Die Blechtrommel (1979)

Briljante interessante film waarbij Volker Schlondorff bewijst dat hij via cinematografische vormgeving een verhaal kan vertalen naar beelden.

Het verhaal is in alle opzichten gewoon bijzonder en het gedrag van Oskar is op symbolisch vlak erg interessant. Zijn rol wordt geweldig goed gespeeld en het is misschien zelfs de meest gedurfde rol van de jaren zeventig. Ik heb overigens zelden een film gezien die de Tweede Wereldoorlog en het nazisme zo naar neerzet. Het is geweldig uitgewerkt in de film.

Die Blechtrommel is een film die elke cinemaliefhebber gezien moet hebben!
5,0

Tja, dat is meestal de bedoeling van audiovisuele vormgeving hè?

Prachtige film uit het nieuwe Duitse cinema tijdperk.

Film is misschien wel de hoogste tak van de boom wat betreft grafische kunst. Maar met Die Blechtrommel volgen we de zijlijn van de geschiedenis. Het verhaal wordt vertelt vanuit het perspectief van het kereltje Oskar, briljant gespeeld door David Bennent. Al vanaf zijn geboorte wil hij het liefst de baarmoeder weer in want hij houdt niet van de omgeving om hem heen. Op een dag besluit hij niet te groeien en verstoort hij de algemene orde met zijn blikken trommel en zijn glasbrekende gil. Vanuit dit perspectief zien we de Duitse geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog.

Schlondorff weet een zeer fascinerend verhaal te vertellen door het gebruik van een grote hoeveelheid symboliek. Het shockerende en verwarrende brengt de film naar een nog veel hoger niveau. Eindelijk eens een verhaal over de oorlog wat niet zo rechtlijnig is: er wordt een fatsoenlijke opbouw gegeven wat uiteindelijk leidt tot een heel nare visie van de oorlog. Ik ken verder ook geen betere Duitse oorlogsfilm die dit zo sterk neerzet.

Die Blechtrommel is een verontrustende sensatie, maar ook een meesterwerk binnen de Duitse cinema.

Deed me zo nu en dan een beetje denken aan Amarcord (1973) van Fellini.

Die setting en die marktkraampjes in Danzig. Helemaal mee eens!

Meesterwerk uit het nieuwe Duitse cinema-tijdperk.
Volker Schlondorff heeft een geweldige film gemaakt van het boek van Günter Grass uit de jaren 50.

Er wordt gebruik gemaakt van een hele hoeveelheid symboliek om het verhaal van de tweede Wereldoorlog neer te zetten. En dan ook nog een flinke hoop excentrieke ranzigheid brengen het niveau hogerop. De rol van Oskar is geweldig gespeeld en zonder de meer gespeeld door de beste kinderacteur die er ooit is geweest.

Een hele mooie film.
5.0

Symboolrijke film over de opkomst van het fascisme in Duitsland en de vernietigende impact van de Tweede Wereldoorlog. Hoewel de film is overladen met prijzen en positieve kritieken en algemeen beschouwd wordt als een mijlpaal in de Duitse filmgeschiedenis, vind ik het zeker niet de beste film van Schlöndorff. Vooral door de overdaad aan surrealistische scènes begon mijn aandacht van lieverlee te verslappen. Eigenlijk vind ik de openingsscène op het aardappelveld verreweg het beste deel van de film. Mijn waardering is na herziening dan ook een stuk minder dan de eerste keer.

Na jaren weer eens gezien. Bizar verhaal met een sfeer en scenes die voor altijd in je geheugen gegrift blijven staan.

Die Blechtrommel
alternatieve titel: The Tin Drum

Nein! Oskar will nicht!

Wat een film zeg! Maar wel eentje die veel indruk achterlaat.

