The Third Man (1949)

Stijlvolle thriller met hier en daar vleugjes humor. De twee aspecten van The Third Man die vooral opvallen zijn het acteerwerk en de visuele stijl. Dat laatste zit 'm in een paar voortreffelijke shots en mooi spel met schaduwen en het gebruik van Wenen - vers uit de Tweede Wereldoorlog - als decor. Het uitgangspunt van de film is eigenlijk vrij eenvoudig; onze hoofdpersoon onderzoekt een verkeersongeval waar zijn goede vriend bij is omgekomen en ontdekt dat er meer aan de hand is. De hele ontrafeling van dat mysterie gaat naar mijn smaak iets te traag, op een gegeven moment is het je wel duidelijk. De film lijkt zich in bepaalde scènes ook teveel te herhalen. Het acteerwerk is echter hoogstaand, het spel is voor zijn tijd opvallend ingetogen en subtiel, ik had verwacht dat het een stuk meer theatraal zou zijn. Met name Trevor Howard speelt een enorm leuke rol als de cynische Calloway. Een minder sterke keuze is dat muziekje. Prima voor tijdens de credits, maar tijdens belangrijke en vooral spannende scènes is het einddeuntje van Spongebob Squarepants nu niet bepaald bevorderlijk voor de spanning.

3,5 sterren.

The third murder kent een interessant detectiveverhaal waarbij Holly Martins een oude vriend opzoekt. Eens ter plaatse stelt hij vast dat zijn vriend Harry Lime aan een vreemd ongeval is overleden. Martins ervaart tegenstrijdige verhalen van de dood van zijn vriend en gaat verder op onderzoek.

Één van de grootste pluspunten van de film, naast het verhaal, zijn de prachtige sfeerachtige beelden van het nog steeds kapotgeschoten naoorlogse Wenen. De in puin geschoten gebouwen vormen een ongewoon, maar knap decor. Daarnaast wordt er prachtig omgesprongen met licht- en donkercontrasten. Fotografisch geweldig met de vele schaduwen in nissen en spleten. Neem nu de intrede van Harry Lime ver voorbij halfweg de film: uittredend vanuit een deurnis, onheilsspellend en ongemeen sterk. De gebruikte muziek is bizar en speels, maar best grappig.

Fijn ook dat de moeite genomen werd om Duits te spreken en eventjes de sfeer op te snuiven van het militair verdeelde Wenen net na WOII. Een toppertje, dat zeker, maar voor mij ondanks alle goede elementen persoonlijk net geen meesterwerk.

De opbouw van de film zakt halfweg wel wat in. Men blijft te lang in rondjes draaien. De climax is er wel eentje om u tegen te zeggen, al zat het er wel aan te komen als je weet dat Orson Welles nog de revue moest passeren. Van flashbacks was er namelijk geen sprake in de film.

“A person doesn't change just because you find out more.”

Fantastische klassieker. The Third Man ziet er op de eerste plaats schitterend uit, en het gebombardeerde Wenen is bijna een karakter op zich. Het spannende laatste gedeelte in het ondergrondse gangenstelsel is een knap staaltje vakmanschap van Carol Reed, en de laatste scene tussen Cotten en Orson Welles is tragisch en melancholisch.

In deze scene komt alles wat The Third Man zo goed maakt samen, en beide acteurs zijn geweldig. De scene in het reuzenrad mag er ook zijn. Zodra Harry Lime tevoorschijn komt (is het een twist?) lijkt het wel of de film een elektriciteit schok krijgt, en een al interessante film wordt alleen maar beter. Het laatste shot bij de begrafenisplaats is een plaatje.

Alleen die muziek, ik kan er niet echt aan wennen, dat is voor mij een smet op deze mooie film.

