Big Fish (2003)

Je onderdompelen in de wereld van Tim Burton staat garant voor aparte figuren – letterlijk en figuurlijk. Zo ook in BIG FISH. Burton zou zulke dramafilmpjes meer moeten maken, want hij weet (al dan niet menselijke) personages sterk uit te werken. Ik word helemaal meegesleept door McGregor die zijn rol uitstekend draagt. Alles wat op zijn pad komt intrigeert en kent grappige momenten.

Doordat het levensverhaal van de jonge Ed zo aanspreekt – en helemaal over the top gaat zonder dat het ongeloofwaardig wordt – is het jammer dat er heen en weer wordt geknipt naar het heden. We krijgen evenwel opnieuw te maken met een sterke cast, maar toch wil ik weer terug naar jonge Ed en zijn vrolijke avonturen. De raamvertelling hoeft er voor mij niet bij, al begrijp ik de intenties van de regisseur. Zeker wanneer je bij het einde aanbelandt, krijg je een mooi samenspel. Die scène maakt het inwisselen van heden en verleden en vice versa het waard.

Naast het mooie verhaal en sterke acteurs is de combinatie tussen een lach en traan goed meegenomen. De Amerikaan weet twee uur met mijn emoties te spelen, dat is niet iedereen gegeven. Erg mooie familiefilm en van de tot nog toe acht geziene films de beste uit Burtons oeuvre.

een mooie film. Bijna een die ik bij mijn eigen afscheid zou willen laten zien. Een mooie bombastische film die mooi past bij de boodschap van de film.

Weer een schitterend sprookje van Tim Burton, en wat voor één? Juist, een verzonnen verhaal...

Will Bloom ergert zich er maar dood aan dat zijn vader Ed continu iedereen wijs probeert te maken met zijn verzonnen levensverhaal waar de ongeloofwaardigheid ervan af spat. Ed werd hier overigens erg goed neergezet door Albert Finey en nu hij op sterven ligt streeft Will er na al die jaren na dat zijn vader eindelijk eens de waarheid verteld... maar tevergeefs. Ed probeert nog altijd zijn voordelen eruit te halen dat hij zijn hele verzonnen levensverhaal aan de eerste de beste geïnteresseerde te kunnen vertellen... in dit geval een pleegverzorgster. En ja... zoals in werkelijkheid, kan je je als burger doodergeren aan mensen die continu hun leven verbloemen met sprookjes en leugens om zelf die kleur toe te voegen die de hele tijd gemist word. Maar wanneer we daadwerkelijk in de wereld van Ed kruipen is het alles behalve vervelend.

Tim Burton schetst hier weer een creatief sprookje van waar reuzen, Siamese tweelingen, typische dorpbewoners en grote vissen, merkwaardige circussen, plaats krijgen in de zogenaamde werkelijkheid waarbij Big Fish een ware, kleurrijke feelgoodmovie is geworden... Hoe mooi leugens wel niet kunnen worden uitgewerkt. Enkele keren is het lachen geblazen en de andere keer pink je een traantje weg. Ewan McGregor weet ook op een fijne manier de jonge Ed Bloom neer te zetten en natuurlijk is er ook genoeg plek voor een lovestory. We kunnen in ieder geval bevestigen dat Burton weer zijn best heeft gedaan... Dat einde... ja wonderschoon.

Een film die al een lange tijd op de stapel heeft gelegen en waarvan ik zeker geen spijt heb dat ik hem ben gaan zien. Dit is gewoon een klassieke, fantasierijke geschiedenis geworden. Iets waar je Burton wel in kan vertrouwen.

En die circusartiest: Was dat nou niet Ron Jeremy?

5,0*

Boeiende fantasyfilm waarvan ik niet geheel weggeblazen ben. Het uitgangspunt is veelbelovend: vader Bloom die als geboren verteller en entertainer het ene verhaal na het andere opdist. Zijn zoon Will kan het echter niet langer aanhoren en breekt met zijn vader tot het moment dat zijn vader op sterven ligt.