De film is gebaseerd op het boek De Blikkentrommel van Günter Grass wat ik helaas niet heb gelezen, maar ik ben wel bekend met de politiek getinte inhoud in zijn boeken. In deze film merkte ik daar veel van op, maar toch is de film ook duidelijk een revolutionaire film uit het nieuwe tijdperk van Duitse films uit de jaren 70.

Er wordt met een vlot getimed regelmaat gebruik gemaakt van symboliek waardoor er als metafoor een hoop ranzigheid wordt gebruikt wat bij wijlen verontrustend is maar wel het sterke niveau van de film omhoog houdt. Denk dan maar aan de palingen uit de opgeviste paardenkop, de scènes in de baarmoeder, de suiker die met tuf vloeibaar wordt gemaakt en vervolgens wordt opgelikt, een Nazi-bijeenkomst dat plotseling van toon veranderd door de muziek van Wagner, een groep dwergen die acts doet voor de SS-soldaten in Parijs en met als hoogtepunt waarschijnlijk Oskar die met huismeid neukt en daardoor misschien zijn eigen broer verwekt.

David Bennent speelt de rol van Oskar geweldig. Met zijn blikken trommel trommelt hij erop los en met zijn hoge gil doet hij glas doet breken. Ook zijn aparte koppie hielp ermee om zijn nare verschijning geloofwaardig te maken. Ik denk wel een van de sterkste rollen ooit van een kindacteur.

Een Duits meesterwerk waar ik zeer van onder de indruk ben.

*4,5

wat een indrukwekkende film.
Ik had hem al heel lang op mijn verlangljjstje staan en nu dan eindelijk een keer gezien.
Die oskar, wat een naar gedrocht!
maar wat speelt ie bij vlagen goed!

Ben ook wel benieuwd hoe het best wel rare mannetje er nu uit ziet.
En, aan het eind, was het verhaal voor mij nog eigenlijk niet af toe hij eindelijk begon te groeien zeg maar.

Een hele rare film eigenlijk deze die blechtrommel, maar wat ben ik er van onder de indruk.
Staat bij mij op dezelfde hoogte als bijvoorbeeld een Novecento.
Bij vlagen ook heel erg strange maar ook zo donders goed.
De 5 sterren wilde ik nog niet toepassen, omdat ik hem maybe de volgende keer nog wel beter vind.
Als filmliefhebber moet je dit echt gewoon gezien hebben.

Dat staat toch hier. David Bennent - IMDb. (Of bedoel je dat niet?)

Thanks Ik was al heel erg benieuwd of hij net zo raar was gebleven als dat rare zoontje uit die ene italiaanse zombie film

Het naoorlogse Duitse thema, waarmee ik ben doodgegooid op de middelbare school, het kan me niet boeien in dit verhaal.
Ik heb het boek destijds gelezen en de thema's boete, schuld, onschuld er wel uitgehaald. Nu de film gezien en zowel de personages als het verhaal c.q. de vele verhaallijnen raken me niet. Misschien later nog eens proberen.

"Das Oskarchen"... Het blijft naklinken, na al die jaren. Mooie vertellinghe, om het maar op z'n oud-Hollandschg te zeggen. Je zou willen dat er meer van dit soort films worden gemaakt, een mix van hard realisme en verdichting. Het kleine, irritante ventje Oskar is observeerder (de voice-over), tevens deelgenoot van wat er om hem heen gebeurt, met af en toe het nodige opportunisme in wat hem drijft. Nazisme, niet als een bovenmenselijk kwaad dat zich uitstort (zoals je in documentaires en tijdens herdenkingen voor de kiezen krijgt) over de mensheid , maar de banaliteit van burgers die zich aansluiten bij de hardst roependen. Fantastisch acteerwerk. Om maar ff een zijpad op te bewegen, het wederom zien hiervan had regisseur Anton Corbijn van A Most Wanted Man misschien kunnen bewegen om geen Amerikaanse acteurs te gebruiken. Alleen al de verholen (of niet) erotiek die in scenes zat. Niet een film om vaak te zien. Met het overlijden van Günther Grass partieel toch weer gedaan. Een unicum.

