The Big Sleep (1946)

Ik ben best dol op dit soort oudere films, met name door de heerlijke ouderwetse sfeer en de stijl van acteren, ook wel door de oudere muziek en sound. Het is een mooie zwart-wit film. Ik vond juist de contrasten wat minder scherp in deze film, de contouren wat zachter.

Het acteren vond ik uitstekend gedaan door Bogart en Bacall. Het is wel zo dat Bogart een onnatuurlijk koele kikker neerzet. Voor iemand die in de functie van detective verdwenen mensen en/of moordenaars dient op te sporen, vind ik het opmerkelijk dat hij zelf terloops medogenloos een aantal mensen neerknalt en vervolgens onbewogen door het voorgaande de charmeur speelt bij zijn kersverse vriendin.
Waarschijnlijk omdat het genre mystery is (?)

Verder worden veel namen veelvuldig genoemd, terwijl de bijbehorende personen vnl uit beeld blijven.
Hierdoor is het soms wat moeilijker het verhaal te blijven volgen. Het verhaal had m.i. iets overzichtelijker gestalte kunnen worden gegeven.

Ik denk dat ik plot eindelijk begrepen heb.

Er zijn zeven moorden, met zeven verschillende daders:
1 Carmen vermoordt Regan.
2 Owen Taylor (chauffeur) schiet Geiger neer en steelt de foto's.
3 Joseph Brody slaat Owen Taylor bewusteloos en steelt de foto's. De dood van Taylor blijft onopgehelderd.
4 Carol Lundgren schiet Joseph Brody neer.
5 Canino vergiftigt Harry Jones.
6 Philip Marlowe schiet Canino neer.
7 Eddie Mars wordt neergeschoten door zijn eigen handlangers in de veronderstelling dat hij Marlowe is.

Een echt vervélende film noir heb ik eigenlijk nog nooit gezien, en ook deze weet wel weer te vermaken. Toch behoort deze 'klassieker' wat mij betreft niet tot het beste dat het genre heeft voortgebracht. Het probleem met The Big Sleep is voor mij vooral dat de sfeer nooit echt grimmig wordt. Het blijft allemaal redelijk braaf en zelfs wat mak. Het gemak waarmee Bogie iedereen naar zijn pijpen doet dansen, komt de geloofwaardigheid van het geheel niet echt ten goede. Maar ik hou wel van die typische noir-elementen, die ook hier overvloedig aanwezig zijn, waardoor Hawks toch tot het einde weet te boeien.

3*

Leuke detective die meer een gewoon goed onderhouden detectiveverhaal is geworden dan een echt spannend msyterie. Valt wel onder de film noir natuurlijk, al heb je daar de discussie of dat een genre of een stijl is.

Bogart doet het niet slecht, na verschillende films van hem gezien te hebben kan je ook maar zeggen dat Bogart Bogart is. Je houdt er van, of je houdt er niet van. Veel variatie zit er helaas ook niet in die man moet ik zeggen. Hij moet wel een sterke tegenspeler hebben en dat lukt gelukkig met Lauren Bacall. Een actrice met veel charisma die ik graag in een film tegenkom. De scènes met hun twee zijn dan ook de betere. De rest is niet echt zo speciaal moet ik zeggen.

Dat het verhaal te moeilijk is kan ik wel verstaan. Niet dat ik er echt problemen mee heb, maar het is toch meer dan 'de butler heeft het gedaan' moet ik zeggen. Dit moet als boek zeer boeiend zijn. Ik hoop dit ooit eens tegen te komen.

Conclusie is dat deze film wel leuk is om zien, maar dat het niet de echte klassieker is volgens mij die het pretendeert te zijn. Maar er zijn slechtere films.

Een van de eerste film noirs, naar de allereerste pulproman van Raymond Chandler over private investigator Philip Marlowe met - zoals in alle verhalen van Chandler - talrijke plotwendingen, waarbij de puzzel pas op het einde in elkaar past.
Film was na To Have and Have Not (1944) de tweede samenwerking van Howard Hawks met Humphrey Bogart en Lauren Bacall. De film heeft de tand des tijds niet helemaal doorstaan. Daarvoor doen de settings, het verhaal en de wijze van acteren een beetje te belegen aan.
Maar niettemin het aanzien zeker waard, al was het alleen maar om de chemie tussen Humphrey Bogart en zijn toen nog kersverse bruid Lauren Bacall.
En... zoals Film Pegasus hierboven schrijft: Bogart is Bogart.

