Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)
mijn stem
4782 stemmen
Verenigde Staten
Drama / Sciencefiction
108 minuten
geregisseerd door Michel Gondry
met Jim Carrey, Kate Winslet en Kirsten Dunst
Joel (Jim Carrey) is er nogal van ondersteboven dat zijn vriendin Clementine (Kate Winslet) al haar herinneringen aan hun nogal tumultueuze relatie heeft laten wissen. Wanhopig neemt hij contact op met de uitvinder van het bewuste proces, Dr. Howard Mierzwiak (Tom Wilkinson), om zo Clementine uit zijn eigen geheugen te laten verwijderen. Maar als Joel's herinneringen aan Clementine langzaam beginnen te verdwijnen, begint hij zijn liefde voor haar opnieuw te ontdekken. Hij probeert uit alle macht het proces, dat zich diep in zijn hersenen voltrekt, tegen te gaan. Terwijl Dr. Mierzwiak en zijn crew hem najagen door zijn eigen herinneringen, wordt Joel meer en meer duidelijk dat hij Clementine niet uit zijn hoofd wil krijgen.
- nummer 108 in de top 250
0
geplaatst: 3 september 2016, 09:48 uur
Full marks voor het geweldige uitgangspunt (de schrijvers zullen het zeer ontroerende korte verhaal De achtbaan van Belcampo wel niet kennen) en de inventieve uitwerking van alle obstakels en complicaties, maar net zoals bij sommige andere scripts van Charlie Kaufman ben ik me gedurende een groot gedeelte van de film te sterk bewust van "de draadjes", en dat bederft de lol voor mij toch een beetje. Uitstekend geacteerd en superbe set design en trucage, maar niet een film die ik eenvoudig in mijn hart kan sluiten.
0
geplaatst: 4 november 2016, 14:04 uur
Het begin van Eternal Sunshine of the Spotless Mind beviel mij nog het beste. Jim Carrey in een Truman Show-achtige rol met een paar leuke dialogen en een romantische kwinkslag. Helaas verzandt de film daarna in het nodeloos complex overdragen van het-mijns inziens-weinig interessante plot.
Debet aan die nodeloze complexiteit is de editing. Het narratief van de film is geheel zo moeilijk niet, maar toch lijkt er bewust gepoogd te zijn alles maar zo intelligent en flitsend mogelijk te ordenen. Het resultaat is een opeenvolging van scènes die nooit meer zo weten te raken als het pakkende begin deed. Coherent is het nog net wel, en het zorgt ook voor een prima pacing, maar als de credits rollen kom je tot de conclusie dat de film je nauwelijks heeft weten te boeien.
Misschien ook wel deels een negatieve verdienste van de cast. Carrey is op bepaalde momenten te aanwezig, maar tegelijk representeert hij de ontbrekende schakel op momenten dat je een wat luchtige inslag wel kunt gebruiken. Winslet heeft de beste rol, maar is wat mij betreft niet echt het type actrice voor haar character. Ruffalo is nietszeggend en Dunst vooral erg vervelend (maargoed, dat vind ik haar in vrijwel alle films waarin ze mag opdraven).
Script en scenario dus wel redelijk op orde, maar de inkleuring (characters) en uitwerking (editing) hadden anders dan wel beter gekund. Eternal Sunshine of the Spotless Mind vond ik uiteindelijk geen pakkende film, en de top-250 positie mis ik ook.
1.5*
Debet aan die nodeloze complexiteit is de editing. Het narratief van de film is geheel zo moeilijk niet, maar toch lijkt er bewust gepoogd te zijn alles maar zo intelligent en flitsend mogelijk te ordenen. Het resultaat is een opeenvolging van scènes die nooit meer zo weten te raken als het pakkende begin deed. Coherent is het nog net wel, en het zorgt ook voor een prima pacing, maar als de credits rollen kom je tot de conclusie dat de film je nauwelijks heeft weten te boeien.
