
O Brother, Where Art Thou? (2000)
Verenigde Staten / Verenigd Koninkrijk / Frankrijk
Komedie / Avontuur
106 minuten
geregisseerd door Joel Coen
met George Clooney, John Turturro en Tim Blake Nelson
Amerika in de jaren 30 van de vorige eeuw. Drie gevangenen slagen er in te ontsnappen tijdens de dwangarbeid. Ze zijn van plan de buit die één van hen verstopt heeft op te halen. Aangezien het geld verborgen is in een huis dat binnen korte tijd onder water zal staan door de aanleg van een nieuwe dam, is er haast bij geboden. Dat is echter niet de enige moeilijkheid waarmee de drie te maken krijgen.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=kID9iXY5Nuk
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,7 / 288907)trailer (YouTube)various artists cd (MusicMeter)kijk op NetflixPathé Thuis: vanaf € 5,99 / huur € 2,99In dit verhaal draait het om drie bevriende aan elkaar geketende gevangen, te weten Everett, Pete en Delmar, die erin slagen te ontsnappen tijdens hun dwangarbeid. Ze zijn namelijk van plan om het geld in de vorm van 1,2 miljoen dollar te gaan ophalen en te verdelen onder elkaar, die gevangene Everett heeft verstopt tijdens zijn geldtransport overval. Ze hebben daarbij een lange weg te gaan met de nodige obstakels onderweg (zo worden ze namelijk steeds op de hielen gezetten door de politie die hun willen oppakken en straffen) en ook moeten ze haast maken, want de plaats (een huis) waar Everett het geld verborgen heeft wordt binnenkort onder water gezet i.v.m. door de aanleg van een nieuwe dam, die de regio moet gaan voorzien van elektriciteit.
Het luchtige verhaal zit opzicht leuk in elkaar en weet te vermaken van de eerste tot de laatste minuut (duurt circa 100 minuten) en bevat heel veel leuke wendingen (daardoor springt het verhaal wel geregeld van de hak op de tak) met verschillende personages (o.a. met de zwarte gitarist Tommy Johnson die een afspraak met de duivel heeft gemaakt, gangster George Nelson, oftewel Baby Face Nelson, dief Big Dan Teague met maar één oog en de twee gouverneurs Pappy O'Daniel en Homer Stokes die bezig zijn met verkiezingscampagne), ook met de fraaie (visueel gezien) en leuke uitvoering van het verhaal zit het wel goed. Daarbij moet je met je mond regelmatig lachen (o.a. om de "Dapper Dan" haargel die gevangene Everett continue gebruikt) om de luchtige en droge humor, worden je ogen geprikkeld en gestreeld door de vele mooie beelden van Mississippi in het tijdsbeeld van de jaren 30 en hetzelfde geldt voor je oren door de muziek en het vele zingen (A capella of begeleidt met minimale muziekinstrumenten), waar ik normaal gesproken geen fan van ben in films, welke goed paste bij het verhaal en ook fraai en leuk in beeld werd gebracht.
Zo vond ik het zingen van de "Soggy Bottum Boys" (oftewel de drie gevangen die door zingen wat geld proberen te verdienen onderweg en daarin uiterst succesvol blijken te zijn, zonder dat ze het in eerste instantie weten) wel leuk en zeker met hun hilarische uitvoering (waarbij ze ook nog eens baarden dragen) van hun grote hit "Een man van eeuwig leed" op het einde van het verhaal. Maar het hoogtepunt van zingen in combinatie met de uitvoering erbij, was toch wel de fraaie en grote Ku Klux Klan bijeenkomst, waarbij men op het punt staat om een "neger" (dat woord wordt regelmatig gebruikt en was natuurlijk ook van toepassing bij het tijdsbeeld en de plaats Mississippi waar het verhaal zich afspeelt) te gaan ophangen. Die hele scene met de Ku Klux Klan vond ik persoonlijk één van de hoogtepunten (was ook best komisch) in het verhaal. Het visueel mooiste zingmoment, was overigens de scene met de drie wassende fraaie (met name Musetta Vander) zingende vrouwen in het water, die de drie gevangen verleiden.