Fascinerend, mooi geschoten en scherpe dialogen. De plot is oneindig ingewikkeld en de vele namen zijn op den duur nauwelijks nog uit elkaar te houden. Toch boeide de film van begin tot eind. Bogart, die mij eerder nooit wist te boeien, is erg sterk als schofterige detective. Bijzondere film.

The Big Sleep was bij mijn eerste viewing voornamelijk grijpend als verzameling van scènes, maar als geheel was hij toch behoorlijk verwarrend en het plot deed me daardoor niet bijzonder veel. Wellicht dat ik ooit die twee verschillende versies (Om Bacalls reputatie na slechte kritieken voor een andere film te redden, werden een jaar later extra scenes geschoten en werd de film opnieuw gemonteerd) nog eens ga vergelijken. Wie dat interessant vind, kan ook hier kijken voor een vergelijking tussen de pre-release versie en de aangepaste theatrical release.

Bogart was leuk, typisch Bogart eigenlijk, maar zeker niet zijn beste rol van wat ik tot nog toe heb gezien. Ik denk mijn eerste Bacall film en ik vond er niet super veel aan moet ik zeggen, doe mij de bookstore girl maar... The Big Sleep is vooralsnog zijn IMDb top 250 notering wat mij betreft niet helemaal waard, maar wellicht dat hij nog aan me moet groeien.

De tweede Philip Marlowe op het witte doek. Mijn voorkeur gaat uit naar Murder, My Sweet. Niet dat Bogart een ramp is, maar hij moet het toch afleggen tegen Powell's nonchalante elan. Dialogen op dat vlak lijken ook net wat minder scherp en flamboyant te zijn of over te komen. Een klein tandje minder, maar dan nog is de detective een stevige kapstok.

Het Bogie en Bacall gehalte schijnt een van de pijlers van de film te zijn en dat levert ook wel enkele leuke scènes op. Het telefoonduet wordt er met de haren bijgesleept, maar de chemie tussen de tortelduiven is onmiskenbaar. Het gesprekje over het paardenrennen gooit daar nog een extra laagje op. Verder boeit mij dat aspect eigenlijk nog het minst.

Doe mij de andere vrouwen maar, zoals het hulpvaardige meisje in de boekhandel, de taxichauffeuse en Martha Vickers. Verleidelijk hoe zij en haar rokje de film binnen kronkelen en heerlijk lomp hoe de private dick met haar omgaat. Hij smijt hij haar gedrogeerde lichaam gewoon op bed. Een nymfo die best wat meer screentime had mogen krijgen.

Dan is er nog van alles aan de hand rondom de Sternwoods. De plot, nodeloos complex als je niet mee bent, strooit met informatie en ontwikkelingen, de red points stapelen zich op en menigmaal wordt er naar de wapens gegrepen. Erg stijlvol, gracieus en sfeergericht is de film niet eens, maar Marlowe is koel en gedecideerd. Zijn wereld maakt de noir.

Tegenvaller. Dat komt sowieso door het verhaal dat niet eens heel bijzonder is, maar wel nodeloos ingewikkeld. Als je er dan geen snars van snapt, dan is dat slecht schrijfwerk. Anderzijds zijn de dialogen wel erg lekker en typisch uit die tijd, maar ik kan dat goed hebben. Vooral ook doordat de acteurs er bekend mee zijn en er zeer raad mee weten. Bogart is vooral heel erg Bogart, redelijk in de rol zonder echt veel persoonlijkheid erin te brengen. Enkel zijn Rick in Casablanca steekt boven het gemiddelde uit, verder vind ik hem altijd maar zozo. De dames van dienst zijn allen prachtig (die kapsels!) en vooral het samenspel met Bogart is leuk.

Verder begint de film sterk maar verzandt in stroperige scènes en saaie stukken waar het tempo nooit echt in lijkt te komen. Ook mist de film spanning en opwinding en vooral sfeer - iets dat vooral in een noir belangrijk is, Dat ligt niet aan de muziek maar vooral aan het oersaaie camerawerk waarin eigenlijk helemaal niets zit. Waar zijn de mooie zwart-witcontrasten en diepe schaduwen? Enkel een keer wat onweer dat licht door de luxaflex op de rug van Bogart is aardig, maar dat is erg weinig op 115 minuten.

En ach, slecht is de film niet, maar ook niet goed. 3,0*.

Zeer vermakelijke film-noir waarin vloeiend de lijken opstapelen.

