T2 Trainspotting (2017)

Goeie film waarin een ex-junkie terugkeert naar zijn vrienden die hij 20 jaar geleden verraden heeft. Dit vervolg haalt het uiteraard niet bij het destijds vernieuwende origineel. Maar het is zeker vermakelijk om de personages 20 jaar na dato weer terug te zien. Wederom flitsend gemonteerd en met een fijne soundtrack. Ook een aantal leuke knipogen naar de eerste film waaronder de uitstekende choose-life-monoloog.

Trainspotting is één van mijn favoriete films. Ik keek dan ook erg uit naar deel twee. Opnieuw genoten van de personages. Ook de flashbacks naar deel één vond ik erg tof. Ik denk dat dit deel iets meer toegankelijk is voor een breder publiek dan het eerste deel. Maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de film. Als ik voortaan deel één kijk zal ik ook dit tweede deel meteen kijken.

Onvermijdelijke tegenvaller na het magistrale origineel, één van mijn favoriete films. Altijd gevaarlijk om een vervolg te maken op een klassieker. Regisseur Danny Boyle kent de valkuilen als geen ander maar slaagt er ondanks louter goede bedoelingen niet in om hier iets heel gedenkwaardigs van te maken. Visueel valt er een hoop te genieten; de film ziet er dankzij het camerawerk van Anthony Dod Mantle geweldig uit en er zijn veel aardige vondsten en flashbacks. Helaas zijn de personages erg vlak uitgewerkt en doet de plot nogal gekunsteld aan. Het is niet slecht gedaan en de film is onderhoudend genoeg, maar de magie ontbreekt simpelweg.

Een erg flauw vervolg eigenlijk. Zaten wel wat nostalgische momenten in, maar zat hier eigenlijk niet op te wachten. Enige goede line over de nostalgie kwam van Mark Renton tegen Veronika in een restaurant (die Facebook shit e.d.), dit was voor mij het beste uit de film. Een alternate take op zijn vorige leven. Ik vond de film nogal suf op z'n zachts gezegd vergeleken bij Trainspotting wat een hallucinatie trip was in een unieke zin. En de absurditeit en nasleep vanuit het vorige deel ontbreekt. Het is er wel in enige zin, maar nogmaals "flauw" en makkelijk.

En ja dan kan je zeggen, maar dit is niet het vorige deel... Nee klopt.. waarom maak je hem dan überhaupt? Voor mij echt overbodig... Niet slecht, maar ik mis niks!

Boyle trekt hier alle registers open, helaas een aantal te veel. De cinematografie is over het algemeen superb , maar een aantal shots vraag ik me oprecht af waar ze vandaan komen en wat ze in de naam van vrede te betekenen hebben. Ja, 'Boyle wil het doen overkomen als een trip', maar dat lijkt me hier toch niet op z'n plaats, daar het drugsgebruik een veel minder grote speelt dan in het eerste deel. Hetzelfde geldt voor het grote thema, de weemoed naar vervlogen tijden en het daarmee gepaard gaande beletsel om verder te komen in het leven. Volstrekt logisch dat Boyle, of Irvine Welsh, zich, twintig jaar na dato op dit thema focust, maar van lieverlede vervalt het in een weinig geïnspireerde herhalingsoefening. Zeker in die scene waarin ze het graf van die vriend die op z'n 23ste is gestorven, bezoeken en ze alweer terugblikken op de lugubere wederwaardigheden van twintig jaar terug en daarmee natuurlijk proberen 'hun trauma's een plaatsje te geven'.

Enfin, ik kan nog wel even doorgaan met het uitlichten van de negatieve aspecten, maar daarmee zou ik de film tekort doen. Over het algemeen is Boyle erin geslaagd er een enorm powerful, en ik gebruik dit woord niet om met Engelse krachttermen strooien maar omdat er bij mijn weten geen geschikt Nederlands woord voor handen om de regiestijl van Boyle accuraat uit te drukken, geheel van te maken. In tegenstelling tot de verhaallijn, de gesprekken en de thematiek is de stijl zienderogen gemoderniseerd en verfrist. Boyle weet ook wel dat ie die sfeer van de nineties niet meer kan terughalen, maar dat betekent in dit geval allerminst dat de stijl blasé aandoet. Sterker nog, deze stijl zou van mij trendsettend voor ons nieuwe tijdperk mogen zijn.

