Erosu Purasu Gyakusatsu (1969)

Aparte film.

Vooral audiovisueel boeiend te noemen. Prachtige geframede zwart/wit shots, waarvan er vele eerder grijs/wit. Een groot deel van de film lijkt geschoten door één of andere wolkachtige melkfilter, waardoor er erg weinig contrast is, en het scherm voornamelijk wit is. Erg mooi. Ook de soundtrack is effectief, subtiel en erg mooi.

Beetje jammer dat dit weer zo'n "protestfilm" is, waarin oeverloos geluld wordt over politieke en filosofische blabla. Eerlijk is eerlijk, het hielp ook niet dat de subs af en toe ietwat "cryptisch" waren .

Maar boeiend, dat zeker. Aparte film, duurt te lang, is vooral op audiovisueel vlak interessant, en wil hem nog wel eens terugzien met degelijke ondertitels. Tot die tijd, 3*

Waanzinnig. Waanzinnig mooi vooral. Ik denk niet dat ik ooit een mooiere film zag als ik op het uiterlijk af mag gaan. Waanzinnige shots, met name in het 'heden'. Wat me vooral bij blijft zijn: het openingsshot met het interview, een samoerai op een voetgangersbrug langs de snelweg, het stel onder de snelweg en vooral een douchende dame die wordt 'betast' door het glas heen. Maar ook in het verleden was er zeer veel te genieten. Met name een scène langs een bamboe hek waar twee minaressen stonden te kibbelen. Enige minpunt was de wat te lang uitgesponnen slotscène met het mes aldaar. Maar het einde in de studio (in het heden) was fabelachtig goed gevonden.

Van de inhoud nog niet veel meegekregen. Het viel lastig te begrijpen, met name omdat de film over de nasleep van een aardbeving (?) zou gaan, volgens Yoshida. Hopelijk brengt het nieuw uitgegeven boek uitkomst, daar maar eens nalezen. En gelukkig heel veel beter dan de twee andere Yoshida films die ik zag.

Zelden zoiets moois gezien.

Bij films als deze heb ik nog steeds wel wat tijd nodig om de inhoud los te laten, want te begrijpen was het nauwelijks voor me. Heden en het verleden worden naast elkaar gezet, in het heden zien we twee jonge mensen die geinteresseerd zijn in een stel uit de jaren '20 dat er voruitstrevende ideeën op nahield op het gebied van vrouwenrechten en politiek en door een tragedie aan hun einde kwam. Dat is het zo ongeveer. Maar zodra ik dat bij dit soort ongrijpbare films weg kan laten gaat het leven en zit ik er in en ga ik mee in de stroom beelden en muziek. En van de drie smaken Yoshida van dit weekend veruit de beste. een film die ik absoluut vaker wil zien waarvan minstens één keer geheel zonder ondertiteling.

Er is een Franse DVD, laten we hopen dat dat resulteert in een uitgave met Engelse ondertiteling. Tot die tijd,

Dikke 4.0*

Die vorige poster was toch echt veel fraaier!

Sorry, maar ik voeg toch liever de originele toe. De vorige was een DVD hoes!

Vind deze trouwens ook erg mooi, vooral dat morphen tussen de vier frames.

Ja dat is waar, maar is dit een originele Japanse poster (met Engelse tekst???)

Volgens een user op de site waar ik hem vandaan heb wel ja. Het is overigens sowieso de enige poster die ik kan vinden.

Speciaal voor jou hier beiden versies in groot formaat: poster & DVD.

Stills die ik zo op het net tegenkom zien er inderdaad enorm mooi uit, soms bijna uitgebleekt, dan weer heel contrastrijk.

Ik hou niet van geel, wie weet heeft dat er mee te maken. Die Japanse DVD hoes is ook veel meer in stijl met de film dan de poster.

Maar wat maakt het uit, zolang de film maar mooi is...

Zeer ingewikkelde film die, ondanks dat hij te lang doorgaat, enorm prachtig is.
Zoals al eerder gezegd, zijn de beelden prachtig geschoten en prachtig geframed. Het acteerwerk wisselde nogal af, van theatraal tot experimenteel. Dit werkte niet altijd, vooral tegen het einde (wanneer de anarchist moet worden gedood, herhalen ze dit meerdere malen en elke keer lijkt het meer en meer over-the-top geacteerd.)

4*

Het naslagwerk over Kiju dat tegelijk met het retro is verschenen geeft veel achtergrondinfo met name bij het acteerwerk. De benadering van vrouwenrollen en het gestalte daaraan geven is iets wat Yoshida tot zijn handelsmerk heeft verheven. Het kijkt alleen niet zo makkelijk weg en is lastig te duiden.

