My God, there is people coming out of your butt!
Boeiend, ontroerend, tragisch, maar vooral een behoorlijk diepgaande blik op de menselijke geest en haar valkuilen.
De film steek van wal rond de fletse Joel die de kleurrijke Clem ontmoet, een relatie die grote hoogten kent en uitmond in een drama wanneer ze uiteen valt. Verbijsterd door een soort van 'ingreep' die Clem heeft laten doen besluit Joel dit ook te doen. In een fase die ronduit briljante is door zijn montage zien we Joel zijn eigen herinneringen doornemen die vervolgens, waar hij praktisch bij staat, worden gewist. Herinneringen waaruit blijkt dat de relatie behalve grote hoogten ook diepe dalen kende, en bepaald niet altijd goed was. Desondanks ontdek Joel dat hij toch zeker bepaalde herinneringen wil bewaren en gaat de strijd aan.
Behalve een bijzonder verhaal over relaties, verlies, teleurstelling en verdriet gaat de film toch vooral ook over de vergankelijkheid van herinneringen en het geheugen. Enerzijds hebben we de slechte eigenschap ons op slechte dingen en negatieve eigenschappen te focussen, maar in een dergelijk geval als dit, liefdesverdriet, doen we het graag andersom en zijn we andermaal niet neutraal. De angst voor eenzaamheid en de somberheid van een leven alleen is een heet hangijzer voor velen waardoor we vaak meer pikken dan we zouden willen. Zo ook voor Joel die eveneens eenzaam overkomt. Des te treffender is de teleurstelling in de mislukte relatie, niet te verkroppen en daardoor is de wens uiteindelijk te breken met het verleden maar al te begrijpelijk. Laten we eerlijk zijn, iedereen heeft die wens wel eens gehad, iets of iemand uit je geheugen laten wissen. Maar behalve deze tragiek en sombere gedachten probeert het script van ESotSM ons toch ook een andere kant te laten zien. Dat een mens zonder herinneringen, goede of slechte, geen mens zou zijn. Waarom zouden we los van het verdriet van iets niet een herinnering kunnen koesteren? Hoe bitterzoet ook, en verschillend van dag en humeur, klopt de uitspraak 'beter liefde verloren, dan nooit liefgehad' toch wel enigszins. Buiten die filosofie blijkt de procedure alsnog niet te werken, of niet goed. Clem voelt zich alsnog rot, Mary trapt in de zelfde valkuil als ervoor omdat ze niets heeft geleerd van haar fout, en uiteindelijk kruist het pad van Joel en Clem toch weer. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het lot laat zich niet tegen houden.
ESotSM is daarmee, behalve een koddige en soms humoristische prent, vooral iets dat stof tot nadenken geeft over verdriet, mislukte relaties en hoe je terugkijkt op mensen. De film draagt uiteindelijk een positief en hoopvol beeld uit over dingen die ons gemaakt hebben, en waar we of met een slechte gevoel, of een goed gevoel op terug kijken. Carey laat andermaal zien meer te kunnen dan gekke bekken trekken en verder vind ik vooral Wilkinson degelijk als altijd. Al met al een film die ik vroeger wel eens als droeviger ervoer maar inmiddels toch anders benader en nu inmiddels grappig, ontroerend, en als interessant zielenroersel zie.