Ook aan iconische scenes geen gebrek. Hoogtepunt: alle introducties van de (vier) hoofdpersonages. Op een verdienstelijke tweede plaats: Renton en Begbie die naast elkaar op de pot zitten, na twintig jaar elkander niet gezien te hebben. Derde plaats: hoewel voorspelbaar, en uiteraard teruggegrepen op het eerste deel, de I choose 9/11 never happened, and if it did, it was the Jews-monoloog. Staat ongetwijfeld in de top 10 Weltschmerz-tirades - op nummer 1 staat Edward Nortons spiegelmonoloog in 25th Hour.

Niet slecht. Dit vervolgverhaal slaat wijselijk een veel minder rauwe en uiteindelijk feelgood-richting in en heeft een soort nostalgische toon die op momenten best krachtig en ontroerend is. Regelmatig worden stukken van oude scènes getoond en vooral als Diane nog opduikt voelt dat wel echt een beetje als fanservice (Edinburgh is geen dorp tenslotte). Mede door die scènes heeft deze film net als Trainspottng nog een beetje zijn eigen aparte ritme, maar het slaat alleen wel echt door in rommeligheid hier. Die heel zorgvuldige balans in toon en regie is er nu niet. En ik vind het wat de nostalgie wel jammer dat de vriendengroep standaard van jongs af aan met elkaar blijkt te zijn opgetrokken. Als het vooral lotgenoten als verveelde verschoppelingen en junkies waren geweest had ik de band veel rauwer en interessanter gevonden.

Boyle gaat met zijn cinematograaf wel weer behoorlijk los op visueel gebied. Ditmaal is alles digitaal en vaak erg kleurig, wat wel goed past bij de nieuw ingeslagen richting. Het is wel een heel stuk minder grappig allemaal, en vooral richting het einde soms wel erg zoet. Leuk dat goedzak Spud eigenlijk een beetje het laatste woord krijgt, en dat het geld naar een kansarm persoon gaat is wel toepasselijk, maar dat Bulgaarse meisje is een totaal kleurloos en waardeloos gespeeld personage. En het voelt ook een beetje gekunsteld dat nog niet lang voor het einde van de film werd vermeld dat Spud zo goed handtekeningen kan vervalsen.

De soundtrack komt niet eens in de buurt van die van de eerste film, maar dat was ook wel onvermijdelijk. Al die oude nummers van stal halen zou goedkoop zijn. Dat hebben ze nu wel goed aangepakt. Alleen jammer dat de nieuwe muziek eigenlijk maar weinig met de originele film en personages te maken heeft. Als je sommige muziek hoort of van die rare snapchatfilters(?) ziet straalt de film wel echt uit dat het niet alleen een ouder en nostalgisch publiek wil plezieren, maar ook een jongere generatie. En zag ik nou in die parkeergaragescène CGI-bloed? 3.0*.

Er zitten een paar zwakke momenten in de film (die wat flauw en clichématig zijn), maar in het algemeen is de film leuk en een waardige opvolger van de legendarische Trainspotting uit 1996, al kun je je afvragen waarom deze film is gemaakt c.q. wat hij toevoegt aan de oude film. Want eigenlijk is de film niet zo veel anders dan de oorspronkelijke Trainspotting: de jongens zijn nog steeds crimineel maar we zijn 20 jaar verder in de tijd zodat de omstandigheden hedendaagser zijn (met mobiele telefoons en zo) en er nu vooral achterom naar het verleden wordt gekeken. Waar de oorspronkelijke film als boodschap had dat als je jong bent kunt aan kloten omdat je nog tijd hebt om iets van je leven te maken, laat deze film zien dat je het verleden nooit helemaal achter je kunt laten.