Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)

Het verhaal vind ik vaag, en naarmate de film vordert, wordt het wat mij betreft niet duidelijker, maar vager. Daar houd ik niet zo van. Het acteerwerk vind ik goed en ik vind Clementine een ontzettend leuk en mooi personage. Wat staan die aparte haarkleuren Kate Winslett goed! Jim Carrey vind ik vaak een beetje flauw in films, maar in deze film vind ik zijn personage oké. Misschien was mijn beoordeling iets lager geweest als ik Clementine niet zo leuk had gevonden. Een 7. 3,5*

Sterke film, met een sterk spelende cast.

Running through Memory Lane.

Een leuke bizarre trip door het geheugen. Ondanks de rare combinatie van personages is de relatie wel geloofwaardig gebracht door de acteurs. Een film over het beste uit de ander halen en de haast onoverkomelijke perikelen die daar weer uitvloeien. Dat werk. Leuk zijplotje ook met Kirsten Dunst, alhoewel het er wel even vluchtig in werd verwerkt.
Een film waar bij je niet te veel moet nadenken over het hoge sci-fi gehalte, maar leuk is het wel als die wisbehandeling mogelijkheid zou bestaan in het echte leven.

ROCKY 6 GEWOON VERDER KIJKEN DAN .

Iemand een andere mening dan jijzelf? Dan gelijk denigrerend doen! Sterk hoor.

Ging hier met best hoge verwachtingen in gezien de score, maar dit was een flinke tegenvaller. Ontzettend slap en vreemd verhaal waardoor ik geen moment in de film kwam. Kate Winslet was het enige positieve aan de film. Geen aanrader dus.

IK BEGRIJP DE FILM NIET DUS IS IE SLECHT.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind is een vooral interessante film. De cast is prima en Jim Carrey doet het goed. Of het verhaal nou allemaal zo spectaculair is dat deze film zo'n hoge waardering krijgt valt mij te betwijfelen. Ik vond het goed maar zeker niet geweldig.

De film heeft een erg interessant concept met een originele uitwerking, absoluut, maar het geheel deed me weinig. Het is een redelijk eenzijdig verhaal, dus als het niet direct de juiste snaar raakt, kan je er ook weinig bijkomends uithalen vind ik. Het einde zie je al zeer snel duidelijk aankomen, wat niet inherent slecht hoeft te zijn, maar als je ook al niet volledig meeleeft met de personages tot op een bepaald niveau, blijft er redelijk weinig over wat je echt bezighoudt. Dat was mijn ervaring althans. Ik vermoed in ieder geval toch dat het einde niet als 'twist' bedoeld was? Het leek me dat het de bedoeling was dat je dat vanaf de eerste hint al doorhebt, anders lag er dat allemaal wel erg vingerdik bovenop.
De acteurs doen het in ieder geval erg goed. Jim Carrey is een fantastische komedische acteur, maar doet het hier ook echt top in een toch wel moeilijke dramatische rol, en ook Kate Winslet vond ik erg sterk. De andere personages konden me wel echt gestolen worden, dat voegde niets toe. Cinematografie vond ik niet al te speciaal, al worden er wel wat leuke dingen gedaan in die hersenspinsels.

In ieder geval, ik waardeer het originele concept, en het is niet de fout van de acteurs, maar ik was niet echt mee in het verhaal, dat ook echt maar gewoon over 1 enkel ding gaat en daardoor na een tijdje niet al te interessant meer was.

De film wist mij in het begin niet te raken en kwam ook complex over. Het is pas in het tweede deel dat het begint te dagen en dat de film de moeite waard wordt. Winslet speelt sterk, Carrey speelt ingetogener dan we van hem gewoon zijn maar kan het niet laten om af en toe zijn gekkebekkentrekkerij erbij te halen. Het einde stelt je de vraag of het nu een happy end is of net niet. Altijd fijn om nog wat huiswerk mee te krijgen na het einde van een film. Een kleine 4 maar mogelijk groeit hij bij een herziening. Het tweede deel alvast een groeier doorheen de film.

Knap werk!

Geweldige film en echt geen romantische komedie zoals sommigen denken. Het gaat over de liefde over relaties en over de pijn en hoop die dat met zich meebrengt.

Ik was onmiddellijk geraakt door het verhaal. Het is niet bepaald mooie cinematografie en Winslet en Carey zijn a-typisch gecast. De bijrollen zijn briljant met Elijah Wood, Mark Ruffalo, Kirsten Dunst en Tom Wilkinson en tillen de film naar een hoger niveau door de absurde sci-fi.

