Trainspotting (1996)

Ik denk dat je daar het boek voor moet lezen, want in T1 en T2 wordt er in principe niets meer over gezegd. Maar dat lijkt mij persoonlijk ook niet nodig. Hoogstwaarschijnlijk kun je het zelf wel invullen. De baby sterft vanwege ondervoeding/uitdroging en vervolgens gaan ze drugs gebruiken. En daarna (wat we dus niet te zien krijgen in de film) zullen ze zich ongetwijfeld melden bij de politie om te vertellen dat ze met een dode baby zitten en vervolgens uitleggen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Geen idee hoe dat in Schotland gaat en of er een kinderbescherming aan te pas komt. Maar ja, het zijn junkies... Je kunt er gerust van uitgaan dat ze zich hebben gemeld bij waarschijnlijk de politie en de baby vervolgens is opgehaald en zodoende opgelost.

Heeft iemand de 20th Anniversary Blu-ray (Nederlandse uitgave)? De mijne heeft geen mogelijkheid om de ondertiteling uit te schakelen. Ik zou graag willen weten of ik hierin de enige ben.

Heerlijk brutale film die geen controverse schuwt en op sommige momenten keihard uit de hoek komt. Bepaalde scènes zijn schokkender dan je zou verwachten als je ziet wat voor weerzinwekkende dingen er vandaag zoal getoond worden. Trainspotting is tijdloos, gevat, afstotend en gewaagd. Ondanks de zware thematiek, weet men de film aantrekkelijk te houden met behulp van (zwarte) humor, een knap kleurenspel, pittige dialogen en een verhaal dat voorbijraast. Het einde kon mij persoonlijk minder overtuigen maar paste niet slecht bij de rest van het verhaal. ‘Choose life’ is een zinnetje dat vaak door je hoofd gaat eens je deze hebt gezien. Zin om het vervolg te gaan kijken

I mean heroin's got a great fucking personality

Met de komst van de sequel, die à la Terminator 2 de idiote titel T2 heeft gekregen, was het eens hoog tijd om de eerste film te gaan bekijken. Ik was er van overtuigd dat ik dit nog nooit had gezien, maar tijdens het kijken kwamen er een paar scènes wel erg bekend voor. Geen idee of ik dit ooit eens al dan niet in zijn geheel heb gezien of dat mijn geheugen me parten speelt met parodieën of knipogen in andere media. Soit, het ticket voor dinsdag voor de sequel is al vastgelegd dus me gisteren maar eens laten onderdompelen in naar wat het schijnt één van de beste drugsfilms zou zijn.

Al had ik een beetje mijn twijfels met de aanwezigheid van Danny Boyle. Niet echt een vreselijk slechte regisseur, hoewel zijn debuut een film is waar ik geen al te goede herinneringen aan overhoud, maar verder dan 3.5* is hij nog niet eerder geraakt. Trainspotting leek geruime tijd goed op weg te zijn om dat te gaan doorbreken, maar de trip die Boyle zo heerlijk opbouwt begint halverwege verder en verder af te breken. Het breekpunt lijkt zowat halverwege te zitten wanneer Spud naar de gevangenis moet terwijl Renton aan de straf ontsnapt. Hoewel er nog een aantal erg sterke scènes tussen zitten (onder andere Renton die compleet begint te flippen wanneer hij aan het afkicken is), geraakt de film niet meer aan dat niveau van die eerste 45 minuten. Die zoektocht naar de drugs in de 'worst toilet of Scotland' of die door merg en been snijdende scène met baby Dawn.. Toch wel bijzondere scènes. Wel fijn trouwens om eens de Choose Life monoloog in zijn volledigheid te horen. Dat is toch zo'n credo dat gedurende de gehele film, en ondertussen ook al de 24 uur erna, door mijn hoofd speelde.