Briljante film.
De kleine Oskar besluit om niet meer te groeien omdat de wereld van de volwassenen hem niet aanstaat.
Hij denkt een aantal jaren dat de kleine mensjes het gaan overnemen van die grote losbandige mensen.
Hij schakelt zelfs even De Zoon van God in, daar in de kerk maar het resultaat bevalt hem niet .
Na de dood van zijn moeder besluit Oskar om toch weer te groeien want hij wil heerser worden over het gehele mensdom.
Zijn grootmoeder heeft aan het einde een angstig voorgevoel van wat er gaat gebeuren in de begin jaren '40.

Dit is mijn opinie.

Aparte film met soms bizarre scènes over een klein jongetje die besluit om lichamelijk niet te groeien terwijl hij geestelijk wel gewoon doorgroeit, pubert, etc. Een film waarin we naar de oorlog door kinderogen kijken is het zeker niet. De film kiest meer voor het choqueren met situaties die onder de noemer bizar, luguber, kinderachtig of vulgair kunt laten vallen.

De film wordt hooggeprezen en schijnt nogal wat symboliek te bevatten, maar eerlijk gezegd vond ik het wel meevallen. Ik heb naar het internet moeten grijpen om die symboliek eruit te halen, want veel verder dan de verwijzing naar de Kristallnacht kwam ik niet. Op het internet las ik dat Oscar symbool staat voor zowel de kinderlijke onschuld als voor de schuld. Daar kan ik me nog wel in vinden aangezien Oscar best een naar ventje is. Zijn ambities en dat hij zich boven volwassenen verheven voelt deed mij overigens aan een hele andere personage uit W.O.II denken die zich ook boven anderen verheven voelde...

Verder schijnt het niet willen groeien een verwijzing te zijn naar de stilstand van Duitsland tijdens de oorlog (pas nadat de nazi's zijn verslagen kan er weer gegroeid worden), de nazi's die naar dwergen kijken schijnt te tonen dat de nazi's niet de reuzen waren die ze dachten dat ze waren maar dat ze zelf dwergen waren die door de geallieerden verpletterd werden, en de vader van Oscar die zich in een nazi-speld verslikt schijnt ook symbool te staan voor nazi's die het slachtoffer van hun eigen ideologie worden. Eerlijk gezegd was ik daar allemaal niet opgekomen, het komt niet echt uit de verf vond ik.

De cinematografie levert fraaie scenario's op en qua verhaal valt de regisseur niets te verwijten aangezien het een boekverfilming is. Eerlijk gezegd is het geen verhaal die mij ligt, met name vanwege het kinderachtige, het vulgaire, en de combinatie van die twee. De film is zeker bijzonder en apart, maar voor mijn gevoel is het ook een behoorlijk platte film die niet altijd even fijn wegkijkt en halverwege ook vermoeiend wordt. Aardig om een keer gezien te hebben, maar voor mij geen meesterwerk. 2,5*, richting 3*.

Toentertijd wist deze film, met zijn bizarre plompverlorenheid, volkse boertigheid en cartooneske scènes, me wel te imponeren. Na herziening heb ik er echter gemengde gevoelens over.

Misschien dat dat ook te maken heeft met het feit dat die typische, vet aangezette, kluchtige sfeer van de Midden-Europese literaire traditie mij gewoon niet ligt (Haseks Schwejk kon ik ook al niet goed zetten), maar de film als geheel maakt op mij een wat gekunstelde indruk, en lijkt niet echt tot leven te komen, waarschijnlijk omdat het allemaal iets te vet is; te opgelegd.

Die driehoeksverhouding mag dan scandaleus en expliciet zijn, maar blijft (daarom ook) een beetje spanningsloos, en dan gaat het voortdurende gegraai onder de rokken van moeder al snel vervelen.

