Leave Her to Heaven (1945)

Het verhaal is oké, het acteerwerk is oké (zeker van Gene Tierney en Jeanne Crain), maar jammer dat de film niet in zwart-wit geschoten is. Technicolor stond in die tijd nog in de kinderschoenen en dat is te zien: de kleuren zijn niet naturel. Ik heb na een kwartier of zo mijn tv op grijstinten gezet en dan krijg je een veel mooier, veel rustiger beeld.

Oh, de film niet vergeten. Die kan er alleszins mee door, maar het is geen topper.

Technicolor is toch nooit naturel? Kleuren zijn juist verzadigd.

Dat is zo.

Wat ik eigenlijk bedoel, is dat ergens in jaren '50 het procedé van Technicolor zodanig verbeterd is dat de kleuren zachter en daarmee natuurlijker begonnen te lijken. Ten tijde van deze film (1945) was dat nog niet het geval. Daarom geef ik voor de films tot pakweg halverwege de jaren '50 de voorkeur aan zwart-wit films. Maar alles is relatief. Zo ontleent The Wizard of Oz een van zijn charmes aan z'n mooie kleuren (na een zwart-wit begin).

Tsja.... Technicolor staat toch niet voor naturel? Je kijkt dan toch per definitie naar een film met een aparte look? Dat jij 't latere Technicolor persoonlijk mooier vindt is best, maar om dan de kleuren aan te gaan passen!? Ikzelf vind dat in ieder geval raar. Een film neem je toch zoals ie is?

prachtige kleuren en belichting! zou me niets verbazen als Douglas Sirk een voorbeeld aan deze film heeft genomen; ook inhoudelijk misschien wel. Ook op dat vlak is dit voor mij een van de betere noirs. Het is geen standaard cynische misdaad film, eerder een sluimerende tragedie, maar Tierney zet wel degelijk een ijskoude femme fatale neer (toevallig zag ik gisteren The Wicked Lady (1945), dat zou je een tiener-versie van deze film kunnen noemen... hoewel die film verder in hele andere registers zit, meer richting komedie dan tragedie, maar een leuke double-bill zo)

De enige valse noot in de film vond ik de rechtbank scene tegen het einde. Heb daar wel vaker moeite mee, maar Vincent Price (zijn karakter) was hier "way out of line!" en door zijn persoonlijke binding met de zaak had hij sowieso die zaal niet in gemogen volgens mij. Verhaal-technisch was het nodig om het einde te kunnen creëren, maar het had nog mooier geweest als men een elegantere oplossing had kunnen bedenken...

btw in het kader van de nutteloze maar hopelijk grappige observaties: Tierney deed me af en toe aan Daphne Bunskoek denken hier... hebben meer mensen daar last van?

Ho, wacht eens, dit zie ik nu pas:

van de regisseur van deze film:

Imitation of Life (1934)

Magnificent Obsession (1935)

van Sirk:

Imitation of Life (1959)

Magnificent Obsession (1954)

dat is toch geen toeval dan...

Ik las ook nog een paar keer dat mensen deze film door de glossy stijl met onderhuidse verdorvenheid als een voorloper van Blue Velvet beschouwen, dat is ook best wel een treffende vergelijking!

Zie de overeenkomsten tussen Gene en Daphne niet zo, alhoewel ze beiden wel 'wil to please' heb-ben. Levensloop Gene is uiteraard in en in triest.

Andere oogverblindende schoonheid in deze film is Jeanne Crain. In niet zo veel films, vanwege haar vele zwangerschappen.

14 mei j.l. een limited-edition van 3.000 Blu-rays. Binnen een week al uitverkocht.

Blu-ray reviews: DVDBeaver en Blu-ray.com.

Aardige thriller/ drama, die ik op het spoor ben gekomen dankzij Scorsese. Het is een soort omgekeerde Fatal Attraction: waar in de laatste film mannen gewaarschuwd worden toch vooral niet vreemd te gaan, in deze prent worden mannen gewaarschuwd toch vooral niet te snel te trouwen.

Het is een wat trage film maar juist het kalme verloop maakt de omwenteling interessant- als Tierney al na 10 minuten iemand om zeep had geholpen was de impact een stuk minder geweest. Wel jammer dat de"goede" karakters zo dik aangezet werden: Dick en zijn kreupele broertje waren wel erg brave hendriken, en het nichtje was een engeltje, om zo het contrast met Tierney maar zo groot mogelijk te maken. Tierney weet zich als enige geloofwaardig te maken, als een vooral tragisch figuur (en niet zozeer als een monster), en is daarmee het enige interessante karakter.

Kleuren waren trouwens een beetje vreemd, met name Cornel Wilde leek wel een levende paspop.

”There's nothing wrong with Ellen. It's just that she loves too much.”

