Nabarvené Ptáce (2019)

Ik kreeg vooral zin om 'kom en zie ' nog eens te bekijken. Als tegengewicht voor de teleurstelling die deze film was. Af en toe zijn er ingrepen in het verhaal om de stap van boek naar film te maken, dat stoorde helemaal niet. Misschien klinkt dit vreemd maar ik vond de film te soft, te gladjes. Mooie beelden zijn niet voldoende om diepgang in een film te brengen. Daar waar het boek het ritme gebruikt als manier om de afstomping, trauma's, van het jongetje te tonen, toont de film wat indrukken en oppervlakkig wat gebeurtenissen. Daardoor wordt het een lange, soms wat saaie zit. In drie uur kan je het boek haast lezen, de meerwaarde van deze verfilming gaat aan mij voorbij. Er is geen extra laag, dimensie, verwerking. Het is haast interessanter om een interview met de regisseur te lezen over de verfilming dan de film zelf te kijken.

Beetje te veel ellende De film is stemmig in zwartwit met lange shots en weinig dialoog en ontbreekt muziek dat maakt de fim nog trager.

Denk niet dat die voor de gruwelen in

Oosteuropa ren tijde van tweede wereldoorlog staat. Het boek waarop film gebaseerd is is geheel fictie al bracht de schrijver het als autobiografisch. Sterker nog hele delen van het boek bleken later plagiaat te zijn.

De gruwelheden die ik hier wr niet ga beschrijven, zeggen meer over de zieke perverse geest vd schrijver dan dat het een oorlogsdocument is

Dit was zeker de beste film, die ik sinds lange tijd zag. Direct is duidelijk dat dit iets "anders" is dan wat gebruikelijk is. De zwart/wit beelden zijn langzaam, maar gewoon erg mooi. De troosteloosheid van de film wordt er alleen maar sterker door. Vrolijk wordt The Painted Bird namelijk nooit, de verschillende hoofdstukken blinken uit in een het tonen van de rauwe mens in slechte tijden. De arme jongen krijgt het zwaar te verduren in zijn zoektocht naar geborgenheid gedurende de oorlog. Wat hij vindt is koude haat, vernederingen, misbruik, meestal expliciet in beeld gebracht. Dat levert enorm intense beelden op, die tonen hoe beestachtig en primitief mensen onder die omstandigheden handelen. Opvallend is de ook de grote rol van dieren in deze film. Het is jammer dat de impact door de lengte naar het einde wat afneemt. De maker lijkt te denken: welke kwelling kunnen we nog meer loslaten op deze jongen? Maar dat lijkt te gebeuren zonder dat het in dienst van het grote verhaal staat. Maar veel meer kritiek heb ik niet, deze traag voort walsende martelgang gaat door merg en been.

ellende tot eind ..... wat een kind allemaal overleef oorlog armoede verkrachting strontput effectief film toont hoe achterlijk de mensheid is nu nog altijd /

Als dit nou waargebeurd was geweest dan was had dit een indrukwekkende film kunnen zijn. Nu is het een gewoon een opeenstapeling van narigheden in verschillende hoofdstukken die eigenlijk totaal los staan van elkaar. De eerste paar keren denk je nog 'wat heftig' en zit je geboeid verder te kijken, maar op een gegeven moment ben je wel klaar met deze fictie. Ik heb niets tegen trage films, maar in dit geval merkte ik dat ik snel was afgeleid. Gedurende de film ook geen band opgebouwd met de personen, zelfs niet met de jongen.

Deze film krijgt een ruime 3.5, maar dat snap ik echt niet. Ik heb haast het idee dat mensen nog denken dat dit een autobiografisch verhaal is. Als je deze gedachte loslaat dan blijft er eigenlijk een holle film over waarbij de nadruk ligt op geweld en vernedering. Ik zal de laatste zijn die iemand afkraakt op zijn oordeel, maar deze film was dan gewoon niet aan mij besteed.

Eindelijk kan ik ook een keer zeggen: "ik vond het boek beter".

The ugly face of mankind.