Het geheel lijdt denk ik ook een beetje aan die typische kwaal van boekverfilmingen: scènes en karakters die in het boek ongetwijfeld goed werken, komen op het doek niet uit de verf. Een paar beelden kunnen in theorie wel meer zeggen dan duizend woorden, maar hier blijf je vermoeden dat alleen de formele gestaltes, de geraamten van karakters zijn overgebleven.

In gelijke mate geldt dat eigenlijk ook voor de hele setting van Danzig, het door de opkomst van de nazi’s verscheurde mozaïek van Duitsers, Polen, Joden en andere minderheden. Het houdt iets aanstipperigs in deze film.

Niettemin is die Oskar natuurlijk wel een fabuleus personage, die iets ongrijpbaars en dubbelzinnings houdt, en soms de indruk wekt een soort van trickster te zijn, een guitig overkomend demoontje, wiens acties overigens niet zulke guitige gevolgen hebben. Een soort noodlotsgeestje, misschien met trekken van de mythologische onruststoker Loki.

Dat demonisch-grappige komt ook tot uitdrukking in dat dwergen-circus, dat zich enerzijds lijkt te bedienen van onschuldig ogende, goedkope goocheltrucs, maar anderzijds – met het collaboreren met het nazi-regime, ook iets donkers heeft; een opportunisme Jenseits von Gut und Böse.

Dat soort dingen geeft de film toch iets fascinerends, maar ik vermoed – zoals eRCee hierboven al opmerkte – dat dat meer de verdienste is van het boek, dan van de film.

Je weet wat je te doen staat: lees het meesterwerk van Grass.

wat een meesterwerk!

Deze film ook eens geprobeerd zonder te weten wat te verwachten. Het was wel een redelijk opmerkelijk verhaal en toch wel wat speciaal. Ondanks dat de film een grote 2 uren duurde, wist de film me toch wel te boeien. Er viel genoeg te beleven.
Ook het acteerwerk was prima en de film voelde niet echt gedateerd aan. 'k had wel de indruk dat de film soms wat gehersynchroniseerd was.
Toch blij dat 'k deze eindelijk eens heb gezien.

vreemde ,maar je blijft toch kijken film...wel knap gemaakt

Interessant onderwerp in deze film, de opkomst van het nazisme in Duitsland, en alles wat daarmee te maken heeft.
De vertolkingen vond ik wel goed, maar vond de film wat langdradig, en dan heb ik de korte versie maar gezien, weet niet of de director's cut daar wat aan gaat verhelpen, waarschijnlijk niet.
Maar desondanks ben ik wel blij dat ik de film nu heb gezien, stond al een hele tijd op mijn verlanglijst.
Maar voor mij dus een beetje een tegenvaller... misschien moet ik het boek eerst eens lezen en dan de film opnieuw bekijken....

Een goede drama/oorlog film...
Goed verhaal...
Goed acteerwerk (wel leuk voor kleintjes)...
Prima camera beweging...
Goed achtergrond geluid
(wel Dolby Digital aanwezig)...
Goed breedbeeld, geen HD aanwezig...

Wonderbaarlijke film. Oscar is 3 jaar als hij de potsierlijkheid van de mens en de maatschappij doorheeft en zet er zich volledig van af.
Onvergetelijk is het gelaat van de kleine, energieke trommelaar als hij observeert, ervaart en verbaasd het gebeuren rond hem meemaakt.
Met sociale, politieke toestanden en WO II als achtergrond, is de film een aanéénrijging van rake, heel dikwijls rauwe scenes.
Een oorlogsdrama met af en toe een komisch, zij het gelaten ondertoon, terecht bekroond en met een onuitwisbare act van David Bennent.

