Sweetie (1989)

Visueel briljant.

Wat vond je hier zo mis mee, Redlop?

Ik snap allereerst de nominatie 'visueel briljant' niet. Zelden zo'n visueel povere qua enscenering inspiratieloze film gezien. Daarnaast had ik geen emotionele binding met de disfunctionele familie, waar ik dat met de in dat opzicht vergelijkbare film 'Léolo' juist wel had.

Actrice Geneviève Lemon (ook rolletje in 'The Piano') zette weliswaar geloofwaarig een zwaar gestoorde meid neer, maar haar personage was vooral erg irritant. De film was een combi van drama en komedie maar in geen van beiden geslaagd. Bovendien verwachtte ik van Jane Campion een film waar onder het oppervlak een bepaalde passie kabbelt. Helaas was ik zelfs blij dat Sweetie aan het eind haar nek brak en er aan het hysterische gedoe een einde kwam.

Hm, oke. Ik kan er helaas niet inhoudelijk op reageren, want het is te lang geleden dat ik hem gezien heb (jaar of 10), maar ik vond hem destijds erg sterk.

Aan de andere kant...

Roger Ebert vertelt hier dat hij geen goede herinnering aan de eerste kijkbeurt overhield, maar na herziening kwam dit toch wel mooie verhaal naar boven.

Prachtig. Er zit zoveel in de film, dat een eerste en enige kijkbeurt de film waarschijnlijk geen recht zal doen. Gaat snel weer in m'n dvd speler...

4*

Het ziet er allemaal erg mooi* en gestileerd uit, ook de 'fantasie'-uitstapjes zijn prachtig en het verhaal heeft absoluut potentie. Helaas kwam ik slecht mee met de belevenissen van deze familie. Sweetie wordt wel briljant en indringend gespeeld, maar de rest van de familie is alleen maar hard bezig om Sweetie te accepteren/niet te accepteren, zonder echt iets voor haar te kunnen(willen?) betekenen, net zo lang tot het uit de hand loopt en ze voor ieders 'gemak' het loodje legt. Eigenlijk had je dan willen zien dat de hele familie onder haar gewicht was bezweken en Sweetie vrolijk verder liep... Misschien/hopelijk dat ik het allemaal wat beter kan nuanceren na een tweede kijkbeurt, maar tot dan...

Een hartbrekend einde tilt de score toch naar vier sterren. Vooral voor Sweetie dus.

* Hoewel 'mooi' relatief is in deze. Eerder een treffend beeld van een zekere troosteloosheid.

Leuke typetjes, maar ze waren veel te oppervlakkig. Normaal ben ik gek op dit soort films, maar deze wist me nauwelijks te raken, waarschijnlijk omdat ik me met geen enkel karakter kon identificeren. De regie was natuurlijk wel erg goed.

Waar ik me nog het meest aan geergerd heb zijn ALLE typetjes in de film.

Geen diepgang, geen medeleven. Visueel oninteressant, zonde van mijn geld. Ben niet alleen teleurgesteld, maar ook ontgoocheld want An Angel At My Table vond ik uitzonderlijk goed.

Kan al die kunstzinnig bedoelde stijltrucjes niet uitstaan.

Ongebruikelijke film over een gezin waar één dochter abnormaal is. De film is niet komisch bedoeld en het is ook geen overduidelijke film over een gezin met een verstandelijk gehandicapt of psychiatrisch kind. Het is allemaal veel subtieler gebracht, maar het is wel duidelijk dat dochter "Sweetie" niet helemaal spoort. En de rest van het gezin heeft daar ook zijn littekens aan overgehouden. Ik wou dat dit soort subtiele, niet op grote kijkcijfers gerichte, films vaker gemaakt werden. Het is een knappe film over een gezin aan de rand van de samenleving.

Ik denk dat dit concreet een verhaal over de grenzen van wat acceptabel is, moest voorstellen. Een zeker originele, tragische, hilarische, kurkdroge psychologische komedie over een verstoorde, hysterische, knettergekke relatie tussen twee disfunctionerende, wereldvreemde zusters (alhoewel de hele familie gestoord gedrag vertoonde). Hoewel er ook intieme momenten tussen personages waren en het allemaal wel symbolisch bedoeld zal zijn, vond ik alle onwerkelijke vreemde gedragingen wat teveel van het goede.

Redelijke film over twee totaal verschillende zussen die niet echt goed met elkaar kunnen opschieten. De twee zussen en de disfuntionele famile worden prima neergezet (het duurt wel wat lang voordat de richting van de film duidelijk is). Soms wat eigenzinnig in beeld gebracht en wellicht hierdoor ook wat afstandelijk allemaal.

Onmiskenbaar een Jane Campion (het overdadige bloemetjesbehang), maar nu met een John Waters-achtige vibe, in die zin dat iedereen zich een beetje gek gedraagt. Ik deel Campions fascinatie voor de in zichzelf gekeerde, zwijgzame mens/vrouw, levend in een fantasiewereld, een type karakter dat ze ook al zo mooi verbeeldde in films als An Angel at my Table en The Piano. In dit geval draait het om de introverte, bijgelovige Kay die bang is voor bomen. Wellicht symboliseert haar bomenfobie de angst voor de wortels van een grote, hechte familie, iets wat zij dus niet heeft want het gezin waar zij deel van uitmaakt is disfunctioneel en allesbehalve normaal. Haar zus 'Sweetie' lijdt aan een geestesziekte en is exact wat Kay niet is: extravert, uitbundig.. Een prachtrol van Genevieve Lemon, in haar schattige eighties outfit (zou nu gewoon heel hip zijn, de film doet sowieso jonger aan). Sweetie bezit de karaktereigenschappen die Kay eigenlijk had willen hebben, vandaar misschien dat ze steeds zo kwaad reageert op haar zus. De familie weet ook helemaal niet hoe ze met Sweetie om moeten gaan; de ene keer krijgt ze een uitbrander, dan zijn ze weer heel meegaand, een enkele keer houden ze haar zelfs voor de gek.

De scène met de boomhut kwam wel effe binnen; Kay's angst voor bomen wordt hier op tragische wijze bewaarheid. Het stukje dat Sweetie haar zus nabauwt (It's not very fair Dawn!) vond ik wel heel treffend, want dat geeft hun uiteenlopende karakters zo mooi weer en dat Sweetie eigenlijk veel vrijer is dan Kay.

De man van Kay is echt een goeiige lieverd, zoals iedere man zou moeten zijn, in feite. "Het is spiritueel om geen seks te hebben, de Dalai Lama heeft immers ook geen seks."

Hihi....

Niet haar debuutfilm, maar toch één van de films waarmee ze beginnende bekendheid verwierf. Een tragikomedie over een vrij dysfunctioneel gezin. Ik had wel wat te doen met Louis. Bij aanvang leek dat een player te zijn, maar veel meer dan een droge sof werd het niet. Vrij onderdanig en meegaand in de grillen en bizarre gedragingen van zijn schoonfamilie.

Sweetie steekt er natuurlijk bovenuit. Sweetie is niet de hoofdprotaganist, maar diens zus. Grappig en tegelijk tragisch was het moment dat ze door de familie werd achtergelaten en niet mee mocht op uitstap. Ook haar houding in de boom op het einde was wel amusant (mocht het niet tragisch zijn).

Kay is ook bijzonder, een mooie meid, dat zeker, maar met haar fobie voor bomen en haar strikte houding om zich te onthouden aan seks, maakte het er niet makkelijker op voor haar partner Louis.