevangene Pete Hogwallop) en Tim Blake Nelson (in de rol van de ontsnapte gevangene Delmar O'Donnell). Met name was het genieten van George Clooney als de ietwat onnozele Everett, om wie het verhaal ook vooral draait. Ook de overige cast deed het leuk, zoals John Goodman (als dief Big Dan Teague), Holly Hunter (als Penny die de vrouw is van Everett en die op het punt staat te trouwen met iemand anders), Charles Durning (in de rol van gouverneur Pappy O'Daniel) en Wayne Duvall (in de rol van gouverneur Homer Stokes, die tevens de leider is van de Ku Klux Klan). Degene die overigens een komische toevoeging was in het verhaal, was de kleine Ed Gale (in de rol van "The Little Man" die een soort van evenbeeld is van gouverneur Homer Stokes, zeg maar vergelijkbaar maar met Dr. Evil en Mini-Me in de leuke Komedie / Actie film "Austin Powers" uit 1999).

Al met al gewoon een leuke en vermakelijke luchtige Komedie / Avontuur film van de bekende regisseur Joel Coen, die zich lekker wegkijkt.

Geen enkele film is perfect, maar deze film komt er het dichtste bij. Geen enkele scene is zwak, het blijft na zovele malen bekijken zo sterk. Neem bijvoorbeeld Tim Blake Nelson, er zijn geen woorden voor. Die man is geboren voor deze film. Ik kan wel doorgaan, want het geldt voor elke acteur. Werkelijk, elke scene is raak, grappig, leuk en een zo idioot knappe flow. Maar wellicht valt alles wat ik beschrijf, en beschreven heb, in het niets.

Deze film maakt me gelukkig!

Voor mij 1 van de mindere films die ik van de broeders Coen al gezien heb. Er zitten wel een paar leuke scènes is maar echt grappig wordt het nergens. Er zitten zeker een aantal memorabele scènes in de film, dus heel snel zal ik deze nu ook weer niet vergeten. Ook de soundtrack is best oke en ook Clooney doet het meer dan aardig.

Ik vind deze Coen allesbehalve geslaagd.

Een film bouwen om 3 saaie karakters is al lastig zat, ook al speelt Clooney voor de verandering eens niet zichzelf, maar ook de keuzes daarnaast zijn niet mijn smaak: de omgevingen, de muziek, de humor en de dialogen bijvoorbeeld. Het avontuur/verhaal zelf kon me hierdoor niet meer boeien.

Het hele feelgood-gehalte waar ik op hoopte is mij voorbij gegaan helaas. Al was Dapper Dan zo'n leuk detail waar het in de rest van de film aan ontbreekt.

Geestige personages, geweldige muziek (vooral de Bluegrass nummers) en een luchtig verhaal. Geen film die heel lang blijft hangen, maar toch zeer vermakelijk.

Niet echt mijn type humor, mede daardoor spreekt deze film van de gebroeders Coen mij niet aan. Het verhaal is ook weinig memorabel en springt soms van de hak op de tak, dus ook daarmee weet de film niet te overtuigen. De drie hoofpersonen worden nogal karikaturaal neergezet en zijn daarom ook niet echt interessant, al weet Clooney nog een beetje overtuiging aan zijn personage mee te geven.

Zonder enige twijfel een van de vreselijkste films die ik ooit gezien heb......een kwelling en opgave om hem uit te zitten, maar ik heb het gedaan.....helaas. Geen idee waar ik dit gedrocht vandaan had maar die kan direct weg, allemachtig wat erg. Ik zeil de disc nog net niet de wijde wereld in.

Nu dan toch daadwerkelijk mijn vakantie voorbij is wat ik totaal niet tof vind, heb ik besloten gelijk mijn eerste Blue-Ray schijf te bekijken die ik gekocht heb bij Zavvi en ik heb me redelijk vermaakt. Hoewel deze film zijn grappige momenten kent, kent de film ook wel echt zijn saaie momenten en deze momenten trekken mij toch wel weg om fan te zijn van ‘O Brother, Where Art Thou?’. Maar, wanneer het grappig werd was het ook echt grappig en ik denk dat, dat ook wel echt een punt is wat de Coen broeders zo goed weet te maken (ook al is deze door maar eentje gemaakt), wanneer hun film grappig is dan is hij ook grappig en het is niet van dat ordinaire klote humor die je al snel ziet bij een Seth Rogen. Dat zie je ook wel weer in deze film, het grappige en misschien wel een erg sterk punt is hoe sullig deze drie heren over weten te komen maar, dat maakt het ook weer hilarisch op zijn momenten en ik heb wel echt eens hardop moeten lachen om ‘O Brother, Where Art Thou?’.

George Clooney is wat mij betreft niet mijn favoriete acteur vooral niet in de komedie genre. Toch deed hij het redelijk, en zo was hij met Pete Hogwallop en Delmar O'Donnell is hij wel echt een uitstekend trio en word de film ook goed. Zeker het moment wanneer de drie jongens voor 10$ per persoon bij de plaatselijke radiostation de band ‘Soggy Bottum Boys’ hebben opgericht. Een heerlijk moment wanneer de trio een leuk country nummer ‘Man of Constant Sorrow' hebben opgericht met hun nieuwe vriend de zie onderweg hadden opgepikt. In het echt is dit nummer geproduceerd door Dick Burnett in de jaren late jaren ’20. Over het algemeen vond ik dit nummer wel wat hebben.

