Genre: Drama / Romantiek
Speelduur: 108 minuten
Oorsprong:
Verenigde Staten
Geregisseerd door: Douglas Sirk
Met onder meer: Rock Hudson, Jane Wyman en Barbara Rush
IMDb beoordeling: 7,0 (7.584)
Gesproken taal: Duits en Engels
Releasedatum: 11 februari 1955
On Demand:
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Magnificent Obsession
"The Great Love Story... by the author of "THE ROBE""
Een arts overlijdt door een dronken brokkenmaker die de weduwe hierna lastigvalt en een afkoopsom aanbiedt. De weduwe vindt uit dat de overledene al zijn geld zeer snel opmaakte. Tot overmaat van ramp brengt hij ook haar in een ongeluk.
Externe links
Acteurs en actrices
Helen Phillips
Bob Merrick
Joyce Phillips
Nancy Ashford
Edward Randolph
Tom Masterson
Dr. Henry Giraud
Valerie Daniels
Dr. Derwin Dodge
Judy
Video's en trailers
Reviews & comments
stinissen (crew films & series)
-
- 22196 berichten
- 66792 stemmen
En de ex-vrouw van voormalig President Ronald Reagan (JANE WYMAN) ook.
gotti
-
- 14029 berichten
- 5643 stemmen
De poster is, net als van veel films uit deze tijd, weer erg mooi; de film vond ik te voorspelbaar, niet meer dan vermakelijk... 2,5*
BASWAS
-
- 985 berichten
- 1107 stemmen
Na Written on the Wind, All that heaven Allows en Imitation of Life vond ik Magnificent Obsession van Douglas Sirk tegenvallen.
In de eerste drie films valt veel te ontdekken en te genieten van een spannend slim spel op de grens van wel of geen kitsch. Als kijker wordt je bij deze drie verhalen steeds lekker aan een heerlijk sentimenteel lijntje gehouden en ondertussen plezierig gekieteld met scherpe observaties van mensen in een prachtig gestileerde vormgeving met heel apart kleurgebruik.
In Magnificent Obsession is zowel het bouwkarton van het verhaal als de vormgeving wel erg gemakzuchtig uitgewerkt. Wat nodig is voor de ontwikkeling van het verhaal komt steeds zonder een echte krent erin erg gemakkelijk en heel zwartwit uit een heel lelijk gekleurde filmhemel van kartonpap vallen. De meeslepende dieptewerking uit de andere drie films van Sirk ontbreekt. Een film hoeft zeker niet waarachtig te zijn maar op het moment van kijken moet hij wel iets bezitten van een aangename geloofwaardigheid.
Dogie Hogan
-
- 13381 berichten
- 788 stemmen
Criterion heeft een DVD release gepland voor eind jan. 2009!
Dk2008
-
- 10396 berichten
- 746 stemmen
Net als in "All that heaven allows" (1955) leveren Rock Hudson en Jane Wyman weer prima werk af. Lekker jaren '50 sentiment maar ik vond deze nog beter.
mister blonde
-
- 12461 berichten
- 5409 stemmen
Nooit gedacht dat truttigheid zo cool zou kunnen zijn. Sirk is geweldig en dan te bedenken dat ik zijn grote films (All That Heaven Allows, Written on the Wind en Imitation of Life) nog moet of beter nog mag gaan beleven.
The One Ring
-
- 29974 berichten
- 4109 stemmen
Sirk is voor mij een regisseur die films maakt in een genre dat mij niet zo aanspreekt, de jaren '50 tranentrekker. Geen van zijn films vond ik tot nu toe een meesterwerk, maar Sirk scoorde toch met de geweldige aankleding van zijn films, enkele sterke acteerprestaties en vooral een duidelijke intelligentie achter zijn films die de wat overdreven dramatische verhaallijnen ineens een stuk beter maakten. Ergens moet je soms echter een grens trekken en die grens wordt wat mij betreft overschreden door Magnificent Obsession. Niet alleen is het enorm oubollig, maar het is ook een erg slechte film.