Net als Will moet de kijker een zoektocht ondernemen van wat realiteit en wat fictie is.

De acteerprestaties vond ik niet uitmuntend. De rol van McGregor zal bij mij snel vervliegen. En Crudup vind ik ook maar flets en inhoudsloos. De rol van vader Bloom, vertolkt door Albert Finney, was eigenlijk de enige die me kon bekoren. Leuk om ook nog eens De Vito te zien, dat was bij mij een hele poos geleden (ondanks zijn ruim oeuvre). Buscemi's vond ik eerder beperkt en nietszeggend. Zo'n acteur verdient beter (en kan ook zelf beter).

Het decor, bijhorende muziek en de sfeer is zoals gewoonlijk bij Burton top, maar van een mooie verpakt cadeautje verwacht je ook een mooi aandenken en daar liep het wat mank. Ondanks het fijne concept lost de film niet voldoende de verwachtingen in om een vlotte 4,0* te quoteren. De film blijft degelijk van begin tot einde, maar stijgt niet boven zichzelf uit. Het einde blijft open en de kijker kan zelf oordelen wat er nu eigenlijk van aan is. Burton staat bekend om zijn mystery en fantasy, maar net dat ontbrak wat naar het einde toe om de kijker nóg meer te prikkelen.

En die circusartiest: Was dat nou niet Ron Jeremy?

nee, Danny deVito it is

maar inderdaad lijken op elkaar, dus als er een bio-movie over deVito komt kan Ron Jeremy deze spelen, andersom lijkt me nog leuker ?

wat een schijtfilm echt bizar gewoon, de hoofdpersonage voert geen enkel normaal gesprek maar vertelt gewoon letterlijk de gehele film verzonnen kutverhalen.

In tegenstelling tot het wat mager onderbouwde commentaar boven mijn post, vind ik dit echt een topfilm!

De band tussen vader en zoon wordt prachtig neergezet, en de vertelling waarin fantasie en werkelijkheid in elkaar overvloeien is geweldig verbeeld. Je zou zelf willen dat je ook een leven hebt geleid als Edward Bloom. Of dat je het zou kunnen verzinnen.

Als uiteindelijke thema bleef bij mij hangen dat fantasie niet ondergeschikt is aan de realiteit, maar dat deze elkaar goed aan kunnen vullen. Wie romantiseert nu eenmaal niet zijn eigen geschiedenis tot zekere hoogte?

Met een lach en een flinke traan gekeken deze film, en dat ga ik zeker nog vaker doen.

Heerlijke film. Een volmaakte ode aan de vertelkunst met een die ode rechtvaardigende boodschap die zeker ook in deze tijden van ‘fake news’ relevant is: wij mensen hebben verhalen in plaats van feiten nodig. Verhalen geven ons een metafysica en maken ons onsterfelijk. En de film is ook nog eens hartstikke ontroerend.

Wat kan regisseur Tim Burton toch mooie verhalen vertellen, waaronder dit prachtige drama vol fantasyelementen. Zeker zo aanstekelijk als de door Albert Finney gespeelde oude Edward Bloom, die iedereen inpakt met zijn sterke verhalen of is hij juist een fantasierijke leugenaar ?

In deze raamvertelling draait het om Will Bloom (Billy Crudup), die een slechte relatie heeft met zijn vader Ed Bloom (Albert Finney). Iedereen vindt Edward een toffe peer, omdat hij altijd fantastische verhalen vertelt over zijn belevenissen met reuzen, Siamese tweelingen en rondreizende circussen. Hij verbergt zich achter zijn verhalen en Will heeft nooit serieus met hem kunnen praten. Zelfs op zijn bruiloft, vertelde zijn vader verhalen over zichzelf. Will had er genoeg van en vertrok naar Parijs om daar journalist te worden. Maar als Ed een beroerte krijgt, gaat Will terug naar Alabama en hoopt hij eindelijk gewoon met zijn vader te kunnen praten. Maar meteen krijgt hij weer fantastische verhalen (die we zien met Ewan McGregor als de jonge onweerstaanbare Edward) te horen. Dat zorgt voor teleurstelling en zelfs woede, maar uiteindelijk besteft Will dat hij misschien wel meer op zijn vader lijkt dan hij denkt.