Degene die deze film ook naar een hoog niveau tillen is de cast en zeker wat betreft de drie hoofdrolspelers George Clooney (in de rol van de ontsnapte gevangene Everett, die het geld heeft verstopt maar dit eigenlijk gewoon gelogen heeft, want hij ontsnapt om te voorkomen dat zijn vrouw Penny met iemand anders gaat trouwen), John Turturro (in de rol van de ontsnapte gevangene Pete Hogwallop) en Tim Blake Nelson (in de rol van de ontsnapte gevangene Delmar O'Donnell). Met name was het genieten van George Clooney als de ietwat onnozele Everett, om wie het verhaal ook vooral draait. Ook de overige cast deed het leuk, zoals John Goodman (als dief Big Dan Teague), Holly Hunter (als Penny die de vrouw is van Everett en die op het punt staat te trouwen met iemand anders), Charles Durning (in de rol van gouverneur Pappy O'Daniel) en Wayne Duvall (in de rol van gouverneur Homer Stokes, die tevens de leider is van de Ku Klux Klan). Degene die overigens een komische toevoeging was in het verhaal, was de kleine Ed Gale (in de rol van "The Little Man" die een soort van evenbeeld is van gouverneur Homer Stokes, zeg maar vergelijkbaar maar met Dr. Evil en Mini-Me in de leuke Komedie / Actie film "Austin Powers" uit 1999).
Al met al gewoon een leuke en vermakelijke luchtige Komedie / Avontuur film van de bekende regisseur Joel Coen, die zich lekker wegkijkt.
Deze film maakt me gelukkig!

Een film bouwen om 3 saaie karakters is al lastig zat, ook al speelt Clooney voor de verandering eens niet zichzelf, maar ook de keuzes daarnaast zijn niet mijn smaak: de omgevingen, de muziek, de humor en de dialogen bijvoorbeeld. Het avontuur/verhaal zelf kon me hierdoor niet meer boeien.
Het hele feelgood-gehalte waar ik op hoopte is mij voorbij gegaan helaas. Al was Dapper Dan zo'n leuk detail waar het in de rest van de film aan ontbreekt.
George Clooney is wat mij betreft niet mijn favoriete acteur vooral niet in de komedie genre. Toch deed hij het redelijk, en zo was hij met Pete Hogwallop en Delmar O'Donnell is hij wel echt een uitstekend trio en word de film ook goed. Zeker het moment wanneer de drie jongens voor 10$ per persoon bij de plaatselijke radiostation de band ‘Soggy Bottum Boys’ hebben opgericht. Een heerlijk moment wanneer de trio een leuk country nummer ‘Man of Constant Sorrow' hebben opgericht met hun nieuwe vriend de zie onderweg hadden opgepikt. In het echt is dit nummer geproduceerd door Dick Burnett in de jaren late jaren ’20. Over het algemeen vond ik dit nummer wel wat hebben.
Het verhaal is ook erg tof om te volgen. We volgen drie mannen: Everett, Pete Hogwallop en Delmar O'Donnell die verplicht aan dwangarbeid moet doen. De drie ontsnappen vervolgens om zo een schat met de waarde van 1.2 miljoen dollar op te halen voordat dit huis onder water komt te staan omdat de staat een dam bouwt en daar precies een meer komt te lopen. Onder weg komen ze verschillende moeilijkheden tegen waaronder een verraad bij Pete zijn neef (of oom), vrouwen langs het water waarnaar Pete weer word mee genomen door de politie en noem zo maar op. Opvallend vind ik dat Joel Coen verschillende cults laat zien, eerst waar Delmar en Pete zich laten zondigen door de cult en opvallend maar wel geinig was de Ku klux klan. Waar hun gitarist Tommy Johnson is opgepakt door de KKK en waarschijnlijk geofferd werd. Hier proberen de drietal Tommy te redden waarna hun masker er af worden getrokken en ze dankzij hun roet worden uit gemaakt als een zwart getinte persoon, ik vond het wel machtig mooi.
De honderd minuten vallen mee, en zijn echt prima uit te zitten. Zoals ik al zei valt het verhaal tussendoor ietsjes weg maar met scénes zoals in de trein dat ze mee proberen te liften maar Pete zich niet in de trein kan hijsen en dankzij hem iedereen uit de trein weet te slingeren zijn van die scénes waar ik mijn lach toch wel op kon zetten. Ook zijn er leuke details te vinden in de film zoals Baby Face Nelson die we ook in de film zien. We zien Baby Face Nelson in de film wanneer de drie weer hun auto kwijt is en over de weg lopen, waarna er een auto aan komt scheuren en er alleen maar geld uitvliegt. Hij neemt de politie onder schot en overvalt weer een bank waarna een vrouw verteld dat het ‘Baby Face Nelson’ is. Later in de film zien we hem ook nog in een stoet waar hij geëlektrocuteerd word als doodstraf. In het echt woord beweerd dat Baby Face Nelson waarschijnlijk contacten had met ‘Al Capone’, geen vriendelijke man dus.
Al om al, leuke film maar geen meesterwerk van de Joel Coen. Ik heb me vermaakt maar het is geen topper, zeker geen miskoop. Even een kortere mening omdat ik morgen weer vroeg op moet staan.