Het voornaamste probleem is het totaal ontbreken van de intelligentie. Waar Sirk doorgaans met dit soort verhaallijnen een volwassen kritiek weet te geven op bijvoorbeeld sociale druk, klasseverschillen, onderdrukte rassenhaat en wat al niet, ontbreekt hier zoiets. Sirk is meestal op zijn best als hij bijna stiekem dingen toont die de intelligentie van het hoofdverhaal te boven gaan. Bij Magnificent Obsession doet hij echter het tegenovergestelde: hij voegt alleen maar meer kitsch en melodrama toe. Wat we krijgen zijn een aantal onzinnige Bijbelse paralellen met de verhaallijn (wat te denken van die kunstenaar die uit een bovenraam meekijkt naar de eindoperatie en zijn tekst waarin hij zegt dat een van de eerste mannen die zijn eigen weg volgde Jezus was?) en nog erger: hemels korengezang op de achtergrond tijdens een aantal belangrijke scènes. Iemand praat over de net overleden man van Wyman alsof hij de meest liefdevolle man ooit was? Plaats er korenzang achter. Rock Hudson komt tot nieuw zelfinzicht? Plaats er korenzang achter. Volgens mij zit dit gezang ook in zo'n beetje iedere scène met de kunstenaar die kennelijk het licht heeft gezien. Ik kan me echter geen slechtere keuze bedenken. Wat we krijgen is dus een complete verwijdering van Sirks beste kanten, terwijl voor mij de minst interessante elementen extra belicht worden.
Er is weinig om de schade op te vangen. Jane Wyman is geen moment geloofwaardig hier en Rock Hudson alleen als arrogante slijmbal, een rol die hij te kort mag spelen. Als zelfs Agnes Moorehead geen extra acteerplezier kan brengen weet je hoe erg de situatie is. De technicolorkleuren blijven mooi, maar verder ziet de film er vlakker uit dan Sirks andere werk. Minder gedetailleerd, minder afgewerkt. Het nogal onzinnige plot had waarschijnlijk alleen door Frank Capra tot een goede film omgezet kunnen worden, maar Capra zou geweten hebben dat er meer humor in had gemoeten. Over humor gesproken, kennelijk zien enkele critici deze film als een zwarte komedie, waarin alles expres overdreven om een ironische kritiek te leveren op dergelijke melodrama's. Ik geloof daar echter niets van.
Melodrama op zijn slechts. Van het niveau van As It Is In Heaven, waar ik op de een of andere manier aan moest denken tijdens het kijken.
2*
Mochizuki Rokuro
-
- 18917 berichten
- 14712 stemmen
Wellicht is het niet de bedoeling van je review, maar ik krijg helemaal zin om de film te herzien. Alles wat je beschrijft werkt bij mij alleen maar ten positieve. Die Bijbelse dingen die Sirk er hier invlecht. Als je dat nu eens cynisch bekijkt - zou het dan wel gewerkt hebben?
Melodrama op zijn slechts. Van het niveau van As It Is In Heaven, waar ik op de een of andere manier aan moest denken tijdens het kijken.
Die film mijdt ik als de pest misschien maar eens proberen dan
The One Ring
-
- 29974 berichten
- 4109 stemmen
Die Bijbelse dingen die Sirk er hier invlecht. Als je dat nu eens cynisch bekijkt - zou het dan wel gewerkt hebben?
Dat is dus min of meer het perspectief van de critici (overigens niet van het boekje in de Sirk dvd-collectie, waar de Bijbelse invloeden om hun dramatische waarde geprezen worden). Ik zie echter zowel de ironie als het cynisme niet. De kunstenaar gespeeld door Otto Kruger is duidelijk de verpersoonlijking van de goede weg en de film presenteerd hem serieus en hij krijgt in het verhaal gewoon overal gelijk. De enige ironie die ik er eventueel in kon vinden is dat zijn vrij lange speech waarin hij uitlegd dat ieder mens een roeping heeft nogal omslachtig is op een bijna komische manier. Hij gebruikt dan het aanzetten van een lamp als metafoor voor het ontdekken van mensen van datgene waarvoor ze gemaakt zijn. Het gekke is dat deze hele speech simpelweg verwijdert kan worden als hij gewoon het woord 'inspiratie' gebruikt zou hebben.