Toffe cast in ieder geval. Een zootje ongeregeld die niets anders dan elkaar hebben en het is die groepsdynamiek die hier net dat beetje extra geeft. Ewan McGregor steelt de show als Renton, maar de belangrijkheid van Ewen Bremner (Spud), Jonny Lee Miller (Sick Boy) en zeker Robert Carlyle (Begbie) mag niet onderschat worden. Alleen zonde dat Kevin McKidd een beetje uit de boot valt als Tommy. Erg fijne soundtrack ook. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Oasis hun medewerking ging verlenen aan de film, maar die weigerden aangezien ze niet wilden meewerken aan een film over zoiets belachelijks als treinspotters. Een geluk bij een ongeluk, want zo'n nummers als Lust for Life en Born Slippy hebben echt wel hun meerwaarde.

Ben benieuwd naar de sequel in ieder geval. De volledige cast komt terug, altijd mooi meegenomen, en ik wil eigenlijk wel weten wat er met de groep is gebeurd na de gebeurtenissen van deze eerste Trainspotting. De sequel duurt wel bijna een half uur langer als deze, hopelijk breekt dat Boyle niet zuur op.

Dikke 3.5*

Trip-inducerende films zijn altijd wel een beetje riskant. Audiovisueel zit het goed door de mooie en kleurrijke mise-en-scène, de goede cinematografie en de erg goede soundtrack die wel een trancegevoel opwekt. Alleen is het inhoudelijk niet echt mijn cup of tea. Het is moeilijk om je te binden met de personages, en dan doel ik vooral op de bijpersonages die nooit serieus genomen worden. Ik vind de dialogen ook vrij ingewikkeld (en Nederlandse ondertitels helpen niet echt), en ik vind het ook jammer dat de rode draad niet duidelijk zichtbaar was of in welke mate daarvan afgeweken werd. Het doel van de vele scènes bleef voor mij een raadsel, en dat zorgt ervoor dat je een film zoals deze toch heel erg snel terug in de vergetelheid raakt.

Was waarschijnlijk aan de drugs tijdens kijkbeurt #1. 2,0*-)4,0*

Toffe film! Niet bijster bijzonder om eerlijk te zijn. Hij zet je enigszins aan het denken en waarschijnlijk denkt elke slechte ziel hier: Oh, zo slecht heb ik het dus nog niet. Verder zit er weinig rode draad in en dendert hij in de sferen van de jaren '90 in Schotland verder. Overigens wel in de drugssferen, waarvan ik denk dat die cultuur best realistisch is geschetst. Het vermaak was prima, niet echt verveeld. Aangevuld door een paar sterke quotes en wat interessante dialogen, afgewisseld met visueel originele beelden en een authentieke stijl komt hij prima tot z'n recht. Ook de cast mag er absoluut wezen.

De laatste minuut van de film is in mijn ogen de sterkste. Ruime voldoende. Ik schakel nu over naar het vervolg: T2 Trainspotting.

Quote van het jaar?

Kan me er wel in vinden hoor. Leuke komedie, maar heel speciaal wordt het nergens.

Tsja, meningen verschillen.

Trainspotting is een brutale, vieze, tragische film boordevol met zwarte humor en hilarische momenten. Het is geen statement tegen drugsverslaafden maar het laat wel zien dat keuzes hierin van grote invloed zijn. De karakters zijn ijzersterk met dank aan zeer goed acteerwerk. Ook de muziek is prachtig en een doorbraak voor velen binnen de muziekindustrie.

Leuk om weer eens te zien. Zo'n vlot vertelde film, en een vaak luchtigere toon dan in mijn herinnering. Maar daardoor is het ook een beetje alsof je zelf ook uit een roes ontwaakt op de momenten dat we de werkelijkheid op een meer confronterende manier bekijken. En dat hoeven niet eens de meest deprimerende en heftige momenten van de film te zijn. Het gewone leven komt ook heel deprimerend en leeg over. Wat dat betreft is de film heel effectief in het tonen van de aantrekkingskracht van drugs en levensstijl van Renton en zijn vrienden.

In visueel opzicht heeft Boyle er zoals gebruikelijk een opvallende film van gemaakt, en zijn stijl past ook heel goed bij het onderwerp van de film. De soundtrack is gewoon echt iconisch en doet zoveel voor de film. Mede daardoor heeft de film een paar echt memorabele scènes. Vooral de tripscène met de baby en die met het smerigste toilet van Schotland blijven onvergetelijk. Maar ook het vinden van de dode baby en Rentons overdosis zijn ijzersterk. En geweldige komische scènes zoals die waarin Spud 's ochtends het bed onder heeft gescheten.

