T2 Trainspotting (2017)

Redelijk.

Vooreerst moet ik bekennen dat ik eigenlijk de eerste Trainspotting had moeten herzien alvorens mij aan dit tweede deel te wagen. Het origineel zag ik 10+ jaar terug, toen ik nog niet zo lang op deze site was ingeschreven en begon aan een leuke ontdekkingsperiode door (grotendeels) lijstjes met zogenaamde topfilms (waaronder Trainspotting) af te werken. Zoveel jaar later kan het niet anders dan dat ik op een andere manier naar die film zou zien.

Hoe dan ook, dat is niet gebeurd. T2 brengt een zelfde soort film. Danny Boyle's manier van regisseren is weinig veranderd - behalve dan dat het er wat duurder en gelikter uitziet. Dat kan ook moeilijk anders. Visueel kan ik zijn stijl beter hebben dan zoveel jaar geleden. Verhalend is dit een beetje meer van hetzelfde, daar ben ik niet per se zo kapot van. Ik heb ook geen nostalgische gevoelens naar Renton en co - dat had kunnen helpen. Aan de cast zal het niet gelegen hebben, want die acteren gewoon goed. Zeker Robert Carlyle is altijd genieten, ik vind dat echt zo'n onderschatte acteur.

3

T2 Trainspotting

Na 21 jaar durfde regisseur Danny Boyle het eindelijk aan. Een vervolg maken op de cultklassieker Trainspotting. Het is een project dat op voorhand gedoemd lijkt te mislukken, maar dit doet het niet. Mede dankzij de tijd die er verstreken is sinds het eerste deel, is T2 een film met een eigen gezicht geworden.

Een belangrijke factor in het slagen is dat alle betrokkenen van toen ook nu weer meedoen. John Hodge tekende opnieuw voor het scenario, Irvine Welsh kroop andermaal in de huid van dealer Mikey Forrester en Underworlds Rick Smith zorgde voor de muziek. T2 betekent ook een hernieuwde samenwerking tussen Boyle en hoofdrolspeler Ewan McGregor.

De vier vrienden van toen worden in de film met elkaar herenigd wanneer Mark Renton na twintig jaar terugkeert naar Edinburgh. Maar van een feestelijke reünie is geen sprake. Renton en Sick Boy lopen zich hopeloos vast in hun plan om rijk te worden met een bordeel. Spud verliest op komische wijze zijn baan en de voortvluchtige Begbie koestert nog steeds wrok over het drugsgeld dat Renton van hem stal. Al deze verwikkelingen brengt Boyle met zijn kenmerkende stijl in beeld. Snelle montages, hallucinante passages en stilstaande beelden rijgt hij soepel aan elkaar. Opvallend is de hoeveelheid actie in de film, zoals een spannende achtervolging en een bij Blade Runner aanknopende scène verderop in de film.

Naast deze intriges loopt er nog een thema door de film, namelijk de vraag naar wat er van het leven geworden is. De dagen van heroïnegebruik liggen achter hen, maar speed en coke worden nog volop geconsumeerd. Geluk in de liefde is niet voor het viertal weggelegd. Er staat een big fucking television in hun woonkamer en Renton houdt een geüpdate versie van zijn choose life-monoloog, waarin hij nu niet alleen het burgerlijke bestaan, maar ook de huidige wereld ervan langs geeft. Je zou kunnen zeggen dat de midlifecrisis gearriveerd is of dat ze in ontkenning daarvan proberen te leven. Dit gaat onvermijdelijk gepaard met terugblikken en het overdenken van gemiste kansen. Zoals Sick Boy zegt: ‘Nostalgia. That’s why you’re here. You’re a tourist in your own youth.’

Hiermee lijkt hij zich zowel tot Renton als tot het filmpubliek te richten. We zijn hier tenslotte omdat we het eerste deel gezien hebben. Het is daarom onbegrijpelijk dat Boyle het nodig vindt om de shots in T2 die verwijzen naar klassieke Trainspotting-momenten te verknippen met beelden uit het origineel. Iedereen die de film uit 1996 gezien heeft zal de hint begrijpen. De nieuw gemaakt flashbacks, met uitstekend gecaste jongere acteurs, komen daarentegen uit de verf, net als de voice-over die gebruik maakt van verhalen uit het boek Trainspotting. Hierdoor krijgen de personages meer diepgang en worden hun keuzes en onderlinge relatie begrijpelijker.

Zo lukt het Boyle om zijn publiek meer dan alleen een feest der herkenning voor te schotelen – hoewel er natuurlijk een wc-pot voorbijkomt. T2 is minder opwindend dan zijn voorganger, maar het scheelt niet veel. De laag drama compenseert bovendien een hoop. Ook siert het Boyle dat hij niet teveel in het verleden is blijven hangen. Dit alles geldt ook voor de soundtrack. Naast klassieke nummers van Blondie, The Clash, Queen (!) en natuurlijk Underworld, met ‘Slow Slippy’ staan er vooral nieuwe bands op als Fat White Family, Wolf Alice en het Edinburghse trio Young Fathers. En uiteraard ontbreekt ‘Lust for Life’ niet, zij het in een Prodigy-jasje.

Nu is het wachten tot we in 2038 te zien krijgen hoe de heren van hun pensioen gaan genieten.

Geschreven in 2017

Kan uiteraard niet tippen aan T1.

Je voelt je idd zoals in de film gezegd een toerist in je eigen jeugd. Toch heerlijk om de jongens terug te zien. Snelheid is er wat uit, geen legendarische scènes. Wel veel flashbacks.

Must see voor liefhebbers van Trainspotting uit 1996.

Veel minder dan het eerste deel. Erg rommelig, en ik kon dit keer nog maar weinig sympathie voor de hoofrolspelers opbrengen.

Fijne opvolger van de klassieker, evenzeer onder handen genomen door de capabele handen van regisseur Danny Boyle. Zijn leiding maakt van deze film een moderne, energieke en interessante ervaring. Van de sterke cinematografie naar de fijne montage, T2 Trainspotting zit vol met allerlei details en decoraties. Het spijtige is dat de personages die worden teruggebracht eigenlijk niet heel boeiend zijn geworden in de tussentijd, met uitzondering van Robert Carlyle. Zijn aanwezigheid levert de nodige intensiteit en diepgang op, maar de overige heren blijven wat vlak en eenvoudig. Het is vooral de kwalitatieve inbreng van Boyle die deze film boven zichzelf uit laat stijgen, maar toch wordt het niveau van de eerste film net niet bereikt.