The Basketball Diaries (1995)

Keigoeie film

Het is oninteressant als je drugs films niet interessant vindt.

Maar dat kon je van te voren weten wat voor film het is.

Duf en saai zijn ook niet de juiste woorden om deze film te beschrijven gebeurt genoeg in lijkt me zo.

Dicaprio speelt zijn rol als junk echt wel met overtuiging.

Het onderwerp is niet meer actueel nu heroïne steeds minder populaire drug is.

Dat het allemaal niet al te best is uitgewerkt kan ik wel begrijpen dat je dat vindt, maar voor de rest vind ik je post erg matig.

Het wordt naar mijn mening te geforceerd gebracht. Kijk eens hoe erg dit is? Kijk eens hoe erg dat is? Ik hou er niet zo van. Ik zeg niet dat Di Caprio niet overtuigt, ik zeg dat ik hem irritant vind.

The basketball diaries begint een beetje als een feelgood-filmpje, waarbij Jim de "Bart simpson"-achtige rol aanneemt op school en samen met zijn klasgenoten op rebelse wijze de maatschappij onder vuur neemt.

Naarmate Jim's situatie verergert, krijgt de film een hele snelle wending en de neerwaartse spiraal waarin hij raakt begint wel erg vroeg naar mijn mening. Ook is het jammer dat het schrijftalent van Dicaprio in het dagelijkse leven (dus naast de voice-over) niet echt aan het licht komt.

Opvallend in dit verhaal vind ik de rol van Reggie, die halverwege de film Jim op het goeie spoor lijkt te brengen. Jammer dat daar niet genoeg krediet voor gegeven word door de regisseur/Carrol.

The basketball diaries draagt een heel aardig verhaal, alleen is het jammer dat het verhaal na een uur verteld is, en daarna iets teveel uitgemolken word en steeds meer op een film begint te lijken die je op school tijdens anti-drugs lessen verplicht moet gaan kijken.

"Drugs are bad.......hmmkay"

Dit vind ik erg jammer. Desondanks, heb ik me prima vermaakt en acteert met name Dicaprio erg goed. De rest van de cast is trouwens ook prima!

3,5 sterren

Wat begint als een bovengemiddelde inner city jeugdbende film, ontaardt al gauw in een overgedramatiseerde preek die op een hopeloos protocollaire wijze waarschuwt voor de al lang bekende gevaren van drugs. Aanvankelijk worden nog verschillende thema's aangekaart, maar naarmate de film vordert wordt er werkelijk alleen op Di Caprio's verslaving toegespitst. Het maakt de film eentonig, langdradig en fragmentarisch. Vijftien jaar na Christiane F. zou er wel 'ns een nieuwe invalshoek gehanteerd mogen worden inzake drugsgebruik, maar deze film opteert veilig voor een afgezaagd stramien. Di Caprio levert wel één van zijn sterkste prestaties af. Tijdens de nineties durfde hij tenminste nog emoties en dynamiek in zijn rollen te verwerken i.p.v. hardnekkig voor zich uit te staren.

Zo'n film die veel indruk maakte ergens in de jaren 90. Herinnerde me er niet zo gek veel van, behalve een sterke Leonardo DiCaprio en de scène dat DiCaprio aan de deur staat bij zijn moeder. Het is DiCaprio die ook wel de film maakt, en die scène blijkt misschien wel de beste samen met het momentje dat DiCaprio en zijn vrienden Neutron op tv zien. Wel overacteert DiCaprio hier weer, zoals eigenlijk altijd. In de deurscène is het ook vooral de moederrol van Bracco (geweldige actrice toch) die indruk op me maakte. Die had best een iets grotere rol gemogen. Dat Wahlberg erin speelde wist ik niet eens, en die past wel goed in de film. Heeft wel wat slippertjes maar omdat de rol dicht bij hem blijft is het uiteindelijk toch een van zijn betere rollen geworden.