Oorlogshorror The Painted Bird werd meteen al bij uitkomst veelvuldig vergeleken met Come And See, een nachtmerrie achtige film die ik inmiddels twee keer gezien heb en waar ik net zo vaak slecht van geslapen. Die indruk maakt The Painted Bird niet, maar stof tot nadenken geeft de film wel vanwege het getoonde, maar ook vanwege de spraakmakende geschiedenis achter het gelijknamige boek van Jerry Kosinski die aanvankelijk beweerde dat het boek autobiografische was. Grondig onderzoek deed blijken dat de jonge Kosinski uitermate goed veilig zat tijdens de oorlog. Dan zijn er de beschuldigingen van plagiaat om nog maar te zwijgen van zijn zelfmoord. Een vlucht van alle beschuldigingen of writersblock zoals er op een afscheid briefje gekrabbeld stond...

De film zelf is een aaneenschakeling van zwaarmoedige en grove gebeurtenissen die niet half zo vaak gericht zijn op de jongen als wel andere mensen in de omgeving. Een droef beeld van het zware leven in het algemeen in die tijd komt maar voren, de mensen hadden ontstellend weinig in die tijd, zeg maar gerust armoedig, en de meeste dingen werden benaderd vanuit een kil soort logica qua gebruik en overleven. Voeg hier geloof, angst, sadisme en vooral misbruik uit een soort dierlijke behoeftes aan toe en je denkt de mens uit de steentijd te hebben, maar nee het is toch echt minder lang geleden.

Het geheel wordt op een uitermate sfeervolle manier gebracht met uitstekende acteerprestaties van bijvoorbeeld de jonge Petr Kotlar. Zwaarmoedig en mistroostig zijn enkele woorden die zo het eerste half uur te binnen schieten. Toch is daar ook een bevreemdend soort fascinatie verderop in de film over het merkwaardig soort beest genaamd de mens die zich hoofdzakelijk van zijn slechtste kant laat zien. Grof zijn de verschillende martelingen en gebeurtenissen, tevens ook het nare gedrag tegen dieren. En waar deze bijna onwerkelijke prent alleen er op uit lijkt te choqueren zit er toch een ontzettend interessante boodschap in de term 'de geverfde vogel'. Wat is de mens wraakzuchtig, intolerant en de mens lijkt ondanks al zij intelligentie dichterbij de dieren te staan dan gedacht. Een soortgenoot die niet meer als zodanig wordt herkend wordt gepest, aangevallen en zo nodig gedood, en toeschouwers accepteren het of lachen er zelfs om. En leren we er iets van? Evolueert de mens verder? Mwoah...

Het zwijgzame The Painted Bird lijkt af te stoten maar met al deze informatie toch ook aan te trekken. Aan het niveau Come And See komt The Painted Bird niet toe, en de film afserveren omdat de achtergrond van het verhaal een leugen is vind ik ook onzin, een goede blik in die spiegel en haast psychologische studie blijkt het wel, en mijn interesse voor het boek die als beter beschouwd wordt is ook gewekt. Ik las ooit de quote; ' de mens is in staat van zoveel wreedheid als hij bedenken kan,' en die spreuk blijkt maar al te waar.

De hele film is dan wel in het zwart/wit, maar ik vond het de moeite waard om deze te bekijken al is het een lange zit. Heb me hier geen moment mee verveeld. Je zal dit als jongetje allemaal maar moeten meemaken. Het jongetje speelt het trouwens voortreffelijk.

Het is een hele lange film en het eerste half uur dacht ik 'Wat moet ik hier nu mee?'. Maar toen kreeg de film mij te pakken. De jongen beleefd ongelofelijk veel negatieve avonturen. Niet helemaal geloofwaardig, maar wel heel boeiend. Steeds dacht ik weer.. Het verschil tussen mensen en dieren is soms minimaal. Wat een dierlijk gedrag vertoonden de vele dwazen die voorbij kwamen. Een heel andere tijd!

Was ook gaaf om een aantal bekende amerikaanse acteurs tegen te komen die ook nog eens Russisch gingen praten. O.a. Harvey Keitel en Julian Sands spelen zeer bijzondere rollen.

`Een oorlogsepos van gruwelijke schoonheid''!

Ja één lange film maar dat er in een oorlog vreselijke onmenselijke dingen gebeuren weten we maar al tegoed.

Dit zou als bijvoorbeeld bij het begin had gestaan

Based on a true story Zou Ik Het ook gelooft hebben.

Voor mij een film die heel lang bleef hangen.