Het tempo was soms niet al te bijster maar dat was ook het enigste grote minpunt
Ik vind dat The Big Sleep een fantastisch complex verhaal heeft waar je echt aan moet puzzelen om te zien wie-wie vermoord heeft en wat hun motivatie hiervoor is. Bogart acteert het sterkst als de praatzieke privé-detective die iedereen te slim af is.
PS. Je ziet ook echt dat The big lebowski hierop gebaseerd is

zeer goede film-noir die smeekt om minstens 2 keer bekeken te worden.

4*

Nou, ik vond het toch wel erg traagjes. En daarbij werkte het ietsiepietsie rommelige script nou ook niet meteen mee, nee. Trage hap dus, maar het spel van met name Humphrey is weer verpletterend goed. Ik meen dat ik Casablanca niet direct een sterke film vond, maar die is inmiddels wel een paar punten gestegen, dankzij ook Ingrid Bergman.

Al met al, het is wel een lange, lange zit, maar dankzij het acteurskoppel Humphrey en Lauren beklijft het toch voor het grootste deel. 2,5* voor de chemistry, de enkele leuke scene en ja, de sfeer van de jaren '40 doet het hem wel. Waarschijnlijk toch niet helemaal mijn ding. Na vorige week Some Like it Hot weer eens te hebben aanschouwd is mijn aandacht niettemin wel meer op België Eén gericht geraakt. Hopelijk is de volgende klassieker wel mijn ding.

Trage film waarin veel gesproken wordt over personages die niet in beeld komen. Daardoor vond ik het wat moeilijk om te volgen. Goede sfeer wel.

Goede film uit de oude doos, met het perfecte filmkoppen uit die tijd, Bogart en Bacall (ook in het echte leven een paar).
Simpel detectiveverhaal, dat wel aardig in elkaar zit.
Spijtig wel van het wat abrupte einde, maar dat was destijds wel de gewoonte in films.

Hedwig van Driel leidt THE BIG SLEEP in op VoorDeFIlm:

VoorDeFilm: The Big Sleep (1946) - YouTube

Toeval? Lauren Bacall gister/ vandaag overleden (13-08-2014) en vanavond op Canvas..

badfans69
Nee, geen toeval. Is vanwege het overlijden van Bacall.

Werd ook voor de film door de Belgische omroepster gezegd. Van deze aanpak kan de NL tv nog wat leren.

Philip Marlowe.

De godfather van de detectiveroman. En wellicht dat dit zijn beste of misschien bekendste werk is. Op het doek vertolkt door de grootste filmhelden van de tijd - inclusief wat toen ongeveer het meest aansprekende Hollywoodkoppel was, Humphrey Bogart en Lauren Bacall. En toch, toch, haalt het het net niet helemaal.

Wellicht dat de duistere sfeer en de zwarte humor in de boeken beter tot hun recht komen. Of wellicht is het dat de onvolprezen schoonheid van Bacall net niet voldoende in beeld komt - veel van de dames komen er in deze film beter uit dan de ongekroonde koningin van het zwart-wit belichte doek. De dame uit de boekwinkel, de andere dame uit de boekwinkel. Of zelfs de zuster. Of is het wellicht de zeitgeist, de persoonlijke opvatting van schoonheid die in de weg zit - hoe het ook zij, in deze film is nog wel iets te zien van de kenmerkende houding waar Bacall haar rise to fame aan te danken had - 'The Look'.

En Humphrey Bogart is wellicht ook wat minder de hard-boiled detective dan de op zijn voorbeeld - en dat van Philip Marlowe - gebaseerde navolgers. Mike Hammer, gespeeld door Stacy Keach, uit de boeken van Mickey Spillane - meer over the top, meer larger than life. Niet passend in de jaren-40, maar wel met alle normen en waarden die daarbij hoorden, en ergens meer aansprekend. Wellicht een noodzaak om deze film tegelijk te zien met de remake uit 1978 met Robert Mitchum en Joan Collins. En James Stewart. Ook niet mis.

Kenmerkend aan deze film is vooral het verschil in stijlfiguren van toen en nu - let bijvoorbeeld op wat er gebeurt als een bad guy voor zijn raap geschoten wordt. Maar ook de omgangsvormen, zelfs de meest rotte crimineel in het verhaal haalt het niet in zijn hoofd om een hand naar een dame op te heffen. Maar wat ook echt opvalt is hoe goed er gespeeld wordt, en hoe perfectionistisch dat in beeld gebracht wordt - zonder technische hoogstandjes zoals we die tegenwoordig verwachten en gewend zijn, maar cinematografisch wel van zeer hoge kwaliteit. Daar mag het huidige gilde van regisseurs en cameralieden toch wel eens naar kijken.