Ik was enigszins verrast, toen bleek dat deze film in technicolor was. Maar gezien een aantal locaties, is dit absoluut niet verkeerd. Vooral het gedeelte dat zich afspeelt in het bosrijke gebied bij het meertje ziet er erg mooi uit. Ook ik moet zeggen, dat het me op momenten erg aan Douglas Sirk deed denken. Die gebruikt ook van die mooie kleuren en ondanks dat dit zeker een film noir is, is het op sommige momenten ook best wat melodramatisch. Het komt allemaal wat langzaam op gang, maar eenmaal op gang is het een best wel boeiend schouwspel.

Het draait hier hoofdzakelijk om twee personages, waarvan die van Gene Tierney duidelijk het interessantst is. Ze doet het voortreffelijk, dat moet gezegd worden. Als verleidelijke femme fatale is ze geweldig, en die manier waarop ze langzaam maar zeker van vriendelijk naar vijandig transformeert, is mooi uitgewerkt. Cornel Wilde is wat minder sterk en heeft ook niet al te sterke uitstraling. Daardoor sneeuwt hij vaak dubbel onder in de scenes, waarin Tierney de show weet te stelen.

Derechtszaak richting het einde vond ik iets te overdreven, maar verder bleef het niveau redelijk constant en behoorlijk goed. Het verhaal is interessant, de kleuren mooi en warm en de femme fatale is geweldig. Jammer alleen dat de rest van de ingrediënten soms net niet goed genoeg zijn, om dit tot een echte topper te maken, maar desalniettemin is dit een meer dan vermakelijke film noir.

3,5*

De 'Fatal Attraction' van de jaren veertig en de Nederlandstalige titel is goed gevonden. Een prachtig, fascinerend (en in de kern absurd) filmnoir-achtig melodrama over ziekelijk bezitterige en obsessieve liefde en jaloezie. Een film vol met glamour en geweldig mooie, bijna trillende kleuren. Gene Tierney leek de ideale femme fatale (leuk: ze stond opgemaakt op, met vuurrode lippen en haar haar in model). Wat een schitterende huizen, inclusief omgeving en ik denk dat ik nog nooit zo'n luxe treinstel gezien heb.

Scherp gezien, dank! Inderdaad prachtige film, dit Leave her to heaven. Voor een hele vroege technicolor ziet het er allemaal erg goed uit. Alleen de klassiek z/w nadruk op de ogen en alles wat daar in glinsterd werkt duidelijk niet zo goed in kleur. Behalve dan bij Tierney, met haar blauwe ogen. Tierney speelt die Cornel Wilde echt compleet zoek in deze film. Net alsof het twee verschillende werelden zijn.

Knappe film. Uitstekend opgebouwd, perfect in de timing, duidelijk, ook in de dialogen en met een cast die perfect de personages overbrengt.

Het ligt ongetwijfeld ook aan de leeftijd, maar soms zijn dergelijke filmpjes uit die tijd een echte verademing.

Cornel Wilde associeerde ik meer aan actierollen, maar ook daarnaast, zoals hier, toch uitstekend in zijn rol van goedmenende schrijver met pech in zijn persoonlijk leven en Gene Tierney is inderdaad betoverend mooi.

Uitstekende film waarin een vrouw een schrijver ontmoet, verliefd wordt en met hem in het huwelijk treed. Wat begint als een romantische film draait langzaam om naar een psychologische thriller. Gene Tierney zet haar rol van jaloerse echtgenote sterk neer en dit levert een aantal goeie scenes op (met de verdrinkings-scene als hoogtepunt). Mooie kleuren en mooie locaties. Duidelijk een product van zijn tijd, en dat bedoel ik positief.

Prachtfilm. Ik heb heel erg genoten van de kleuren van deze technicolor, die niets afdoen aan het donkere verhaal, in tegendeel een welhaast surreële – en passende - kwaliteit verlenen.

Gene Tierney is outstanding als extreem narcistische en psychopatische ziel in aantrekkelijke verpakking. Tegenspelers Cornell Wilde en Jeanne Crain doen het in mijn ogen eveneens prima, zij het dat ze minder opvallende rollen hebben, wat moeilijk anders kan. Ook nog een goed woord voor Vincent Price, die ik graag aan het werk zag in de rechtszaal om z’n gram te halen.

Regie en camerawerk van John M. Stahl en cameraman Leon Shamroy (recordhouder oscarnominaties) zijn degelijk zonder meer.
Voor mij was de meest shockerende scene toch wel degene waarin Gene zich vrijwillig van de trap stort. Behalve een licht afgrijzen, kreeg ik medelijden met deze figuur en het inzicht dat ze zwaar geestesziek is en nood heeft aan psychiatrische hulp. Maar zo werkt het natuurlijk niet in de film noir. Daar gaat men door tot het bittere of – in dit geval – bitterzoete einde. Prachtig shot om de film af te sluiten, en gaf me shivers.

Naar het schijnt is Leave Her To Heaven een favoriet van Martin Scorsese, zoals reeds vermeld op het forum, al kan ik me voorstellen dat ook een David Lynch hier pap van lust.
Eéntje om te herbekijken.

