The Children's Hour (1961)

Dit is de tweede keer dat William Wyler een (bewerking van) hetzelfde toneelstuk van Lillian Hellman ('Children's Hour') regisseert.

De eerste keer was in 1936, onder de titel These Three [kijk onder die titel]. Die eerste versie was volgens iedereen beter.

Het toneelstuk zorgde voor enig schandaal omdat er lesbische elementen in zaten. Als er íets is wat snel veroudert, zijn het taboes.

Zeer sterke film met schitterende performances van Audrey en Shirley, die samen een geweldig koppel vormen (pun intended). De film is helaas inderdaad een tikje gedateerd, maar is er niet minder mooi om. Het einde was het beste wat ze er in 1961 van konden/mochten maken, en voelt in eerste instantie misschien aan als een lichte anticlimax, omdat we allemaal op wat anders zitten te wachten namelijk dat Audrey bekent ook gevoelens voor Shirley te hebben, maar dit zou natuurlijk te ver zijn gegaan in '61 maar toch kan ik het einde ook wel waarderen, omdat het simpelweg geloofwaardiger is. Uitstekende film, plus het extra halve sterretje waar hare goddelijkheid Audrey Hepburn sowieso altijd al goed voor is, kom ik uit op 4,5*

mooie, maar wel tragische en zenuwslopende film. Ik vond het einde erg voorspelbaar, de wereld was simpelweg ook nog niet klaar voor zo'n film. Het acteerwerk was briljant, vooral Maclaine vond ik geweldig. Ook James Garner als vriend van Hepburn, was erg geloofwaardig.

Hoezo zaten we allemaal op wat anders te wachten? Ik zou jouw suggestie een redelijk belachelijke wending hebben gevonden. De hele film lang wordt duidelijk gemaakt dat Hepburns personage heteroseksueel is, en verliefd op Garner. MacLaines seksualiteit wordt in het midden gehouden (dat de suggestie dat ze lesbisch is nooit wordt uitgesproken is waarschijnlijk wel een beperking van de tijd - en van de Hayes Code), maar waarom moet aan het eind Hepburn dan ook opeens lesbisch zijn? Dat volgt uit niets, en zou alleen maar aanleiding geven tot een flauw happy end.

Ik vind het huidige einde dus nog wel gedurfd in die zin. Ik heb meer problemen met het afschuwelijk slechte acteerwerk van de kinderen, en met het gebrek aan subtiliteit op sommige andere aspecten in de film (bv. de reactie van de melkman). 3 *

Nogal gedateerd, maar daarom juist erg interessant.

Een typische / vreemde film. Echt hoogte kreeg ik niet van de Hepburn en MacLaine personages. Weinig karakteruitdieping.

Wat een rotkind trouwens, die Mary.

Mooie indrukmakende film die zijn tijd al ver vooruit was en veel met belichtingen doet en zo een heel eigen sfeer weet te maken.

Maar natuurlijk werkt de uitstekende cast hier ook aan mee! met in het bijzonder het kleine meisje en de oma!

Einde vond ik niet voorspelbaar en past goed bij de rest van het verhaal.

Ook de emoties zijn erg goed uitgedrukt door vrijwel alle personages waardoor je makkelijk kan meeleven en je beter kan inleven in situaties.

Kortom zeer mooie klassieker die gewoon niks minder verdiend dan 4,5 sterren!

Different...

De plotomschrijving leek me op het eerste zicht niet veel soeps, ken het originele toneelstuk of de eerdere verfilming ook niet, maar omdat de film toch met Audrey Hepburn is en van de hand van Wyler die het knappe Desperate Hours maakte heb ik hem toch maar op tv opgezet. Ben ik blij dat ik dat heb gedaan.

Zoals hierboven gezegd zei het plot me niet veel. Twee vrouwen die een school openen en te maken krijgen met roddels. Het leek me niet genoeg om bijna 2 uur te laten boeien. Maar na een ietwat trage start krijg je te zien wat de roddel is en stond ik tegelijkertijd toch wel wat versteld. Voor die tijd moet het insinueren van een lesbische relatie tussen twee vrouwen toch wel vrij gedurfd zijn. Wat daarna volgt is een meeslepend stukje film waarin je bijzonder veel sympathie voor de twee dames in kwestie krijgt en tegelijkertijd ook evenveel antipathie voor Mary en haar grootmoeder en nog genoeg andere personages. Het wordt er dan tenslotte nog allemaal meeslepender op wanneer men stilletjesaan het vermoeden bevestigt dat Martha toch de gevoelens voor Karen heeft waarvan ze wordt beschuldigd. De triestige climax is dan uiteindelijk dat Martha zelfmoord pleegt door zichzelf op te hangen... Gaandeweg zijn er dan ook een aantal zeer sterke scènes in de film te vinden waaronder het einde en de ondervraging van Mary door Joe.

