O Brother, Where Art Thou? (2000)

Ik heb deze film gisteren nog eens opnieuw bekeken en vond hem zo mogelijk nog beter dan de eerste keren ik hem zag. Gebaseerd op de Odysee van Homerus... prachtig uitgangspunt en schitterend verbeeld door het drietal dat feitelijk op zoek gaat naar de vrouw van de hoofdfiguur Everett "Ulysses" McGill (G. Clooney). De film baadt in een sepia kleur en dompelt ook mij onder in het zuidense VS van de jaren '30 van de vorige eeuw. Schitterende muziek ook die ik ook nu nog geregeld opzet en meefluit, al dan niet met fake-baard.

Middelmatige Coen film. Qua visuele creativiteit, qua personages en vooral, vooral qua plotconstructie. Het verhaal is een aaneenschakeling van situaties (het is min of meer een achtervolging waarin net niet/net wel gevangen wordt) met op het einde dan nog een romance zodat de ontknoping wel heel zoeterig wordt. Let wel. Ik schreef : middelmatige COEN film. Iets anders dan middelmatige film. De Coen broers zijn nog steeds een niveau hoger dan de gemiddelde Hollywood film. O brother where art thou is dus naar oude gewoonte zeer onderhoudend, welbespraakt, uitmuntende fotografie en score en af en toe zeer grappig. Maar bijlange niet zo sprankelend als hun jaren '90 meesterwerken en het feit dat dit gebaseerd is op 'Odyssey" van Homer is niet echt een meerwaarde. Het is natuurlijk een typisch Coen grap dat men een 'writing credit' toekent aan Homer en zijn boek terwijl de Coen broers zelfs nooit het boek hebben gelezen. Maar ook die grap komt nooit echt uit de verf.

Echt een fijne film waarvan vorm en inhoud bijna perfect op mekaar afgestemd zijn. Naar kleuren toe start men in het grijs (of zwartwit) om dan over te gaan naar sepia decors en kostumering. Daardoor krijg je echt een antiek gevoel bij het bekijken van de film, nog versterkt door de vintage vignettes die bij de creditering gehanteerd worden. Het verhaal is in orde. Blijkbaar geïnspireerd op de Odyssee al lijkt mij dat vooral een statement van de makers dat met een korrel zout mag genomen worden. Vooral is het een film vol knipoogjes naar het tijdperk van de jaren 1930 waarin het zich afspeelt. En muziek is daarbij zeker een rode draad. Prachtige muziek, en soms zelfs te gelikt om waar te zijn (in de scene met de Ku Klux Clan). Cool wat ze deden met het het Tim Johnson personage dat gebaseerd is op blueslegende Robert Johnson. Maar de legende hoef je niet eens te kennen om de insteek in het verhaal te appreciëren. Ik heb genoten van de humor, vette accenten en de acteerprestaties in het algemeen. Nu ik erover nadenk valt het me trouwens op dat het f*** woord geen enkele keer gevallen is. Misschien ook nog een subtiele verwijzing naar de manier waarop het gespeeld werd in de ‘kuise’ films en media van dat tijdperk. De humor is trouwens af en toe behoorlijk pittig, getuige de scene met de Ku Klux Clan. Van de Coen Brothers heb ik nog heel wat te bekijken/ in te halen, dus dit is alvast een meer dan aardige aanzet.

Prachtige roadmovie in het Amerika van de jaren dertig. Mooie cinematografie, een prima soundtrack en de nodige humor. Ik heb me prima vermaakt! 3,5☆