Tim Burton heeft de visuele kant van de film tiptop in orde (o.a. de scène met een veld vol narcissen), en in deze film schildert hij knap een fantastische wereld, waarin bijna alles mogelijk is, zonder dat het te gek wordt. Het is een niet cynische zelfs lieve en sentimentele film geworden over de noodzaak van fantasie in het leven. Het verhaal gaat een beetje stroef van start, maar het moment van betovering breekt onherroepelijk aan. De muziek van Tim Burton's vaste componist Danny Elfman, was best mooi en werd zelfs genomineerd voor een Oscar.

Tim Burton heeft voor deze film een karrenvracht van bekende acteurs en actrice aangetrokken, waaronder Helena Bonham Carter (in de rol van Jennifer Hill en verder speelt ze ook een oude heks die de jonge Edward Bloom een visioen geeft van zijn dood), die vrijwel altijd in films van Tim Burton is te bewonderen en daar meestal ook vaak in schittert. Verder zien we buiten de al eerder genoemde cast Jessica Lange (als Sandra K. Bloom, die Edwards vrouw is), Steve Buscemi (als Norther Winslow, die een dichter is) en Danny DeVito (als Amos Calloway, die een circusartiest is). Ook is het wel leuk om te zien dat Miley Cyrus ook een rolletje had in het verhaal als de 8-jarige Ruthie.

Een bijzondere rol in het verhaal is die van de reus "Karl the Giant", gespeeld door de 2,29 meter lange misvormde Matthew McGrory, die een paar jaar later in 2005 overleed. Ada Tai en Arlene Tai als de Siamese tweeling Ping en Jing, die optreden voor militairen in Korea, waren wel fraai om te zien. Buiten dat Edward Bloom werd gespeeld door Albert Finney en Ewan McGregor, werd hij ook gespeeld door Perry Waltson, die hem speelt als kind.

Al met al een mooie ontroerende Drama / Fantasy film van de bekende Amerikaanse regisseur Tim Burton, waarvan het verhaal eigenlijk vanaf de eerste tot de laatste minuut (duurt circa 120 minuten) weet te vermaken, te boeien en te fascineren.

Erg mooi.

Ja, ik had al hoge verwachtingen, maar geen zin/tijd om deze eerder op te zetten. Had hem nu al 2 weken op de opnames staan en besloot toen maar eens om er aan te beginnen. Al heel snel werd ik al meegetrokken in deze typische Burton film.

De hele cast speelt goed, maar het is dan ook geen onbekende cast. Sterren als DeVito en Buscemi zien we dan ook gelijk terug, alleen Depp mist eigenlijk in deze Big Fish. Burton laat al zijn fantasie ook los in deze film, en dat is te merken. De visuals zijn mooi en de decors en aankleding meesterlijk.

Een film die simpel lijkt te zijn, is uiteindelijk toch heel goed. Zeker aangeraden, speciaal voor Burton fans. Burton heeft dit echter nooit meer ovetroffen.

Opnieuw bekeken en opnieuw opgetogen over deze film.

Ik had speciaal mijn eerdere recensie niet gelezen en kom tot het besef dat ik nu, 10 jaar later, net hetzelfde zou schrijven...

Warm aanbevolen deze film.

Na amper een uur weer uitgezet, echt totaal niet mijn film.

Losse verhaaltjes worden uit de mouw geschut maar het grote verhaal (of gebrek eraan)

kon met absoluut niet boeien. Mooi gemaakt, maar de sfeer deed met niets.

Zal met onthouden van een stem maar had waarschijnlijk rond de 2 uitgekomen.