Aan het begin is de film op zijn best vind ik. Gewoon leuk de groep straatschoffies die kattenkwaad uithalen en daarin wel even wat te ver gaan, waarna het qua drugs van kwaad tot erger gaat. Het wordt alleen niet echt geleidelijk uitgewerkt, en de hele film verloopt een beetje met horten en stoten, loopt niet echt lekker door. De artistieke scènes herinnerde ik me niet eens meer eigenlijk, en die waren soms nog wel aardig. Sommige scènes waren humoristisch, zoals die waarin de vrienden voor een basketbalwedstrijd downers hebben genomen in plaats van uppers.

Al met al toch wel echt een tegenvaller. In mijn herinnering was de film wel wat beter. Er zijn veel betere films over drugsverbruik. Films als Christiane F., Trainingspotting en Requiem for a Dream zijn toch van een heel ander niveau..Vind The Basketball Diaries soms ook wat gedateerd eruit zien. Ook stom zijn de scènes waarin iemand die in de goot was en door de een werd uitgelachen nu de rollen omgedraaid ziet en de ander uitlachtvoelen wat prekerig aan. Om de dakscène moest ik alleen maar lachen eerlijk gezegd. Zag er knullig uit. Leuk dat Perconte uit Band of Brothers meespeelt. Vooruit, een 3.0 dan maar.

sterk

Sterk drugsdrama.

De film kent een redelijk soft eerste half uur. DiCaprio en co zijn geen engeltjes, maar daar blijft het bij. Er komt echter een wending wanneer ze cocaïne ontdekken. Dan gaat het inderdaad nogal snel neerwaarts. Eigenlijk kun je dan al raden dat de film een happy end kent. Dat vind ik op zich een beetje spijtig en komt te veel als moraallesje over.
Het schrijftalent van Jim Carroll komt voorts weinig tot niet tot z'n recht.

Het acteerwerk is erg goed. Leonardo DiCaprio zat toen in z'n beste periode en da's er duidelijk aan te zien. Ook Mark Wahlberg heeft een amusant rolletje. Ernie Hudson als Reggie had wat meer screentime verdient.

Goed in beeld gebracht. Requiem for a Dream heeft hier duidelijk naar gekeken, maar is uiteindelijk 100x minder soft.

Nipte 4

Goeie film over een viertal schoolvrienden die langzaam ten onder gaan aan drugs. Een weinig hoopvol portret van het junkie-bestaan. Grimmig, zoals het hoort. Een goeie cast waarvan de jonge Leonarde DiCaprio meer dan overtuigend is. Ondanks het uitstekende acteerwerk weet de film niet echt indruk te maken. Een nipte 3.5 sterren.

Interessant, en behoorlijk goed dit.

Leonardo DiCaprio laat hier toch wel zien dat hij de potentie heeft een erg goede acteur te zijn. Lang niet elke film waarin hij speelt, acteert hij goed, maar hier wel. Zelfs zeer goed en de manier waarop hij een neerwaartse spiraal inzet is indrukwekkend en geloofwaardig. De rest van de cast is ook niet onaardig en Mark Wahlberg valt ook nog op met een redelijk bijrolletje.

Het is boeiend om te zien hoe de ontwikkeling, die DiCaprio hier meemaakt uitpakt. De regie is vrij sober, wat bijdraagt aan de sterke sfeer. Uiteindelijk loopt het allemaal vrij goed af. Ook dat vond ik hier wel goed bij passen. In zijn geheel is het niet zo indrukwekkend als enkele andere films in het genre, zoals Christian F. en Requiem for a Dream. Maar desondanks is het verder behoorlijk goed, dankzij vooral het erg sterke acteerwerk van DiCaprio.

3,5*

Top film!

Mwahh.. Redelijke film maar ik denk vooral vanwege mijn interesse voor het onderwerp en de rol van Di Caprio. De omslag ging me alleen wat te snel. Voor mijn gevoel had de film een lang begin en een lang eindstuk. Een echte opbouw ontbreekt. Ook vind ik de vrienden van Jim niet echt uitgewerkt, de nadruk lag wel heel erg veel op één hoofdrolspeler.