Spud is ook echt een favoriet van mij. Samen met Renton het enige sympathieke personage van de groep vrienden. Van Begbie kan ik absoluut geen hoogte krijgen. Hij brengt humor, maar ik vind hem vooral ook een griezel. Een volkomen onvoorspelbare en gevaarlijke psychopaat. Hij geeft de film wel wat meer spanning mee. Het slotstuk is erg sterk. 4.5* blijft staan.

kut

Ik ben hierin niet de enige. Maar heeft iemand de bundel van Trainspotting met T2 Trainspotting? Die is van Sony en de foutieve uitgave is van Universal. Volgens Bol.com is de bundeling een combinatie van Sony en Universal maar ik zie nergens het logo van laatstgenoemde, alleen Sony.

Kort gezegd, heeft iemand de bundelverpakking en kan de ondertiteling van de eerste film uitgeschakeld worden?

Dank U.

Sterke marginale film van een aanral Schotse jongelui die op het verkeerde pad terecht komen ten gevolge van hun heroïneverrslaving. Een film met wat bruut geweld en geweldige scènes die de impact van hun verslaving sterk accentueren. Het is niet altijd even heftig met hier en daar ook de nodige absurditeit ('the worst toilet of Scotland').

De roes die de drugs met zich meebracht werd enorm goed weergegeven: het letterlijk wegzakken in de grond, weg van de wereld. Ook de afkickverschijnselen van Renson waren de moeite waard. Die hallucinaties waren echt beangstigend. De angst, het zweten, de koude, ... het werd mooi weergegeven. Ook de onmacht en onvoorwaardelijke (soms naïeve) liefde van de ouders was opmerkelijk. Op dergelijke momenten hoop je echt dat jou dit als ouders bespaard blijft ...
Een ander sterk moment en tegelijk het meest tragische van de film was een rondkruipende baby temidden een kamer vol platgesloten verslaafden. Hallucinant gewoonweg!

Kortom een boeiende film met een sterke casting, uitstekende muziek en mooie camera-uitvoering. En toch miste ik een bepaald doel in de film en stelde ik me bij sommige scènes de vraag waarheen die zouden leiden. Maar al bij al toch Een sterke 3,5* voor deze Trainspotting!

Met het zien van het vervolg in de planning eerst deze maar weer eens herzien. De vorige kijkbeurt was ruim vier jaar geleden; de film zelf is alweer ruim 20 jaar oud. Visueel begint het wel zichtbaar te worden dat de film wat ouder wordt, desondanks blijft de film ook visueel interessant, maar dan met name vanwege de invalshoeken waarop er gefilmd wordt. Zo'n kamer met het treinenbehang die tijdens een afkickscène langer en langer lijkt te worden bijvoorbeeld. Maar ook qua opbouw een aantal sterke scènes zoals de seksscène(s) waarin de verschillende personages afwisselend gevolgd worden.

De vorige keer moest ik blijkbaar aan een aantal andere films denken, namelijk Ex Drummer, Snatch en Requiem for a Dream lijkt te zijn. Het vergelijk is wel logisch, allen films die een element uit Trainspotting liften: gevatte dialogen tussen grappige personages, het leven als een marginaal en de drugs en criminaliteit die daarmee gepaard gaan. Maar alleen Trainspotting combineert het allemaal in een unieke mix. Met daarbij net zoals in die andere films een sterke muziekkeuze. In het geval van deze film niet alleen Iggy Pop en Lou Reed, maar ook elektro; een uiteenlopende selectie dus, maar wel een die de sfeer van de verschillende scènes stuk voor stuk goed treft.

In ieder geval ondanks de leeftijd van de film een fijne kijkervaring weer. Beter zelfs dan de vorige keer, waardoor ik toch op een halfje extra uitkom. 4*.