Deze aparte Duitse Oorlog / Drama film heb ik vroeger als kind/tiener (in de leeftijd van circa 10 - 12 jaar) zijnde voor het eerst gezien via de televisie (ik meen via de omroepvereniging VPRO) en omdat hij toen veel indruk op mij maakte (o.a. door een aantal bizarre scenes), is deze film me eigenlijk altijd bijgebleven en zodra hij ergens op de televisie te zien is (meestal ergens rond het einde of begin van het jaar), dan kijk ik hem ook meestal.

In dit verhaal draait het om de jongen Oskar Matzerath (David Bennent), die in 1924 in een voorstad van Danzig wordt geboren. Omdat zijn moeder Agnes Matzerath (Angela Winkler) niet alleen met haar man Alfred Matzerath (Mario Adorf) slaapt maar ook met haar neef Jan Bronski (Daniel Olbrychski), is niet helemaal duidelijk wie de vader van Oskar is. De pientere Oskar ergert zich aan de hypocrisie van de volwassenen en op zijn derde verjaardag krijgt hij een blikken trommel waar hij heel blij mee is. Tegelijkertijd kondigt hij aan niet meer te willen groeien (waarbij hij zich van de keldertrap laat vallen), omdat hij niet hetzelfde wil worden als de volwassenen om hem heen en eveneens als reactie op het opkomende Duitse Nationaal Socialisme. Als Oskar iets niet behaagt, dan slaat hij op zijn blikken trommel en slaakt hij een gil die glas doet breken.

Hoewel de film behoorlijk langdradig is, weet deze film me altijd vanaf de eerste tot de laatste minuut (duurt circa 140 minuten) te interesseren, vermaken en te boeien. Het verhaal zit ook gewoon goed in elkaar (zeker wat betreft de opbouw en uitvoering), waarbij je o.a. op fraaie wijze de opkomst en ondergang te zien krijgt van het Duitse Nationaal Socialisme. Visueel gezien mag deze film er zeker wezen (was destijds ook de duurste film ooit in Duitsland gemaakt) en ook zitten er veel aparte scenes in, die regelmatig ook best bizar en seksueel getint zijn. Vanwege dat laatste was deze film op bepaalde plaatsen ook verboden zoals in het Canadese Ontario en in de Amerikaanse staat Oklahoma.

Dat komt natuurlijk door de scenes waarbij de destijds 12-jarige hoofdrolspeler David Bennent (in de rol dus van Oskar), seks heeft met de destijds 24-jarige Katharina Thalbach, die zijn stiefmoeder Maria Matzerath (komt werken voor Alfred Matzerath die een kok is) is in dit verhaal. Zo begint de opgewonden Oskar bij de aanblik van het blote lichaam van Maria in een kleedhuisje op het strand haar opeens te likken tussen de benen en naderhand neukt hij haar zelfs in bed. Maria lust er best pap van (zowel letterlijk als figuurlijk ), want ze neukt ook met de vader van Oskar (die dat niet leuk vindt en ook jaloers is), te weten Alfred Matzerath, waardoor ze zelfs zwanger raakt, omdat op het moment dat Alfred wilt klaarkomen, Oskar hem tegen zijn billen duwt, zodat hij in de vagina van Maria klaarkomt i.p.v. dat hij klaarkomt op haar lichaam.

Die scene is overigens ook best geinig en vooral daarna als Oskar Maria (die haar vagina aan het schoonmaken is) probeert te troosten met zoetstof die Maria moet oplikken van hem, waarna Maria woedend wordt en dan tegen hem zegt:

Jij vieze dwerg !
Jij vies happende dwerg !
Je behoort een muilkorf te dragen !
Smeerlap !