Misschien ook wel deels een negatieve verdienste van de cast. Carrey is op bepaalde momenten te aanwezig, maar tegelijk representeert hij de ontbrekende schakel op momenten dat je een wat luchtige inslag wel kunt gebruiken. Winslet heeft de beste rol, maar is wat mij betreft niet echt het type actrice voor haar character. Ruffalo is nietszeggend en Dunst vooral erg vervelend (maargoed, dat vind ik haar in vrijwel alle films waarin ze mag opdraven).
Script en scenario dus wel redelijk op orde, maar de inkleuring (characters) en uitwerking (editing) hadden anders dan wel beter gekund. Eternal Sunshine of the Spotless Mind vond ik uiteindelijk geen pakkende film, en de top-250 positie mis ik ook.
1.5*
0
geplaatst: 4 november 2016, 17:38 uur
tbouwh schreef:
Coherent is het nog net wel, en het zorgt ook voor een prima pacing, maar als de credits rollen kom je tot de conclusie dat de film je nauwelijks heeft weten te boeien.
Coherent is het nog net wel, en het zorgt ook voor een prima pacing, maar als de credits rollen kom je tot de conclusie dat de film je nauwelijks heeft weten te boeien.
Je schrijft zeker niet namens mij hoor, en ik heb zo het vermoeden, ook niet namens een paar duizend anderen die deze film met minstens 3,5 ster en meer waarderen.
0
geplaatst: 4 november 2016, 17:44 uur
Lavrot schreef:
Je schrijft zeker niet namens mij hoor, en ik heb zo het vermoeden, ook niet namens een paar duizend anderen die deze film met minstens 3,5 ster en meer waarderen.
(quote)
Je schrijft zeker niet namens mij hoor, en ik heb zo het vermoeden, ook niet namens een paar duizend anderen die deze film met minstens 3,5 ster en meer waarderen.
Gelukkig schrijf ik dan ook puur en alleen namens mezelf
Het slechtste argument voor de beoogde kwaliteit van een film zal te allen tijde zijn dat de film in kwestie goed is omdat anderen 'em goed vinden. Dat jij en duizenden anderen 'em goed vinden, geen enkel probleem, maar dat wil alsnog niet zeggen dat die mening gemeengoed is.
0
geplaatst: 5 november 2016, 10:27 uur
tbouwh schreef:
Coherent is het nog net wel, en het zorgt ook voor een prima pacing, maar als de credits rollen kom je tot de conclusie dat de film je nauwelijks heeft weten te boeien.
Coherent is het nog net wel, en het zorgt ook voor een prima pacing, maar als de credits rollen kom je tot de conclusie dat de film je nauwelijks heeft weten te boeien.
Dan had je het zo moeten schrijven: "Coherent is het nog net wel, en het zorgt ook voor een prima pacing, maar als de credits rollen kom *ik* tot de conclusie dat de film *mij* nauwelijks heeft weten te boeien."
Duidelijk zo?
1
geplaatst: 5 november 2016, 11:33 uur
Lavrot schreef:
Dan had je het zo moeten schrijven: "Coherent is het nog net wel, en het zorgt ook voor een prima pacing, maar als de credits rollen kom *ik* tot de conclusie dat de film *mij* nauwelijks heeft weten te boeien."
Duidelijk zo?
sorry, maar dat vind ik in dit geval nogal nodeloos. Kom 'je' tot de conclusie heeft in dit geval ook op mijzelf betrekking, zij het dat je dat toevallig ook anders kunt interpreteren. Maar persoonlijk zie ik iedere recensie hier op Moviemeter als een subjectief persoonlijk schrijfsel. In dat verband zie ik niet in waarom ik/waarom je altijd helder zou moeten benadrukken dat het om jouw mening gaat. Lijkt me vooraf al duidelijk.(quote)
Dan had je het zo moeten schrijven: "Coherent is het nog net wel, en het zorgt ook voor een prima pacing, maar als de credits rollen kom *ik* tot de conclusie dat de film *mij* nauwelijks heeft weten te boeien."
