Babyteeth (2019)

Een komedie kan ik dit niet direct noemen, een drama des te meer. Maar .... zeker geen onaardig drama. Film moest het voor mij wel vooral hebben van MIlla met haar best wel mooie pruiken. Vooral die groene pruik vond ik best wel blits. Dat hier allerlei tragiek onder zat was natuurlijk overduidelijk. Het positieve in deze film vond ik dat ondanks dat Milla ongeneeslijk ziek was je geen dokter of ziekenhuis te zien kreeg. Dat zou de film pas echt drepi maken. "Zo lang ik leef probeer ik er het beste van te maken". Dat leek Milla te zeggen. Tja, wat moet je anders. De laatste scène aan het strand vond ik best wel mooi trouwens.

3,5*

Van die films waarin een puber terminaal ziek is hebben we de laatste jaren wel vaker gezien. Meestal zijn dat van die niet te harden indie films gebaseerd op een young adult-boek. Deze film pakt het gelukkig allemaal radicaal anders aan. In de eerste scènes is het direct duidelijk dat we met een wat eigenzinnige film met zijn eigen ritme en maffe dialogen en personages te maken hebben. Die personages voelen zo goed uitgewerkt, ook met dank aan zeer sterk spel van Scanlen, Wallace, Mendelsohn en Davis. Stuk voor stuk zetten ze echt personages om van te houden neer.

Het eerste deel van de film is voornamelijk erg grappig, later wordt de film geleidelijk aan steeds ernstiger van toon. Het laatste kwartier is echt gewoon om stil van te worden. Echt heel sterk, want ondanks het uitgangspunt probeert Babyteeth geen moment om een makkelijke tranentrekker te zijn. Zeer imposant ook hoe een film die zoveel grote thema's behandelt toch zo luchtig en bruisend kan zijn, op het onschuldige af. En qua sfeer is het ook echt een heel aangename film. Murphy heeft oog voor mooie plaatjes en de muziek is goed. De magische dansscenes deden me wat aan Spring Breakers denken, alleen is dit niet zo'n holle film. Waanzinnig sterk debuut van Murphy. 4.0*.

Aan de regie stijl van Murphy moest ik enorm wennen , soms stoorde het ook .

Heel eigenzinnige stijl . En levensechte karakters .

Tot mijn verbazing Greep het einde me enorm bij de strot . Geen muziek er ook onder . Ontroerend .

Kan de redactie for the love of god hier bij de beschrijving het woord komedie weg halen .

Slaat kant noch wal .

Behoorlijk sterke film. Een beetje The Fault in Our Stars meets American Honey (min of meer). Behoorlijk stijlvol. De film kent zijn leuke momenten, maar net iets te veel zakt het dan even in, om dan later terug op te pikken. Ik heb wel het idee dat de makers wel duidelijk wisten wat ze deden, maar de film had enorm goed geweest zijn hadden ze nog meer ingezet op de sfeerscènes en die zouden domineren, want dan had je een echt mooie dromerige film gehad, maar de remmen loslaten durven heel weinig mensen tegenwoordig nog. De leukste scène was dus de scène in het cafè, echt even helemaal los.

Er wordt erg naturel gespeeld en gecombineerd met het camerawerk zorgt dat best wel voor veel mooie scènes, met ook veel goede muziekkeuzes. De persoon die Moses zou spelen, speelt erg heel overtuigend en heeft een enorme presence. Op dat vlak zit de magie in de film gewoon goed. Nog een sterktepunt is dat de zijpersonages ook over persoonlijkheid en karakter beschikken. In veel soortgelijke films is dat gewoon niet het geval, maar hier dus wel en dat valt op.

Zeker een geslaagde film. En eentje die John Milton uit het oog is verloren denk ik?

Mijn eerste bericht op Moviemeter, en meteen voor een dijk van een film!

Een meisje dat langzaam bezwijkt aan een slopende ziekte, een aan drugs en medicijnen verslaafde jongen, een psychiater die zijn eigen vrouw behandelt (nooit een goed idee), en een moeder die iedere nacht verdwaasd door het huis dwaalt. En dat alles in een Australië vol groen-blauwe papagaaien en verdrinkende wespen in zwembaden. Het geheel riep bij mij herinneringen op aan de serie Please Like Me, wat zich ook afspeelt in Australië. Beetje hetzelfde sfeertje. Kan me ook voorstellen dat een jonger iemand hierdoor totaal omver geblazen wordt. De hele film ademt herkenning.