Script uitgewerkt volgens de autobiografie van Jim Carroll (tevens hoofdpersonage). Ik vond het een mooie en sterke film (met voor mij 'jaren 90' sentiment). In het begin kwam de film op mij over als een 'Feel good movie'; een vriendenclub die wat lol trapt op school en op straat, die zich uitleeft in hun basketballteam en het geheel als één grote grap ervaart om vervolgens te ontdekken dat het leven ook drama's met zich meebrengt. De maatschappelijke teloorgang zet zich misschien snel in bij Jim en twee van zijn vrienden, maar ik vind dit wel heel realistisch weergegeven. Ik kan dit onderbouwen vanwege mijn werk in de hulpverlening waarin ik bijna dagelijks geconfronteerd word met cliënten waarbij het geen uitzondering is dat de drugsverslaving al is begonnen op 14,15-jarige leeftijd (en die ook binnen enkele weken cq. maanden niet meer zonder konden).

Mooie rollen voor een nog jonge topcast; Leonardo diCaprio (inderdaad in zijn sterkste en meest authentieke acteerperiode), Mark Wahlberg, Patrick mcGaw (sinds 2008 van het witte doek verdwenen; where have you been?) en een kleine bijrol voor de bijna altijd excentrieke Juliette Lewis (uitstekende actrice!). De film heeft mij van het begin tot het einde geboeid. Het enige minpuntje vind ik de snelle omslag naar het einde van de film. Dat had iets meer uitgewerkt mogen worden. Mijn beoordeling: 3,5 sterren.

Hele erge "Don't do drugs" film, maar ondanks dat was het wel vermakelijk.

Leuk om een jonge Matt Damon terug te zien.

Ondergewaardeerde film, die niet bekend is bij het grote publiek.

Heb deze film bekeken omdat ik benieuwd was naar de acteerprestaties van de jonge Di Caprio en Mark Wahlberg. Beiden deden het overigens zeer goed, en waarschijnlijk heeft Martin Scorsese na het bekijken van deze film ook wel gezien dat Di caprio een talent had voor misdaadfilms.

Deze film bleef me boeien van begin tot eind, en na het bekijken ervan bleef deze film toch een tijd lang in me hoofd zitten.

The Basketball Diaries

De berichten op MM wisten mij te enthousiasmeren. Ik had dan ook hoge verwachtingen van DiCaprio in dit werk. Voor mij pakt The Basketball Diaries uit als een doorsnee drugsdrama, met wel degelijk een sterke DiCaprio.

Het begin van de film is lekker luchtig. Zoals bij iedereen begint het onschuldig met af en toe en stickie en wat drank. De herkenbaarheid is groot in dit gedeelte. Vervolgens wordt natuurlijk een pad in geslagen die vele niet nemen. Ondanks dat is het verloop van de film organisch en vloeiend. Een stickie wordt een pilletje, pilletjes worden snuiven en snuiven wordt spuiten. Eenmaal in de goot stijgt met name DiCaprio tot grote hoogtes. Het einde wordt iets te ver doorgetrokken naar mijn smaak en doet afbreuk aan een tot dan toe goede film.

DiCaprio is in het begin vrij matig. Pas als het met zijn personage slecht gaat lijkt hij op te leven. Vooral de scène dat hij bij zijn moeder aanklopt is bijzonder sterk. Zowel hij en zijn moeder, Lorraine Bracco, spelen hier fantastisch op elkaar in. Een erg indrukwekkende scène.

DiCaprio's vrienden zijn heel wat minder. Madio, McGaw en Wahlberg spelen vrij matig naar mijn smaak. Zij missen de overtuiging in hun spel.