Duidelijk zo?
0
geplaatst: 5 november 2016, 12:19 uur
tbouwh Lavrot Ik wil me er niet te veel mee bemoeien maar het woord 'je' hoeft niet altijd meervoudig te zijn en betrekking te hebben op meerdere personen. tbouwh kan best ergens 'je' schrijven en toch zijn eigen mening formuleren. En in de laatste zin geeft hij toch echt aan dat hij het geen pakkende film vond. Daar ben ik het niet mee eens, maar dat is weer een andere discussie .
.
0
geplaatst: 5 november 2016, 12:31 uur
Wat IH88 zegt. Neem bijvoorbeeld interviews na afloop van een voetbalwedstrijd, daar heb je het ook over je eigen team als je zegt 'Dan heb je een man minder en loop je achter de feiten aan'. Niet dat voetballers zo goed zijn in Nederlands, maar in dit geval kan het prima.
Daarnaast, je (gebruikers)naam staat erboven.
Daarnaast, je (gebruikers)naam staat erboven.
0
geplaatst: 5 november 2016, 14:08 uur
"Hun hebben gelijk." De taalverloedering kent geen grenzen. Waar "JE" gebruikt wordt, maar "ik" bedoeld wordt, waar "JE" staat maar "ik" of misschien zelfs "wij van WC-eend" gelezen zou moeten worden. Tja, de glijdende schaal. Maar strikt genomen is je of jij gewoon de tweede persoon enkelvoud en per definitie betekent dat "die ander waar je tegen spreekt."
IK wil het hier bij laten.
IK wil het hier bij laten.
0
geplaatst: 5 november 2016, 14:29 uur
Prima Lavrot. Zo lang je er nog even over denkt of je 'hun hebben' toch niet in een geheel andere gradatie moet zien dan 'je komt tot de conclusie' vind ik het prima.
Over die taalverloedering ben ik het trouwens eens, maar dat staat hier m.i. echt volledig buiten.
Over die taalverloedering ben ik het trouwens eens, maar dat staat hier m.i. echt volledig buiten.
0
geplaatst: 5 november 2016, 14:44 uur
Het is domweg ook niet fout. Maar misschien is dit meer iets voor een taaltopic.
1
geplaatst: 29 oktober 2017, 22:07 uur
Tamelijk briljant. Alleen het feit al dat ik geen allergische reactie krijg van de romance, geeft aan dat deze film het echt anders aanpakt. Het acteerwerk van Carrey en Winslet voelt heerlijk realistisch aan. En het plot, tja, je moet er natuurlijk maar in meegaan, het blijft toch sci-fi wat dat betreft. Maar als je dat dan ook doet, krijg je een heerlijke trip voor de kiezen en ga je echt mee in de belevenis van Joel. Af en toe even nadenken, maar over het algemeen is deze mindfuck goed te volgen. De editing is prima en a-chronologische stukjes werken goed. Het gekke script van Kaufman (wat een verhalen schrijft die man toch eigenlijk!) wordt perfect overgebracht. Het subplotje met Dunst is misschien wat overbodig. Unieke film.
1
geplaatst: 22 november 2017, 20:20 uur
Redelijk boeiend verhaal, maar in tegenstelling tot vele anderen vond ik het acteren niet heel bijzonder. Knappe rollen van Carry en Winslet uiteraard, maar niet bovengemiddeld. Ook minder meeslepend dan ik in eerste instantie had verwacht. De overgang tussen de verschillende herinneringen en de werkelijkheid was soms wat verwarrend.
Goed om van het lijstje af te kunnen strepen, maar onwaarschijnlijk dat er een tweede kijkbeurt gaat volgen.
Goed om van het lijstje af te kunnen strepen, maar onwaarschijnlijk dat er een tweede kijkbeurt gaat volgen.