Lauren Bacall. Vanwege haar overlijden vond ik het moment daar om deze en een hele serie van haar films eens te herzien. Wel een memorabele film, maar zeker niet de mooiste, en ook zeker niet haar mooiste. Wel iets bijzonders - a sign of things to come, op zijn minst.

Film met grote F. Vlijmscherpe dialogen, alles strak geregisseerd, jawel, perfecte muziek eronder. Alles zo goed dat de plot er al bijna niet meer toe doet.
"She tried to go sit on my lap while I was standing up"
Dit is smullen. Cinema zonder compromissen, gemaakt voor het grote scherm. En wat kon zwart-wit toch mooi zijn. Bogart, gek klein mannetje met een net te groot hoofd, eigenlijk en Bacall, zowat de coolste chick van alle tijden, helpen natuurlijk ook.

Het plot is inderdaad van ondergeschikt belang, in die zin dat het niet de bedoeling is dat je mee bent in het verhaal van wie-wat-waar-wanneer-waarom.

the movie is about the process of a criminal investigation, not its results.' You're just supposed to watch it and enjoy each scene for what happens, not why it happens. Puzzlement is the intended effect. Often the characters don't know what's going on either, but they know it's fishy.

Sit back and relax dus. Je kan trouwens niet beide: én de vlijmscherpe opmerkingen van Bogart laten doordringen, én het plot ontrafelen. Kies voor het eerste.

soho: ik hou eigenlijk helemaal niet van 'whodunnits' tenzij op een voze zaterdagavond op Canvas als ik even heel lui ben. Er moet dus wel degelijk 'meer' aan de hand zijn. Dat is hier in overvloede het geval.
Heb in dat opzicht ook net nog het schitterende 'Motherless Brooklyn' gelezen van Jonathan Lethem.

Na het lezen van het prachtige The Big Sleep van Raymond Chandler, was ik wel eens benieuwd naar de film. Uiteraard is de film anders, netter. Soms werkt het, soms niet.

Om maar met het belangrijkste te beginnen: Bogart is een andere Marlowe dan in het boek. Charmanter, rustiger, minder geweldadig, minder vrouwonvriendelijk en nuchter, dat in tegenstelling tot de dronkenlap die er in het boek soms rond lijkt te lopen.Nu snap ik wel dat die lompe eikel (met charmes, dat wel) voor Hollywood ene brug te ver was, maar Bogart was wel wat stijf. Opvallend dan dat ik voornamelijk de butler, Vivien en Carmen wel erg op die van het boek vond lijken.

Vooral Carmen past perfect ( (dat duimpje ). Echter, aangezien zij voor de meest seksuele- en psychologische spelletjes zorgt (boek) ontbreekt zij helaas iets te veel in deze film. Een aaantal dingen worden hierdoor wat ingewikkelder en soms zelfs simpelweg onduidelijk: Marlowe heeft een reden om de foto en vuurwapen voor Carmen achter te houden. De "gunrange" scene is in het boek essentieel voor de ontknoping en voor de karakterontwikkeling van Carmen. Hier wordt er nauwelijks aandacht aan geschonken . Het samenspul tussen Bogart en Bacall versimpelt de dynamiek in het verhaal, maar doet het plot dus niet altijd goed. De film voelt door een aantal zaken zelfs ingewikkelder aan dan het boek. Gelukkig zit Bacall dan wel goed in haar rol en is eigenlijk elke scene met haar wel de moeite waard.

Ondanks een matte Marlowe en een te weinig aan Carmen kruipt de film wel dicht tegen de goeie sfeer aan, zoals die een beetje hoort. Er is veel regen en dialogen klinken lekker scherp. Naarmate de film vordert wordt het ook steeds rauwer en harder, iets wat ik in het begin een beetje mistte. Ook zijn een aantal scenes goed over the top, op het komische af.

Rauwer en meer sexy had gemogen, maar ik heb me erg goed vermaakt. Beter dan mijn stukje hier aangeeft, eigenlijk. Kun je nog afvragen of ik de film beter had gevonden als ik t boek niet kende? Wie weet, maar daar zullen we nu niet achterkomen.

In februari 2016 (evenals Key Lago) eindelijk op Blu-ray!

