All about Eve (1950)

Het is weer ongeveer 15 jaar geleden dat ik deze film gezien heb en het werd dus weer tijd deze met 14 oscars genomineerde film maar eens te herzien. Ik wilde wel eens weten of deze film - ik was er in 1998 nogal enthousiast over - anno 2013 voor mij zich in waardering heeft kunnen handhaven. Het antwoord luidt kort en krachtig; Nee. De beleving was dit keer ver te zoeken, het verhaal vond ik totaal oninteressant, op visueel vlak viel er trouwens weinig te genieten; ik had echt het idee dat ik naar een verfilmd toneelstuk heb zitten kijken. Betty Davis vond ik bovendien vreselijk irritant, de score was niet om aan te horen en de film duurde dan nog eens veel te lang.
Rest de vraag; waarom ik er 15 jaar geleden zo enthousiast over was. Hetzelfde denk ik waarom de critici er zo enthousiast over waren. De film heeft 6 oscars gewonnen, dus hij moet wel goed zijn. Ik ben me pas in 1996 voor de cinema gaan interesseren en ik was toen blijkbaar nog makkelijk te beïnvloeden. Nu anno 2013 niet meer. Oscars laten mij koud. Het gaat om mijn beleving en ontbreekt die geheel, dan krijgt de film van mij een onvoldoende ongeacht het aantal oscars dat die gewonnen heeft.

Waardering; van 4,5* naar 2,0*!

Zou het? Gezien je top 10 en 5*-films kan je filmsmaak in die jaren ook bijzonder verfijnd zijn en behoorlijk veranderd. Zo vreemd is dat niet, want deze Eve is wel typisch klassiek Hollywood met een hoofdrol voor het script en snedige dialoog en een bepaalde manier van acteren, bij jouw hoogste noteringen zie ik zulk een film nergens.

Nodig dat ik deze weer eens een herziening geef.

Bette Davis is geweldig. De film is helaas wat minder goed uitgewerkt. Hoe goed het script en acteerwerk ook kunnen zijn, er zaten flinke saaie stukken tussen. Toch wel 3 sterren voor Bette Davis en het mooie einde.

Alleen vanwege MM de moeite.

Film over zucht naar roem die stoeit op knappe dialogen en schitterend spel van de acteurs waarbij ik toch graag de palm aan George Sanders toeken ook al is Bette Davis alweer erg overtuigend.
Wie zich enkel op het verhaaltje vastpint heeft er weinig aan. Het zijn de vele kronkels in het intrige waarbij telkens de karakters en de inzichten van de personages worden ontleed en de raffiniteit waarmee dat gebeurt die de film naar de vele prijzen heeft geleid.
Het gaat over toneel en het wordt gewoon toneelmatig gebracht. Actie is er amper in te zoeken.

All about Eve kan mij niet echt bekoren. Al vrij snel wordt het einde van de film weggeven. Dat kan op zich best aardig werken, maar hier niet. Het personage Eve maakt wel een interessante ontwikkeling door gedurende de film, maar verder gebeurt er weinig interessants. Het plot biedt te weinig voor een film met deze speelduur en het verhaaltempo is behoorlijk traag. Het acteerwerk is degelijk, de bijrol van Marilyn Monroe weinig bijzonder.

Aardige film, maar ook een die de tand des tijds niet doorstaan heeft.

Goede film, met langzame opbouw, een erg goede Bette Davis en George Sanders, maar andere rollen worden wat minder goed ingevuld.

Bette Davis, die er ouder uitzag dan haar 42, is perfect voor haar rol- het lijkt wel of ze een versie van zichzelf speelt, en ze loopt tegen de muur waar vroeg of laat vrijwel elke actrice aanloopt bij het ouder worden.

De rol van Anne Baxter (Eve Harrington) is lastiger te beoordelen. Het grootste probleem is dat haar opmars vrijwel buiten beeld blijft- van grijze muis die onderdanig en gedienstig is wordt ze een gevierd actrice, maar we zien haar nooit schitteren op de bühne- het blijft bij getuigenissen uit de tweede hand, en daardoor blijft ze toch de grijze muis ondanks dat iedereen haar talent roemt. Op het eind laat ze haar masker vallen en blijkt ze dan toch de kille berekenende bitch te zijn maar dan is de transformatie nog altijd van grijze muis naar kille bitch- waar is dat talent wat haar zo groot maakt?