Verder is er weinig cynisch aan Rock Hudson die zich van onverantwoordelijke rijkeluisjongen ontwikkeld tot zorgzame superdokter, die een bijna ongeneeselijke ziekte weet weg te halen bij Wyman en wellicht zelfs haar zicht zal herstellen. Op papier klinkt dit allemaal grappiger dan dat de film het presenteerd. Op zich niet erg, ik verwacht niet dat Sirk de South Park-tour op gaat. Maar had hij niet wat diepere karakterproblemen aan de personages kunnen geven, of meer kunnen doen met de verschillende milieus waarin de hoofdpersonen zich bewegen, of obstakels kunnen verzinnen die niet uit een tweederangs dokterromannetje lijken te komen?
De vraag is dan ook, waar zie jij het cynisme? Ik kan niet eens iets vinden dat er op lijkt. Misschien een ding: de perfecte man waarmee Wyman getrouwd was laat na zijn dood allemaal schulden na voor zijn vrouw en kind, omdat hij het geld altijd besteed heeft aan het welzijn van anderen. Een beetje vreemd dat de ultieme engel kennelijk vergeten is om degene die hij het meest lief zou hebben uiteindelijk niets te geven. De film maakt hier echter geen punt van en het lijkt meer een onhandige schrijversfout te zijn die het juist moet laten lijken alsof Wyman's overleden man inderdaad een soort Jezus was die alles aan de kant zette voor het welzijn van de medemens.
Mochizuki Rokuro
-
- 18917 berichten
- 14712 stemmen
Eigenlijk een wedervraag: waarom zie jij het niet? Of eigenlijk, waarom interpreteer je het zo niet? Je beschrijft de dingen die je cynisch zou kunnen opvatten, maar omdat je niet ziet dát Sirk het cynisch bedoelt wantrouw je de boel een beetje. Of druk ik me ongelukkig uit?
Zoals je het beschrijft klopt het precies. Het ís inderdaad een doktersroman als je het zo verteld. Maar het verschil met een doktersroman is dat dit een film is van Sirk. En dus bij voorbaat geen doktersroman.
Die hele ongeloofwaardige twist met Hudson is toch een dijenkletser op zichzelf? Het is toch het cynisme ten top dat Sirk dit serieus brengt en dus eigenlijk mensen die dit letterlijk nemen en voor zoete koek slikken op zijn zachtst gezegd 'een beetje dom' vindt. Het naïeve van Wyman, de goedaardige, die door haar eigen man wordt vergeten en door iemand die haar het ongeluk brengt alsnog wordt gered...
Maar het kan heel persoonlijk zijn. Twee andere voorbeelden van films waar ik de "humor" van het cynisme wel in zie zijn 'The Doom Generation' van Gregg Araki en 'Starship Troopers' van Paul Verhoeven (jée, dat die titels hier nog eens genoemd zouden worden).Maar die worden vaak ook misbegrepen (althans zo zie ik het dan).
Wat leuk is om te lezen is "Sirk on Sirk - Conversations with Jon Halliday" van faber&faber, 1997. Daar staat één en ander over de beweegredenen en motivatie van Sirk. Ook over deze film. edit: ik zie dat het boek niet makkelijk meer te krijgen is, wellicht wil je het eens lenen van me.
Querelle
-
- 6548 berichten
- 4894 stemmen
Ik had weer een ander gevoel bij deze film. Ik had niet het idee dat het cynisch bedoelt was, maar juist heel overtuigend en oprecht die christelijke ethiek laat zien, Goed, het soapgehalte is niet ver weg, maar ik kan er tot aan het eind toe in mee gaan omdat het zo bloedserieus, maar vooral ook heel liefdevol wordt gebracht. Dat het valse romantiek is of juist stiekem cynisme kwam echt geen moment bij me op. Misschien dat het cynisme dat MR erin ziet de juiste toon was om dit te kunnen waarderen, maar het was me niet opgevallen.
