T2 Trainspotting (2017)

Goeie film waarin een ex-junkie terugkeert naar zijn vrienden die hij 20 jaar geleden verraden heeft. Dit vervolg haalt het uiteraard niet bij het destijds vernieuwende origineel. Maar het is zeker vermakelijk om de personages 20 jaar na dato weer terug te zien. Wederom flitsend gemonteerd en met een fijne soundtrack. Ook een aantal leuke knipogen naar de eerste film waaronder de uitstekende choose-life-monoloog.

Trainspotting is één van mijn favoriete films. Ik keek dan ook erg uit naar deel twee. Opnieuw genoten van de personages. Ook de flashbacks naar deel één vond ik erg tof. Ik denk dat dit deel iets meer toegankelijk is voor een breder publiek dan het eerste deel. Maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de film. Als ik voortaan deel één kijk zal ik ook dit tweede deel meteen kijken.

Onvermijdelijke tegenvaller na het magistrale origineel, één van mijn favoriete films. Altijd gevaarlijk om een vervolg te maken op een klassieker. Regisseur Danny Boyle kent de valkuilen als geen ander maar slaagt er ondanks louter goede bedoelingen niet in om hier iets heel gedenkwaardigs van te maken. Visueel valt er een hoop te genieten; de film ziet er dankzij het camerawerk van Anthony Dod Mantle geweldig uit en er zijn veel aardige vondsten en flashbacks. Helaas zijn de personages erg vlak uitgewerkt en doet de plot nogal gekunsteld aan. Het is niet slecht gedaan en de film is onderhoudend genoeg, maar de magie ontbreekt simpelweg.

Een erg flauw vervolg eigenlijk. Zaten wel wat nostalgische momenten in, maar zat hier eigenlijk niet op te wachten. Enige goede line over de nostalgie kwam van Mark Renton tegen Veronika in een restaurant (die Facebook shit e.d.), dit was voor mij het beste uit de film. Een alternate take op zijn vorige leven. Ik vond de film nogal suf op z'n zachts gezegd vergeleken bij Trainspotting wat een hallucinatie trip was in een unieke zin. En de absurditeit en nasleep vanuit het vorige deel ontbreekt. Het is er wel in enige zin, maar nogmaals "flauw" en makkelijk.

En ja dan kan je zeggen, maar dit is niet het vorige deel... Nee klopt.. waarom maak je hem dan überhaupt? Voor mij echt overbodig... Niet slecht, maar ik mis niks!

Boyle trekt hier alle registers open, helaas een aantal te veel. De cinematografie is over het algemeen superb , maar een aantal shots vraag ik me oprecht af waar ze vandaan komen en wat ze in de naam van vrede te betekenen hebben. Ja, 'Boyle wil het doen overkomen als een trip', maar dat lijkt me hier toch niet op z'n plaats, daar het drugsgebruik een veel minder grote speelt dan in het eerste deel. Hetzelfde geldt voor het grote thema, de weemoed naar vervlogen tijden en het daarmee gepaard gaande beletsel om verder te komen in het leven. Volstrekt logisch dat Boyle, of Irvine Welsh, zich, twintig jaar na dato op dit thema focust, maar van lieverlede vervalt het in een weinig geïnspireerde herhalingsoefening. Zeker in die scene waarin ze het graf van die vriend die op z'n 23ste is gestorven, bezoeken en ze alweer terugblikken op de lugubere wederwaardigheden van twintig jaar terug en daarmee natuurlijk proberen 'hun trauma's een plaatsje te geven'.

