2001: A Space Odyssey (1968)

Een absoluut meesterwerk. Ik mis dat nu weleens in films; gewoon met beelden vertellen zonder dat alles maar moet worden uitgelegd. Dat maakt waarom deze film de tand des tijds doorstaat in tegenstelling tot een Interstellar van Nolan bijvoorbeeld. Ik zag laatst de Bluray van 2001, wel beetje schrikken van alle details..decor lijkt soms bordkarton. Doet niets af aan de film maar wel gek om dat zo nu te zien.

Deze film is heden 2019 nog steeds actueel. Ongeloofelijk wat een visionair is die Stanley. Let wel in 1967 ontwikkeld en in 1968 uitgekomen. Zeer onder de indruk van de techniek. Laat ook duidelijk de gevaren zien van de afhankelijkheid van de automatisering. HAL = IBM. 3x gezien kan er geen genoeg van krijgen. Deel 2 ook indrukwekkend met Roy Sneider.

Voor het eerst gezien(nu op Netflix)ik ben geen sci-fi fan vandaar dat ik met deze film lang gewacht heb.waarom deze film een klassieker genoemd wordt is mij volkomen duidelijk.Voor die tijd zoiets te maken,dan ben je als regisseur je tijd ver vooruit.qua verhaal hmmmm pakt het mij niet helemaal,maar zoals gezegd is het visueel geweldig!!!! 3 stars.

H->I
A->B
L->M

(klik)

Voor de vierde keer gekeken en opgewaardeerd naar 5. Misschien door mijn leeftijd van 50+, zou kunnen. Zo knap dit in 1968, ongelooflijk veel aandacht voor echt gemaakte decors met bijbehorende details inclusief de muziek. Toen wisten ze al dat in de ruimte geen geluid mogelijk is vanwege vacuum in tegenstelling tot b.v. Interstellar en andere BS Hollywood films.

De generatiekloof met millenials die deze film een veel lagere score geven met opmerkingen als 'de film is niet van deze tijd' is overduidelijk aanwezig. Natuurlijk is deze film niet van deze tijd, de film is uit 1968! Waarschijnlijk 30 jaar voordat je überhaupt geboren was. Leg je telefoon en tablet aan de kant en probeer je eens 161 minuten onafgebroken op iets te concentreren en te realiseren dat deze film uit 1968 is. Inlevingsvermogen heet dat, komt meestal met de jaren zoals wijsheid, als je geluk hebt.

Al geef ik toe, de caleidoscoop op het eind is wel wat vaag, misschien hebben de makers daar wat teveel gerookt om ook in een andere dimensie te komen

Mijn 1000ste stem op MovieMeter!

Een film die je moet kijken met de ogen van 1968 (of eigenlijk natuurlijk juist weer met de ogen van 2019), omdat ik me goed voor kan stellen dat dit wel even iets was destijds. Enorm zijn tijd vooruit op zowel het vlak van AI en computers als ruimtevaart zelf, zeker ook als je nagaat dat pas een jaar later de eerste mensen daadwerkelijk op de maan landden.

In die zin heb ik me wel verwonderd over hoe alles eruitzag en stoorde de traagheid me dan ook nog helemaal niet. Genoeg om te zien en om in je op te nemen, erg leuk om te zien hoe het leven (met het eten en dat soort dingen) op de ruimteschepen verbeeld is, vond het nergens belachelijk of gedateerd overkomen, wat des te knapper is aangezien we nu zoveel vertrouwder zijn met ruimtevaart. Ook de 'exterieure' shots vanuit de ruimte zelf vond ik zeer overtuigend en knap voor die tijd (zeker als je bedenkt dat het alom geprezen Star Wars pas weer 10 jaar na deze film zou uitkomen).

Pas vanaf halverwege het stuk met HAL begon een en ander me wat te storen. De lijzige en onnatuurlijke manier van praten en doen van de astronauten (dat zou je nu echt niet meer zo zien in een film), en de eindeloze 'ruimtewandeling'-scène die echt je geduld op de proef gaat stellen.