George Sanders weet precies de juiste toon te treffen tussen verveling, cynisme, uiterlijk onaangedaan door kritiek of vuile blikken, maar op het eind laat hij ook even zn (lelijke) ware gezicht zien. Net als in het theater zijn mensen niet wie ze lijken.

Gary Merrill die Bill Simpson speelt is prima, en heeft een aantal goede scenes met Margo, maar Lloyd, de schrijver, had geen moment de air of uitstraling van een dé toneelschrijver van het moment.

Klein rolletje van MM stelt weinig voor en Thelma Ritter (Birdie) verdwijnt opeens uit de film.

De dialogen zijn scherp en tillen de film naar een hoger niveau- het is duidelijk een ode aan het theater. Niet voor niets wordt op een gegeven moment gezegd dat ze naar Hollywood gaat, maar ach het is maar film, daarna zou ze terugkomen naar het theater: datgene wat écht telt voor acteurs. Een in die tijd niet vaak vertoonde kritiek op het medium door het medium zelf.

Goed einde ook met de jong gestorven Barbara Bates als nieuwe "Eve" en een intrigerend eindshot.

Dikke 3,5 *

Prima film. Geen hoogstaande film, prima personages en goede dialogen. Verder niet heel veel bijzonders. 3,5*

Duurt net iets te lang, maar ik heb me goed vermaakt met All About Eve. Sterke personages, goed geacteerd en voldoende spanning. Ben altijd wel te porren voor plots over de achterkant van de theater- of filmindustrie. En hoewel het einde van de film zich vrij gemakkelijk laat raden, vond ik de weg er naartoe interessant en sterk genoeg.

“Fasten your seatbelts, it's going to be a bumpy night!”

Heerlijke klassieker over een gerespecteerde toneelactrice en een naar roem hunkerende jonge vrouw. Het script zit goed in elkaar, de dialogen knetteren soms van het scherm en de acteerprestaties zijn uitstekend.

Vooral Bette Davis is ijzersterk en heeft een 'screen presence' waar je u tegen zegt. Ook George Sanders heeft een mooie bijrol. Anne Baxter als de vileine, jaloerse, leugenachtige en naar roem hunkerende Eve Harrington is ook goed, maar had iets meer uit haar rol kunnen halen. All About Eve heeft een lange speelduur maar overtuigd eigenlijk de gehele tijd. Met een perfect einde.

Het sterkste aan deze film is voor mij het dialoog maar wederom een film waar overtuigende performances worden neergezet en verdient ook zeker een plekje in elke toplijst.

Dit geeft een vlijmend beeld van het theatermilieu met z'n divagedrag, z'n naijver en z'n bekokstoofde intriges. De kijker wordt binnengeleid door twee figuren die van aan de zijlijn observeren: een columnist (George Sanders) en een schrijversvrouw (Celeste Holm). Hun voice-over is nergens overbodig, maar biedt een originele invalshoek met scherpzinnige opmerkingen. In gedachten is Addison DeWitt voortdurend z'n column aan het schrijven. De strakke dramatische opbouw begint met de ontknoping. Dan toont een reeks flashbacks hoe het zover heeft kunnen komen. Op het einde wordt de cirkel rondgemaakt.

Bette Davis speelt de rol van haar leven. De ingrediënten van haar cynische blik zijn make-up, lage oogleden en veel zichtbaar oogwit. Haar stem was enigszins beschadigd, maar die rauwe klank past bij haar personage. Margo Channing is een theatrale persoonlijkheid die altijd acteert, of het nu op of naast het podium is. Ze is bang dat een jongere actrice haar plaats in wil nemen, en die angst blijkt terecht. Eve (Anne Baxter) evolueert van haar grootste fan tot haar vervangster. Met haar fluwelen stem en ingestudeerde charme vormt ze het tegendeel van Margot.

Een leuk nevenrolletje is er voor Marilyn Monroe. Ze is getypecast als het domme blondje, maar met een beperkt aantal zinnetjes weet ze toch de aandacht naar zich toe te trekken. Kwatongen beweren dat ze haar tekst niet kon onthouden. George Sanders, Marilyn Monroe en Barbara Bates (Phoebe in de slotscène) pleegden alle drie zelfmoord.