De eerste en tot nu toe enige film van Sirk waar ik minder voeling mee had was A Time To Love and a Time To Die. Maar dat had meer met de setting en het verhaal (Remarque) te maken, die ik niet zo goed vond matchen met de moraal en stijl van Sirk's films.
@ MR vind jij in andere films van Sirk dat cynisme ook aanwezig?
The One Ring
-
- 29974 berichten
- 4109 stemmen
Eigenlijk een wedervraag: waarom zie jij het niet? Of eigenlijk, waarom interpreteer je het zo niet? Je beschrijft de dingen die je cynisch zou kunnen opvatten, maar omdat je niet ziet dát Sirk het cynisch bedoelt wantrouw je de boel een beetje. Of druk ik me ongelukkig uit?
Nee, je beschrijft het prima. Je kunt bij 2001: A Space Odyssey zeggen dat het als komedie bedoelt is en bij Life of Brian zeggen dat hij serieus bedoelt is, maar je moet dat wel ergens op baseren. Het kan bijvoorbeeld grappig zijn dat een groot regisseur als Kubrick zomaar een film begint met mannen in apenpakken die naar elkaar krijsen en een gevecht aan gaan me tapirs, maar het is duidelijk niet grappig bedoelt. Bij Life of Brian kun je er op wijzen dat de conflicten tussen de verschillende religieuze groepen in werkelijkheid zeer ernstig zijn, maar dat is niet de wijze waarop Monty Python het presenteerd. Datzelfde heb ik dus hier, ik kan wel dingen aanwijzen die op papier grappig of cynisch zijn, maar dat is niet zoals de film het presenteerd. De toon is serieus en hoewel de personages me niet aanspraken kreeg ik toch de indruk dat Sirk en zeker zijn acteurs hen liefdevol neer wilde zetten.
Ik zou Sirk graag een vrijbrief geven, maar was dit niet een van de eerste van zijn bekende melodrama's? De meeste tot meesterwerk verklaarde films van de man kwamen immers pas hierna. Misschien moest hij nog wat schaven aan zijn kwaliteiten als melodramameester? Daar is op zich geen schande aan. Hij deed hiervoor wel Has Anybody Seen My Gal, die een ook een dergelijk moraalverhaaltje vertelde, maar meer op komische Caprawijze. Die vond ik wat overtuigender en belangrijker, vermakelijker. Maar het is juist omdat latere Sirkfilms het drama ook serieus namen dat ik dit dacht dat Sirk in Magnificent Obsession meende wat hij liet zien.
Nou kan ik daar wel cynisch van worden, maar wees eens eerlijk: brengt Hollywood niet jaarlijks films uit met dergelijke onzinnige plots die wij serieus moeten nemen? En geef jij die films doorgaans een hoog cijfer? Ik vermoed van niet. Waarom deze dan juist cynisch of ironisch moet zijn weet ik niet, er is geen verschil. Als dit al een parodie is dan is het een te ver doorgeslagen parodie geworden die verandert is in wat het probeerde voor de gek te houden. Kick-Ass kende dit jaar een zelfde probleem.
Beide films niet gezien, maar van Starship Troopers hoor ik wel vaker dat het een parodie is. Overigens wil ik aan het lijstje Werner Herzogs versie van Bad Lieutenant toevoegen. Die wordt op MovieMeter door veel mensen serieus genomen (misschien omdat het de titelgenoot van Ferrara wél ernst was), maar die wat mij betrefd een soort parodie is op typische Hollywoodpolitiefilms.
Ik ben in ieder geval benieuwd naar wat hij te zeggen heeft, maar het zou me verbazen als het de film beter zou maken. Kennelijk is het in ieder geval een film waar veel verschillende meningen over bestaan. Jij vind het cynisch, de critice ironisch, het boekje in de dvd-box, Querelle en ik vinden het serieus. Wie heeft gelijk? Wel wekt geen enkele reactie voor die van mij hier op MovieMeter de indruk dat heen geen serieus melodrama is.
Mochizuki Rokuro
-
- 18917 berichten
- 14712 stemmen
Waarschijnlijk geen kwestie van gelijk.