_fal schreef al een lang stuk over The Affair at Akkitsu, daar staat ook iets in over de stijl van Yoshida, maar het boek is dus ook zeker aan te bevelen. Zijn vroegste anti-melodrama dat hij maakte en ik gisteren zag keek daardoor een stuk makkelijker.

Er staat een 3 minuten lange trailer van de film op You Tube.

Die geeft een wel een mooi en compleet beeld van de film. Nog steeds met afstand de film die me dit jaar het meest is bijgebleven. Weergaloos.

Belichting, kadrering, beeldcomposities het is een fascinerende abstracte beeldtaal die Yoshida ons aanbiedt. Af en toe ook wat bizarre geluiden op de geluidsband en het lijkt wel een audiovisueel (tijds)experiment. Het eerste uur was dus behoorlijk intrigerend. Zag er uniek en modern uit.

Met de inhoud kon ik wat minder. Want waar ging het over? Het eerste uur leek wel alsof iedere scène op zichzelf stond. Niet echt een binding. Het leek wel of er van alles speelt door een aantal eeuwen heen. Heden - verleden - toekomst? En volgens mij ook nog ergens een droom of een flashback. Maar ik kan er compleet naast zitten. De plotomschrijving hierboven is namelijk heel erg cryptisch.

Het tweede uur wordt er ontzettend veel gesproken. In het verleden onstaat er een driehoeksverhouding met twee vrouwen en een man. Ondertussen in het heden word er een film gemaakt. Na twee uur film lijkt er sprake van een spreekverbod onder de personages. Opeens waren het alleen maar de beelden...

En in het laatste uur wordt in het segment dat in verleden afspeelt op drie verschillende manieren een moord gepleegd op dezelfde man. In het heden hangt de cameraman (?) zichzelf op aan het celluloid. Daar kan Godard nog een puntje aan zuigen.

Ik heb de drieëneenhalf uur durende 'extended version' gezien en ben nu behoorlijk op.

(beetje) late reactie:

Vanwege de hoge notering in Mochizuki Rokuro's top 10 trekt dit toch wel mijn aandacht...

Weergaloze cinema.

Zwaar onder de indruk opnieuw van Yoshida's werk. Rokuro's bericht vat eigenlijk alles perfect samen. Cinematografisch behoort dit zonder twijfel tot het beste dat ik ooit heb mogen aanschouwen, net als Heroic Purgatory. Al had ik af en toe de indruk dat de geweldige soundtrack nog iets vaker kon worden ingezet. Het eerste uur vond ik het vaagst aangezien ik moeite had om de scenes aan elkaar te linken. Nadien ging dat echter een stuk beter. Ook erg genoten van de vele dialogen in het 2e uur met de strijdende vrouwen en het toch wel heel abstracte en ietwat theatrale 3e stuk. Ben het ook eens over de iets te lang uitgesponnen messcene maar het einde zelf was weer perfect. Ik begreep ook niet alles perfect en kan de link met de nasleep van de aardbeving niet meteen zien maar de scenes op zich waren wel begrijpbaar en slaagden erin emoties op te roepen.

Vind het moeilijk om te kiezen tussen beide meesterwerken maar voorlopig ga ik toch voor deze. Bij Heroic Purgatory had ik ontzettend slechte ondertitels waardoor bepaalde scenes op zich zelfs onbegrijpbaar werden en ik de film dus veel minder kon vatten dan deze. Die wil ik dus ook zo snel mogelijk herzien met goede ondertitels.

Eros Plus Massacre is een stilistisch meesterwerk en slaagt erin, ondanks de heel lange speelduur, om nauwelijks te vervelen en de kijker emotioneel voldaan achter te laten. Al ben ik nog wel benieuwd naar de echte betekenissen achter de abstracte beeldtaal.

Welke versie zag je? Die van 165 of 202 minuten?

Altijd goed om te lezen natuurlijk.

Heb de versie van 202 minuten gezien. Kreeg eigenlijk ook geen moment het idee dat het veel korter had gemoeten, op de messcene na dan.

Yoshida is voor mij toch wel duidelijk de meest interessante klassieke Aziatische regisseur. Is er eigenlijk een reden voor het feit dat hij minder bekend is/zijn werk moeilijker te verkrijgen is?

Ik zou m niet bij de klassieken noemen, dat is voor mij meer de periode '20/'30 tot medio/eind '50 (Naruse, Ozu, Kurosawa, Shimizu, Yamanaka etc), maar Yoshida was duidelijk een navolger van de New Wave (Imamura, Oshima). Zijn eerste films passen daar heel goed in. Maar goed da's verder niet zo heel belangrijk.