Audrey Hepburn, een naam die dankzij Breakfast At Tiffany's bij een beetje filmliefhebber wel een belletje doet rinkelen. Spijtig eigenlijk want ze is zoveel meer dan Holly Golightly alleen want ook hier zet ze weer een ijzersterke prestatie neer. In het begin afstandelijk maar naar het einde toe toch mentaal getroffen door de roddels maar vooral woedend en gebroken wanneer ze in een knappe scène wanhopig de kamer van een dode Martha probeert binnen te geraken. Ze ziet er trouwens, net zoals in bijna al haar films, werkelijk fantastisch uit. Maar de film draait niet om Hepburn alleen. Neen, iemand die zonder twijfel even sterk is is Shirley MacLaine. Ik kende ze van Hitchcocks Trouble With Harry en, weliswaar een pak ouder, in In Her Shoes maar in deze twee vorige films liet ze nooit zo'n indruk achter zoals ze hier deed. Ook met de rest van de cast zit het wel goed. Garner als Hepburns verloofde was dan ook gelijk de minste, kwam nooit echt goed op mij over maar Karen Balkin als Mary zet dan wel weer een uitstekend rotkind neer. Ik werd gewoon zelf kwaad van de manier hoe zij mensen manipuleerde/chanteerde.

Uitstekende film over een thema dat toch wel taboe moet zijn geweest in de jaren '60.

4* met kans op 4.5* als ik hem nog eens zie.

In 1961 vertoonde de Hays-code al wat barstjes. Steeds meer regisseurs probeerden de code te breken. Deze film is daar een voorbeeld van. Het opmerkelijke is misschien dat de regisseur een hele grote naam was en de twee hoofrolactrices ook zeer beroemd waren.

The Children's Hour is de tweede verfilming van een toneelstuk uit de jaren '30. De eerste was ook van Wyler zelf maar die kreeg een andere titel èn de essentie, de homoseksualiteit, werd vervangen door iets minder verbodens (geruchten over een driehoeksverhouding).

The Children's Hour was dus een gewaagde film. Inmiddels nogal gedateerd, maar mede daardoor een ontzettend interessant tijdsbeeld en een goed gemaakte en sfeervolle film, met twee mooie hoofdrollen. Met een ergerlijk einde waar Maclaine dramatisch in de slachtofferrol kruipt en lijkt te moeten sterven voor haar zonden, verre van gedurfd helaas nadat het wel van lef getuigde om Maclaine te laten toegeven dat ze daadwerkelijk gevoelens had. De film had vijf minuten eerder moeten eindigen. De wegen van Hepburn en Maclaine scheiden zich, niemand is gelukkig en het dorp blijft vol schaamte achter, maar het is de vraag of de film het had gered als Martha was blijven leven.

Moeilijk om hier een waardering aan te geven. Ik hou het op een 3.5*

Deze film heb ik al enkele keren gezien en ik geef hem ook nu weer 5 sterren. Het verhaal zit goed in elkaar en ik vind juist het acteerwerk van de kinderen (vooral Karen Balkin als Mary) heel goed. Iets minder was misschien Rosalie Wells (gespeeld door de piepjonge Veronica Cartwright). Van James Garner moet je houden maar alle acteurs passen goed in hun rollen.

Dat hij gedateerd is... ik vind dit altijd een rare uitspraak. Uiteraard is een film gedateerd als je hem 40 jaar later ziet maar het thema blijft jammer genoeg actueel. Bovendien gaat het niet alleen om homosexualiteit maar ook om het feit dat mensen zonder na te denken een oordeel vellen slechts gebaseerd op roddels en leugens. De film heet in het Duits daarom ook heel toepasselijk "Infam".

Smaken verschillen maar voor mij een absolute aanrader!

Waarom is het altijd een rare uitspraak? Sommige films zijn lang geleden gemaakt en zowel qua thematiek als uitwerking nog steeds actueel. Anderen hebben de tand des tijds gewoon niet doorstaan. Dan is het volgens mij niet verkeerd om daar het label 'gedateerd' aan te plakken.

Maar goed, over de film: Ik ben er vol goede moed aan begonnen, aangezien het van de hand van een van mijn favorite klassieke regisseurs is. Maar na ongeveer een half uur heb ik de film afgezet. Juist om die gedateerdheid in thema en acteerwerk. Vooral de kinderen zijn akelig slecht. Ook de setting vond ik niet interessant. Uit de posts haal ik nu echter dat dit een fout is geweesten dat ik de film absoluut moet afzien.................