Los nog even van de film inhoudelijk, de tijdsgeest waarin mannen stoer en vrouwen bitcherig waren (althans, op het witte doek), de omgangsvormen (zoals iemand hier al aangaf zelfs bij de criminelen t.o.v. de vrouwen) is mooi om te zien. Wat leven we nu in een andere tijd.
Je moet de film met een andere mindset gaan kijken, de film zal anders snel als traag en oubollig worden ervaren. Dat is het zeker niet. De karakters zijn stuk voor stuk vermakelijk (doch oppervlakkig) en de interactie is altijd goed, met vermakelijke dialogen. Het verhaal is best spannend, met de nodige twists en actie. Al komt de spanning veel minder van de actie zoals we tegenwoordig gewend zijn.

“She tried to sit in my lap while I was standing up.”

Schitterend. Bogie en Bacall, het koningskoppel uit de jaren 40 en wat een chemie hebben ze samen. Het knettert tussen beide en dat komt door het acteerspel, maar ook door de vlijmscherpe dialogen. Bogart is weer zo koel als ijs en zijn oneliners en monologen zijn gortdroog, cynisch en uitermate grappig. Bacall is perfectie…

The Big Sleep is een misdaadmysterie waarin er zeven moorden worden gepleegd, en waar iedere moord een andere moordenaar heeft. Ingewikkeld? Zeker, maar de film heeft een ongelooflijke vaart en door de acteurs, de dialogen, de regie van Hawks en de muziek is het een feest om naar te kijken. De kracht van The Big Sleep zit hem dan ook in de acteurs en het onderlinge samenspel, en niet zozeer in het plot. Alhoewel het zeker vermakelijk is om het verhaal te blijven volgen en uit te vogelen hoe het allemaal in elkaar steekt. Heerlijke bijrollen ook voor Ridgely, Vickers, Waldron en Malone. Een meesterlijke klassieker.

Toch wel een leuke noir, deze grote inspiratie bron voor PTA's Inherent Vice.

Vooral de chemie tussen Bogart en Bacall is hier geweldig. Qua acteerwerk zit het in The Big Sleep zeker goed. Het verhaal is best vermakelijke, maar begint op den duur wel wat te slepen. De film duurt dan ook net wat te lang om de volledige twee uur je aandacht vast te houden. Daarnaast wordt het af en toe onnodig complex aan de kijker verteld. Iets wat dit verhaal helemaal niet nodig had. Ondanks die kleine minpunten heeft The Big Sleep een hoog entertainment gehalte en zorgen Bogart en de mensen die hij op de hielen zit voor een hele hoge body count en heeft de film voor het grootste gedeelte een behoorlijk tempo.

Erg vermakelijk.

Zo klein was hij niet, 1m73 was toendertijd een doorsnee lengte. En Lauren Bacall is inderdaad erg cool, met die lage stem en haar mooie snoet! Ik kan wel begrijpen waarom Bogart met haar een relatie begon!

Uitstekende film waarin een prive-detective een klusje aanneemt van een rijke, oude man met twee volwassen dochters. Een behoorlijk ingewikkeld plot dat wel onderhoudend blijft en tegen het einde een paar spannende momenten oplevert. Maar wat deze film vooral zo goed maakt zijn de heerlijke dialogen. Constant spits en perfect afgevuurd door de cast. De tweede samenwerking tussen Lauren Bacall en Humprey Bogart doet de film ook geen verkeerd en de chemie is zichtbaar.

de dialogen zijn inderdaad wel leuk en ook de sfeer is heerlijk ouderwets jaren 40 .
Helaas is het verhaal behoorlijk lastig te volgen en ook de verschillende namen en plotjes eromheen
maken dat het gaanderweg haast niet meer te ontrafelen is .

Zoals wel meer verhalen gebaseerd op boeken van Chandler, is het allemaal weer nodeloos gecompliceerd, onlogisch en vergezocht, ik heb echt geen idee waarom zo gedweept wordt met de beste man. Waarom dan toch zo'n hoge waardering voor deze film? Simpel, Bogart en Bacall. De wisselwerking tussen die 2 is geweldig, maar ook apart weten ze de aandacht te grijpen en te behouden. Op een bepaald moment ben ik gewoon afgehaakt bij het plot (niet omdat ik niet meer kon volgen, maar omdat ik niet meer wilde volgen, ik vond het de moeite niet waard om er energie in te blijven steken) en heb ik gewoon genoten van Bogey & Bacall en in mindere mate uiteraard ook de solide regie van Hawks.