Ik heb een verdeeld gevoel bij Leave Her To Heaven. Als noir gedeelte was maar zo-zo, maar het drama was dan wel weer sterk. Ik was vooral geboeid door de vrouwen. Niet zozeer door het fysieke aspect (al is dat wel leuk), maar vooral omdat ze aanzienlijk beter gecast zijn dan de heren en dan ook veel beter staan te acteren. Het obsessieve, jaloerse van Ellen wordt goed neergezet, enige minpuntje is dat ze soms wel héél gemakkelijk getriggerd werd, maar dat zat misschien meer bij het script dan bij Tierney, want die bracht het nog wel overtuigend.

Mijn problemen zitten dus bij de heren. Cornel Wilde acteert wat middelmatig, al verbetert het wel naar het einde toe. Ik vond het vooral jammer dat de heer eigenlijk best wel een charisma-vacuüm is. Nu zit beauty natuurlijk in the eyes of the beholder, maar 't lijkt me toch wat onwaarschijnlijk dat alle vrouwen hun zelfcontrole verliezen bij het aanschouwen van deze saaie stumperd. Daarnaast heb je zijn broertje, die te geforceerd wordt neergezet als de vleesgeworden onschuld. Om de 5 woorden zitten er wel een gee, een golly of een gosh. Hoort bij de periode uit de cinema, maar die personages trek ik gewoon niet al te lang. Mogelijk ook de reden dat me geregeld erger aan James Stewart, de ongekroonde koning van de aw-shucks.

Binnenkort op Blu-ray bij Criterion!

Prima drama thriller waarin Tierney de show steelt als psychopatische vrouw die heel erg ver gaat om haar man exclusief voor zichzelf te houden , dat hoofdplot wordt langzaam opgebouwd .

De rest van de cast doet het redelijk tot goed ,Cornel wilde speelt wat sullig in het begin maar naarmate de film vorderd komt hij meer tot bloei .

Een van de zeldzame films waarin we een vrouwelijk kwaadaardig personage zien die ook realistisch en zonder de neiging tot goedpraten van haar gedrag wordt neergezet .

Verder is het verhaal gewoon sterk en het einde mooi .

Deze film moet het vooral hebben van het acteerwerk van Gene Tierney. Wat een kreng is haar personage! De overige rollen zijn niet echt bijzonder, sommige personages zijn zelfs een beetje suf. Verder een degelijk en onderhoudend verhaal, maar nergens echt hoogstaand. Het kleurgebruik in deze film komt niet echt naturel over. Niet dat dat enorm stoort, maar ik heb Technicolor films gezien waarbij ik de kleuren beter vond overkomen. Al met al een best onderhoudende film, maar zeker geen hoogvlieger.

Noir in Technicolor ! Tierney is ogenschijnlijk aantrekkelijk en charmant maar diep in haar huist een demon. Door haar donkere zonnebril zien we het niet maar een kille psychopathische geest neemt het over van zodra haar gelukkig huwelijk in het gedrang komt. Egoisme is voor Tierney een troefkaart om een geluk te realiseren. Het scenario opent met een flinke slok Freudiaanse symboliek omdat het suggereert dat Tierney voor Wilde kiest omdat hij zo goed op haar pas overleden vader leek. Wanneer ze op haar paard in een woeste rit de as van haar vader over het landschap strooit, bijna emotieloos, met een oneindige blik en dan de urne weggooit terwijl de anderen onbeweeglijk toekijken, is reeds een voorbode van het komend onheil.De dramatische muziek van Alfred Newman weerklinkt fel en door de locatie van de dorre woestijnvlakte lijkt de scene op een macaber ritueel. John Stahl gaat voor het groots melodrama (bv Price als afgewezen minnaar die tijdens de storm op bezoek komt) en vraagt sympathie voor zijn heldin. Ze heeft een passie en ze voelt dat ze die passie niet kan uiten door de aanwezigheid van anderen, ze verstoren haar privacy, haar kans op geluk. Het laatste deel in de rechtbank remt de film (de toon verandert een beetje in een thriller), er moet nog teveel afgehandeld worden en dat haastwerk is te voelen. Toch is Leave her to heaven interessante cinema dat waarschuwt hoe een idylle kan uitmonden in een nachtmerrie omdat men zo vastklampt aan een illusie. Zo is Tierney een slachtoffer van een socialer druk om een succesvol leven te leiden.

Opvallende film. De eerste film noir in kleur (zal er in elk geval niet ver naast zitten), al is het eerder een psychologische thriller. Ster van dienst is Gene Tierney, toch een wat onderschatte Hollywood actrice. Ze kreeg in elk geval een Oscarnominatie voor haar rol in deze film en speelt met gemak Cornel Wilde naar huis. Wilde komt pas later goed op gang.

De film zorgt voor de nodige spanning en het personage van Ellen wordt venijniger met de scene. De slotscène met Vincent Price drijft de druk nog verder op tot de bom helemaal barst. Boeiend om te volgen!