Het verhaal is ook erg tof om te volgen. We volgen drie mannen: Everett, Pete Hogwallop en Delmar O'Donnell die verplicht aan dwangarbeid moet doen. De drie ontsnappen vervolgens om zo een schat met de waarde van 1.2 miljoen dollar op te halen voordat dit huis onder water komt te staan omdat de staat een dam bouwt en daar precies een meer komt te lopen. Onder weg komen ze verschillende moeilijkheden tegen waaronder een verraad bij Pete zijn neef (of oom), vrouwen langs het water waarnaar Pete weer word mee genomen door de politie en noem zo maar op. Opvallend vind ik dat Joel Coen verschillende cults laat zien, eerst waar Delmar en Pete zich laten zondigen door de cult en opvallend maar wel geinig was de Ku klux klan. Waar hun gitarist Tommy Johnson is opgepakt door de KKK en waarschijnlijk geofferd werd. Hier proberen de drietal Tommy te redden waarna hun masker er af worden getrokken en ze dankzij hun roet worden uit gemaakt als een zwart getinte persoon, ik vond het wel machtig mooi.

De honderd minuten vallen mee, en zijn echt prima uit te zitten. Zoals ik al zei valt het verhaal tussendoor ietsjes weg maar met scénes zoals in de trein dat ze mee proberen te liften maar Pete zich niet in de trein kan hijsen en dankzij hem iedereen uit de trein weet te slingeren zijn van die scénes waar ik mijn lach toch wel op kon zetten. Ook zijn er leuke details te vinden in de film zoals Baby Face Nelson die we ook in de film zien. We zien Baby Face Nelson in de film wanneer de drie weer hun auto kwijt is en over de weg lopen, waarna er een auto aan komt scheuren en er alleen maar geld uitvliegt. Hij neemt de politie onder schot en overvalt weer een bank waarna een vrouw verteld dat het ‘Baby Face Nelson’ is. Later in de film zien we hem ook nog in een stoet waar hij geëlektrocuteerd word als doodstraf. In het echt woord beweerd dat Baby Face Nelson waarschijnlijk contacten had met ‘Al Capone’, geen vriendelijke man dus.

Al om al, leuke film maar geen meesterwerk van de Joel Coen. Ik heb me vermaakt maar het is geen topper, zeker geen miskoop. Even een kortere mening omdat ik morgen weer vroeg op moet staan.

3.5*

Komedie vanuit Amerika is meestal niet mijn ding. Het is meer een flauwe glimlach. Moet zeggen dat ze er in de film "Where Art Thou" er aardig in geslaagd zijn om er iets meer van te maken dan een glimlach. Sowieso is de setting in de staat Mississippi erg mooi gedecoreerd is het verhaal leuk en wordt er leuk en grappig gespeeld. Eerlijk gezegd vond ik het begin wel het leukste. Vluchtend in de trein proberen te komen geketend en al maar de laatste haalde het niet, dus flikkeren er allemaal weer uit. Afijn de film kijkt gewoon lekker weg. Soms wat op de hak van de tak, maar wel met een vervolg met als doel de schat te gaan vinden. En op hun pad komen ze van alles tegen. Dingen die je gewoon niet verwacht zijn vaak wel leuk. De KKK was ook zo'n momentje van leuk gemaakt zeker met op het eind met dat kruis. Geniaal.

Verder bestaat de film vooral uit muziek. Nu kan ik best begrijpen dat er hier en daar wat kijkers afvallen als je niet van country houdt en honky tonk music, maar vermakelijk is het zeker. Ook grappig gedaan met die dichte grote microfoon, want meneer Clooney kan dan wel koffie zetten, volgens mij zingt ie geen noot.

Het eind kon mij zeker ook bekoren. Fantastisch gemaakt met dat meer Ziet er bovendien erg natuurlijk uit.

Ik heb me zeker vermaakt met deze film. Snap alleen de titel nog steeds niet..........

ok..... Bedankt voor deze totaal nutteloze bijdrage. ?

Die nutteloosheid valt zo te zien mee als je je geroepen voelt te reageren. ?
Meerdere woorden besteden dan dit is deze film niet waard, dus daarom laat ik het bij bovenstaande.

Wat een bagger film niet normaal zo slecht ?

Goed onderbouwde argumenten, daar hou ik van.

Het was gewoon een zeer matige en saaie film. Meer heb ik niet voor je.

Waarom is de film voor jou 'een zeer matige en saaie film'? Klakkeloos je standpunt verkondigen zonder argumentatie is ook maar slappe hap.

Serieus moet ik een heel verslag gaan typen ofzo, ik reageerde kort maar krachtig, ik had er serieus even geen woorden voor zo matig vond ik deze film en dat heb ik niet snel, zat totaal geen goede humor in en het verhaal was matig, voor een cast met aardige acteurs had ik hier meer van verwacht. Zonde van mijn tijd geweest. De een vind dit geweldig en de ander (waaronder mijzelf) vind dat weer totaal niet.