Buiten de seksueel getinte scenes met Katharina Thalbach (die best rondborstig was), mocht een bepaalde scene met de moeder (lust er ook wel pap van met o.a. haar man Alfred Matzerath, haar neef Jan Bronski en Sigismund Markus, die de Joodse eigenaar is van de speelgoedwinkel waar Oskar zijn blikken trommel van krijgt en die naderhand zelfmoord pleegt vanwege het Duitse Nationaal Socialisme) van Oskar, te weten Agnes Matzerath, er ook best wezen en dan doel ik op de scene waarbij haar neef Jan Bronski haar vagina met de hand aanraakt terwijl ze staat, waarbij ze dan kreunend in elkaar zakt van genot. Die Angela Winkler mocht er destijds best wezen, maar ze was bepaald geen liefhebber van paling (die gevangen werd met een paardenkop), die haar uiteindelijk (omdat ze zich ermee volpropt) ook het leven koste op het toilet.

Behalve de hierboven genoemde seksuele scenes, maken ook andere scenes indruk, zoals de scenes waarbij Oskar met zijn trommel en gegil nazi marsen en nazi bijeenkomsten verstoort, als die in 1933 aan de macht komen. Dat gegil gebruikt Oskar ook op school tegen een lerares met een bril. Ook de lilliputters in het circus, die naderhand terug te zien zijn als optredende nazi's, waren wel apart en met één van deze lilliputters, te weten de zekere Roswitha (Mariella Oliveri), had Oskar zelfs een relatie. Helaas voor hem overlijdt ze wel door een granaatinslag, terwijl ze koffie aan het drinken is.

Soms gaat het er ook best hard aan toe (vooral oorlogsgeweld) en dat o.a. bij een scene op het einde van het verhaal, waarbij een Russische soldaat een Duitse vrouw gaat verkrachten en natuurlijk ook de scene die vlak daarna volgt en in dezelfde ruimte (kelder) afspeelt en daarbij gaat het om vader Alfred Matzerath (die een nazi aanhanger is) die een hakenkruis speldje (die hij in de handen geduwd krijgt van Oskar) in zijn mond probeert te verbergen voor de Russische soldaten, waarna deze in zijn keel terecht komt en hij wild begint te reageren (omdat hij aan het stikken is), waarna een Russische Mongoolse soldaat hem met een machinegeweer doodschiet.

Het einde was ook best apart, waarbij Oskar tijdens de begrafenis van zijn vader Alfred Matzerath in het graf valt, omdat het zoontje van Alfred Matzerath en Maria Matzerath per ongeluk een steen tegen zijn hoofd gooit, waarna hij weer besluit om te gaan groeien. Daarbij wordt dan ook gezegd "Toen hij 3 jaar was viel hij van trap en groeide hij niet meer. Nu is hij in het graf gevallen en begint hij weer te groeien". Maar echt goed komt het niet meer met Oskar.

Zoals de film begint (vlak voor de Eerste Wereldoorlog) zo eindigt (vlak na de Tweede Wereldoorlog) de film eigenlijk ook, namelijk met de zoektocht naar aardappelen in de grond door de oma van Oskar, te weten Anna Koljaiczek (gespeeld door Tina Engel tijdens de Eerste Wereldoorlog en Berta Drews tijdens de Tweede Wereldoorlog), die vooral tijdens de opening van het verhaal leuk geïntroduceerd werd en die daarbij iemand verbergt onder haar rok, te weten Joseph Koljaiczek (die een meervoudige brandstichter was en uiteindelijk zal verdrinken als de politie jacht op hem maakt), die haar zwanger maakt, waarna ze uiteindelijk zal bevallen van dochter Agnes Matzerath.

Vooral het goede spel van de destijds 12-jarige David Bennent (zag er best apart uit als Oskar en vooral zijn hoofd) maakt indruk, maar toch zeker ook de overige cast in de vorm van de al eerder genoemden Angela Winkler (als moeder Agnes Matzerath), Mario Adorf (als eerste aannemelijke vader Alfred Matzerath), Daniel Olbrychski (als tweede aannemelijke vader Jan Bronski, die voor de Polen gaat vechten en daarbij wordt gedood, beter gezegd geëxecuteerd, door de Duitsers), Katharina Thalbach (als stiefmoeder Maria Matzerath) en Berta Drews (als oma Anna Koljaiczek). Overigens is Karl Heinz Tittelbach als oudere lilliputter Felix (goede vriend van Oskar) ook het noemen waard.