Enfin, ik kan nog wel even doorgaan met het uitlichten van de negatieve aspecten, maar daarmee zou ik de film tekort doen. Over het algemeen is Boyle erin geslaagd er een enorm powerful, en ik gebruik dit woord niet om met Engelse krachttermen strooien maar omdat er bij mijn weten geen geschikt Nederlands woord voor handen om de regiestijl van Boyle accuraat uit te drukken, geheel van te maken. In tegenstelling tot de verhaallijn, de gesprekken en de thematiek is de stijl zienderogen gemoderniseerd en verfrist. Boyle weet ook wel dat ie die sfeer van de nineties niet meer kan terughalen, maar dat betekent in dit geval allerminst dat de stijl blasé aandoet. Sterker nog, deze stijl zou van mij trendsettend voor ons nieuwe tijdperk mogen zijn.

Ook aan iconische scenes geen gebrek. Hoogtepunt: alle introducties van de (vier) hoofdpersonages. Op een verdienstelijke tweede plaats: Renton en Begbie die naast elkaar op de pot zitten, na twintig jaar elkander niet gezien te hebben. Derde plaats: hoewel voorspelbaar, en uiteraard teruggegrepen op het eerste deel, de I choose 9/11 never happened, and if it did, it was the Jews-monoloog. Staat ongetwijfeld in de top 10 Weltschmerz-tirades - op nummer 1 staat Edward Nortons spiegelmonoloog in 25th Hour.

Niet slecht. Dit vervolgverhaal slaat wijselijk een veel minder rauwe en uiteindelijk feelgood-richting in en heeft een soort nostalgische toon die op momenten best krachtig en ontroerend is. Regelmatig worden stukken van oude scènes getoond en vooral als Diane nog opduikt voelt dat wel echt een beetje als fanservice (Edinburgh is geen dorp tenslotte). Mede door die scènes heeft deze film net als Trainspottng nog een beetje zijn eigen aparte ritme, maar het slaat alleen wel echt door in rommeligheid hier. Die heel zorgvuldige balans in toon en regie is er nu niet. En ik vind het wat de nostalgie wel jammer dat de vriendengroep standaard van jongs af aan met elkaar blijkt te zijn opgetrokken. Als het vooral lotgenoten als verveelde verschoppelingen en junkies waren geweest had ik de band veel rauwer en interessanter gevonden.

Boyle gaat met zijn cinematograaf wel weer behoorlijk los op visueel gebied. Ditmaal is alles digitaal en vaak erg kleurig, wat wel goed past bij de nieuw ingeslagen richting. Het is wel een heel stuk minder grappig allemaal, en vooral richting het einde soms wel erg zoet. Leuk dat goedzak Spud eigenlijk een beetje het laatste woord krijgt, en dat het geld naar een kansarm persoon gaat is wel toepasselijk, maar dat Bulgaarse meisje is een totaal kleurloos en waardeloos gespeeld personage. En het voelt ook een beetje gekunsteld dat nog niet lang voor het einde van de film werd vermeld dat Spud zo goed handtekeningen kan vervalsen.

De soundtrack komt niet eens in de buurt van die van de eerste film, maar dat was ook wel onvermijdelijk. Al die oude nummers van stal halen zou goedkoop zijn. Dat hebben ze nu wel goed aangepakt. Alleen jammer dat de nieuwe muziek eigenlijk maar weinig met de originele film en personages te maken heeft. Als je sommige muziek hoort of van die rare snapchatfilters(?) ziet straalt de film wel echt uit dat het niet alleen een ouder en nostalgisch publiek wil plezieren, maar ook een jongere generatie. En zag ik nou in die parkeergaragescène CGI-bloed? 3.0*.

Er zitten een paar zwakke momenten in de film (die wat flauw en clichématig zijn), maar in het algemeen is de film leuk en een waardige opvolger van de legendarische Trainspotting uit 1996, al kun je je afvragen waarom deze film is gemaakt c.q. wat hij toevoegt aan de oude film. Want eigenlijk is de film niet zo veel anders dan de oorspronkelijke Trainspotting: de jongens zijn nog steeds crimineel maar we zijn 20 jaar verder in de tijd zodat de omstandigheden hedendaagser zijn (met mobiele telefoons en zo) en er nu vooral achterom naar het verleden wordt gekeken. Waar de oorspronkelijke film als boodschap had dat als je jong bent kunt aan kloten omdat je nog tijd hebt om iets van je leven te maken, laat deze film zien dat je het verleden nooit helemaal achter je kunt laten.

