The Last Black Man in San Francisco (2019)

Nieuwe A24, ben benieuwd

The Last Black Man In San Francisco heeft mijn ziel voor 121 minuten lang vastgegrepen. Nog steeds ben ik in de ban van dit kunststukje. Deze is voor de fijnproevers.

Zelden eerder heeft een film in zo’n korte tijd alle emoties uit me weten te halen. Dit meesterwerk is lief, cinematografisch perfect, wrang, eerlijk en puur. Een ode aan een stad waar van alles aan mankeert. Een stad die je pas kan haten als je ervan gehouden hebt. Kijk dit, alsjeblieft. Je ziet een film zoals je ‘m nog nooit eerder hebt gezien. Joker en Once Upon a Time in Hollywood waren fantastisch, maar kunnen hier absoluut niet aan tippen. Dé film van het jaar 2019.

Special thanks to A24 and Jonathan Majors for his utterly magnificant perfomance.

Ik heb in het verleden het genoegen gesmaakt om San Francisco een paar maal te bezoeken. Ik heb daaraan prettige herinneringen overgehouden. Door de mooie cinematografie van deze film zijn die herinneringen weer opgefrist.
Toch heb ik ambivalente gevoelens overgehouden aan deze film. In weerwil van het prima acteerwerk vind ik het verhaal over de gentrificatie van de stad te gekunsteld, te zweverig, nog afgezien van het feit dat het plot niet erg geloofwaardig overkomt. Je hoeft geen architectuur gestudeerd te hebben om te zien dat het huis in kwestie niet in 1946 gebouwd is. Die misser is de belangrijkste reden dat mijn aandacht van lieverlee begon te verslappen en dat is geen goed teken.
De mooie plaatjes en het acteerwerk zijn er debet aan dat de film in mijn beleving alsnog een voldoende scoort, maar het houdt niet over.

Verbluffend mooie film. Ingetogen, maar zo enorm krachtig. Theatraal, surrealistisch en dromerig, maar tegelijk ook zo menselijk en doorleefd. Ik heb maar weinig films gezien die zo doordrenkt zijn van melancholie, en San Francisco en dat huis zijn bijzonder fotogeniek. Het verhaal is daarnaast ook nog behoorlijk origineel, en maakt het samen met de algehele toon moeilijk deze film met een ander te vergelijken.

Zwaar aangezette metaforen werken niet altijd in films, maar ditmaal is het een schot in de roos. Het helpt ook dat je weet dat er een waargebeurd verhaal achter schuilt. Prachtige (spaarzame) muziek en cinematografie ook nog, met meerdere shots die maar door je hoofd blijven spoken, en een openings- en slotscène die je niet gauw meer vergeet. Het middenstuk sleept op momenten, maar Majors speelt echt fantastisch. Een van de beste films van het jaar, en een imponerend debuut van Talbot. 4.0*.

Alhoewel nergens flamboyant of buiten de lijntjes is The Last Black Man toch een eigenzinnig, quirky en stijlvol werkje. De muziek, de pacing en het goede acteerwerk (vooral Majors zet hier een bijzonder personage neer) maken hier een sfeervolle film van. Ook wel echt een A24 film trouwens.

Sluit me aan bij danuz, maar kom toch half puntje hoger uit.

Voor een debuut is dit uitzonderlijk goed en verrassend, ondanks dat het soms nog iéts te gefragmenteerd is. De beelden zijn vrijwel allemaal prachtig, met op de achtergrond een constant aanwezig zonnig, sloom San Francisco (zijn er meerdere odes aan deze stad gemaakt?).

"You can only hate it, if you love it".

4*

“You don't get to hate it unless you love it.”

Sterke film. Als je denkt dat het in steden als Parijs, Londen en Amsterdam erg gesteld is met de stijgende huizenprijzen en het verdwijnen van de oorspronkelijke bewoners, dan moet je maar eens artikelen lezen over San Francisco. De yuppen van Silicon Valley hebben de stad overgenomen, en de oorspronkelijk bewoners (en alle andere mensen die te weinig verdienen) worden de stad uitgejaagd.

