Qing Mei Zhu Ma (1985)

Schijnt een van de beste films van Yang te zijn. Ik ben erg benieuwd naar zijn werk, maar op Yi Yi (de enige die ik zag) na zijn ze niet op DVD te krijgen. Met regisseur Hsiao-hsien Hou in de hoofdrol en als medeschrijver. Ik hoop dat er snel goede DVD's komen van zowel deze film als A Brighter Summer Day. Volgende project van Yang is verrassend genoeg een animatiefilm met een voor Aziatische begrippen erg groot budget.

25 miljoen is inderdaad een stevig bedrag. Ter vergelijking, Innocence kostte ongeveer 20 miljoen, en was (geloof ik) de duurste Japanse animatiefilm ooit. Ergens al enige stills te zien, of ten minste indicaties van de tekenstijl ?

Ik vind ( en vond ik altijd al ) Edward Yang als een visionair beter dan Hsiao-hsien Hou . Audiovisueel gezien ziet het werk van Yang er dan ook beter uit : het heeft meer flair , zuiverdere timing , is ook oneindig veel sfeervoller , energieker en voelt heerlijk intiem aan . Zijn stijl is wat mij betreft een kruising tussen Nicholas Ray en Antonioni .

Hou is daarentegen een betere filosoof en een groot humanist . Velen vergelijken zijn levensbeschouwing dan ook met Ozu , Satyajit Ray , Antonioni , Bresson en Kiarostami .

Qing mei zhu ma (1985) is een groot meesterwerk waar de visies van Yang en Hou samenkomen . Hou ( en zijn vaste auteur Tien-wen Chu ) heeft namelijk meegeschreven aan dit meesterwerk . Hou is eigenlijk grotendeels verantwoordelijk voor ' the substance ' en heeft hier ook de hoofdrol . Yang is verantwoordelijk voor ' the style & substance ' .

***** / *****

Het is ongelooflelijk hoe Yang de stedelijk architectuur van Taipei en de broeierige sfeer in de stad zelf met z'n fotogenieke steegjes in beeld brengt . Ik ben tot de conclusie gekomen dat dit meesterwerk niet enkel thema's als isolatie en vervreemding aansnijdt ( à la L'eclisse ) , maar dat het tevens een ode is aan de stad Taipei .

De film ziet er fenomenaal uit en kan zich met gemak meten met de beste werken van Antonioni ( mijn eeuwige held ) . Magnifiek !

Meestal zijn zo'n uitspraken (vergelijkingen tussen de Great masters of Cinema) nogal makkelijk, ietwat aan de oppervlakkige kant en voor de hand liggend. Ze vallen ook allemaal makkelijk uit te leggen, mits er wat moeite gedaan word (zelfs al zou de vergelijking vergezocht zijn). Maar de vergelijking die jij maakt tussen Yang en N. Ray vind ik toch wel érg interessant. Die zie ik niet. Ben wel eens benieuwd wat voor verklaring je hier voor hebt?

" judging by this film and Taipei Story, are a distinguishing feature of Taiwanese life. The sense of an encroaching void broken by a few warm islands of light in which tenuous relationships flicker recalls Nicholas Ray's Rebel Without a Cause in more ways than one. "

Exiles in Modernity - chicagoreader.com

" with the romanticism, iconography and intense identification with outsiders characteristic of a Nicholas Ray picture. "

A Brighter Summer Day - whitecitycinema.com

Persoonlijk ben ik van mening dat de ' humanistische visie ' en zuivere timing van Nicholas Ray ( naast het neorealisme ) van grote invloed zijn geweest op de Nouvelle Vague , de Iraanse New Wave en de Taiwanese New Wave ( en ook een diepe indruk achtergelaten bij mij ) .

Yes , dit onvervalst meesterwerk is eindelijk gerestaureerd !!!

" Restored by The Film Foundation’s World Cinema Project at Cineteca di Bologna/L’immagine Ritrovata laboratory in association with the Cinémathèque Royale de Belgique and Hou Hsiao-hsien. "

filmlinc.org

bewijs : screenshot

" A turning point in the history of Taiwanese cinema, Edward Yang's 1985 masterpiece suggests a rough parallel with Abbas Kiarostami's Close-up in relation to Iranian cinema... " - Jonathan Rosenbaum

jonathanrosenbaum.net

De eerste officiële trailer van de gerestaureerde versie : Qing mei zhu ma (1985) - YouTube

Eindelijk de gerestaureerde versie met extra scenes van dit briljant meesterwerk gezien . Sommige scènes had ik voorheen nog nooit gezien . De gerestaureerde ( originele ) versie duurt 120 minuten !