Ik weet niet waarom hij minder bekend is. In Frankrijk in elk geval niet en op het IFFR was een aantal jaar terug een retrospectief, mede op initiatief van een hoogleraars Japanse Film uit Oslo. Ik zal in zijn boek nog eens kijken of er een specifieke reden is. De verkrijgbaarheid heeft daar dan weer mee te maken denk ik - onbekend maakt onbemind en dan is het natuurlijk lastig om uit de kosten te komen.

Al zal er wel ooit iets via Criterion/Eclipse beschikbaar komen (hoop ik).

Gezien de zeer positieve berichten van o.a. Rokuro en Finisterra deze film maar eens bekeken. Nou, dat viel dus niet mee. Als er een film is waar het geduld van de kijker op de proef gesteld wordt, dan is het deze film wel. Behalve dat hij ruim 200 minuten duurt geeft de film het geheim waar het allemaal over gaat niet makkelijk prijs. Dat begon mij pas na drie uur duidelijk te worden. Ik heb ook nog maar eens de wiki geraadpleegd om het e.e.a. van de betekenis van dit alles te weten te komen. Volgens de Wiki zou deze film een biografie zijn van de anarchist Sakae Osugi, die enkele dagen na de desastreuze Kanto aardbeving in 1923 door de militaire politie werd doodgeslagen. Vandaar ook de foto's die je af en toe zag van de meest catastrofale aardbeving in de geschiedenis van Japan.

Over de film verder;

Audiovisueel vond ik het allemaal dik in orde, maar de talrijke onbegrijpelijke dialogen konden mij absoluut niet boeien. Het lukte mij daarom ook niet deze film onafgebroken af te kijken. Het meest interessante in deze tot nu toe voor mij meest ontoegankelijke Japanse film die ik gezien heb is het gedeelte dat zich afspeelde in het moderne Japan van eind jaren zestig. De o.a. erotische scènes van de zeer aantrekkelijk en anno 1969 moderne geklede Japanse actrice waren het bekijken meer dan waard. Ook mooi en sfeervol vond ik de jaren zestig muziek die je daarbij hoorde. Ik moet er wel bij zeggen dat het gedeelte dat het Japan anno 1916 moest voorstellen wel enkele zeer mooie visuals bevatte. Toch is dat voor mij niet voldoende om deze film een hoog cijfer te vinden. Daarvoor boeide de film mij in zijn totaliteit te weinig en duurde de film bovendien ook veel te lang.

3,0*

haha je kiest ook allemaal van dat moeilijke spul uit, vind het niet vreemd dat je scores niet altijd even hoog zijn.

Ik zou maar eens even de website van Arrow Video gaan checken jongens!

Een eerste indruk.

Thematisch gezien (feminisme, sex & politiek) misschien wel een kindje van zijn tijd, deze film, maar audio-)visueel nog steeds zeer indrukwekkend. Hoewel ‘verleden’ (de jaren 10-20) en ‘heden’ (eind jaren 60) qua stijl en sfeer nogal verschillen – het verleden kan zo op de toneelplanken, terwijl het heden experimenteel en fragmentarisch is – is dit werk de hele speelduur lang werkelijk een lust voor het oog.

Metaforisch af en toe wat opzichtig (die kruizen, dat gedoe met die filmrol), maar daar staan weer een aantal fraaie vondsten tegenover (dat rugbyen met de overblijfselen van de anarchist bijvoorbeeld).

Inhoudelijk en emotioneel hakt het er bij mij persoonlijk niet erg hard in, maar ik kreeg ook niet de indruk dat het de bedoeling was om bijvoorbeeld een persoonlijke band met de personages te krijgen (al krijg ik best warme gevoelens bij het aanschouwen van de ronde toet van Mariko Okada ).

De film is misschien meer bedoeld als een soort mentaal-psychisch, maatschappelijk-historisch panorama (pardon ), waarin persoonlijke psychologie wel een rol speelt, maar ondergeschikt is aan het totaalplaatje. Het persoonlijke is politiek, ja.

Ik sta als buitenstaander misschien ook iets te ver af van de Japanse maatschappij en geschiedenis om dat alles echt op waarde te schatten, en heb al helemaal geen flauw idee van het eventuele historische gewicht van Sakae Osugi.

Over het geheel heb dus nog wat reserves (ik mis ook ongetwijfeld nog een hoop), maar dit is zo’n feest om naar te kijken, dat ik hier echt niet minder dan 4 sterren voor ga geven.

Herziening moet er wel van komen, maar eerst nog ‘even’ die andere twee uit de mooie Arrow-box.