Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)

Het verhaal vind ik vaag, en naarmate de film vordert, wordt het wat mij betreft niet duidelijker, maar vager. Daar houd ik niet zo van. Het acteerwerk vind ik goed en ik vind Clementine een ontzettend leuk en mooi personage. Wat staan die aparte haarkleuren Kate Winslett goed! Jim Carrey vind ik vaak een beetje flauw in films, maar in deze film vind ik zijn personage oké. Misschien was mijn beoordeling iets lager geweest als ik Clementine niet zo leuk had gevonden. Een 7. 3,5*

Sterke film, met een sterk spelende cast.

Running through Memory Lane.

Een leuke bizarre trip door het geheugen. Ondanks de rare combinatie van personages is de relatie wel geloofwaardig gebracht door de acteurs. Een film over het beste uit de ander halen en de haast onoverkomelijke perikelen die daar weer uitvloeien. Dat werk. Leuk zijplotje ook met Kirsten Dunst, alhoewel het er wel even vluchtig in werd verwerkt.

Een film waar bij je niet te veel moet nadenken over het hoge sci-fi gehalte, maar leuk is het wel als die wisbehandeling mogelijkheid zou bestaan in het echte leven.

Iemand een andere mening dan jijzelf? Dan gelijk denigrerend doen! Sterk hoor.

Ging hier met best hoge verwachtingen in gezien de score, maar dit was een flinke tegenvaller. Ontzettend slap en vreemd verhaal waardoor ik geen moment in de film kwam. Kate Winslet was het enige positieve aan de film. Geen aanrader dus.

IK BEGRIJP DE FILM NIET DUS IS IE SLECHT.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind is een vooral interessante film. De cast is prima en Jim Carrey doet het goed. Of het verhaal nou allemaal zo spectaculair is dat deze film zo'n hoge waardering krijgt valt mij te betwijfelen. Ik vond het goed maar zeker niet geweldig.

De film heeft een erg interessant concept met een originele uitwerking, absoluut, maar het geheel deed me weinig. Het is een redelijk eenzijdig verhaal, dus als het niet direct de juiste snaar raakt, kan je er ook weinig bijkomends uithalen vind ik. Het einde zie je al zeer snel duidelijk aankomen, wat niet inherent slecht hoeft te zijn, maar als je ook al niet volledig meeleeft met de personages tot op een bepaald niveau, blijft er redelijk weinig over wat je echt bezighoudt. Dat was mijn ervaring althans. Ik vermoed in ieder geval toch dat het einde niet als 'twist' bedoeld was? Het leek me dat het de bedoeling was dat je dat vanaf de eerste hint al doorhebt, anders lag er dat allemaal wel erg vingerdik bovenop.
De acteurs doen het in ieder geval erg goed. Jim Carrey is een fantastische komedische acteur, maar doet het hier ook echt top in een toch wel moeilijke dramatische rol, en ook Kate Winslet vond ik erg sterk. De andere personages konden me wel echt gestolen worden, dat voegde niets toe. Cinematografie vond ik niet al te speciaal, al worden er wel wat leuke dingen gedaan in die hersenspinsels.

In ieder geval, ik waardeer het originele concept, en het is niet de fout van de acteurs, maar ik was niet echt mee in het verhaal, dat ook echt maar gewoon over 1 enkel ding gaat en daardoor na een tijdje niet al te interessant meer was.

De film wist mij in het begin niet te raken en kwam ook complex over. Het is pas in het tweede deel dat het begint te dagen en dat de film de moeite waard wordt. Winslet speelt sterk, Carrey speelt ingetogener dan we van hem gewoon zijn maar kan het niet laten om af en toe zijn gekkebekkentrekkerij erbij te halen. Het einde stelt je de vraag of het nu een happy end is of net niet. Altijd fijn om nog wat huiswerk mee te krijgen na het einde van een film. Een kleine 4 maar mogelijk groeit hij bij een herziening. Het tweede deel alvast een groeier doorheen de film.

Knap werk!

Geweldige film en echt geen romantische komedie zoals sommigen denken. Het gaat over de liefde over relaties en over de pijn en hoop die dat met zich meebrengt.

Ik was onmiddellijk geraakt door het verhaal. Het is niet bepaald mooie cinematografie en Winslet en Carey zijn a-typisch gecast. De bijrollen zijn briljant met Elijah Wood, Mark Ruffalo, Kirsten Dunst en Tom Wilkinson en tillen de film naar een hoger niveau door de absurde sci-fi.

Eigenlijk vond ik de chemie tussen Winslet en Carey niet eens zo goed en denk er wel eens over of er geen betere kandidaten waren geweest. Aan de andere kant moest de chemie ook niet al te sprankelend zijn want het is een tragedie. Maar wel een hoopvolle. Al weet je de uitkomst al, mensen gaan toch voor de hoop.

Na herkijken nog steeds erg sterk.

My God, there is people coming out of your butt!

Boeiend, ontroerend, tragisch, maar vooral een behoorlijk diepgaande blik op de menselijke geest en haar valkuilen.