Beste recensie die ik ooit gelezen heb bij deze Big Fish...

eigenlijk een heel erg leuk sprookje .

fantastisch gemaakt en ik vindt als je doordenkt zit er wel een boodschap in .

dat je moet geloven in jezelf en jij maakt je eigen concert van je leven.

en dat vertel je aan anderen.

kijk deze film en je begrijpt wat ik bedoel.

Bijzonder boeiende en vermakelijke film van Tim Burton. Tim Burton-light overigens, want de donkere en duistere sferen zoals in Sleepy Hollow en bijvoorbeeld Beetlejuice betreedt hij niet. Overigens wel genoeg fantasie, eigenaardige verschijningen en bijzondere karakters.

Had de film al eens eerder gezien en toen zei het me niet onmiddellijk iets, maar nu zag ik vooral de humor heel erg in van bepaalde gebeurtenissen rond McGregor. Alsnog heb ik wel wat moeite met het switchen tussen het kleurrijke verleden en het trieste en saaie heden, maar dat wordt gedurende de film wel beter. Mogelijk door zoonlief zijn ommezwaai.

Achter de familiare beslommeringen en de opgedirkte verhalen van Bloom gaat meer schuil dan je vooraf zou denken. Het is een licht filosofische boodschap bijvoorbeeld altijd je gevoel te volgen, dingen niet zomaar op te geven, en vooral de instelling dat het glas nooit halfleeg is, maar altijd halfvol. Ofwel een positieve kijk op het leven te hebben en soms met iets meer romantiek te denken.

Al met al, een mooi gemaakte prent. Ontroerend, humoristisch, absurdistisch. Prima rollen ook van vooral McGregor.

in het begin even doorzetten.. want het is geen doorsnee film , maar kijk hem uit aub! want het is echt een bizonder verhaal met een mooie boodschap. veel fantasie.. maar daar is de film ook op gebaseerd. maar als je doorkijkt , snap je steeds beter het hele plaatje!

Prachtig gedaan... prachtige verhalen.... ik heb gelachen , een traan gelaten, verwonderd.. nouja.. meer heb ik niet nodig.

Een niet doorsnee fantasy drama film die me zeker wel heeft geraakt .

4.0 ster!

Je bent goed met woorden.

Daar moet je wat mee doen.

Heb ik vaker gehoord.

Geweldige film deze Big Fish. Om eerlijk te zijn heb ik nog niet echt veel gezien van Burton. Nochtans hou ik van fantasy, dus dat is dan een beetje vreemd voor iemand als ik dan. Na Beetlejuice die ik niet echt kon smaken heb ik hem al een hele tijd aan de zijkant doen wachten. Tot nu dus. En het heeft gesmaakt zoals een kebab (met groentjes uiteraard) op een uitgaansavond. Ik hou van verhalen en laat Big Fish nu geweldige verhalen vertellen. Als er een film is die er wat van weg heeft dan is het A Monster Calls, maar die eindigt toch iets emotioneler nog als deze. Niet tegenstaande is dit ook een mooi levensverhaal. De werkelijkheid is meestal saai maar het is de manier waarop men iets verteld aan iemand dat het tot een succes of een mislukking maakt.

De acteurs zijn zeer goed. McGreggor vind ik sowieso wel een plezante pé. Dat lachje ook constant in deze film. Ook de rest zijn goed. De jonge en oudere versie van zijn vrouw vind ik wel sterk gecast. Bovendien is het een prachtig verhaal over de band tussen vader en zoon. Wellicht is dit Burton zijn beste film, het wordt in ieder geval lastig te overtreffen.

