Haonan Haonu (1995)

Hou maakt er allesbehalve een makkelijke film van.

't Is dat ik het verhaaltje hierboven nog even kan nalezen ter verificatie, maar veel verhuld de film niet over alle verhaallijnen en de verbanden tussen elk. Zwaar puzzelen voor wie zich tot in de details wil storten.

Gelukkig is Hou's stijl solide. Nog niet zo geweldig als z'n recentere films, die stylistisch verder doorgedreven zijn, maar ook deze film zit al vol prachtige shots en uiterst lange scenes/shots. Ook de spaarse soundtrack is geweldig, al had er wat mij betreft toch net iets meer muziek in gemogen.

Mooie film, weet niet volledig te bekoren, dan zijn Hou's latere films wat beter. Maar wel een knap, boeiend verhaal waar de kijker gedwongen wordt moeite te doen. Dikke 3.5*

Schakelfilm in het oeuvre van Hou, omdat hij historische verslaglegging hier combineert, en contrateert met een studie van het hier en nu, te Taiwan dan. Bij vlagen weer een frustrerende kijkervaring (He? Wie is dat nou? Is dat nou diezelfde Chinees als in die ene scene? Die was toch juist dood?!), maar gaandeweg groeit het begrip. Hou laat twee verhaallijnen parallel lopen. Aan de ene kant hebben we een groepje Taiwanezen die tijdens de Japanse bezetting van China naar het vastenland terugkeer om zich daar aan te sluiten bij het verzet. Aan de andere kant is er een verhaallijn over een vrouw die de hoofdrol speelt in de verfilming van het verhaal van die verzetshelden. Naarmate de film volgt zien we de levens van de twee hoofdrolspeelsters (gespeeld door dezelfde vrouw) steeds meer op elkaar lijken, maar met een groot verschil: de historische persoon zat in een milieu van idealisme en dadendrang, de nu-persoon verkeert in het milieau zoals Hou dat graag neerzet: verloren, ideaalloos en omringd met criminelen en klaplopers. Als zodanig levert Hou een soort associatief perspectief en commentaar op het huidige Taiwan. Veel meer kan ik er op dit moment nog niet van maken, maar ja: we waren er weer blij mee!

Pas de tweede film die ik van Hou zie, maar ik herken wel een stijl

Hier vooral erg afstandelijk; zeker in cameravoering.

Naar het einde toe begon ik wel in een ritme te komen, maar ik denk dat dit in de bios veel sterker werkt. En inhoudelijk kon ik er persoonlijk niet héél veel mee (door die afstandelijkheid wellicht)

Herkenbaar. De film staat bij mij op 5* omdat herinneringen aan scenes direct bij mij terugkomen. Vooral veel mobiel getelefoneer (dat heel onwerkelijk in de film overkwam). Ik weet nog dat ik toen ik m zag ook niet wist wat er mee aan te vangen en de score na wekenlang rondzingen in mijn hoofd heb verhoogd naar 5* Ik heb nu geen redenen te twijfelen aan die score - al zou ik niet weten hoe een herkijkbeurt zou vallen. De elegantie, terloopsheid, de fantastische wijze waarop Hou (de geschiedenis van) Taiwan en normen, folklore en traditie door de film heeft verweven is één zoals alleen hij dat kan en is voortreffelijk gedaan.

Briljant. Hsiao-hsien Hou is een stijlkunstenaar die alleen al met de vorm mij constant bij de les houdt. Beeldcomposities die in elke scene om in te lijsten zijn. Licht dat in één shot toeneemt en afneemt, of één detail eruit laat lichten. Gebruik van discolicht waar iemand als Julian Hernandez jaloers op mag zijn. Afwisselend en participerend camerawerk, de ene keer hypnotiserend en langzaam, dan weer broeierig en bewegelijk. Warme Kleuren die uit het donker steken. Zacht sepia, tegenover harde licht-donker contrasten. En het geluid had de zelfde dynamiek, ondersteunend en af en toe extra scherp en hard. Audiovisuele uitschieter was wel de scene in de sporthal.

Alle scenes en verhaallijnen worden soepel afgewisseld en worden, ondanks de verschillen, samen tot 1 geheel gesmeed. Het verhaal pakte me, vanwege de tragiek, maar op het einde, als alles aan elkaar geweven wordt door de voice-over en in een keer het totaalbeeld van geschiedenis, het objectieve noodlot en de ervaring daarvan, aan je voorbij trekt, werd ik echt geraakt.

Als ik dit zo lees kloppen mijn herinneringen dus nog. Fascinerend om het zo to-the-point te lezen. Ik kijk erg uit naar een herziening. Zal mijzelf eens op de lijst zetten.

Voor dit jaar had ik in 2009 voor het laatst 5 sterren gegeven, maar dit wordt de derde keer dat ik dit in 2013 doe. Wat een film......