Wel opvallend dat je Sirk aanhaalt als melodrama koning. Op zich kopt dat wel, maar wat te denken van drie films (alledrie in zwart/wit - niet geheel toevallig denk ik) die daartussen zitten in het laatste decennium van zijn carrière (The Time to Love and the Time to Die even helemaal buiten beschouwing gelaten): There's Always Tomorrow, The Tarnished Angels en All I Desire? Het komt ook omdat ze niet in kleur zijn en niet dat superkitscherige uitstralen, maar deze zijn tot op het bot koel, afstandelijk en cynisch te noemen en kennen uiteindelijk een min of meer fatale afloop.
OK, wellicht is Magnificent Obsession niet cynisch, maar eerder ironisch in dat licht bekeken. Maar de kleuren en zwart/wit films samen genomen zie ik een heel krachtig oeuvre. Het is niet heel moeilijk om parallellen te trekken naar Fassbinder in de Jaren 70 en Almodovar in de Jaren 90. Even los van de zeggingskracht en uitwerking, maar meer thematisch gesproken.
Querelle
-
- 6548 berichten
- 4894 stemmen
Je hebt gelijk De films die je noemt, maar ook Written on the Wind, Imitation of Life en All that Heaven Allows zijn allemaal stevige drama's (There's always tomorrow staat op de lijst) waarin het tragische en de donkere kant van de maatschappij nooit ver weg is. Magnificent Obsession is wat zoeter, (wat voor mij weer goed wordt gemaakt door de mystieke toon van het verhaal) en daardoor het meest een buitenbeentje van wat ik gezien heb. De enige ironie die ik erin zie, is dat ik dit in werkelijkheid niet zo snel zou zien gebeuren. (vooral het type personage dat door Rock Hudson wordt gespeeld en deze keuzes maakt).
Maar ik ga deze nog eens herzien (en de anderen ook, vooral Written on the Wind heb ik veel zin in)
The One Ring
-
- 29974 berichten
- 4109 stemmen
Wel opvallend dat je Sirk aanhaalt als melodrama koning. Op zich kopt dat wel, maar wat te denken van drie films (alledrie in zwart/wit - niet geheel toevallig denk ik) die daartussen zitten in het laatste decennium van zijn carrière (The Time to Love and the Time to Die even helemaal buiten beschouwing gelaten): There's Always Tomorrow, The Tarnished Angels en All I Desire? Het komt ook omdat ze niet in kleur zijn en niet dat superkitscherige uitstralen, maar deze zijn tot op het bot koel, afstandelijk en cynisch te noemen en kennen uiteindelijk een min of meer fatale afloop.
Ik zou All I Desire toch zeker wel een melodrama noemen en The Tarnished Angels waarschijnlijk ook wel, al heeft die wellicht baat bij Faulkners bronroman. Zo afstandelijk zijn ze toch ook weer niet, zeker All I Desire niet? There's Always Tomorrow heb ik niet gezien overigens.
Het probleem zit hem denk ik hierin. Sirk is een intelligente regisseur die zijn intelligentie wist te gebruiken om een draai te geven aan de problematiek in zijn beste films, bijv. de klassenverschillen in All That Heaven Allows en de rassenverschillen in Imitation of Life. Hij wist genoeg van die onderwerpen om ze op een krachtigere manier uit te werken dat de meeste makers van melodrama's (vergelijk Imitation of Life maar met The Blind Side van vorig jaar om een groot intelligentieverschil te zien). Bij Magnificent Obsession vond hij denk ik geen problematiek om zijn tanden in te zetten, simpelweg omdat het een te simpel verhaaltje was. Daarom legde hij de nadruk op de religieuze kanten van het verhaal. Voor de een succesvol op een serieuze manier, voor de andere als een soort parodie en voor mij, wel voor mij werkt het niet.
Ik ben niet zo fanaat van Sirk als jij, maar dat hoeft natuurlijk niet. Toch is het zeker een talent met een bijzonder oeuvre. De invloeden op Fassbinder en zeker Almodovar (All About My Mother en Talk to Her springen eruit) zijn duidelijk en vaker aangehaald.