Ook niet echt mijn genre, maar past toch wel goed bij deze sombere, melancholieke film. Op de Engelse Wiki staat een interessant stukje over hoe en wanneer regisseur Reed op het idee kwam om deze muziek te gebruiken.
The Third Man Theme - Wikipedia - en.wikipedia.org

Vanuit het tijdsbeeld gezien, een voor die tijd stijlvolle film. Met een heel aardige mysterie dat groter en groter wordt. Het tijdsbeeld van het Wenen verdeeld in zones is mooi, de patrouilles des te meer. We werken samen, maar elkaar vooral tegen. De zogenaamde derde man die Martins zoekt kan al niet snel anders zijn dan Harry zelf, iets dat bevestigd wordt als hij opduikt. Ironische genoeg luidt Martins met zijn eigen onderzoek ook de onherroepelijke klopjacht en dood van Harry Lime in.

Prachtige en spannende jacht door de Weense riolen, mooi in beeld gebracht en bijzonder sfeervol gebracht. Zo ook andere opnames in de donkere straten van Wenen. Prachtig met contrast en licht gespeeld zo nu en dan. Het enige waar ik me buitengewoon aan stoor is de muziek. Het constante gepingel op de citer zou spanning verhogend zijn aldus verschillende artikelen op internet, maar ik vind het juist schertsend overkomen, spottend. Als we alles met een korreltje zout moet nemen. Niet mijn keus qua muziek.

Aardig, heel aardig voor die tijd. Leuk een keer gezien te hebben maar dat is het dan eigenlijk ook wel.

Niet zo boeiend.

Het lijkt wel haast barbaars dat ik deze film een onvoldoende geef, maar ik heb er simpelweg niet van genoten. In het begin met de inleiding had ik wel veel hoop, maar wat volgt was het gewoon niet echt helemaal voor mij persoonlijk.

Desondanks moet ik wel toegeven dat de film sfeervol uit de hoek kan komen, maar qua regie vind ik dat er een hoop verkeerde keuzes gemaakt zijn. Vooral de soundtrack is de grootste domper uit de film, die het een soort komische toon geeft aan de spannende scenes.

Het meest positieve in de film voor mij is wel duidelijk de verlichting. De donkere straten zijn knap in beeld gebracht en de donkere kamers op de achtergrond en de mysterieuze verlichting zijn een spannende toevoeging. Jammer dat de echte spanning door de soundtrack kapot gestampt wordt.

Acteerwerk was prima. Het meest theatrale is er gelukkig uitgelaten, anders was dit maar moeilijk uit te kijken. In het algemeen mis ik gewoon een beklemmende toon, iets wat hier best makkelijk kon lukken, maar vervolgens niet is gelukt.

Beste scenes waren wel de first encounter met Lime, en natuurlijk de achtervolging door het riool. Voor de rest heb ik me gewoon wat verveelt door de film heen. Omdat de film me nergens meekreeg, waren de 100 minuten niet bepaald een gemakkelijke zit.

Meer iconische beelden dan gelijk welke andere klassieker (bv die formidabele eind scene, de ontdekking van Welles in het portaal) maar toch wordt ik er niet warm van. Reden : de relatie tussen Cotton en Welles is niet uitgewerkt, er is oppervlakkig conflict of drama, enkel in een paar zinnen wordt dit drama samengevat (op het rad bv) . Ik voel dus geen vriendschap, ik voel geen verleden tussen de twee, ik voel niet het dilemma van Cotton (verraden van een vriend). Visueel grandioos, documentair (tijdsbeeld) verslag van een naoorlogse stad is prachtig verwerkt in de beelden, scheve camera standpunten om de desoriëntatie van Cotton te benadrukken is filmisch creatief. Echter, het verhaal wordt snel afgehaspeld – het tempo ligt hoog – en daarom blijft het niet plakken. Het muziek deuntje daarentegen ...

Prachtige geschoten film in naoorlogse Wenen die ik het eerste uur moeilijk kon volgen door de vele, snelle conversaties. De "Woody Allen muziek" kan me niet bekoren en vind ik niet bij de film passen. Het laatste kwartier van de film is fenomenaal in alle opzichten.

Verder vind ik dat Wataru een prachtige alomvattende review heeft geschreven die wat mij betreft bovenaan de pagina zou mogen blijven staan. Hier te vinden.

Bedankt voor het compliment Don Homer.

Wat betreft die citer, je houdt er van of je hebt er een hekel aan; er schijnt geen tussenweg te zijn.