De film steek van wal rond de fletse Joel die de kleurrijke Clem ontmoet, een relatie die grote hoogten kent en uitmond in een drama wanneer ze uiteen valt. Verbijsterd door een soort van 'ingreep' die Clem heeft laten doen besluit Joel dit ook te doen. In een fase die ronduit briljante is door zijn montage zien we Joel zijn eigen herinneringen doornemen die vervolgens, waar hij praktisch bij staat, worden gewist. Herinneringen waaruit blijkt dat de relatie behalve grote hoogten ook diepe dalen kende, en bepaald niet altijd goed was. Desondanks ontdek Joel dat hij toch zeker bepaalde herinneringen wil bewaren en gaat de strijd aan.

Behalve een bijzonder verhaal over relaties, verlies, teleurstelling en verdriet gaat de film toch vooral ook over de vergankelijkheid van herinneringen en het geheugen. Enerzijds hebben we de slechte eigenschap ons op slechte dingen en negatieve eigenschappen te focussen, maar in een dergelijk geval als dit, liefdesverdriet, doen we het graag andersom en zijn we andermaal niet neutraal. De angst voor eenzaamheid en de somberheid van een leven alleen is een heet hangijzer voor velen waardoor we vaak meer pikken dan we zouden willen. Zo ook voor Joel die eveneens eenzaam overkomt. Des te treffender is de teleurstelling in de mislukte relatie, niet te verkroppen en daardoor is de wens uiteindelijk te breken met het verleden maar al te begrijpelijk. Laten we eerlijk zijn, iedereen heeft die wens wel eens gehad, iets of iemand uit je geheugen laten wissen. Maar behalve deze tragiek en sombere gedachten probeert het script van ESotSM ons toch ook een andere kant te laten zien. Dat een mens zonder herinneringen, goede of slechte, geen mens zou zijn. Waarom zouden we los van het verdriet van iets niet een herinnering kunnen koesteren? Hoe bitterzoet ook, en verschillend van dag en humeur, klopt de uitspraak 'beter liefde verloren, dan nooit liefgehad' toch wel enigszins. Buiten die filosofie blijkt de procedure alsnog niet te werken, of niet goed. Clem voelt zich alsnog rot, Mary trapt in de zelfde valkuil als ervoor omdat ze niets heeft geleerd van haar fout, en uiteindelijk kruist het pad van Joel en Clem toch weer. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het lot laat zich niet tegen houden.

ESotSM is daarmee, behalve een koddige en soms humoristische prent, vooral iets dat stof tot nadenken geeft over verdriet, mislukte relaties en hoe je terugkijkt op mensen. De film draagt uiteindelijk een positief en hoopvol beeld uit over dingen die ons gemaakt hebben, en waar we of met een slechte gevoel, of een goed gevoel op terug kijken. Carey laat andermaal zien meer te kunnen dan gekke bekken trekken en verder vind ik vooral Wilkinson degelijk als altijd. Al met al een film die ik vroeger wel eens als droeviger ervoer maar inmiddels toch anders benader en nu inmiddels grappig, ontroerend, en als interessant zielenroersel zie.

Het idee op zich is wel goed, maar het is niet mijn ding. Het vooruit en achteruit gaan is niet aan mij besteed.

In potentie een verhaal dat een geweldige film zou kunnen opleveren. Winslet is goed, Carey ingetogener dan doorgaans. De bijrollen, Dunst, Ruffalo en "Mister Frodo", bezorgen mij een hoge irritatiefactor en dat werkt vaak storend. Ook een wat wilde en rommelige regie, de gehele film vallen er zaken op de grond of er worden papieren overhoop gegooid. En dan bedoel ik niet het wisgedeelte. De huiskamers ogen chaotisch, vies en ook de werkruimte van Wilkenson is een chaos. Veel meer rust, mooiere fotografie (zoals het strand, scenes in Monauk, en de scene op het ijs) en minder storende randfiguren hadden de film veel goed gedaan.

Die zooi in kamers en werkruimte lijkt me nogal symbolisch voor de staat van hoofd. Net zo chaotisch. Dat past wmb juist goed. Te mooi, te lief, te perfect, dat lijkt me nix. Juist het contrast met de andere scenes is dan heel mooi.

Saaie, tamme en flauwe film. Onlangs nog een 2e poging gewaagd, maar het blijft een zeer matige film die nergens boeiend wordt. Irritante rol ook van Carrey.

Bijzondere surrealistische film over omgaan met verlies.

De film begint sterk met een mooi opgezette romance tussen Carrey en Winslet. Wanneer na een kwartier pas de openings credits verschijnen, wordt duidelijk waar de film naar toe gaat. Beide hoofdpersonen willen elkaar wissen uit hun geheugen omdat hun relatie niet was wat ze ervan gehoopt hadden. Carrey ontdekt dat hij gewist is uit Winslet’s geheugen en besluit hetzelfde te doen, waarna hij een afspraak maakt met een dubieuze arts.