The Last Black Man in San Francisco gaat over twee mannen die er alles voor over hebben om het huis waar ze in zijn opgegroeid terug te kopen, maar met de stijgende huizenprijzen lijkt dat een utopie. De regie van Joe Talbot zorgt voor een kijkervaring die soms aanvoelt als een droom, en de film had misschien iets korter gekund. Maar het acteerwerk, de muziek en het verhaal maken indruk, en de scene in de bus tussen Jimmie Fails en twee jonge vrouwen zegt eigenlijk alles over de boodschap die Talbot wil uitdragen. De liefde voor San Francisco zit diep, maar er wonen…

Een mooie film, heerlijk in de eenvoud. Een jonge blanke man in de rand van San Francisco. De prijzen van vastgoed zijn zo duur dat hoofdzakelijk blanke rijke mensen de mooie huizen kunnen permitteren. Jimmie droomt van het huis. Omdat het zo mooi is, maar ook omdat het hem terugbrengt naar een familie die uit elkaar gevallen is, naar een tijd doet verlangen dat alles beter is, naar een huis die hij (en anderen) nooit gehad heeft. Een rustige dromerige film, maar tegelijk ook gelaagd.

De film toont mooie beelden, wat dromerig wat past bij Jimmie. Boeiende personages, opvallende muziek en verhaallijnen die je blijven verrassen. Het filmdebuut van Joe Talbot. Meteen recht in de roos omdat het vooral heel persoonlijk is. Vooral rond Jimmy Fails, die grotendeels zichzelf speelt. Het is gebaseerd op de jeugd van Jimmy. Geen idee of Talbot of Fails zo'n persoonlijk project nog kunnen overtreffen. Maar het is wel een geweldige start.

Bijzonder, heel stijlvol. Niet altijd even duidelijk qua richting of krachtig qua intentie. Meer een mood piece, of urban fairytail. Zeker genietbaar.

Fairytale! Waarom kan je hier een bericht na een dagje al niet meer editen

Heel aparte film. Stijlvol, met rijke en aparte fotografie en een geweldige cast van allerlei excentriek pluimage. Ga er onbevangen heen voor het beste resultaat.

A24 weet steeds weer leuke prikkelende projecten te toveren. En daar hoort The Last Black Man in San Francisco ook weer bij.

De film heeft een aardige presentatie met een speelse cinematografie, een heel levendige soundtrack en excentrieke personages. En daar schuilt de kracht van de film vooral in, het heeft een bijzondere sfeer en die hield mij de volledige speelduur wel in zijn greep.

Maar de film heeft jammer genoeg een niet zo krachtig scenario. Het voelt soms rommelig met veel te veel ideeën. En de dialogen zijn soms erg on the nose tot het geforceerde aan toe. En dan wordt het soms een rare blend van modern met theatraal en dat haalde mij soms wel eens uit het verhaal.

Het verhaal van Jimmie is uiteindelijk wel boeiend en dromerig naïef. Maar daar hou ik net van. Wie heeft er nog niet voor een huis gestaan en gedacht 'Hier zou ik zo graag in willen wonen.' En dan daar levendig over dagdromen. En dat concept zit hier heerlijk in met echt een prachtig bouwwerk.

En Jimmie heeft ook samen met zijn kompaan Montgomery een aanstekelijke enthousiasme en levert ook een bijzonder bromance op. De chemie is goed voelbaar, de twee naïeve dromers bij elkaar, hunkerend naar een toekomst. Maar tegelijkertijd opgesloten in een realiteit die pijnlijk in hun zij ligt te poken.

Het geheel is zeker niet slecht, ik heb mij 120 minuten vermaakt. Maar er had misschien meer in kunnen zitten. En het scenario had gewoon een stukje fijner gemogen. Nu is het soms een ruwe diamant. Joe Talbot is uiteindelijk ook nog een vrij jonge regisseur en dit is zijn debuut. En dan is die ruwheid hem helemaal vergeven en kijk ik uit naar meer werk van deze man.