“Damn! We're in a tight spot!”

Heerlijke film van Joel Coen. O Brother, Where Art Thou? geeft een mooi tijdsbeeld van het zuiden van Amerika in de jaren 30, maar het heeft ook weer dat vreemde en eigenzinnige Coen sfeertje waardoor alles ’larger than life’ aanvoelt. Clooney is ijzersterk, en samen met Blake Nelson en Turturro vormt hij een geweldig trio. Een heerlijk stel, en dan heb je ook nog Goodman, Hunter en verschillende andere acteurs. De Ku Klux Klan, een verborgen schat, een kleurrijk crimineel trio, een zeurende ex-vrouw, gekke en machtsbeluste politici, de politie etc. Het vormt een doldwaze cocktail in een film zoals alleen een Coen broer die kan maken.

Ik ben tot nu toe met mijn stemmen niet heel positief geweest voor de gebroeders Coen (Joel Coen alleen of de broers samen): No Country for Old Men (*1.5) vond ik echt niks aan en The Big Lebowski (*3) vond ik prima. Verder enkel wat minder positief gewaardeerde films van hun bekeken en daarin niet hoger dan een *2.5 uitgedeeld. The Ballad of Buster Scruggs (*3.5) vond ik echter wél leuk, dus het werd hoog tijd om hun hoger gewaardeerde films te kijken die meer in dit straatje liggen.

En dat bevalt goed! O Brother Where Art Thou vond ik leuk. De mannen zitten allemaal goed in hun rol en het verhaal is ook erg fijn om te volgen. Het is leuk om te zien op welke zaken de mannen allemaal stuiten tijdens hun ontsnapping uit de gevangenis in het tijdsbeeld waar het zich afspeelt. Clooney is leuk als leader of the pact en zijn kornuiten zijn heel vermakelijk. Als ze eenmaal in het dorp van Clooney’s karakter aankomen zakt het hele verhaal wel een beetje in: het is duidelijk boeiender om naar te kijken als ze on the road zijn.

Het wordt nergens echt heel indrukwekkend, maar ik heb me zeker vermaakt. *3.5

De twaalfde Coens die ik zag. Het blijft hit & miss met ze, waarbij deze duidelijk in de tweede categorie valt. Typische verdeling ook als ik naar m'n scores kijk: acht films met een 7 of hoger en vier films met een 3 of lager - niets daartussenin.

Dit is in ieder geval weer zo'n flauwe, totaal niet grappige komedie met een vervelend ondertoontje. Eentje in de categorie Hail, Caesar!/The Ballad.... Als groot countryliefhebber keek ik hier nog redelijk naar uit in verband met het plekje dat de film heeft in de Country Music Hall of Fame waar ik vorig jaar was. Maar helaas, ook op muzikaal vlak richt O Brother zich meer op de jolige kant van de scene.

Thank God your mama died givin' birth. If she'd seen you she'd have died of shame.

Nog nooit gezien en erg nieuwsgierig voor gaan zitten afgelopen maandag. En hoewel ik niet echt wist wat te moeten verwachten werd ik verre van teleurgesteld. Zo las ik met grote vrees dat er zingen in voor komt, iets wat me wel zorgen baarde aangezien ik niet bepaald een musicalliefhebber ben, maar dat viel alleszins mee.

Een bij tijd en wijlen erg koddig beeld komt naar voren wat typerend is voor de Coen brothers uiteraard. Het neigt zelfs hier en daar naar slapstick. Toch konden de drie boeven niet beter bij elkaar gezocht zijn met name Turturro en Tim Blake Nelson die op briljante wijze twee dommige rednecks neerzetten. Met de niet veel slimmere Clooney als leider is het drietal rond en geketend en al struikelen ze van toestand naar toestand met de ontmoeting van Baby face, de KKK meeting, de sirenen en het treinmomentje als bijzonder hoogtepunt. Dingen overigens zoals de KKK die me een beetje aan Django Unchained doen denken. Het tijdsbeeld met de vette pruiken en de pommade is overigens ook prima.

De visuele stijl is prima gekozen, een soort overbelichting met veelal gele kleuren die het allemaal iets authentieker laten overkomen. Zo zijn de herfst kleuren op een gegeven moment ook prachtig. Verder is het sfeertje vaak erg goed te noemen en zijn de gebeurtenissen zoals zo vaak in Coen Brothers films van de hak op de tak en bijzonder toevallig. Als acteurs zijn TBN en Turturro het noemen waard maar vind ik persoonlijk Stephen Rooth ook erg goed met zijn loensende oog.

De film schijnt gebaseerd op Odyssey van Homerus maar behalve de sirenen zie ik weinig relevantie. Iets wat mij niet veel uitmaakt. Ondanks dat de film niet over de hele lengte zijn niveau beet houd en zich niet kan meten aan True Grit, Fargo of The big Lewboski is het toch een meer dan vermakelijk en prima film.