Climax (2018)

Nee, als de auteur zich overal bewust van zou zijn, had ie niet doodverklaard hoeven worden. En ik ben het met je eens dat (de aanwezigheid van) een Franse vlag meer zeggingskracht bezit dan Noé hem waarschijnlijk heeft willen meegeven. Mooi ook dat mensen die parallel met het huidige Frankrijk eruit pikken.

Waar het voor mij verwarrend wordt, is wanneer de waardering voor die "dubbele laag" over zou slaan naar Noé als filmmaker, terwijl ik zijn eendimensionale benadering (van verhaal en personages) juist als een tekortkoming beschouw. Ik zag een film(maker) die een kapstok nodig had (LSD) om een feestje eens goed te laten ontwrichten, geen geëngageerde reflectie van maatschappelijke teloorgang. Ik snap denk ik ook niet zo goed waarom je dat de film zou willen toedichten, afgezien van "Hé, ik zie daar een gelijkenis in met...!"

Weer een bijzonder werkje van regisseur Gaspar Noé, vooral geslaagd door de aparte cameravoering en de langzaam escalerende verstikkende sfeer. Mooie lange takes, met een aantal geweldige dansroutines, ondersteund door een imposante soundtrack. Het akteerwerk is niet overal even geslaagd, maar de paniek en paranoia die langzaam ontstaat binnen het dansgezelschap komt zeer overtuigend over. Iets te langdradig hier en daar, maar al met al een memorabele, verontrustende film.

Dat het met mij en Noé nooit wat worden gaat, dat was al bekend. Maarja, ik laat me dan toch weer overhalen om deze te gaan zien. En ja, ik moet zeggen, de scenes op de dansvloer zijn hier en daar wel erg leuk. Jammer dat er van het echt leuke beeld maar zo kort gebruik gemaakt wordt. Een cinematografisch genie kan ik er ook niet echt in zien - ik zie er dan eerder in dat Debie met nieuwe spullen aan het spelen is en een leuk trucje ontdekt heeft, het komt niet heel beredeneerd op me over.

Narratief wellicht een van de zwakkere films van Noé tot dusver - ik zie altijd van die opmerkingen dat Noé niet aan narratief doet, maar daar kan ik niet zoveel mee - er is toch heel duidelijk een verhaal, en in deze film is dat nogal dun en het wordt ook behoorlijk uitleggerig ingewreven, vond ik. Tegelijkertijd is het geheel wel weer enorm langdradig, dus wellicht dat daar het idee uit ontstaat. Vorm over inhoud, of vorm zonder inhoud wellicht zelfs. De ledigheid van het bestaan, maar dan op de dansvloer, en met weinig meer inhoud dan een goeie avond in de stad.

Inhoudelijk lijkt het er op dat Noé sinds Love weer wat kwijt geraakt is. In twee richtingen - hij valt zijn publiek tenminste hier wat minder lastig met zijn eigen ego, maar, aan de andere kant, hij vindt het wel weer nodig om het geduld ver over de grens van het redelijke op te rekken. Gelukkig had ik m'n tablet bij me, dat maakte de eerste minuut of 10-15 toch een stuk minder dodelijk. Of wellicht is het ook de regie die hij kwijt is - leuk om vooral met onbekende acteurs te willen werken, maar ik vond het ook weinig overtuigend. Ook van de nog wel ietwat bekende namen - en zo slecht is Boutella nou ook weer niet, dat je dit als haar normale baseline prestatie zou moeten zien.

Dus nee, Noé heeft me nog steeds niet overtuigd. Verre van.

Ik denk niet dat dit het statement is wat Noé wilt maken. Ik geloof ook niet zozeer dat Noé echt anti-drugs is. Die filmpjes waren bedoeld om de acteurs te laten zien hoe ze als trippende mensen moesten acteren. Ik denk dat Noé meer gefascineerd is door mensen die de controle verliezen op gebieden van drugs, seks en geweld.