Dk2008
-
- 10396 berichten
- 746 stemmen
Net als in "All that heaven allows" (1955) leveren Rock Hudson en Jane Wyman weer prima werk af. Lekker jaren '50 sentiment maar ik vond deze nog beter.
Deze film met dank aan de ARD, na jaren weer eens kunnen zien. Blijft één van mijn favoriete films hoewel minder dan All that heaven allows, merk ik nu.
Aanvankelijk spelen Rock Hudson en Jane Wyman weer prima samen. De rol die Jane Wyman op zich neemt als blinde vrouw, is ook wat langer blijven hangen dan Rock Hudson als tuinman in die andere film. De wending die er opeens in voorkomt vind ik wat minder geslaagd. Bovendien ligt het sentimentele in deze film richting het einde er net iets te dik bovenop. Ook wordt de film in hoog tempo afgesloten, net of de film op was. Niettemin heb ik weer van genoten. 5.0.
beavis
-
- 6584 berichten
- 13788 stemmen
Dit schreef ik bij het origineel:
Een verhaal als dit zou eigenlijk niet mogen werken, zeker niet als de film ook nog eens opent met volledig onnatuurlijke op expositie gerichte dialogen en de film doorspekt is met een dikke laag Hollywood moraliteit... maar wat kijkt dit lekker weg zeg! Vooral de charme van de acteurs is enorm, en Robert Taylor acteert ook nog eens heel geloofwaardig. Het is al redelijk over-the-top, dus ben benieuwd wat Sirk hiervan gemaakt heeft in zijn remake!!
...En de remake voegt eigenlijk niets toe, zeker niet in de over-the-top-ness. Door subtiele aanpassingen in (de verfilming van) het script (o.a. een betere duiding van de titel) komen sommige van de plotpunten hier alleen maar verklaarbaarder over... maar opvallend is dat in tegenstelling tot het origineel ik hier het verhaal toch juist veel minder 'voel'. Misschien is het de ironische distantiering waar hierboven al over gediscussieerd wordt, maar volgens mij komen de acteurs hier gewoon een heel pak slechter uit de verf. En dan ben ik het ook een klein beetje met the One Ring eens hier: "waarom dan?" het maakt het verhaal niet belachelijker dan het al is, en maakt het ook zeker niet grappiger; als dat echt de bedoeling zou zijn...
Op een of andere manier had ik verwacht dat Sirk het belachelijke gegeven nog meer zou uitvergroten, maar hij drukt er voor mijn gevoel dus weinig een eigen stempel op en áls hij er iets mee doet, dan maakt hij het eerder minder melodramatisch... wat dat betreft dus een kleine tegenvaller deze Sirk, maar toch een 7-tje.
Dk2008
-
- 10396 berichten
- 746 stemmen
Deze film met dank aan de ARD, na jaren weer eens kunnen zien. Blijft één van mijn favoriete films hoewel minder dan All that heaven allows, merk ik nu.
Aanvankelijk spelen Rock Hudson en Jane Wyman weer prima samen. De rol die Jane Wyman op zich neemt als blinde vrouw, is ook wat langer blijven hangen dan Rock Hudson als tuinman in die andere film. De wending die er opeens in voorkomt vind ik wat minder geslaagd. Bovendien ligt het sentimentele in deze film richting het einde er net iets te dik bovenop. Ook wordt de film in hoog tempo afgesloten, net of de film op was. Niettemin heb ik weer van genoten. 5.0.
Deze film viel nog meer tegen. Het zou niet eerlijk zijn tegenover de Duitse films uit dien tijd, die ik onlangs nog heb gezien, daarom 2.0
Leland Palmer
-
- 23740 berichten
- 4699 stemmen
Held Douglas Sirk had bij mij voor het zien van deze 'Magnificent Obsession' nog niet onder de vier sterren gescoord. Twee keer 4* en één keer 4,5* om precies te zijn. Wat een heerlijke films maakt die man.
Echter moet ik nu toch voor het eerst toch een wat lagere score kwijt en wel aan deze prent. Toegegeven, ik heb bij vlagen weer zitten genieten en Technicolor blijft schitterend, maar op één of andere manier pakte deze prent me niet zo als de vorige films die ik van 'm zag. Ik heb me niet zo mee kunnen laten slepen.