Ik ben ervan overtuigd dat dit meesterwerk NOOIT uit mijn persoonlijke top 10 zal duikelen ...

“Stop bothering Chin. What’s over, is over”, zegt Lung tegen het einde van de film tegen de nieuwe bewonderaar van zijn vriendin. Eigenlijk beschrijft die laatste zin in een notendop de volledige synopsis van deze film, die er maar niet in slaagde mij naar het puntje van mijn stoel te trekken. Daarvoor vond ik deze teloorgang van een relatie tussen twee mensen, die goeddeels langs elkaar heen leven, niet interessant genoeg, in weerwil van de soms fraaie opnamen van (nachtelijk) Taipei.

Weer erg matig.

Het botert gewoon niet tussen Yang en mij. Terwijl een Tsai en Hou er wel in slaagden op boeiende films te gaan maken, zijn de films van Yang vooral doorsnee en onopvallend. Ook deze film dobbert maar een beetje rond, zonder daarbij echt te bekoren.

Visueel is het ook zo droog allemaal. Taipei als stad komt nooit mooi uit de verf, het kleurgebruik is grijs en onaantrekkelijk en ook het cameraewerk lijkt vooral functioneel. En als Yang al eens wat probeert (voor de grote neon-reclames bevoorbeeld, oogt het gewoon lelijk.

Verder zijn ook de personages niet al te boeiend en blijft Yang vooral een verteller, eerder dan een volbloed regisseur. Ik vind z'n films qua regie redelijk ondermaats, waardoor de verhalen die hij wil vertellen eigenlijk bij voorbaat al gedoemd zijn om te vervelen.

Echt barslecht of irritant zijn z'n films zelden, wel duren ze veel te lang en weten ze gewoon te weinig te boeien. Niet mijn regisseur vrees ik.

1.5*

Innemende film met een betoverende cinematografie.

Taipei maakte een ongekende economische groei door in deze periode en de stad wordt werkelijk geweldig mooi in beeld gebracht.

Het eerste werk van Yang dat ik zie maar zeker niet het laatste!

Als sfeerportret van een stad erg mooi, met die beelden van rijen auto's (prachtig gemaakt met een beetje zoom) en flatgebouwen en 'neon-reclames die glitterend lonken' en van de levens van mensen erin. Maar juist die levens zelf van de hoofdpersonen, die boeien een stuk minder. Vooral op opervlakkig niveau, hoe ze eenzaam zijn in de grote stad (en een Sofia Coppola portretteerde dat ooit ook veel beter, maar ook Antonioni deed dat vaak beter) gaat het nog wel, maar op dieper niveau niet. En richting het einde komt de nadruk steeds meer daarop te liggen. Terwijl dat niet Yang's sterkste kant is. Hij is goed in sfeer scheppen, maar de inhoud boeit minder. De kritiek die ik gaf bij The Terrorizers geldt hier ook wel een beetje, maar net wat minder sterk allemaal. Dus de score is nog net wel wat hoger. Afgerond naar boven 3,5*.

Haast een onmogelijke klus , omdat er momenteel meer dan tien films zijn die ik in mijn top 10 wil plaatsten .

Neemt niet weg dat Qing mei zhu ma (1985) en Dao ma zei (1986) voor mij nog steeds de beste moderne (Oost-)Aziatische films zijn .

Langzaam en met enorme tussenpozen zie ik het beperkte zeven films tellende oeuvre van Edward Yang en tot nu toe in omgekeerde volgorde. Dit is mijn vierde en de oudste en steeds meer blijkt dat zijn laatste film Yi Yi het buitenbeentje is en afwijkt van de rest, Taipei Story heeft de complexe verhouding tussen omgeving, geschiedenis van Taiwan en een persoonlijk verhaal van A Brighter Summer Day. Maar qua uitwerking en personages zitten we dichter bij The Terrorizers. Die film is echter haast abstracter en extremer in zijn vormgeving, deze heeft meer compassie met de karakters. Ook meer dan een van de voornaamste invloeden van Yang, Antonioni. De film is behoorlijk neerslachtig en stelt dat het lot van Lung en Ah-Chin een natuurwet is door het te spiegelen aan de omgeving.