3.5*
Verder bestaat de film vooral uit muziek. Nu kan ik best begrijpen dat er hier en daar wat kijkers afvallen als je niet van country houdt en honky tonk music, maar vermakelijk is het zeker. Ook grappig gedaan met die dichte grote microfoon, want meneer Clooney kan dan wel koffie zetten, volgens mij zingt ie geen noot.
Het eind kon mij zeker ook bekoren. Fantastisch gemaakt met dat meer Ziet er bovendien erg natuurlijk uit.
Ik heb me zeker vermaakt met deze film. Snap alleen de titel nog steeds niet..........

Zonder enige twijfel een van de vreselijkste films die ik ooit gezien heb......een kwelling en opgave om hem uit te zitten, maar ik heb het gedaan.....helaas. Geen idee waar ik dit gedrocht vandaan had maar die kan direct weg, allemachtig wat erg. Ik zeil de disc nog net niet de wijde wereld in.
Meerdere woorden besteden dan dit is deze film niet waard, dus daarom laat ik het bij bovenstaande.
Wat een bagger film niet normaal zo slecht ?
Goed onderbouwde argumenten, daar hou ik van.
Waarom is de film voor jou 'een zeer matige en saaie film'? Klakkeloos je standpunt verkondigen zonder argumentatie is ook maar slappe hap.
Waarom is de film voor jou 'een zeer matige en saaie film'? Klakkeloos je standpunt verkondigen zonder argumentatie is ook maar slappe hap.
Heerlijke film van Joel Coen. O Brother, Where Art Thou? geeft een mooi tijdsbeeld van het zuiden van Amerika in de jaren 30, maar het heeft ook weer dat vreemde en eigenzinnige Coen sfeertje waardoor alles ’larger than life’ aanvoelt. Clooney is ijzersterk, en samen met Blake Nelson en Turturro vormt hij een geweldig trio. Een heerlijk stel, en dan heb je ook nog Goodman, Hunter en verschillende andere acteurs. De Ku Klux Klan, een verborgen schat, een kleurrijk crimineel trio, een zeurende ex-vrouw, gekke en machtsbeluste politici, de politie etc. Het vormt een doldwaze cocktail in een film zoals alleen een Coen broer die kan maken.
En dat bevalt goed! O Brother Where Art Thou vond ik leuk. De mannen zitten allemaal goed in hun rol en het verhaal is ook erg fijn om te volgen. Het is leuk om te zien op welke zaken de mannen allemaal stuiten tijdens hun ontsnapping uit de gevangenis in het tijdsbeeld waar het zich afspeelt. Clooney is leuk als leader of the pact en zijn kornuiten zijn heel vermakelijk. Als ze eenmaal in het dorp van Clooney’s karakter aankomen zakt het hele verhaal wel een beetje in: het is duidelijk boeiender om naar te kijken als ze on the road zijn.
Het wordt nergens echt heel indrukwekkend, maar ik heb me zeker vermaakt. *3.5

Dit is in ieder geval weer zo'n flauwe, totaal niet grappige komedie met een vervelend ondertoontje. Eentje in de categorie Hail, Caesar!/The Ballad.... Als groot countryliefhebber keek ik hier nog redelijk naar uit in verband met het plekje dat de film heeft in de Country Music Hall of Fame waar ik vorig jaar was. Maar helaas, ook op muzikaal vlak richt O Brother zich meer op de jolige kant van de scene.
Nog nooit gezien en erg nieuwsgierig voor gaan zitten afgelopen maandag. En hoewel ik niet echt wist wat te moeten verwachten werd ik verre van teleurgesteld. Zo las ik met grote vrees dat er zingen in voor komt, iets wat me wel zorgen baarde aangezien ik niet bepaald een musicalliefhebber ben, maar dat viel alleszins mee.
Een bij tijd en wijlen erg koddig beeld komt naar voren wat typerend is voor de Coen brothers uiteraard. Het neigt zelfs hier en daar naar slapstick. Toch konden de drie boeven niet beter bij elkaar gezocht zijn met name Turturro en Tim Blake Nelson die op briljante wijze twee dommige rednecks neerzetten. Met de niet veel slimmere Clooney als leider is het drietal rond en geketend en al struikelen ze van toestand naar toestand met de ontmoeting van Baby face, de KKK meeting, de sirenen en het treinmomentje als bijzonder hoogtepunt. Dingen overigens zoals de KKK die me een beetje aan Django Unchained doen denken. Het tijdsbeeld met de vette pruiken en de pommade is overigens ook prima.