De film is lekker grimmig gefilmd. Heerlijke achterbuurten, goten en ongure kelders geven de film een extra lugubere nasmaak. In combinatie met het onderwerp geeft de film toch wel heel duidelijk aan hoe het niet moet. Die morele nadruk is in mijn ogen dan ook niet nodig. Laat mensen zelf hun conclusies trekken. Ach ja, dat is wat persoonlijks.

The Basketball Diaries is een aardige film om eens gezien te hebben. Sterke DiCaprio, aardig verhaal, redelijke overige cast.

3*

Geen absolute topper, daarvoor komt The Basketball Diaries teveel over als een moraalles en zitten er teveel clichés in, al moet ik toegeven dat de moraalles wel werkt. Het werkt zo goed dat ik na afloop Requiem for a Dream uit mijn top 10 heb moeten zetten, omdat TBD gewoonweg op dat vlak evenveel zo niet meer indruk had gemaakt op mij. Verder vond ik de film het eerste uur vooral nog zeer realistisch, up-to-date (net zoals Kids (uit hetzelfde jaar) dat ook is). Misschien daardoor dat het 2de deel van de film zoveel indruk heeft gemaakt.

de heftigste en meest gewaagde film van di caprio die ik ooit heb gezien,.'

de man durft blijkbaar risico 's te nemen.

behoorlijk controversieel ook.'

en soms pijnlijk om naar te kijken.

zelfs mark W is hier op dreef.

Een pareltje....4.5 stars.

Vrij aardige film over drugsverslaving (in het bijzonder heroine) , met prima acteerwerk en met genoeg afwisseling om het boeiend te houden. De film is redelijk heftig en de ellende ligt er dik op, maar dat geldt helaas ook voor het moraliserende toontje en de vrij voorspelbare en clichematige spiraal de ellende in. Interessant om te zien dat dit gebaseerd is op het autobiografische werk van Jim Carroll, die ik wel kende van het nummer People Who Died (ook in deze film).

Jim Carroll - Wikipedia - en.wikipedia.org

U-MV112 - Jim Carroll - People Who Died - YouTube

En zo werd Jim Carroll net 60 jaar, 1 maand en 10 dagen oud.

Deze film gaat over een deel van zijn leven, humor, sarcasme en drama wisselen elkaar af in deze prima film.

DiCaprio zet echt zijn beste beentje voor in dit verhaal, zoals bijvoorbeeld het punt dat hij verslaafd is geraakt en zijn moeder probeert over te halen om toch maar 5,....10,.....of nog beter $20,- aan hem te lenen omdat hij "die echt nodig heeft om de stad te ontvluchten".

Ja, ja, kent u er nog een paar?

Ook aangrijpend zijn de scènes met zijn grote vriend Bobby, een jongen van 16 jaar die aan leukemie kapot gaat. Aangrijpend voor hem, nog een puber, en voor de kijker(s).

Onze waardering is toegenomen voor al deze acteurs die echt goed spelen!

Een 8!

The basketball diaries

Wat had die film indruk op me gemaakt toen ik hem voor het eerst zag.

Natuurlijk draait het om Jim (DiCaprio) en zijn de andere karakters onderbelicht.

Maar pfoeh wat acteert DiCaprio hier al ijzersterk op zo een jonge leeftijd.

Nog steeds vind ik dit een krachtige film met een aantal ijzersterke scenes.

Toch zit er ook, zoals velen al hebben aangehaald, dat morele vingertje in en dat zorgt voor een aantal minpunten.

Ik herinner me flarden van de film The basketball diaries, maar in zijn geheel was het toch nieuw. Alvast een sterke film over ontspoord druggebruik van een groepje jongeren. Hoewel voor Leonardo DiCaprio de echte doorbraak en bekendheid pas kwam na Titanic acteerde hij voordien ook al in een aantal sterke films. What’s eating Gilbert Grape is er zo eentje, maar deze The basketball diaries is dat evenzeer. De film is gebaseerd op het leven van ene Jim Carroll.