3.5*

Het is nobel van de filmmaker om de nadelen van het fenomeen gentrificatie in een metropool onder de loep te nemen maar de uitwerking is ondermaats en dat is een eufemisme. Het scenario zit vol met banale gesprekken en woordspelingen, er zitten onnodige zijplotjes in bv. het schietincident, de mise-en-scène is vaak geforceerd absurdistisch en de karakters zijn wandelende clichés. Een vermoeiend incoherent grotestadsprookje met een typische "hippe" A24 esthetiek, volgestouwd met een bombastische edoch eclectische soundtrack. Tussen al die trash kwam plotseling Joni Mitchell tevoorschijn.

Less is more

We leven in de verhalen die we verzinnen.
We leven voor de verhalen die we verzinnen.
We leven dankzij de verhalen die we verzinnen.

Wat nu als er wat met deze verhalen mankeert? Wat als ze niet vol te houden zijn? Pragmatisch: dan schrijf je een ander verhaal om van, voor, naar, vanuit te leven. Niet?

Vraag is echter: kan dat zomaar? Of hangt aan dat ene verhaal veel meer vast? Het idee van iemand te zijn, een lijn verder te zetten, iets in stand te houden. Een verleden te hebben dat bestaat uit meer dan verlatenheid, afwijzing, verlies, een naam in de kantlijn van de samenleving. Geen moeder, geen echte vader, doch wel een voorvader, een bloedverwant die een merkteken heeft achtergelaten in de stad, een fysiek spoor van een volslagen ongewisse oorsprong. Wie is Jimmie Fails nog zonder deze fundering, zonder deze spreekwoordelijke “eerste steen”, zonder dit begin dat niet-inwisselbaar is?

Toch leven we ook naast alle verhalen die we bedenken. Naast de tekeningen die we maken, het toneel waarin we figureren, de films waar we ons deel van voelen worden. We bestaan buiten de kunst, in de nabijheid van de ander. Montgomery construeert verbondenheid rondom kunst en haar inherente verbeeldingskracht – dankzij zijn zoon ervaart een blinde vader Hollywood uit de oude doos – en hij grijpt het artistieke aan om allen wakker te schudden, niet in het minst Jimmie. Kofi is, zoals ieder mens, meer dan één ding, één moment, één ervaring. En Jimmie is, eveneens zoals ieder mens, meer dan het verhaal waar hij zich als een spin in een web in beweegt.

Heeft de spin echter weet van haar web? Begrijpt zij dat ze zelf de grenzen van haar wereld fabriceert? Een bestaan buiten die geometrie betekent dat ze haar construct moet verlaten, het verloochenen als het epicentrum van haar dagen. Ze moet alles achterlaten (haten waar ze eens van hield?) om als zichzelf herboren te kunnen worden – eerst het tabula rasa, dan de wedergeboorte via een ander verhaal.

Doch hoe vertrekken? Via het water dat metaforisch is voor een verziekte en verziekende samenleving – water dat zou moeten reinigen maar in feite opdroogt, muteert, wegebt en vooral als idee overblijft onder de vorm van een opgedroogde bedding. Wat ooit belofte was, is verworden tot kerker. (Een nevenwerking van gentrificatie?)

Een man verkondigt het luidkeels, maar wordt verketterd. Ook hij heeft er een ander leven opzitten, aan gene zijde van de schone schijn van een zogenaamd geciviliseerde maatschappij. Talbot portretteert met veel liefde diegenen die uit de boot gevallen zijn, uitschot dat puur in het leven staat, gebroken doch rechtop. Net als de meanderende muziek van Emile Mosseri is de cinematografie gewaagd, baldadig, zoekend, maar steeds wondermooi. Het is hoe de stad zich vertaalt naar het witte doek: als een decor dat nooit stil staat, een mythische plek waar verhalen eindigen en andere beginnen.