Bovenstaande post kwam me op een fikse reprimande van een vriend te staan waarop ik de film dan maar weer in de speler heb geschoven lig al twee weken ziek op de bank, dus veel meer heb ik toch niet te doen.).
Bleek dat ik de film heb afgezet net voordat de kinderen het toneel verlaten en daarna wordt het toch allemaal een stuk beter. Wat ik dan nog jammer vind is dat het hoofdthema, vrouwenliefde, in de film een enorm negatieve lading kreeg. Dat had anders gekund, al realiseer ik me dat dat, gezien de toenmalige tijdgeest, wellicht niet mogelijk zal zijn geweest. Nu werd het toch een beetje een middel van gelijk van de heersende opinie. Ik vond dit van Wyler tot nog toe de minste die ik zag, maar de moeite waard om nog eens terug te zien, en dat had ik na het eerste half uur niet verwacht. Een cijfer geef ik nog niet, eerst nog eens kijken.

Enigszins overacting kan de kinderen niet ontzegd worden. Daar tegenover staat de fantastische wijze waarop MacLaine haar rol neerzet. Naar mijn smaak had het verhaal beter kunnen eindigen op het moment dat Karen de deur openbreekt, waarbij de getoonde schaduw niets aan de verbeelding zou hebben overgelaten.

Intens, intrigerend en tragisch zwart-wit drama, zorgvuldig en en met gevoel bewerkt voor het witte doek en met roerend spel door de beide hoofdrolspeelsters (sterke karakters), dat speelt in een tijd dat lebische gevoelens enkel schande en treurigheid opriepen; alhoewel het woord 'lesbisch' niet genoemd wordt, maar in plaats daarvan 'onnatuurlijk'. Doordat het verhaal gedateerd overkomt lijken de problemen melodramatisch te zijn.

“Alles van waarde is weerloos” is een bekende dichtregel van Lucebert. Film laat zien hoe weerloos mensen zijn tegen roddels, die op d’n duur hun levens verwoesten. Audrey Hepburn en vooral Shirley MacLaine zetten sterke vertolkingen neer, maar jammer genoeg is het acteren van de kinderen te dik aangezet en daardoor storend.

Zeer gedurfd in 1961.

Voor wat betreft het onderwerp kan je een film uit 1961 sowieso niet gedateerd noemen. Ik zag onlangs Brokeback Mountain, met een gelijkaardig thema; gedraaid in 2005, maar speelt zich af (begint in elk geval) in 1963. Dus in die zin moet je verhaal altijd in de juiste tijd plaatsen.

Ik zou dus denken dat wanneer men een film gedateerd noemt, men het over de uitbeelding heeft; het visuele aspect, het geluid, de setting,...

En ook al zie je in dit geval dan dat je naar een relatief oude film kijkt, toch werkte dat voor mij op geen enkel moment storend. Er zit een behoorlijk hoog tempo in het verhaal, het krijgt nergens een dip; de acteurs doen een fantastische job (met misschien enige overacting van de kinderen, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het sublieme werk van Shirley Maclaine, een juweel om naar te kijken); en de regisseur wist perfect hoe hij sfeer moest creëren - zelfs spanning: bij momenten had ik het gevoel naar een thriller te kijken.

Meestal heb ik het niet zo heel erg voor films uit de jaren stilletjes; maar '12 Angry Men' staat niet voor niets in mijn Top 10, en ook dit was weer een meer dan aangename ervaring.

Met deze tragedie doorbrak Lillian Hellmann in 1934 een taboe. Ze baseerde zich losjes op een reëel incident in Schotland rond 1810. In de jaren zestig werd de Hayscode minder streng en durfde William Wyler zich eraan te wagen. Onschuldig ogende scènes krijgen tijdens het herbekijken een diepere betekenis: Martha's complimentjes voor Karens uiterlijk, haar vijandige houding tegenover Karens verloofde Joe (James Garner)... Het verboden boek waarin de meisjes lezen moet de fantasie van Mary in werking gesteld hebben.

De kindacteurs doen het uitstekend. Het is leuk om eens stoute kinderen te zien, in tegenstelling tot de gebruikelijke engelachtige wezentjes. Mary (Karen Balkin) liegt en manipuleert, ze ziet eruit als een echt pestkopje. Rosalie (Veronica Cartwright) is een sympathiek meisje met één zwakke eigenschap: kleptomanie. Als een ekster "leent" ze blinkende voorwerpen.

Er is een contrast tussen de twee hoofdpersonages. Martha (Shirley MacLaine) is introvert en onzeker; Karen (Audrey Hepburn) is extravert, zelfzeker en beter gekleed. Die les Frans geeft ze met een net accent en haar typische parmantigheid. Reactieshots tonen de gezichtsexpressie van de acteurs, die diep in zichzelf graven. Martha is opgegroeid in een omgeving die haar geaardheid als zondig veroordeelt. Ze schaamt zich voor zichzelf, worstelt met haar gevoelens, voelt zich smerig en overbodig. Mary's grootmoeder is een nevenpersonage dat een verandering ondergaat. Zij ondervindt dat ze haar schuld niet met geld af kan kopen - Lillian Hellmann was antikapitalistisch en stond op de zwarte lijst.