De koningin der figuranten heeft hier haar glansrol. Bess Flowers, die in een recordaantal klassiekers meespeelt, zit in het begin naast de juryvoorzitter. Kort voor het einde heeft ze zowaar een zinnetje tekst.

Ook de visuele stijl mag er wezen. De kostuums en decoratie zijn fraai. Bette Davis besliste zelf om de jurk van Edith Head rond haar schouders te laten zakken. Er werd wat afgerookt in die tijd. Davis wordt vaak omgeven door een rookwolk. Celeste Holm rookt zelfs in bed. Als dandy heeft George Sanders steeds z'n sigarettenhouder bij. In het restaurant tikt hij per ongeluk z'n sigaret eruit. Verder werd er veel gebruik gemaakt van lampen en spiegels. Op het einde is het spiegelbeeld van een crewlid te zien in een spiegel, maar dat is een schoonheidsfoutje.

All About Eve verdient z'n status van klassieker wegens het vernuftige script, de eminente acteerprestaties, de satirische kijk op het theatermilieu en de stijlvolle uitwerking.

Klassieker die zijn status voor een groot deel eer aandoet. Bette Davis is opnieuw super, Marilyn Monroe is perfect getypecast ("she's going to make it") en Eve Harrington doet het ook zeer goed; van onschuldig lief sympathiek jong meisje tot de "kwaadaardige" met het met opzet bedacht plan en de leuke twist op het einde. De 'movie' plays all over again met haar eigen "fan".
Toch zat er denk ik nog meer in en blijf ik op het einde een beetje op mijn honger zitten.

Uitstekende film over een actrice die een fan van haar klusjes voor haar laat doen. Een goed verhaal dat ook goed is opgebouwd (een sterke opening en een sterk einde). Twee boeiende personages, die hier beiden een spel spellen. Bette Davis zet hier duidelijk de beste rol neer, en het is dan ook genieten om haar hier aan het werk te zien.

Sterke film die ik zou beschouwen als een semi-klassieker. Komt zeker niet tot het niveau van Sunset Blvd. (1950) van Billy Wilder, maar vertoont wel een aantal gelijkenissen. Beide films tonen aan hoe hard en hoe vergankelijk een showbizz-carrière kan zijn en dat het snel kan gaan eens je bent afgeschreven.

Margo Channing is een persoonlijkheid in de toneelwereld. Ze is een veel geziene geprezen actrice op diverse festivals en uitreikingen. Ze heeft vele aanbidders en komt toevallig in contact met een schuchtere gedreven fan (Eve Harrington). Dan ontstaat een soort kat-en-muisspelletje waarbij de echte bedoelingen van Eve boven water komen. Ook zij wil een gelauwerd toneelspeler worden.

De film start met een voice-over tijdens een gala-uitreiking waarbij Eve geprezen wordt. De uitdrukkingen op diverse gezichten te zien is op zijn zachtst gezegd erg koel en lauwtjes. Na een flashback waarbij het verhaal wordt verteld, keert men op het einde van de film terug naar de uitreiking. Net als in Sunset Blvd zie je op het einde van de film hoe vergankelijk en eenzaam roem kan zijn. Er wordt op manipulatieve wijze getoond hoe leep mensen kunnen zijn om hun doelen te verwezenlijken. Vaak luidt vervolgens het gezegde: je oogst wat je gezaaid hebt. De film kent erg sterke dialogen en het spel van Eve is geweldig om naar te kijken. Het script zit erg goed en de actrices (Bette Davis en Anne Baxter)kwijten zich uitstekend van hun rol. Knappe film!

Degelijke klassieker met behoorlijk wat kwaliteit, over een wannabe actrice die zich een weg probeert te banen in Hollywood. Het acteerwerk is wel erg theatraal en de regie heeft geen enkele haast, al lag bij mij het grootste minpunt in het feit dat het me niet lukte om me te verplaatsen in de niet echt aaibare hoofdperso(o)n(en), hun motivatie (roem) en hun wereldje (roem), ook al deelt de film ook de nodige kritiek uit op die wereld. Deed me in de verte wat denken aan Black Swan (2010) die mij wel wist te raken. Het einde was te verwachten.

Kleine 3*.