Al met al gewoon een aparte, maar tevens ook gewoon een goede Duitse Oorlog / Drama film, die misschien niet voor iedereen is weggelegd, maar waar ik me wel altijd goed mee vermaak en die me ook altijd zal bijblijven.

Knappe hoofdrol van David Bennent als Oskar, die ik echter totaal niet herken in deze zin uit de plot:
Door zijn opengesperde angstige kinderogen volgen we de opkomst van het Nationaal Socialisme en de catastrofe van de oorlog.
Zijn ogen waren alles behalve angstig, eerder intens en onbuigzaam.

Oskarchen was uiteindelijk ook maar een opportunist, zoals zovelen in de oorlog. Hij zet de zaken naar zijn hand en maakt handig gebruik/ misbruik van zijn groeistoornis. Een naar kind eigenlijk, en dat maakt de film ook juist wel weer interessant. Der Blechtrommel levert echter nauwelijks commentaar op het nationaal-socialisme. Er valt natuurlijk wel enige symboliek te ontdekken in bijvoorbeeld het paardenhoofd met de palingen, en ik vond dat ook wel een gedenkwaardige scene, maar wat moet ik nou met die scene van de nazi-bijeenkomst? Dat hij met zijn getrommel de muziek in een wals verandert, en iedereen gaat dansen werd al niet geloofwaardig gebracht, maar de reden dat de bijeenkomst mislukt is toch vooral de stortregen.

Dat Oskar daarna zijn beide vaders min of meer de dood injaagt, een kind wel/niet verwekt, gaat optreden voor de nazi's, verliefd wordt op de Italiaanse Roswitha, het levert soms wel bijzondere scenes op maar het had steeds maar weinig impact, het voelt een beetje als los zand. Hij kijkt zeker niet met een onschuldige kinderblik, maar het laat hem ook weer niet allemaal koud. Hij is vooral bezig met zichzelf en zijn kijk op de wereld. Op zich houd ik wel van dubbelzinnige cinema, maar Der Blechtrommel voelt toch als een reeks losstaande gebeurtenissen met een vleugje magie, growing pains, wat oorlogshorror en een hoop gelonk en geflirt, en dat alles met een behoorlijk ironische ondertoon. Nou heb ik ooit wel het boek gelezen maar daar kan ik me weinig meer van herinneren (ik meen dat de rokken van oma een grotere rol speelden).

Het is zeker geen slechte film, maar een aangename kijkervaring is het ook niet bepaald. Een herlezing van het boek zit er eerder in dan een herziening van de film.

De Duitse regisseur Volker Schlöndorff specialiseerde zich in het verfilmen van onverfilmbaar geachte romans van schrijvers als von Kleist, Musil, Böll en Proust. Hij was ook de eerste die (in 1990) ‘The Handmaid’s Tale’ van Margaret Atwood naar film vertaalde. Zijn beste werk blijft de uit 1979 stammende verfilming van Günter Grass’ magnum opus ‘Die Blechtrommel’. Schlöndorff laat het bij de eerste twee delen van het boek. Het derde deel waarin hoofdpersoon Oskarchen na zijn zelfgekozen groei als jazzmusicus aan de slag gaat ontbreekt helaas. Desondanks blijft ‘Die Blechtrommel’ een feest om naar te kijken, omdat de regisseur kiest voor een Fellini-achtige aanpak waarbij de absurditeit van de karakters en de (Nazi)-maatschappij tot clowneske proporties worden uitvergroot. In Noord-Amerika lag de film rond de release flink onder vuur vanwege vermoedens van kinderporno. In 2004 werd hierover de documentaire ‘Banned in Oklahoma’ gemaakt.