Vond het al vreemd dat de film niet begon met de "Choose life" openingszinnen...

Hoe lang hebben ze wel al niet beloofd dat er een tweede Trainspotting kwam? Het boek stamt inmiddels al uit 2002 en aan die officiële titel te zien heb ik hier niks gezien kwa porno. Wel een erg sterke reünie... en gelukkig heeft Danny Boyle, na 21 jaar, weer op de regiestoel mogen zitten.

We volgen opnieuw de vier heroïnejunkies... of zal ik zeggen ex?-junkies... Die elkaar na 20 jaar afwezigheid weer in het oog treffen. Renton heeft al die tijd een leven opgebouwd in Amsterdam en keert als een braaf ogende huis tuin en keukenfiguur terug naar Leith... Spud is nog altijd aan het afkicken en faalt echt in alles... Ook wil hij kwa uiterlijk nog altijd jongensachtig ogen... maar daar faalt hij ook in. Sick Boy is nog altijd de idioot als destijds... en dan hebben we Begbie. Die het rotgeintje van Renton nog steeds niet vergeten is.

Eerst vormt zich een driehoeksverhouding. Renton die Sick Boy en Spud meeneemt naar de plekken waar ze vroeger zijn geweest, nostalgie ophalen, herinneringen ophalen en beseffen dat je dingen niet meer kan herstellen of veranderen. Begbie is net ontslagen uit de gevangenis en valt met de deur in huis bij iets wat zijn vrouw en zijn zoon zou moeten wezen. Ja... het is weer pret met de nieuwe Trainspotting.

En in plaats van de jaren '90 stufjes, hebben we natuurlijk hier de '10 stufjes: Smartphones, Snapchat, Facebook... Ook die creatie hoe die chatberichten op het scherm verschijnen is leuk gevonden. En natuurlijk de soundtrack... Met als hoogtepunt de vertraagde versie van Born Slippy.

Ja, ik heb hier weer van genoten. Het lijkt erop alsof de heroïne niet meer de hoofdzaak is... Op Spud na dan. Het blikt eerder op de destructieve gevolgen waar je na jaren nog altijd niet helemaal van ontkomt. En dat was knap gedaan.

4,0*

De verrassing van het eerste deel uit 1996 is hier natuurlijk verdwenen maar dat neemt niet weg dat T2 Trainspotting voor de rest gewoon een erg sterk vervolg is op de klassieker.
Zowel alle belangrijke leden van de cast als de regisseur keren ruim twintig jaar later weer terug en stellen geen moment teleur .
Een vlotlopend verhaal,visuele pracht,een sterke soundtrack en goede acteerprestaties,de film heeft het gewoon weer allemaal.Kijk dat de impact minder is als toen dat is logisch maar als je dan persé een vervolg wil maken doe het dan zo want dan doe je het goed.
Prima prestatie van Danny Boyle en een zeer genietbare film.
Vier sterren.

Heerlijke film..
Gewoon lekker vlot..
Terwijl ik deel 1 nog nooit gezien heb.. Dat zal snel gaan gebeuren..
4.0 ****
Oh ja.. Echte wel prima muziek in deze film!

T2: Trainspotting volgt de lotgevallen van de (ex-)junkies uit Trainspotting, en de niet-junk Begbie die dan weer de grootste psychopaat van het hele stel is, zo'n 20 jaar later. Mark Renton eindigde de eerste Trainspotting met het jatten van zo'n 16000 pond van z'n vrienden, en het zal dan ook niet verbazen dat ie niet door iedereen met open armen ontvangen wordt. En dit drijft eigenlijk ook het hele verhaal van de film.