Tegelijk is 'The Last Black Man in San Francisco’ het enige verhaal, het enig mogelijke: dat van twee mensen die elkaar graag zien, ondanks rariteiten, ondanks de verleden tijd die nooit voltooid is, ondanks wie en wat ze nog met zich meedragen. Het is liefde, misschien platonisch, misschien ook niet, maar liefde. Liefde! Wie dat thema zo virtuoos, zo eigenzinnig, zo elegant kan brengen, in een context die heel andere vragen doet rijzen (wat is een mens? wat maakt dat ongelijkheid nooit ophoudt? hoe kan kunst onmondigheid en onrechtvaardigheid trachten te doorbreken?), dat moet een groot regisseur zijn – niet?

3,75*

Treffend.

Abstracte en persoonlijke film van een regisseur die ik graag nog een keertje bezig zie. Het is jammer dat regisseurs zoals Brent Ratner aandacht krijgen voor hun films terwijl echt talent zoals Joe Talbot wat naar de achtergrond wordt geschoven. Niet dat deze film geen welverdiend lof heeft ontvangen, het is eerder een vergelijking tussen deze film en de gewoonlijke boel.

Acteerwerk is in ieder geval goed en ondanks de soms terughoudende houding vanuit de personages krijgen ze allemaal wel een eigen flair mee van Talbot. Het helpt ook dat de acteurs competent in hun vak zijn en weten wat er van ze wordt verwacht. Zowel het sentiment als de humor slaat best aan, alhoewel dat laatste soms net wat te absurd is om erin te passen. Gelukkig nooit overdreven, dus de tonen zijn altijd wel in balans.

Verder fijn dat de regisseur kiest voor een introverte, maar unieke aanpak. Door middel van treffend camerawerk en nog betere smaak voor soundtracks creëert de film regelmatig sympathie terwijl het geen beelden toont die perse zwaar zijn. De zware onderwerpen zijn er overigens wel, maar worden opvallend genoeg meer naar de achtergrond getrokken waardoor de luchtige toon altijd wel voorrang krijgt.

Het is een opvallend staaltje werk, maar wel een stukje film dat goed weet te boeien. Mooi, knappe stilering gecombineerd met enkele fraai geschoten plaatjes. Het zou me niet verbazen als deze film naast de biografische inhoud ook persoonlijk is voor de regisseur zelf, want het voelt er oprecht en eerlijk aan. Fijne, pakkende verrassing met een heerlijke opening.

Ingetogen, maar toch een uitbundige film. The Last Black Man in San Francisco is naast een film over een black man, ook zeker een film over San Francisco. Hoe mooi komt de stad niet regelmatig in beeld? De film vertelt een heel persoonlijk klein verhaal, maar weet dat heel groots aan te kleden. Van de personages was ik niet altijd onder de indruk, zeker die hangjongeren zijn dan echt heel snel cliché. Dat er dan nog een gewelddadig incident in moet? Dat had de film misschien helemaal niet nodig, al werd daarmee wel de finale ingeluid. De liefde voor het huis is een stukje fantasie, waar de rest van de stad even niet telt. Mooie film.

Prachtig poëtisch stukje cinema over vriendschap, obsessie, gentrification en toneelspel.

De film kent weinig plot, maar wel een heerlijke sfeer en de nodige humor. Erg fijn!

4*

De eerste film in jaren die ik vroegtijdig heb afgezet. De moderne ‘black arthouse’ stijl is op zich wel aantrekkelijk, maar ik kwam niet door het wat gemaakte en intellectualistische verhaal en spel heen. Misschien nog maar eens proberen, als ik de kritieken zo lees.

Ik was aan deze film begonnen net voor hij van Netflix verdween en helaas kwam het er niet van hem op tijd af te kijken. Maar wat ik ervan zag beviel me. Een bijzondere film met een heel bijzondere sfeer.