Ik zag er 15 van zijn hand, maar dit is daarvan wel mijn favoriete.

de afgelopen weken was er 1 topic die mijn volledige aandacht opeiste (mijn baas werd er dan ook gek van maar soit) nl de vraag waarom ik een ogenschijnlijke simpele film als Big Fisch een 4 sterren wil geven. 's Nachts kwamen de antwoorden traag (mijn vrouw werd er gek van maar soit) binnen sijpelen. Omdat de vader/zoon relatie ontroerend is. Omdat er heerlijke originele personages in voor komen. Omdat het verteld wordt met een voice over. Omdat de beelden zo creatief zijn. Omdat de boodschap (fantasie is veel interessanter dan realiteit) elke dag in de krant zou moeten verschijnen. Na het bekijken van de film kan ik wel janken van geluk over zo veel innerlijke en uiterlijke schoonheid (mijn hond werd er gek van maar soit)

De vraag lijkt me meer waarom je deze film slechts vier sterren hebt gegeven. Weet je dat je hier maximaal vijf sterren kunt geven?

Ik vind het een mooie film. Erg fantasierijk en creatief, mooi gemaakt, emotioneel en goed gespeeld, en toch kwam ik er niet helemaal in. Misschien doordat er zoveel verschillende verhaaltjes in zitten, waarvan het één mij meer boeide dan het ander. Niet mijn favoriete film van Tim Burton, maar wel kenmerkend voor hem, en dat bedoel ik positief. 3,5*

De verhalen zijn creatief verzonnen en aan het eind word er dan toch ook een tipje van de sluier opgelicht

dat het niet helemaal uit de duim is gezogen .

Voor de rest is het een aardig verhaal maar echt dolenthousiast ben ik er ook niet van .

Leuke feel good fantasie , niet meer en niet minder .

Een film waarvan ik had verwacht dat ik ‘m na herziening minder goed zou vinden, maar die ik zowaar nóg meer ben gaan waarderen. Het zal - hoe spijtig ook - zo’n beetje de laatste echt goede film van Burton zijn en wellicht zelfs wel mijn favoriet. Big Fish voelt ook een beetje als een magnum-opus; alles zit erin. Alsof Burton de beste elementen uit zijn vorige films heeft gepakt en die samen heeft gevoegd. De film bevat de decors en sfeer van een Edward Scissorhands, de creatieve ongein van een Beetlejuice en een portie hart en ziel van Ed Wood. Het switchen van de wereld van de jonge optimist Bloom - perfect voorzien van die onweerstaanbare grijns van Ewan McGregor - en de oude Bloom - een uitstekende Albert Finney - werkt sterk. De valkuil dat je steeds uit het verhaal wordt gehaald weet Burton hier knap te omzeilen, hij zorgt dat de twee verhaallijnen met compleet andere toon perfect worden afgewisseld.

Er is eigenlijk geen enkel departement waarin Big Fish niet enorm uitblinkt. Burton heeft weer een reeks hele fijne figuren aangehaald, van de reus, de heks, de circusdirecteur - een rol die Danny DeVito op het lijf geschreven lijkt - de dichter; stuk voor stuk fijne personages. Maar waar geregeld in dit soort films de bijrollen opvallen vanwege een te saaie lead, is dat in het geval van Edward Bloom niet het geval. Ook achter de schermen heeft Burton de beste mensen aangehaald, met fantastisch werk van cinematograaf Philippe Rousselot en natuurlijk een betoverende soundtrack van Danny Elfman. Big Fish is komisch, visueel bespottelijk aantrekkelijk en gaandeweg ook enorm ontroerend. Het woord ‘mooi’ wordt altijd veel te veel gebruikt en heeft daarom vaak amper nog kracht, maar bij Big Fish past het zodanig perfect, dat ik het toch ga gebruiken: wat is dit een mooie film!

Vooruit, de volle 5 sterren.

Soort Roald Dahl meets J.K. Rowling vibes kreeg ik van deze film. Sfeer is zeer sterk, bijna onovertroffen. Ook visueel zit het zeer sterk in elkaar, zeker gezien het jaar waarin de film uitkwam (2003). Echter miste ik iets in het verhaal, de hele film te wachten op hetgeen wat deze film zo uitzonderlijk zou maken. Dat kwam er uiteindelijk niet. Wellicht te hoge verwachtingen maar al met al niet ‘gepakt’ door deze film van Burton.