Het lijkt net wat té gemakzuchtig te zijn, qua melodrama, diepgang en personages. Mja, de juiste snaar werd dan misschien niet geraakt.. maar ik heb toch weer lekker achterover hangend leuk vermaak gezien.
lezertje
-
- 938 berichten
- 0 stemmen
Dit mierzoete, zeer kleffe en op een aantal punten zéér ongeloofwaardig melodrama van regisseur Douglas Sirk, de koning van het genre, haalt niet het niveau van zijn ‘All that heaven´s allows’ (1955), ondanks de aanwezigheid van hetzelfde liefdeskoppel Jane Wyman en Ruck Hodson. De ellende stapelt zich te snel op. De score van componist Frank Skinner weet niet veel meer voor te brengen dat wat engelachtig geneurie. En wat Ruck Hodson betreft: De gayboy plays the playboy again.
scorsese
-
- 11780 berichten
- 10190 stemmen
Aardige film over een miljonair die zijn leven een verandert nadat hij zich verantwoordelijk voelt voor de dood van een ander. Het verhaal zit op zich wel goed in elkaar en er gebeurd ook genoeg. Douglas Sirk komt wel weg met de vele sentimentele ontwikkelingen (ook vanwege de tijdsperiode). Tijdens de tweede helft zakt de film soms wel wat in.
Bélon
-
- 1795 berichten
- 0 stemmen
Beetje too much [soap/melodrama], zelfs voor Sirk. Z'n latere films zijn interessanter. In de soundtrack werd een bekend gedeelte van de 9e Symphonie van Beethoven verwerkt.
Krappe voldoende, niet iets om te herzien.
mrklm
-
- 8200 berichten
- 8198 stemmen
Destijds was dit één van de ultieme blauwdrukken voor toekomstige soapseries en het is ontegenzeggelijk prachtig gefilmd en sterk geacteerd. Maar anno 2018 is het relaas van een verwende playboy die besluit zijn opleiding tot chirurg toch nog af te maken teneinde de vrouw die, mede door zijn toedoen, haar gezichtsvermogen kwijt raakte, zo vaak gekopieerd in de talloze soaps waarmee we decennia lang zijn verwend, dat het een groot cliché is geworden/ Maar in de jaren '50 genoot het publiek hier met volle teugen van.
cinemanukerke
-
- 1158 berichten
- 738 stemmen
Een interessante discussie wat verder hierboven. Wat een Sirk film allemaal niet doen. Ik zit in het kamp van de 'ernst'. Het melodrama vind ik serieus gebracht. Ik vind wel dat de ommekeer van Hudson een overdreven zwart wit tegenstelling is (nl van arrogante egoist naar menslievende weldoender) dat een kier laat voor cynisme maar het punt van Sirk wordt later gemaakt nl het moment dat Hudson het hoogste geluk zal bereiken doordat Wyman met hem wil trouwen. De weg hier naar toe ) is rechtlijnig maaar kundig. Hudson probeert zich in het leven van de blinde Wyman te wurmen tot zijn ware identiteit boven komt. Maar zelfs dat is geen bezwaar meer. De weg naar geluk ligt open. Een perfecte avond in de Alpen. Maar op de valreep zal het geluk Hudson de rug toekeren, het lot slaat toe omdat Wyman zich bedenkt (te mooi om waar te zijn dat Hudson alles wil opofferen om met haar samen te zijn). Door de druk van de sociale code wordt een liefde (geluk) gesaboteerd. Dat is natuurlijk wat Sirk in bijna al zijn films wil zeggen. Volgens mij brengt Sirk zijn statement 'geluk komt niet ondanks alles' op een melodramatische manier ipv een cynische manier. Alleen is wat volgt een beetje terugkrabbelen. Het happy end komt dan toch nog. Zonder het laatste kwartier had ironie best gekund. Sirk is maatschappij kritisch in zijn films en de boodschap 'een man die alles opoffert om goed te zijn, vindt toch geen geluk' kan ironisch overkomen. Maar het script (dat nogal wat schrijvers heeft gekend) kiest voor een veilig Hollywood einde waardoor de angel er wordt uitgehaald. En het is geen slechte film. De scene waar Wyman in halfdonker haar frustratie uit dat ze blind is en nooit meer zal zien, is een krachtige scene en behoort tot het beste van Sirk. De constructie is wat rommelig, de vertelling naïef en over the top doch de cinematografische kwaliteiten van de film zijn wel klasse.