Als introductie zien we een groep dansers en danseressen in casting video-tapes, pleidooi houden om mee te doen met de dansvoorstelling. Een stapel dvd’s en filmliteratuur flankeert de antieke tv waarop de interviews worden afgespeeld. Hierna krijgen we een dansje, gevolgd door een gezellig feestje. Er wordt dan ook heel wat afgekletst. De dames en heren, dikwijls twee aan twee, lullen aan één stuk over seksuele grootspraak. De conversaties verveelde snel! Het was voor mij gevoel een eeuwigheid wachten tot ze er klaar mee waren. Binding kreeg ik niet echt met de personages. Waarvan ook duidelijk de meeste nog geen eerdere acteerprestaties hadden opgedaan. Op Sofia Boutella na, waren ze vooral van het type; irritant en vervelend. Na 48 minuten komt er een soort ‘midden-titeling’ waarvan ik hoopte dat die de gekte liet losbarstten. Helaas moest ik nogmaals een dansje doorstaan. Om vervolgens erachter te komen dat de beloofde hel, erg braaf was. Het was vooral een gemis van een euh.. tja een climax. De camera laat enkel flitsen zien of zit staat in een ongewone hoek zodat veel niet te zien is. Wat rest zijn een paar visueel erg mooie beelden, wat gegoochel met soorten licht en donker en een leuke choreografie van de dansjes. Ik heb er niet veel mee en de verveling sloeg dan ook algauw toe!

Met vriendin in de bioscoop gekeken, wij bleken de enigen in de zaal te zijn. Enerzijds fijn om het rijk alleen te hebben, anderzijds jammer dat de film blijkbaar niet heel veel aandacht krijgt, want het was zoals wel vaker bij Noé weer een geweldige ervaring.

De film moet duidelijk op gang komen, want we krijgen eerst een behoorlijk statische scène voorgeschoteld waarin de dansers geïnterviewd worden. Ook nog eens een scherm dat gefilmd wordt, dus dubbel zo saai. Daarna komt er een behoorlijk uitzinnige dansscène, waar al naar gerefereerd werd in de reviews die ik van te voren gelezen had. Het ziet er boeiend uit, maar ik had hier eigenlijk iets meer van verwacht. De stijl is street, maar ik had het idee dat er meer cohesie in de choreografie had kunnen zitten. Het is meer dat iedereen om de beurt zijn of haar ding doet.

Daarna gaat men aan de sangria en gaat bouwt de film langzaam op. Eerst nog een tijd lang onderling geroddel, wat ik opmerkelijk nog redelijk boeiend vond, maar dan slaat de lsd aan, waarna het plot steeds minder van belang is, en de rest van de film vooral gevoelscinema is. Eerst nog een dansscène die op geweldige wijze van boven gefilmd wordt; waarna sommigen in extase blijven dansen, terwijl anderen een serieus slechte trip krijgen.

Veel geweldige lange shots waarin personages afwisselend gevolgd worden en we zien hoe iedereen volledig doordraait. Interessant is dat de cameraman ook steeds meer onder de invloed van de lsd lijkt te raken, zo wild als de camera op het einde rondtolt. Een bewuste stijlkeuze, want we herkennen het van de Rectum scène in Irréversible. Ik ben niet heel erg into electromuziek, dus het boeit mij wat minder dat de soundtrack vooral nummers uit de jaren 90 bevat, maar ik vind het wel een erg effectieve en passende soundtrack. Prima bij de dansen, maar zeker ook bij de climax waar de film naar toe werkt.