Alleen de tussentitels vond ik af en toe behoorlijk storend. Sommige scènes waren sterker geweest als er geen grappig bedoeld zinnetje van drie woorden opfloepte. Maar misschien mis ik hier een betekenis

Sterke film dit. Geweldig geacteerd door Ben Mendelsohn, die als echtgenoot (in een relatiedip) en als vader (van een ongeneeslijke zieke dochter) alle kanten op gaat qua emoties.
Het eind (laatste 20 minuten ongeveer) is bijzonder sterk.
Waar milla eerst hoopt dat haar vriendje Moses haar helpt om haar verder lijden te besparen eindigt dit in een vrijpartij en is ze de volgende ochtend in haar slaap overleden. En heeft niemand afscheid kunnen nemen. Waarna de laatste scènes op het strand de film waardig laat eindigen.

Een drama dat hier en daar zorgt voor een kleine glimlach. Het grootste gedeelte van de film is relatief luchtig en zelfs de wat meer dramatische gebeurtenissen zijn goed te verteren. Het venijn zit ‘m vooral in de staart, daarin wordt het drama opeens bikkelhard. Je ziet het wel een beetje aankomen, maar ik had het toch wel eventjes wat moeilijk.

Ik kan nog wel een half uur verder typen over de uitdieping van de personages of de verhaallijnen die naast die hoofdlijn lopen. Maar dat is allemaal zo onnodig. Dit is vooral een film die je over je heen moet laten komen. Het is ik dat geval een prima drama dat op het einde na nergens te zwaar wordt.

Wat mij betreft een aanrader.

Zo en daar zit je dan ineens te proberen je tranen in te houden en dat eindigt in een complete huilbui. Heel mooie film, ik was eerst sceptisch.. maar dit was heel mooi.

Goede film, open einde, maar ik zie er geen komedie in

Somebody to lean on

Babyteeth schrikt niet terug om een rauwe, zonder effecten verfraaide of gedramatiseerde werkelijkheid te tonen, die de meeste kijkers niet onberoerd achter zal laten. Dit Australische drama excelleert op het gebied van rauwheid en realisme, al vond ik dat het personage van de moeder meer ingetogen neergezet had mogen worden. Zij stopt iets te veel absurditeit in haar personage waardoor ik meer afstand tot het verhaal begon te voelen. Dit vind ik jammer, omdat haar personage een aanzienlijke rol speelt in het verhaal.

Wat ik daarnaast zowel als een voordeel als een nadeel vond, was een gebrek aan focus op het ziekteverloop van Milla. Ik vind het positief dat het verhaal geen typisch over gedramatiseerd Amerikaans drama geworden is. Milla is gewoon Milla. Een meisje die gewoon een tiener wil zijn, maar die toevallig de pech heeft kanker te hebben gekregen. Dit verhaal gaat over haar, en niet over haar ziekte. De keerzijde hiervan vond ik dat het verhaal enigszins van de hak op de tak sprong, waardoor het lang duurde om een binding met de personages te ontwikkelen. Wie was Milla voor zij ziek werd? Was zij dit haar hele leven al? Hoe heeft de ziekte haar veranderd en haar gemaakt tot hoe zij nu is? Ik mistte hier een bepaalde diepgang in en de regisseur had hier best wat tijd voor uit mogen trekken.

Los van het ziekteverloop vond ik dat er sowieso te veel in de verhaallijn rondgesprongen werd waardoor het lastiger was om een band met de personages te krijgen. Dit gebeurde wel steeds meer richting het einde, vlak voor de dood van Milla zo abrupt over de kijker heen komt maar ik had simpelweg graag meer van zowel Milla als Moses willen weten.

Desalniettemin is Babyteeth een aanrader wanneer je een niet alledaags drama wilt zien. Ondanks de gebreken en in mijn ogen gemiste kansen, is dit dan ook een film die mij nog lang bij zal blijven.