Querelle heeft het al zeer goed omschreven. Een briljante film dit. Wat is het toch jammer dat de verkrijgbaarheid van Hou's oeuvre zo te wensen overlaat. Op de nieuwste films na vooral matige Amerikaanse out of print DVD's waar je een vermogen voor betaald en een aantal Aziatische edities van zeer wisselend niveau en vaker niet dan wel leverbaar. Ik hoop dat de Criterions of MOC's van deze wereld hier eens verandering in kunnen brengen.

Drie tijdlijnen in deze film. De verzetstrijders die willen vechten tegen de Japanners, de actrice die er een film over maakt en een paar jaar voor de film, als de actrice nog een relatie heeft met een gangster, De film gaat heel natuurlijk van de ene naar de andere tijd en smeedt alles tot een geheel. Een impliciete film over de geschiedenis van Taiwan. Een film over identiteit en verlangen. Over het noodlot. Thematisch heel rijk.

Stillistisch is de film niet minder dan briljant. Het gebruik van licht bijvoorbeeld. Maar ook subtiele, soms nauwelijks waarneembare camerabewegingen die samen met dat licht de nadruk in een scene een heel klein beetje veranderen.

Magistrale film. Zo een waarbij aan het einde nog een tijdje stil ben en met enigszins natte ogen probeer op een rij te zetten wat ik heb gezien.

5.0* dus

Taai. Dat is toch wel het eerste woord dat in me op komt bij deze film. Bij vlagen indrukwekkend, maar ook heel vaak vervelend en obscuur. Ook zo'n zeldzame film waarin de afstandelijkheid me soms gewoon wat stoorde. Hou maakt het ook wel erg lastig, door regelmatig de gezichten van belangrijke personages deels te verhullen in schaduwen, of door ze achter objecten te praten, of door het achterhoofd te laten zien. De complexe tijdsprongen zijn al heel wat, maar de vraag wie nou wie is maakt de puzzel pas echt groot. Het is ook allemaal erg donker geschoten, met veel plekken op het scherm die wat onduidelijk zijn en de dvd leek me ook niet topkwaliteit. Ik was nogal eens in de war. Uiteindelijk kwam ik wel in en begreep ik min of meer waar Hou naar toe ging, maar het was wel wat te laat om nog tot een wat meer emotionele of anderzijds vervoerende beleving te komen. Voor de artisticiteit wordt hier wat betaald, vrees ik.

Wat het extra frustrerend maakt is dat sommige momenten dan wel weer erg krachtig waren en ervan getuigen dat dit wellicht dan toch een knappe film was. Zo zit er een zeer fraaie nachtclub in (waar de moord op de gangster plaatsvindt, maar de scène is daarvoor ook al erg mooi), is een scène waarin de gangster en zijn meisje haar mogelijke zwangerschap bespreken bijzonder knap geschreven en gefilmd (met subtiel, maar uiterst knap spel met camerabeweging, licht en focus) en zit er een effectief tedere scène in waarin de gangster zijn verslaafde vriendin te eten probeert te geven. Als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog eens een geweldige locatie: die sporthal waar badminton gespeeld wordt. Inhoudelijk zei dat moment me niet veel, maar wat ziet het er geweldig uit. Hier in dit forum wordt de speciaal gerichte belichting nogal eens geroemd en dat is ook niet onterecht. Uniek is het zeker.

Ik wil dan ook best geloven dat hierin een briljante film verscholen ligt, maar nu had ik het gevoel dat ik over de gehele linie iets te veel bezig was een cryptogram op te lossen en ik ben slecht in cryptogrammen. Het zou evenwel zeer goed kunnen dat deze film bij een tweede kijkbeurt helemaal op zijn plek valt al zit een herziening er niet snel in.
3*

Eens met The One Ring. Hou laat de kijker op alle fronten in het duister tasten. De personages blijven vrij ongrijpbare figuren die zich het liefst ophouden in de schaduw. Het verhaal is fragmentarisch en complex. En stilistisch lijkt Hou vooral geïnspireerd door Caravaggio maar dan zonder dat er altijd een centraal object is dat oplicht (zoals wel gebeurd in de scène waarin de groep terug in Taiwan praat over hun actieplan, een van de minst interessante scenes van de gehele film overigens). Afstandelijk is dan ook het woord dat Haonan Haonu het beste weergeeft. Maar toch weet de film wel een intrigerende sfeer op te roepen, niet in de laatste plaats door de zwaar-melancholische muziek, die de kijkervaring uiteindelijk dragelijk houdt.

Ik vind het knap dat er mensen zijn die hier iets van kunnen maken. Ik houd of puzzelstukjes over (de badmintonners) of ik kom er minstens een handvol tekort om de verschillende verhaallijnen op een enigszins plausibele manier aan elkaar te knopen. Het zou overigens even goed kunnen dat dat niet de bedoeling is. Hoe dat ook zij, mijn tweede poging om een film van Hou Hsiao-hsien te doorgronden is goeddeels mislukt. Jammer voor mij allicht.