Big Fish (2003)

Je onderdompelen in de wereld van Tim Burton staat garant voor aparte figuren – letterlijk en figuurlijk. Zo ook in BIG FISH. Burton zou zulke dramafilmpjes meer moeten maken, want hij weet (al dan niet menselijke) personages sterk uit te werken. Ik word helemaal meegesleept door McGregor die zijn rol uitstekend draagt. Alles wat op zijn pad komt intrigeert en kent grappige momenten.

Doordat het levensverhaal van de jonge Ed zo aanspreekt – en helemaal over the top gaat zonder dat het ongeloofwaardig wordt – is het jammer dat er heen en weer wordt geknipt naar het heden. We krijgen evenwel opnieuw te maken met een sterke cast, maar toch wil ik weer terug naar jonge Ed en zijn vrolijke avonturen. De raamvertelling hoeft er voor mij niet bij, al begrijp ik de intenties van de regisseur. Zeker wanneer je bij het einde aanbelandt, krijg je een mooi samenspel. Die scène maakt het inwisselen van heden en verleden en vice versa het waard.

Naast het mooie verhaal en sterke acteurs is de combinatie tussen een lach en traan goed meegenomen. De Amerikaan weet twee uur met mijn emoties te spelen, dat is niet iedereen gegeven. Erg mooie familiefilm en van de tot nog toe acht geziene films de beste uit Burtons oeuvre.

een mooie film. Bijna een die ik bij mijn eigen afscheid zou willen laten zien. Een mooie bombastische film die mooi past bij de boodschap van de film.

Weer een schitterend sprookje van Tim Burton, en wat voor één? Juist, een verzonnen verhaal...

Will Bloom ergert zich er maar dood aan dat zijn vader Ed continu iedereen wijs probeert te maken met zijn verzonnen levensverhaal waar de ongeloofwaardigheid ervan af spat. Ed werd hier overigens erg goed neergezet door Albert Finey en nu hij op sterven ligt streeft Will er na al die jaren na dat zijn vader eindelijk eens de waarheid verteld... maar tevergeefs. Ed probeert nog altijd zijn voordelen eruit te halen dat hij zijn hele verzonnen levensverhaal aan de eerste de beste geïnteresseerde te kunnen vertellen... in dit geval een pleegverzorgster. En ja... zoals in werkelijkheid, kan je je als burger doodergeren aan mensen die continu hun leven verbloemen met sprookjes en leugens om zelf die kleur toe te voegen die de hele tijd gemist word. Maar wanneer we daadwerkelijk in de wereld van Ed kruipen is het alles behalve vervelend.

Tim Burton schetst hier weer een creatief sprookje van waar reuzen, Siamese tweelingen, typische dorpbewoners en grote vissen, merkwaardige circussen, plaats krijgen in de zogenaamde werkelijkheid waarbij Big Fish een ware, kleurrijke feelgoodmovie is geworden... Hoe mooi leugens wel niet kunnen worden uitgewerkt. Enkele keren is het lachen geblazen en de andere keer pink je een traantje weg. Ewan McGregor weet ook op een fijne manier de jonge Ed Bloom neer te zetten en natuurlijk is er ook genoeg plek voor een lovestory. We kunnen in ieder geval bevestigen dat Burton weer zijn best heeft gedaan... Dat einde... ja wonderschoon.

Een film die al een lange tijd op de stapel heeft gelegen en waarvan ik zeker geen spijt heb dat ik hem ben gaan zien. Dit is gewoon een klassieke, fantasierijke geschiedenis geworden. Iets waar je Burton wel in kan vertrouwen.

En die circusartiest: Was dat nou niet Ron Jeremy?

5,0*

Boeiende fantasyfilm waarvan ik niet geheel weggeblazen ben. Het uitgangspunt is veelbelovend: vader Bloom die als geboren verteller en entertainer het ene verhaal na het andere opdist. Zijn zoon Will kan het echter niet langer aanhoren en breekt met zijn vader tot het moment dat zijn vader op sterven ligt.
Net als Will moet de kijker een zoektocht ondernemen van wat realiteit en wat fictie is.

De acteerprestaties vond ik niet uitmuntend. De rol van McGregor zal bij mij snel vervliegen. En Crudup vind ik ook maar flets en inhoudsloos. De rol van vader Bloom, vertolkt door Albert Finney, was eigenlijk de enige die me kon bekoren. Leuk om ook nog eens De Vito te zien, dat was bij mij een hele poos geleden (ondanks zijn ruim oeuvre). Buscemi's vond ik eerder beperkt en nietszeggend. Zo'n acteur verdient beter (en kan ook zelf beter).

Het decor, bijhorende muziek en de sfeer is zoals gewoonlijk bij Burton top, maar van een mooie verpakt cadeautje verwacht je ook een mooi aandenken en daar liep het wat mank. Ondanks het fijne concept lost de film niet voldoende de verwachtingen in om een vlotte 4,0* te quoteren. De film blijft degelijk van begin tot einde, maar stijgt niet boven zichzelf uit. Het einde blijft open en de kijker kan zelf oordelen wat er nu eigenlijk van aan is. Burton staat bekend om zijn mystery en fantasy, maar net dat ontbrak wat naar het einde toe om de kijker nóg meer te prikkelen.

En die circusartiest: Was dat nou niet Ron Jeremy?
nee, Danny deVito it is

maar inderdaad lijken op elkaar, dus als er een bio-movie over deVito komt kan Ron Jeremy deze spelen, andersom lijkt me nog leuker

wat een schijtfilm echt bizar gewoon, de hoofdpersonage voert geen enkel normaal gesprek maar vertelt gewoon letterlijk de gehele film verzonnen kutverhalen.