Hans Verbiest filmoperateur met pensioen

Volgens deze recentie ( The Painted Bird - Filmkrant klopt "waargebeurd" niet helemaal...

Dit keer een 18+ film van de bib, dus wel wat op m'n hoede door de hoge leeftijdsgrens.

Het zijn veel verschillende verhaaltjes waarbij de jongen telkens weer in een miserabele situatie terecht komt. Blij wordt je dus niet bij deze film. De geweldadige situaties worden vaak expliciet in beeld gebracht. Mensen en ook dieren worden niet gespaard.

De film is zwart-wit, maar past wel bij de toon van de film. Ook het gebrek aan muziek is opmerkelijk.

De speelduur is ook niet van de poes, maar door de vele situaties verveelde de film niet.

De cast deed het wel goed, zeker de jongen verdient een extra vermelding.

Het is zeker geen popcornfilmpje en door de cinegrafie en situaties is het ook niet direct een film die ik vlug zal vergeten. Qua quotering is het dan ook minder evident om aan deze film een score te geven.

De eerste 2 uur had deze film nog veel impact, maar gaandeweg gaat het steeds meer naar het belachelijke. Waar het kind ook terechtkomt, hij wordt mishandeld of misbruikt en mishandeld of misbruikt, mishandeld tijdens het misbruik. Het lijkt meer op torture porn. De scene waar het dorpje te grazen wordt genomen kon ik m'n lach niet inhouden. Het was net slapstick.

De laatste 10 minuten maken nog wel wat goed, maar ik kan hier toch geen voldoende voor geven. De onderwerpen Holocaust en kindermisbruik zijn altijd makkelijk scoren, als al die onmenselijkheid je niets doet is er ook wat mis met je, maar dit is gewoon een aaneenschakeling van kinder- en dierenmishandeling tot het belachelijke toe. Wil niet zeggen dat ik niet denk dat dergelijke dingen nooit gebeurd zijn, natuurlijk wel, maar hoe het hier weggezet wordt kan ik niet serieus nemen.

Een film die sterk doet denken aan Idi i Smotri, maar die blijft toch op eenzame hoogte steken als het gaat om de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog gezien door de ogen van een kind. Ook The Painted Bird is een gitzwarte aaneenschakeling van gruwelijkheden, waarbij de menselijke wreedheid en domheid elkaar de loef proberen af te steken. Als er geen militaire voertuigen in beeld waren geweest had het ook een Middeleeuwse vertelling uit een achterlijk achterland kunnen zijn geweest. Nu is het natuurlijk een pikant gegeven dat Kosinski dit niet zelf heeft meegemaakt, wat het verhaal niet minder fascinerend maakt. De nazi's zijn nauwelijks wreder dan de lokale dorpelingen, vrouwen zijn heksachtige wezens of wellustige seksverslaafden, en het bijna de hele film naamloze jongetje komt hooguit een handjevol goede mensen tegen. Maar het mag verzonnen zijn, het boek en ook de film, staan op zich. En de film biedt op het laatst dan toch een sprankje hoop, als de jongen zijn naam op het raam schrijft.

Een minpuntje vond ik trouwens de casting van diverse internationaal bekende acteurs, die ook nog werden nagesynchroniseerd. Vond het maar afleiden.

Degelijk.

De controverse over het bronmateriaal laat ik maar even achterwege. Ik heb het boek überhaupt nog nooit gelezen, dus die discussie ga ik niet aan. The Painted Bird is een film die zichzelf duidelijk op de markt wilde plaatsen door voortdurend in te zetten op harde beelden en dat is meteen de invulling van de film: 169 minuten murw gebeukt worden door schokkend oorlogsmateriaal.

Een dappere hoofdrol van Kotlar in ieder geval. Een kind op de voorgrond plaatsen binnen dit soort volwassen projecten is altijd een klein risico, maar dat heeft hier positief uitgepakt. Wel valt er wat te zeggen over de afstandelijke houding van Kotlar. Het maakt het moeilijk om je echt in te leven met hem en voor een film van bijna 3 uur is dat snel hinderlijk. Het afgrijzen komt vooral tot stand vanwege de ongeremde gruwelen die worden vertoond, maar wat Kotlar meemaakt staat daar eigenlijk los van. Niet dat zijn situatie niet schokkend is, maar het deed me een stuk minder dan het dorp dat werd uitgemoord.