Ik hoop dat Criterion deze een keer doet

Ja aardig, maar ik vond het allemaal wat binnen de lijntjes en wat mij betreft had het stukje drama veel dieper uitgewerkt kunnen worden. Misschien is het boek daarin beter?
Prima film verder hoor, zeker voor die tijd, maar hij zal niet lang blijven hangen, daarvoor heeft de film mij te weinig geraakt. *3.0

Oh alsjeblieft ja... Heb je hun uitgave van Shallow Grave al gezien? Ligt hier bij mij nog, zou ik een tijdje geleden al zien in een marathon met beide delen van Trainspotting.

M'n vriendin en ik zagen gisteravond 'n stukkie op Netflix en het viel ons op dat ze daar niet het oorspronkelijke audiospoor gebruiken. Ik ken de film zo door en door dat ik 't merk wanneer 't anders klinkt dan zou moeten. Zoals Swanney, die in 't begin Pure as the driven snow that sthit, there zegt tegen Spud. Maar 't woordje 'there' is hier veranderd in 'Danny'. Tijdens de sollicitatie geeft Spud toe dat ie loog, only tae get ma foot in the door. Hij zegt het zelfde maar de toonhoogte van z'n stem is anders. En Begbie, die tijdens zijn 'epische' vertelling over 'n potje pool met Tommy vertelt dat hij nooit ruzie zoekt: Ye ken me is nu opeens You know me en toen wist ik 't zeker.

Sorry als dit mierenneukerig overkomt maar we merkten ook dat de audio soms net niet helemaal perfect synchroon liep met het beeld. En dat gaat dan na een tijdje echt opvallen en behoorlijk irriteren.

Meer dan 20 jaar later is deze film zeker niet verouderd. Een nieuwe kijkbeurt doet de film zeker goed. Pittige film met een mix van foute vrienden, geweldige dialogen en muziek die bij elke andere film als goedkoop zou beschouwd worden. Een groep vrienden trouwens met hun eigen verhaal en hoe ze de verslaving beleven.

Ik zag een tijd geleden Sid & Nancy het relaas van Sid Vicious en zijn vriendin, midden in een wereld vol punk en drugs. Die film leek gewoon een parodie als je deze Trainspotting ziet. Veel beter dan de filmversie van punkhelden. In Trainspotting komen ook andere figuren aan bod als de ouders, dealer, vriendinnen. Maar die blijven randfiguren met de verslaafde vrienden centraal. Het draait om hun wereldje en niet over het effect van verslaving in de maatschappij.

Confronterende scène met de dode baby trouwens. Het kwam toch effe hard binnen.

Goed.

Een vieze, tragische en op sommige stukken zeer verontrustende film. Boyle weet de zware onderwerpen wel neer te zetten in zijn carrière. Hiermee ben ik ook wat meer geïnteresseerd geraakt in zijn werk en staan 28 Days Later, Sunshine en Slumdog Millionaire nu in mijn interesse.

Een film die weinig gas terugneemt, en de schokkende scenes goed weet neer te zetten. Sommige scenes waren zo verontrustend dat je haast aan de film gekluisterd zit. Acteerwerk is redelijk goed neergezet, visueel soms wel leuke dingen bedacht. Cameragebruik hielp daar dan ook soms erg goed bij.

Schotse sfeertje komt ook goed over, maar de film zwakt soms iets teveel in cliche scenes die we eigenlijk al vaker hebben gezien, en weet pas naar het einde daar weer uit te springen. Het is ook lastig om over dit onderwerp een pakkend en origineel verhaal te vinden, en Boyle slaagt daar bijna in.

Toffe film, die soms afzwakt dus.

Met vlag en wimpel zul je bedoelen.

Ik heb deze film gemist in de jaren'90, en sindsdien is Trainspotting uitgegroeid tot een van de grootste/beste Britse films allertijden. Met deze hoge verwachtingen, vond ik de film wat tegenvallen. Het absurdisme spreekt met niet zo aan. De film deed met denken aan Snatch met Brad Pitt, welke ik lolliger vond.