De tweede akte beslaat volledig het wissen van Carrey’s geheugen, en alles wordt uit de kast getrokken om dit visueel te maken. Dit levert soms prachtige beelden op en soms bijzonder verontrustende. Af en toe gaat het over de top, zoals in de scene waarin Carrey zich vier jaar oud waant, die scene is te kinderachtig en sluit niet aan bij de duistere en melancholische feel van de film.
Dit deel van de film bevat ook enkele overbodige verhaallijnen, zoals die van Elijah Wood. Zijn dubieuze personage voegt weinig toe. Wanneer later ook de arts er onethische praktijken op na blijkt te houden richting zijn personeel, wordt er te ver afgedwaald van het echte verhaal: het verdriet dat twee geliefden voelen wanneer ze elkaar voor altijd kwijt zullen raken en het besef dat daarmee niet alleen de pijn, maar ook de mooie momenten verdwijnen.

Een bijzondere kijkervaring, die af en toe wat uit de bocht vliegt, maar een warm hart heeft. Iedereen die ooit liefdesverdriet heeft gekend, zal wellicht iets kunnen begrijpen van de keuzes die deze personages maken. Maar uiteindelijk zijn het onze ervaringen en onze herinneringen die ons vormen, anders blijven we eindeloos in cirkels lopen.

3,5*

Prima film. Jammer dat sommigen hun hersens afspeuren op zoek naar betekenis en begrip en daardoor de essentie missen. Een ritje in de achtbaan ga je ook niet analyseren maar onderga je. Probeer eens out of the box te kruipen. Van alle Kaufmans scenario's is deze toch echt de meest toegankelijke.

Leuk om Jim Carrey in een drama te zien. Doet het verrassend goed! De chemie tussen Carrey en Winslet is top, maar de rest van de cast is abominabel. Dunst speelt nog wel leuk mee maar Ruffalo is echt om te huilen, terwijl ik hem opzich geen slechte acteur vind.

Originele drama met een goed verhaal. Wel in 1 zitting uitkijken, anders mis je de helft. Misschien is dan een rematch enige tijd later beter om het verhaal wat meer de begrijpen.

Je psyche en onderbewustzijn, alsmede gedachtes en herinneringen zijn een mooi concept voor een film in general en deze voert het prima uit.

Sommigen nomen het intellectuele moeilijkdoenerij, ik noem het gewoon geniaal.

Jaren na die eerste keer in de bioscoop, genoot ik er nu op Netflix bijna nog meer van.
Eerlijk gezegd vielen de creatieve strapatsen van Gondry mij een beetje tegen/mee. Hangt ervan af hoe je het bekijkt. Het gestunt blijft redelijk op de achtergrond en loopt het verhaal nergens in de weg. De focus blift waar ie moet zitten.

En die is ronduit geniaal: je krijgt tegelijkertijd een falling in love, falling out of love, en de verpletterende hartenpijn te zien. Iedereen wiens hart ooit gebroken is, zal dit wel herkennen en moet hierdoor geraakt worden (en zoniet, no offense). Het mooie is: hoe minder je nadenkt, hoe duidelijker het verhaal wordt: de drie stadia en droom/nachtmerrie en realiteit worden virtuoos vervlochten tot één vanzelfsprekend geheel.

Grappig ook dat Carrey hier de saaie piet is, die door losgeslagen weirdo Winslet op sleeptouw genomen wordt. Het werkt! Ook het einde is perfect imperfect. Elkaar doodgraag zien is geen garantie op succes. Maar blijf vooral proberen!

Mogelijk een van de mooiste films over romantische liefde ooit.
Love hurts. But it's worth it!

PS. EN een warm pleidooi tegen het feit dat we heden ten dage onze eigen levens véél te veel willen manipuleren. Maar dat maakt het niet beter.

De boodschap is duidelijk en ontroerend.

Alleen: waarom al die hokus pokus eromheen?

Dat kan toch wel wat minder theatraal?

Slecht één scene kwam bij me binnen.

De laatste; in die gang.

Duur: twee minuten.

Toch een interessante, artistieke film. Hij blijft meer hangen dan ik had verwacht. Het acteerwerk van Kate Winslet & Jim Carrey is echt fantastisch.

Hoewel het verhaal mij initieel niet wist te boeien, ervoer ik naderhand toch een spanning, waar ik zelf ook enigszins van stond te kijken. Ik was enige tijd in de veronderstelling dat het een rancuneus plot betrof waarin Elijah Wood de vriendin van Joel wilde ‘stelen’, , blijkt het toch vele malen interessanter te zijn, en daarmee ook vele malen diepzinniger.

Wellicht niet de film voor iedereen, maar zonder meer een interessante zit, en daarmee ook eigenlijk de moeite waard om weer eens te kijken voor extra details.

Wat een depressieve zure film over een waardeloze mislukte relatie waarvan de vrouw alles heeft laten deleten en de man dat ook wilt doen maar tijdens het proces daar toch spijt van krijgt terwijl de beelden van de herinneringen die hij ziet alleen maar zure discussies en ruzie zijn met zijn vriendin . Daarom is heel de film belachelijk want er zijn helemaal geen leuke momenten in hun relatie geweest .