De visuele stijl is prima gekozen, een soort overbelichting met veelal gele kleuren die het allemaal iets authentieker laten overkomen. Zo zijn de herfst kleuren op een gegeven moment ook prachtig. Verder is het sfeertje vaak erg goed te noemen en zijn de gebeurtenissen zoals zo vaak in Coen Brothers films van de hak op de tak en bijzonder toevallig. Als acteurs zijn TBN en Turturro het noemen waard maar vind ik persoonlijk Stephen Rooth ook erg goed met zijn loensende oog.
De film schijnt gebaseerd op Odyssey van Homerus maar behalve de sirenen zie ik weinig relevantie. Iets wat mij niet veel uitmaakt. Ondanks dat de film niet over de hele lengte zijn niveau beet houd en zich niet kan meten aan True Grit, Fargo of The big Lewboski is het toch een meer dan vermakelijk en prima film.
[
De film schijnt gebaseerd op Odyssey van Homerus maar behalve de sirenen zie ik weinig relevantie. Iets wat mij niet veel uitmaakt.
John Goodman als de cycloop.

Vanmiddag weer eens terug gekeken, ik weet nog dat ie me de eerste keer dat ik hem zag wat tegenviel, maar toen zat ik hem waarschijnlijk met zijn voorganger the Big Lebowski te vergelijken.
Ik vind het inmiddels gewoon een te gekke Coen Bros film, mooie muziek, goeie personages, leuk verhaal, humor die me wel ligt, het sfeertje, dikke prima allemaal.
John Goodman als de cycloop.

Vanmiddag weer eens terug gekeken, ik weet nog dat ie me de eerste keer dat ik hem zag wat tegenviel, maar toen zat ik hem waarschijnlijk met zijn voorganger the Big Lebowski te vergelijken.
Ik vind het inmiddels gewoon een te gekke Coen Bros film, mooie muziek, goeie personages, leuk verhaal, humor die me wel ligt, het sfeertje, dikke prima allemaal.
Het plot is grappig en spannend. Boeiend ook, want je wil steeds weten waarin het trio verzeild raakt. Doorheen de film staan gezangen centraal zoals de evergreen die ze inzongen of het mooie gezang van de sirenen met de absurde idee van de pad. Ook de KKK-meeting is een voltreffer net als het subplot vn de verkiezingen van het gouverneurschap.
Excentriek en karikaturaal? Zeer zeker! Maar eveneens vermakelijk met een top Clooney en een leuke bijrol voor Goodman. Typisch het eigenzinnige Coen-sfeertje ook, leuk!
Het verhaal wordt nergens interessant of uniek. De personages worden nergens intrigerend, en blijven de hele film saai en irritant.
De humor is zeer kinderlijk en kan me helemaal niet bekoren. Ik kan me voorstellen dat ik sommige scenes grappig zou gevonden hebben op mijn 13de.
De muziek wordt hier vaak als pluspunt genoemd. Waarom? Ik heb een aantal liedjes herbeluisterd op youtube, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat dit zelf binnen het country-genre ondermaats is.
Tenenkrommend slecht zijn de scene's met de pad, de KKK, elke scene waar Pappy O' Daniel in voor komt, en elke scene waar Delmar of Pete hun mond open doen.
Aangezien ik niets positief kan zeggen kan ik enkel het absolute minimum geven.
0,5*
Ik had best hoge verwachtingen, ook al scoren de Coen-broers niet écht heel hoog bij mij. Meestal ben ik wel vermaakt door één of meerdere elementen uit hun films. Met de relatief hoge score was deze dan ook een logische volgende om te zien.
Maar ik heb me écht niet vermaakt. De film is de meest komisch bedoelde van de Coens die ik tot dusver zag, maar mede daardoor één van de minst grappige. Het is allemaal geforceerd. Geen van de drie hoofdrolspelers weet uit te blinken, noch is de wat losse scène-opvolging voer voor komische misverstanden e.d.
Het laatste half uur was echt slepen tot de meet. Weer een filmpje meer gezien, maar dat is dan ook het enige positieve aan deze kijkbeurt.
1,5
De setting / locates zijn inderdaad schitterend, het doet de jaren ' 30 perfect overkomen.
Alleen de karakters / grapjes wekten bij mij wat negativiteit op.
Teveel scenes / gebeurtenissen in deze roadmovie,
Mijn visie op deze film:
Mooie beelden van de zuidelijke staten, leuk en hier en daar komisch verhaal over een paar gasten die eigenlijk gewoon met hun eigen verhaal ontsnappen uit het gevangenschap en de hele film op de vlucht zijn, waar een religieus en filosofisch tintje aan zit. Eerlijkheid en rechtvaardigheid leeft het langst en uiteindelijk komt dat bij jezelf terug. Contrast met de huidige samenleving vind ik ook leuk, media nog in de kinderschoenen en daardoor enorme vrijheid, maar ook beperkend kan zijn.