Big Fish (2003)

Je onderdompelen in de wereld van Tim Burton staat garant voor aparte figuren – letterlijk en figuurlijk. Zo ook in BIG FISH. Burton zou zulke dramafilmpjes meer moeten maken, want hij weet (al dan niet menselijke) personages sterk uit te werken. Ik word helemaal meegesleept door McGregor die zijn rol uitstekend draagt. Alles wat op zijn pad komt intrigeert en kent grappige momenten.

Doordat het levensverhaal van de jonge Ed zo aanspreekt – en helemaal over the top gaat zonder dat het ongeloofwaardig wordt – is het jammer dat er heen en weer wordt geknipt naar het heden. We krijgen evenwel opnieuw te maken met een sterke cast, maar toch wil ik weer terug naar jonge Ed en zijn vrolijke avonturen. De raamvertelling hoeft er voor mij niet bij, al begrijp ik de intenties van de regisseur. Zeker wanneer je bij het einde aanbelandt, krijg je een mooi samenspel. Die scène maakt het inwisselen van heden en verleden en vice versa het waard.

Naast het mooie verhaal en sterke acteurs is de combinatie tussen een lach en traan goed meegenomen. De Amerikaan weet twee uur met mijn emoties te spelen, dat is niet iedereen gegeven. Erg mooie familiefilm en van de tot nog toe acht geziene films de beste uit Burtons oeuvre.

een mooie film. Bijna een die ik bij mijn eigen afscheid zou willen laten zien. Een mooie bombastische film die mooi past bij de boodschap van de film.

Weer een schitterend sprookje van Tim Burton, en wat voor één? Juist, een verzonnen verhaal...

Will Bloom ergert zich er maar dood aan dat zijn vader Ed continu iedereen wijs probeert te maken met zijn verzonnen levensverhaal waar de ongeloofwaardigheid ervan af spat. Ed werd hier overigens erg goed neergezet door Albert Finey en nu hij op sterven ligt streeft Will er na al die jaren na dat zijn vader eindelijk eens de waarheid verteld... maar tevergeefs. Ed probeert nog altijd zijn voordelen eruit te halen dat hij zijn hele verzonnen levensverhaal aan de eerste de beste geïnteresseerde te kunnen vertellen... in dit geval een pleegverzorgster. En ja... zoals in werkelijkheid, kan je je als burger doodergeren aan mensen die continu hun leven verbloemen met sprookjes en leugens om zelf die kleur toe te voegen die de hele tijd gemist word. Maar wanneer we daadwerkelijk in de wereld van Ed kruipen is het alles behalve vervelend.

Tim Burton schetst hier weer een creatief sprookje van waar reuzen, Siamese tweelingen, typische dorpbewoners en grote vissen, merkwaardige circussen, plaats krijgen in de zogenaamde werkelijkheid waarbij Big Fish een ware, kleurrijke feelgoodmovie is geworden... Hoe mooi leugens wel niet kunnen worden uitgewerkt. Enkele keren is het lachen geblazen en de andere keer pink je een traantje weg. Ewan McGregor weet ook op een fijne manier de jonge Ed Bloom neer te zetten en natuurlijk is er ook genoeg plek voor een lovestory. We kunnen in ieder geval bevestigen dat Burton weer zijn best heeft gedaan... Dat einde... ja wonderschoon. 🙂

Een film die al een lange tijd op de stapel heeft gelegen en waarvan ik zeker geen spijt heb dat ik hem ben gaan zien. Dit is gewoon een klassieke, fantasierijke geschiedenis geworden. Iets waar je Burton wel in kan vertrouwen.

En die circusartiest: Was dat nou niet Ron Jeremy?

5,0*

Boeiende fantasyfilm waarvan ik niet geheel weggeblazen ben. Het uitgangspunt is veelbelovend: vader Bloom die als geboren verteller en entertainer het ene verhaal na het andere opdist. Zijn zoon Will kan het echter niet langer aanhoren en breekt met zijn vader tot het moment dat zijn vader op sterven ligt.
Net als Will moet de kijker een zoektocht ondernemen van wat realiteit en wat fictie is.

De acteerprestaties vond ik niet uitmuntend. De rol van McGregor zal bij mij snel vervliegen. En Crudup vind ik ook maar flets en inhoudsloos. De rol van vader Bloom, vertolkt door Albert Finney, was eigenlijk de enige die me kon bekoren. Leuk om ook nog eens De Vito te zien, dat was bij mij een hele poos geleden (ondanks zijn ruim oeuvre). Buscemi's vond ik eerder beperkt en nietszeggend. Zo'n acteur verdient beter (en kan ook zelf beter).

Het decor, bijhorende muziek en de sfeer is zoals gewoonlijk bij Burton top, maar van een mooie verpakt cadeautje verwacht je ook een mooi aandenken en daar liep het wat mank. Ondanks het fijne concept lost de film niet voldoende de verwachtingen in om een vlotte 4,0* te quoteren. De film blijft degelijk van begin tot einde, maar stijgt niet boven zichzelf uit. Het einde blijft open en de kijker kan zelf oordelen wat er nu eigenlijk van aan is. Burton staat bekend om zijn mystery en fantasy, maar net dat ontbrak wat naar het einde toe om de kijker nóg meer te prikkelen.