Er is op locatie geschoten in de natuurrijke Shadow Ranch in Los Angeles. In het begin is de kostschool een oase, ver weg van de wereldse drukte, maar na het vertrek van de kinderen voelt diezelfde plaats donker en geïsoleerd aan. Schaduwen worden aangewend om een zwaarmoedige sfeer te scheppen, met als hoogtepunt de schaduw van het touw waaraan Martha zich opgehangen heeft. Je kunt meer zeggen door dingen weg te laten. Het lijk, de rechtszaak en Mary's billenkoek worden niet getoond, zodat de focus komt te liggen op de gevoelens en de intense interactie tussen de personages.

Knappe film. Prima acteerwerk in de hoofdrollen van Audrey en vooral ook van Shirley, en ook een goeie Miriam Hopkins als tante van Shirley. Heb erg genoten van de fotografie, ik hou van zwartwit, daarvoor alleen al het herbekijken waard. De film start met een scene die zo idyllisch lijkt als mogelijk is in de USA van jaren '50, begin jaren '60. Nadien maakt een claustrofobische sfeer zich meester van de film, zoals een spin haar web weeft. Met een intriest einde dat als een mokerslag aankomt. Maar dan toch ook weer een Audrey die met opgeheven hoofd iedereen achter zich laat. Het toonbeeld van een onafhankelijke vrouw die zich in haar eigen kern bevindt en geen anderen nodig heeft om zichzelf een plaats te geven in de wereld. Haar vriendin is dood, definitief afscheid. En haar ex-lief James Garner laat ze achter op de begraafplaats van haar vriendin, zonder hem nog een blik waardig te gunnen. En zo eindigt de film met een soort positieve boodschap: geloof in jezelf en laat het niet van anderen afhangen. Althans zo heb ik het geïnterpreteerd.

Uitstekende film waarin twee vrouwen een kostschool voor meisjes runnen, totdat ze in opspraak komen. Een goed opgebouwd verhaal. Soms subtiel, soms wat dik er bovenop maar in die hoedanigheid wel een mooi tijdsdocument. Sterkste scene is zonder meer de lange confrontatie in het huis van de oma. Goed acteerwerk en in de herziening stem verhoogd naar een welverdiende 4.0 sterren.

Schitterende film. Knappe verkenning van vooroordelen, identiteitscrisis en hypocrisie. Een meisje laat uit wraak een roddel los op haar grootmoeder. De dames in kwestie (2 leerkrachten) worden daardoor te kijk gezet als een koppel en worden door de ouders en familie van de leerlingen verbannen, uitgesloten en ook iedereen die met hun bevriend nog is (zoals de verloofde van Hepburn). Leugens zijn destructief en de personages vallen in een spiraal van achterdocht. We zijn begin jaren '60 en de lesbische geaardheid is dus niet aanvaard door gemeenschap. Het is niet direct de meest verrassende conclusie maar wat de film nu zo fascinerend en groots maakt, is dat het scenario ipv verder te borduren op dit thema een ander weg in slaat nl moet McLaine haar gevoelens opbiechten aan Hepburn ? Want de roddel was wel juist. Een dame heeft effectief gevoelens voor een andere dame. Het meisje had dus toch juist geinterpreteerd. Ook de kijker had in de eerste 15 minuten verschillende aanwijzingen daaromtrent (humeur van McLaine, de ruzie tussen McLaine en haar tante) en wanneer McLaine opbiecht dan is Hepburn toch wat verrast. Dat McLaine deze gevoelens als verboden vrucht beschouwd, zal uiteindelijk noodlottig zijn. Zo komen we aan de mooiste scene van de film wanneer Hepburn vermoedt dat er iets mis is, camera voortdurend op haar gezicht ze loopt de tuin uit naar binnen, bonkt op de deur, de flits van touw en dan het gezicht van Hepburn vol verschrikking – grandioos ! De film legt dus de verantwoordelijkheid van het kwaad niet bij de gemeenschap (de dames waren intussen gerehabiliteerd) maar bij de heersende moraal van die tijd dat een lesbische relatie een grote zonde is. McLaine vindt dat de enige manier om haar zonden te begraven zelfmoord is. Regisseur Wyler is een rasverteller en laat het drama stap per stap ontplooien zodat na afloop ik alleen maar onthutst kon zijn van zo veel onrechtvaardigheid.