Maar ik heb dan ook de indruk dat Trainspotting in de eerste plaats ook niet zo zeer lollig probeert te zijn.

Nee, fair punt. Maar genoeg shots proberen dat toch wel te zijnl? Zoals het ondergescheten beddegoed bij schoonouders... .... Ik mag hopen dat de film niet heel serieus is bedoeld.

Voor diegenen die enkel de eerste zin van een bespreking lezen, val ik meteen met de deur in huis. Geen (en voor sommigen klinkt dit als heiligschennis) meesterwerk maar de film zit wel barstensvol meesterlijke scenes; Te veel om op te noemen maar de scene waarin Spud een sollicitatie gesprek voert (let op de snelle montage met de verschillende dieptes) is mijn favoriet. Boyle weet als geen andere creatief te vertellen en ook het gebruik van muziek op zijn beelden is uitmuntend. Een voorbeeld : wanneer Mc Gregor in de disco Kelly Macdonald spot, is dit briljant getimed op de intro van Atomic van Blondie. Trouwens, wat een vlammende soundtrack. Heaven 17, Underworld natuurlijk maar ook Carmen – Habanera. Als ik die nummers ergens hoor, denk ik onmiddellijk aan die bijhorende scenes en vervaagt alles rond mij . Zelfs al sta ik aan de kassa van de supermarkt terwijl de lange rij achter mij duidelijk hoorbaar staat te zuchten. Kunst boven alles. Ja maar, hoor ik jullie nu denken, is dit dan toch een meesterwerk ? Helaas, driewerf helaas. Omdat ik het inhoudelijk te magertjes vindt. Het drijft op het anekdotische, randje karikaturale en wanneer er dan toch nog een plot zit aan te komen (London met de drugs deal) wordt het minder interessant. Jammer want zoals ik reeds in mijn commentaar van Shallow grave aanhaalde, is Boyle een spreekbuis voor de generatie X. De banaliteit van het alledaagse leventje (die bingo avond), de vlucht in drugs (de 'perfect day' sequentie), identiteitscrisis (it's shite to be Scottisch !) : allemaal prachtig geïllustreerd door Boyle. De 'choose life' monoloog (het 'no future' gevoel is daarin sterk aanwezig) is een perfecte samenvatting hoe die generatie tegen de maatschappij aankeek. Subliem gemaakt entertainment maar van mij sokken geblazen door de impact ben ik niet.

Voor het eerst gezien en hoewel de verwachtingen hoog waren en niet helemaal ingelost, wel verbaasd over wat ik wel gezien had. Dat het een absurde film moest zijn wist ik me nog wel vaag te herinneren uit de clip die meer dan twintig jaar geleden op MTV draaide bij de clip van Underworld - Born slippy dacht ik zo.

Wat erg opvalt is toch het zware onderwerp en de droevige wereld waar de betrokkenen in leven, dit wordt echter bij tijd en wijlen op een hilarische en absurde manier gebracht. Over the top, veel zelfspot, verontrustend, grof, humoristisch, de film heeft werkelijk alles om vooral de lachspieren in beweging te krijgen en wellicht dat Boyle voor deze methode koos omdat de boodschap wel heel erg verloren gaat in een zeer droevige en duistere geschiedenis. De boodschap komt ondanks de toon prima aan. Vooral de beginscene waar McG besluit aftekicken zich opsluit met alles wat hij nodig heeft om dan vervolgens weer de deur open te breken voor één laatste shotje is hilarisch. De hallucinaties tijdens zijn ontwenning daarentegen nachtmerrie-achtig goed.

Verder een prima sfeer, goed gemonteerd, casting is ook puik en zeker de prestaties van de acteurs met name McGregor, Bremner en Carlyle die zoals gewoonlijk weer een etter speelt.

Prima, film met veel goede dingen, desondanks niet helemaal mijn cup of tea.

Een film met een behoorlijke status, maar mij trok het nooit. Ik heb weinig tot niks met het onderwerp drugs en ik had al begrepen dat deze film om bijna niks anders zou draaien. Uiteindelijk won de nieuwsgierigheid het alsnog van de vooroordelen en heb ik de gok gewaagd.