In principe is de film niet veel meer dan een kind dat een tocht maakt door verschillende locaties tijdens de Tweede Wereldoorlog. Per dorp, huis of persoon gebeurt er vervolgens iets schokkends en gaan we door naar de volgende locatie. Dat is de herhaling die de film voor bijna drie uur lang gebruikt. Na enige tijd heb je het wel gezien, maar de regie is niettemin best degelijk. Dat zorgt ervoor dat je altijd wel geboeid blijft kijken, maar de zeer intrigerende overgang naar daadwerkelijk naast de soldaten staan kwam te laat. Je had best één of twee huishoudens minder kunnen regisseren totdat je daar aankwam.

De strakke montage zorgt ervoor dat je altijd tot op zekere hoogte geboeid blijft kijken. Als je daar niks mee hebt, dan is het wel de aaneenschakeling van gruwelen en expliciete geweldsuitspattingen die je aan de buis gekluisterd houden. Een leuke film is het dan ook niet, wel regelmatig erg indrukwekkend. Je ziet dit soort resultaten niet vaak meer, met een regisseur die zichzelf nergens echt inhoudt. Tussen de oversentimentele Amerikaanse oorlogsfilms in is dit een verrassende en opvallende film, maar wel eentje die na enige tijd repetitief is waardoor het wil aanvoelen als effectbejag.

Wanneer weet ik niet precies meer, ergens tussen begin middelbare school en einde heb ik het boek gelezen. Wellicht toen nog wat te jong om alle details er in volle sterkte uit te halen, maar er stond me nog een heleboel van bij. Niet precies dat ik zou zeggen dat de film een 'feest van herkenning' is daarmee, maar de beelden geven wellicht wel wat extra diepte aan wat het boek beschrijft.

De discussie of het narratief wel of niet autobiografisch zou zijn, en of Kosinski misschien plagiaat gepleegd zou hebben leeft nog steeds getuige de berichten hier voor mij. Ik laat dat maar liever in het midden, het is makkelijk om met een vingertje te wijzen naar iemand die zich niet meer verdedigen kan - en dat indertijd ook niet echt kon of wilde. Wellicht moeten we ons eerder afvragen welk doel het dient om daar vragen over te stellen - tenslotte, dat de verhalen op zich authentiek en waarachtig zijn staat wel boven twijfel, en maakt het dan heel veel uit of het precies in die volgorde met Kosinski zelf in de rol van de hoofdpersoon gebeurd is. Voor mij niet echt.

Dat brengt me overigens op mijn grootste kritiekpunt voor de film, als dat het goede woord is. Sowieso is het natuurlijk om te beginnen een voorbeeld van een boek dat als 'onverfilmbaar' beschouwd werd - en voor wat dat waard is, wellicht met recht. Waar dat voor mij vooral uitkomt is hoe de vertelling alle ellende als een enorme brij op te lepelen, zonder dat daar iets van een timing of spanningsboog in zit - hoe ongepast dat woord wellicht ook is in de context. Misschien dat Marhoul daar zijn vingers niet aan branden wilde - maar evengoed, het mist in de film, zoals @alugana ook al opmerkt.

Op de acteurs is geloof ik maar weinig aan te merken - ik heb niet echt een moment gehad dat ik vond dat iemand een steek liet vallen. Tot en met Kotlar aan toe, die met zijn gezicht geen enkele emotie uitdrukt zowat de hele film lang. Met de beelden ben ik wat minder overtuigd - te vaak dat de camera net braafjes iets over de rand laat vallen, maar waarom. Als je toch al zowat alle categorieen donker oranje of rood scoort, waarom dan niet doorpakken.

Evenmin ben ik overtuigd van de keuze voor zwartwit - in dit geval schept dat een afstand, en het was wellicht veel harder en indrukwekkender geweest als die afstand juist verkleind zou zijn. Want het is niet ver van ons af, het zit in ons allemaal, en precies dezelfde ellende gebeurt dagelijks over de hele wereld nog steeds. Misschien op een net andere manier, en met een andere Jerzy Kosinski, maar dat maakt het niet minder erg. Dat is voor mij de boodschap van het boek, en die had de film sterker kunnen brengen.