The Desperate Hours (1955)

Goeie film waarin een gezin in hun eigen huis wordt gegijzeld door een paar ontsnapte gevangenen. Een simpele opzet, dat een goeie film oplevert met een aantal spannende momenten. Vooral in het begin mist de film wel wat vaart. De cast is uitstekend met erg fijn spel tussen Humphrey Bogart en Fredric March.

Clickety clickety clack, mooie film met Bogart als Meanie. Ik kan me de kritiek wel wat voorstellen, de film is zo af en toe wat steriel, alsof je naar een radarwerkje zit te kijken. Dat maakt het geheel wat afstandelijk. Mischien juist omdat iedereen zo rationeel is, mis je de spanning die bv een Widmark als Tommy Udo kan brengen.

Het viel me op dat er alleen bij het begin en het einde van de film, gebruik gemaakt wordt van muziek. De rest van de film moet het helemaal doen zonder ondersteunende score. Dat is knap, het is maar al te makkelijk om emoties te gaan sturen met de muziekscore. Aparte keus dus.

De films van rasverteller William Wyler zijn vrijwel zonder uitzondering goed voor topvermaak. Ook met deze thriller weet hij de kijker uitzonderlijk te boeien door de spanning geleidelijk aan steeds verder op te voeren. Nu scheelt het natuurlijk een slok op een borrel dat hij met Humphrey Bogart en vooral Fredric March twee topacteurs in huis heeft, die het klappen van de zweep als geen ander kennen.
Een van de betere thrillers uit de jaren ’50.

Clickety click

The Desperate Hours is vooral een prachtige showdown tussen Bogart (crimineel op de vlucht) en March (keurige huisvader) die misschien wel meer met elkaar gemeen hebben dan eerst gedacht. Hun samenspel is om van te smullen, en de constant aanwezige (onderhuidse) spanning doet de rest. Mooi die afkeer én afgunst richting het 'gelukkige, rijke gezinnetje' van de Griffin broertjes. Een paar minpuntjes (inderdaad: het zoontje!) maar verder een hoop vermaak.

Bogart ziet er idd hier niet zo gezond uit, al hielp zijn gevangenisplunje ook niet mee.