The Big Sleep (1946)

De inspiratiebron voor Inherent Vice. Volgens Anderson “‘The Big Sleep’ is impossible to follow, but it doesn’t matter. You just want to keep watching it, living in it, seeing where it goes. That’s what we wanted from ‘Inherent Vice.'”

Nu is dat exact hie ik Inherent Vice ervaar en waarom ik die zo geweldig vind.

Tijd voor herziening. Blu ray is onderweg.

Inderdaad een film die veel weg heeft van Inherent Vice. Het onderzoek voert nooit de boventoon. Het zijn vooral de personages en ontmoetingen waar deze film z’n kracht aan ontleent. Ontzettend fijn hoe Narlow z’n weg baant langs allerlei slangenkuilen en aantrekkelijke dames. Sets en sfeer zijn ook top. Het plot neemt elke 5 minuten een nieuwe wending, maar als je dat laat voor wat het is en je je op eerder genoemde zaken focust valt er genoeg te genieten. En hoe het verloopt en of hij het oplost is nauwelijks van belang. Gaan we een volgende keer, nu we alle namen en personages kennen wel op letten.

4* met kans op meer.

"Mystery" is hier wel op z'n plaats: geen idee waar dit over ging, na 45 minuten al niet meer te volgen.

Ik ben dus blijkbaar niet de enige die na een tijdje wat sukkelde met het plot. Niet onlogisch als je natuurlijk cruciale scènes schrapt of herwerkt. Noodgedwongen weliswaar las ik ergens en mede doordat oorlogsfilms voorrang kregen bij de grote filmstudio's op dat moment en er intussen een romance ontstaan was tussen Bogart en Bacall waardoor diens laatste rol heropgewaardeerd moest worden.

Maar los daarvan is er nog heel wat anders om gelukkig van te worden. Een typische film noir ook met zijn prima acteerwerk en dialogen. Uitstekende wisselwerking ook tussen Bogart en Bacall. Maar ook de andere rollen doen het voortreffelijk.

Een van de grootste klassieke titels die ik nog niet had gezien denk ik. Een fijne noir met Bogart in topvorm en een leuke meanderende plot die ingewikkelder lijkt dan hij uiteindelijk is. Grappig hoe Bogey op zijn zoektocht van alle kanten te hulp wordt geschoten door aantrekkelijke jonge vrouwen die allemaal voor hem vallen, tot de taxichauffeusse aan toe. Misschien had hij een clausule in zijn contract want het viel wel erg op.

Hoewel Bacall het zeker niet slecht doet vond ik haar niet helemaal "wonderful", ik vind haar door haar stem eerder streng dan zwoel. Vond het met de chemie ook wel meevallen, al waren ze dan pasgetrouwd IRL. Wist trouwens niet dat er een syndroom naar haar en Bogart was vernoemd. Martha Vickers als Bacall's ondeugende zusje vond ik geslaagder. Opvallend dat Dorothy Malone en Peggy Knudsen een credit kregen maar Sonia Darrin in een grotere rol niet.

The Big Sleep heeft een volle plot en veel personages, en zit bovendien vol leuke details en kleine grapjes, zoals dat even krabben aan het been -geïmproviseerd lijkt me- of het vage hulpje van Mars die een paar zinnetjes tekst heeft: "He said that, that's what the man said, he said that" en een andere scène "How did you know? I didn't hear him tell you anything"; en natuurlijk een hele lading aan coole Bogey-quotes.

Ik was nooit zo'n fan van Hawks, heb zijn meeste andere grote klassiekers wat zuinigjes beoordeeld, maar heb nu toch wel weer zin om meer van hem te gaan kijken.

PS je auto op slot doen was in die tijd kennelijk nog geen gewoonte.

Bogart in een film noir, dan weet je meestal wel wat je krijgt. Tegenover staat zijn grote liefde Lauren Bacall. De twee waren kort voordien samen getrouwd en dat helpt met het charisma op het scherm natuurlijk. De acteurs staan op scherp, en dat moet wel. Als Bogart in een boekhandel met de verkoopster praat/flirt, steelt Dorothy Malone de show. En ook de jongere zus van het personage van Bacall, gespeeld door Martha Vickers, zorgt voor een opvallende entree.

Een heerlijke film die goed weg kijkt. Het verhaal zelf is wat te complex. Niet dat het per se zo ingewikkeld is, maar het haalt wel de drive uit de film. De dialogen zitten wel goed en met een cast die er zin in heeft, is The Big Sleep een mooie film noir.

film voor het eerst gezien en alleen al voor Humphrey Bogart en Bacall de moeite waard. Bogart met zijn acteerstijl en kenmerkende stem draagt de film uiteraard en was de superster in die tijd. Qua detective niet heel erg bijzonder en op momenten zelfs onnodig complex gemaakt. Dat elke vrouw die Bogart in de film tegenkomt bloedmooi is en onmiddellijk voor hem valt komt ook wat overdreven over. Desondanks een film die lekker wegkijkt en over de chemie tussen Bogart en Bacall is al genoeg geschreven.

Vermakelijke film noir, met een geweldige onderkoelde hoofdrol voor Humphrey Bogart. De warrige plot, waar vaak geen touw aan vast te knopen is, drukt de pret een beetje, net als de iets te lange speelduur, maar de levendige personages en de vaak erg grappige dialogen maken gelukkig veel goed.