Eigenlijk vond ik de chemie tussen Winslet en Carey niet eens zo goed en denk er wel eens over of er geen betere kandidaten waren geweest. Aan de andere kant moest de chemie ook niet al te sprankelend zijn want het is een tragedie. Maar wel een hoopvolle. Al weet je de uitkomst al, mensen gaan toch voor de hoop.
Na herkijken nog steeds erg sterk.

My God, there is people coming out of your butt!

Boeiend, ontroerend, tragisch, maar vooral een behoorlijk diepgaande blik op de menselijke geest en haar valkuilen.

De film steek van wal rond de fletse Joel die de kleurrijke Clem ontmoet, een relatie die grote hoogten kent en uitmond in een drama wanneer ze uiteen valt. Verbijsterd door een soort van 'ingreep' die Clem heeft laten doen besluit Joel dit ook te doen. In een fase die ronduit briljante is door zijn montage zien we Joel zijn eigen herinneringen doornemen die vervolgens, waar hij praktisch bij staat, worden gewist. Herinneringen waaruit blijkt dat de relatie behalve grote hoogten ook diepe dalen kende, en bepaald niet altijd goed was. Desondanks ontdek Joel dat hij toch zeker bepaalde herinneringen wil bewaren en gaat de strijd aan.

Behalve een bijzonder verhaal over relaties, verlies, teleurstelling en verdriet gaat de film toch vooral ook over de vergankelijkheid van herinneringen en het geheugen. Enerzijds hebben we de slechte eigenschap ons op slechte dingen en negatieve eigenschappen te focussen, maar in een dergelijk geval als dit, liefdesverdriet, doen we het graag andersom en zijn we andermaal niet neutraal. De angst voor eenzaamheid en de somberheid van een leven alleen is een heet hangijzer voor velen waardoor we vaak meer pikken dan we zouden willen. Zo ook voor Joel die eveneens eenzaam overkomt. Des te treffender is de teleurstelling in de mislukte relatie, niet te verkroppen en daardoor is de wens uiteindelijk te breken met het verleden maar al te begrijpelijk. Laten we eerlijk zijn, iedereen heeft die wens wel eens gehad, iets of iemand uit je geheugen laten wissen. Maar behalve deze tragiek en sombere gedachten probeert het script van ESotSM ons toch ook een andere kant te laten zien. Dat een mens zonder herinneringen, goede of slechte, geen mens zou zijn. Waarom zouden we los van het verdriet van iets niet een herinnering kunnen koesteren? Hoe bitterzoet ook, en verschillend van dag en humeur, klopt de uitspraak 'beter liefde verloren, dan nooit liefgehad' toch wel enigszins. Buiten die filosofie blijkt de procedure alsnog niet te werken, of niet goed. Clem voelt zich alsnog rot, Mary trapt in de zelfde valkuil als ervoor omdat ze niets heeft geleerd van haar fout, en uiteindelijk kruist het pad van Joel en Clem toch weer. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het lot laat zich niet tegen houden.

ESotSM is daarmee, behalve een koddige en soms humoristische prent, vooral iets dat stof tot nadenken geeft over verdriet, mislukte relaties en hoe je terugkijkt op mensen. De film draagt uiteindelijk een positief en hoopvol beeld uit over dingen die ons gemaakt hebben, en waar we of met een slechte gevoel, of een goed gevoel op terug kijken. Carey laat andermaal zien meer te kunnen dan gekke bekken trekken en verder vind ik vooral Wilkinson degelijk als altijd. Al met al een film die ik vroeger wel eens als droeviger ervoer maar inmiddels toch anders benader en nu inmiddels grappig, ontroerend, en als interessant zielenroersel zie.

Het idee op zich is wel goed, maar het is niet mijn ding. Het vooruit en achteruit gaan is niet aan mij besteed.

In potentie een verhaal dat een geweldige film zou kunnen opleveren. Winslet is goed, Carey ingetogener dan doorgaans. De bijrollen, Dunst, Ruffalo en "Mister Frodo", bezorgen mij een hoge irritatiefactor en dat werkt vaak storend. Ook een wat wilde en rommelige regie, de gehele film vallen er zaken op de grond of er worden papieren overhoop gegooid. En dan bedoel ik niet het wisgedeelte. De huiskamers ogen chaotisch, vies en ook de werkruimte van Wilkenson is een chaos. Veel meer rust, mooiere fotografie (zoals het strand, scenes in Monauk, en de scene op het ijs) en minder storende randfiguren hadden de film veel goed gedaan.

Die zooi in kamers en werkruimte lijkt me nogal symbolisch voor de staat van hoofd. Net zo chaotisch. Dat past wmb juist goed. Te mooi, te lief, te perfect, dat lijkt me nix. Juist het contrast met de andere scenes is dan heel mooi.