0
geplaatst: 27 november 2017, 02:08 uur
Blijft een fijne film. Romantisch zonder sentimenteel te worden. Zit geraffineerd in elkaar, clevere humor. Zal niet ieders smaak zijn.
Fraaie score ook van Jon Brion.
Fraaie score ook van Jon Brion.
0
geplaatst: 2 februari, 15:32 uur
Alles is gewoon raar aan deze film. De romance is raar, de haarkleur van Clementine is raar, het gedrag van de personages is raar, de dialogen zijn raar, hoe het verhaal verteld wordt is ook nog een keer raar. Het camerawerk is niet echt raar maar eerder amateuristisch en het ziet er erg low-budget uit (al is het dat met 20 miljoen niet bepaald). Het straffe is dan ook nog eens dat er uberhaupt genoeg mensen rondlopen op deze bol dat dit blijkbaar goed vinden.
Wel ik hoor daar dus duidelijk niet bij. Sorry maar dat dit zelfs een romcom wordt genoemd is te zot voor woorden. Carrey en Winslet zijn ook één van de meest awkward koppels uit de filmgeschiedenis, al doen Jennifer Lawrence en Javier Bardem het in mother! ook niet slecht om deze titel in de wacht te slepen. Dan doen ze er nog een schep bovenop door er nog een tweede vreselijk koppel aan toe te voegen. Tom Wilkinson met Kirsten Dunst, serieus?
Eternal Sunshine of the Spotless Mind is een film met een niet-lineaire vertelstijl, filosofisch gewauwel hier en daar en de nodige gekke typetjes. De ideale ingrediënten dus om een film te maken waar de massa misschien achterblijft met de gedachte van "wauw, wat was dit gaaf. Ik snap er niets van maar het heeft wel wat". Twee uur later vervormt die mening zich in: "O jee, wat een fantastische film" en dan krijgt deze film dus de aandacht die het eigenlijk niet eens verdiend. Dit resulteert dus in "deze film moet je zeker gaan kijken".
Op zich vind ik het concept niet eens zo slecht. Soms is het goed moest je dingen kunnen vergeten. Al zou ik dat niet kunnen/willen. Ik wil alles blijven herinneren zoals het gebeurd is, of het nu goed is of slecht. Gaten in je geheugen hebben, lijken mij verschrikkelijk. Ik vind het ook vreemd dat ze het "wisproces" doen, zeker op die moment in de film. Dat maakt het er zeker niet beter op, ze zijn juist verliefd aan het worden en plots willen ze elkaar vergeten... Of zij heeft hem gewist en hij wilt dan hetzelfde doen. Laten we het erop houden dat het gewoon een rare film is met hele rare keuzes.
Wel ik hoor daar dus duidelijk niet bij. Sorry maar dat dit zelfs een romcom wordt genoemd is te zot voor woorden. Carrey en Winslet zijn ook één van de meest awkward koppels uit de filmgeschiedenis, al doen Jennifer Lawrence en Javier Bardem het in mother! ook niet slecht om deze titel in de wacht te slepen. Dan doen ze er nog een schep bovenop door er nog een tweede vreselijk koppel aan toe te voegen. Tom Wilkinson met Kirsten Dunst, serieus?
Eternal Sunshine of the Spotless Mind is een film met een niet-lineaire vertelstijl, filosofisch gewauwel hier en daar en de nodige gekke typetjes. De ideale ingrediënten dus om een film te maken waar de massa misschien achterblijft met de gedachte van "wauw, wat was dit gaaf. Ik snap er niets van maar het heeft wel wat". Twee uur later vervormt die mening zich in: "O jee, wat een fantastische film" en dan krijgt deze film dus de aandacht die het eigenlijk niet eens verdiend. Dit resulteert dus in "deze film moet je zeker gaan kijken".