3,5*

Zowel kalverliefde als afscheid van het leven. Of hoe Milla (Eliza Scanlen) in 'Babyteeth' (2019) turbulente ontwikkelingen doormaakt als ze haar eerste vriendje moet combineren met een ingrijpende chemokuur en een weinig optimistisch stemmend ziekteverloop. Haar ouders Henry (Ben Mendelsohn) en Anna (Essie Davis) zien met lede ogen aan dat zij het overwicht over hun dochter verliezen aan een drugsverslaafde deugniet. Tot zijn grote pijn heeft het gezin van Moses (Toby Wallace) met hem gebroken omdat zijn disfunctionele gedrag alle perken te buiten ging. Het maakt 'Babyteeth' (2019) tot een bitterzoete dramedy met een dromerige stijl en absurdistische situaties rond kankerperikelen. In gelijke mate afstotend rauw en confronterend, maar zeker óók empathisch en warm. Met haar distinctief eigen stijl (uitgesproken kleurencontrasten, dromerige vaagheid) weet regisseuse Shannon Murphy weg te blijven van het gebruikelijke sentiment rond kanker. Het effect is een ongrijpbaar narratief waarin veel aan de verbeelding wordt overgelaten en het uiteindelijk aan de kijker is of deze liefdesverwikkelingen pijnlijk zijn of ultieme romantiek.

Deze film gezien op: www.primevideo.com. Het was inderdaad niet echt een komedie. Verder wel een leuke dramafilm. Moses vond ik echt geen mooie jongen, de groene pruik van Milla ook niet. De laatste scène van het strand begreep ik niet zo goed. (door de scène ervoor). Maar anders wel een mooie film.

Laatste stem dit jaar...

Ander soort film over een tiener die niet lang meer te leven heb. Wat er in deze kwestie opvalt is dat het nergens melodramatisch of tranentrekkend wordt. Maar de afstandelijkheid had dan wel iets minder gemogen.

Over een ziekte word in de eerste helft niks verteld. Dit onderwerp sluipt er, of de kijker het wel of niet wilt geloven, gaandeweg binnen. Het draait om Milla, die dagelijks met haar situatie om moet gaan, maar licht aan de horizon lijkt te zien als ze de wat oudere Moses op het station te lijf loopt. Ze wordt verliefd en stelt hem voor aan haar ouders. Naast het leeftijdsverschil (wat ik nog wel acceptabel vindt) lijkt het feit dat Moses een drugsdealer is ook behoorlijke beroering te bezorgen. Maar ook een spiegel voor te houden.

Milla is een dochter van ouders die vrijwel op elkaar botsen. Haar vader is een psycholoog die naast het liefhebben, zijn vrouw ook nog moet uithoren. Om elke poep of scheet heeft hij wel een medicijn waardoor de hechtenis en vertrouwen in het gezin continu wankelt en afhankelijk is. En terwijl Milla nog van de liefde in haar laatste levenstijden wil genieten moet zij zichzelf en Moses zien te bewijzen tussen een vader die vrijwel een binnenvetter lijkt en een moeder die manisch depressief en impulsief is. En ja, ook Moses heeft een grote rugzak.

Geen koeteldekoet dus. Maar op vele vlakken wil het nog wel afstandelijk werken waarbij de film me niet wil raken op de momenten dat het zou moeten raken. Maar dat is ook niet blijvend. De scenes waarin Milla zich in de muziek gaat verdiepen, en dan vooral het feest waren wel een mooie toevoeging. Dat climax op het strand als mosterd na de maaltijd. Ook de beelden waren mooi en sfeervol.

Milla en Moses zijn uiteindelijk voor elkaar gemaakt, maar dat gaat niet zonder kleerscheuren. Knappe prestatie ondanks de afstandelijkheid.

4,0*

Vaak de grootste nachtmerrie van ouders met een tienerdochter wanneer die thuiskomt met een halve nietsnut die wiet en rondhangen belangrijker vindt dan school en toekomst. Komt daarbij dat Milla ziek is, maar vooral in het eerste gedeelte van de film komt dat niet echt prominent naar voren. Later iets meer, maar zeker niet overheersend.

Centraal staat wel de ontluikende vriendschap tussen Milla en straatschoffie Moses. Een coming of age verhaal dus van een kwetsbaar meisje die gewrongen zit tussen haar eigen veilige wereld en het dysfunctionele leven van haar nieuwe vriendje. En de ouders staan er middenin en beseffen dat "een vijand dicht bij jou houden" meer resultaat oplevert dan hem verbannen.

Het is een film die diverse emoties aangrijpt van warm en teder tot rauw en confronterend. Over het leven van Moses had ik graag ook meer geweten. Het liep niet goed, maar het is gissen naar het waarom. De focus lag meer bij Milla zelf en dat was al een goed uitgangspunt op zich. Prima flashback eindscène overigens. Kwam extra binnen zo.