De film begint vrij luchtig en zorgeloos. Een groepje tieners zijn een veelbelovend schoolbasketbalteam. Ze groeien op in een buitenwijk van New York en hebben het naar hun zin ondanks de conservatieve op regel beluste schoolstructuur. In hun vrije tijd halen ze vooral kattenkwaad uit. Het keerpunt is de dood van één van hun vrienden. De groep valt wat uit elkaar en het geëxperimenteer met verdovende middelen is nogal makkelijk wel.

De film kent ook één nietszeggende, maar weliswaar korte gewelddadige scène, een droom dan nog. Naar verluidt werden de vergelijkingen met Columbine High gelegd. Jammer eigenlijk, want beide zaken hebben niets met elkaar te maken. Aan de andere kant ook een vrij overbodige scène. The basketball diaries is vooral een uitstekende prent over wat drugs met je lichaam, omgeving en toekomst kan doen. Ijzersterke prestatie van een jonge DiCaprio wanneer hij huilend en smekend verlangt naar een shot of een beetje geld. Het contrast tussen een beloftevolle jongen naar een afgetakelde junk is groot en knap weergegeven. Fijn ook om een jonge Wahlberg te zien verschijnen. The basketball diaries is een ontroerende tragische film, eentje om even bij stil te staan. Gebeurtenissen waarvoor elke ouder bevreesd is...

“Just my own naked self and the stars breathing down, it's beautiful.”

Leonardo DiCaprio laat hier al zijn talent en klasse zien. Het is sowieso leuk om een jonge DiCaprio en Wahlberg hier bezig te zien, en The Basketball Diaries is voor de rest ook een sterke film. Tegen het einde gaat Jim’s drugsverslaving, en de manier waarop hij er weer bovenop komt, wel heel erg snel (er worden wat stappen overgeslagen volgens mij), maar het begin en middengedeelte zijn uitstekend. Juliette Lewis heeft ook een sterke rol, en haar paar scènes met DiCaprio zijn goud.

The Basketball Diaries de film van Jim Carroll en eigenlijk ook LDC. Knap staaltje verfilming zou ik zeggen. Meer qua woorden heb je niet nodig. Indrukwekkende film.

Nog niet eerder gezien maar was zeker de moeite waard. De piepjonge DiCaprio zet een puike rol neer. Overtuigend.

Mark Wahlberg neem ik aan?

Eén van de heftiger drugsfilms. Er zaten enkele harde scènes in naar het einde toe waar ik even stil van werd.

Wat bijzonder is aan DiCaprio's carrière is dat ook zijn vroegere films erg goed zijn. De scène waarin Jim smeekt aan de deur van zijn moeder met de typische junkie-taal (ze zijn altijd het slachtoffer van anderen) is er één die me bij de strot greep. Natuurtalent!

Het begin is dan nog gezellig met het vriendengroepje. Van zodra Jim's beste vriend overlijdt aan leukemie begint het drugsgebruik en worden alle toekomstmogelijkheden overboord gegooid. De manier waarop de aftakeling gebracht wordt is erg schrijnend en pijnlijk om te zien. Ook wel driest dat die basktbal coach Swifty dan nog eens Jim seksueel benaderde. Dit heeft zeker niet geholpen.

Gebaseerd op de ervaringen van Jim Carroll en wanneer je foto's van de man ziet, dan besef je dat zware drugs een mens echt fysiek slopen en sporen nalaat. Hij is ook in de film eventjes te zien in een klein rolletje

Why is this one hard to find ?

Vergeet DiCraprio in What's Eating Gilbert Grape als beste rol.

Ik heb hem nooit beter gezien als hier. Ik wilde acteren zetten, maar dit is niet meer acteren.

Het beeld wat DiCraprio hier laat zien in deze film is het absolute maximale van de ellende in die junkie scene.

En hij speelt geen junkie nee hij is het letterlijk.

Geen realistischer beeld heb ik gezien in film dan hoe hij overkomt, dat eindeloos bedelen met eindeloze excuus verhalen wat tot dode einde leiden en dan nog doorgaan.

Deze film is een must-see vind ik!