De tweede Trainspotting is lang niet zo baanbrekend als de eerste was (voor mij toendertijd in ieder geval), maar is vooral een nostalgische reis. We zien de oorspronkelijke karakters die een stuk ouder geworden zijn, soms nog steeds in de marge levend en daar mee om proberend te gaan, al dan niet problemen hebben met hun familie, en naast deze persoonlijke beslommeringen zien we om het verhaal wat vooruit te drijven met name een plotje over Sick Boy en Renton die wat klooien met een poging tot het openen van een bordeel, en een plot waar psycho Frank Begbie nog steeds Renton naar het leven staat. Maar het verhaal was toch een beetje van secundair belang. Boyle weet Trainspotting 2 fraai op de plaat te zetten, met een toffe soundtrack en grote hoeveelheden nostalgie over de jaren '90, de karakters en hun drugsgebruik, de muziek, het voetbal - niet vernieuwend en zelfs best veilig, maar goed gemaakt en voor iemand van mijn generatie alsnog een fijne trip down memory lane. Een kleine 4.0*.

Sluit perfect aan bij de eerste film : Sterk, brutaal, pittige dialogen en vooral een weergaloze soundtrack.
Indringende weergave van vier mannen die de trein naar een goed en vooral waardig leven hebben gemist.
Erg expressieve acteerprestaties

Niet te kijken zonder de eerste film eerst gezien te hebben, maar zeker één van de beste vervolgen die ik heb gezien. 20 jaar later; het valt niet alleen de acteurs af te zien, maar ook de film zelf. De beelden zien er veel strakker uit, de belichting is op momenten echt prachtig en er wordt nog veel meer met camerastandpunten gespeeld.

Qua verhaal draait het aanvankelijk vooral om de gebeurtenis waarmee de voorganger eindigde. Hoe de draad weer op te pakken. Duidelijk is dat de sfeer anders is. De onderlinge onbezorgdheid is ervan af terwijl de melancholie ook om de hoek komt kijken omdat er nu eenmaal veel op het verleden teruggekeken wordt. Voor mijn gevoel minder humor in de film (hoewel nog wel af en toe zoals de scène op het toilet met Renton en Begbie), maar dat is wat mij betreft niet erg, want je krijgt er voor in de plaats een sfeer van melancholie en retrospectie wat voor een minstens zo sterk resultaat zorgt.

Ik zou me niet kunnen voorstellen hoe marginalen 20 jaar na een ingrijpend onderling voorval onbekommerd de draad zouden oppakken; de personages kunnen zich haast niet anders ontwikkeld hebben in de tijd tussen de films (met name het prachtpersonage Spud) en daarbij schiet wat mij betreft de film hartstikke raak. Dat doet de film ook met de soundtrack, die wederom behoorlijk uiteenlopend is, maar ook nu weer bij elke scène raak is.

Net zo goed als de voorganger, maar op een andere manier. 4* dus.

“World changes, eh, June? Even if we don't.”

Niet zo goed als het eerste deel, maar T2 Trainspotting heeft nog steeds de magie. Het is een feest om Renton, Spud, Simon en Begbie weer te zien, met wat meer rimpels maar nog steeds dezelfde streken. McGregor, Miller, Bremner en Carlyle hebben nog steeds een fantastische chemie, en Boyle zorgt weer voor een audiovisueel feestje. Vooral de muziek is heerlijk, en de cameo van Macdonald als Diana is ook leuk.

McGregor laat met zijn ‘Choose life’ monoloog nogmaals zien wat voor geweldig acteur hij is, en de scene doet denken aan Edward Norton's 'fuck you' monoloog in 25th Hour. Shout out ook naar de geweldige scene met het ‘No More Catholics Left’ lied. T2 Trainspotting voelt als thuiskomen, geheel met cocaïne, vechtpartijen, criminaliteit, afpersing, seks en uiteraard viagra. Gewoon omdat het kan...