Het viel me nog alleszins mee. Het is tamelijk frappant dat Trainspotting een verhaal vertelt waar in feite niet bijster veel in gebeurt, maar toch onderhoudend blijft. De film bevat enkele behoorlijk smerige scènes die cinematografisch ook wel interessant zijn (ik denk natuurlijk vooral aan de toilet scène, maar ook bijvoorbeeld aan het moment dat Mark als het ware door het tapijt valt). De film bevat humor, maar is geregeld ook bikkelhard en slaagt erin op die momenten binnen te komen.

Het sterkst vind ik nog wel het acteerwerk. Iedereen slaagt erin een kleurrijk personage neer te zetten, ook de bijrolacteurs. Ewan McGregor weet sympathie op te wekken als het hoofdpersonage en Robert Carlyle... is gewoon heel eng. Ik heb hem acht seizoenen lang een rol zien spelen in een sprookjesserie, waar ik veelal met zijn personage meeleefde, maar hier ben je dat binnen een mum van tijd vergeten, want je krijgt al snel een flinke hekel aan Begbie. Ontzettend knap gespeeld in ieder geval! Het einde, waar Begbie door zijn eigen 'maat' genaaid wordt, is heel bevredigend.

Misschien dat de lage verwachtingen een rol spelen, maar ik vond dit best een goede film. Het is voor mijn gevoel (nog) niet het meesterwerk dat het voor vele anderen wel is, hoewel het zomaar zou kunnen dat ik hier tijdens de herziening met andere ogen naar kijk. Er zaten scènes tussen waar ik niks mee kon, maar ik heb genoten van het overtuigende acteerwerk en de Schotse sfeer die gecreëerd wordt door de omgevingen en de conversaties tussen de personages. Absoluut een aangename verrassing!

3,5*

Waanzinnig.

Grote nonsens natuurlijk hoe energiek en eloquent deze groep foute vrienden geportretteerd worden, maar wat werkt het aanstekelijk. Schaamteloos verheerlijkend, witty, snel en een handvol iconische rollen, McGregor en Carlyle voorop.

Soundtrack en editing verpakken het geheel perfect. De film verspilt geen seconde met een van de beste openingen ooit. Lust for Life, voice-over, de snelle schakeling van beelden en freeze-frames die onze anti-helden introduceren. Qua muziekkeuze een perfect voorbeeld van hoe nummers die me persoonlijk niks doen, toch effectief ingezet kunnen worden en iedere scene precies de juiste toon meegeven.

Op momenten wat stilistische slijtageplekken, als geheel blijft het werken. Persoonlijk gaat mijn voorkeur veel meer uit naar het episodische karakter van het eerste uur, maar zelfs het verwaterende effect van het laatste half uur kan me niet van de volle mep afhouden. Misschien dat de eindmonoloog (inclusief soundtrack) het voor mij weer helemaal goed maakt.

Weergaloze, smakelijk vieze onderdompeling in het afvoerputje van 90’s Schotland. Nog altijd 5*

Ik dacht in het begin pfff nee dit wordt niets. Ik heb eigenlijk helemaal niks met drugs. Al vind ik Breaking Bad en Narcos wel uitstekende series. Dat niveau haalt Trainspotting echter nergens. Hier en daar zie ik er dan toch potentieel in en uiteindelijk bevalt de plot zelfs... zou ik zeggen, zeg ik zo. Misschien is dit wel een beetje een "groeier" qua film. Erg alledaags is het niet, althans niet voor mij. Zo diep in de marginaliteit geraken... het gebeurt misschien rapper dan ik zou denken. Eruit geraken vergt dan weer een pak moed en discipline. Van de drugs afkicken al evenzeer. Films waar ze in gaan trippen en we van die epileptische toestanden te zien krijgen (flikkerende beelden, tollende camera etc) dat zie ik absoluut niet graag. Dat valt hier nog wel mee al is de cameravoering zeker opvallend anders dan in meer standaard werkjes. Ook door de muziek valt Trainspotting positief op. Niet elke muziekkeuze vond ik echter op het juiste moment ingezet.