De titel Irréversible is al gevallen, en het is ook de film waar deze film het meeste op lijkt. Een stuk nieuwer, maar niet vernieuwend ten opzichte van die film. Ik zit er niet teveel mee, maar ik vind Climax wel wat minder, en niet alleen om het wat saaiere begin. Irréversible is ook gevoelscinema, maar speelt ook nog eens met de verwachtingen van de kijker en met het medium film en heeft daarom juist iets extra’s. Maar Climax kan ik wel wat meer waarderen dan de vorige twee films van Noé, Enter the Void, die ik wat minder evenwichtig vond, en Love wat toch slechts een half geslaagd 3D porno experiment is. Wat Climax ook voor heeft op die andere twee films is het acteerwerk. Alle laatste drie films van Noé hebben een cast die grotendeels uit minder ervaren acteurs dan wel amateurs bestaat, maar alleen in Climax merk ik daar niet veel van.

De film laat een feest zien dat ik zelf niet bij zou willen wonen, maar als toeschouwer is het geweldig om te zien hoe alles naar de klote gaat. 4,5*.

Niet mijn film ik vond het vreselijk.

Henkie toch

Ieder zijn ding vriend

Zeer bijzondere film! Had eerder Enter The Void gezien en ik werd gelijk verliefd op de cinematografie van Noe. Hoewel ik die film niet zo geweldig vond qua inhoud als dat ik het er schitterend uit vond zien, had ik er absoluut geen spijt van. Bij Climax heb ik een klein beetje van hetzelfde, een groot deel van de personages sprak mij niet zo aan. Wel vond ik o.a. Boutella heel sterk. De film ademt iets uniek dat helemaal loskomt nadat de 'sfeer omslaat' d.m.v. het geweldige camerawerk en goedgekozen soundtrack, voor het verhaal dat niet te diep gaat is de goede speelduur gekozen. Heel leuk werkje.

Van Debie. Die doet bij beiden de cinematografie, Noé de regie.

Desalniettemin is het een Noe dingetje, want voor andere regisseurs ze Debie nauwelijks dit soort tollende long shots in. Nou vooruit laten we het een Noe/Debie ding noemen.

Ze werken nie voor niets veel samen net zoals Malick en Lubezki elkaar opzoeken/aanvullen/opheffen

De dansscenes en muziek zijn wel echt het hoogtepunt van de film, prachtig gedaan.

Helaas met name de eerste helft wel erg veel irritant dom gelul.


Overigens vroeg ik me wel af hoeveel LSD ze nu precies binnen hebben gekregen. Het mag dan wel vloeibaar dus intenser zijn maar ook behoorlijk verdund in die sangria en van LSD ga je op zich niet met je zus naar bed of agressief worden..

p.s. met name die instrumentale versie van Dickmatized bij de 2de dansscene was zalig. Die kende ik nog niet.

Vrij sneu dat het beeld de laatste tien minuten ondersteboven hangt. Experimentele cinematografie OK, maar dit was om hoofdpijn van te krijgen. Op andere momenten werd ik dan weer zeeziek door de filmwijze en montage. Zeker die draaierige long take in het begin doet duizelingwekkend aan. Het heeft er alle schijn van dat het de bedoeling van de filmmakers was om de achteloze kijker zowel fysiek als psychologisch onwel te laten worden.

Lang geleden dat ik nog zo een onaangenaam gevoel had bij een film en toch geïntegreerd bleef kijken. Om het script moet je 't niet doen, dat is nagenoeg compleet waardeloos. Maar de gekte die heerst op de dansvloer, de excentrieke personages waarvan sommige rechtstreeks uit de hel lijken te komen, het anachronistisch aanvoelende patriottisme dat er nogal ingewreven wordt, de algehele scène die neergezet wordt: fantastisch.

Er wordt ook een soort seksuele spanning opgebouwd doorheen de film die uitmondt in wat ik eerder een anticlimax zou noemen. Ofwel is het me ontgaan omdat het beeld ondersteboven hing.

