The Third Man (1949)

Stijlvolle thriller met hier en daar vleugjes humor. De twee aspecten van The Third Man die vooral opvallen zijn het acteerwerk en de visuele stijl. Dat laatste zit 'm in een paar voortreffelijke shots en mooi spel met schaduwen en het gebruik van Wenen - vers uit de Tweede Wereldoorlog - als decor. Het uitgangspunt van de film is eigenlijk vrij eenvoudig; onze hoofdpersoon onderzoekt een verkeersongeval waar zijn goede vriend bij is omgekomen en ontdekt dat er meer aan de hand is. De hele ontrafeling van dat mysterie gaat naar mijn smaak iets te traag, op een gegeven moment is het je wel duidelijk. De film lijkt zich in bepaalde scènes ook teveel te herhalen. Het acteerwerk is echter hoogstaand, het spel is voor zijn tijd opvallend ingetogen en subtiel, ik had verwacht dat het een stuk meer theatraal zou zijn. Met name Trevor Howard speelt een enorm leuke rol als de cynische Calloway. Een minder sterke keuze is dat muziekje. Prima voor tijdens de credits, maar tijdens belangrijke en vooral spannende scènes is het einddeuntje van Spongebob Squarepants nu niet bepaald bevorderlijk voor de spanning.

3,5 sterren.

The third murder kent een interessant detectiveverhaal waarbij Holly Martins een oude vriend opzoekt. Eens ter plaatse stelt hij vast dat zijn vriend Harry Lime aan een vreemd ongeval is overleden. Martins ervaart tegenstrijdige verhalen van de dood van zijn vriend en gaat verder op onderzoek.

Één van de grootste pluspunten van de film, naast het verhaal, zijn de prachtige sfeerachtige beelden van het nog steeds kapotgeschoten naoorlogse Wenen. De in puin geschoten gebouwen vormen een ongewoon, maar knap decor. Daarnaast wordt er prachtig omgesprongen met licht- en donkercontrasten. Fotografisch geweldig met de vele schaduwen in nissen en spleten. Neem nu de intrede van Harry Lime ver voorbij halfweg de film: uittredend vanuit een deurnis, onheilsspellend en ongemeen sterk. De gebruikte muziek is bizar en speels, maar best grappig.

Fijn ook dat de moeite genomen werd om Duits te spreken en eventjes de sfeer op te snuiven van het militair verdeelde Wenen net na WOII. Een toppertje, dat zeker, maar voor mij ondanks alle goede elementen persoonlijk net geen meesterwerk.

De opbouw van de film zakt halfweg wel wat in. Men blijft te lang in rondjes draaien. De climax is er wel eentje om u tegen te zeggen, al zat het er wel aan te komen als je weet dat Orson Welles nog de revue moest passeren. Van flashbacks was er namelijk geen sprake in de film.

“A person doesn't change just because you find out more.”

Fantastische klassieker. The Third Man ziet er op de eerste plaats schitterend uit, en het gebombardeerde Wenen is bijna een karakter op zich. Het spannende laatste gedeelte in het ondergrondse gangenstelsel is een knap staaltje vakmanschap van Carol Reed, en de laatste scene tussen Cotten en Orson Welles is tragisch en melancholisch.

In deze scene komt alles wat The Third Man zo goed maakt samen, en beide acteurs zijn geweldig. De scene in het reuzenrad mag er ook zijn. Zodra Harry Lime tevoorschijn komt (is het een twist?) lijkt het wel of de film een elektriciteit schok krijgt, en een al interessante film wordt alleen maar beter. Het laatste shot bij de begrafenisplaats is een plaatje.

Alleen die muziek, ik kan er niet echt aan wennen, dat is voor mij een smet op deze mooie film.

Ook niet echt mijn genre, maar past toch wel goed bij deze sombere, melancholieke film. Op de Engelse Wiki staat een interessant stukje over hoe en wanneer regisseur Reed op het idee kwam om deze muziek te gebruiken.
The Third Man Theme - Wikipedia - en.wikipedia.org