Op zich vind ik het concept niet eens zo slecht. Soms is het goed moest je dingen kunnen vergeten. Al zou ik dat niet kunnen/willen. Ik wil alles blijven herinneren zoals het gebeurd is, of het nu goed is of slecht. Gaten in je geheugen hebben, lijken mij verschrikkelijk. Ik vind het ook vreemd dat ze het "wisproces" doen, zeker op die moment in de film. Dat maakt het er zeker niet beter op, ze zijn juist verliefd aan het worden en plots willen ze elkaar vergeten... Of zij heeft hem gewist en hij wilt dan hetzelfde doen. Laten we het erop houden dat het gewoon een rare film is met hele rare keuzes.
0
geplaatst: 2 februari, 21:34 uur
Rare films, het zou verboden moeten worden! Gewoon lekker voorspelbaar, recht toe recht aan. Is toch veel beter?
0
geplaatst: 9 februari, 12:25 uur
Ik had al veel positiefs gehoord over Eternal sunshine of the spotless mind en ook de notering binnen de MM top 250 stemde me hoopvol. Een paar dagen terug zag ik hem eindelijk en ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Noch warm, noch koud eigenlijk. Ik had een eenzelfde gevoel bij Me and Earl and the dying girl die ik onlangs zag. Een serieuze film met wat drama of een uitgewerkt concept, maar waar ik moeite had om de “mayonaise-humor” te doen pakken.
Het verhaal of concept van Eternal sunshine of the spotless mind is best erg boeiend en intrigeert me ook. Wat als je in de mogelijkheid bent om (negatieve) gedachten, gevoelens, gebeurtenissen en zelfs volledige personen te wissen uit je geheugen? Interessant uitgangspunt die me iets te speels en luchtig werd overgebracht in de film. In dat opzicht vond ik de eveneens relatief luchtige ‘The Truman show’ een betere impact op mij hebben. Feit is echter dat je hele persoonlijkheid en leven nu eenmaal beïnvloed of gevormd wordt door handelingen, feiten en gebeurtenissen uit het verleden. Je bent wie je bent dankzij net die gebeurtenissen, positieve én negatieve ervaringen. Wis een deel uit en ben je nog jezelf kan je je afvragen?
Hoewel hier en daar een interessante passage was ik minder mee met de uitwerking. Dat kan ook deels te maken hebben met Jim Carrey: leuk acteur om eens naar te kijken, maar soms ook vermoeiend. Uiteraard een mooie cast met bijrollen voor Kirsten Dunst, Elijah Wood en Mark Ruffalo. Kate Winslet springt er volgens mij bovenuit. Ik volg Alathir dan ook volledig, alleen ligt mijn beoordeling wat anders. Vreemde film met vreemde personages en wendingen. De film nam me nergens mee in het verhaal en greep me nooit bij het strot, integendeel zelfs. De goede tot 'hoge' score wordt volledig gerechtvaardigd door het briljante concept waarover ik graag over nadenk. 3,0* dus, matig tot net voldoende. Mijn laagste score voor een top 100 film op MM overigens die ik reeds recenseerde (80%).
Het verhaal of concept van Eternal sunshine of the spotless mind is best erg boeiend en intrigeert me ook. Wat als je in de mogelijkheid bent om (negatieve) gedachten, gevoelens, gebeurtenissen en zelfs volledige personen te wissen uit je geheugen? Interessant uitgangspunt die me iets te speels en luchtig werd overgebracht in de film. In dat opzicht vond ik de eveneens relatief luchtige ‘The Truman show’ een betere impact op mij hebben. Feit is echter dat je hele persoonlijkheid en leven nu eenmaal beïnvloed of gevormd wordt door handelingen, feiten en gebeurtenissen uit het verleden. Je bent wie je bent dankzij net die gebeurtenissen, positieve én negatieve ervaringen. Wis een deel uit en ben je nog jezelf kan je je afvragen?