Vreselijk ! Wat voor irritante film is dit ?
Geef een punt voor de muziek en een paar mooie shots, maar voor de rest is dit voor mij een anticlimax want hier had ik toch wel en zeker gezien de goede recensies hier veel meer van verwacht.
De eerste 50 minuten zijn bijna niet door te komen van saaie scènes en idiote dialogen. Daarna hoop je dat het gaat losbarsten, maar buiten de wijze van filmen gebeurt er eigenlijk niet veel. Daarbij komt er ook het moment dat de speciale camerabeelden je werkelijk gaan irriteren en dan denk ik vooral aan de langdurige donkere flitsende shots naar het einde toe op de dansvloer. Neen, maak mij niet uit wie de regisseur ook mag wezen, maar dit vond ik een gedrocht. 2/10

Goeie muziek, mooi danswerk, irritant camerawerk.

Toch vind ik deze film niet slecht, het laat perfect zien wat LSD samen met alcohol met je kan doen.

Langzaam maar zeker komt het inderdaad tot een climax, voordat het zover is moet je je wel eerst door de eerste 20 saaie minuten werken.

Hoezo, alcohol vermindert alleen maar de tripgevoeligheid.

Ow, nou ik heb er zelf geen ervaring mee maar misschien vergis ik mij dat er in sangria wel of geen alcohol zit ?

Zeker wel, maar dat zou eerder minder versterkend moeten werken dan meer.

Sterke film die wat op gang moet komen. Het artistieke wereldje van een groep dansers die niet alleen een façade optrekken op podium, maar wat op den duur een gewoonte blijkt te zijn dat ze de hele tijd volhouden. En dus ook naar elkaar toe, ondanks verdoken emoties als jaloezie, verliefdheid, afgunst, hautaine houding, frustraties en meer. Als tijdens een banaal feestje er LSD in de sangria terecht komt, vallen al de maskers af en is er een explosie van al die emoties. Dat geeft een enorme clash die zoals gewoonlijk door Noé weer mooi worden weergegeven. Wat we te zien krijgen is dus niet per se het gevolg van het drugsgebruik, maar wel de uiting van al die opgekropte emoties die als een enorm bom door de ultieme versterker worden gejaagd als die drugs de remmen doen loslaten.

Uitstekende film waarin een feestje van een groep dansers volledig uit de hand loopt. Vooral dankzij het onnavolgbare camerawerk (met veel lange takes) en de pompende soundtrack is de film zeker een trip te noemen. Goed opgebouwd, echter komen de nachtmerrie-achtige scenes tegen het einde toch minder als een mokerslag aan in vergelijking met Irréversible (daarvoor is het wellicht te kunstmatig gebracht). Origineel is het zeker, en Gaspar Noé is niet gemakkelijk in een hokje te duwen.

Irréversible veel verwijzingen hiernaar. Maar climax heeft veel minder inhoud.

Wat een gods onnozele film, je moet er blijkbaar van houden.... Met moeite doorheen weten te slepen

Ik heb het denk ik een beetje gehad met Noé. Hij is een karikatuur van zichzelf geworden. Alle oude trucjes en plotjes keren terug in Climax, maar het ontbreekt aan ziel en inhoud. Het shockerende van Noé doet me niet zo veel meer. Verder voelt het allemaal wat minder strak dan zijn oudere werk, gezien de matige acteurs, pretentieuze titels, op hol geslagen stabilizer en het nietszeggende plot. Noé scoort nog wel punten voor deze redelijk weg te kijken sfeervertelling, maar ik denk niet dat hij ooit nog een film zal kunnen maken die boven zijn oudere werk uitstijgt. Toch zal ik blijven kijken, want fascinerend blijft ie wel.

2,5*

Wat is dit voor kak dan? Achterlijk verhaal en acteerwerk.

Houd op met die scores boven de 0,5 voor deze meuk svp.



Prima samengevat, houden zo.

Volgensmij zijn het verhaal en acteerwerk niet het belangrijkste van deze film, vind het trouwens onzin dat je zegt dat mensen op moeten houden met scores boven de 0.5 ster geven. De film heeft zeker geen slechte cinematografie en dat is al zeker een paar sterren waard

Mafste film die ik heb gezien denk ik. 1 ster voor de moeite...

Ik zou na zo’n commentaar eerder 5* verwachten.

hoogst interessant trip-epos