Goed gedaan hoor. Ik vond het wel fijn om wat meer achtergrond te hebben dan in het eerste deel. Ik irriteerde mij in deel 1 wel flink aan het gedrag van Begbie. Fijn dat daar iets meer uitleg aan gegeven wordt. Misschien is het ook wel mijn leeftijd dat ervoor zorgt dat ik veel dingen goed kan inleven en meevoelen.

Ja leuk, 4

Net zo stijlvol en verhaaltechnisch in orde als het eerste deel maar dan twintig jaar later. Geweldig om de karakters op latere leeftijd dezelfde onnozelheden te zien meemaken. Dit vervolg op een van de meest invloedrijke Britse film aller tijden leek haast onnodig. Toch is het meer dan geslaagd en lijkt de tijd haast stil te hebben gestaan. Erg knap!

Een redelijk drama film...
Redelijk verhaal...
Redelijk acteerwerk...
Bekende acteurs Ewan McGregor en Robert Carlyle...
Goed camerabeweging...
Prima achtergrond geluid/muziek met
Dolby Digital...
Goed HD kwaliteit breedbeeld...
Niet te moeite waard...

Onnodig vervolg dat nooit kan tippen aan het origineel. Onnodig omdat het een herhaling van zetten is, dat hooguit vanuit een bepaald sentiment leuk is. Vakkundig gemaakt en goed geacteerd, dat wel. Daarbij komt ook dat het domme en criminele gedrag beter past bij de jeugdigde zonden, nu ze 20 jaar ouder zijn, zijn het gewoon ordinaire criminelen.

Vreemd gevoel… Dan geef je een film 4.5*, toch overheerst de indruk dat er meer inzat.

Laat ik beginnen met het belangrijkste nieuws. Wie vreesde voor een flauw afkooksel, kan opgelucht ademhalen. T2 staat nog steeds garant voor een geweldige trip, zij het grotendeels een trip down memory lane. De film staat bol van de subtiele én minder subtiele knipogen naar de eerste Trainspotting. Bij mij toverde het telkens een nostalgische smile op mijn gezicht. Mission accomplished dus.

Door T2 besef je des te meer hoe iconisch de originele Trainspotting na ruim 20 jaar nog steeds is. Al moet je ook wel vaststellen dat dit vervolg wellicht geen filmgeschiedenis zal schrijven. ’t Is niet dat Boyle het nergens probeert, alleen weet deze sequel nergens de magie van het eerste deel te evenaren.

Maar of dit de pret bederft? Eigenlijk niet. De dialogen in dat sappige Schotse accent zijn nog steeds om van te smullen. Met als exponent de geüpdatete versie van de “Choose life” monoloog. Een spervuur van gevatte oneliners, doordrenkt van cynisme en met een gezonde dosis weltschmerz: dát is Trainspotting ten voeten uit!

De cast is nog geen haar veranderd. Nu ja, figuurlijk toch niet. De acteurs zijn zelfs nog wat gegroeid in hun rol en op de onderlinge chemie zit na 20 jaar nog geen sleet. Begbie springt nog altijd het meest in het oog, maar echt kiezen voor een van de personages is voor mij onmogelijk.

Boyle maakt er op audiovisueel vlak weer een ware belevenis van. Minder grijs dan de eerste Trainspotting, bij momenten zelfs kleurrijk. Het zorgt voor een frisse toets en Schotland ziet er zowaar sprankelend uit, al vond ik die grauwe locaties uit deel 1 ook wel charmant. De muziek is fijn maar blijft niet echt hangen. Ik had het daarnet over de magie van het eerste deel die wat ontbreekt. Wel, het gebrek aan een échte anthem (lees: Born Slippy) zit daar ongetwijfeld voor iets tussen.

4.5* dus. Normaal betekent dat geweldig. Maar bij Trainspotting betekent dat geen 5*. Fans zullen wel weten wat ik bedoel.