De ziekenhuisbezoeken zijn vast bewust buiten beeld gelaten (voor het overgrote deel dan), maar ik vind het nogal vreemd dat Milla op het einde kiest voor een dood door verstikking; bij zoveel pijn en lijden is het opvoeren van de morfine echt wel een optie. Nu wordt niet precies duidelijk hoe ze uiteindelijk doodgaat, maar da's mijn punt niet. En dan de vader die de moeder behandelt en medicatie voorschrijft, dat is toch van de zotte, en zo nog wel meer zaken. Het zal om die redenen misschien in komedie vorm gegoten (of beter gezegd: geforceerd) zijn, maar dat werkte voor mij niet zo. In de verte moest ik soms denken aan het ook nogal aparte, maar veel beter geslaagde, Sweetie (1989).

Het acteerwerk van vooral Scanlen en Wallace was uitstekend en de typisch Australische zaken die her en der voorbij kwamen (vogelsoorten, settings) waren de moeite, maar het hele verhaal wist me verder niet erg te pakken.

2,5*.

Prachtig uitgewerkte film met een paar heel sterke scenes. Met name het huisfeestje met Moses was hallicunerend, maar ook de dansscene bij de vioolleraar was betoverend mooi.

Erg sterke rol van Eliza Scanlen!

Waarom dit als een komedie wordt omschreven is me overigens een raadsel, er valt weinig te lachen om een meisje dat geconfronteerd wordt met de eindigheid van haar leven.

Prachtige film, met tranen afgesloten.

Film over een excentrieke gemeenschap met een terminaal zieke hoofdpersoon, die ik kan omschrijven als een combinatie van hippe arthouse en huildrama. Afzonderlijk zijn die twee elementen nog best geslaagd - mooie stilering en leuke soundtrack - maar het komt nooit helemaal goed samen. Toch niet hele beste regie dan wat mij betreft.

Leuk dingetje: Moses noemt de schuilnaam Tracey Marrow als hij medicijnen gaat halen. Dat is de echte naam van Ice-T.

Imposant debuut.

In het begin lijkt het een volbloed komedie te zijn, met veel vreemd gedrag van personages die in hun uitbundigheid de film een haast absurdistisch tintje à la Happiness meegeven, maar de film vindt gaandeweg hart in de oprechte benadering van drama zonder ooit afscheid te hoeven nemen van de luchtige, bijtijds joviale benadering van het centrale drama.

De jonge Milla heeft namelijk kanker. Je krijgt nooit te weten wat voor soort kanker of hoe lang ze er al mee rondloopt, maar het is lang genoeg om als ingeburgerd gegeven binnen het gezin een plaats gekregen te hebben. Milla probeert in de eindigheid van haar bestaan nog zo veel mogelijk leven te verzamelen en valt voor de significant oudere, afgestoten rebel en drugsfanaticus Moses, die een regelrechte nachtmerrie moet zijn voor iedere ouder. Milla’s ouders zijn echter ook verdwaald in de notie van wat goede opvoeding nou eigenlijk betekent als je kind de dood in de ogen kijkt en aan frequente chemo onderhevig is. Dat Milla’s vader een wat moedeloze psychiater is en haar moeder een wankelmoedige gebruiker van voorgeschreven kalmeringsmiddelen wil natuurlijk ook niet helpen.

Binnen dit kwartet ontstaat gedurende de film een heel bijzondere verhouding, waarin ieder de houdbaarheid van Milla’s leven probeert te positioneren in hun omgang met de anderen en zoals gezegd is dat allemaal heel sympathiek en oprecht vormgegeven, maar ook met dat vleugje jovialiteit (dat ik misschien wel ben gaan typeren als kenmerkend voor Australische makers) waardoor het nooit een rechttoe-rechtaan tranentrekker wordt. Een bijzondere balans en eentje die, zeker naar het einde toe, toch overtuigd weet te raken met een onontkoombare finale die de onmacht van de situatie schrijnend vorm weet te geven.

Ja, ik vond dit heel mooi en oprecht. Binnen thema’s die zich voor je gevoel gangbaar openstellen voor gemakzuchtig sentiment weet Murphy een prachtige balans te vinden tussen komedie en drama, en is met name het einde vakkundig vormgegeven en zou ik het knap vinden, mocht je in staat zijn het compleet droog te houden tot aan de aftiteling. Mij is het niet gelukt. Glansrol voor Mendelsohn, als vader. 4*