Diego Maradona (2019)

Bartje heeft nog nooit gesport vrees ik.

Nouja, die hand van god-goal was natuurlijk wel de ultieme cheat-goal in de voetbalhistorie. Samen met die handsbal van Henry tegen Ierland waardoor zij en niet Ierland naar het WK mochten.

Neemt niet weg dat je je er ook weer niet al te hard voor moet schamen. Scheids zag het niet, so be it. Je kan het beter de arbitrage verwijten dat niemand het zag gebeuren. Maradona is alleen wel meer dan die goal. Zijn unieke solo, zijn titels met Napoli of het feit dat hij als eenmansleger een WK won vind ik veel meer bij hem passen.

Documentaire over overleden voetballegende Maradona terug in de bioscoop | NU.nl

Terwijl ik toch echt een groot voetbal liefhebber ben, heb ik deze goed aangeschreven docu nu pas gezien. Het overlijden van Maradona was natuurlijk de trigger hiervoor. Kleurrijk persoon, met een typische carrière. Wat hij met Napoli en het nationaal elftal van Argentinië gedaan heeft is natuurlijk prachtig.

Maar.. ik kan nooit zo goed tegen dat emotionele overdreven gedoe. Maradona is gewoon niet de beste voetballer ooit. Sowieso is dat een totaal overschatte uitspraak altijd. De beste ben je nu. Niemand van vroeger kan zich meten met wat Messi en Ronaldo in dit tijdperk geflikt hebben en in de toekomst komt er vast en zeker weer 1 die nog beter is. In Diego zijn tijdperk, zal die ongetwijfeld de beste geweest zijn, maar zoiets is net als alles in het leven, tijdelijk.

Deze documentaire heb ik bekeken naar aanleiding van het recente overlijden van Diego Maradona. Zijn actieve voetbalcarrière is van (vlak) voor mijn tijd, dus daar heb ik zelf geen herinneringen aan. Deze documentaire geeft een goed en boeiend beeld van Maradona's afkomst, het begin van zijn loopbaan, zijn tijd bij Napoli en zijn carrière bij het Argentijnse nationale elftal (met name op het WK 1986). Hoewel er ongetwijfeld nog veel meer valt te vertellen, geeft de documentaire een goed beeld van zijn loopbaan en persoonlijke leven. De eindfase van zijn voetbalcarrière en zijn loopbaan na zijn actieve voetbalcarrière komen er wat karig vanaf, maar anders was de documentaire waarschijnlijk te lang geworden. Prima documentaire, die (waarschijnlijk) ook de moeite waard is voor mensen die niet veel met voetbal hebben. Met name de fraaie (wedstrijd)beelden van zijn tijd in Napels zijn zeer de moeite waard.

Heb net de beste voetballer ooit documentaire gezien. Ik vond heel triest dat die onder invloed van drugs zat maar tegelijkertijd ook een held worden. Door ze fantastische voetbal zien te spelen.

Het feit dat hij de beste is dat heeft documentaire wel laten zien vind ik.

Maar wat is voetbal commentator van Argentinië heerlijk om te horen tijdens wereld kampioenschap toen Maradona scoorde tegen England bij de solo.

Ik heb totaal niets met Argentinië maar kreeg toen wel tranen in me ogen van zo veel emotie prachtig en zo echt.

Echt zoals hij was..

Mooi.. gehaat.. geliefd .. en verguisd.

Een voetballer die zo'n mooie carrière heeft gehad.. met up en downs ..

Iemand die leefde.. en geleefd werd..

In deze docu komt dit allemaal naar voren..

4.0 **** Rip

Ook als je niets met voetbal hebt is deze film het kijken waard. Prachtig in beeld gebracht allemaal, met name het verloop is schrijnend. Ik had niet zo veel met Maradona voor het kijken van deze film, na afloop ietsjes meer.

Deze documentaire vond ik heel erg interessant om te zien. Het meeste speelt zich af in de tijd dat ik het voetbal nog actief volgde en dat bracht oude herinneringen boven. Het leven van de grote man waar het hier over gaat was natuurlijk enorm turbulent. Je wordt dan qua emoties ook van het ene naar het andere uiterste geslingerd. De nadruk ligt wel op de actieve sportjaren van Maradona. Volgens mij kun je dezelfde speelduur gemakkelijk nogmaals vullen, zonder een bal in beeld te brengen. Wat een hectisch leven heeft die man geleid!

Pele, Johan Cruyff, Messi, Renaldo waren veel beter voetballers. Als nu met de Var Maradonna moest spelen kon hij niet zeggen 'De hand van God'. De drug dealer.

Maradona.

De twee vorige documentaires van Asif Kapadia, ‘Senna’ en ‘Amy’, wisten me tot tranen toe te bewegen. Ze doordrongen me van het potentieel van het genre documentaire. De vergelijking kan ‘Diego Maradona’ helaas niet doorstaan.

Hoezo? Misschien omdat de voetballer, heel anders dan Senna en Amy, zich minder sympathiek maakt. Hij is weliswaar een slachtoffer van zijn armoedige achtergrond, van wat zijn omgeving (eenmaal in Napels aangekomen lijkt dat: de wereld) van hem verwacht en vooral van zijn minderwaardigheidscomplex dat hij wegmoffelt achter enerzijds een mythisch zelf en anderzijds achter cocaïne, maar toch…je ziet in de documentaire een man die doodsbang is voor introspectie, en dat wekt mededogen op, maar ook woede, omdat er ongetwijfeld uitwegen waren voor zijn noodlottige teloorgang.

Los van de persoon Maradona is het merkwaardig dat Kapadia niet uitgebreid stilstaat bij wat de man onder FC Barcelona had meegemaakt, alsook krijg je geen idee van zijn carrière daarvoor. Je kunt je als toeschouwer bijgevolg niet van de indruk ontdoen dat de censuur van de dan nog levende legende boven de film hangt, alsof niet alles mocht verteld worden? En dat fnuikt natuurlijk de integriteit van de documentaire...

Enfin, inzichtelijk en ontroerend, niet indrukwekkend.

3,25*

Anemoia: nostalgie naar een tijd die je niet hebt meegemaakt. Dat gevoel overheerst nadat ik deze film - eindelijk - gezien heb.

Kapadia brengt niet alleen een ode aan het wonderkind Maradona, maar hij illustreert ook in geuren en kleuren hoe Pluisje zo is kunnen ontsporen. Het resultaat is een magnifiek rise-and-fall-epos dat met kop en schouders boven de doordeweekse sportdocu uitsteekt.

Na deze film checkte ik nog even wat samenvattingen van de Spelen in Tokyo en ik kon alleen maar denken: wat een suf gedoe (behalve het tafeltennistoernooi uiteraard). Nee nee, in het Napels van de jaren 80 werd écht sportgeschiedenis geschreven.

Geweldig! 4,5*