In tegenstelling tot het wat mager onderbouwde commentaar boven mijn post, vind ik dit echt een topfilm!

De band tussen vader en zoon wordt prachtig neergezet, en de vertelling waarin fantasie en werkelijkheid in elkaar overvloeien is geweldig verbeeld. Je zou zelf willen dat je ook een leven hebt geleid als Edward Bloom. Of dat je het zou kunnen verzinnen.

Als uiteindelijke thema bleef bij mij hangen dat fantasie niet ondergeschikt is aan de realiteit, maar dat deze elkaar goed aan kunnen vullen. Wie romantiseert nu eenmaal niet zijn eigen geschiedenis tot zekere hoogte?

Met een lach en een flinke traan gekeken deze film, en dat ga ik zeker nog vaker doen.

Heerlijke film. Een volmaakte ode aan de vertelkunst met een die ode rechtvaardigende boodschap die zeker ook in deze tijden van ‘fake news’ relevant is: wij mensen hebben verhalen in plaats van feiten nodig. Verhalen geven ons een metafysica en maken ons onsterfelijk. En de film is ook nog eens hartstikke ontroerend.

Wat kan regisseur Tim Burton toch mooie verhalen vertellen, waaronder dit prachtige drama vol fantasyelementen. Zeker zo aanstekelijk als de door Albert Finney gespeelde oude Edward Bloom, die iedereen inpakt met zijn sterke verhalen of is hij juist een fantasierijke leugenaar ?

In deze raamvertelling draait het om Will Bloom (Billy Crudup), die een slechte relatie heeft met zijn vader Ed Bloom (Albert Finney). Iedereen vindt Edward een toffe peer, omdat hij altijd fantastische verhalen vertelt over zijn belevenissen met reuzen, Siamese tweelingen en rondreizende circussen. Hij verbergt zich achter zijn verhalen en Will heeft nooit serieus met hem kunnen praten. Zelfs op zijn bruiloft, vertelde zijn vader verhalen over zichzelf. Will had er genoeg van en vertrok naar Parijs om daar journalist te worden. Maar als Ed een beroerte krijgt, gaat Will terug naar Alabama en hoopt hij eindelijk gewoon met zijn vader te kunnen praten. Maar meteen krijgt hij weer fantastische verhalen (die we zien met Ewan McGregor als de jonge onweerstaanbare Edward) te horen. Dat zorgt voor teleurstelling en zelfs woede, maar uiteindelijk besteft Will dat hij misschien wel meer op zijn vader lijkt dan hij denkt.

Tim Burton heeft de visuele kant van de film tiptop in orde (o.a. de scène met een veld vol narcissen), en in deze film schildert hij knap een fantastische wereld, waarin bijna alles mogelijk is, zonder dat het te gek wordt. Het is een niet cynische zelfs lieve en sentimentele film geworden over de noodzaak van fantasie in het leven. Het verhaal gaat een beetje stroef van start, maar het moment van betovering breekt onherroepelijk aan. De muziek van Tim Burton's vaste componist Danny Elfman, was best mooi en werd zelfs genomineerd voor een Oscar.

Tim Burton heeft voor deze film een karrenvracht van bekende acteurs en actrice aangetrokken, waaronder Helena Bonham Carter (in de rol van Jennifer Hill en verder speelt ze ook een oude heks die de jonge Edward Bloom een visioen geeft van zijn dood), die vrijwel altijd in films van Tim Burton is te bewonderen en daar meestal ook vaak in schittert. Verder zien we buiten de al eerder genoemde cast Jessica Lange (als Sandra K. Bloom, die Edwards vrouw is), Steve Buscemi (als Norther Winslow, die een dichter is) en Danny DeVito (als Amos Calloway, die een circusartiest is). Ook is het wel leuk om te zien dat Miley Cyrus ook een rolletje had in het verhaal als de 8-jarige Ruthie.

Een bijzondere rol in het verhaal is die van de reus "Karl the Giant", gespeeld door de 2,29 meter lange misvormde Matthew McGrory, die een paar jaar later in 2005 overleed. Ada Tai en Arlene Tai als de Siamese tweeling Ping en Jing, die optreden voor militairen in Korea, waren wel fraai om te zien. Buiten dat Edward Bloom werd gespeeld door Albert Finney en Ewan McGregor, werd hij ook gespeeld door Perry Waltson, die hem speelt als kind.

Al met al een mooie ontroerende Drama / Fantasy film van de bekende Amerikaanse regisseur Tim Burton, waarvan het verhaal eigenlijk vanaf de eerste tot de laatste minuut (duurt circa 120 minuten) weet te vermaken, te boeien en te fascineren.

Erg mooi.

Ja, ik had al hoge verwachtingen, maar geen zin/tijd om deze eerder op te zetten. Had hem nu al 2 weken op de opnames staan en besloot toen maar eens om er aan te beginnen. Al heel snel werd ik al meegetrokken in deze typische Burton film.

De hele cast speelt goed, maar het is dan ook geen onbekende cast. Sterren als DeVito en Buscemi zien we dan ook gelijk terug, alleen Depp mist eigenlijk in deze Big Fish. Burton laat al zijn fantasie ook los in deze film, en dat is te merken. De visuals zijn mooi en de decors en aankleding meesterlijk.

Een film die simpel lijkt te zijn, is uiteindelijk toch heel goed. Zeker aangeraden, speciaal voor Burton fans. Burton heeft dit echter nooit meer ovetroffen.