Hoewel hier en daar een interessante passage was ik minder mee met de uitwerking. Dat kan ook deels te maken hebben met Jim Carrey: leuk acteur om eens naar te kijken, maar soms ook vermoeiend. Uiteraard een mooie cast met bijrollen voor Kirsten Dunst, Elijah Wood en Mark Ruffalo. Kate Winslet springt er volgens mij bovenuit. Ik volg Alathir dan ook volledig, alleen ligt mijn beoordeling wat anders. Vreemde film met vreemde personages en wendingen. De film nam me nergens mee in het verhaal en greep me nooit bij het strot, integendeel zelfs. De goede tot 'hoge' score wordt volledig gerechtvaardigd door het briljante concept waarover ik graag over nadenk. 3,0* dus, matig tot net voldoende. Mijn laagste score voor een top 100 film op MM overigens die ik reeds recenseerde (80%).
0
geplaatst: 6 april, 22:17 uur
Eindelijk heb ik deze film gekeken. Eerlijk gezegd vind ik de film ontzettend overgewaardeerd. Hun relatie is niet interessant genoeg om de aandacht vast te houden, de editing begon mij op een gegeven moment te storen, en de uiteindelijke thema's/boodschappen van de film zijn nou ook weer niet zo bijzonder.
0
geplaatst: 22 mei, 22:41 uur
Frisse film.
Had hem eigenlijk eerder willen zien, maar het kwam er niet echt van. Vind Carrey altijd wel lollig om te zien, en de rest van de cast sprak me ook wel aan (Ruffalo, Dunst en Wood). Winslet was soms wat overdreven, maar zeiken over de haarkleur vind ik persoonlijk onzin.
Fris idee dat ook redelijk uitgewerkt is. Carrey speelt een compleet andere rol, dat hij overigens erg sterk doet. Winslet was ook redelijk, maar had wat minder uitstraling. De rest was niet erg interessant maar niet storend. Vooral de frisse aanpak vond ik fijn, zoals het bed op het strand en de regen in het huis
Boeiend genoeg om je 108 minuten bezig te houden. Een van de betere in het SciFi genre. Zeker aangeraden. Vond overigens dat ondersteboven gezicht van Wood enger dan de meeste horrorfilms die ik tegenwoordig zie
Had hem eigenlijk eerder willen zien, maar het kwam er niet echt van. Vind Carrey altijd wel lollig om te zien, en de rest van de cast sprak me ook wel aan (Ruffalo, Dunst en Wood). Winslet was soms wat overdreven, maar zeiken over de haarkleur vind ik persoonlijk onzin.
Fris idee dat ook redelijk uitgewerkt is. Carrey speelt een compleet andere rol, dat hij overigens erg sterk doet. Winslet was ook redelijk, maar had wat minder uitstraling. De rest was niet erg interessant maar niet storend. Vooral de frisse aanpak vond ik fijn, zoals het bed op het strand en de regen in het huis
Boeiend genoeg om je 108 minuten bezig te houden. Een van de betere in het SciFi genre. Zeker aangeraden. Vond overigens dat ondersteboven gezicht van Wood enger dan de meeste horrorfilms die ik tegenwoordig zie
0
geplaatst: 27 juni, 00:45 uur
Alathir schreef:
Alles is gewoon raar aan deze film. De romance is raar, de haarkleur van Clementine is raar, het gedrag van de personages is raar, de dialogen zijn raar, hoe het verhaal verteld wordt is ook nog een keer raar. Het camerawerk is niet echt raar maar eerder amateuristisch en het ziet er erg low-budget uit (al is het dat met 20 miljoen niet bepaald). Het straffe is dan ook nog eens dat er uberhaupt genoeg mensen rondlopen op deze bol dat dit blijkbaar goed vinden.
Wel ik hoor daar dus duidelijk niet bij. Sorry maar dat dit zelfs een romcom wordt genoemd is te zot voor woorden. Carrey en Winslet zijn ook één van de meest awkward koppels uit de filmgeschiedenis, al doen Jennifer Lawrence en Javier Bardem het in mother! ook niet slecht om deze titel in de wacht te slepen. Dan doen ze er nog een schep bovenop door er nog een tweede vreselijk koppel aan toe te voegen. Tom Wilkinson met Kirsten Dunst, serieus?