Maar goed, dat was allemaal nog best te behappen omdat het uitgangspunt van een zelfdenkende en -handelende computer interessant genoeg is. Het laatste half uur echter gaat de film los op een manier die ik noch in een film uit die tijd, noch anno nu interessant zou vinden. Ja het ziet er best gaaf uit, maar ik interesseer me gewoon niet voor dat soort vage thema's. Sfeertje zat wel snor, ik herkende er ergens The Shining (die pas 12 jaar later uit zou komen) wel in, net zo creepy.

Je kunt dit met goed fatsoen geen lage beoordeling geven, al is het alleen maar om hoe de film 50 jaar na dato op veel vlakken nog steeds overeind staat, maar kan niet zeggen dat ik hem voor mijn plezier nog eens op wil zetten, daarvoor was het voor mij toch vooral interessant op een meer meta-filmhistorische manier.

4*

Kubrick's ruimte-allorgie staat op eenzame hoogte. Het grotendeels speculatieve narratief lijkt qua uitwerking of subliem voltreffend, of intens ontgoochelend.

De 109 pagina's aan becommentariëring alleen al werpen een filosofisch vraagstuk an sich op, De overtuigingen van de twee ontstane kernkampen liggen net zo ver uiteen als de aapmens die aan de rand van evolutie staat in het eerste deel, en de meer geëvolueerde mens die de ruimte verkent in akte twee. Kubrick staat boven beiden als übermensch; een esoterisch wezen dat als schepper geprezen wordt - en ondanks alle kritieken zijn verworven status behoudt.

Als gedeelde noemer is het conflict eeuwenoud. Het mooie is dat de discussie de lijn volgt die Kubrick aanhaalt; evolutie door conflict. Dat een film deze parallel teweegbrengt, vind ik interessanter dan de prent zelf - die haast even fanatiek wordt verdedigd als een religie. De liefhebbers lijken bij deze film bovengemiddeld meer moeite te hebben om de argumenten van de sceptici te begrijpen - laat staan te accepteren - dan bij enig ander cinematografisch werk: men heeft het niet begrepen, men is te jong, men is de verkeerde doelgroep, men moet de film herzien (evolueren).

Persoonlijk vraag ik me af waarom. Het is prima dat de een dit een meesterwerk vindt en de ander niet. Film is gevoel, perceptie, interpretatie, beleving. Je kunt iemand niet overtuigen van iets wat voor hen absent is.

Dat deze film op Kubrick's naam staat en men hem als klassieker beschouwd, maken voor mij wel degelijk verschil uit. Indien dit anders was, had ik hem waarschijnlijk niet afgekeken. Kubrick was een visionair. Dat betekent echter niet dat het resultaat inmiddels niet overtroffen kan zijn; de leerling kan anticiperen op de lessen van diens meester, evolueren en hem overschaduwen.

Hoe mooi de grootscheepse, achterliggende, filosofische en wetenschappelijke gedachten ook mogen zijn, hoe diep de (trage) ruimte, mensheid en evolutie visueel onderliggend ook worden vertaald; het komt er voor mij niet uit. Op enkele interessante stukken na is het voornamelijk fragmentatie en traagheid. Dat een film zich kenmerkt door zaken juist niet hapklaar te belichten en prikkelt tot nadenken is nobel, maar overgedoseerd kan het zijn doel voorbijschieten: de veelvoud aan te lange, uitgesponnen scènes vormden op den duur een aanslag op mijn geduld en uithoudingsvermogen.

Graag had ik er meer van willen maken. Laat ik volstaan met het gegeven dat de cinefiel in me tevreden kan concluderen dit veelbesproken werk gezien te hebben.

a) Mee eens, het is echter m.i. nog niet gebeurd, maar je weet het nooit uiteindelijk.

b) ha ha... ja, dat gevoel heb ik nou altijd bij deze film.

Maar er zit iets in, heb hem onlangs nog eens bekeken, en ik weet niet of plaats één in mijn top tien nog langer terecht is...

Pas heel kort geleden viel bij mij het kwartje tussen de beginscore (Strauss) en de eindscène. Ik had daar wel de interpretatie van Kubrick zelf voor nodig. Kortom, er is nog hoop, en vooral heel veel te ontdekken.

Afijn en sowieso, met meesterwerken kan ik een leven lang bezig blijven.

Dan moet je de Prometheus thread maar eens bezoeken. You have seen nothing yet.

2001: ASO is een cult movie niet voor niets, hè?