Het is ook geen wonder dat Trainspotting zo hoog scoort. Alleen vind ik 5* dan weer helemaal overdreven. Ik heb weinig gelachen, weinig (mee)gevoeld (al kreeg Spud en Mark Renton meer naar het einde wel wat sympathie van mij). De film kent hoogtepunten maar volgens mij evenveel dieptepunten en dat kan je zowel letterlijk als figuurlijk opvatten. In mijn ogen is Trainspotting wel overgewaardeerd al kan ik de score begrijpen.

Tragisch en verontrustend las ik hierboven , dat laatste woord slaat wat mij betreft zeker wel de spijker op de kop , de film heeft zijn sterke momenten maar zijn status vind ik nogal overdreven .
De film springt voor een groot deel van de ene bizarre scene naar de andere maar als het over hun scharrels of vriendinnen gaat lijken ze ineens te veranderen in watjes .
Op het laatst komt er dan toch wat lijn in het verhaal en begint het zowaar spannend te worden .
Dit is niet echt mijn soort genre maar het is zeker kundig gemaakt , maar om nou te zeggen dat de film zijn status waarmaakt nou nee .

Trainspotting is een film die ik elk jaar wel een keertje opzet. De energieke sfeer van het eerste uur is nog altijd spectaculair, en brengt de doelloosheid en de hedonistische uitspattingen van deze Schotse jeugd heerlijk humoristisch en rauw in beeld.
Het geheel zou aanstekelijk kunnen zijn (en door de flitsende cameravoering en pompende soundtrack wellicht zelfs inspirerend), als we ondertussen niet ook de alledaagse treurigheid van deze verslaafde levens zouden zien. Hoewel ik in mijn persoonlijke leven nauwelijks met drugs te maken heb gehad, kan ik me toch goed identificeren met deze hoofdpersonen. Hun moedeloze zoektocht naar geluk in het leven, en de bijbehorende apathie die dat op kan wekken wanneer dat niet lukt, voelt ergens wel herkenbaar.

Trainspotting heeft de naam een film te zijn die drugsgebruik positief neerzet, maar persoonlijk vind ik dat erg mee vallen. Ik zie de drugs in deze film vooral als een gevolg van een destructieve levenshouding waarbij het drugsgebruik slechts het gevolg is van hun situatie. De drugs houden hen er zeker in gevangen, maar zijn niet de oorzaak.
Want er wordt flink gerookt, gedronken en gespoten, maar wat we eigenlijk zien is gewoon een groep jongeren die in een doelloze situatie er het beste van probeert te maken, maar die niet in staat zijn om zichzelf uit de ellende te trekken omdat ze de intelligentie, contacten en vaak ook gewoon de wil missen.
Dit apathische doelloze leven wordt hardnekkig geprobeerd te verdringen met drugs, maar de drugs zijn dus niet het grootste probleem in deze film: dat is namelijk het gebrek aan levenslust en de wil om verder te komen. Drugs zijn daar simpelweg een gevolg van.
De film toont dit met Renton’s mislukte afkickpoging, die niet lukt omdat hij er niet klaar voor is, en zijn junkieleventje nog niet op kan/wil geven. Wanneer hij later gedwongen afgekickt is en zijn leven op orde heeft, neemt hij rustig een shot zonder direct weer in verslaving te vallen. Hier wordt duidelijk dat zijn echte leven meer plezier is gaan bieden dan de kick van een shot.

“Choose life” roept Renton ons cynisch toe in de openingcredits, maar zelf kiest hij lange tijd nergens voor. Pas aan het eind beseft hij dat hij beter af is zonder zijn vrienden, en dat hij radicaal met hen moet breken om los te kunnen komen van zijn leven als junkie-crimineel.

Trainspotting behandelt naast het idiote leven van een paar junkies dan ook een universeel thema over doorgroeien in het leven, en de keuzes die we daarin voor ons zelf moeten maken. Soms ten koste van vriendschappen.
En dat is een thematiek die iedereen kan herkennen, zelfs al ben je nooit zo diep gezonken als de jongeren in deze film.

4,5*