Eternal Sunshine of the Spotless Mind is een film met een niet-lineaire vertelstijl, filosofisch gewauwel hier en daar en de nodige gekke typetjes. De ideale ingrediënten dus om een film te maken waar de massa misschien achterblijft met de gedachte van "wauw, wat was dit gaaf. Ik snap er niets van maar het heeft wel wat". Twee uur later vervormt die mening zich in: "O jee, wat een fantastische film" en dan krijgt deze film dus de aandacht die het eigenlijk niet eens verdiend. Dit resulteert dus in "deze film moet je zeker gaan kijken".
Op zich vind ik het concept niet eens zo slecht. Soms is het goed moest je dingen kunnen vergeten. Al zou ik dat niet kunnen/willen. Ik wil alles blijven herinneren zoals het gebeurd is, of het nu goed is of slecht. Gaten in je geheugen hebben, lijken mij verschrikkelijk. Ik vind het ook vreemd dat ze het "wisproces" doen, zeker op die moment in de film. Dat maakt het er zeker niet beter op, ze zijn juist verliefd aan het worden en plots willen ze elkaar vergeten... Of zij heeft hem gewist en hij wilt dan hetzelfde doen. Laten we het erop houden dat het gewoon een rare film is met hele rare keuzes.
Alles is gewoon raar aan deze film. De romance is raar, de haarkleur van Clementine is raar, het gedrag van de personages is raar, de dialogen zijn raar, hoe het verhaal verteld wordt is ook nog een keer raar. Het camerawerk is niet echt raar maar eerder amateuristisch en het ziet er erg low-budget uit (al is het dat met 20 miljoen niet bepaald). Het straffe is dan ook nog eens dat er uberhaupt genoeg mensen rondlopen op deze bol dat dit blijkbaar goed vinden.
Wel ik hoor daar dus duidelijk niet bij. Sorry maar dat dit zelfs een romcom wordt genoemd is te zot voor woorden. Carrey en Winslet zijn ook één van de meest awkward koppels uit de filmgeschiedenis, al doen Jennifer Lawrence en Javier Bardem het in mother! ook niet slecht om deze titel in de wacht te slepen. Dan doen ze er nog een schep bovenop door er nog een tweede vreselijk koppel aan toe te voegen. Tom Wilkinson met Kirsten Dunst, serieus?
Eternal Sunshine of the Spotless Mind is een film met een niet-lineaire vertelstijl, filosofisch gewauwel hier en daar en de nodige gekke typetjes. De ideale ingrediënten dus om een film te maken waar de massa misschien achterblijft met de gedachte van "wauw, wat was dit gaaf. Ik snap er niets van maar het heeft wel wat". Twee uur later vervormt die mening zich in: "O jee, wat een fantastische film" en dan krijgt deze film dus de aandacht die het eigenlijk niet eens verdiend. Dit resulteert dus in "deze film moet je zeker gaan kijken".
Op zich vind ik het concept niet eens zo slecht. Soms is het goed moest je dingen kunnen vergeten. Al zou ik dat niet kunnen/willen. Ik wil alles blijven herinneren zoals het gebeurd is, of het nu goed is of slecht. Gaten in je geheugen hebben, lijken mij verschrikkelijk. Ik vind het ook vreemd dat ze het "wisproces" doen, zeker op die moment in de film. Dat maakt het er zeker niet beter op, ze zijn juist verliefd aan het worden en plots willen ze elkaar vergeten... Of zij heeft hem gewist en hij wilt dan hetzelfde doen. Laten we het erop houden dat het gewoon een rare film is met hele rare keuzes.
simpele zielen ook hier op moviemeter
* denotes required fields.
* denotes required fields.