Ik ga na herziening toch een halve ster omhoog. Ik zag deze film ruim zeven jaar geleden voor het laatst en lees terug in mijn review dat ik de film soms wat langdradig vond en dat mijn interesse bij vlagen wat afzwakte. Die twee punten ervoer ik tijdens de herziening eigenlijk niet of nauwelijks.

Het blijft een ietwat vreemde film, dat wel, maar op een prettige manier. Big Fish voelt als een fris sprookje, waarbij regisseur Tim Burton echt de juiste man is om dit verhaal naar het beeld te vertalen. Het is mooi hoe de herinneringen van Edward en de realiteit met elkaar aan de haal gaan. De cast speelt de kleurrijke personages met verve en visueel sluit de film perfect aan bij het sfeertje. Ook de mooie score van Danny Elfman draagt daar aan bij. Als ik dan al één punt van kritiek moet noemen is het dat de problematische relatie tussen Will en zijn pa iets te geforceerd betert naarmate de climax bereikt wordt. Helemaal geloofwaardig was dat niet, maar het fijne 'dubbele einde' zorgdt er wel voor dat dit maar een klein smetje blijkt.

Ik heb hier toch echt wel van genoten. Edward's indrukwekkende verhaal had mij vanaf het begin af aan geboeid en liet mij niet meer los. Drama en fantasy gaan hier hand in hand, maar met name de bijrollen van Danny DeVito en Steve Buscemi zorgen ook voor een komische noot. Kortom: Big Fish heeft me weten te ontroeren, heeft me aan het lachen gemaakt en heeft ervoor gezorgd dat ik even vergat dat ik naar een film zat te kijken. Je stapt als het ware even een compleet andere wereld in. Burton realiseert die wereld hier dusdanig goed, dat een hoge score op zijn plaats is.

4*

Een mooie film, simpelweg beschreven. Big Fish is in alles een pure Burton film, en het heeft zelfs net dat tikkeltje meer. Er wordt weer een heerlijk sfeervolle fantasierijke wereld gecreëerd, waarin je vanaf het begin ondergedompeld wordt door de mooie beelden en de betoverende muziek. De voice-over werkt hier ook heel fijn, meestal kan zo iets wel storend overkomen, maar hier dus niet. Het is zelfs vrij essentieel voor de structuur van het verhaal natuurlijk. Wat deze film een tikkeltje tilt boven de rest van Burton zijn oeuvre (op Edward Scissorhands na, wellicht) is het erg slim en sterk vertelde verhaal. De hele tegenstelling tussen feit en fictie, waarheid en uitvergrote mythe, is een interessante rode lijn die loopt doorheen de hele film, en waar ook tof mee gespeeld wordt. Soms ga je te makkelijk mee in wat Edward Bloom allemaal vertelt, maar soms is juist het omgekeerde ook het geval, zoals te zien op het einde. Het is een beetje meta over verhalen vertellen zelf, over de magie van het bovenrealistische in films, en dat geeft net die extra laag aan het geheel. Want wat is nu de fun aan een verhaal zonder overdrijvingen?
De bijpersonages zijn allemaal leuk (vooral DeVito zijn rol), en Ewan McGregor weet de film grotendeels ook wel goed te dragen met zijn larger than life rol. Toch is het vooral het einde dat deze film stevig op 4* plant. Zeer emotioneel, dat hamerde er wel even in. De hele thematiek van feit en fictie komt hier tot een conclusie, en hoe de zoon toch uiteindelijk mee gaat in de fictie en zo net voor het einde een emotionele connectie met zijn vader voelt; sterk hoor.

De meeste sprookjes zijn bedrog

Of toch niet? Ik heb deze film heel lang links laten liggen omdat ik bang was voor teveel flauwekul fantasie elementen. Onterecht want het is echt een prachtige film geworden met een mooi verhaal vol met vrolijke atypische karakters met als rode draad de vader-zoon relatie. Hierdoor blijft het steeds verrast en kijk je erg uit naar hoe het verhaal afloopt. Enigszins voorspelbaar, dat wel, maar mooi gedaan.