pjmj
-
- 277 berichten
- 266 stemmen
Rock Hudson en Jane Wyman zijn in topvorm in dit zorgvuldig opgebouwde romantisch drama op een heel erg mooie (zone A) blu-ray van www.Criterion.com met Engelse ondertitels. De wat mindere versie uit 1935 in zwart-wit zit daar ook bij op een afzonderlijke blu-ray.
clubsport
-
- 3175 berichten
- 6559 stemmen
Als (doktersroman , modern sprookje) weer een geslaagde film van Sirk ( al vond ik hem wel iets minder als zijn andere toppers ) .
Het minst uitgewerkt was toch wel de transformatie van Hudson,s karakter , van egocentrisch naar meelevend vol goedheid , de discussie hierboven of dit wel of niet serieus bedoelt is door Sirk is interessant maar blijft natuurlijk een vraagteken .
Dan komt de scene waarin Hudson Wyman zijn ware identiteit opbiecht Ik betrapte mezelf erop dat ik had verwacht ( denkend in moderne film vertellingen) dat ze door het lint zou gaan , wat dus niet gebeurt .
Moderne romcoms hebben vaak de neiging om het dramagehalte gelijk te schakelen aan zoveel mogelijk emotionele (woede ) uitbarstingen , en vaak werkt dat nogal averechts .
Less is more is hier toch echt het toverwoord want deze scene is een stuk bevredigender .
Flavio
-
- 4478 berichten
- 4740 stemmen
Ik schaar me achter TOR. Ik houd van de films van Sirk, maar dit was wel echt van het niveau driestuiverromannetje waar zelfs een fervent Bouquetreeks-lezer zich hoofdschuddend van zou afwenden. Ironie heb ik er niet in gezien, behalve misschien de blunderende Hudson die de familie Phillips steeds verder tot wanhoop drijft. En vooruit, het wijsneuzerige kind had ook wel een ironisch laagje. Maar zodra Merritt van de - nogal onuitstaanbare- kunstenaar wijze levenslessen ontvangt is het gedaan met de pret, en volgt een behoorlijk serieus drama dat elk tearjerking moment weet te overtreffen met nog meer schaamteloos melodrama.
Daar waar Sirk in zijn betere films het zoete laat botsen met zwartgallige rafelranden, ontbreken die hier compleet. De alle Menschen werden Brüder varianten helpen ook niet mee alle zoetigheid van een beetje tegenwicht te voorzien. En dan wordt tot driemaal toe de frase waaraan de film zijn titel ontleent geciteerd. Zo goed is die quote nou ook weer niet. Is er dan niks positiefs aan? Jawel, Hudson en Wyman doen het niet slecht en er zit een enkele sterke scène in. Maar het is niet genoeg voor een voldoende.
Het laatste nieuws
Kijkers ontdekken 'Too Old to Die Young' met Miles Teller op Prime Video: 'De beste serie van dat jaar'
Reboot van WOII-film 'Das Boot' binnenkort te zien in Nederland: 'Spat de klasse vanaf'
Nieuw 'Euphoria'-seizoen: problemen rondom de ontwikkeling blijken stukken groter dan gedacht
De tien best beoordeelde films van de jarige Brendan Gleeson (69)
Bekijk ook
Imitation of Life
Drama, 1959
38 reacties
Oliver Twist
Drama, 1948
28 reacties
The Nun's Story
Drama, 1959
32 reacties
All That Heaven Allows
Drama / Romantiek, 1955
42 reacties
Written on the Wind
Drama, 1956
35 reacties
Baby Doll
Drama / Komedie, 1956
7 reacties
Gerelateerde tags
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.